Als het leven lijden wordt, euthanasie.

Meteen maar het onderwerp in de titel klip en klaar aangeven; euthanasie. Waarom? Wellicht ook wel om een deel met buitenstaanders te delen die geen belang hebben bij. Want hoeveel steun ook van eigen harde kern en hoe open er ook over alles gepraat kan worden incl insteek niet te verzwijgen uit angst de ander te kwetsen, men heeft een belang bij. Het heeft direct invloed op hen en hun leven.



Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.



Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.



Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.



Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.



Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.



Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.



Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.



Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.





Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.

Nou post 100 dan maar voor mij.



Leuk Snoes! Gezien eerdere plaatje heb je vast een vermoeden van het thema hier.



Blommit, soms dwingen omstandigheden tot onmogelijke keuzes en handelingen. Stel dat er om wat voor reden dan ook een afwijzing komt, is hier ook zeer zeker een onderwerp geweest en nog onderling en privé. Wat "moet" moet, maar ik vind het persoonlijk geen recht doen aan de situatie, mij en de harde kern. Het zou een zeer bittere laatste herhaling van zetten zijn waar ik weer in de kou sta qua zorg en helaas is dit er geen een waar een gevecht mogelijk is noch uiteindelijk weer eens "oeps, ze had toch gelijk" iets toevoegd behalve wellicht nog wat zout. Voor mij is het "makkelijk", gezien hoe ik dood en wat daarna wel of niet zie maar harde kern moet en mag nog jaren verder en zij verdienen het niet om ook daar nog eens mee belast te moeten zijn. Daarin schuilt ook een deel bevestiging voor ons en ook voor mij een schrale "troost" dat zelfs daarin men waar nodig zou steunen, overtuigd van letterlijk de noodzaak. Ik moet er letterlijk niet aan denken, voor hen. Tegelijkertijd zijn de cijfers goedkeuring voor jongeren via dit traject (ongeveer 2% van de aanvragen, zo uit geheugen. Waarbij weliswaar een hoog percentage aanvragen op psychische basis) en relatief erg kleine aantal euthanasie bij jongeren tov totaal. Die cijfers zijn zaken waar ik me zeer bewust van ben incl de pijnpunten en plussen van mijn situatie. Maar goed laten we hopen dat die nachtmerrie scenarios gewoon in dromenland kunnen blijven.



Iba, zelf ben ik er nog niet erg mee bezig, het is deze week maar ook nog zo ver weg. Ik zie het op het moment zelf wel, net als elke dag eigenlijk. Wat dat betreft hebben we geen feestdagen meer nodig als "ecxuus" om elkaar te zien. Voor mij speelt er meer dat het straks afstrepen is van een datum waar ik graag voorbij wilde trekken waar mogelijk. Wil harde kern waar mogelijk niet met vervelende data/periode ook nog eens mijn overlijden erbij stapelen. Wat niet gaat gaat niet,maar deze lijkt in elk geval afgestreept kunnen worden. Voor harde kern zal er zeker meer spelen al is er bewust nog niet wat vast gepind. Die zien dus ook al, al heeft een ouder bewust richting werkgever aangegeven niet te zullen werken ivm laatste en krijgt die ruimte ook. Het zal sowieso beladen zijn, simpel. Delen maar tegelijkertijd ook zoveel mogelijk in normale blijven werkt voor ons prettig, met natuurlijk ruimte voor eventuele behoeften. Houd ergens hart wel vast voor een aantal indirecte emotionele mogelijke triggers die oa aan feestdagen gelinkt zijn. Hopelijk hartstikke onnodig.



Zelf zie ik wel. Ga op hoe die dagen fysiek zijn en wat daar binnen mogelijk is om zo veel mogelijk aan behoeftenieuwe tegemoet te komen en beetje speelruimte proberen te houden (ambitieus, maar simpele doelen zijn ook makkelijk) voor volgende gesprek met levenseindekliniek (niet heel kort qua kalender, fysiek gewoon wel even nodig), wat minder praktische noodverbandjes als fysio waar mogelijk etc. Zal vast hele gezin wel even zien deze week maar of dat sec een kerstdag is of niet, voor mij persoonlijk doet dat er niet meer toe. Heeft me in begin verbaasd en dacht dat het destijds ingegeven werd door nog ver weg zijn van de 25e, aangezien ik best een zwak voor kerst heb qua sfeer, elkaar zien, bepaalde tradities etc maar inmiddels kan het me toch inderdaad oprecht gestolen worden. Voor zien of sfeertje heb ik geen 2 dagen op een kalender nodig. Weer zo'n klein belangrijk onderdeel voor mezelf dat waar ik mee bezig ben klopt.

