Zwanger.. ik vind het verschrikkelijk

Gequote ipv geedit.

Eze schreef: ↑

30-05-2017 11:42

En dat 'wondertje' (au!) zorgt er nog wel een tijdje voor dat sommige van de dingen die je mist nog wel een tijdje lastiger blijven, TO, realiseer je je dat? Je leefstijl is blijvend veranderd. Naar feestjes en festivals gaan kan natuurlijk wel, maar zeker als je samen met je vriend op pad wilt wordt het toch wel een stuk bewerkelijker.


Dat antibiotica de werking van de pil beinvloedt is trouwens -op 1 uitzondering na- achterhaald.

Hoezo au?

Kastanjez schreef: ↑

30-05-2017 11:36

Ik vind het moeilijk om een goede reactie op je OP te geven. Ik opende dit topic om je een hart onder de riem te steken. Ik heb zelfmoordgedachten gehad tijdens mijn eerste zwangerschap en dat was een van de ergste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik kan me dus heel goed verplaatsen in vrouwen die zwanger zijn niet leuk vinden.

Ik heb echter een beetje moeite met de dingen die je daarna noemt die niet leuk zijn, omdat ik daarvan inderdaad ook denk 'tja, dat hoort er nu eenmaal bij'. Hoe erg is het nu om een paar maanden niet te drinken en iets minder te feesten? Ik kan niet beoordelen in hoeverre je hier nu echt depressief en ellendig van bent of een beetje een aanstelster die denkt dat je een kind ook wel bij de groenteboer kunt halen....

Hoe dan ook, ik heb achteraf spijt dat ik niet veel harder en veel duidelijker heb aangegeven hoe ellendig ik me voelde. Juist door reacties die je ook hier krijgt 'probeer er toch maar van te genieten!' waardoor je je nog onbegrepener en ellendiger voelt, een slechte moeder ten top. Maak vandaag nog een afspraak met je VK, sleep je vriend mee (zodat hij ook weet hoe jij je echt voelt) en zorg dat je hierin begeleiding en/of hulp krijgt.

Dikke knuffel voor jou. Het kan echt verschrikkelijk zijn dat zwanger zijn. En dat gun ik niemand!

Ik vond zwanger zijn an sich leuk. De bekkenpijn nam ik er bij en van mijn groeiende buik genoot ik enorm. Maar die hormonen, daar ben ik best van geschrokken, hoeveel invloed het heeft op je gevoelens en algemene welzijn. Daar had ik na de zwangerschap meer last van dan tijdens (PND tot gevolg), maar dat kan dus goed eens een geval van hormonen zijn dat je je zo voelt.

Dus ook ik geef de tip eens met je VK te praten. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik ook niet zoveel met mijn VK, maar toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap bij haar terecht kon voor mijn zorgen om een tweede PND, en mijn stervende moeder, is die band veranderd. Ben die vrouw nu eeuwig dankbaar, want ze heeft me er echt doorheen gesleept en heb ik echt kunnen genieten van de kraamtijd. Zou het dus echt aanraden.

Lieverd, je mag uitspreken dat je er van baalt. Sterker nog, ik ben blij dat je dat doet.
Er geld een ongeschreven regel zo lijkt het.........namelijk......een zwangere en een moeder of vader moeten dolgelukkig zijn met alles rondom zwangerschap en ouderschap. Geen enkel puntje van kritiek mag er zijn. Zwangerschapskwalen moet je omarmen en poepluiers moet je inlijsten.
De realiteit is echter dat de leuke dagen zich afwisselen met de mindere dagen en/of de ronduit niet-leuke dagen. En dat dat heel normaal is. En dat dat er bij hoort. En dat jij daar jouw gevoel bij mag hebben.

Bespreek dit en blijf dit bespreken. Dat is wel belangrijk. Uit je gevoelens bij iemand die je daarin kan begeleiden.
Zo kan namelijk, op het moment dat het wel ongezonde vormen zou gaan aannemen, adequaat worden gereageerd. Met deze zin wil ik je niet bang maken. Integendeel. Enige kritische noot is heel gezond. Heel soms kan het echter duiden erop dat er wel meer aan de hand is en dat wil iedere zwangere of jonge ouder graag op tijd weten en behandelen.

