Gezondheid
alle pijlers
Bijna dood ervaring
zaterdag 12 juni 2010 om 19:52
Hallo allemaal,
Ik heb vorig jaar als 34-jarige vanuit het niets een hartstilstand gehad. Gelukkig zijn mijn collega's direct gestart met reanimeren. De brandweer heeft het overgenomen en na 11 minuten had ik gelukkig weer ritme.
Dit is een hele heftige ervaring geweest, wat ik mezelf ervan herinner is dat ik ergens was waar het zo ontzettend vredig en rustig was. Het was er zo fijn. Al snel kwam er een meisje naar me toe dat zei dat ik terug moest omdat ik nog wat af moest maken. Daarna zijn er flitsen zoals sirenes, en piepjes. De eerste echte herinnnering is dat ik op de ic ben.
Nu een jaar later, speelt dit nog dagelijks door mijn hoofd. Gelukkig heb ik er niet zoveel aan over gehouden, alleen dat ik ontzettend snel moe ben. Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks mee gemaakt hebben?
groetjes Annemie
Ik heb vorig jaar als 34-jarige vanuit het niets een hartstilstand gehad. Gelukkig zijn mijn collega's direct gestart met reanimeren. De brandweer heeft het overgenomen en na 11 minuten had ik gelukkig weer ritme.
Dit is een hele heftige ervaring geweest, wat ik mezelf ervan herinner is dat ik ergens was waar het zo ontzettend vredig en rustig was. Het was er zo fijn. Al snel kwam er een meisje naar me toe dat zei dat ik terug moest omdat ik nog wat af moest maken. Daarna zijn er flitsen zoals sirenes, en piepjes. De eerste echte herinnnering is dat ik op de ic ben.
Nu een jaar later, speelt dit nog dagelijks door mijn hoofd. Gelukkig heb ik er niet zoveel aan over gehouden, alleen dat ik ontzettend snel moe ben. Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks mee gemaakt hebben?
groetjes Annemie
zaterdag 12 juni 2010 om 23:40
quote:annemie800 schreef op 12 juni 2010 @ 23:19:
spinster: dank voor je uitgebreide commentaar. Gelukkig kunnen we er samen nog steeds over praten, ik snap hem wel, ik moet er ook niet aan denken dat hij er niet meer is. Maar hij kan niet begrijpen dat ik er naar terug kan verlangen. Want stelt hij: ik kan dus zonder hem en onze dochter verder. Dit is dus de andere kant en absoluut niet waar. Kom ik gelijk op je tweede vraag.
Ik ben dus niet bang om weer een hartaanval te krijgen, omdat ik niet bang ben om dood te gaan, maar ik ben wel heel bang en onwijs verdrietig dat ik dan mijn meisje niet groot zal zien worden, en dat ik dan mijn man alleen achter zal laten. Snap je het nog? Dat maakt het ook zo ingewikkeld en dubbel, dat is ook wel de kern waar ik een beetje op vast aan het lopen ben op dit moment.
Leefnu: ga dit topic eens even nalezen, bedankt
Het gevaar in het verlangen naar die plek van rust en vrede, is dat je het leven wat je hier hebt gekregen gaat 'verwaarlozen'. Probeer hier voor te waken, en duidelijk te maken aan je partner dat je hem zeer waardeert. Je hebt je leven natuurlijk 'niet voor niets' terug gekregen.
Probeer met de dag te leven. Elke dag is weer een mooi cadeau en een mogelijkheid om liefde te geven en te ontvangen. Zie die rust en vrede die je hebt ervaren als een bron. Vanuit deze ervaring kan je iets positiefs doorgeven aan je geliefden in het hier en nu.
spinster: dank voor je uitgebreide commentaar. Gelukkig kunnen we er samen nog steeds over praten, ik snap hem wel, ik moet er ook niet aan denken dat hij er niet meer is. Maar hij kan niet begrijpen dat ik er naar terug kan verlangen. Want stelt hij: ik kan dus zonder hem en onze dochter verder. Dit is dus de andere kant en absoluut niet waar. Kom ik gelijk op je tweede vraag.
