auto ongeluk

Lieve Livetti, doe vooral rustig aan. Voor mij is het nu 2,5 jaar geleden dat ik door ijzel met mijn gezin met vier kids, de jongste toen 3 maanden 2 keer over de kop sloeg. Gelukkig zaten we allemaal vast en had niemand iets behalve ik had een doorgesneden pees in mijn pols. Geopereerd in een Frankrijk waar het gebeurde, dat was wel traumatisch. Je verstaat ze amper en het was de dag voor kerst, lig je daar meestal alleen te wezen.Daarnaast de helft van mijn gezin al weer in NL (inclusief mijn baby), mijn man en 2 kinderen nog in FR. Uiteindelijk waren we oudjaarsdag weer terug in NL en was mijn gezin weer compleet. Daarna begon het voor mij, de verwerking. Heel emotioneel, vooral als ik de alarmsignalen van een ziekenauto hoor. Ook werd ik een beetje down. Je had eerst het gevoel, als ik maar weer thuis ben met mijn gezin, dan is alles goed, maar dat bleek niet zo te werken. Besef dat we ontzettend veel geluk hebben gehad, maar elke keer weer het filmpje van het ongeluk in je hoofd afdraaien. Heeft best lang geduurd voordat ik het een plek heb kunnen geven. Ben nu nog meer schrikachtig in de auto. Mijn man heeft er paniekaanvallen van gehad achter het stuur, daar is hij voor in behandeling geweest en nu is dat iets verbetert. Bij mij was het vooral moeilijk om te beseffen dat je ineens al je kinderen (of eentje is ook al erg) kunt kwijt raken. Bijv. weet nog dat toen de auto stil lag, ik achterom keek en mijn tweede dochter niet zag. De paniek die je dan voelt. Bleek dat ze direct uit de auto was gevist door iemand. Haar kant lag namelijk boven.

Ik raad je aan om goed op jezelf en je lijf te letten de komende tijd en als je merkt dat je er last van hebt, hulp zoeken. Mijn man had te lang gewacht daarmee. Ik heb het uiteindelijk niet nodig gehad, maar het er wel veel over gepraat en dat helpt het beste. Kreeg toevallig ook nog een plastisch chirurg (voor die pees in mijn pols) die ook pasgeleden een auto-ongeluk had gehad. Met hem heb ik veel gepraat, hij begreep de emoties goed. Heel veel sterkte en echt, doe het rustig aan. Laat die baas maar in je nek hijgen, gewoon zijn telefoontjes maar even negeren!

Hoi livetti,



Je kunt behoorlijk van slag zijn na een aanrijding, ook al kom je er "redelijk" goed van af. Ik heb het ruim twee weken geleden helaas ook mee gemaakt met twee kinderen op de achterbank. Wij reden met ongeveer 70 km per uur over een voorrangsweg toen er iemand van links bij ons er in knalde. Mijn oudste dochter die achter mij zat, zag het net als ik aankomen en die schreeuwde moord en brand. Ze vertelde me later dat ze dacht dat ze dood gereden zou worden. Ik dacht op dat moment dat zij gewond was geraakt en wist niet hoe gauw ik de auto uit moest om haar te controleren. Gelukkig bleken de kinderen niks te mankeren, dankzij onze grote auto en de gordels. Ik bleek achteraf een zijwaartse whiplash te hebben opgelopen en een bont en blauw hoofd te hebben doordat ik tegen het zijportier ben geklapt. Ik dacht de dag erna gewoon te gaan werken, maar er kwam niks uit mijn handen. Op advies van mijn collega's toch maar even naar de dokter en die constateerde dus wat lichte schade in mijn nek. De eerste dagen kon ik me nergens op concentreren en liep ik doelloos rond. Mijn oudste dochter heeft tot op de dag van vandaag nog steeds last van nachtmerries en mijn andere dochter van forse driftbuien. Ik ben inmiddels weer hersteld en ben na drie dagen ook weer in de (andere) auto gestapt om een stukje te rijden. Ik vind het wel nog eng om bij een ander in de auto te zitten, dan grijp ik bij iedere kruising waar iemand van links komt, het dashboard vast. Onze auto is total loss, die zijn we kwijt. En dat allemaal door onoplettendheid van een ander.

