Help!! Mijn vader heeft kanker!!

Ik wens iedereen hier heel veel sterkte met dit enorme verlies!!



Wytske, jouw vader is nog aan het vechten... Zoals koe zegt, geniet van de momenten die jullie nog samen kunnen doorbrengen! Ik hoop van harte dat jullie nog een 'mooie' periode tegemoet gaan.



Ook mijn vader kreeg pas een maand geleden te horen dat hij leverkanker heeft, uitgezaaid naar de longen. Het is niet te vatten hoe snel het sindsdien gegaan is. Hij is zijn laatste dagen of uren ingegaan. Het is zo erg om te zien. Hij kan niet goed meer slikken en slaapt bijna de hele dag. Hij komt niet meer uit bed, dus hij wordt daar gewassen en verschoond. Hij weet altijd wie wij zijn, maar is toch vaak erg in de war. Hij is een vechter, klaagt nooit. Hij zegt maar dat het gaat terwijl wij het einde zien naderen. Hij ademt moeilijk, eet en drinkt bijna niet meer en kan bijna niet meer praten. Het is een lijdensweg waar hopelijk snel een einde aan komt.

voor jullie allemaal.



Vandaag is de sterfdag van mijn vader. Al weer 15 jaar geleden.

Rousette, dat klinkt afschuwelijk zo snel als het gaat.

Heel veel sterkte meid.



sowieso iedereen sterkte en een



Wat moet dat moeilijk zijn om uiteindelijk de draad weer op te pakken.

Net mijn vader weer even gesproken.

Hij voelt zich vandaag weer iets fitter.

Als ik zijn stem dan ineens weer krachtig door de telefoon hoor, ben ik zo opgelucht.

God wat vind ik het vermoeiend, de hele tijd heen en weer geslingerd worden van wanhoop naar hoop. Van genieten naar intens verdrietig zijn. Wat kost dat een hoop energie.

voor allemaal een knuffel. Ben even te moe om uitgebreider te reageren. Morgen misschien. Maar lees en leef met jullie mee.

Knuffel voor jullie allemaal!!



En speciaal voor Koe, je gaat het redden op het werk!! We zijn er voor je en steunen en helpen je waar nodig. Net wat ik vanmorgen al zei: Je moet opnieuw leren leven, nu zonder je vader. Dat kan je niet in 1x willen. Leef met de dag en met het moment. Het komt vanzelf weer, maar zal nooit meer zo zijn als dat het voorheen was, want je vader is er niet meer.

Ik heb respect en bewondering voor de manier waarop jij erin staat, je gaat je verdriet niet uit de weg, ziet het onder ogen en je probeert er zo goed mogelijk mee te dealen. Dat je er bent is al goed en zo krijg je stukje bij beetje wellicht weer wat energie terug, maar dat neemt niet weg dat je rouwt, je vader mist en opnieuw moet leren leven en genieten. Ooit kan je weer genieten, maar het heeft tijd nodig. Wennen zal het nooit, ermee leven zal uiteindelijk lukken.