Oh hemel Deenje, nu breek ik mijn hoofd over een aantal namen van destijds. Wel goede bezigheidstherapie . Hoe gaat het tegenwoordig?





Fozzie; lets agree to disagree. Het is gewoon deel van mij om mijn scheur open te trekken, of dat nou in het delen, uitleggen, belangen behartigen of wat dan ook is. Elk mens heeft sterkere en groei punten. Jij bijv die en ik bijv leren minder door schieten in andere kant zien en begrijpen als die kant gewoon "fout" (zie, ga ik weer ) is en onvervulde waarheid mag horen als ze daarmee hun zooi over mijn schutting flikkeren.



Herkenbaar wat je noemt, maar verlies die hakken niet geheel. Gezonde vraagtekens en wanneer men in standaard hokje wil proppen wat niet past de hakken waar nodig uit de kast halen. Open communicatie is belangrijk, maar als een gesprekspartner horende doof is rest je soms niets anders. Goed om te horen dat je nu jouw team hebt gevonden. Je daarin reredelijk vroeg bewust zijn van die standaard hokjes en juist vaak tegenovergestelde nodig hebben zou zich wel eens uit kunnen betalen op termijn. Hoop het voor je, voor mij heeft het in elk geval heel veel duidelijkheid en houvast gegeven. Fysiek dat lesje hard moeten leren maar gezien karakter misschien maar goed ook. Daar was geen ontkennen meer aan dat teveel doen kost en de norm "kan geen kwaad" niet geldt, oeps.



Verbaast me dat het voor jou zo lang als verspilling heeft gevoeld. Zou het misschien niet moeten doen, als buitenstaander zie je anders en andere dingen dan wanneer je er binnenin zit. Want oh wat was het mij duidelijk hoe je er niet alleen vol voor ging maar ook veel geleerd en opgepikt hebt. Dat gevoel en verstand lang niet altijd 1 is, is niet erg gek. Dat je bijv voor jezelf het moeten durft los te laten, joh! Dat is echt zo'n ding! Heel veel mensen blijven daar al in strijd. Inzicht is heel veel waard. Het blijft leren lopen, je valt geheid en oeten weer opstappen. Dat begint met besef. Die balans levert inderdaad veel op. Ik ervaar het als een combinatie van niet anders meer kunnen en werken/knop om zetten. Soms kon ik domweg niet anders maar vaak was het ook een knop op en besluiten dat ik nog niet weet hoe in hemelsnaam maar dat acceptatie de enige weg is als ik mijn doelen wil bereiken en dus ga ik er mijn verdraaide best doen en 1 keer meer opstaan dan vallen. Sec het besluiten daarvan en die knop om is vaak al een groot belangrijk deel van de totaalsom in mijn ervaring. Dat beruchte motto van accepteren wat ik niet kan veranderen, veranderen wat ik niet kan accepteren en de wijsheid om het verschil te weten en mijn doelen in leven voor ogen houden en daaraan blijven werken.



Hoe dat uitpakt weet je nooit, maar ik bedacht altijd dat spijt vast niet zou komen van proberen en nog niet een doel bereikt hebbende, maar wel als ik niet probeer of me verstop achter de vele redenen waarom iets niet kan. Op dit moment ervaar ik het inderdaad zo. Mijn doelenlijst is nog erg lang maar zo ook de lijst die ik wel heb mogen afstrepen. Die laatste is mijn verdienste en heeft zoveel plezier en kwaliteit opgeleverd terwijl dat eerste niet in mijn macht ligt. Ook geen spijt van het afgelopen jaar, ook al had ik dit niet gewild. Het kwam namelijk uit beste bedoelingen, het was puur en weer wisten niet beter. Het doet zeer dat zoveel afgelopen jaar uitgesteld is (en daardoor nooit van kwam), afgezegd of geannuleerd en dat teveel daarvan gebaseerd was op foute informatie en incompetentie van betrokkenen. Maar achteraf heb je feiten die je op dat moment onbekend zijn. Keuzes heb ik gemaakt met doel voor ogen, wetende wat ik toen wist en pure intenties. Dat maakt voor mij groot verschil waardoor ik ook daarvan geen spijt heb. Had het graag anders gehad maar het ligt buiten mijn macht.