Ik vond mijn zwangerschap ook vreselijk. Ben vanaf het begin tot einde 24/7 extreem misselijk geweest met zéér vaak overgeven... ziekenhuisopname, ed.
Vond er echt niets aan en door de vele lichamelijke klachten.

Je mag je k*t voelen. Ja en die ongeschreven regel dat je, je dolgelukkig moet voelen... kan me er nu nog steeds kwaad om maken.
In mijn ogen is een zwangerschap een noodzakelijke weg naar een mooi doel.

Zolang je er maar over blijft praten.
Als je in goede fysieke staat bent zou ik gewoon naar festivals gaan hoor.
Sterkte ermee!

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 12:50

(Of zullen ze dit niet naar buiten brengen?)

Dit vaak!
Let maar op als je er vaker over gaat praten, meer mensen zwanger zijn als niet leuk ervaren.

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 13:05

Even heel hele andere draai..

bevallen.. dit is ook wel een dingetje waar ik gigantisch tegenop zit.
Gek eigenlijk.. wil niet die dikke buik, maar eigenlijk ook niet bevallen (denk ik!)

Hebben jullie nog tips zodat ik dat een beetje van me af kan zetten?

Geen tips. Heb hetzelfde! Kijk er naar uit en zie er tegen op ai ai

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 13:05

Even heel hele andere draai..

bevallen.. dit is ook wel een dingetje waar ik gigantisch tegenop zit.
Gek eigenlijk.. wil niet die dikke buik, maar eigenlijk ook niet bevallen (denk ik!)

Hebben jullie nog tips zodat ik dat een beetje van me af kan zetten?

Ik ben ondertussen 5x bevallen en bij elke zwangerschap dacht ik :" Hoe ga ik het in godsnaam eruit krijgen?".. Ook bij de 5e

Mijn tip ( wat ik elke keer deed)

Mijzelf eraan overgeven. Ik had besloten mij pas druk te maken als het er werkelijk toe deed. En tegen de tijd dat het er toe doet, ben je zo met jezelf bezig dat je achteraf niet kunt bevatten dat je daadwerkelijk bent bevallen. Komt goed!

Ik neem aan dat je vriend niet non-stop alle feesten af gaat lopen en jou de hele zomer in je eentje laat zitten. Als hij wel een keer een feest heeft zou ik zelf ook iets leuks plannen. Met een vriendin uit eten of thuis eten bestellen en op de bank een film kijken, misschien wel een weekendje weg naar een leuke stad. Dat haalt het misschien niet allemaal bij die festivals waar je zo graag naartoe had gewild, maar met thuis gaan zitten mokken wordt het niet beter.

Bevallen is nu nog heel ver weg. De kans is groot dat je daar gewoon in groeit.

Ik ervaar zelf het bewust zijn van mijn lichaam als iets dat moet veranderen voor de baby. Ik vind het ook niet mooi, maar het is gewoon wat het is. Dat ik zelf even met mijn figuur heb gezeten is omdat je gewoon niet de deur uit kan gaan zonder ongevraagde handen op je buik en oh, groeit goed! Nou, nou, het zal nu allemaal wel lastig worden? Bukken en opstaan? Wat een buik. Of alleen al het gegiechel van mijn zusje bij de vk toen deze over mijn buik begon. Ik ben overigens niet eens aangekomen in vet, dat soort dingen. Het is gewoon niet leuk.
Net als de ongevraagde adviezen.
Nog even en het is voorbij. Laat ook vooral weten hoe je je voelt, oké?

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 13:05

Even heel hele andere draai..

bevallen.. dit is ook wel een dingetje waar ik gigantisch tegenop zit.
Gek eigenlijk.. wil niet die dikke buik, maar eigenlijk ook niet bevallen (denk ik!)

Hebben jullie nog tips zodat ik dat een beetje van me af kan zetten?

Herkenbaar hoor. Omdat ik me zo beroerd voelde zei iedereen tegen me dat ik vast enorm uitzag naar de bevalling. Nou nee, ik zag er als een berg tegenop. Mijn strategie was om zoveel mogelijk met de dag te leven en geen doelen te stellen behalve de zwangerschap en de bevalling overleven. Ik hoefde van mezelf niet te genieten van de zwangerschap, ik hoefde geen romantische topbevalling, gewoon de boel doorstaan was genoeg.