Dikke kus voor iedereen hier.....en vooral heel veel sterkte

Hallo meiden, ik heb dit hele topic in tranen doorgelezen en ik herken zoveel. Het is vandaag precies 1½ jaar geleden dat mijn vader is overleden. 16 augustus 2008 om half 8 's avonds. Op 2 maart 2008 kreeg hij de diagnose: longkanker met uitzaaiïngen naar de lever en nog 6 tot 16 maanden te leven. Dat zijn er dus ruim 5 maanden geworden. Na helse chemokuren, waar hij heel erg ziek van werd en na talloze ziekenhuisopnames is hij op woensdag 13 augustus 2008 thuisgekomen om te sterven. Hij kreeg een bed, zuurstof en begeleiding van de thuiszorg thuis. Vanaf het moment dat hij thuiskwam hebben mijn lief en ik bij hem gewaakt, samen met mijn moeder en zus en zwager. Op vrijdag de 15de kwam de huisarts 's morgens nog even langs en die zag mijn pap lekker liggen met een kop thee en een boterham en hij zei: meneer X, U bent echt niet stervende. Mijn vader vroeg, smeekte, de arts of hij nog een sigaretje mocht roken maar dat mocht niet ivm de zuurstof. Toen de arts wegging ben ik hem achterna gelopen en heb gevraagd of mijn pap niet even een peukie mocht roken maar de arts zei dat dan het einde zoek was! Achteraf had ik gewoon de zuurstof uit moeten schakelen en die man nog lekker een peukie moeten laten roken maar ja............ In de loop van zaterdag, de 16de ging het helemaal mis en hij riep om zijn overleden tante en om zijn overleden moeder en riep dat hij wou spelen en dat ze mee moesten doen. Dat deed zo ongelooflijk pijn, een man van 77 die om zijn moeder roept en vraagt of ze met hem wil spelen. Toen dacht ik echt even: Ja, er is meer na de dood en hij ziet zijn tante en zijn moeder. Om half 8 's avonds is hij overleden nadat de thuiszorg was geweest. Hij was lekker gewassen en toen alles klaar was ging mijn moeder bij hem zitten en zei: Zo lieverd, je bent nu weer lekker schoon en fris. Toen riep ze ineens: Wat is hij stil en koud en dat was dus het moment dat hij gestorven was. Ik was en ben er helemaal kapot van en kan er sommige nachten niet van slapen. Ik ben een vadersdochter, ik hield van beide ouders erg veel maar toch......................ik heb het karakter van mijn vader en hij en ik waren altijd 2 handen op 1 buik. Ik mis hem vreselijk en zou zo graag nog eens tegen hem willen zegen dat ik zo veel van hem hou en dat ik hem zo mis. Nu heb ik zelf problemen met mijn longen en heb de diagnose COPD. Dit komt door roken, daar ben ik me zeer van bewust. De huisarts heeft me verteld dat ik echt moet stoppen met roken maar het is allemaal zo moeilijk. Aan de ene kant heb ik zoiets van: Trut, je vader is er dood aan gegaan en jij moet nu stoppen en aan de andere kant denk ik: what the hell, als ik dood ga ga ik dood en dan zie ik mijn pap weer.

Moeilijk..............

Ik wil iedereen hier heel veel sterkte wensen

Hey Koe,



Ik heb je verhaal gelezen. Ik had eerst alleen het begin en het einde gelezen, maar toen toch ook maar het middenstuk. Wat is het snel gegaan zeg. Kun je je het al beseffen?



Mijn allerliefste papa is ook aan melanoomkanker overleden. Dit is 3 jaar geleden gebeurt, maar ik mis hem nog elke dag. Als ik bepaalde stukken uit je verhaal lees, bijvoorbeeld wat je zegt over die doordringende ogen waarmee je vader je aankeek, springen mij de tranen in de ogen. Dat deed mijn vader ook. 't Was net een slechte film, waarvan ook hij niet kon geloven dat hij de hoofdrol had. Het is begonnen met een moedervlek die zeer deed, een melanoom bleek. Een klein jaar later een hersentumor en een tumor in zijn rug, beide uitzaaiingen en weer 6 maand later drie 'vlekjes' in zijn buik. Hij heeft een half jaar lang nog gevochten als een leeuw, mijn sterke, stoere papa, maar heeft toen de strijd moeten opgeven. Dat laatste half jaar is bijna niet te beschrijven. Er komt zoveel ellende op je af. Hij moest het allemaal maar doorstaan, want hij wilde zo graag leven, en wij moesten er naar kijken, wat zo moeilijk is want we hielden (houden) zoveel van hem. Hij is uiteindelijk op zijn 52e overleden. Ik was hoogzwanger op dat moment en een paar weken later is mijn dochtertje geboren. Nu het zonnetje in mijn leven, maar toen....ik was zo verdrietig en gewoon óp. Dat laatste half jaar heeft een diepe indruk achtergelaten. Ik probeer er niet altijd stil bij te staan, probeer zoveel mogelijk te denken aan alle leuke momenten, en dat waren er gelukkig heel veel. Ik probeer te denken dat die ziekte maar een klein deel van zijn leven is geweest. Maar soms valt dat niet mee.



September vorig jaar bleek dat ik ook melanoomkanker heb, al ben ik er gelukkig 'op tijd' bij. Maar de angst zit er goed in. Ik krijg binnenkort een genetisch onderzoek en nog verdere controle en eventueel operaties.