Dat is een stuk gemoedsrust die ik iedereen gun, jou ook zeer zeker. En van wat ik gezien heb ben je druk bezig om voor jezelf duidelijk te krijgen wat jouw doelen en wensen in het leven zijn en hoe dat eruit kan zien. Dat is al heel wat, zacht gezegd. Ik zie natuurlijk maar beperkt eea maar van wat ik gezien heb, denkt ik dat je jezelf onderschat en niet helemaal beseft hoe enorm je al aan de weg timmert en met welke grote snelheid. Komt vanzelf wel, maar mag ook wel eens gezegd worden.

Wat een leuke avatar, Ronnie!



Iba, ik ben niet erg van politiek correctheid ofzo, dus de gewone standaard (ver )wensen mag ook gewoon.



Is in zijn algemeenheid (bedoel jou nietmaar nav jouw post), een onderwerp waar kennelijk aardig wat mensen mee worstelen, af en toe ronduit grappig om te zien hoe spastisch men probeert de standaard uitspraak te vermijden, want oeh jee het mocht kwetsen en in die poging iets eruit gooien of opschrijven waar iemand die zich dingen makkelijk aantrekt juist over kan struikelen. Dacht dat ik aardig overduidelijk was/ben in het niet moeilijk doen en goede portie zwarte humor, maar of ik ben nog te subtiel, of sommige mensen blijven altijd wel in een ietwat overspannen houding springen. Kan nog lachen worden met de aankomende jaarwisseling.



Ook zoiets typisch paarse krokodil. Vorige maand een oproep gehad voor her bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Geef mijn portie maar aan fikkie, zal mijn tijd wel uitzitten. Vond het al paarsig om oproep gewoon te versturen terwijl assistente allang wist dat we met euthanasie bezig zijn, maar bleek niet laatste woord. Ouder negeert het al weken bij medicijnen ophalen, ook van de mening paarse krokodil, maar nee, nu moest het toch echt. Want sja, niet meedoen mag maar moet wel zelf invullen, aangeven etc waarom. Dan denk ik; als dat al zo'n belachelijke paarse moeten-regel is, vul het dan lekker zelf in en stuur op, klaar. Weet hebben wel andere regelzaken aan ons hoofd. En klein detail, schrijven is drama en bekend. Kortom weer zo'n kleine taak die uitvoerend bij ouders valt. Op zich hartstikke klein maar bij de constante berg doe en regelen die er al is, dan denk ik nog wel eens bij mezelf "Hoe moeilijk is het om een beetje mee te denken met mensen, juist in de zorg en welke mafhoed bedenkt dat dit kennelijk zo heilig is dat je kennelijk verantwoording moet gaan afleggen waarom je zelf besluit niet deel te nemen aan een vrijblijvend iets".





Prettige feestdagen, Iba en alle anderen.

Dank voor de knuffel, Ephina.



IBI, wat lief dat je blijft lezen, juist jij. Kan me voorstellen dat het dingen kan oprakelen en je daar helemaal niet op zit te wachten. Verbaast me soms nog wel eens hoe snel tijd qua forum, forummers en ontwikkelingen is gegaan en jij bent daar voor mij altijd wel een soort van symbool voor, de eerste die opkomt. Zo kort geleden en lange historie tegelijkertijd en zoveel ontwikkelingen dat je het ook zo zou geloven dat het een heel mensenleven betreft.



Top 2000 is nooit echt mijn ding geweest, nu nog steeds niet. Weer op zoek naar nieuw nachtelijk vermaak dus.



Iba, van mensen die me niet van nabij kennen, kijk ik niet op van het gestuntel vanuit goedbedoelde plank niet mis willen slaan. Niet mijn ding, maar de norm is nu eenmaal dat het een heet hangijzer is. En inderdaad, het is letterlijk nooit goed. Damned if you do, damned if you dont. Valt me wel op van degenen die me kennen en weten hoe ik in dit soort dingen sta. Het type roepen dat men eenzelfde insteek heeft maar vervolgens in de praktijk het dusdanig verwoorden of doen dat het lullen en poetsen haaks op elkaar staan. Dan denk ik wel eens bij mezelf, doe niet zo moeilijk, voor mij speel je geen verstoppertje maar eerder voor jezelf en dat schiet geen fluit op.



Inmiddels zijn ouders op de hoogte van de praktische opties die komen kijken als verzoek wordt goed gekeurd. Nu alleen sibling nog. Geef ze elk de vrijheid of wel of niet wil weten en nu of ander moment, maar wil de kans geven voor eventueel het onverwacht in een gesprek met het team van kliniek naar voren komt. De een is wat makkelijker in emoties delen dan andere, maar genoeg openheid gekregen om te weten hoe zij eea zien. Sluit gelukkig niet alleen verstandelijk maar ook emotioneel aan bij mijn voorkeur. Nu sibling nog aankomende week.



