Moeder weigert mee te werken aan gerechtelijke omgang.

quote:priempje schreef op 07 maart 2012 @ 16:40:

wat een ontzettend achterlijk wijf....er moet toch wel een manier zijn>? ik bedoel hij weet toch wel waar zijn kind naar school gaat?

politie inschakelen want ze overtreed toch de wet als ze niet doet wat opgelegd is?



ze zou gewoon uit de ouderlijke macht gezet moeten worden, ze moet zich schamen en ze verdiend de naam moeder echt niet



bah kots van dat soort vrouwen



Tja. Maar in hoeverre doe je kinderen er een plezier mee door ze onverwacht bij hun school op te wachten en mee te nemen, terwijl de moeder er krijsend bij staat...? Je kan zeker weer allerlei procedures opstarten en misschien krijgt ze dan een taakstraf of een boete, maar wat heb je er aan? En wat hebben die kinderen er aan? Uit de ouderlijke macht wordt iemand niet zomaar gezet. Als de kinderen het op school redelijk doen, goede kleding/voeding hebben en lekker gaan op hun clubjes, dan is er geen enkele reden voor BJZ om een moeder uit de ouderlijke macht te zetten.



Ik heb me een tijdje geleden ook mateloos geërgerd aan de 'reclame' tegen psychische kindermishandeling, dat je het toch vooral moet melden als je denkt dat er sprake van is. Er wordt nl. niks tegen gedaan, tenzij een kind zelf aangeeft dat het er onder lijdt. Knap kind dat dat aan-/toegeeft!



In een groter plaatje is er overigens zeker wat voor te zeggen om steeds alles aanhangig te maken en procedures op te starten; hoe meer van dit soort zaken (en het zijn er vele duizenden!!) er gewonnen worden, hoe sneller er een kentering in het systeem zal komen. Moet je wel over bijna onuitputtelijke financiële bronnen beschikken, btw. Maar na jaren strijden zonder resultaat en vele tienduizenden euro's armer, kiezen mensen er soms voor om hun wonden te likken en verder te gaan met een leven.

@Triangle: ben je er nog? Heb je iets aan de reacties die je op je topic krijgt?

Van heel dichtbij ken ik ook zo een situatie, de moeder van de kinderen straft haar ex door de kinderen er bij weg te houden.

Kinderen waren nog klein toen ze hun vader voor het laatst hebben gezien en zijn door moeder heel bang gemaakt voor hun vader, ze willen niets met hem te maken hebben. (ze zijn nu een jaar of zeven verder)

Op een gegeven moment is moeder afgegleden, heeft een puinhoop van haar leven gemaakt, diverse instanties hebben even om de hoek gekeken, maar geen enkele heeft ingegrepen.



De vader is machteloos,heeft geen rechten. Ik moet er wel bij vertellen dat hij geen alimentatie betaald. Hij heeft een nieuw gezin nu, zijn leven (weer) helemaal op de rit, maar nog steeds geen rechten.

Mijn moeder heeft het contact tussen mij en mijn vader verbroken na de scheiding. Dat zou in mijn belang zijn. Mijn vader heeft geprobeerd daar juridisch wat aan te doen, maar helaas werd het snel duidelijk dat ik daar de dupe van zou worden, van een lange juridische strijd tussen mijn ouders. Denk alleen maar aan een gigantisch loyaliteitsconflict. Hij heeft het toen opgegeven.



Hij heeft wel regelmatig kaartjes en brieven naar me gestuurd. Die kreeg ik niet altijd (lag er net aan wie de post uit de brievenbus haalde), maar ik wist in elk geval dat hij er was, dat hij aan me dacht en dat hij openstond voor contact, mocht ik daar zelf aan toe zijn. Misschien kan je vriend ook zoiets doen.



Mijn vader heeft zelfs elk jaar op mijn verjaardag een cadeautje voor me gekocht. Dat mocht hij me van mijn moeder niet geven, maar hij heeft ze bewaard. Toen we na vijftien jaar weer contact hadden, liet hij ze me allemaal zien, hij had alles bewaard. *snik*

Wat ik dus eigenlijk wilde zeggen: stoppen met de juridische strijd om je kind, wil niet automatisch betekenen dat je het opgeeft. Je vriend kan misschien andere manieren verzinnen, hoe krom of creatief ook, om zijn kind te laten weten dat hij aan haar/hem denkt, zodat contact in de toekomst eventueel hersteld kan worden.

Ten eerste sterkte aan de vader, lijkt me verschrikkelijk. Ik zou adviseren het een en ander om te gaan draaien. Er is gezegd dat ze gerechtelijke afspraken niet nakomt en dat door procederen alleen geld verslind wordt zonder resultaten. Kom dan zelf ook geen afspraken na beginnende met de alimentatie waardoor zij benadeelt wordt en laat haar jou maar aanklagen.



Om de kinderen niet te benadelen ga je elke week langs met spullen zoals kleding/eten/speelgoed rechtstreeks gekocht. Betaal hun school rechtstreeks en maak verder geen cent meer over tot je ze weer mag zien. Zolang zij niet voor rede vatbaar is en zich onvolwassen gedraagd moet je dr ook zodanig behandelen.



Ongetwijfeld zullen anderen het niet met me eens zijn en een manier van aanpak via een dialoog en een niet agressieve manier adviseren, maar zoals ik het lees heb je weinig te verliezen want je zit al rock bottom en justitie laat je ook in de steek. Succes.

@ -joost-: het is heel creatief bedacht, maar helaas werkt het niet. Kinderalimentatie gaat boven alles, "is geen kijkgeld" wordt er dan gezegd.



Je hebt niet het recht om eenzijdig te bepalen dat je je verplichting voortaan in natura nakomt. Is slechts 1 x jurisprudentie over en dat was 'n andere situatie. Als je kinderalimentatie niet/te laat betaalt, kan je een incassobureau op je dak krijgen (denk: loonbeslag, beslag op eigendommen als woning etc en uiteindelijk zelfs gevangenisstraf). Let wel: zelfs als je je kinderen niet te zien krijgt. Die twee zaken staan los van elkaar. Bizar, maar waar. Niet handig om te doen, dus.

@makreel: vreselijk wat je moeder je heeft aangedaan. Maar wat mooi dat het contact met je vader hersteld is. Blijft volgens mij een wond; de tijd dat je hem destijds als vader nodig had , kon hij er niet zijn en dat laat sporen na. Om maar te zwijgen over hoe je moeder jullie benadeeld heeft. Heftig, hoor.