Zwanger worden met IVF of ICSI (deel 7)

Zo verdrietig en zo fijn tegelijk dat er vrouwen zijn die weten wat je doormaakt Zizo. Ik zou je graag willen helpen, maar ik weet niet hoe. Ik denk dat het iedereens grootste angst is en jij zit er nu middenin. Ik hoop dat jij en je man elkaar snel weer vinden.

Duufje en bloem_m; wat zijn jullie kanjers. Zo sterk en zo lief dat jullie hier schrijven voor o.a. Zizo.

Lieve Zizo, ik vind het zo ontzettend rot voor je. Ik weet niet of ik de juiste indruk heb gekregen maar klopt het dat de beslissing van je man vrij onverwacht kwam? Ik moet eerlijk zeggen dat ik het erg lastig zou vinden om zo'n verschil in standpunt te accepteren.
Zo vanaf het computerscherm wekt de reactie van je man wel een beetje de indruk dat deze heel erg vanuit emotie is. Dat je na 3 pogingen geen kans meer hebt is niet waar, en al helemaal niet in jou geval (hoewel helaas niet doorgaand, ben je wel zwanger geweest). Zie bijvoorbeeld de 6 vergoede pogingen in België, dat is echt niet voor niets. Ik schrijf dat niet om te stoken ofzo, maar het zou wel ontzettend jammer zijn wanneer je man om deze feitelijke reden zou willen stoppen terwijl jij dit niet wilt.
Ik hoop echt dat jullie eruit gaan komen samen, x

Sense, jij schrijft een beetje wat ik ook denk. Ik kwam gisteren nog een keer op een Duitse website tegen, dat de 8ste of zelfs 9de punctie een net zo grote zwangerschapskans geeft als de eerste. Dus dat het echt ongeveer constant blijft. Ze schreven er zelfs bij dat op basis daarvan het onterecht is dat de verzekeraars maar 3 pogingen vergoedden. Dus helemaal eens dat het argument dat je na 3 pogingen geen kans meer zou hebben, gewoon niet juist is. Maar ik weet niet in hoeverre Zizo-man op dit moment voor dit soort argumenten opstaat. De emoties zitten natuurlijk nog heel hoog. Mss eerst nog wat dagen afwachten en op een later tijdstip dit nog eens aankaarten? Ik denk ook steeds, waarom is-ie destijds dan wel akkoord gegaan met het afsluiten van die verzekering voor de 4e poging? Dan dacht-ie er toen toch anders over? En mss gaat-ie dus met wat rust en afstand straks ook weer anders denken?

Ik vind het wel heeeel lastig om te lezen dat-ie je zelfs geen knuffel heeft gegeven, Zizo. Ook al ben je het niet altijd met elkaar eens, dan nog kun je elkaar steunen toch? Lijkt me extra eenzaam zo en ik kan me voorstellen dat je je daardoor ook extra r*k voelt... Ik hoop van ganser harte dat jullie elkaar ondanks alles wel weer vinden...

Bloem en Duufje, lief jullie berichten voor Zizo. En ik vind ze zelf ook fijn om te lezen. Wij zijn nog niet zover, maar de angst om met lege handen achter te blijven is er natuurlijk wel. Het stelt me gerust om te weten dat anderen er ook door komen en dat het niet alleen maar ondragelijk verdriet blijft.

Kasteelbewoner, fijn dat er zoveel follikels te zien waren! Ik duim verder voor je!

Oh en Zot, fijn te lezen dat het goed gaat met de tweeling! Wow, 32 weken, da's een geweldige mijlpaal!! Heel veel sterkte met de laatste loodjes en ik hoop dat je ze over een paar weken in goede gezondheid in je armen mag sluiten!

Even een ego bericht maar ben bang dat er al follikels gesprongen zijn, ik voel wel steken maar ik had veel rekbare afscheiding en dat is vandaag helemaal weg. Kan me niet herinneren van de vorige keer dat het in deze fase al weg was maar goed kan ook komen door de antagonist morgenochtend een echo. Ben zo zenuwachtig door deze laatste poging.

Zot wat fijn dat alles goed gaat. En lief dat je het hier nog volgt.
Zet hem op de laatste loodjes

Wat een lieve berichtjes hier en wat een hoop ellende moeten we met zijn allen toch door. Bah! Ik vind veel teksten zo mooi maar het blijft zo verdrietig dat zoveel prachtige vrouwen waar een kindje zo ontzettend goed terecht zou komen, zonder verder moeten. Met heel mijn hart zou ik het anders willen zien.

