Actueel
alle pijlers
Tim ribberink: wat verdrietig
maandag 5 november 2012 om 12:06
dinsdag 6 november 2012 om 13:05
quote:Olivia1975 schreef op 06 november 2012 @ 13:04:
Zet die pesters dan maar met een grote foto met naam en adres in de krant. Dan rekent de maatschappij wel met ze af.
Schandalig dat dit niet bestraft wordt/kan worden!Op het andere topic wordt nu gesproken over een definitie van pesten, dat is zo lastig dat ik best begrijp dat het nog niet strafbaar is. het is extreem ingewikkelde materie. Maar ik ben het ermee eens dat hier eens goed naar gekeken zou moeten worden.
Zet die pesters dan maar met een grote foto met naam en adres in de krant. Dan rekent de maatschappij wel met ze af.
Schandalig dat dit niet bestraft wordt/kan worden!Op het andere topic wordt nu gesproken over een definitie van pesten, dat is zo lastig dat ik best begrijp dat het nog niet strafbaar is. het is extreem ingewikkelde materie. Maar ik ben het ermee eens dat hier eens goed naar gekeken zou moeten worden.
dinsdag 6 november 2012 om 13:06
Vanavond afscheid voor kennissen en bekenden...mijn moeder gaat ook. kent zijn moeder erg goed.
Ik heb zelf kinderen en moet er niet aan denken dat als ze ouder zijn..ik even naar huis ga omdat mijn zoon de auto nodig heeft en ik hem vervolgens in het trapgat zie hangen. mijn maag draait hiervan om. Zijn vader die hem gevonden heeft..zijn moeder die vervolgens door de politie van het werk hebben gehaald. Toen nog geen idee waarom.
Ja hij is altijd anders geweest volgens velen. maar moet je daarom gepest worden????? Zijn ouders wisten wel natuurlijk dat het neit allemaal van een leien dakjes ging altijd maar dat het zo erg hoog zat heeft hij nooit laten blijken en hebben ze nooit geweten.
De buren die hem voor het laatst levend hebben gezien door nog gezwaaid te hebben, en hij vriendelijke vrolijk terugzwaaide en zeer kort daarna hij zichzelf van het leven heeft beroofd. Zat mss 10 minuten tussen.
Een jongen met een te goed werkend masker..Ik leef mee met iedereen die hem kent..en hoop dat veel mensen nu wakker worden geschud.
Ik heb zelf kinderen en moet er niet aan denken dat als ze ouder zijn..ik even naar huis ga omdat mijn zoon de auto nodig heeft en ik hem vervolgens in het trapgat zie hangen. mijn maag draait hiervan om. Zijn vader die hem gevonden heeft..zijn moeder die vervolgens door de politie van het werk hebben gehaald. Toen nog geen idee waarom.
Ja hij is altijd anders geweest volgens velen. maar moet je daarom gepest worden????? Zijn ouders wisten wel natuurlijk dat het neit allemaal van een leien dakjes ging altijd maar dat het zo erg hoog zat heeft hij nooit laten blijken en hebben ze nooit geweten.
De buren die hem voor het laatst levend hebben gezien door nog gezwaaid te hebben, en hij vriendelijke vrolijk terugzwaaide en zeer kort daarna hij zichzelf van het leven heeft beroofd. Zat mss 10 minuten tussen.
Een jongen met een te goed werkend masker..Ik leef mee met iedereen die hem kent..en hoop dat veel mensen nu wakker worden geschud.
Puck
dinsdag 6 november 2012 om 13:38
Ik blijf moeite houden met de mening van sommigen die zeggen dat kinderen niet weten wat pesten voor impact kan hebben op iemand, omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Maar die hersenen zijn wel genoeg volgroeid om een ander te pesten? Geloof me maar, een kind dat met een groep mee doet en een kind pest, die ziet iedere dag de pijn die het gepeste kind ondergaat en maakt alles van dichtbij mee. Natuurlijk is een kind bang om anders zelf gepest te worden, maar een kind dat (mee-)pest weet echt donders goed dat het niet oké is om het te doen en dat het gepeste kind zich er enorm rot door voelt.
Ik ken een meisje dat afschuwelijk gepest werd, eigenlijk een hele lieve en mooie meid. In mijn ouderlijk dorp zat ze op school en het meiske ging er aan onder door. De ouders zijn vaak zat op school geweest en hebben ook zelf de pesters er op aan gesproken, maar niets hielp. Toen het meiske van 11 radeloos huilend tegen haar moeder zei dat ze dood wou was het genoeg en hebben ze het meiske van school gehaald, naar een andere school gedaan en een klacht tegen de school in gediend. Maar.. Die school doet tot op de dag van vandaag niets tegen pesten en wil er geen beleid voor in voeren.
Ik ken een meisje dat afschuwelijk gepest werd, eigenlijk een hele lieve en mooie meid. In mijn ouderlijk dorp zat ze op school en het meiske ging er aan onder door. De ouders zijn vaak zat op school geweest en hebben ook zelf de pesters er op aan gesproken, maar niets hielp. Toen het meiske van 11 radeloos huilend tegen haar moeder zei dat ze dood wou was het genoeg en hebben ze het meiske van school gehaald, naar een andere school gedaan en een klacht tegen de school in gediend. Maar.. Die school doet tot op de dag van vandaag niets tegen pesten en wil er geen beleid voor in voeren.
Accepteer de dingen die je niet kunt veranderen, verander de dingen die je niet kunt accepteren.
dinsdag 6 november 2012 om 13:59
quote:nienke1202, 10 minuten geleden
Ik blijf moeite houden met de mening van sommigen die zeggen dat kinderen niet weten wat pesten voor impact kan hebben op iemand, omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Maar die hersenen zijn wel genoeg volgroeid om een ander te pesten? Geloof me maar, een kind dat met een groep mee doet en een kind pest, die ziet iedere dag de pijn die het gepeste kind ondergaat en maakt alles van dichtbij mee. Natuurlijk is een kind bang om anders zelf gepest te worden, maar een kind dat (mee-)pest weet echt donders goed dat het niet oké is om het te doen en dat het gepeste kind zich er enorm rot door voelt.
Eerlijk? Ik heb het pesten nooit gezien. Ook niet op de basisschool.
Ik zeg daarmee niet dat t niet gebeurd is, dat geloof ik niet. Maar heb het niet herkend, denk ik. Ik had alleen genoeg aan m'n eigen wereldje. Dus keek niet naar de anderen. Misschien zijn er meer die dat hebben?
Vind dat toch best eng, nu ik zelf kinderen heb. Ga ik het dan wel herkennen?
Ik lees hier de verhalen, en vind dat zwaar klote voor degenen die gepest zijn. Het spijt me voor jullie.
Ik blijf moeite houden met de mening van sommigen die zeggen dat kinderen niet weten wat pesten voor impact kan hebben op iemand, omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Maar die hersenen zijn wel genoeg volgroeid om een ander te pesten? Geloof me maar, een kind dat met een groep mee doet en een kind pest, die ziet iedere dag de pijn die het gepeste kind ondergaat en maakt alles van dichtbij mee. Natuurlijk is een kind bang om anders zelf gepest te worden, maar een kind dat (mee-)pest weet echt donders goed dat het niet oké is om het te doen en dat het gepeste kind zich er enorm rot door voelt.
Eerlijk? Ik heb het pesten nooit gezien. Ook niet op de basisschool.
Ik zeg daarmee niet dat t niet gebeurd is, dat geloof ik niet. Maar heb het niet herkend, denk ik. Ik had alleen genoeg aan m'n eigen wereldje. Dus keek niet naar de anderen. Misschien zijn er meer die dat hebben?
Vind dat toch best eng, nu ik zelf kinderen heb. Ga ik het dan wel herkennen?
Ik lees hier de verhalen, en vind dat zwaar klote voor degenen die gepest zijn. Het spijt me voor jullie.
dinsdag 6 november 2012 om 14:06
Mijn moeder leerde mij in die tijd (jaja, hier ook een kind dat gepest werd) dat ik het maar moest negeren. Dat woorden geen pijn doen en dat als ik zou reageren/"happen" ik het alleen maar leuk voor ze maakte.
