Zwanger
alle pijlers
Zwanger maar twijfel
maandag 25 maart 2019 om 15:41
Hallo,
Ik ben altijd van het meelezen geweest maar nu heb ik zelf een groot dilemma waar ik hoop dat jullie me mee kunnen helpen..
ik ben zwanger, vandaag 6 weken en mijn man wil het niet.. of ik het wil? Twijfels
Twijfels twijfels hier onder eerst mijn verhaal:
een van ons is midden 20
De ander eind 20, ik probeer het maar even zo vaag mogelijk te houden ivm bang voor herkenning. We hebben beide geen vaste baan, sterker nog ik moet weg met een kans op terugkeer of toch mogelijk nog een vast contract ( we zitten in een overname) en mijn man moet het nog horen. we hebben wel een eigen huis en 10 jaar een relatie waarvan er ook al een aantal getrouwd.
Zoals boven vermeld wil mijn man het echt niet hij heeft nooit een sterke kinderwens gehad en ik ook niet, tot ik ouder werd ( 3 a 4 jaar geleden kwam dat besef ) en besefte het ooit op een dag wel te willen ( in de leeftijd 30/35 leek het mij mooi) dus we hebben een goed gesprek gehad en hij begreep mij wel, en was het er ook mee eens. Maar goed we zijn beide nog niet op de leeftijd die in de planning stond en er zit toch echt al iets in mijn buik.
Mijn man wil het dus absoluut niet en loopt nu al een week ( zolang weten we het) dood ongelukkig rond, hij heeft zelfs al geroepen aan zelfmoord te denken.. hij ziet het allemaal echt niet meer zitten een van zijn grote redenen is ook onze leeftijd en geen vast contract te hebben, ik heb zelf vrij jonge ouders en hij juist oudere ouders ( al met pensioen) waardoor ik mij juist heel erg ben gaan beseffen dat ik geen “oude” moeder wil zijn. Met hem is dus ook echt geen gesprek mogelijk terwijl ik zelf juist ook heel erg twijfel, ben ik er wel klaar voor? Wil ik mijn leventje wel opgeven? Mijn moeder gaf aan dat ik best egoïstisch leef en of ik wel klaar ben dat op te geven? Ben ik dat wel? Maar abortus nee.. er op tegen ben ik niet maar voor mezelf ben ik er wel op tegen, en over een aantal jaar zou ik toch wel een kindje willen dus waarom zou het dan nu weg moeten? Alleen omdat het nu niet het juiste moment is? Is dat een reden? En wat als het over een x aantal jaar dan niet lukt? Op momenten ben ik blij en het volgende moment gaan er weer zoveel gedachtes door me heen over hoe dit niet kan op dit moment. Ik weet het op sommige momenten echt niet meer..
Ik weet hoe ontzettend egoïstisch ik klink en hoeveel mensen dit zo graag zouden willen en ik zit hier te twijfelen? Ja ik schaam me diep..
Iemand advies?
Ik ben altijd van het meelezen geweest maar nu heb ik zelf een groot dilemma waar ik hoop dat jullie me mee kunnen helpen..
ik ben zwanger, vandaag 6 weken en mijn man wil het niet.. of ik het wil? Twijfels
Twijfels twijfels hier onder eerst mijn verhaal:
een van ons is midden 20
De ander eind 20, ik probeer het maar even zo vaag mogelijk te houden ivm bang voor herkenning. We hebben beide geen vaste baan, sterker nog ik moet weg met een kans op terugkeer of toch mogelijk nog een vast contract ( we zitten in een overname) en mijn man moet het nog horen. we hebben wel een eigen huis en 10 jaar een relatie waarvan er ook al een aantal getrouwd.
Zoals boven vermeld wil mijn man het echt niet hij heeft nooit een sterke kinderwens gehad en ik ook niet, tot ik ouder werd ( 3 a 4 jaar geleden kwam dat besef ) en besefte het ooit op een dag wel te willen ( in de leeftijd 30/35 leek het mij mooi) dus we hebben een goed gesprek gehad en hij begreep mij wel, en was het er ook mee eens. Maar goed we zijn beide nog niet op de leeftijd die in de planning stond en er zit toch echt al iets in mijn buik.