Zizo, net als iedereen leef ik zo ontzettend met je mee. Ik zou echt willen dat ik je verdriet weg kan nemen. . Ik herken veel van wat je schrijft op het gebied van de partner en eerlijk gezegd vind ik dat een van de lastigste dingen van het traject. Om een voorbeeldje te geven; hier was de reactie bijvoorbeeld boosheid naar mij toe op de tweede dag na een van de miskramen (1 dag verdrietig was toch echt de max). Terwijl ik me nog nooit zo ellendig had gevoeld vond hij het echt onzin dat ik daar verdrietig over was en was hij dus echt boos op me. Ook hier staan we op veel vlakken dus niet hetzelfde in het traject, wat er bij mij er voor zorgt dat ik probeer het allemaal zelf te doen (en te verwerken). Als ik alles luchtig hou dan hoop ik dat hij akkoord gaat met de volgende poging. Wat natuurlijk super krom is (en zwaar) en totaal niet is zoals het zou moeten zijn. Ook hier verder echt heel veel liefde en een hele goede relatie en ik probeer het ook echt van beide kanten te bekijken. Dat hij al bijvoorbeeld al jaren akkoord gaat met behandelingen die voor hem echt niet zouden hoeven en dus inderdaad ook heel ver gaat. Ik weet ook niet of je hier iets aan hebt maar herkenning doet mij vaak goed. Mijn angst is ook echt dat ik niet kan accepteren om te 'moeten' stoppen terwijl mijn vriend echt niet meer door wilt gaan. Wat ik dus vooral hoop is dat jullie wellicht nog kunnen komen tot de afspraak om er nog 1 laatste keer voor te gaan. Of dat het gevoel komt dat je ook zo verder kan gaan en hopelijk komt dat met tijd. In ieder geval een heleboel dikke knuffels. Wat een ellende is het toch

Kasteelbewoner, ohh wat vervelend dat je dat gevoel hebt. Succes bij je echo vandaag en ik hoop dat alles er goed uit ziet. Bij was overigens echt niks meer te bepalen aan de hand van afscheiding (en alle drie de IVFs waren weer anders) dus dat hoeft echt niks te zeggen. Hopelijk wordt je vandaag een beetje gerustgesteld bij je echo.

Dazzle, Wat balen van je vakantie. Ik hoop zo dat de laatste cryo jullie succespoging gaat worden.

Windmolen, wat fijn om te lezen dat je nieuwe arts zulke goede recensies heeft! Ik hoop dat zij weer mooie nieuwe inzichten en je net zo veel vertrouwen in haar hebt of gaat krijgen als in je oude arts. Hoe voel je je?
Hier inderdaad wel weer een beetje een dubbel gevoel gehad door het feit dat er wel iets gebeurd was. Ergens heel hoopvol maar ergens weer meer zorgen waarom ze het nou niet redden. Ga weer het hele scala van van zoektermen langs (innesteling , embryokwaliteit, NK killers, DNA fragmentatie etc etc.). Maar voor nu laat ik dat maar weer even achter me en hoop ik dat er een prachtige embryo bij zit die wel een lekker plekje vindt.

Daisyliz, wanneer heb jij de volgende echo? Hopelijk groeien er niet te veel eitjes. Ik duim!

Hier, zag alles er gelukkig normaal uit. Deze week twee echo's gehad en mag vandaag de Ovitrelle zetten en dan vrijdag de volgende terugplaatsing.

Puk32 schreef: ↑

15-06-2019 08:36

Wat een lieve berichtjes hier en wat een hoop ellende moeten we met zijn allen toch door. Bah! Ik vind veel teksten zo mooi maar het blijft zo verdrietig dat zoveel prachtige vrouwen waar een kindje zo ontzettend goed terecht zou komen, zonder verder moeten. Met heel mijn hart zou ik het anders willen zien.

Zizo, net als iedereen leef ik zo ontzettend met je mee. Ik zou echt willen dat ik je verdriet weg kan nemen. . Ik herken veel van wat je schrijft op het gebied van de partner en eerlijk gezegd vind ik dat een van de lastigste dingen van het traject. Om een voorbeeldje te geven; hier was de reactie bijvoorbeeld boosheid naar mij toe op de tweede dag na een van de miskramen (1 dag verdrietig was toch echt de max). Terwijl ik me nog nooit zo ellendig had gevoeld vond hij het echt onzin dat ik daar verdrietig over was en was hij dus echt boos op me. Ook hier staan we op veel vlakken dus niet hetzelfde in het traject, wat er bij mij er voor zorgt dat ik probeer het allemaal zelf te doen (en te verwerken). Als ik alles luchtig hou dan hoop ik dat hij akkoord gaat met de volgende poging. Wat natuurlijk super krom is (en zwaar) en totaal niet is zoals het zou moeten zijn. Ook hier verder echt heel veel liefde en een hele goede relatie en ik probeer het ook echt van beide kanten te bekijken. Dat hij al bijvoorbeeld al jaren akkoord gaat met behandelingen die voor hem echt niet zouden hoeven en dus inderdaad ook heel ver gaat. Ik weet ook niet of je hier iets aan hebt maar herkenning doet mij vaak goed. Mijn angst is ook echt dat ik niet kan accepteren om te 'moeten' stoppen terwijl mijn vriend echt niet meer door wilt gaan. Wat ik dus vooral hoop is dat jullie wellicht nog kunnen komen tot de afspraak om er nog 1 laatste keer voor te gaan. Of dat het gevoel komt dat je ook zo verder kan gaan en hopelijk komt dat met tijd. In ieder geval een heleboel dikke knuffels. Wat een ellende is het toch

Kasteelbewoner, ohh wat vervelend dat je dat gevoel hebt. Succes bij je echo vandaag en ik hoop dat alles er goed uit ziet. Bij was overigens echt niks meer te bepalen aan de hand van afscheiding (en alle drie de IVFs waren weer anders) dus dat hoeft echt niks te zeggen. Hopelijk wordt je vandaag een beetje gerustgesteld bij je echo.

Dazzle, Wat balen van je vakantie. Ik hoop zo dat de laatste cryo jullie succespoging gaat worden.