Dus ik onderging als (klein) meisje de vernederingen. Ik zei niks, hield mijn mond, stond in een hoekje en deed net alsof het mij niet raakte. Maar het deed PIJN! Woorden doen wel pijn! Vernederd worden door een groep kinderen die joelend om je heen staan, je tas die overgegooid wordt zodat je die moet zien terug te pakken, niet mee mogen doen, niet naast me willen zitten, nooit gekozen worden met gym en als ze me dan toegewezen kregen zo'n vies gezicht trekken, etc.
Ik ben nooit in elkaar geslagen. Maar wel bespot, buitengesloten, uitgekotst en uitgestoten. Geloof me, dat doet minstens zoveel pijn.
Wat het met me gedaan heeft? Het heeft mede bijgedragen aan jarenlange kwetsbaarheid, bang voor mensen, schuw, bang voor kinderen, zelfs als volwassene en een laag zelfbeeld. Gelukkig hield het op op de middelbare school. Ik was daar hooguit anders, maar er waren meer 'andere' kinderen, dus trokken we vanzelf naar elkaar toe. Het groepje alto's zeg maar.
Maar bah, wat kunnen kinderen wreed zijn. Ik heb dat nooit begrepen!
Dus ik onderging als (klein) meisje de vernederingen. Ik zei niks, hield mijn mond, stond in een hoekje en deed net alsof het mij niet raakte. Maar het deed PIJN! Woorden doen wel pijn! Vernederd worden door een groep kinderen die joelend om je heen staan, je tas die overgegooid wordt zodat je die moet zien terug te pakken, niet mee mogen doen, niet naast me willen zitten, nooit gekozen worden met gym en als ze me dan toegewezen kregen zo'n vies gezicht trekken, etc.
Ik ben nooit in elkaar geslagen. Maar wel bespot, buitengesloten, uitgekotst en uitgestoten. Geloof me, dat doet minstens zoveel pijn.
Wat het met me gedaan heeft? Het heeft mede bijgedragen aan jarenlange kwetsbaarheid, bang voor mensen, schuw, bang voor kinderen, zelfs als volwassene en een laag zelfbeeld. Gelukkig hield het op op de middelbare school. Ik was daar hooguit anders, maar er waren meer 'andere' kinderen, dus trokken we vanzelf naar elkaar toe. Het groepje alto's zeg maar.
Maar bah, wat kunnen kinderen wreed zijn. Ik heb dat nooit begrepen!
dinsdag 6 november 2012 om 14:07
quote:strike schreef op 06 november 2012 @ 10:45:
[...]
En ik kan legio voorbeelden noemen van daden waarbij dat in geen geval wordt afgedaan als 'jeugdzonde' en waarbij daders verstandigerwijs hun mond houden over hun verleden. (Ik noem bijvoorbeeld maar zaken als jongeren die kraken hebben gezet, of jongeren die zelfs aan ontucht hebben gedaan. Dan zijn we als mensheid plots veel minder coulant over de jeugdzonden van een ander.)
En daar gaat het mij om.
Het wordt tijd dat er middelen komen om jongeren via de kinderrechter met strafrecht in aanraking te laten komen die hebben gepest.
Dan zul je zien dat er veel minder makkelijk over wordt gesproken. Dan is het plots niet zomaar een relatief onschuldige jeugdzonde meer.
Te vaak hoor ik: 'ja, zo ging dat toen. Ik had het niet door.' En impliciet: 'Ja, ik hoorde toen tot de pesters. Tot de top van de keten. Ik was populair, en deed mee.'
En de slachtoffers? Die schamen zich en praten er minder makkelijk en zijn voor de rest van hun leven beschadigd.
Alweer helemaal met je eens strike. Ik begrijp zelf ook niet waarom pesten als jeugdzonde gezien wordt en het aanbieden van excuses genoeg moet zijn om het te vergeven, terwijl over het zetten van een kraak (om even jouw voorbeeld aan te halen) veel minder luchtig gedacht wordt.
Zoals gezegd, ik ben zelf gepest en degenen die mij gepest hebben kunnen wel 1000 keer hun excuus aanbieden (niemand heeft mij ooit excuus aangeboden trouwens), vergeven zal ik het ze toch niet. Ze hebben mij voor een groot deel mijn jeugd afgenomen. Hoe vaak ze hun excuus aanbieden, mijn jeugd krijg ik er niet mee terug.
En het is waar wat je zegt, dat de slachtoffers er veel minder makkelijk over praten dan de daders, omdat zij zich schamen voor het feit dat juist zij slachtoffer werden. Ik herken dat zelf ook.
Maar ik doorbreek het taboe en doe mijn verhaal.
Zoals ik al zei, op de basisschool had ik veel vriendinnen en hoorde ik er zeker bij. Ik kwam juist op voor de kinderen die gepest werden. Op de middelbare school werd ik wél gepest. Al vanaf de brugklas. Ik heb heel veel verdrongen uit die tijd, maar om even een beeld te schetsen van de manier waarop ik gepest werd: beschimmeld brood in mijn mauwen stoppen, tijdens de les massaal met etuis naar mijn hoofd gooien, mijn rugtas verstoppen, de bal afpakken tijdens gym, en van mijn moeder hoorde ik ook dat een keer na de gymles mijn kleren verstopt waren. Nogmaals, ik heb veel verdrongen en er is nog veel meer gebeurt, maar dat weet ik allemaal niet meer.
Wat ik me nog wel goed kan herinneren, is de constante spanning in mijn lijf. Dát is wat pesten met je doet. Elk moment van de dag, zodra je op het schoolplein komt, voel je je onveilig. Je weet niet wanneer de volgende 'aanval' komt, op welke manier en door wie. Ik probeerde zo min mogelijk op te vallen, zo min mogelijk te zeggen, om maar te kunnen ontkomen aan die volgende aanval. Mezelf klein maken, de hele dag door. Ik was veranderd van een lief, sociaal kind, in een angstig, teruggetrokken meisje. En dat terwijl de puberteit meestal juist een tijd is waarin je je los begint te maken van je ouders en je optrekt aan leeftijdsgenoten. Het is een periode waarin je juist heel veel zou moeten leren over het aangaan van contact met leeftijdsgenoten. Die ontwikkeling heeft bij mij dus stilgestaan, ik leerde vooral hoe ik mezelf klein moest maken om maar niet op te vallen. Pas sinds de laatste jaren ga ik vriendschappen aan.
Aanvankelijk wisten mijn ouders wel dat ik gepest werd. Toen ik, na heel veel gesprekken met de schoolhoofd (die meer aan de kant van de pestkoppen leek te staan dan aan mijn kant), over werd geplaatst naar een andere klas en ook daar gepest werd vertelde ik niets aan mijn ouders. Daar waren verschillende redenen voor. Zo had mijn moeder, voordat ik overgeplaatst werd naar de andere klas, gezegd dat het mijn eigen schuld was als ik ook in die klas gepest zou worden. Een stomme opmerking, maar wel uit onwetendheid, niet om mij te schaden. Mijn ouders hadden juist intens met me meegeleefd in de periode waarin zij op de hoogte waren van het pesten. En ik begrijp haar opmerking ook wel. Als je overal gepest wordt, heeft dat ook iets te maken met je eigen houding. Daarmee wil ik absoluut niet goedpraten dat ik gepest werd, integendeel. Wat ik ermee wil zeggen is dat pesten zoveel kapot maakt (vertrouwen in jezelf, vertrouwen in een ander, bovenal ook het gevoel van geborgenheid) dat je uitstraalt dat je zwak bent. En ja, dat is juist waar de pestkoppen naar op zoek zijn: een makkelijk doelwit. Nog los van het feit dat op niet al te grote scholen kinderen van verschillende klassen elkaar kennen, en als een kind dan weggepest wordt uit de ene klas, wordt dat snel doorgespeeld.
