
Als het leven lijden wordt, euthanasie.
vrijdag 19 december 2014 om 15:00
Meteen maar het onderwerp in de titel klip en klaar aangeven; euthanasie. Waarom? Wellicht ook wel om een deel met buitenstaanders te delen die geen belang hebben bij. Want hoeveel steun ook van eigen harde kern en hoe open er ook over alles gepraat kan worden incl insteek niet te verzwijgen uit angst de ander te kwetsen, men heeft een belang bij. Het heeft direct invloed op hen en hun leven.
Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.
Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.
Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.
Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.
Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.
Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.
Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.
Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.
Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.
Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.
Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.
Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.
Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.
Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.
Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.
Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.
Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.
Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.
when you wish upon a star...
woensdag 29 april 2015 om 20:13
quote:DainBramage schreef op 04 april 2015 @ 01:24:
Ik heb vorige week een lang en diep gesprek met mijn huisarts gehad/gevoerd. Ja, naar aanleiding van wat
Pixie is overkomen. Deze week kreeg ik het antwoord op mijn rechtstreekse vraag of hij mijn wens om er tzt uit te stappen wanneer er een situatie van ondraaglijk leiden zou ontstaan wil ondersteunen met actieve euthanasie. Zijn antwoord was nee...
Volgende week heb ik een eindgesprek met hem, hoezeer ik hem ook respecteer, dan is hij niet de arts die bij mij past.
Mijn arts staat er wel voor open, en wil mij er ook in ondersteunen. Maar hij zei er ook bij 'ik heb niet altijd dienst en ben ook nog wel eens op vakantie, hoe mijn vervanger er over denkt, daar heb ik geen invloed op'. En daar zit natuurlijk ook wel wat in.
Ik heb vorige week een lang en diep gesprek met mijn huisarts gehad/gevoerd. Ja, naar aanleiding van wat
Pixie is overkomen. Deze week kreeg ik het antwoord op mijn rechtstreekse vraag of hij mijn wens om er tzt uit te stappen wanneer er een situatie van ondraaglijk leiden zou ontstaan wil ondersteunen met actieve euthanasie. Zijn antwoord was nee...
Volgende week heb ik een eindgesprek met hem, hoezeer ik hem ook respecteer, dan is hij niet de arts die bij mij past.
Mijn arts staat er wel voor open, en wil mij er ook in ondersteunen. Maar hij zei er ook bij 'ik heb niet altijd dienst en ben ook nog wel eens op vakantie, hoe mijn vervanger er over denkt, daar heb ik geen invloed op'. En daar zit natuurlijk ook wel wat in.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 22 mei 2015 om 15:45
De ouders van Pixie hebben nu de rust gevonden om alle berichten die hier na haar overlijden gepost waren, en die ik voor ze had uitgeprint, echt goed te lezen. Ze zijn erg geraakt door jullie lieve woorden over Pixie.
Ze missen haar en zijn in een diep gat gevallen maar staan nog steeds achter de keuze die hun kind gemaakt heeft.
Nogmaals dank voor jullie aandacht voor Pixie.
Ze missen haar en zijn in een diep gat gevallen maar staan nog steeds achter de keuze die hun kind gemaakt heeft.
Nogmaals dank voor jullie aandacht voor Pixie.


vrijdag 12 februari 2016 om 09:37
Ambra, na een heel turbulent jaar waarin mijn moeder (na een boel ziekenhuis- en artsenellende) is overleden heb ik contact opgenomen met een andere arts. Deze arts was mij aanbevolen door een vriendin (inmiddels met hulp uit het leven gestapt toen de pijn ten gevolge van uitgezaaide kanker ondraaglijk werd) die wel goed werd gesteund door de arts.
De eerste gesprekken zijn inmiddels achter de rug, mijn euthanasie op papier geregeld. Het moeilijkste deel is nog mijn vader (inmiddels erg oud) duidelijk te maken dat ik eerder zal gaan dan hij...
Ik denk nog steeds aan de lange weg die Pixie moest gaan om de rust te vinden. Ik gun iedereen de kans om op een voor hem of haar gekozen tijdstip Charons Veer (pontje) te nemen om onnodig lijden te voorkomen.
De eerste gesprekken zijn inmiddels achter de rug, mijn euthanasie op papier geregeld. Het moeilijkste deel is nog mijn vader (inmiddels erg oud) duidelijk te maken dat ik eerder zal gaan dan hij...