Mijn man wil het dus absoluut niet en loopt nu al een week ( zolang weten we het) dood ongelukkig rond, hij heeft zelfs al geroepen aan zelfmoord te denken.. hij ziet het allemaal echt niet meer zitten een van zijn grote redenen is ook onze leeftijd en geen vast contract te hebben, ik heb zelf vrij jonge ouders en hij juist oudere ouders ( al met pensioen) waardoor ik mij juist heel erg ben gaan beseffen dat ik geen “oude” moeder wil zijn. Met hem is dus ook echt geen gesprek mogelijk terwijl ik zelf juist ook heel erg twijfel, ben ik er wel klaar voor? Wil ik mijn leventje wel opgeven? Mijn moeder gaf aan dat ik best egoïstisch leef en of ik wel klaar ben dat op te geven? Ben ik dat wel? Maar abortus nee.. er op tegen ben ik niet maar voor mezelf ben ik er wel op tegen, en over een aantal jaar zou ik toch wel een kindje willen dus waarom zou het dan nu weg moeten? Alleen omdat het nu niet het juiste moment is? Is dat een reden? En wat als het over een x aantal jaar dan niet lukt? Op momenten ben ik blij en het volgende moment gaan er weer zoveel gedachtes door me heen over hoe dit niet kan op dit moment. Ik weet het op sommige momenten echt niet meer..
Ik weet hoe ontzettend egoïstisch ik klink en hoeveel mensen dit zo graag zouden willen en ik zit hier te twijfelen? Ja ik schaam me diep..
Iemand advies?
maandag 25 maart 2019 om 17:40
Pergamon schreef: ↑25-03-2019 15:53Los van wat jij wil: wil dit kindje een vader die met zelfmoord dreigde toen hij/zij zich aandiende? Wil je een kind opzadelen met een ouder die dit kind echt niet wenst?
(en, terug naar wat jij wil, wil jij een relatie met een man die met zelfmoord dreigt als pressiemiddel?)
Dit. Wat een idioterie.
maandag 25 maart 2019 om 17:43
Ik heb het zelf meegemaakt en heb voor het kind gekozen. De vader is later bijgedraaid. Als ik wel voor abortus had gekozen, wat ondenkbaar was, had ik sowieso de relatie verbroken want een man die een vrouw dwingt tot abortus is geen knip voor de neus waard. Dat meen ik echt. Je hebt samen seks, draagt samen verantwoordelijkheid, en de vrouw heeft het laatste woord over haar eigen buik. Wil je dat niet als man, dan moet je er zelf een knoop in laten leggen.
maandag 25 maart 2019 om 17:47
Was jij niet gescheiden van beide vaders van je kinderen?MinkeDeWit schreef: ↑25-03-2019 17:43Ik heb het zelf meegemaakt en heb voor het kind gekozen. De vader is later bijgedraaid. Als ik wel voor abortus had gekozen, wat ondenkbaar was, had ik sowieso de relatie verbroken want een man die een vrouw dwingt tot abortus is geen knip voor de neus waard. Dat meen ik echt. Je hebt samen seks, draagt samen verantwoordelijkheid, en de vrouw heeft het laatste woord over haar eigen buik. Wil je dat niet als man, dan moet je er zelf een knoop in laten leggen.
maandag 25 maart 2019 om 17:50
En je bent SAMEN verantwoordelijk voor goede anti conceptie, waarbij de man erop moet kunnen vertrouwen, dat de vrouw de pil volgens voorschrift slikt.MinkeDeWit schreef: ↑25-03-2019 17:43Ik heb het zelf meegemaakt en heb voor het kind gekozen. De vader is later bijgedraaid. Als ik wel voor abortus had gekozen, wat ondenkbaar was, had ik sowieso de relatie verbroken want een man die een vrouw dwingt tot abortus is geen knip voor de neus waard. Dat meen ik echt. Je hebt samen seks, draagt samen verantwoordelijkheid, en de vrouw heeft het laatste woord over haar eigen buik. Wil je dat niet als man, dan moet je er zelf een knoop in laten leggen.