Ik schaamde me dus dat ik ook in die nieuwe klas gepest werd. Bovendien had ik gezien hoeveel verdriet mijn ouders hadden in de periode waarin zij wel op de hoogte waren van het pesten, omdat ze zagen hoe erg ik onder dat gepest gebukt ging. Daarom besloot ik mijn kiezen op elkaar te zetten en 'gewoon' mijn diploma te halen. Maar zoals ik al zei, als je gepest wordt is elke dag een hel. Nooit voel je je veilig, je hebt continu het gevoel op je hoede te moeten zijn en jezelf onzichtbaar te moeten maken. En er was niemand met wie ik erover kon praten. Ik hield het niet vol. Uiteindelijk heb ik een stoornis ontwikkeld. In mezelf snijden, en het zien van bloed, was op een gegeven moment de enige manier om nog rust in mijn hoofd te krijgen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar als slachtoffer van pesten maakte mijn hoofd overuren. Dat gevoel geen moment veilig te zijn, het put je uit. Door in mezelf te snijden kon ik weer een bepaalde rust vinden.
Het begon met een passer, uiteindelijk deed ik het met glasscherven. Ik wil niet te diep in detail treden, maar één van de pestkoppen wist dat ik in mezelf sneed, en vond het wel grappig om mij te adviseren met een keukenmes in mezelf te gaan snijden. Ik was labiel in die periode, en stapte niet veel later op de fiets op weg naar huis om zijn advies op te volgen. Nee, ik ben/was niet gek, maar wel flink beschadigd door het pesten.
Thuis aangekomen durfde ik het gelukkig niet meer, en deed ik het toch met glasscherven. Dat is de laatste dag dat ik naar die school geweest ben. Tot op de dag van vandaag, 9 jaar later, heb ik een muur om me heen. Vooral in groepen. Ik heb een hbo-opleiding afgerond. Er werd totaal niet meer gepest op de hogeschool, maar toch voelde ik me als ik in de klas zat nooit helemaal op mijn gemak en vond ik het vreselijk om de aandacht op me te vestigen door bijvoorbeeld een vraag te stellen. Dat deed ik dus ook zo min mogelijk.. Ook voor mijn medestudenten heb ik me dus vaak afgesloten. Toch heb ik de afgelopen jaren wel een leuke vriendenkring opgebouwd, en daar ben ik erg blij mee.
Wat ik door mijn verhaal te vertellen wil bereiken, is dat mensen meer nadenken over de schade die pesten kan aanrichten. Pesten is geen onschuldig kinderspel.
[...]
En ik kan legio voorbeelden noemen van daden waarbij dat in geen geval wordt afgedaan als 'jeugdzonde' en waarbij daders verstandigerwijs hun mond houden over hun verleden. (Ik noem bijvoorbeeld maar zaken als jongeren die kraken hebben gezet, of jongeren die zelfs aan ontucht hebben gedaan. Dan zijn we als mensheid plots veel minder coulant over de jeugdzonden van een ander.)
En daar gaat het mij om.
Het wordt tijd dat er middelen komen om jongeren via de kinderrechter met strafrecht in aanraking te laten komen die hebben gepest.
Dan zul je zien dat er veel minder makkelijk over wordt gesproken. Dan is het plots niet zomaar een relatief onschuldige jeugdzonde meer.
Te vaak hoor ik: 'ja, zo ging dat toen. Ik had het niet door.' En impliciet: 'Ja, ik hoorde toen tot de pesters. Tot de top van de keten. Ik was populair, en deed mee.'
En de slachtoffers? Die schamen zich en praten er minder makkelijk en zijn voor de rest van hun leven beschadigd.
Alweer helemaal met je eens strike. Ik begrijp zelf ook niet waarom pesten als jeugdzonde gezien wordt en het aanbieden van excuses genoeg moet zijn om het te vergeven, terwijl over het zetten van een kraak (om even jouw voorbeeld aan te halen) veel minder luchtig gedacht wordt.
Zoals gezegd, ik ben zelf gepest en degenen die mij gepest hebben kunnen wel 1000 keer hun excuus aanbieden (niemand heeft mij ooit excuus aangeboden trouwens), vergeven zal ik het ze toch niet. Ze hebben mij voor een groot deel mijn jeugd afgenomen. Hoe vaak ze hun excuus aanbieden, mijn jeugd krijg ik er niet mee terug.
En het is waar wat je zegt, dat de slachtoffers er veel minder makkelijk over praten dan de daders, omdat zij zich schamen voor het feit dat juist zij slachtoffer werden. Ik herken dat zelf ook.
Maar ik doorbreek het taboe en doe mijn verhaal.
Zoals ik al zei, op de basisschool had ik veel vriendinnen en hoorde ik er zeker bij. Ik kwam juist op voor de kinderen die gepest werden. Op de middelbare school werd ik wél gepest. Al vanaf de brugklas. Ik heb heel veel verdrongen uit die tijd, maar om even een beeld te schetsen van de manier waarop ik gepest werd: beschimmeld brood in mijn mauwen stoppen, tijdens de les massaal met etuis naar mijn hoofd gooien, mijn rugtas verstoppen, de bal afpakken tijdens gym, en van mijn moeder hoorde ik ook dat een keer na de gymles mijn kleren verstopt waren. Nogmaals, ik heb veel verdrongen en er is nog veel meer gebeurt, maar dat weet ik allemaal niet meer.
Wat ik me nog wel goed kan herinneren, is de constante spanning in mijn lijf. Dát is wat pesten met je doet. Elk moment van de dag, zodra je op het schoolplein komt, voel je je onveilig. Je weet niet wanneer de volgende 'aanval' komt, op welke manier en door wie. Ik probeerde zo min mogelijk op te vallen, zo min mogelijk te zeggen, om maar te kunnen ontkomen aan die volgende aanval. Mezelf klein maken, de hele dag door. Ik was veranderd van een lief, sociaal kind, in een angstig, teruggetrokken meisje. En dat terwijl de puberteit meestal juist een tijd is waarin je je los begint te maken van je ouders en je optrekt aan leeftijdsgenoten. Het is een periode waarin je juist heel veel zou moeten leren over het aangaan van contact met leeftijdsgenoten. Die ontwikkeling heeft bij mij dus stilgestaan, ik leerde vooral hoe ik mezelf klein moest maken om maar niet op te vallen. Pas sinds de laatste jaren ga ik vriendschappen aan.
Aanvankelijk wisten mijn ouders wel dat ik gepest werd. Toen ik, na heel veel gesprekken met de schoolhoofd (die meer aan de kant van de pestkoppen leek te staan dan aan mijn kant), over werd geplaatst naar een andere klas en ook daar gepest werd vertelde ik niets aan mijn ouders. Daar waren verschillende redenen voor. Zo had mijn moeder, voordat ik overgeplaatst werd naar de andere klas, gezegd dat het mijn eigen schuld was als ik ook in die klas gepest zou worden. Een stomme opmerking, maar wel uit onwetendheid, niet om mij te schaden. Mijn ouders hadden juist intens met me meegeleefd in de periode waarin zij op de hoogte waren van het pesten. En ik begrijp haar opmerking ook wel. Als je overal gepest wordt, heeft dat ook iets te maken met je eigen houding. Daarmee wil ik absoluut niet goedpraten dat ik gepest werd, integendeel. Wat ik ermee wil zeggen is dat pesten zoveel kapot maakt (vertrouwen in jezelf, vertrouwen in een ander, bovenal ook het gevoel van geborgenheid) dat je uitstraalt dat je zwak bent. En ja, dat is juist waar de pestkoppen naar op zoek zijn: een makkelijk doelwit. Nog los van het feit dat op niet al te grote scholen kinderen van verschillende klassen elkaar kennen, en als een kind dan weggepest wordt uit de ene klas, wordt dat snel doorgespeeld.