Windmolen, wat fijn om te lezen dat je nieuwe arts zulke goede recensies heeft! Ik hoop dat zij weer mooie nieuwe inzichten en je net zo veel vertrouwen in haar hebt of gaat krijgen als in je oude arts. Hoe voel je je?
Hier inderdaad wel weer een beetje een dubbel gevoel gehad door het feit dat er wel iets gebeurd was. Ergens heel hoopvol maar ergens weer meer zorgen waarom ze het nou niet redden. Ga weer het hele scala van van zoektermen langs (innesteling , embryokwaliteit, NK killers, DNA fragmentatie etc etc.). Maar voor nu laat ik dat maar weer even achter me en hoop ik dat er een prachtige embryo bij zit die wel een lekker plekje vindt.

Daisyliz, wanneer heb jij de volgende echo? Hopelijk groeien er niet te veel eitjes. Ik duim!

Hier, zag alles er gelukkig normaal uit. Deze week twee echo's gehad en mag vandaag de Ovitrelle zetten en dan vrijdag de volgende terugplaatsing.

Oh wat fijn Puk! Hier ook vandaag de Ovitrelle, maandag IUI en ik word vandaag gebeld of ik vrijdag een terugplaatsing heb.

zizo, ik denk nog aan je, hoop dat je man en jij weer wat dichter bij elkaar kunnen komen

Puk, wat fijn alweer bijna een TP, ik zal hard voor je duimen. Je hebt natuurlijk gelijk dat er met ieder ziekenhuis wel wat is, het traject is gewoon heel onzeker.

Hier paniek om niks, er groeien 12 eicellen en ik mag zelf nog een extra dagje stimuleren dus dinsdag de punctie. Dit keer is het wel spannend omdat ze pas terug plaatsen op dag 5 maar denk dan dat ik er wel maar 1 laat terugplaatsen. Zo'n laatste poging is wel heel zwaar maar goed als ik dan zie wat er weer groeit dan hoop ik gewoon dat het een keer raak is.

Kasteelbewoner wat een fijn nieuws. Mooie score hoor, ik hoop de start van iets heel moois!

Zizo

Ik ben gebeld en de terugplaatsing vrijdag gaat door! Heel heel heel fijn, nog een kans voor mijn bruiloft. En zelfs een dubbele icm IUI.

Hoi lieve meiden, wat een ontwikkelingen weer. Ik lees de hele tijd mee maar reageer niet telkens want, wil niet goed op mobiel, en wil ook niet te veel 'vervuilen', maar ik voel met jullie mee...

Zizo wat vreselijk naar, de situatie waarin je je nu bevind. Ergens kon ik je ellendige shock gevoel heel goed begrijpen (ook al zit ik in volledig andere situatie). Zo voelde ik me ook toen mijn zus, nadat ze eerst had toegezegd eiceldonor te willen zijn, zich ineens terugtrok. Echt waanzinnig werd ik ervan! Ik herkende mezelf bijna niet. Alsof ze letterlijk mijn kans om nog kindjes te krijgen met (deels) mijn genen zomaar uit m'n handen trok. We konden ook niet meer normaal met elkaar praten, want we stonden niet meer op 1 lijn. Ik denk dat jij je nu ook zo voelt met je vriend. Hij trekt jullie kans om samen kindjes te krijgen uit jouw handen door te zeggen dat hij niet verder wil. Terwijl jij nog wel verder wil.

Kan het ook zijn dat je vriend jou niet onder nog een nieuwe poging wil laten lijden, omdat het infertiliteitsprobleem grotendeels (aanname!) bij hem ligt? Ik kan me goed voorstellen dat als het bijv. andersom was; de man moest de punfcties/hormonen ondergaan, en het fertiliteitsprobleem lag bij mij, dan zou ik het ook heel akelig vinden dat mijn vriend door mijn toedoen al die ellende moest ondergaan, en me daar schuldig over voelen. Zou jou vriend zich daar schuldig over voelen, en een poging daarom zo zwaar vinden, dat hij het liever niet nog een keer doet?

En kan het zijn dat jij, omdat het fertilititsprobleem aan je vriend ligt, het hém misschien kwalijk neemt dat het niet lukt om kindjes te krijgen. En het hem nu éxtra kwalijk neemt, omdat hij nu niet nog een poging wil doen, alleen maar omdat hij zich (aanname) schuldig voelt om jou door zo'n poging te zien gaan. Terwijl het leed van de puncties/hormonen jou in principe gestolen kan worden. Je wilt verdorie gewoon een kindje.
Ik zeg dit zo omdat bij ons het fertiliteitsprobleem 100% bij mij ligt. Mijn vriend is helemaal gezond en zou met iedere andere vrouw kindjes kunnen krijgen. Ik besefte dat ik liever EEN kindje/gezin wil, dan perse kindjes die genetisch van mij zijn (kindje is dan alsnog verwant met 1 van ons). Ik zag eicelonatie dan ook vrijwel meteen als een fijne oplossing. Ik zou het moeilijk verkroppen vinden dat, als het fertiliteitsprobleem bij mijn vriend lag en hij vervolgens het krijgen van een gezin zou saboteren door niet nog een poging te willen. En ook zou ik het moeilijk verkroppen vinden als hij niet open zou staan voor donormateriaal. Ik snap dat ze als man een soort trots opzij moeten zetten om voor het zaad van een andere man te kiezen (want mannen zien het toch als falen als ze niet kunnen voorplanten). Maar als we geen kinderen zouden kunnen krijgen door hem, zouden we dus door zijn 'trots' kinderloos blijven. Dat zou ik ben ik bang echt niet kunnen accepteren. Ik weet niet of dat bij jou ook allemaal erachter zit Zizo, maar deze gevoelens heb ik zelf dus. Ik ben dan ook blij dat IK de oorzaak ben dat we samen geen kindjes kunnen krijgen, want donormateriaal vind ik helemaal prima inmiddels, en hoef ik dus niets van mijn vriend te verwachten wat hij misschien niet wil.