En SAMEN bespreek wat in jullie geval het beste is om te doen, mocht het onverhoopt toch mis gaan.
maandag 25 maart 2019 om 17:51
Gelukkig is het nog lang geen kind.
maandag 25 maart 2019 om 17:53
Dus twee keer een man die geen kind wilde en toch door jou doorgedrukt?
maandag 25 maart 2019 om 17:58
Ik vraag me dan toch altijd af hoe je met goed gebruik van anticonceptie zwanger kunt worden. Wat gebruikten jullie t.o? Zelf was ik twintig jaar aan de pil en ben daarmee nooit ongewenst zwanger geraakt, alleen drie keer wat wel de bedoeling was. Later deden man en ik het met condooms en ook dat is jaren prima gegaan. Daarna nog een tijd een spiraal, ook nooit zwanger geraakt (terwijl ik heel snel zwanger wordt als ik a.c. achterwege laat). Het proeft een beetje alsof je hem idd een baby door de strot probeert te drukken. Hij heeft het recht niet te willen, net zoals jij het recht hebt het wel te willen, maar dat zal dan niet met elkaar zijn. Er zijn maar drie opties; of je houdt het en gaat uit elkaar, of je doet een abortus (wat nu nog kan met een pil die je zwangerschap stopt volgens mij) en blijft bij elkaar óf het laatste en je gaat uit elkaar en zoekt een ander die wel kinderen wil. Alleenstaand moederschap is zwaar, moet je niet onderschatten. En dan een vader hebben die het kind nooit heeft gewild, lijkt mij geen fijne start. Stertke.
maandag 25 maart 2019 om 18:00
Evenzowantja schreef: ↑25-03-2019 17:58Nooit abortus doen wanneer je er niet achter staat. Dat is traumatiserend. Als je graag een kind wil zorg voor de juiste hulp om je heen. Ga naar je huisarts en CJG om de buurt voor hulp.
Een ongewenst kind niet?
maandag 25 maart 2019 om 18:01
Je valt er van achterover als je zou weten hoeveel vrouwen dit doen. Ik heb in mijn vriendenkring alleen al twee dames die zo aan hun kinderen zijn gekomen. Ze moeten de opvoeding wel alleen doen want de mannen zijn weg. Dat vind ik egoïstisch, naar het kind toe. Die gun je een goede vader.
maandag 25 maart 2019 om 18:05
Je zadelt een man op met een ongewenst kind.
Je bezorgt een kind een mogelijk trauma met een vader die jou niet wilde.
maandag 25 maart 2019 om 18:06
Helemaal mee eens, heel vreemde kerel in mijn ogenPergamon schreef: ↑25-03-2019 15:53Los van wat jij wil: wil dit kindje een vader die met zelfmoord dreigde toen hij/zij zich aandiende? Wil je een kind opzadelen met een ouder die dit kind echt niet wenst?
(en, terug naar wat jij wil, wil jij een relatie met een man die met zelfmoord dreigt als pressiemiddel?)
.
maandag 25 maart 2019 om 18:08
Hou het dan ook gewoon voor je.justagirly schreef: ↑25-03-2019 16:47Oké Lilalinda, daar heb je wel een punt inderdaad, het kán.
Ik zou zelf véél moeite hebben om leven af te breken. Maar daar gaat het nu niet over en heeft TO ook niks aan.
Ik wens jullie sterkte, TO!!
maandag 25 maart 2019 om 18:24
Als (deels) 'ongewenst' kind wil ik hier graag mijn mening over geven.
Mijn vader wilde ook geen kinderen, maar heeft uiteindelijk voor mijn moeder toegegeven. Hij houdt van me hoor, daar twijfel ik niet aan, en nu ik volwassen ben vindt hij het ook best leuk, maar als kind is hij er nooit voor me geweest. Hij is geen 'kinder'-man, weet zich bijvoorbeeld ook geen raad met andere jonge kinderen in de familie. Hij houdt simpelweg niet van kinderen. Toen ik jong was, was hij vooral veel werken. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit iets 1 op 1 met mij is gaan doen of mij veel aandacht heeft gegeven. Het was niet alleen maar slecht hoor, hij is wel een beetje bijgedraaid; ik heb ook echt wel leuke herinneringen waarbij ik met hem aan het stoeien was, maar hij kon ook ineens héél kwaad worden als ik iets niet helemaal goed had gedaan in zijn ogen (normaal kinderlijk gedrag, waar hij niet tegen kon).