Ik schaamde me dus dat ik ook in die nieuwe klas gepest werd. Bovendien had ik gezien hoeveel verdriet mijn ouders hadden in de periode waarin zij wel op de hoogte waren van het pesten, omdat ze zagen hoe erg ik onder dat gepest gebukt ging. Daarom besloot ik mijn kiezen op elkaar te zetten en 'gewoon' mijn diploma te halen. Maar zoals ik al zei, als je gepest wordt is elke dag een hel. Nooit voel je je veilig, je hebt continu het gevoel op je hoede te moeten zijn en jezelf onzichtbaar te moeten maken. En er was niemand met wie ik erover kon praten. Ik hield het niet vol. Uiteindelijk heb ik een stoornis ontwikkeld. In mezelf snijden, en het zien van bloed, was op een gegeven moment de enige manier om nog rust in mijn hoofd te krijgen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar als slachtoffer van pesten maakte mijn hoofd overuren. Dat gevoel geen moment veilig te zijn, het put je uit. Door in mezelf te snijden kon ik weer een bepaalde rust vinden.
Het begon met een passer, uiteindelijk deed ik het met glasscherven. Ik wil niet te diep in detail treden, maar één van de pestkoppen wist dat ik in mezelf sneed, en vond het wel grappig om mij te adviseren met een keukenmes in mezelf te gaan snijden. Ik was labiel in die periode, en stapte niet veel later op de fiets op weg naar huis om zijn advies op te volgen. Nee, ik ben/was niet gek, maar wel flink beschadigd door het pesten.
Thuis aangekomen durfde ik het gelukkig niet meer, en deed ik het toch met glasscherven. Dat is de laatste dag dat ik naar die school geweest ben. Tot op de dag van vandaag, 9 jaar later, heb ik een muur om me heen. Vooral in groepen. Ik heb een hbo-opleiding afgerond. Er werd totaal niet meer gepest op de hogeschool, maar toch voelde ik me als ik in de klas zat nooit helemaal op mijn gemak en vond ik het vreselijk om de aandacht op me te vestigen door bijvoorbeeld een vraag te stellen. Dat deed ik dus ook zo min mogelijk.. Ook voor mijn medestudenten heb ik me dus vaak afgesloten. Toch heb ik de afgelopen jaren wel een leuke vriendenkring opgebouwd, en daar ben ik erg blij mee.
Wat ik door mijn verhaal te vertellen wil bereiken, is dat mensen meer nadenken over de schade die pesten kan aanrichten. Pesten is geen onschuldig kinderspel.
dinsdag 6 november 2012 om 14:56
quote:mika65 schreef op 06 november 2012 @ 11:57:
[...]
Wat ga jij dan doen met deze informatie? Ik zou met de mentor gaan praten
Die heb ik uiteraaard vanochtend direct gebeld. Eerder wist ik niet van dit verhaal, mijn dochter vertelde het me pas gisterenavond. De mentor was overigens al op de hoogte van het pesten en "ermee bezig", whatever that may mean.
Strike: ik ben het met je eens, dat het voor het gepeste meisje extra akelig is als degenen die af en toe contact met haar maken, niets doen als ze gepest wordt. Ik praat de afweging die mijn dochter maakt (ze is bang zelf gepest te worden dus zegt ze niets) absoluut niet goed maar begrijp het wel. En dus vraag ik me dan af hoe ik mijn dochter zover kan krijgen dat ze wat heldhaftiger wordt.
Dat vind ik een lastige.
[...]
Wat ga jij dan doen met deze informatie? Ik zou met de mentor gaan praten
Die heb ik uiteraaard vanochtend direct gebeld. Eerder wist ik niet van dit verhaal, mijn dochter vertelde het me pas gisterenavond. De mentor was overigens al op de hoogte van het pesten en "ermee bezig", whatever that may mean.
Strike: ik ben het met je eens, dat het voor het gepeste meisje extra akelig is als degenen die af en toe contact met haar maken, niets doen als ze gepest wordt. Ik praat de afweging die mijn dochter maakt (ze is bang zelf gepest te worden dus zegt ze niets) absoluut niet goed maar begrijp het wel. En dus vraag ik me dan af hoe ik mijn dochter zover kan krijgen dat ze wat heldhaftiger wordt.
Dat vind ik een lastige.
dinsdag 6 november 2012 om 15:44
quote:nienke1202 schreef op 06 november 2012 @ 13:38:
Ik blijf moeite houden met de mening van sommigen die zeggen dat kinderen niet weten wat pesten voor impact kan hebben op iemand, omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Maar die hersenen zijn wel genoeg volgroeid om een ander te pesten? Geloof me maar, een kind dat met een groep mee doet en een kind pest, die ziet iedere dag de pijn die het gepeste kind ondergaat en maakt alles van dichtbij mee. Natuurlijk is een kind bang om anders zelf gepest te worden, maar een kind dat (mee-)pest weet echt donders goed dat het niet oké is om het te doen en dat het gepeste kind zich er enorm rot door voelt.
Ik ben het laatste zeker met je eens. Kinderen weten zeker wat ze een ander aandoen als ze (mee)pesten. Volgens mij is het ze ook te doen om een ander pijn te doen of te kwetsen, anders zouden ze immmers niet pesten. Maar wat een kind waarschijnlijk niet ziet of weet, is wat voor een gevolgen (stelselmatig!) pesten op de lange termijn heeft. En de lange termijn gevolgen zijn mi minstens zo erg. ("Het pesten blijft je je leven lang achtervolgen.")
Ik ben overigens van mijn tweede (ja vanaf mijn 2e levensjaar) tot mijn 19e stelselmatig gepest. Op de basisschool deden zelfs de leraren (nou ja enkelen) mee. Gelukkig waren mijn ouders er snel bij en heb ik vanaf mijn 2e ook vrijwel continu (tot mijn 20ste) bij de psycholoog gelopen. Gelukkig maar, want dit in mn eentje verwerken had ik niet gekund (wie wel?). Het pesten heeft mijn jeugd grotendeels verpest, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik ben wie/hoe ik ben. En ik ben zeker trots op mezelf.
Maar altijd komt het pesten om de hoek, of beter gezegd de ('overlevings'-)mechanismen die ik daardoor heb aangeleerd. Mechanismen die nu helemaal niet meer zinvol zijn, sterker nog, me in de weg staan. Lang heb ik tegen die mechanismen gevochten, maar ik geef de strijd op: ik ben goed zoals ik ben en als anderen dat niet vinden, soit!
Een klasgenootje van mij op de basisschool dat toen ook werd gepest, ging niet naar het RIAGG (ouders vonden dat niet nodig) en heeft op latere leeftijd meerdere zelfmoordpogingen gedaan. En ergens denk ik dat dit mede (!) komt omdat diegene het niet goed heeft kunnen verwerken door gebrek aan (professionele) hulp.
Edit: ik denk overigens dat bij het voorkomen van pesten een rol is weggelegd voor de volwassenen. Helaas is dat in mijn situatie misgegaan, maar wanneer leraren wat alerter reageren en de ouders van de pesters er ook iets aan doen, dan zou dat zeker schelen.
(Bij mij deden de leraren mee of keken weg en de ouders waren van mening dat 'hun kind dat noooooooit zou doen'.)
Ik ben een van mijn (basisschool)pesters een keer in de trein tegengekomen en ging naast hem zitten. Hij zweette gedurende de treinrit echt peentjes. Stille revanche. (En hij is nu ook een van de grootste criminelen van mijn oude woonplaats. Ben benieuwd of zijn ouders nu nog schermen met: "dat zou ie nooit doen" )
Ik blijf moeite houden met de mening van sommigen die zeggen dat kinderen niet weten wat pesten voor impact kan hebben op iemand, omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Maar die hersenen zijn wel genoeg volgroeid om een ander te pesten? Geloof me maar, een kind dat met een groep mee doet en een kind pest, die ziet iedere dag de pijn die het gepeste kind ondergaat en maakt alles van dichtbij mee. Natuurlijk is een kind bang om anders zelf gepest te worden, maar een kind dat (mee-)pest weet echt donders goed dat het niet oké is om het te doen en dat het gepeste kind zich er enorm rot door voelt.
Ik ben het laatste zeker met je eens. Kinderen weten zeker wat ze een ander aandoen als ze (mee)pesten. Volgens mij is het ze ook te doen om een ander pijn te doen of te kwetsen, anders zouden ze immmers niet pesten. Maar wat een kind waarschijnlijk niet ziet of weet, is wat voor een gevolgen (stelselmatig!) pesten op de lange termijn heeft. En de lange termijn gevolgen zijn mi minstens zo erg. ("Het pesten blijft je je leven lang achtervolgen.")