Ik ben dus niet bang om weer een hartaanval te krijgen, omdat ik niet bang ben om dood te gaan, maar ik ben wel heel bang en onwijs verdrietig dat ik dan mijn meisje niet groot zal zien worden, en dat ik dan mijn man alleen achter zal laten. Snap je het nog? Dat maakt het ook zo ingewikkeld en dubbel, dat is ook wel de kern waar ik een beetje op vast aan het lopen ben op dit moment.
Leefnu: ga dit topic eens even nalezen, bedankt
Het gevaar in het verlangen naar die plek van rust en vrede, is dat je het leven wat je hier hebt gekregen gaat 'verwaarlozen'. Probeer hier voor te waken, en duidelijk te maken aan je partner dat je hem zeer waardeert. Je hebt je leven natuurlijk 'niet voor niets' terug gekregen.
Probeer met de dag te leven. Elke dag is weer een mooi cadeau en een mogelijkheid om liefde te geven en te ontvangen. Zie die rust en vrede die je hebt ervaren als een bron. Vanuit deze ervaring kan je iets positiefs doorgeven aan je geliefden in het hier en nu.
zondag 13 juni 2010 om 01:17
@ Spinster. Ik lees momenteel het boek van Pim van Lommel en hij zegt juist dat het nog nooit verklaard is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de onderzoeken waar jij over schrijft, niet ken. En misschien heeft mijnheer Strassman absoluut gelijk. Maar wat het voor mij absoluut niet verklaard is dat er mensen zijn die later tot in detail kunnen vertellen wat er gebeurd is aan medische handelingen, terwijl ze dus met hun ogen dicht, plat op hun rug lagen. Puur omdat ze zeggen het 'gezien' te hebben.
Verder verklaard dat voor mij ook niet dat er blinden zijn die alles gezien hebben en doven die alles gehoord hebben.
Er zijn zelfs verhalen bekend van mensen die 'gezien' hebben wat er bijv. achter het gordijn (rondom hun bed) gebeurde. En dat bleek achteraf ook te kloppen.
Daar is volgens mij geen verklaring voor.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de onderzoeken waar jij over schrijft, niet ken. En misschien heeft mijnheer Strassman absoluut gelijk. Maar wat het voor mij absoluut niet verklaard is dat er mensen zijn die later tot in detail kunnen vertellen wat er gebeurd is aan medische handelingen, terwijl ze dus met hun ogen dicht, plat op hun rug lagen. Puur omdat ze zeggen het 'gezien' te hebben.
Verder verklaard dat voor mij ook niet dat er blinden zijn die alles gezien hebben en doven die alles gehoord hebben.
Er zijn zelfs verhalen bekend van mensen die 'gezien' hebben wat er bijv. achter het gordijn (rondom hun bed) gebeurde. En dat bleek achteraf ook te kloppen.
Daar is volgens mij geen verklaring voor.
zondag 13 juni 2010 om 09:17
quote:Spinster schreef op 12 juni 2010 @ 23:01:
[...]
Bijna dood gaan is op zichzelf een traumatische ervaring en ik vind het (meen ik serieus) ontzettend fijn voor je dat je rust voelt, meer dan angst. .Mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad zeggen allemaal dat ze niet meer terug wilden. Helemaal niet traumatisch dus, maar juist een fijne ervaring, hoe gek dat ook mag klinken.
[...]
Bijna dood gaan is op zichzelf een traumatische ervaring en ik vind het (meen ik serieus) ontzettend fijn voor je dat je rust voelt, meer dan angst. .Mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad zeggen allemaal dat ze niet meer terug wilden. Helemaal niet traumatisch dus, maar juist een fijne ervaring, hoe gek dat ook mag klinken.
zondag 13 juni 2010 om 09:35
quote:Bikkie schreef op 13 juni 2010 @ 01:17:
@ Spinster. Ik lees momenteel het boek van Pim van Lommel en hij zegt juist dat het nog nooit verklaard is.
Hoe is dat boek? Een vriendin van mij is wel eens naar een seminar/lezing van hem geweest, we hebben het alleen erna niet meer zo uitgebreid over gehad. Ik heb zelf geen BDE gehad. Ik heb wel een keer na een autoongeluk een dag in coma gelegen maar dus geen mooie herinnering als BDE gehad.
@ Spinster. Ik lees momenteel het boek van Pim van Lommel en hij zegt juist dat het nog nooit verklaard is.