Zijn er mensen die dat ook zo voelen? Dat je stiekem toch voelt dat jij/je partner de oorzaak is van jullie kinderloosheid? Kan me voorstellen dat als je onbegrepen verminderd vruchtbaar bent of allebei iets 'mankeert', je minder dat schuldgevoel hebt of de ander de veroorzaker ervan vind, en je het echt als 50/50 jullie gezamenlijke probleem ervaart. Ik doe dat dus niet. Het komt door mij. En dat vinden we verschrikkelijk. Maar ik ben nu zo zo zo blij met de ecd kans die we hebben zodat we daarmee (als alles mag lukken .....) alsnog een gezinnetje kunnen vormen samen.

@puk wat fijn binnenkort weer een cryo terugplaatsing krijg je er een of 2teruggeplaatst? En is het een dag3embryo?
Alvast heel veel succes!

@stipjestipje
Ik snap helemaal goed wat je bedoelt! Als het aan mij zou liggen zou het voor mijzelf veel makkelijker zijn om evt af te wijken naar donor materiaal, maar omdat het probleem bij mijn partner is is de weg naar donormateriaal veel verder omdat hij dat niet wilt. Het is zo lastig allemaal zoveel gevoelens gedachten emoties een rollercoaster van verdriet en onzekerheid..

Zizo: voel echt zo met je mee!!! Je klinkt zo lamgeslagen en vol in rouw. Wat oneerlijk en verdrietig!
En dan ook extra moeilijk dat je vriend je nu niet tot steun kan of wil zijn. Waarschijnlijk heeft hij ook verdriet, maar uit hij dat niet zo (goed).
Herken het wel heel erg dat je zo op twee lijnen kunt zitten en elkaar niet kunt steunen.
In die fase ben ik toen zelf naar een medisch psycholoog gegaan om te praten over het hele traject (en de wanhoop). Eerst alleen, omdat mijn vriend het eerst ook niet wilde/nut ervan inzag.
Uiteindelijk draaide hij bij en is meerdere keren mee geweest. Dat was heel fijn en heeft ons echt goed gedaan.

Misschien is dat voor jou ook een optie om iemand, in eerste instantie voor jezelf, te zoeken die kan helpen in deze moeilijke situatie? Misschien wil je vriend, als het verdriet minder vers is, uiteindelijk dan ook mee.

Heel heel veel sterkte! Ik denk aan je

Sterkte vandaag voor jullie mannen, die vaderdag misschien ook een moeilijke dag vinden.
Jokkeman heb ik een kaartje gegeven, voor de liefste man, dat hij de leukste vader zou zijn van de wereld.

Ik heb zojuist de fertiliteitspoging gebeld om te zeggen dat de poging mislukt is. Over een maand hebben we een evaluatiegesprek. Ook heb ik om een afspraak met een psycholoog gevraagd. Dat mijn man niet wil, wil niet zeggen dat ik niet alleen het gesprek aan kan gaan. Ik hoop dat ik snel terecht kan en dat het mij wel verder helpt.

Vienna het klopt inderdaad dat we elkaar niet goed kunnen steunen doordat we niet op een lijn liggen. Ik hoop dat mijn man uiteindelijk ook mee wil naar de afspraak met de psycholoog, maar daar heb ik een hard hoofd in.

Stipjepipje bij ons is nooit een oorzaak gevonden waarom het niet zo kunnen lukken. Dat er geen oorzaak is, maakt het voor mij zo moeilijk te accepteren. Ik voel het dus niet zoals jij beschrijft. Als alles goed is, waarom lukt het dan niet? Mijn man voelt zich dus ook nergens schuldig over, want dat is niet aan de orde bij ons. Hij vindt dat wij al jaren bezig zijn in ons hoofd en ook qua leven (je moet altijd rekening houden met de ziekenhuisbezoeken, liever niet alcohol drinken tijdens de pogingen, vakanties eromheen plannen). Bovendien is bij mij elke poging gepaard gegaan met complicaties of andere rare gebeurtenissen, waardoor ik nog veel meer in het ziekenhuis ben geweest dan een gemiddeld persoon in dit traject. Dat alles bijelkaar vindt man nu te veel worden. Hij is er klaar mee.

DaisyLiz wat fijn dat je terugplaatsing doorgaat, vooral mooi dat het gecombineerd wordt met IUI, dan heb je extra veel kans!
Kasteelbewoner je lichaam kan je voor de gek houden met al die hormonen die je gebruikt. Heel veel succes met de punctie morgen, ik hoop dat het mooie bevruchte eicellen oplevert.

Puk ik herken me ook heel erg in wat jij schrijft. Dankjewel voor je lieve bericht. Het is echt een dikke ellende.