Ik ben overigens van mijn tweede (ja vanaf mijn 2e levensjaar) tot mijn 19e stelselmatig gepest. Op de basisschool deden zelfs de leraren (nou ja enkelen) mee. Gelukkig waren mijn ouders er snel bij en heb ik vanaf mijn 2e ook vrijwel continu (tot mijn 20ste) bij de psycholoog gelopen. Gelukkig maar, want dit in mn eentje verwerken had ik niet gekund (wie wel?). Het pesten heeft mijn jeugd grotendeels verpest, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik ben wie/hoe ik ben. En ik ben zeker trots op mezelf.
Maar altijd komt het pesten om de hoek, of beter gezegd de ('overlevings'-)mechanismen die ik daardoor heb aangeleerd. Mechanismen die nu helemaal niet meer zinvol zijn, sterker nog, me in de weg staan. Lang heb ik tegen die mechanismen gevochten, maar ik geef de strijd op: ik ben goed zoals ik ben en als anderen dat niet vinden, soit!
Een klasgenootje van mij op de basisschool dat toen ook werd gepest, ging niet naar het RIAGG (ouders vonden dat niet nodig) en heeft op latere leeftijd meerdere zelfmoordpogingen gedaan. En ergens denk ik dat dit mede (!) komt omdat diegene het niet goed heeft kunnen verwerken door gebrek aan (professionele) hulp.
Edit: ik denk overigens dat bij het voorkomen van pesten een rol is weggelegd voor de volwassenen. Helaas is dat in mijn situatie misgegaan, maar wanneer leraren wat alerter reageren en de ouders van de pesters er ook iets aan doen, dan zou dat zeker schelen.
(Bij mij deden de leraren mee of keken weg en de ouders waren van mening dat 'hun kind dat noooooooit zou doen'.)
Ik ben een van mijn (basisschool)pesters een keer in de trein tegengekomen en ging naast hem zitten. Hij zweette gedurende de treinrit echt peentjes. Stille revanche. (En hij is nu ook een van de grootste criminelen van mijn oude woonplaats. Ben benieuwd of zijn ouders nu nog schermen met: "dat zou ie nooit doen" )
dinsdag 6 november 2012 om 15:59
Schouderklopje, jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn... en de idioot die heeft bedacht dat woorden geen pijn doen zou ik wel eens willen spreken.
Ik was ook jaren later bang voor kinderen. Moest ik langs een vol schoolplein lopen, brrrr. Ik deed het wel en was dan heel verbaasd dat er niks gebeurde. Kwam op de lerarenopleiding (!) terecht en ik heb voor de eerste stage aan de begeleiders uitgelegd hoe ik er tegenover stond.(was ook in therapie). Niet als excuus, maar voor het geval ik misschien raar zou reageren. Ze waren vol begrip, ik ging op stage en mijn angst was over.
Mijn kinderen weten niet dat ik gepest ben, om het niet te bestempelen als iets "normaals" bij ons. Zit er wel erg bovenop en ben allert. Ik vertel het ze later wel eens..
Het gevoel van onzekerheid, minderwaardigheid, dat steekt nog wel eens de kop op. Helemaal raak je het niet kwijt ..
Ik was ook jaren later bang voor kinderen. Moest ik langs een vol schoolplein lopen, brrrr. Ik deed het wel en was dan heel verbaasd dat er niks gebeurde. Kwam op de lerarenopleiding (!) terecht en ik heb voor de eerste stage aan de begeleiders uitgelegd hoe ik er tegenover stond.(was ook in therapie). Niet als excuus, maar voor het geval ik misschien raar zou reageren. Ze waren vol begrip, ik ging op stage en mijn angst was over.
Mijn kinderen weten niet dat ik gepest ben, om het niet te bestempelen als iets "normaals" bij ons. Zit er wel erg bovenop en ben allert. Ik vertel het ze later wel eens..
Het gevoel van onzekerheid, minderwaardigheid, dat steekt nog wel eens de kop op. Helemaal raak je het niet kwijt ..
dinsdag 6 november 2012 om 16:57
quote:Lughnasadh schreef op 06 november 2012 @ 12:49:
[...]
Dat is mijn middelste zoon voor de zomervakantie overkomen. De moeder van een klasgenootje wachtte hem op bij de gymzaal en heeft hem en plein publique van de hele klas en winkelende mensen gillend als een viswijf beschuldigd van het pesten van haar zoon.
Daarna kwam ik haar tegen in de gang en deed ze het bij mij nog eens dunnetjes over. Mijn dochter van 5 schrok zich echt het leplazarus.
Er viel niet met haar te praten, ik heb gevraagd of dat nu echt zo moest en we er niet gewoon over konden praten, maar dat kon niet. Ze is woest bij de directie naar binnen gestormd en ik ben mee gegaan.
Nog afgezien van het feit dat ik de beschuldiging idioot vond, haar zoon was namelijk degene die mijn zoon regelmatig blauwe plekken, kapotte knieen en krassen op zijn gezicht bezorgde, die zijn onderbroek bij gym onder de douche gooide enzovoort enzovoort, vond ik het echt niet kunnen om mijn zoon op zijn zogenaamde pestgedrag aan te spreken, laat staan op deze manier.
Uiteindelijk bleek ook dat mijn zoon geen enkele blaam trof, het enige waar hij "schuldig" aan was, was verbale verdediging. Er is met klasgenoten gesproken, met de docenten, met zijn IB-er en ambulant begeleider. Hij heeft nl. Asperger en wordt heel regelmatig geobserveerd in de klas en daarbuiten. Enig pestgedrag was nooit waargenomen, ook niet bij de incidenten waar observatie bij was en mijn zoon gepest zou hebben.
De moeder is op het matje geroepen, evenals het klasgenootje.
Maar het kwaad is geschied; hij voelt zich niet veilig in de klas. Hij durft niets tegen de juf te zeggen als het kind weer eens wat doet, want stel je voor dat het weer omgedraaid wordt en die moeder weer verhaal komt halen. Hij is verschrikkelijk geschrokken van het mens en is bang voor haar. En tot overmaat van ramp is ze ook nog luizenmoeder geworden.
Nu zeg ik uiteraard niet dat jij zo zou doen als deze moeder, ik kan me heel goed voorstellen dat je handen jeuken als je kind gepest wordt, maar hier op school staat er in het ouderprotocol dat dit soort zaken niet mogen, maar met leerkracht en directie besproken moeten worden. De directie was dan ook niet blij met deze moeder.Lughna ik sloeg inwendig op tilt, ik ben dan niet het type dat gaat razen en tieren. Ik denk dat je met een goed gesprek dan meer bereikt met de juf.
[...]
Dat is mijn middelste zoon voor de zomervakantie overkomen. De moeder van een klasgenootje wachtte hem op bij de gymzaal en heeft hem en plein publique van de hele klas en winkelende mensen gillend als een viswijf beschuldigd van het pesten van haar zoon.
Daarna kwam ik haar tegen in de gang en deed ze het bij mij nog eens dunnetjes over. Mijn dochter van 5 schrok zich echt het leplazarus.
Er viel niet met haar te praten, ik heb gevraagd of dat nu echt zo moest en we er niet gewoon over konden praten, maar dat kon niet. Ze is woest bij de directie naar binnen gestormd en ik ben mee gegaan.
Nog afgezien van het feit dat ik de beschuldiging idioot vond, haar zoon was namelijk degene die mijn zoon regelmatig blauwe plekken, kapotte knieen en krassen op zijn gezicht bezorgde, die zijn onderbroek bij gym onder de douche gooide enzovoort enzovoort, vond ik het echt niet kunnen om mijn zoon op zijn zogenaamde pestgedrag aan te spreken, laat staan op deze manier.