Hoe is dat boek? Een vriendin van mij is wel eens naar een seminar/lezing van hem geweest, we hebben het alleen erna niet meer zo uitgebreid over gehad. Ik heb zelf geen BDE gehad. Ik heb wel een keer na een autoongeluk een dag in coma gelegen maar dus geen mooie herinnering als BDE gehad.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 13 juni 2010 om 13:56
Wat een heftig verhaal zeg! Ik heb het een paar maanden terug, meegemaakt met mijn moeder. Ze gilde het uit van de pijn en ik had geen idee waarom. Mijn hart, mijn hart riep ze maar.... we wilden eigelijk naar de huisartsenpost maar het werd zo erg, dat we 112 gebeld hebben. Volgens de ambulance was alles oké maar ze wilde haar toch graag meenemen. In het ziekenhuis zagen ze op de monitor, dat ze een zware hartinfarct kreeg. Iedereen in paniek! Er werd mij verteld dat we met loeiende sirenes naar een ander ziekenhuis moesten, omdat mijn moeder gedotterd moest worden. Toen ze mijn moeder op de brancard in de auto wilde rijden kreeg ze voor mijn ogen een dodelijke hartritmnisstornis (lastig woord). Daar stond ik dan... machteloos toe te kijken naar mijn moeder die dood was. Het was net een serie, met 12 man reanimeerde ze mijn moeder maar ze werd niet wakker. Ik ben weggelopen, ik kon het niet meer aanzien. Ze hebben haar kunnen redden met stroomschokken! De operatie is ook goed gegaan. Mijn moeder was overal doodgegaan behalve in het ziekenhuis. Ze had het nergens anders overleeft... geluk bij een ongeluk dus!
zondag 13 juni 2010 om 19:54
Hoi Annemie800. Verbazend weinig reacties van mensen die hetzelfde hebben ervaren. Ik ben ook een tijdje klinisch dood geweest toen ik 9 jaar was. Lag al een tijdje in het ziekenhuis met een uit de hand gelopen/fout gelopen blindedarmontsteking. Na een half jaar ziekenhuis en 9 operaties was ik eindelijk beter. Jaren later heb ik mijn ouders vertelt over mijn ervaring en ze gevraagd waar ik toen was. Zij vertelden mij toen pas dat ik in die periode een tijdje dood was. Voor mij heel vreemd. Ik had het al die tijd gezien als een uiterst vredige plek waar tijd niet bestond. Had nooit die connectie gemaakt met dood zijn. Ik weet nog precies hoe het voelde. De muziek van Satie, Gnossienne het eerste deel doet me heel erg aan die vredigheid denken. Heb overigens nooit direct terug verlangd, maar ik kan de plek nog altijd elke minuut in mijn gedachte oproepen. Ben ook nooit meer angstig geweest voor de dood. Alleen nu ik kinderen heb, wil ik niet dood omdat ik bij hen wil blijven, maar daarvoor maakte het mij eigenlijk niet zoveel uit.
Ik heb er nooit veel over gepraat, maar er ook geen moeilijkheden mee gehad. Waarschijnlijk omdat ik zo jong was, zag ik het als een vaststaand gegeven. Niet iets waar ik vraagtekens bij moest zetten.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik begrijp in ieder geval wel die vredigheid waar je het over hebt, die complete rust en de mooiheid daar van.
Ik heb er nooit veel over gepraat, maar er ook geen moeilijkheden mee gehad. Waarschijnlijk omdat ik zo jong was, zag ik het als een vaststaand gegeven. Niet iets waar ik vraagtekens bij moest zetten.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik begrijp in ieder geval wel die vredigheid waar je het over hebt, die complete rust en de mooiheid daar van.
zondag 13 juni 2010 om 20:07
Ivy: Dank je voor je reaktie, er zijn er idd heel weinig, of men durft er niet over te praten. Je bent de eerste die het herkent in mijn omgeving. Wat mij opvalt is het tijdloze wat je noemt. Dat was is voor mij het meest moeilijk uit te leggen. Het meisje wat ik gezien heb, had geen leeftijd meer. Het bij je kinderen willen blijven herken ik gelukkig ook hoor, je wil hun zo wie zo geen verdriet doen. Denk je er nu nog vaak aan terug?