Sense en Windmolen wat jullie schrijven daar ben ik het helemaal mee eens. Dat is ook de reden waarom ik graag door wil met het traject. Maar mijn man denkt daar anders over. Hij wil mijn argumenten (dezelfde als die jullie aandragen) niet eens horen. Hij denkt dat ik alleen info/feiten zoek die ‘bij mijn mening passen’. Kortom, hierover valt (nog) niet te praten met man. Ik hoop dat de arts hierover iets kan zeggen bij het evaluatiegesprek. Bovendien trekt man het hele traject niet meer. Ook al worden er nog 100 pogingen vergoed, hij wil niet meer.

Bloem wat vreselijk dat jij dit ook hebt meegemaakt. Zo lief dat je hier reageert. Misschien stuur ik je binnenkort nog wel een PB. Op dit moment lukt bijna niets mij en ben ik daar nog niet aan toe. Ik zal je topic opzoeken, dankjewel voor je bericht.

Duufje ik vind het zo lief dat jij hier nog meeschrijft en ook met me meeleeft. Bij jullie was het andersom. Jouw woorden raken me enorm. Ongelooflijk hoe sterk jij bent.
Ik ben het met je eens. Het begint met acceptatie. Daar ben ik nog (lang) niet. Wat jij beschrijft over het verdriet wat je in elke fase weer tegenkomt, dat is een onderdeel waar ik enorm bang voor ben en waardoor ik bang ben me nooit meer gelukkig te kunnen voelen. Het zal ongetwijfeld wel wat slijten, maar het zal nooit overgaan.

Baggal jij hebt ook altijd zulke lieve troostende woorden. Counseling zit er voor ons niet in, maar ik hoop dat als ik met een psycholoog in gesprek ga, man daar na verloop van tijd ook voor open staat.
Eerst moet het ‘rauwe randje’ er vanaf zijn. Hopelijk komen we dan weer nader tot elkaar.

Jokke en Alaynee dankjewel voor jullie lieve woorden.

Ik ben inmiddels al een week ziek thuis. Ik wil aan de ene kant wel weer aan het werk, maar aan de andere kant trek ik helemaal niks. Ik sta met moeite op. Het liefst blijf ik onder de dekens, wachten tot ik wakker wordt uit deze nachtmerrie.
Gisteren begon man voor het eerst heel kort te praten over het verdriet en de mislukte poging. Ik heb het er even met hem over gehad, tot hij het onderwerp veranderde. Ik heb het er toen ook niet meer over gehad. Ik denk dat ik hem ruimte moet geven om erover te praten wanneer hij dat wil en niet pushen. Hopelijk brengt dat ons weer nader tot elkaar. In elk geval hebben we wel naar elkaar uitgesproken dat we elkaar absoluut niet kwijt willen, maar dat we niet weten hoe dit verder moet. We hebben nog een lange weg te gaan.
Ik heb mezelf uit de tabel gehaald. Die vierde poging gaat er niet komen. Ik vind het te pijnlijk om te blijven staan. Ik denk dat ik nog wel mee blijf schrijven, alhoewel ik ook dat nog moet bekijken. Ik vind dit een hele fijne club, maar ik begrijp ook dat het draait om het medische traject. Het medische traject is voor ons over, dus zal ik waarschijnlijk het meeschrijven op een lager pitje zetten.
Bedankt voor jullie steun!

Zizo, ik dacht dat er in de tabel stond dat het probleem bij je man lag, vandaar het hele verhaal. Mij helpt het altijd als ik iedereens onderliggende gevoelens begrijp om dingen een plekje te geven, maar dat was allemaal dus sowieso niet bij jullie van toepassing.

Ik denk dat jullie je nu allebei in een fase van rouw bevinden. Die hebben verschillende stadia; shock, ontkenning/ongeloof, woede, marchanderen, depressie en acceptatie. Het kan fijn zijn te beseffen in welke fase je je bevindt, en welke emoties daarbij horen. Toevallig lees ik nu een boek over eiceldonatie (three makes baby, Jana Rupnow, LPC), en daar staat een mooi stuk in over rouwverwerking bij infertiliteit. Ik wilde het even met je delen, misschien kan het je kracht geven. Ik citeer even

"The loss of the ability to have a biological child is a core loss for some people. Grief follows almost all loss, but since grief is rarely talked about or given proper recognition in society, you may not realize that you are grieving.
We have 3 choises following such a major loss. If we can accept that the loss will change us, we can grieve and allow feelings like anger, guilt, depression, fear, shame, sadness, and resentment to come up. The other two choices arise when we deny the grieving process. Not everyone knows how to cope with feeling of grief, so they block painful and fearful emotions instead.
When you block the grieving process, you will either act out by behaving unusual or out-of-control ways, or you will dissociate and shut down your emotions. Over a long period of time, this way of responding to grief can leave us detached, bitter and physically ill with no hope of a new positive vision.
*Person* explains that after a dream is broken, we go through a dreamless stage called "no dream". This period of wandering, while allowing ourselves to feel the emotions to come up. If we allow ourselves to stay with the grieving process, we can accept the loss so that a new, more attainable dream emerges.

