Geld & Recht
alle pijlers
Vriend in de ellende, spanning relatie
dinsdag 12 april 2011 om 13:33
Hoi allemaal,
Wil heel graag het volgende even van mij afschrijven hier.
Heb nu ruim een jaar met mijn vriend máár hij zit nogal in de ellende door zijn vorige relatie. Ze heeft hem met een schuld achter gelaten en ze hebben een kindje samen, Die hij nog maar 1x gezien heeft. Hij is 2. Hele ingewikkelde situatie is het. Ze houd ieder contact tegen en er nu zelfs beslag gelegd op haar loon om ze maar niet terug wil betalen, wat door de rechter is besloten. Mijn vriend werkt zich te pletter om enigzins rond te kunnen komen.
Ik wist vrij snel van zijn situatie af maar was voor mij geen reden om hem meteen aan de kant te zetten. Ook al wist ik dat het best moeilijk kon worden. Dat begint het nu te worden, hij reageerd zijn frustratie, woede en verdriet steeds vaker op mij af. Geen lichamelijk geweld, dat absoluut niet maar hij snauwt mij compleet af. Dat begint mij nu op te breken máár hij vind het vreselijk, vaak zegt hij dit met tranen op zijn wangen. Hij kan mij niet geven wat hij wil en verdien dit niet.
Inderdaad máár ik zie ook hoeveel ellende hij met zich meedraagt (al 2 jaar) en de fijne momenten zijn in de meerderheid. Dan voel ik mij intens gelukkig. Vreselijk om hem zo te zien
Vind het ontzettend moeilijk om hem hierin te steunen en kan niks doen om hem te helpen in de zin van concrete oplossingen.
Sorry voor het toch nog lange verhaal
Lieve groetjes
Wil heel graag het volgende even van mij afschrijven hier.
Heb nu ruim een jaar met mijn vriend máár hij zit nogal in de ellende door zijn vorige relatie. Ze heeft hem met een schuld achter gelaten en ze hebben een kindje samen, Die hij nog maar 1x gezien heeft. Hij is 2. Hele ingewikkelde situatie is het. Ze houd ieder contact tegen en er nu zelfs beslag gelegd op haar loon om ze maar niet terug wil betalen, wat door de rechter is besloten. Mijn vriend werkt zich te pletter om enigzins rond te kunnen komen.
Ik wist vrij snel van zijn situatie af maar was voor mij geen reden om hem meteen aan de kant te zetten. Ook al wist ik dat het best moeilijk kon worden. Dat begint het nu te worden, hij reageerd zijn frustratie, woede en verdriet steeds vaker op mij af. Geen lichamelijk geweld, dat absoluut niet maar hij snauwt mij compleet af. Dat begint mij nu op te breken máár hij vind het vreselijk, vaak zegt hij dit met tranen op zijn wangen. Hij kan mij niet geven wat hij wil en verdien dit niet.
Inderdaad máár ik zie ook hoeveel ellende hij met zich meedraagt (al 2 jaar) en de fijne momenten zijn in de meerderheid. Dan voel ik mij intens gelukkig. Vreselijk om hem zo te zien
Vind het ontzettend moeilijk om hem hierin te steunen en kan niks doen om hem te helpen in de zin van concrete oplossingen.
Sorry voor het toch nog lange verhaal
Lieve groetjes
dinsdag 12 april 2011 om 21:30
Ik denk niet dat hij iets achterhoudt. Ik denk wel dat er flink wat schort aan zijn houding. Dat hij te slachtofferig doet, als of dit hem allemaal overkomt en hij er niets aan kan doen. Dit duidt voor mij op een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, en het missen van een handen-uit-de-mouwen-mentaliteit.quote:Sweety486 schreef op 12 april 2011 @ 20:06:
maar vind wel dat hij er nu weer meer achteraan moet. !En met deze opmerking denk ik dat jij eigenlijk hetzelfde denkt.
maar vind wel dat hij er nu weer meer achteraan moet. !En met deze opmerking denk ik dat jij eigenlijk hetzelfde denkt.
dinsdag 12 april 2011 om 22:16
@gember999
Wat betreft verantwoordelijkheid begrijp ik je reactie , komt omdat ik er nu ook nogal mee zit. Het is niet aan mij om zijn advocaat te hebben of om te informeren bij bureau jeugdzorg. Hoewel ik het al overwogen heb maar vind dat hij dat moet doen. Hij laat het sinds kort een beetje op zijn beloop en hoor hem er niet meer over dat hij gebeld heeft en/of nieuws heeft.