zondag 13 juni 2010 om 20:21
Ik denk er eigenlijk niet heel vaak aan. Vooral als er iemand dood gaat of als ik de muziek van Satie hoor. Soms ook wel als ik alleen door een doodstil bos loop net na een regenbui. Dat heeft er voor mij wel iets van weg. Het had ook iets van hoop ofzo. Wat ik al zei, ik praat er niet vaak over voornamelijk omdat het niet over te brengen is met woorden. Is meer een innerlijk gevoel. Je kunt het wel vertellen aan anderen, maar mijn ervaring is dat ze het toch nooit ECHT begrijpen. Even voor de duidelijkheid, ik ben zelf absoluut geen zwever, eerder vrij straight. Misschien dat ik er daardoor ook minder moeilijkheden mee heb. Ik accepteer het gewoon als een feit. Weet ook wel dat de rest van de wereld er grote vraagtekens bij zet, maar dat dondert niet. Ik weet dat het daar is of dat nu de hemel heet of niet, doet er niet toe. Ben verder niet gelovig. Ik heb overigens geen mensen ontmoet daar, was helemaal alleen op een heerlijke manier.
Weet ook nog dat ik mijn lichaam niet voelde. Niet alleen de pijn was weg, maar ook voelde ik bijv. niet dat mijn voeten de grond raakten ofzo. Klinkt allemaal wel vaag hoor, maar ik twijfel er nooit aan.
Weet ook nog dat ik mijn lichaam niet voelde. Niet alleen de pijn was weg, maar ook voelde ik bijv. niet dat mijn voeten de grond raakten ofzo. Klinkt allemaal wel vaag hoor, maar ik twijfel er nooit aan.
zondag 13 juni 2010 om 21:24
Twijfelen doe ik ook absoluut niet, ik weet wat ik gezien en gevoeld heb en daar mee klaar. Mijn lichaam was er niet meer, op dat moment heb ik dat niet bewust gemerkt ofzo, maar het ergste was om terug te komen in mijn lichaam, omdat toen de pijn zo overheerste.
Verder een zwever ben ik ook niet, voordat dit mij gebeurde geloofde ik er absoluut niet in, maar nu kan ik er niet omheen. Het is nog maar redelijk kort geleden natuurlijk, ik hoop dat ik het binnenkort een definitief plaatsje kan geven in mijn leven.
Verder een zwever ben ik ook niet, voordat dit mij gebeurde geloofde ik er absoluut niet in, maar nu kan ik er niet omheen. Het is nog maar redelijk kort geleden natuurlijk, ik hoop dat ik het binnenkort een definitief plaatsje kan geven in mijn leven.
zondag 13 juni 2010 om 21:46
Heftig topic dit.... allereerst een
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik weet nog wel dat mijn vader - ik was toen 6 jaar - vlak voordat hij stierf, zijn ogen ineens open sloeg en uitriep 'wat is het hier mooi, groen en vredig', daarna was hij in een zucht weg. 'Hersenspinsel' of niet, het idee dat er wat is, doet mij goed.
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik weet nog wel dat mijn vader - ik was toen 6 jaar - vlak voordat hij stierf, zijn ogen ineens open sloeg en uitriep 'wat is het hier mooi, groen en vredig', daarna was hij in een zucht weg. 'Hersenspinsel' of niet, het idee dat er wat is, doet mij goed.
zondag 13 juni 2010 om 21:53
zondag 13 juni 2010 om 21:54
Hoi Annemie800,
Het lijkt mij toch duidelijk dat bewustzijn zich niet uitsluitend afspeelt in de hersenen. Hoe kun je anders al die ervaringen verklaren. Wat is echt, wat is niet echt. Ik vraag me af of het belangrijk is. Net als in het fysieke leven: iedereen heeft een eigen kijk op dingen en creert daarmee zijn eigen waarheid.
Jouw ervaring is echt, omdat jij dit met je bewustzijn hebt meegemaakt. Mijn idee is, geniet van dit kadootje dat je een "kijkje" hebt mogen nemen en contact met je dochter hebt gehad.
Zelf ben ik ook overtuigd dat je bewustzijn niets fysieks is.
Dit heb ik talloze malen ervaren, overigens niet door BDE maar dmv bewuste uittredingen. Ga ik verder niet op in want is off topic, maar geniet van de herinnering van je ervaring, terwijl je je fysieke leven terug hebt gekregen. Want zolang we dit fysieke leven nog niet hebben losgelaten, zullen we het toch in het hier en nu moeten doen.
