Verhuizen met co-ouderschap: ex ligt dwars

Dag allemaal,

Eigenlijk weet ik niet of ik op deze pijler goed zit met dit topic, of dat ik op de kinderpijler moet zijn, maar ik doe het eerst maar even hier. Ik heb een dilemma omtrent verhuizen met co-ouderschap en ben op zoek naar wat advies.

De situatie: ex-man en ik zijn zes jaar geleden gescheiden. We hebben samen twee zoons van 9 en 7 jaar oud, waarover wij co-ouderschap hebben (50/50 regeling, de ene week zijn ze bij mij, de andere week bij hem). Op dit moment wonen we in hetzelfde dorp, op loopafstand van elkaar. Allebei hebben we een relatie en wonen we met die partners samen (ik al een aantal jaar). Het contact tussen ons is prima, alles gaat altijd in goed overleg en we komen regelmatig bij elkaar over de vloer.

Mijn partner en ik willen graag verhuizen. Ons huis wordt wat krap met twee opgroeiende kinderen en het is een huurwoning. Liever zouden we investeren in een koophuis, waarvan het ook de bedoeling is dat we daar de rest van ons leven blijven. Echter, in onze heel directe omgeving is niet echt iets koop dat wij kunnen betalen en/of dat naar onze zin is. Wij willen daarom graag onze actieradius een beetje vergroten, maximaal op 15 minuten reisafstand van mijn ex. Deze afstandsbepaling hebben wij zes jaar geleden ook laten opnemen in het convenant, dus mijn partner en ik houden ons daarmee aan de afspraken. Uiteraard hebben wij hierover eerst met mijn ex en zijn partner overlegd (we hebben ook nog geen huis gevonden, zijn nog maar net echt een beetje begonnen met zoeken, aangezien we eerst tot een overeenkomst met het andere ouderpaar willen komen). Hij gaat hier echter niet mee akkoord en eist eigenlijk dat we op loopafstand blijven wonen. Zijn redenering is dat dit in het belang van de kinderen is, omdat alles dan voor hen zoveel mogelijk hetzelfde blijft.

Het is overigens zo dat de kinderen niet van school zouden hoeven wisselen door onze verhuizing. Als we op maximaal 15 minuten van mijn ex zouden komen te wonen is het nog steeds haalbaar dat ze op hun huidige scholen blijven. Logistiek gezien heeft hij er persoonlijk ook geen last van, aangezien hij de kinderen niet op structurele basis naar ons hoeft te brengen of moet komen ophalen (het 'wisselmoment' is op vrijdag na school, wat dus betekent dat wij allebei onze kinderen ophalen op school en er dus niemand naar de andere ouder toe hoeft om ze op te pikken). Uiteraard zal er dus wel verder gereisd moeten worden bij calamiteiten, of wanneer een ouderpaar om wat voor reden dan ook een keer moet inspringen voor het andere paar. Dit komt in de praktijk echter bijna nooit voor).

Uiteraard staan in deze situatie de belangen van de kinderen voorop en willen ook wij hen niet blootstellen aan ingrijpende veranderingen. Echter zijn wij wel van mening dat in deze situatie van mijn ex wat meer flexibiliteit verwacht mag worden. We houden ons aan de bepalingen waarmee door ons beiden akkoord is gegaan in het convenant en proberen bovendien zoveel mogelijk rekening te houden met de woonlocatie van mijn ex. Een groter huis kopen zal ook voor de kinderen prettig zijn, aangezien zij dan meer ruimte krijgen en dat met oog op de toekomst en hun behoeften tegen die tijd geen overbodige luxe is. Bovendien verandert er, behalve de woonplaats, dus vrij weinig voor hen.

Ik hecht grote waarde aan de goede relatie met mijn ex-man, in het belang van de kinderen. Maar ik vind het wel vervelend dat hij ons nu op deze manier probeert te beperken in de door het co-ouderschap toch al gelimiteerde mogelijkheden in woonkeuze die we hebben. Mijns inziens zijn wij heel redelijk, maar misschien zie ik het verkeerd. Graag zou ik jullie visie hierop horen.

Het punt is: ik wil natuurlijk helemaal niet naar de rechter. Ik heb me juist altijd ingezet om conflicten te voorkomen. Mijn ex is iemand met hevige controledrang (hij is verder een prima, lieve en betrokken vader, laat ik dat wel duidelijk maken) en iemand die eigenlijk bij alles wat er verandert enorme beren op de weg ziet. Verder zegt hij dat als hij ooit wil gaan verhuizen hij dan vervolgens teveel aan onze nieuwe plek 'vast zit' en dat hem dan dus beperkt in waar hij kan gaan wonen. Ik vind dat enigszins hypocriet. Want daarmee zegt hij dus eigenlijk dat ik nergens anders kan gaan wonen, omdat dat hem in de toekomst eventueel gaat beperken.