Feel it to heal it; surf the wave of emotion
If you are grieving right now, the world may seem like a strange place. As tempting as it is to repress painful feelings, try to allow your feelings to move through you. You have to feel it, to heal it. Give yourself permission to grieve, to feel the loss, talk about it with others, and cry out the pain. You may have flashes of the past and cycle through old memories, thinking of what could have been. You may have feelings of regret or anger about your current situation.
There are 5 stages of grief; denial, bargaining, anger, depression and finally acceptance. In real life stages arent so clean cut. You can feel several emotions at the same time and go back and forth among these emtions, sometimes rapidly.
The grief in the 'no dream' state can be experienced as waves. Some days I felt as if I could just barely keep my head above water. Intense emotions felt like big waves crashing into me, knocking me down. After the wave passed through, I could recover and catch my breath for a time until another wave came through. Even after I gained some new skills over time, sometimes a wave would knock me down again. I learned to accept that another wave of grief didn't mean I wasn't making progress. It was just how grief worked - as unrpredictable as the ocean. Eventually, with my new skills, I could surf the emotion with grace and even see a new horizon ahead."

Tot zover het stukje over rouwverkering... Er komt hierna nog een stuk over de fase na de rouwverwerking, voor wie dat zou willen kan ik even in een privé berichtje het doorsturen.. Ik vond het zo mooi geschreven, ik hoop Zizo dat je hier misschien wat kracht uit kunt halen. Het is OK hoe je je nu voelt, neem je tijd, laat het op je afkomen, en dwing jezelf tot niets. Toen ik het nieuws 2 maanden geleden kreeg dat ik geen kinderen kon krijgen, heb ik 4 weken bijna niets gedaan. Ik kreeg niets uit mijn handen. Ik deed alleen het hoognodige voor mijn werk (ben zelfstandige) en heb verder geaccepteerd dat ik even tijd nodig had om het te verwerken. Ik weet niet wat ik wél heb gedaan in die weken, de dagen vlogen gewoon voorbij. Ik ben heel dankbaar dat ik deze tijd heb kunnen nemen. Als ik door was gegaan had ik de emoties weggestopt en was acceptatie echt nog lang niet in zicht.
Neem je tijd Zizo, meld je af bij je werk voor zolang als nodig, dan zul je er alleen maar sterker uit komen juist.
Liefs!

Zizo, wat verdrietig dat het niet gelukt is, ik had het je zo gegund. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen. Het is zo klote, ik heb er geen woorden voor. Ik hoop dat je man er in de toekomst wel open voor gaat staan om met iemand te praten. Ik denk dat dat goed is, eigenlijk voor iedere relatie, want elkaar echt horen en je inleven in de ander is volgens mij moeilijk voor iedereen, zeker als je door zo'n traject als dit heen gaat en uiteindelijk met lege handen staat. Wat goed dat je wel om een gesprek voor jezelf hebt gevraagd. Een hele dikke knuffel voor jou.

Mamamaria, hoe is het nu met je?

Windmolen, ik heb nog aan je gedacht. Het voelt zo oneerlijk dat het dan toch niet goed was. Wat lief van je vriendin dat ze nog even extra aan je gedacht heeft. Het blijft moeilijk en klote natuurlijk, maar dat soort kleine dingen doen mij wel vaak beseffen dat er wel aan je gedacht wordt en dat ze zich waarschijnlijk bewust is van het feit dat haar 30 weken zwangere buik best lastig is voor jou. En wat super fijn dat je nieuwe arts zo goed aangeschreven staat.

Baggal, wat fijn om te lezen dat je vader kleine beetjes kan eten. Het zijn kleine stapjes, maar ik kan me voorstellen dat jullie hier wel blij mee zijn. En fijn dat je goede gesprekken met de dochter van je man hebt gehad, zo zie je maar dat je door dit soort ervaringen mensen ook nader tot elkaar kan brengen. Hoewel ik iedereen uiteraard een onbezorgde zwangerschap en een gezond kindje toewens.

DaisyLiz, wat een mooie oplossing hebben ze voor je bedacht. Hoe gaat het met de voorbereidingen voor de bruiloft? Ik snap dat je na deze poging even pauze neemt. Ik had denk ik hetzelfde gedaan. Succes met de IUI vandaag.

Duufje, toch ook spannend het afwachten op de pleegzorg, maar gelukkig hebben ze geen bezwaar . Door al die jaren vruchtbaarheidsbehandelingen ben je wel getraind in het wachten, maar ik hoop toch dat jullie snel wat meer horen.

Alaynee, jammer dat het niet gelukt is. Succes met je afspraak 26 juni.

Jokke, wat balen dat je een maand moet overslaan. Ik snap dat je daar van baalt.

Puk, wat jammer dat het niet gelukt is deze keer. Maar wel fijn dat je testen uiteindelijk weer gewoon wit zijn en dat je weer verder kan. Succes vrijdag.

Kasteelbewoner, succes met deze ronde! Fijn dat de paniek om niks was.

Thjs, wat vervelend dat het bij jou ook niet goed was en dat je een miskraam hebt gehad. Wat ontzettend verdrietig voor je.

Dazzle, wat jammer dat de vakantie niet zo fijn was als je gehoopt had. Je had op z'n minst de hele vakantie stralend weer verdiend.

Zot, wat fijn dat de mijlpaal van 32 weken gehaald is. Hopelijk kan je snel komen vertellen dat alles goed is gegaan en dat ze er gezond en wel zijn.