Ik heb geen slecht leven gehad, maar het gebrek aan vaderlijke aandacht en waardering in mijn jeugd draag ik nog altijd met me mee. Het voelde als kind altijd alsof ik iets fout had gedaan, alleen maar door er te zijn, en alsof ik nooit goed genoeg was. Ik was een hartstikke braaf en lief kind, haalde hoge cijfers op school en deed nauwelijks stoute dingen. Toch kreeg ik van mijn vader nooit aandacht, complimentjes of liefde. Sinds ik volwassen ben is dat wel veranderd; volwassenen begrijpt hij en nu kan hij gesprekken met me voeren, die je met een kind niet kan voeren. Toch zal de band nooit heel hecht worden, en word ik achtervolgd door een laag zelfbeeld. Mijn moeder neem ik het wel kwalijk dat zij bewust gekozen heeft om kinderen te krijgen met een man die duidelijk heeft aangegeven dit niet te willen. Goed, hij heeft toegegeven, maar zij had haar eigen kinderwens best opzij mogen zetten om een man te zoeken die er hetzelfde in zou staan als zij.
Ik zou dan ook echt willen aanraden om kinderen te 'krijgen' met iemand die dat net zo graag wilt als jij... Een kind voelt het aan als het ongewenst is en dat kan niet gecompenseerd worden door de andere ouder. In dit geval kun je het voorkomen (soms blijkt pas achteraf dat iemand geen geschikte ouder is), dus pak die kans. Voor je kind.
Mijn vader wilde ook geen kinderen, maar heeft uiteindelijk voor mijn moeder toegegeven. Hij houdt van me hoor, daar twijfel ik niet aan, en nu ik volwassen ben vindt hij het ook best leuk, maar als kind is hij er nooit voor me geweest. Hij is geen 'kinder'-man, weet zich bijvoorbeeld ook geen raad met andere jonge kinderen in de familie. Hij houdt simpelweg niet van kinderen. Toen ik jong was, was hij vooral veel werken. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit iets 1 op 1 met mij is gaan doen of mij veel aandacht heeft gegeven. Het was niet alleen maar slecht hoor, hij is wel een beetje bijgedraaid; ik heb ook echt wel leuke herinneringen waarbij ik met hem aan het stoeien was, maar hij kon ook ineens héél kwaad worden als ik iets niet helemaal goed had gedaan in zijn ogen (normaal kinderlijk gedrag, waar hij niet tegen kon).
Ik heb geen slecht leven gehad, maar het gebrek aan vaderlijke aandacht en waardering in mijn jeugd draag ik nog altijd met me mee. Het voelde als kind altijd alsof ik iets fout had gedaan, alleen maar door er te zijn, en alsof ik nooit goed genoeg was. Ik was een hartstikke braaf en lief kind, haalde hoge cijfers op school en deed nauwelijks stoute dingen. Toch kreeg ik van mijn vader nooit aandacht, complimentjes of liefde. Sinds ik volwassen ben is dat wel veranderd; volwassenen begrijpt hij en nu kan hij gesprekken met me voeren, die je met een kind niet kan voeren. Toch zal de band nooit heel hecht worden, en word ik achtervolgd door een laag zelfbeeld. Mijn moeder neem ik het wel kwalijk dat zij bewust gekozen heeft om kinderen te krijgen met een man die duidelijk heeft aangegeven dit niet te willen. Goed, hij heeft toegegeven, maar zij had haar eigen kinderwens best opzij mogen zetten om een man te zoeken die er hetzelfde in zou staan als zij.