Denk dat ik nu ook pas ECHT besef hoe moeilijk zo'n situatie is. Maar nogmaals de fijne momenten zijn er ook zeker! Het is een man met problemen maar zijn gedrag praat ik niet goed. Word er bloednerveus van.
Wat betreft verantwoordelijkheid begrijp ik je reactie , komt omdat ik er nu ook nogal mee zit. Het is niet aan mij om zijn advocaat te hebben of om te informeren bij bureau jeugdzorg. Hoewel ik het al overwogen heb maar vind dat hij dat moet doen. Hij laat het sinds kort een beetje op zijn beloop en hoor hem er niet meer over dat hij gebeld heeft en/of nieuws heeft.
Denk dat ik nu ook pas ECHT besef hoe moeilijk zo'n situatie is. Maar nogmaals de fijne momenten zijn er ook zeker! Het is een man met problemen maar zijn gedrag praat ik niet goed. Word er bloednerveus van.
woensdag 13 april 2011 om 17:09
quote:eenvaderenman schreef op 12 april 2011 @ 14:53:
Ik ben niet zo een hele grote reageerder, maar moet dit nu wel doen. Toen ik bij mijn ex wegging, hadden we SAMEN een schuld
van tegen de 45.000. Zij is de WSNP ingegaan en is er dus helemaal met een schone lei uitgekomen. Oftewel die 45.000 kan
ik helemaal alleen gaan betalen. Mijn dochter van bijna 15 zie ik
minder en minder, ene kant dat ze groter word en meer en meer
een eigen leven gaat leiden en andere kant dat mama toch wel het
1 en ander influistert.
Meteen uit de relatie, ben ik bij mijn huidige vrouw gaan wonen, ze
wist van alle schuld en ook hoe mn (h)ex was en is. We zijn dus wel op huwelijkse voorwaarden getrouwd zodat zij NOOIT aansprakelijk gesteld kan worden voor mijn schuld.
Ik heb dus ook regelmatig stres gehad van de schulden en mijn dochter niet zien (laatste keer half november vorig jaar en met geluk zie ik haar volgende maand). Maar hoe slecht de situatie
voor mij ook was, ik heb dit (zo goed als) NOOIT op mijn partner
afgereageerd, doe je dat wel, dan ligt dat toch grotendeels in je
persoonlijkheid, hoe te reageren bij onmacht. En dan tekeer kan
is een teken aan de wandMag ik vragen hoe je het in vredesnaam voor elkaar gekregen hebt om zo'n groot bedrag terug te betalen. Moet je toch lang over gedaan hebben
Ik ben niet zo een hele grote reageerder, maar moet dit nu wel doen. Toen ik bij mijn ex wegging, hadden we SAMEN een schuld
van tegen de 45.000. Zij is de WSNP ingegaan en is er dus helemaal met een schone lei uitgekomen. Oftewel die 45.000 kan
ik helemaal alleen gaan betalen. Mijn dochter van bijna 15 zie ik
minder en minder, ene kant dat ze groter word en meer en meer
een eigen leven gaat leiden en andere kant dat mama toch wel het
1 en ander influistert.
Meteen uit de relatie, ben ik bij mijn huidige vrouw gaan wonen, ze
wist van alle schuld en ook hoe mn (h)ex was en is. We zijn dus wel op huwelijkse voorwaarden getrouwd zodat zij NOOIT aansprakelijk gesteld kan worden voor mijn schuld.
Ik heb dus ook regelmatig stres gehad van de schulden en mijn dochter niet zien (laatste keer half november vorig jaar en met geluk zie ik haar volgende maand). Maar hoe slecht de situatie
voor mij ook was, ik heb dit (zo goed als) NOOIT op mijn partner
afgereageerd, doe je dat wel, dan ligt dat toch grotendeels in je
persoonlijkheid, hoe te reageren bij onmacht. En dan tekeer kan
is een teken aan de wandMag ik vragen hoe je het in vredesnaam voor elkaar gekregen hebt om zo'n groot bedrag terug te betalen. Moet je toch lang over gedaan hebben