Ik adviseer je om het vooral rustig aan te doen. De eerste dagen was ik ook alleen maar in gedachten bij de aanrijding en zag ik deze alsmaar weer voor me. Het kost echt wat tijd om dit een plekje te geven. En zorg goed voor je lijf, het klinkt toch wel heftig wat je hebt. Als je te snel weer door wil, kun je juist langer last houden. Sterkte en beterschap!

Ik denk dat dat slechte slapen er bij hoort Livetti. Blijkbaar reageert jou lichaam zo op de stress. Ga gedurende de dag gewoon wat vaker liggen en probeer je niet te focussen op het slapen s' nachts. Gewoon denken, als mijn lichaam maar rust, dan is het goed. En alstjeblieft, ben een beetje lief voor jezelf okee. Laat je zelf lekker verwennen en probeer je niet groot te houden. Ookal ben je er vrij goed van af gekomen, ga niet denken dat je alles meteen weer kan en het gewone leven direct weer door moet gaan.

Hi Livetti, ik was alweer ruim 4 jaar geleden betrokken bij een kop-staart botsing. Ik stond stil voor een stoplicht bovenaan een afslag toen ik van de snelweg kwam toen ik in mijn spiegel een auto wel erg hard zag naderen. Ik kon ook zien dat hij bezig was in zijn dashboard kastje. En dus had hij te laat door dat ik stil stond en knalde hij op mij met een gangetje van ongeveer 70km/u.



Omdat ik direct na het ongeluk geen klachten had ben ik ook niet naar het ziekenhuis geweest, alleen een check-up ter plaatse door ambulancebroeder. Echter merkte ik later dat ik wel constante oorsuizen had. De eerste paar dagen ook spierpijn maar dat ging gelukkig snel weg. Daarna begonnen de klachten steeds meer toe te nemen en liep ik constant met pijn in mijn nek en constante hoofdpijn. Maar gezien mijn vreemde antipathie tegen artsen ben ik niet naar een huisarts o.i.d. geweest. Tot ik er na bijna 3 jaar echt niet meer tegenkon en op was en ik op advies naar een chiropractor ben geweest. Ben nu ruim een jaar verder en zo goed als klachtenvrij! Dus als er klachten beginnen te ontwikkelen direct naar een arts!



Ik begrijp ook de emoties. Hoewel ik mezelf dwong direct weer te gaan autorijden was de lol er een hele tijd wel vanaf. Nog steeds kijk ik vaker dan een ander in mijn spiegel en nog knijp ik 'm als ik iemand in mijn optiek laat zie remmen of bang ben dat ik over het hoofd gezien wordt door een onoplettende automobilist. Heb ook regelmatig huilbuien gehad de eerste weken na het ongeluk maar ging bij mij door er gewoon over te praten over. Als je er last van blijft houden zou ik wel gewoon hulp vragen of accepteren. Het is zonde om onnodig lang door te blijven lopen met lichamelijke of psychische klachten!



Heel veel sterkte en laat je niet dwingen door anderen om meteen weer door te gaan. Houd je eigen tempo aan in het verwerken en laat je niet opjutten! Ieder verwerkt het op zijn eigen manier.

ook ik heb het meegemaakt. Met 80 km p/u in een kettingbotsing. Auto total loss en ik dacht ook dat hij in brand stond door de rook uit de airbags. Op het moment zelf voelde ik me goed en auto werd weggesleept. Eenmaal thuis kwam de klappas en ben ik naar de huisartsenpost gegaan.Whiplash. De dagen erna was ik stijf en moe. Fysiotherapie gestart en dat was voor de mentale verwerking goed en heeft me fysiek klachtenvrij gemaakt. Wel pas na ong. 10 sessies en het blijft nu nog een gevoelig punt in mijn nek. Ik heb een paar maanden emotioneel veel last gehad, maar geloof me dat zal slijten. Door weer te gaan rijden heb ik langzaam mijn vertrouwen weer opgebouwd en het een plekje gegeven.



Veel sterkte !