Ik zou dan ook echt willen aanraden om kinderen te 'krijgen' met iemand die dat net zo graag wilt als jij... Een kind voelt het aan als het ongewenst is en dat kan niet gecompenseerd worden door de andere ouder. In dit geval kun je het voorkomen (soms blijkt pas achteraf dat iemand geen geschikte ouder is), dus pak die kans. Voor je kind.
maandag 25 maart 2019 om 18:29
Bedankt iedereen voor de reactie’s en adviezen! De vraag hoe? Door de prikpil heen... ik doe elke keer voor ik een nieuwe prik haal een test en voilà.. dus nee ik probeer mijn man er echt niet in te luizen of mijn kinderwens door de strot de duwen. mijn man zegt het ooit wel te willen ooit.. maar kom op als je nu al zulke dreigementen uit ga je het over een x aantal jaar ook niet tof vinden.. mijn vader heeft zelf afstand van mij gedaan, dus eerst erkend en later afstand gedaan.. dus ik weet dondersgoed hoe het is om op te groeien met het idee dat een van je ouders je niet wil. desondanks heb ik een super jeugd gehad en nu een ontzettend lieve (stief)pa. Maar als je het voor het kiezen hebt wil je zoiets niet voor je kind. het is ook zo lastig dat we hier niet gewoon over kunnen praten met elkaar..
maandag 25 maart 2019 om 18:39
Fijn te horen dat het goed is gekomen met het krijgen van liefde van een vader figuur. Ik persoonlijk zou geen abortus plegen als je zelf wel kinderen wil. Ik zou dan liever van een man af willen die uitkraamt dat hij dan wel zelfmoord wil plegen (grove emotionele chantage); de gedachtegang van hem vind ik echt onacceptabel!Paviljoen schreef: ↑25-03-2019 18:29Bedankt iedereen voor de reactie’s en adviezen! De vraag hoe? Door de prikpil heen... ik doe elke keer voor ik een nieuwe prik haal een test en voilà.. dus nee ik probeer mijn man er echt niet in te luizen of mijn kinderwens door de strot de duwen. mijn man zegt het ooit wel te willen ooit.. maar kom op als je nu al zulke dreigementen uit ga je het over een x aantal jaar ook niet tof vinden.. mijn vader heeft zelf afstand van mij gedaan, dus eerst erkend en later afstand gedaan.. dus ik weet dondersgoed hoe het is om op te groeien met het idee dat een van je ouders je niet wil. desondanks heb ik een super jeugd gehad en nu een ontzettend lieve (stief)pa. Maar als je het voor het kiezen hebt wil je zoiets niet voor je kind. het is ook zo lastig dat we hier niet gewoon over kunnen praten met elkaar..
Ik denk inderdaad dat het vast niet makkelijk zal zijn in je eentje maar misschien wel beter en fijner. Mocht je uiteindelijk toch het kindje niet houden zou ik sowieso bij deze man weggaan.
maandag 25 maart 2019 om 18:44
15 jaar nadat abortus in diverse staten in de VS werd toegestaan, begonnen de gevangenissen minder vol te rakenEvenzowantja schreef: ↑25-03-2019 18:03En als de maatstaaf is dat kinderen geaborteerd zouden moeten worden die trauma’s kunnen oplopen komen gaan we richting een variant van geboorteplanning die m.i. niet koosjer is
Veel ongewenste kinderen, werden nu niet geboren. Ongewenste kinderen komen namelijk erg vaak slecht terecht.
Ongewenste kinderen kunnen echt beter niet ter wereld komen
maandag 25 maart 2019 om 18:44
TO kan niet van deze man af, hij blijft voor altijd de vader van haar kindSchaapje11 schreef: ↑25-03-2019 18:39Fijn te horen dat het goed is gekomen met het krijgen van liefde van een vader figuur. Ik persoonlijk zou geen abortus plegen als je zelf wel kinderen wil. Ik zou dan liever van een man af willen die uitkraamt dat hij dan wel zelfmoord wil plegen (grove emotionele chantage); de gedachtegang van hem vind ik echt onacceptabel!
Ik denk inderdaad dat het vast niet makkelijk zal zijn in je eentje maar misschien wel beter en fijner. Mocht je uiteindelijk toch het kindje niet houden zou ik sowieso bij deze man weggaan.