Groetjes Pastcy
Het lijkt mij toch duidelijk dat bewustzijn zich niet uitsluitend afspeelt in de hersenen. Hoe kun je anders al die ervaringen verklaren. Wat is echt, wat is niet echt. Ik vraag me af of het belangrijk is. Net als in het fysieke leven: iedereen heeft een eigen kijk op dingen en creert daarmee zijn eigen waarheid.
Jouw ervaring is echt, omdat jij dit met je bewustzijn hebt meegemaakt. Mijn idee is, geniet van dit kadootje dat je een "kijkje" hebt mogen nemen en contact met je dochter hebt gehad.
Zelf ben ik ook overtuigd dat je bewustzijn niets fysieks is.
Dit heb ik talloze malen ervaren, overigens niet door BDE maar dmv bewuste uittredingen. Ga ik verder niet op in want is off topic, maar geniet van de herinnering van je ervaring, terwijl je je fysieke leven terug hebt gekregen. Want zolang we dit fysieke leven nog niet hebben losgelaten, zullen we het toch in het hier en nu moeten doen.
Groetjes Pastcy
zondag 13 juni 2010 om 22:10
quote:Enneaaa schreef op 13 juni 2010 @ 21:53:En appeltje 6 jaar en dan z'on heftig en tegelijkertijd zoals ik het lees vredige afscheid van je vader.
Ik moet er even bijzeggen dat ik er niet fysiek bij was, mijn vader is overleden dmv euthanasie, dus mijn tweelingzusje en ik zijn die dag de deur uitgedaan. Moeder, broer en zus waren er wel bij en die hebben dit allen gehoord. Toen mijn moeder overleed - daar was ik wel bij - was ik er ook op gespitst natuurlijk. Ze sloeg wel na urenlange comateuze morfineroes ineens haar ogen open, een traan rolde eruit en toen blies ze haar laatste adem uit. Ik dacht iets te lezen in haar ogen. Het idee dat ze misschien mijn vader zag, is wel mooi, maar dat is natuurlijk giswerk.
Maar goed, dit ging over bijna-dood-ervaringen en niet over doodervaringen. Dus sorry voor de topicvervuiling...
Ik moet er even bijzeggen dat ik er niet fysiek bij was, mijn vader is overleden dmv euthanasie, dus mijn tweelingzusje en ik zijn die dag de deur uitgedaan. Moeder, broer en zus waren er wel bij en die hebben dit allen gehoord. Toen mijn moeder overleed - daar was ik wel bij - was ik er ook op gespitst natuurlijk. Ze sloeg wel na urenlange comateuze morfineroes ineens haar ogen open, een traan rolde eruit en toen blies ze haar laatste adem uit. Ik dacht iets te lezen in haar ogen. Het idee dat ze misschien mijn vader zag, is wel mooi, maar dat is natuurlijk giswerk.
Maar goed, dit ging over bijna-dood-ervaringen en niet over doodervaringen. Dus sorry voor de topicvervuiling...
zondag 13 juni 2010 om 22:43
quote:appeltje78 schreef op 13 juni 2010 @ 21:46:
Heftig topic dit.... allereerst een
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik weet nog wel dat mijn vader - ik was toen 6 jaar - vlak voordat hij stierf, zijn ogen ineens open sloeg en uitriep 'wat is het hier mooi, groen en vredig', daarna was hij in een zucht weg. 'Hersenspinsel' of niet, het idee dat er wat is, doet mij goed.Mijn oma heeft iets dergelijks ook gezegd, een moment voordat ze stierf. Ik was er zelf niet bij, maar mijn vader heeft dit verteld. Ik vind het fascinerend, evenals jullie verhalen.
Heftig topic dit.... allereerst een
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik weet nog wel dat mijn vader - ik was toen 6 jaar - vlak voordat hij stierf, zijn ogen ineens open sloeg en uitriep 'wat is het hier mooi, groen en vredig', daarna was hij in een zucht weg. 'Hersenspinsel' of niet, het idee dat er wat is, doet mij goed.Mijn oma heeft iets dergelijks ook gezegd, een moment voordat ze stierf. Ik was er zelf niet bij, maar mijn vader heeft dit verteld. Ik vind het fascinerend, evenals jullie verhalen.
zondag 13 juni 2010 om 23:07
@mylenevalerie, soms is het boek wel wat medisch. Maar hoewel ik van anderen had gehoord dat er niet door te komen was (i.v.m die medische termen) vind ik het prima te lezen. En heel interessant. Met name omdat er dus ook BDE's zijn waarbij blinden konden zien. Een vrouw was al blind vanaf haar geboorte en kon dus tijdens haar BDE alles zien. Heel indrukwekkend. En wat mij betreft dus medisch onverklaarbaar.