Herkenbaar. Ik was vanwege de hormonen behoorlijk depri. Pas maanden na de bevalling voelde ik me mijn vrolijke zelf weer.

Probeer toch maar wat leuke dingen mee te pikken deze zomer. Straks met kind is het vrije en spontane leven echt afgelopen.

Heel herkenbaar. Ik vond zwanger zijn ook helemaal niet leuk. Ik was blij dat ik zwanger was geworden en ik was blij dat ik een kindje ging krijgen. Alleen het proces er naartoe vond ik verschrikkelijk...

Ik ben een heel rustig type dus uitgaan deed ik al nooit en drinken doe ik sowieso niet...dus dat miste ik niet. Ik had het vooral lichamelijk erg zwaar. Letterlijk dan vooral: ik ben in totaal 25 kilo aangekomen en ik had veel klachten als rugpijn en bekkenpijn. Wat was het afzien en ik was eigenlijk blij dat ik met 38w5d ingeleid werd. Ik weet niet wat ik met mezelf gedaan had als ik over tijd had gelopen, man, wat was ik het zat.

Voor mij was het een kwestie van uitzitten. Overigens heb ik gewoon hardop geklaagd tegen iedereen die het wilde horen, heb me wat dat betreft niet ingehouden. Niemand gaat mij zeggen dat ik moet genieten als ik me lichamelijk beroerd voel. Misschien een lichtpuntje voor jou OP: toen ik eenmaal bevallen was, was ik overal zo vanaf. Van de 25 kilo was ik er binnen no-time 18 kwijt (dat ik de laatste kilo's nog niet kwijt ben ligt aan mezelf, heb me een beetje laten gaan met eten ) lichamelijke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, ik stond een dag na de bevalling al de was op te hangen en ondanks een fiks aantal hechtingen zat ik na een dag of 3 alweer in kleermakerszit op de bank

Nu mijn zoon er is, ben ik die zwangere maanden eigenlijk al weer heel gauw vergeten (en dat klinkt heel cliché, maar is dus wel écht zo)

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 13:05

Even heel hele andere draai..

bevallen.. dit is ook wel een dingetje waar ik gigantisch tegenop zit.
Gek eigenlijk.. wil niet die dikke buik, maar eigenlijk ook niet bevallen (denk ik!)

Hebben jullie nog tips zodat ik dat een beetje van me af kan zetten?

Ik zit nu op ruim 37 weken, en ik straal ook niet hoor. Ik ben in het begin vooral moe en misselijk geweest, en nu zwel ik op als een ballon.

Ik had enorme angst voor de bevalling, mijn tip is om een zwangerschapscursus te gaan doen. Wat gebeurt er nou eigenlijk met je lijf en waarom? En waar komt de pijn tijdens de bevalling vandaan? Mij heeft het enorm geholpen om het allemaal wat nuchterder te bekijken, je ontkomt er toch niet aan

Veel sterkte, wellicht wordt het allemaal 'leuker' wanneer je de eerste schopjes gaat voelen (dat vond ik zelf heel mooi).

Het is heel normaal om je zo te voelen. Het is een hele grote verandering in je leven. Ik zou dit bij je dokter of verloskundige aankaarten. Die kan je doorverwijzen naar iemand om er een keer over te praten.

"Geniet er lekker van" is goed bedoelt maar erg moeilijk als je je zo voelt.

Ben je wel blij met het kindje dat komt?

Ik vond zwanger zijn vreselijk en de bevalling (voordat ik een ruggenprik kreeg) een hel. Vergeten ben ik het nog steeds, na al die jaren, niet. En m'n buik heb ik geen moment gemist. Gelukkig was die binnen een week weer plat en kon ik m'n oude kleding weer aan. Na 6 weken borstvoeding was ik slanker (eerder mager dus ik moest ermee stoppen) dan ooit dus wie weet heb jij dat geluk ook. Sterkte!!

Ik vond zwanger zijn ook geen zak aan, hoe dankbaar ik ook was na een ivf-traject. Bevallen vond ik een waar feest vergeleken met zwanger zijn en in de kraamweek sliep ik alweer 7 uur per nacht (met voedingsmomenten natuurlijk, dus niet aan een stuk, maar ik was uitgeruster dan ik in weken geweest was ).