Zoals jullie mogelijk gemerkt hadden heb ik helaas weinig mee kunnen lezen/schrijven de afgelopen 2 weken door onze korte vakantie en door de drukte thuis. Ik zal de komende weken op een laag pitje proberen mee te lezen, het is zo druk op het moment, thuis en op het werk, dat ik er gewoon bijna niet aan toe kom. Daarbij speelt dat ik eind deze maand uitgerekend zou zijn als mijn vorige zwangerschap niet mis was gegaan, de afstand heb ik volgens mij een beetje nodig om niet de hele tijd in huilen uit te barsten. Ik had echt verwacht dat ik inmiddels wel weer zwanger zou zijn, omdat we door mochten met IVF en ik weet dat het kan, dus het is gewoon even kut op het moment en dat voelt dan ook weer verkeerd omdat er hier zo veel vrouwen zijn die met liefde zouden ruilen met mij en alles zouden geven om maar mama te mogen zijn, terwijl wij voor een 2e kindje bezig zijn. Hoe dan ook.... een beetje afstand is volgens mij wel even goed voor mij.

Stipjepipje wat een ontzettende mooie post. Heel waardevol voor Zizo.
Zizo, fijn dat het onderwerp niet compleet genegeerd wordt. Ik denk dat ruimte idd wel goed is voor je partner, hij komt wel weer. Ik hoop dat je hier blijft hangen als je dat nodig hebt. Want juist als het niet lukt, zijn we hier voor elkaar. Blijf zo lang als jij wilt/ nodig hebt. Ik vind het heel fijn juist om een ieder te blijven steunen zoals bijv lieve Duuf.
Geef maar toe aan je rouw hoor, dat is heel belangrijk. Destijds ook iemand verloren en kon mn bed niet uitkomen. Punt komt vanzelf dat je er weer uit wilt komen en langzaam dingetjes weer oppakt

Lilly en HD wat een lieve berichten. HD ik had het ook erg moeilijk met de uitgerekende datum van mijn MA. En omdat rond die datum een buurkindje is geboren, confronteert mij dat ook steeds met de MA. Elke keer dat ik dat baby'tje zie, moet ik denken aan die van mij die er niet is. Oh wat zal dat voor Duufje ook moeilijk zijn. Duuf ik vind het zo knap hoe Duufman en jij dit oppakken.

Stipjepipje wat een mooie tekst en lieve post. Je hebt gelijk qua stappen en fases. En ik weet het ook, maar het doet allemaal zo ver*##$%* veel pijn. Mijn man had iets lagere aantallen qua zaad, waardoor wij mochten kiezen tussen ivf of icsi. De laatste pogingen waren zijn aantallen wel weer hoog, dus ook dat wordt niet als de oorzaak gezien van het feit dat het niet lukt. Volgens de ivf-arts passen zijn aantallen bij zijn leeftijd. Eerlijk gezegd ben ik bang dat het misschien wel aan de combi ligt. Dat het genetisch niet matcht of zo. Jammer dat ze dat niet (kunnen) checken in het ziekenhuis.
zo lief hoe jullie reageren, dat voelt erg fijn!

Hele dikke knuffel zizo, goed dat je met iemand gaat praten. Hoop dat jij en je man elkaar snel weer vinden. Het is al zoveel ellende, da's samen beter te dragen.

Mooie post Stipje.

Heel veel sterkte Zizo en HD. Lastige emoties allemaal om mee te moeten dealen.

Ik lees dagelijks mee, maar heb weinig te melden, dus lees en leef met jullie mee, maar van een afstandje.

Lauwie: Het wordt vanzelf September denk ik bij jou altijd. Hoe ervaar je de rust? Als 'best wel fijn; of gewoon heel vervelend?

Stipjepipje: Mooie post! En natuurlijk is het ook gewoon rouwen om iets dat je 'verwacht' en 'gehoopt' had te mogen krijgen. Weliswaar heb je niemand fysiek verloren (los van de dames zoals Zot, Flip, Daisy, La Femme, Weija en natuurlijk Duuf), maar als je definitief ongewenst kinderloos achter blijft is dat heel erg hard, omdat je het zo anders had voorgesteld en het om iets zeer fundamenteels gaat. Zoals Duuf ook heel terecht opmerkte: het gemis komt ook terug op andere momenten: zoals de eerste schooldag, feestjes, playdates, mogelijk trouwen, mogelijk(e) kleinkinderen, etc. En dan kost het toch energie om op een andere manier daar invulling aan te geven en dat gaat ook niet meteen of vanzelf. En zo'n opmerking (ja - ik heb hem ook gehoord) 'kinderen hebben is ook niet alles' is natuurlijk onzin en doet zo vreselijke afbreuk aan het verdriet dat er gewoon is... Ik hoop dat ECD jullie straks verder helpt meis!

Windmolen: Hoe gaat het met jou?

Zizo: Nogal logisch dat je het kindje van de buuf even heel confronterend vindt. Te meer nu de UD vergelijkbaar was met jouw zwangerschap. Ik vind het heel goed dat je met de psycholoog in gesprek gaat. Al is het maar om je eigen gevoel en gedachtes te ordenen, Het lijkt mij heel erg lastig wanneer jij en je man niet op een lijn zitten trouwens. Dat maakt het, zo nodig, nog moeilijker. En enerzijds de wens en het verlangen naar een kindje en anderzijds het verdriet dat als het ware nu ook tussen jullie in staat, omdat jullie anders denken over eventueel te nemen vervolg stappen, Moeilijk meis...