Verder wil ik nog even zeggen dat ik dit een heel mooi topic vind en dat ik het goed vind dat degenen die het mee gemaakt hebben, erover vertellen. Ook in het boek van Pim van Lommel hoor je dat mensen soms bijna voor gek verklaard worden en dat vind ik te zot voor woorden.
Verder wil ik nog even zeggen dat ik dit een heel mooi topic vind en dat ik het goed vind dat degenen die het mee gemaakt hebben, erover vertellen. Ook in het boek van Pim van Lommel hoor je dat mensen soms bijna voor gek verklaard worden en dat vind ik te zot voor woorden.
dinsdag 17 augustus 2010 om 19:23
Wat indrukwekkend om te lezen..
Kijken jullie ook naar het programma een Tweede Leven?
(op zaterdagavond ned 2 van de KRO)
http://eentweedeleven.kro.nl/
Daarin vertellen mensen die dezelfde ervaring hebben gehad hoe zij het beleefd hebben en hoe ze veranderd zijn nadien.
Ik vind het erg inspirerend om te zien en de verhalen van deze mensen te horen. Het geeft ook een stuk rust.
Annemie, je schreef dat je dochtertje daar geen leeftijd had. Ze zeggen altijd dat "daar" geen "tijd" is. Het tijdsbegrip wat wij hier op aarde kennen (uren, dagen, maanden, jaren, de lineare tijd) is daar niet. Misschien dat dat verklaard dat je dochtertje geen leeftijd had?
Kijken jullie ook naar het programma een Tweede Leven?
(op zaterdagavond ned 2 van de KRO)
http://eentweedeleven.kro.nl/
Daarin vertellen mensen die dezelfde ervaring hebben gehad hoe zij het beleefd hebben en hoe ze veranderd zijn nadien.
Ik vind het erg inspirerend om te zien en de verhalen van deze mensen te horen. Het geeft ook een stuk rust.
Annemie, je schreef dat je dochtertje daar geen leeftijd had. Ze zeggen altijd dat "daar" geen "tijd" is. Het tijdsbegrip wat wij hier op aarde kennen (uren, dagen, maanden, jaren, de lineare tijd) is daar niet. Misschien dat dat verklaard dat je dochtertje geen leeftijd had?
donderdag 19 augustus 2010 om 00:01
Lieve Annemie,
Ik begrijp dat het je enorm veel pijn deed om terug te komen (zelf ook een BDE gehad), maar het allerbeste dat je volgens mij uit deze gigantische ervaring mee kunt nemen en wat uiteindelijk moet gaan overheersen is de troostrijke gedachte dat de geliefden in je leven op deze plek terecht komen als ze ons moeten verlaten!
In deze heb ik in de breedste zin des woords schijt aan de wetenschap (sorry spinster): the more you learn, the more you realize you don't know shit!
Ik begrijp dat het je enorm veel pijn deed om terug te komen (zelf ook een BDE gehad), maar het allerbeste dat je volgens mij uit deze gigantische ervaring mee kunt nemen en wat uiteindelijk moet gaan overheersen is de troostrijke gedachte dat de geliefden in je leven op deze plek terecht komen als ze ons moeten verlaten!
In deze heb ik in de breedste zin des woords schijt aan de wetenschap (sorry spinster): the more you learn, the more you realize you don't know shit!
donderdag 19 augustus 2010 om 20:34
Precious: Dat was idd wat ik ervaarde, er was geen tijd, dat zorgde er mede voor denk ik dat er zo een intense rust was.
Maudjo: zou je wat willen vertellen over jou BDE?
Het heeft me enorm veel troost gegeven (en nog) dat ik weet dat mijn meisje daar is, en dat ze met me meekijkt. Ook nu mijn tweede wat ouder word, weet ik dat er door de oudste van daar uit op haar gelet word.