Uiteindelijk bleek ook dat mijn zoon geen enkele blaam trof, het enige waar hij "schuldig" aan was, was verbale verdediging. Er is met klasgenoten gesproken, met de docenten, met zijn IB-er en ambulant begeleider. Hij heeft nl. Asperger en wordt heel regelmatig geobserveerd in de klas en daarbuiten. Enig pestgedrag was nooit waargenomen, ook niet bij de incidenten waar observatie bij was en mijn zoon gepest zou hebben.
De moeder is op het matje geroepen, evenals het klasgenootje.
Maar het kwaad is geschied; hij voelt zich niet veilig in de klas. Hij durft niets tegen de juf te zeggen als het kind weer eens wat doet, want stel je voor dat het weer omgedraaid wordt en die moeder weer verhaal komt halen. Hij is verschrikkelijk geschrokken van het mens en is bang voor haar. En tot overmaat van ramp is ze ook nog luizenmoeder geworden.
Nu zeg ik uiteraard niet dat jij zo zou doen als deze moeder, ik kan me heel goed voorstellen dat je handen jeuken als je kind gepest wordt, maar hier op school staat er in het ouderprotocol dat dit soort zaken niet mogen, maar met leerkracht en directie besproken moeten worden. De directie was dan ook niet blij met deze moeder.Lughna ik sloeg inwendig op tilt, ik ben dan niet het type dat gaat razen en tieren. Ik denk dat je met een goed gesprek dan meer bereikt met de juf.
dinsdag 6 november 2012 om 17:00
Ik ben ook erg geschrokken van het bericht over Tim. Vind het knap dat de ouders de advertentie hebben gezet. Hopelijk draagt het ertoe bij dat de ernst van pesten nog meer bekendheid krijgt en dat het beter aangepakt wordt. Ik wens de ouders heel veel sterkte toe. Het moet verschrikkelijk voor ze zijn.
Ik ben zelf jaren lang gepest op zowel basisschool als middelbare school. Helaas had ik een ouder die als ik thuis kwam zich niet veel anders gedroeg dan de pesters op school.
Ik ben zelf jaren lang gepest op zowel basisschool als middelbare school. Helaas had ik een ouder die als ik thuis kwam zich niet veel anders gedroeg dan de pesters op school.
dinsdag 6 november 2012 om 17:20
quote:missinnuenda schreef op 06 november 2012 @ 14:56:
[...]
Die heb ik uiteraaard vanochtend direct gebeld. Eerder wist ik niet van dit verhaal, mijn dochter vertelde het me pas gisterenavond. De mentor was overigens al op de hoogte van het pesten en "ermee bezig", whatever that may mean.
Heel goed van jou er zouden meer ouders als jij moeten zijn
[...]
Die heb ik uiteraaard vanochtend direct gebeld. Eerder wist ik niet van dit verhaal, mijn dochter vertelde het me pas gisterenavond. De mentor was overigens al op de hoogte van het pesten en "ermee bezig", whatever that may mean.
Heel goed van jou er zouden meer ouders als jij moeten zijn
dinsdag 6 november 2012 om 17:25
DENEKAMP/TILLIGTE - De ouders van Tim Ribberink uit Tilligte, die afgelopen donderdag een einde aan zijn leven maakte omdat hij langdurig gepest werd, gaven dinsdagmiddag een persconferentie in het gemeentehuis in Denekamp. Daarbij las rouwbegeleider en pastor Marinus van den Berg een verklaring voor namens de ouders van Tim.
Hieronder de verklaring.
‘Opdat geen kind meer verloren gaat aan pesten’
Voorgelezen door Marinus van den Berg
Hartelijk welkom aan de aanwezige journalisten en overige belangstellenden. Wij zijn blij dat u de boodschap van Tim wilt uitdragen. Ook vinden wij het fijn dat u bij wilt dragen aan het maatschappelijk debat rond pesten.
Graag wil ik beginnen met het voordragen van een gedicht.
Ik wil graag verder gaan met het voorlezen van een korte verklaring van de ouders van Tim Ribberink.
“Tim was een lieve jongen. Warm en attent. Helaas heeft hij zijn hele leven moeten vechten tegen zijn pesters. Tot enkele dagen geleden wisten wij hier nauwelijks iets van. Na ongeloof, woede en verdriet hebben wij besloten de afscheidsbrief van Tim te plaatsen in de rouwadvertentie. Opdat dit nooit meer mag gebeuren. Een kind dat door pesters wordt buitengesloten, mag zich nooit gedwongen voelen om te kiezen voor deze ultieme uitweg. Door de brief van Tim te plaatsen, hopen wij dat het probleem dat pesten heet echt wordt aangepakt. We willen dat zelfdoding, zeker vanwege pestgedrag, uit het verdomhoekje moet komen. Tim was niet zielig. Tim was sterk. En Tim wilde dat de buitenwereld na zou denken. Niet hij had een probleem, er werd een probleem van hem gemaakt. Wij willen Tim nu in alle rust gedenken en hopen dat de media het maatschappelijke debat oppakt. Wij willen de hechte gemeenschap van Tilligte danken voor alle steun en wij willen benadrukken dat wij niet een beschuldigende vinger naar de inwoners uitsteken. Wij hopen slechts dat de pesters, of die zich nu in Tilligte bevinden of ver daarbuiten, nadenken over de consequenties van hun gedrag. Dank voor uw overweldigende steun in deze moeilijke tijd.”
Gerrit en Hetty Ribberink
Graag wil ik als rouwbegeleider van de familie Ribberink ingaan op de achtergrond van Tim.
Door te kiezen voor een dergelijke rouwadvertentie willen de ouders eer betonen aan hun zoon. Niet heimelijk de doodsoorzaak wegstoppen, maar open en met een duidelijke boodschap. Zij vonden de regels: ‘Ik ben mijn hele leven bespot, getreiterd, gepest en buitengesloten’ enkele uren na zijn dood. Tim heeft zijn afscheidswoorden in de ochtend geschreven. De ouders hopen dat er een discussie op gang komt, die helpt voorkomen dat nog meer kinderen en jongeren het slachtoffer zullen worden van pesten. Ze doen dat in de geest van Tim. Hij wilde geschiedenisleraar worden en werd geïnspireerd door de woorden van Winston Churchill: ‘Never, never, never give up’. Deze woorden had hij ook op de muur van zijn slaapkamer staan.
Voor zijn ouders en familie is zijn besluit als donderslag bij heldere hemel gekomen. Zij wisten van de pesterijen tijdens de lagere schooltijd. Maar dan wel pas nadat hij daar geen leerling meer was. Hijzelf zei, dat het pesten hem sterker had gemaakt. Het pesten is echter nadien doorgegaan via internet. Tot maandag kon men onder meer de anonieme pesters lezen op de site Dinnerjudge. Jammer, dat dergelijke reacties pas na dit vreselijke nieuws weggehaald werden. De ouders hebben inmiddels melding gemaakt – geen aangifte - van dit anonieme pestgedrag. In de afgelopen dagen is gebleken dat meerdere mensen van deze pesterijen af wisten. Voor de ouders was dit niet bekend en voor zover we weten waren ook familieleden niet of nauwelijks op de hoogte. Wel heeft een neef er met Tim over gesproken, maar Tim wuifde het weg.
Tim was een zachte, schriele gestalte. Dat was mijn eerste indruk toen ik hem na zijn dood opgebaard thuis in zijn bed zag liggen. Dat werd me ook bevestigd door zijn ouders. Hij hield van knuffelen en liet zich ook graag knuffelen. Thuis was zeer warm en veilig. Hij behoorde niet tot de snelle, vlotte types. In de avondwake staan we stil bij wie Tim was, maar gaan we ook in op het verschijnsel pesten. Pesten op kenmerken, op de positie van daders en op de rol van de sociale media. In de afscheidsdienst steken alle aanwezigen een kaarsje aan, opdat we de mensen die in het donker staan beter leren zien.
Graag wil ik op persoonlijke titel aandacht vragen voor een wat bredere insteek van het fenomeen pesten. In 2011 heeft het kabinet Rutte I een wetsvoorstel ingediend bij de Tweede Kamer voor het invoeren van een Verplichte Incidentenregistratie op scholen.