Ook besproken hoe zij tegen huisarts, rol huisarts en aanwezigheid op bepaalde momenten aan kijken, wat hun behoefte is. Ik bepaal evengoed wel, ben dictator in dit eigen landje maar waar ik aan hun behoeften kan tegemoet komen dan doe ik dat graag. Lastig heikel punt. Sluit niet uit dat visie nog zal veranderen nav gesprek (ken) die ik met huisarts over mijn wrevel zal voeren, maar momenteel blief ik in het daadwerkelijke traject niets meer van hem. Zie maar 2 redenen om af te wijken, als ik denk dat het kan bijdragen aan hoe hij in de toekomst hierin om gaat met zijn patiënten (ongeacht uitvoeren of niet) en na al die jaren weet ik dat dat niet realistisch is. Optie 2 is als ouders er toegevoegde waarde aan hebben in hun rouw en toekomst. Het is immers momenteel ook hun huisarts, ook zij hebben rechtstreeks gevolgen van hoe eea gegaan is en zullen de nodige emoties hebben bij alles. Ik kan me voorstellen dat ze letterlijk alle delen van het spectrum zouden kunnen verkiezen, allemaal met hun eigen mogelijk verstrekkende gevolgen voor henzelf. Kortom, voor mij erg belangrijk hoe zij daarin staan en wat het hen kan brengen. Momenteel staat dat haaks. Ik kan en wil daarin voorbij mijn eigen euvel stappen maar dat zal nog genoeg vergen.



En dan niet te vergeten sibling ook nog eens aftasten hoe die daarin staat. Ook die zal er niet simpeltjes klaar mee zijn vermoed ik en zou me niet verbazen als die visie en behoeften weer anders is dan de mijne en ouders. Ik weet welke koers ik dan uiteindelijk wil varen, maar zal mogelijk wat voeten in de aarde hebben om niet meer pijn, verdriet etc bij een of meerdere met zich mee te brengen. Dat is dus ook precies de reden waarom ik er klaar mee ben maar ook probeer de gevolgen zo veel mogelijk te beperken en daarvoor over eigen schaduw heen te stappen.



Maar eerst morgen maar eens kijken of ik een foto kan achter halen. Had een eigen kopij maar gesneuveld in een technische oeps. Ik weet dat ouders hechten aan het verhaal erachter en goede kans dat ze de foto graag willen hebben in de totale foto berg. Kan nog een leuke uitdaging worden gezien de deels contactgegevens die ik wel en vooral ook niet heb, maar is zeker de poging waard. Zou mooi zijn als het lukt.

quote:riannerianne schreef op 29 december 2014 @ 01:12:

[...]





Ik ben een stille meelezer, maar die brief wordt niet door je huisarts verzonden. Dit gebeurt centraal door de organisatie.Het formulier benodigd voor vergoeding wordt vanuit overheid verstuurd naar huisarts, die hier werkt met oproep via eigen briefpapier en op praktijk houden van bevolkingsonderzoek formulier. Wel degelijk de praktijk van de huisarts dus die verstuurd en oproept.

Bedankt voor het compliment, Cesium. Gooi er maar gewoon uit zoals ik het ervaar of zie. Grappige is dat het of zelfde geluid is zoals jij nu aan geeft of ik totaal niet te volgen ben. Wil nog wel eens in mijn hoofd stap 1, 2 en 3 hebben en verbaal dan bij 4 beginnen. Best lastig als je niet in mijn hoofd zit.

Oeh hemel, die momenten kan ik inderdaad op mijn vingers tellen. Heb je deze week vrij soms dat je nog online bent?

Kortom, jij neemt het er dus lekker van. Ik voorspel een top2000 luisteren/kijken met lekker drankje erbij?





Dain, leuke nick! Is het toeval of ben je een oudgediende met nieuwe nick? Avatar doet me aan iemand denken. Sterk? Betwijfel het, het zijn gewoon feiten in het leven die je niet kunt ontkennen en dus domweg maar beter de weg bij kan gaan bewandelen die het beste bij je past. Ik wil daarin een aantal dingen en dat zo veel mogelijk te bereiken is onderhevig aan hoe ik eea doe en dus ook verkies te doen. Je moet wat.