Maudjo: zou je wat willen vertellen over jou BDE?
Het heeft me enorm veel troost gegeven (en nog) dat ik weet dat mijn meisje daar is, en dat ze met me meekijkt. Ook nu mijn tweede wat ouder word, weet ik dat er door de oudste van daar uit op haar gelet word.
zaterdag 21 augustus 2010 om 01:38
@ annemie: pfff, dat is wel een opgave hoor. Ik weet niet zo goed of ik dat onder woorden kan brengen...
Behalve dat ik weet (en echt weet, niet denk of geloof) dat het hierna goed is.
En in welke religie dat dan past heb ik niet eens een gedachte over, laat staan een mening... Volgens mij zijn dat allemaal maar menselijke uitvindingen om te proberen te verklaren wat we zelf niet begrijpen.
Het meest nadrukkelijke gevoel: er was rust! Dat was zo'n verademing! Had zelf ook helemaaaaal geen zin om terug te gaan!
En mijn overgrootmoeder was er met haar zoon. Zij is overleden toen ik 6 was, hij toen ik -/- 15 was... Heel bijzonder. Ik kende die jongen alleen maar van fotos (hij was 21 toen hij stierf), maar ik heb een raar soort van band met hem.
Vraag me niet waar het vandaan komt, daar hebben we volgens mij Derek voor nodig!
Beetje hak-op-de-tak misschien, maar ja dat heb je met dit soort dingen he...
Behalve dat ik weet (en echt weet, niet denk of geloof) dat het hierna goed is.
En in welke religie dat dan past heb ik niet eens een gedachte over, laat staan een mening... Volgens mij zijn dat allemaal maar menselijke uitvindingen om te proberen te verklaren wat we zelf niet begrijpen.
Het meest nadrukkelijke gevoel: er was rust! Dat was zo'n verademing! Had zelf ook helemaaaaal geen zin om terug te gaan!
En mijn overgrootmoeder was er met haar zoon. Zij is overleden toen ik 6 was, hij toen ik -/- 15 was... Heel bijzonder. Ik kende die jongen alleen maar van fotos (hij was 21 toen hij stierf), maar ik heb een raar soort van band met hem.
Vraag me niet waar het vandaan komt, daar hebben we volgens mij Derek voor nodig!
Beetje hak-op-de-tak misschien, maar ja dat heb je met dit soort dingen he...
zaterdag 21 augustus 2010 om 10:30
Allereerst wil ik graag zeggen dat jullie verhalen me heel diep raken en ontroeren. Annemie, hoe je het omschrijft, wat moeilijk voor je. Je hebt met 1 been in een andere wereld gestaan, die zo mooi is, terwijl deze wereld ook zo mooi is en met dierbaren die jou nog lang niet willen missen. Een hele dikke knuffel!!!
Zelf heb ik geen BDE, wel een andere. Ook 1 die ik eigenlijk nooit vertel, omdat ze niet uit te leggen is en mensen je al snel aankijken van ?, gek geworden ofzo? Ik ben ontzettend rationeel en er wordt mij zelfs weleens verweten dat ik mijn gevoelens niet genoeg uit. Heel nuchter ben ik, zo zie ik mezelf ook.
Ik zal eerst even vertellen wat ik dan precies heb meegemaakt/ervaren, alhoewel het dus bijna niet te omschrijven is.
Ik had net iets ontzettend rottigs meegemaakt en voelde me zo klote, zo had ik me nog nooit gevoeld. Echt op een manier die je niet kunt verbergen voor de buitenwereld. Ik lag eigenlijk 'open', een soort open emotionele wond waar iedereen in kon kijken (okee, dit is al vaag, dat besef ik me). Ik heb niet in het openbaar lopen huilen, maar ik denk dat je kon zien dat het niet goed met me ging (verzorgde mezelf wel, hoor)
Allereerst viel het me op dat er een paar mensen, totaal onbekenden, ontzettend lief voor me waren. Het meest concrete was een buschauffeur die stopte voor de deur waar ik moest zijn in plaats van bij een halte en me daarbij zo lief toeknikte. En dit is dus midden in de stad, he, niet op het platteland oid ( en nee, ben niet blond, grote borsten etc. haha).