Ik vind het moeilijk om nu nog iets te zeggen over de periode dat je vader ziek was. Ik kan je nu, drie jaar na het overlijden van mijn vader, wel zeggen dat het leven inderdaad gelukkig weer wat makkelijker gaat worden. Maar daarvoor moet je wel eerst door een hele verdrietige periode heen. Ik heb vaak gedacht 'dat ik zoveel verdriet heb is omdat ik ook zo verschrikkelijk gek op hem ben' en dat vond ik een fijne gedachte. Ik kan nu ook weer vaak denken aan de tijd dat hij niet ziek was. Ik zie hem nu ook eigenlijk nooit meer 'ziek' voor me, maar juist zoals hij altijd was. En ik ben zo blij dat dat mijn herinnering aan mijn vader is. Maar toch, ik mis hem heel erg. En ik denk bijna dagelijks ook nog wel 'als papa er nog was, dan...'. Ook nu ik het zelf heb. Ik had zo graag met hem willen overleggen. Hij was degene die tegen mij zei dat ik ook voor controle moest. Hij is de reden dat ik gegaan ben. En hij is dus ook degene die ervoor gezorgd heeft dat ik op tijd was. En ik had zo graag mijn kindjes aan hem willen laten zien! Mijn zoon kent hij, al was mijn zoontje nog maar 3 toen mijn vader overleed. Mijn dochter kent hij dus niet en dat vind ik zo jammer! Hij wist dat ze kwam, hij wist wat haar namen zouden worden en hij wist ook dat ze een meisje zou worden. Maar hij heeft niet gezien hoe leuk ze is geworden.



Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik hoop dat je heel veel steun krijgt om hier doorheen te komen.



Liefs...

Hey Koe,



Geef jezelf de tijd hoor, wil niet te snel dat het allemaal weer 'goed' gaat, want het kost tijd om met je verdriet om te kunnen gaan en aan de lege plek die in je gezin is gekomen te wennen. Neem die tijd. Je gaat nog door zo'n rollercoaster aan gevoelens heen op dit moment.



Mensen weten niet hoe gevaarlijk melanomen zijn. Ik wist het ook niet hoor, totdat mijn vader het kreeg en ik ging googlen. Ik schrok me wild van wat ik toen las! Het is een sluipmoordenaar. Je kunt inderdaad, hoe raar het ook klinkt, de ene dag nog niks hebben en de volgende dag begint het te groeien en ben je opeens opgegeven. Alle controles zijn puur momentopnames. Op dát moment gaat het goed, maar de garantie geldt tot aan de deur en niet verder. Ik ben ook heel lang boos geweest op het ziekenhuis en doktoren, om hoe ze met 'het geval' mijn vader omgingen. Ik ben er nog steeds boos om hoor, omdat ze niet tactisch zijn geweest, maar ik weet nu wel dat zij weinig aan het verloop van de ziekte hebben kunnen doen. Zodra een melanoom de diepte in gaat (ook al is het maar een beetje) dan moet je al oppassen. Dat wil niet zeggen dat het dan zeker misgaat, maar ze kunnen het niet met zekerheid zeggen. Een melanoom gaat je systeem in en dat kunnen ze niet volgen. Ze kunnen dus ook niet zeggen of het in je bloed zit. Dat zien ze pas als er ergens een tumor is ontdekt. En als deze in je organen zit ben je dus mooi het haasje...



Melanomen zijn ook nog eens niet gevoelig voor chemo, dus ze kunnen het alleen maar wegsnijden. Dat merkte ik vorig jaar wel, toen ik het zelf opeens kreeg. Mensen denken, ondanks dat ze weten wat er met mijn vader gebeurd is, dat het niet zo erg is omdat ik geen chemo krijg. Dan word ik zo boos hè! Zijn ze hem nu alweer vergeten? En wat hij allemaal heeft meegemaakt? En vooral, wat wij toen allemaal hebben uitgelegd over de ziekte? Tja, dat is de mens dan ook weer....



Het hoeft trouwens niet erfelijk te zijn hè, dus maak je daar nog niet al te druk over. Ik ga nu het erfelijkheidsonderzoek in en ondanks dat ik een melanoom heb gehad en nog verschillende 'dysplastische naevi' heb die kwaadaardig kunnen worden, wil het nog niet zeggen dat het erfelijk is. Al is de kans, als ik heel eerlijk ben, wel groot is. Laat je ook onderzoeken, maar doe het rustig aan. Ga niet gelijk volgende week al heen, neem je tijd Je hebt heel veel achter de rug en nog heel veel voor de boeg. Hoe reageren ze op je werk? Krijg je de kans om een beetje bij te komen (thuis) of is er in overleg het e.e.a. mogelijk om een middenweg te vinden? In overleg kan er heel veel mogelijk zijn hoor. Je hebt thuis ook nog een klein meiske rondlopen, en je hebt waarschijnlijk ook zorgen om je moeder, dus genoeg aan je hoofd.



Heel veel sterkte!

Koe, onze verhalen lijken inderdaad sprekend op elkaar.