Maar als ik dan kijk naar dat heerlijke mannetje dat nu aan mijn borst ligt, dan maakt dat heel veel goed. Het moederschap vind ik fantastisch en mijn zoon de mooiste en liefste en geweldigste. Ik ben nu zo relaxt en vrolijk en gewoon mezelf weer. En tuurlijk is zoon soms ontroostbaar en vind ik dat moeilijk, maar dat heeft geen invloed op mijn psyche en zwangerschap had dat wel. Soms denk ik wel dat ik een soort prenatale depressie heb gehad.

Als ik de volgende op bol.com kon bestellen deed ik dat direct, het idee van ooit weer zwanger moeten worden voor een tweede bezorgt me de rillingen. Denk dat het zomaar wel eens flink lang kan duren voor ik toe ben aan zwangerschap nummer 2.

En tegelijkertijd kan ik niet wachten als ik in dat schattige gezichtje kijk en wil ik wel 10 van die heerlijke dropjes. Misschien toch maar eens verdiepen in adopteren

Dus ik begrijp je. Ik heb niet onder stoelen of banken gestoken dat ik zoon de buik uitkeek, maar ben wel altijd heel blij geweest dat hij op komst was. Was alleen vreselijk jaloers op man, die er niks voor hoefde te doen of laten. En hij was weer jaloers op mij dat ik 'leven mocht geven' aan iemand. Hoewel hij daar na de bevalling wel op teruggekomen is geloof ik

Maar het gekke is dat nu zoon er is en ik hem zie en besef dat ik dat kind gewoon gemaakt heb, met mijn eigen lichaam, dat hij het was die me schopte in de buik en dat hij en ik samen een lichaam gedeeld hebben, dan had ik het toch, ondanks alles, nooit willen missen.

En de striae en de bredere heupen en de kwabjes en al dat interesseert me echt niks. Voor de bevalling erg mee bezig en nu denk ik: tsja maar ik heb wel een kind gemaakt met dit lichaam. Het mag nog wel wat meer bijtrekken hoor (zoon is pas een maand oud en er moeten nog wel wat kilootjes af ), maar ik zie het maar als de streepjescode waarmee zoon zichzelf heeft vereeuwigd op mijn buik. Tattoo met zijn naam ofzo heb ik helemaal niet nodig
Heb eigenlijk meer vrede met mijn lichaam nu het 'lelijker' is maar ik het product van wat mijn lichaam kan in mijn armen heb, dan voor de zwangerschap toen ik nog objectief een goed figuur had.

De schoonheid is nu meer symbolisch zeg maar, maar op de een of andere manier werkt dat bij mij kennelijk beter in een positief gevoel over je lijf dan absolute schoonheid. Alleen die extra kilootjes moeten er wel af, maar da's meer uit gezondheidsoverwegingen. Ik ben nu iets te zwaar. Maar goed, alles op z'n tijd.

Hoe dan ook, je mag het stom vinden. En het zegt niets over hoe je het gaat vinden als je kleintje er is. Maar als je erin vastloopt is er hulp en ik denk wel dat het belangrijk is dat je die aangrijpt als het nodig is, want hoe mooi het straks ook is met baby, je hebt geen minuut meer voor jezelf en als je geen makkelijk kind hebt wordt het echt pittig. Misschien wel handig om wat achterwacht en opvang voor jezelf te hebben mocht dat nodig blijken. Beter ermee verlegen dan erom verlegen zeg ik altijd maar. Ik heb ook nog een gesprek met de psycholoog nu om gewoon ff te kijken hoe het nu gaat met me en even de puntjes op de i te zetten qua verwerking van het hele ivf-traject en de zwangerschap.

Aapje2015 schreef: ↑

30-05-2017 17:40

Ik hoor het vaak dat je het na de bevalling allemaal 'vergeet' ik hoop het maar hihi en ben toch blij als het achter de rug is....

Om heel eerlijk te zijn ben ik het écht nog niet vergeten en zal ik dit waarschijnlijk ook niet vergeten, maar het is het uiteindelijk wel allemaal waard geweest.