Andersom schreef: ↑

22-05-2019 14:10

Dit, het is je recht volgens het convenant.

Daarbij ga je wel voorbij aan de belangen van de kinderen. Door jullie keuzes groeien ze op in twee huizen. Naarmate ze ouder worden krijgen ze met behoefte om zelf van het ene naar het andere huis te kunnen. Zeker op de middelbare school. Dan hebben ze mogelijk steeds iets nodig wat bij de andere ouder is. Hoe handig als ze dat zelf even kunnen halen. Het wonen in twee huizen maak je als ouders hopelijk zo makkelijk mogelijk.

Onze kinderen hebben bij beide ouders alles wat ze nodig hebben. Er wordt dus nooit gesleept met spullen. We hebben het wonen in twee huizen voor hen altijd zo makkelijk mogelijk gemaakt. Maar het zou natuurlijk wel vreemd zijn dat er helemaal nooit iets kan veranderen totdat ze uit huis zijn. Nogmaals: we zijn niet voornemens om nog drie keer te verhuizen. Daarnaast denk ik dat meer ruimte en een duurzame investering ook in het belang zijn van de kinderen.

Dropdrop schreef: ↑

22-05-2019 14:19

Staat er trouwens niet in het convenant '7 km rond de basisschool?' Dat lijkt logischer dan '15 minuten van elkaar'

Nee, in het convenant staat besloten dat we maximaal op 15 minuten autominuten van elkaar moeten wonen.

Maar dat zou toch andersom ook gelden: op het moment dat hij nu zou verhuizen naar een woning die verder ligt dan de afstand tussen de twee huizen, schuiven de afstanden voor ons toch ook op? Dat kun je toch niet voorkomen? Of je zegt dus dat je als co-ouders nooit meer mag verhuizen tot de kinderen uit huis zijn, of dat je altijd samen moet verhuizen, naar dezelfde plaats/wijk. Dat lijkt me onrealistisch.

EHV1981 schreef: ↑

22-05-2019 14:22

Misschien een hele rare vraag maar wat vinden de kinderen zelf?

De kinderen zelf vinden een verhuizing prima, zolang ze op dezelfde scholen kunnen blijven. Sterker nog, mijn zoons willen graag een nieuw huis, omdat ze dan betere kamers zouden krijgen.

Socra schreef: ↑

22-05-2019 14:23

Ik vraag me af waarom je dit bent gaan bespreken. Je hebt er destijds hele duidelijke afspraken over gemaakt waar ook hij zich aan heeft te houden maar nu lijkt het net of hij er iets over te zeggen heeft. En daar lijkt hij nu dankbaar gebruik van te maken. Zolang jij je aan de afspraken uit het convenant houdt, kun je het bij een mededeling laten. Wat heeft een convenant anders voor zin als je het puntje bij paaltje alsnog weer ter discussie stelt?

Daar heb je een goed punt. Maar ik ben heel erg van de openheid en het als co-ouders samen tot een beslissing/compromis komen. Zeker gezien het feit dat mijn ex een nogal starre kerel is, die bijzonder ontstemd raakt als hij naar zijn idee niet volledig betrokken wordt bij nieuwe ontwikkelingen. Ik probeer dus altijd zoveel mogelijk openheid van zaken te geven, juist om conflicten te voorkomen.

Het huis waar we nu in wonen is een huurwoning die ik met behoorlijke spoed heb moeten betrekken toen mijn ex en ik gingen scheiden. Het was heel fijn dat ik destijds snel een woning heb kunnen vinden waar ik met de kinderen een nieuw leven heb kunnen opbouwen, maar we zitten nu echt in een andere fase. De kinderen waren nog heel erg klein destijds en hadden dus weinig ruimte nodig. Inmiddels zijn het bijna pre-pubers en zijn we met z'n vieren. Dat maakt nogal een verschil en hier blijven wonen tot de jongens het huis uit zijn, is niet te doen. Dan wordt iedereen gek, niet in de laatste plaats mijn zoons zelf.

Rosalind schreef: ↑

22-05-2019 14:40

Dat jullie willen verhuizen is duidelijk. Ook dat het wenselijk is.
Maar je kunt toch beginnen met zoeken binnen een afstand van max. 15 minuten fietsen van het huis van de vader?
Je kinderen naar hun mening vragen begrijp ik niet zo. Natuurlijk willen zij een grotere kamer. Maar ze kunnen waarschijnlijk nog niet zo goed inschatten hoe dingen over een paar jaar gaan. Dat ze dan zelfstandig zijn en misschien graag tussendoor van het ene naar het andere huis willen etc.

Ja, dat hebben we dus ook gedaan. Met niet echt zoeken bedoel ik natuurlijk niet dat we helemaal nog niet gekeken hebben. En op een dusdanige korte afstand wordt het bijzonder lastig.