HD: Je mag het natuurlijk ook gewoon kl*te vinden hoor - dat de wens voor de tweede er is, maar een goede zwangerschap nog niet tot stand is gekomen. En vergeet niet dat voor jouw verdriet er ook ruimte is en mag/moet zijn.
Toegegeven: ik had het een aantal maanden terug dat ik opeens verlangde naar een tweede (inmiddels is dat wel weer wat gezakt ook omdat ik gewoon ook wel weet dat we niet meer opnieuw de MMM in stappen - en vind ik dat ik enerzijds niet mag klagen want ik heb een prachtig kind, maar het is soms toch ook even lastig te aanvaarden dat het hierbij blijft - hoewel ik ook gewoon dankbaar en gelukkig ben). Het is wel heel anders dan toen ik nog geen kind had en ook in de onzekerheid verkeerde dat dit ooit goed zou komen, maar ik snap wel dat je er verdrietig van wordt en dat je graag een tweede zou willen. En als je hier even afstand wil nemen mag dat natuurlijk altijd he?! Wat voor jou goed voelt

Kasteel: hoe gaat het qua prikken en slikken? Wanneer verwacht je de punctie?

En ja, ik vermoed ook dat de CCAM/CPAM diagnose bij de zwangerschap van mijn man's dochter ons wat dichterbij elkaar heeft gebracht, naast wat andere dingen. Ze sms-te laatst dat ze zich door mij wat beter begrepen voelde voor wat betreft de angst mbt de zwangerschap. Natuurlijk is de achterliggende reden compleet anders, maar het gevoel is wel vergelijkbaar natuurlijk.

Ik werk nog minimaal 2 weken aan de klus en hoop daarna dat de uren wat minder worden. Ik moet ook hoognodig naar NL en vind het wel even mooi geweest qua werk.

@Zizo, geen haast en al helemaal geen moeten. Weet dat ik er voor je (en overigens ook voor alle andere dappere dames hier!) wil zijn. Mijn pb box staat altijd voor je open. Ik weet hoe fijn het kan zijn te delen met lotgenoten. Maar nogmaals, niks moet! Sterkte en weet dat er aan je en jullie gedacht wordt .

Lieve Zizo, hele hele dikke knuffel voor jou. Ik vind het moeilijk om te zien dat je nu uit de tabel bent, ik kan het gewoon niet geloven dat het nu echt voorbij is voor jullie. Hoe moet dat dan voor jou voelen... . Ik blijf voor je duimen, meid. Ik blijf keihard hopen dat er een wonder gebeurd en je spontaan zwanger raakt. Of dat je man mss toch nog van gedachte veranderd. Maar ik snap dat je daar niet vanuit kan gaan en dat je je nu er op moet instellen dat jullie niet verder gaan met het traject. Heel goed dat je een afspraak gemaakt het met een psych. Ook al wil je man niet mee, je kan er natuurlijk voor jezelf ook superveel aan hebben (goede tip, Vienna!). Ik hoop dat je niet lang hoeft te wachten op je eerste gesprek en dat het je gaat helpen. Ik ben verder ook benieuwd naar het evaluatiegesprek van je arts. Blijf hier van je af schrijven als je behoefte hebt. De kracht van dit topic is dat er niet alleen ruimte is voor het medische, maar juist ook voor wat het allemaal psychisch met ons doet. En ik persoonlijk lees ook heel graag hoe het verder gaat met de meiden die helaas zonder succes uit het traject hebben moeten stappen. Heel veel sterkte nogmaals!!

Puk, fijn dat het er goed uitzag allemaal! Op naar een mooie terugplaatsing vrijdag!

Kasteelbewoner, jij hebt je punctie vandaag, lees ik. Heel veel succes!!! Ik hoop op een mooie opbrengst!

DaisyLiz, jij ook een terugplaatsing op vrijdag, wat fijn! Extra goede kansen met de IUI erbij! Ik duim!

Jokke, wat lief dat je dat kaartje aan je man hebt gegeven. Hier heb ik vaderdag weer keihard genegeerd (is een stuk makkelijker dan met moederdag vind ik). Ben zelfs helemaal vergeten om m'n vader te bellen .

Stipjepipje, mooi en herkenbaar stukje over rouwverwerking.

HD, voor jou ook even een dikke knuffel. Confronterend dat je uitgerekende datum dichtbij komt... Neem lekker afstand als je daar behoefte aan hebt.

Hier gaat het nog steeds met ups en downs. Bij vlagen nog heel verdrietig en depri. Maar langzaam komt ook weer de zin om dingen te ondernemen terug. Ben nu voor het eerst weer onderweg naar werk. Ik werk veel vanuit thuis, wat heel fijn is, maar hoor wel af en toe op werk voorbij te komen (heb hele lange reistijd, vandaar dat dit niet iedere dag mogelijk is). Dat kon nu langere tijd niet, dus ben wel bang voor vragen van m'n collega's, maar ik ga het zien. Verder slaap ik weer heel slecht met dank aan de lucrin. En ik ben superongeduldig om weer te beginnen eind augustus (duurt nog zoo langggg.....). Merk dat ik erg hoop dat het met dezelfde methode meteen weer raak zal zijn, maar moet mezelf echt voorhouden dat het natuurlijk ook goed weer meerdere terugplaatsingen kan duren. Denk dat als het negatief is na de eerste poging het wel een harde klap zal zijn.

Windmolen, fijn om je te lezen. Bikkel.
Het is al bijna juli, dus ook bijna augustus .

Zizo je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.
Fijn dat er in elk geval een begin tot een gesprek is geweest met je man.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de psycholoog. Hoop dat je snel terecht kunt.