Ik denk nog steeds aan de lange weg die Pixie moest gaan om de rust te vinden. Ik gun iedereen de kans om op een voor hem of haar gekozen tijdstip Charons Veer (pontje) te nemen om onnodig lijden te voorkomen.
Live like there is no tomorrow, love everlasting, laugh as often an loud as you want, because you don’t know when your last day will come.
vrijdag 12 februari 2016 om 11:59
DainBramage,
ik ben dankbaar voor je dat het in gang gezet is. De weg ernaar toe is niet gemakkelijk.
Het is zo tegennatuurlijk als je kind eerder gaat dan jij als ouder, dat zal voor je vader heel moeilijk zijn. Ik hoop dat je hem kan uitleggen waarom, is hij helder van geest en bereid te luisteren? Dan nog is het zwaar en verdrietig.
Ik zag wel bij de ouders van Pixie het begrip waarom ze hiertoe besloot, maar dan nog raak je je kind kwijt..
Van harte hoop ik dat jouw laatste stukje beter verloopt dan dat van Pixie..
ik ben dankbaar voor je dat het in gang gezet is. De weg ernaar toe is niet gemakkelijk.
Het is zo tegennatuurlijk als je kind eerder gaat dan jij als ouder, dat zal voor je vader heel moeilijk zijn. Ik hoop dat je hem kan uitleggen waarom, is hij helder van geest en bereid te luisteren? Dan nog is het zwaar en verdrietig.
Ik zag wel bij de ouders van Pixie het begrip waarom ze hiertoe besloot, maar dan nog raak je je kind kwijt..
Van harte hoop ik dat jouw laatste stukje beter verloopt dan dat van Pixie..
maandag 15 februari 2016 om 19:43
maandag 15 februari 2016 om 21:54
zojuist de documentaire over de levenseinde kliniek gezien en de discussie erna.
Moet er nog een beetje van na zuchten.
Dapper om er een film van te maken, maar volgens mij kun je hier nooit in weergeven wat zich in dat proces van aanvraag tot uitvoer precies afspeelt, tussen arts en patiënt. Ik ben een beetje bang dat deze docu niet echt positief uitpakt voor de Levenseindekliniek.
Hebben meer mensen gekeken?
Moet er nog een beetje van na zuchten.
Dapper om er een film van te maken, maar volgens mij kun je hier nooit in weergeven wat zich in dat proces van aanvraag tot uitvoer precies afspeelt, tussen arts en patiënt. Ik ben een beetje bang dat deze docu niet echt positief uitpakt voor de Levenseindekliniek.
Hebben meer mensen gekeken?

maandag 15 februari 2016 om 22:23
Ja ik. Heb een nare nasmaak ervan in mijn mond. Die laatste euthanasie voelde voor mij heel onprettig. De eerste twee niet. Die man wilde haar niet bezoeken in een instelling. Zij kon het niet goed verwoorden. En dan de uitvoering ook nog zo 'in your face' in beeld.
Misschien is een apart topic beter? Ik weet niet of het netjes is Pixies topic hiervoor te gebruiken.
Misschien is een apart topic beter? Ik weet niet of het netjes is Pixies topic hiervoor te gebruiken.
Les temps sont durs pour les rêveurs...
maandag 15 februari 2016 om 22:29
quote:GeorgetteDansLeTabak schreef op 15 februari 2016 @ 22:23:
Ja ik. Heb een nare nasmaak ervan in mijn mond. Die laatste euthanasie voelde voor mij heel onprettig. De eerste twee niet. Die man wilde haar niet bezoeken in een instelling. Zij kon het niet goed verwoorden. En dan de uitvoering ook nog zo 'in your face' in beeld.
Misschien is een apart topic beter? Ik weet niet of het netjes is Pixies topic hiervoor te gebruiken.ik zag ook net dat er een topic over is..
Ja ik. Heb een nare nasmaak ervan in mijn mond. Die laatste euthanasie voelde voor mij heel onprettig. De eerste twee niet. Die man wilde haar niet bezoeken in een instelling. Zij kon het niet goed verwoorden. En dan de uitvoering ook nog zo 'in your face' in beeld.
Misschien is een apart topic beter? Ik weet niet of het netjes is Pixies topic hiervoor te gebruiken.ik zag ook net dat er een topic over is..