In diezelfde periode kwam er een rust over me heen, naar me toe, omhulde me. Het grote woord wat in me opkwam is liefde en alles is goed, vrede. Vanaf toen ging het goed met me. Vanaf toen geloof ik ook een beetje in god, maar dan als in 'god is liefde en zit in al het mooie en goede op deze wereld, zoals de bomen, de vogels etc. en in muziek, kunst etc.etc.'.
Ik voel me nog steeds een beetje verlicht en verheven als ik terugdenk aan dat mooie gevoel, maar probeer er niet meer van te maken dan dat het was.
Zelf zou ik het ook graag wetenschappelijk willen verklaren, want zo zit in elkaar. Het meest opvallende vond ik dat het me omhulde en dat het gevoel van buitenaf kwam.
Heb trouwens geen dingen gezien die irl er niet zijn. Geen stemmen gehoord of wat dan ook, alleen maar een gevoel gehad/gekregen.
Zelf heb ik geen BDE, wel een andere. Ook 1 die ik eigenlijk nooit vertel, omdat ze niet uit te leggen is en mensen je al snel aankijken van ?, gek geworden ofzo? Ik ben ontzettend rationeel en er wordt mij zelfs weleens verweten dat ik mijn gevoelens niet genoeg uit. Heel nuchter ben ik, zo zie ik mezelf ook.
Ik zal eerst even vertellen wat ik dan precies heb meegemaakt/ervaren, alhoewel het dus bijna niet te omschrijven is.
Ik had net iets ontzettend rottigs meegemaakt en voelde me zo klote, zo had ik me nog nooit gevoeld. Echt op een manier die je niet kunt verbergen voor de buitenwereld. Ik lag eigenlijk 'open', een soort open emotionele wond waar iedereen in kon kijken (okee, dit is al vaag, dat besef ik me). Ik heb niet in het openbaar lopen huilen, maar ik denk dat je kon zien dat het niet goed met me ging (verzorgde mezelf wel, hoor)
Allereerst viel het me op dat er een paar mensen, totaal onbekenden, ontzettend lief voor me waren. Het meest concrete was een buschauffeur die stopte voor de deur waar ik moest zijn in plaats van bij een halte en me daarbij zo lief toeknikte. En dit is dus midden in de stad, he, niet op het platteland oid ( en nee, ben niet blond, grote borsten etc. haha).
In diezelfde periode kwam er een rust over me heen, naar me toe, omhulde me. Het grote woord wat in me opkwam is liefde en alles is goed, vrede. Vanaf toen ging het goed met me. Vanaf toen geloof ik ook een beetje in god, maar dan als in 'god is liefde en zit in al het mooie en goede op deze wereld, zoals de bomen, de vogels etc. en in muziek, kunst etc.etc.'.
Ik voel me nog steeds een beetje verlicht en verheven als ik terugdenk aan dat mooie gevoel, maar probeer er niet meer van te maken dan dat het was.
Zelf zou ik het ook graag wetenschappelijk willen verklaren, want zo zit in elkaar. Het meest opvallende vond ik dat het me omhulde en dat het gevoel van buitenaf kwam.
Heb trouwens geen dingen gezien die irl er niet zijn. Geen stemmen gehoord of wat dan ook, alleen maar een gevoel gehad/gekregen.
zaterdag 21 augustus 2010 om 21:44
Maudjo: Het is en blijft moeilijk om onder woorden te brengen he. Hoe lang is het bij jou geleden? Voor mij begint het zachtjes aan een plaatsje te krijgen in mijn leven. Ik begin het nu wel te zien als iets heel waardevols, wat er denk ik wel een gevolg van is dat ik echt nergens meer bang voor ben. Heb jij dat ook?
Enandersmaarniet: dank je wel dat je je verhaal wilde delen. Ik snap dat je er een verklaring voor zoekt, maar helaas die is er niet. Ik denk dat je letterlijk ervaarde dat er iemand op dat moment voor je zorgde vanuit het hiernamaals. Klinkt ook waziger als dat ik het bedoel, maar kan het even niet anders uit leggen.
Enandersmaarniet: dank je wel dat je je verhaal wilde delen. Ik snap dat je er een verklaring voor zoekt, maar helaas die is er niet. Ik denk dat je letterlijk ervaarde dat er iemand op dat moment voor je zorgde vanuit het hiernamaals. Klinkt ook waziger als dat ik het bedoel, maar kan het even niet anders uit leggen.