Het kabinet wil graag dat er eenduidig wordt geregistreerd. Alleen door eenduidige registratie is landelijk onderzoek naar incidenten in het onderwijs mogelijk. Informatie over de aard en de omvang van incidenten is nu vaak gebrekkig. Ook is er behoefte aan duidelijke definities van incidenten. Bijvoorbeeld wat er wordt verstaan onder grove pesterijen en wat een scheldpartij is. De incidentenregistratie moet verplicht worden voor scholen in het basisonderwijs, het speciaal onderwijs, het voortgezet onderwijs en het middelbaar beroepsonderwijs.
Dit wetsvoorstel zal in de loop van het schooljaar 2012 – 2013 worden ingevoerd, afhankelijk van het akkoord door de Eerste en Tweede Kamer. Wij willen het gisteren beëdigde kabinet Rutte II vragen om dit wetsvoorstel met verhoogde aandacht door te voeren.
Ik stel voor om dit wetsvoorstel uit te breiden met een artikel, dat het mogelijk maakt anonieme berichten op internet te verbieden. Wie spreekt zal verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn woorden. Niet alleen slachtoffers en hun naasten, maar ook daders hebben een ernstig probleem en vormen een bedreiging voor de samenleving. Pesten is geen natuurverschijnsel waaraan niets tot weinig gedaan kan worden.
Ik stel voor om te overwegen om weerbaarheidstraining, bijvoorbeeld karate of judo, onderdeel te laten zijn van het sportonderwijs op kleuter- en basisscholen en op het voorgezet onderwijs. Dit moet door professionele mensen begeleid worden. Weerbaarheidstraining kan meerdere doelen dienen, waaronder het weerbaarder maken van kinderen en het sneller opsporen van mogelijke slachtoffers. Daders zien slachtoffers eerder dan wie dan ook.
Ik stel voor om de internationale dag van de stilte te laten worden tot de dag van de verbroken stiltes waar aandacht is voor verborgen geweld, zoals pesten. Misschien moet er ook een stoeptegel komen met Stop het pesten.
Ik stel tot slot voor om pesten hoger te plaatsen op de aandachtsagenda van scholen, van artsenopleidingen, sportleiders, werkgevers en in de ouderenzorg. Pesten komt overal voor. Het zou van grote betekenis zijn als het nieuwe kabinet ook in deze van zich zal laten horen. Pesten is een post waarop niet bezuinigd mag worden.
Namens de ouders wil ik iedereen bedanken die respectvol aandacht wil besteden aan de ramp die hen is overkomen. Respectvolle berichtgeving met de juiste weergave van de bekende feiten kan een steun zijn en voorkomt dat er nog meer leed wordt aangedaan. U bent van harte welkom tijdens de avondwake, maar wij vragen nadrukkelijk om geen camera’s en filmapparatuur mee te nemen in en rondom de kerk. Er worden beelden gemaakt die verstrekt zullen worden aan belangstellende media. Wij vragen u met klem: gun de ouders, familie, vrienden, buren en bekenden een waardig afscheid van Tim. Laat hen in alle rust hun verdriet verwerken. Aan u de taak om als waakhond van de samenleving het maatschappelijke debat aan te gaa
Hieronder de verklaring.
‘Opdat geen kind meer verloren gaat aan pesten’
Voorgelezen door Marinus van den Berg
Hartelijk welkom aan de aanwezige journalisten en overige belangstellenden. Wij zijn blij dat u de boodschap van Tim wilt uitdragen. Ook vinden wij het fijn dat u bij wilt dragen aan het maatschappelijk debat rond pesten.
Graag wil ik beginnen met het voordragen van een gedicht.
Ik wil graag verder gaan met het voorlezen van een korte verklaring van de ouders van Tim Ribberink.
“Tim was een lieve jongen. Warm en attent. Helaas heeft hij zijn hele leven moeten vechten tegen zijn pesters. Tot enkele dagen geleden wisten wij hier nauwelijks iets van. Na ongeloof, woede en verdriet hebben wij besloten de afscheidsbrief van Tim te plaatsen in de rouwadvertentie. Opdat dit nooit meer mag gebeuren. Een kind dat door pesters wordt buitengesloten, mag zich nooit gedwongen voelen om te kiezen voor deze ultieme uitweg. Door de brief van Tim te plaatsen, hopen wij dat het probleem dat pesten heet echt wordt aangepakt. We willen dat zelfdoding, zeker vanwege pestgedrag, uit het verdomhoekje moet komen. Tim was niet zielig. Tim was sterk. En Tim wilde dat de buitenwereld na zou denken. Niet hij had een probleem, er werd een probleem van hem gemaakt. Wij willen Tim nu in alle rust gedenken en hopen dat de media het maatschappelijke debat oppakt. Wij willen de hechte gemeenschap van Tilligte danken voor alle steun en wij willen benadrukken dat wij niet een beschuldigende vinger naar de inwoners uitsteken. Wij hopen slechts dat de pesters, of die zich nu in Tilligte bevinden of ver daarbuiten, nadenken over de consequenties van hun gedrag. Dank voor uw overweldigende steun in deze moeilijke tijd.”
Gerrit en Hetty Ribberink
Graag wil ik als rouwbegeleider van de familie Ribberink ingaan op de achtergrond van Tim.
Door te kiezen voor een dergelijke rouwadvertentie willen de ouders eer betonen aan hun zoon. Niet heimelijk de doodsoorzaak wegstoppen, maar open en met een duidelijke boodschap. Zij vonden de regels: ‘Ik ben mijn hele leven bespot, getreiterd, gepest en buitengesloten’ enkele uren na zijn dood. Tim heeft zijn afscheidswoorden in de ochtend geschreven. De ouders hopen dat er een discussie op gang komt, die helpt voorkomen dat nog meer kinderen en jongeren het slachtoffer zullen worden van pesten. Ze doen dat in de geest van Tim. Hij wilde geschiedenisleraar worden en werd geïnspireerd door de woorden van Winston Churchill: ‘Never, never, never give up’. Deze woorden had hij ook op de muur van zijn slaapkamer staan.
Voor zijn ouders en familie is zijn besluit als donderslag bij heldere hemel gekomen. Zij wisten van de pesterijen tijdens de lagere schooltijd. Maar dan wel pas nadat hij daar geen leerling meer was. Hijzelf zei, dat het pesten hem sterker had gemaakt. Het pesten is echter nadien doorgegaan via internet. Tot maandag kon men onder meer de anonieme pesters lezen op de site Dinnerjudge. Jammer, dat dergelijke reacties pas na dit vreselijke nieuws weggehaald werden. De ouders hebben inmiddels melding gemaakt – geen aangifte - van dit anonieme pestgedrag. In de afgelopen dagen is gebleken dat meerdere mensen van deze pesterijen af wisten. Voor de ouders was dit niet bekend en voor zover we weten waren ook familieleden niet of nauwelijks op de hoogte. Wel heeft een neef er met Tim over gesproken, maar Tim wuifde het weg.
Tim was een zachte, schriele gestalte. Dat was mijn eerste indruk toen ik hem na zijn dood opgebaard thuis in zijn bed zag liggen. Dat werd me ook bevestigd door zijn ouders. Hij hield van knuffelen en liet zich ook graag knuffelen. Thuis was zeer warm en veilig. Hij behoorde niet tot de snelle, vlotte types. In de avondwake staan we stil bij wie Tim was, maar gaan we ook in op het verschijnsel pesten. Pesten op kenmerken, op de positie van daders en op de rol van de sociale media. In de afscheidsdienst steken alle aanwezigen een kaarsje aan, opdat we de mensen die in het donker staan beter leren zien.
Graag wil ik op persoonlijke titel aandacht vragen voor een wat bredere insteek van het fenomeen pesten. In 2011 heeft het kabinet Rutte I een wetsvoorstel ingediend bij de Tweede Kamer voor het invoeren van een Verplichte Incidentenregistratie op scholen.