Het gaat zo verdomd snel. Hij heeft zo uitgekeken naar zijn kleinkind en heeft dat gelukkig nog mogen meemaken. daar ben ik heel blij om. Ik vind het jammer dat hij hem niet meer zal zien opgroeien maar ik ga er alles aan doen om mijn kindje niet te laten vergeten wie zijn grootvader was!



Mijn vader is nog steeds aan het vechten, maar ik denk niet dat het nog lang zal duren. We hebben de diagnose pas 6 weken geleden gekregen en nu ligt hij al aan de morfine. Hoe kan dat toch? Hoe kan een mens zo snel achteruit gaan?

We dachten na zijn diagnose van leverkanker dat we nog even ten volle zouden kunnen genieten van onze momenten samen maar het mocht niet zijn. Hij leeft nog maar hij is er niet meer.



Ik wens iedereen hier nog veel sterkte toe!

21 Februari vandaag. Pa zou 59 zijn geworden. Vraag me af of ze daarboven ook aan verjaardagsfeestjes doen. Zou hij het vieren? Wij gaan met ons drieen wandelen in het natuurgebied waar pa altijd graag kwam.

Hompeltje gefeliciteerd met je pap, maar er iets bijzonders van en toost op hem

Hier nog iemand die binnenkort jarig is.

Ik denk er maar niet teveel over na dat dit de laatste verjaardag met mijn vader zal zijn....De week van mijn verjaardag gaat mijn vader aan een nog zwaardere kuur.

Voel me niet echt in feest stemming.



Hompel, maak er een bijzondere dag van.

Wat ik heel erg mis is dat mijn ouders er niet zomaar even aan kunnen komen rijden, want mijn vader is er niet meer. Vanmiddag zat ik bij de kapper en toen vertelde ze dat ze haar ouders net gesproken had en dat die even waren langsgekomen wat te eten te brengen...dat soort dingetjes dus. Geen papa meer die, ook al ben je geen 12 meer, toch nog altijd voor je zorgt. Ik weet nog dat ik een keer door mijn rug was gegaan en ik mijn ouders belde. Ze kwamen er direct aan om me te helpen met mijn zoontje, en toen vroeg mijn vader:'wat had je willen doen vandaag anders?'. Dus toen vertelde ik dat ik de kast en de box had willen verplaatsen, zodat de woonkamer er weer wat anders uit zou zien. Ging die lieve papa van mij de boel dus verzetten, met me mee denken of het wel stond, zo maar! Daar denk ik nog vaak aan (meer van dit soort momenten, maar you catch the drift). Ik was 26 toen mijn vader overleed. Wij hebben jaren in het buitenland gewoond (als gezin) en toen ik weer terug was in NL hebben mijn ouders daar nog 4 jaar gewoond. Toen ik 23 was kwamen zij weer in NL wonen en op mijn 24e is hij voor het eerst ziek geworden. Voor mijn gevoel heb ik maar heel even als volwassene van mijn vader kunnen genieten, van hoe het was, want hoewel ik God op m'n blote knietjes dank dat ik mijn moeder nog heb en hopelijk ook nog hééél lang, is mijn moeder natuurlijk ook veranderd nu mijn vader er niet meer is. Samen is niet meer voor haar, maar hun samen is ook niet meer voor mij...



Nou ja...ik wilde het even met jullie delen omdat ik het vanmiddag bij de kapper weer zo voelde...

Hompeltje...



gefeliciteerd met je vader zijn geboortedag. Dit soort dagen blijven moeilijk...

Dank jullie wel voor de lieve berichtjes weer.

Ik dacht, ik doe dat wel ff die verjaardag van pa. Maar sjeemp... ik heb me toch een rot dag gehad! Intense huilbui gehad 's middags en later met ma naar de papa's favo plek gegaan in het natuurgebied waar hij altijd kwam. Was wel ver, dus helemaal zijn we er niet gekomen (heb een hele slechte conditie). Maar goed... het was een zware dag dus. Had ik niet verwacht. Vandaag gaat het alweer wat beter. Had een financiele meevaller en heb gelijk van de situatie gebruik gemaakt. Heerlijk nieuwe make-upjes en verzorgingsmiddeltjes gekocht en een heerlijke truttel middag gehouden thuis. Vanavond heb ik met ma een vakantie uitgezocht. We gaan er lekker een weekje tussenuit. Naar Turkije. Zag er erg tegenop elke keer dat ze over vakantie begon maar geloof dat ik er nu toch wel zin in begin te krijgen. Raar eigenlijk hoe dat werkt he? Geen zin om op vakantie te gaan "Hallo! Wake up! Iedereen wil toch op vakantie!" Nou ja, het zal er wel bij horen.