Het kabinet wil graag dat er eenduidig wordt geregistreerd. Alleen door eenduidige registratie is landelijk onderzoek naar incidenten in het onderwijs mogelijk. Informatie over de aard en de omvang van incidenten is nu vaak gebrekkig. Ook is er behoefte aan duidelijke definities van incidenten. Bijvoorbeeld wat er wordt verstaan onder grove pesterijen en wat een scheldpartij is. De incidentenregistratie moet verplicht worden voor scholen in het basisonderwijs, het speciaal onderwijs, het voortgezet onderwijs en het middelbaar beroepsonderwijs.
Dit wetsvoorstel zal in de loop van het schooljaar 2012 – 2013 worden ingevoerd, afhankelijk van het akkoord door de Eerste en Tweede Kamer. Wij willen het gisteren beëdigde kabinet Rutte II vragen om dit wetsvoorstel met verhoogde aandacht door te voeren.
Ik stel voor om dit wetsvoorstel uit te breiden met een artikel, dat het mogelijk maakt anonieme berichten op internet te verbieden. Wie spreekt zal verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn woorden. Niet alleen slachtoffers en hun naasten, maar ook daders hebben een ernstig probleem en vormen een bedreiging voor de samenleving. Pesten is geen natuurverschijnsel waaraan niets tot weinig gedaan kan worden.
Ik stel voor om te overwegen om weerbaarheidstraining, bijvoorbeeld karate of judo, onderdeel te laten zijn van het sportonderwijs op kleuter- en basisscholen en op het voorgezet onderwijs. Dit moet door professionele mensen begeleid worden. Weerbaarheidstraining kan meerdere doelen dienen, waaronder het weerbaarder maken van kinderen en het sneller opsporen van mogelijke slachtoffers. Daders zien slachtoffers eerder dan wie dan ook.
Ik stel voor om de internationale dag van de stilte te laten worden tot de dag van de verbroken stiltes waar aandacht is voor verborgen geweld, zoals pesten. Misschien moet er ook een stoeptegel komen met Stop het pesten.
Ik stel tot slot voor om pesten hoger te plaatsen op de aandachtsagenda van scholen, van artsenopleidingen, sportleiders, werkgevers en in de ouderenzorg. Pesten komt overal voor. Het zou van grote betekenis zijn als het nieuwe kabinet ook in deze van zich zal laten horen. Pesten is een post waarop niet bezuinigd mag worden.
Namens de ouders wil ik iedereen bedanken die respectvol aandacht wil besteden aan de ramp die hen is overkomen. Respectvolle berichtgeving met de juiste weergave van de bekende feiten kan een steun zijn en voorkomt dat er nog meer leed wordt aangedaan. U bent van harte welkom tijdens de avondwake, maar wij vragen nadrukkelijk om geen camera’s en filmapparatuur mee te nemen in en rondom de kerk. Er worden beelden gemaakt die verstrekt zullen worden aan belangstellende media. Wij vragen u met klem: gun de ouders, familie, vrienden, buren en bekenden een waardig afscheid van Tim. Laat hen in alle rust hun verdriet verwerken. Aan u de taak om als waakhond van de samenleving het maatschappelijke debat aan te gaa
Geen bijzonderheden
dinsdag 6 november 2012 om 17:33
Prachtig gesproken. Ik hoop dat je hierboven vrede mag vinden Tim.
Ik vind dat scholen veel beter moeten letten op en optreden tegen pesters. Ook een pest-vertrouwenspersoon op scholen; bij kleine signalen meteen spreken met leerlingen, en bij aanwijzingen van pestgedrag meteen betrokken leerlingen aanspreken. Bij doorgaand pestgedrag de pester schorsen, bij herhalend over de schreef gaand gedrag pester van school. Bij mishandeling de politie erbij. Klinkt misschien logisch, maar gebeurt volgens mij nog weinig omdat leraren pestgedrag vaak niet (willen) zien.
Ik vind dat scholen veel beter moeten letten op en optreden tegen pesters. Ook een pest-vertrouwenspersoon op scholen; bij kleine signalen meteen spreken met leerlingen, en bij aanwijzingen van pestgedrag meteen betrokken leerlingen aanspreken. Bij doorgaand pestgedrag de pester schorsen, bij herhalend over de schreef gaand gedrag pester van school. Bij mishandeling de politie erbij. Klinkt misschien logisch, maar gebeurt volgens mij nog weinig omdat leraren pestgedrag vaak niet (willen) zien.
dinsdag 6 november 2012 om 18:10
Idd prachtig gesproken en ik hoop dan ook dat Tim zijn rust nu gevonden heeft..
Verder hoop ik dat de ouders verder met rust worden gelaten zodat ze dit afschuwelijke verlies in alle rust en stilte kunnen verwerken voor zover dat mogelijk is..
En idd zelfmoord als gevolg van pesten moet uit het verdomhoekje,zelfmoord in zijn algemeen moet uit de taboesfeer.!
Verder hoop ik dat de ouders verder met rust worden gelaten zodat ze dit afschuwelijke verlies in alle rust en stilte kunnen verwerken voor zover dat mogelijk is..
En idd zelfmoord als gevolg van pesten moet uit het verdomhoekje,zelfmoord in zijn algemeen moet uit de taboesfeer.!
dinsdag 6 november 2012 om 18:16
quote:wdr schreef op 06 november 2012 @ 17:33:
Prachtig gesproken. Ik hoop dat je hierboven vrede mag vinden Tim.
Ik vind dat scholen veel beter moeten letten op en optreden tegen pesters. Ook een pest-vertrouwenspersoon op scholen; bij kleine signalen meteen spreken met leerlingen, en bij aanwijzingen van pestgedrag meteen betrokken leerlingen aanspreken. Bij doorgaand pestgedrag de pester schorsen, bij herhalend over de schreef gaand gedrag pester van school. Bij mishandeling de politie erbij. Klinkt misschien logisch, maar gebeurt volgens mij nog weinig omdat leraren pestgedrag vaak niet (willen) zien.
Allemaal mooi en prachtig. Maar nu de volgende situatie; Een buurmeisje van ons treitert, tiranniseert, slaat, heeft een bord voor haar kop en is strontvervelend tegen zo´n beetje iedereen. Dat ging allemaal een beetje stiekem, onzichtbaar voor docenten, ouders denken dat ze een liefje is.
Het gevolg is nu dat zij gepest en buitengesloten wordt, door de hele school. Ze heeft op de héle school niet 1 vriendinnetje. Consequentie van haar eigen gedrag.
En nu dan? Alle pesters schorsen???
Geen enkele ouder wil iets negatiefs horen. Ik heb het kind zelf wel eens aangesproken. Haar reactie; mag ik lekker zelf weten.
Tja.
Ook zij staat lachend op de foto´s. Maar een leuk leven?
Prachtig gesproken. Ik hoop dat je hierboven vrede mag vinden Tim.
Ik vind dat scholen veel beter moeten letten op en optreden tegen pesters. Ook een pest-vertrouwenspersoon op scholen; bij kleine signalen meteen spreken met leerlingen, en bij aanwijzingen van pestgedrag meteen betrokken leerlingen aanspreken. Bij doorgaand pestgedrag de pester schorsen, bij herhalend over de schreef gaand gedrag pester van school. Bij mishandeling de politie erbij. Klinkt misschien logisch, maar gebeurt volgens mij nog weinig omdat leraren pestgedrag vaak niet (willen) zien.
Allemaal mooi en prachtig. Maar nu de volgende situatie; Een buurmeisje van ons treitert, tiranniseert, slaat, heeft een bord voor haar kop en is strontvervelend tegen zo´n beetje iedereen. Dat ging allemaal een beetje stiekem, onzichtbaar voor docenten, ouders denken dat ze een liefje is.
Het gevolg is nu dat zij gepest en buitengesloten wordt, door de hele school. Ze heeft op de héle school niet 1 vriendinnetje. Consequentie van haar eigen gedrag.
En nu dan? Alle pesters schorsen???
Geen enkele ouder wil iets negatiefs horen. Ik heb het kind zelf wel eens aangesproken. Haar reactie; mag ik lekker zelf weten.
Tja.
Ook zij staat lachend op de foto´s. Maar een leuk leven?
