Gezondheid
alle pijlers
Iemand hier met ADD?
woensdag 7 mei 2008 11:17
Morgen ga ik naar de huisarts. Na ruim 25 jaar tobben met mijn motivatie vooral is het nu zover dat ik eigenlijk nauwelijks meer kan functioneren. Ik voel me op alle fronten tekortschieten. Heb lang gedacht dat ik lui was, geen discipline had, geen motivatie. Maar nooit kunnen vinden - ondanks eindeloze analyses - waardoor dat nou eigenlijk komt en waarom ik het niet lijk te kunnen veranderen.
Op aanraden van mensen heb ik eens informatie opgezocht over ADD en het is een 'feest' der herkenning.
Ik lees ook veel tips over gedragsaanpassing en structuur etc, maar die heb ik in de loop der jaren allemaal zelf al geprobeerd. Of met hulp van medestudenten, in leertherapie, etc. (ik wil er geen al te lang verhaal van maken dus ga er niet te diep op in anders wordt het zooooo'n lap tekst)
Daarom heb ik mijn hoop eigenlijk gevestigd op medicatie.
Mijn ouders spraken laatst een lagere school-vriend van mij en die vertelde ADHD te hebben en met medicatie de laatste jaren eindelijk normaal te kunnen functioneren.
Ik heb dus die 'H' niet, integendeel. Ja, in mijn hoofd wel. Een constante stroom aan gedachten.
Is er hier iemand die ervaring heeft met ADD, de behandeling ervan en eventueel dus medicatie?
Ben heel benieuwd.
xx lisa.
Op aanraden van mensen heb ik eens informatie opgezocht over ADD en het is een 'feest' der herkenning.
Ik lees ook veel tips over gedragsaanpassing en structuur etc, maar die heb ik in de loop der jaren allemaal zelf al geprobeerd. Of met hulp van medestudenten, in leertherapie, etc. (ik wil er geen al te lang verhaal van maken dus ga er niet te diep op in anders wordt het zooooo'n lap tekst)
Daarom heb ik mijn hoop eigenlijk gevestigd op medicatie.
Mijn ouders spraken laatst een lagere school-vriend van mij en die vertelde ADHD te hebben en met medicatie de laatste jaren eindelijk normaal te kunnen functioneren.
Ik heb dus die 'H' niet, integendeel. Ja, in mijn hoofd wel. Een constante stroom aan gedachten.
Is er hier iemand die ervaring heeft met ADD, de behandeling ervan en eventueel dus medicatie?
Ben heel benieuwd.
xx lisa.
maandag 12 mei 2008 22:13
Hebben jullie ook dat het zo kan wisselen? Ik heb vandaag ook weer een goeie dag, zelf denk ik dat mijn cyclus ook meespeelt. Ik zit nu aan de 'goeie kant' zeg maar.
Met goede dag bedoel ik in dit geval trouwens dat ik klusjes gedaan heb (namelijk plantjes gekocht en potten gevuld). En dat ik me nauwelijks gestoord heb aan de vuile keukenvloer (dweilen had toch geen zin want kinderen met vieze voeten voortdurend in en uit, mooi excuus) en ook zonder ergernis heb bedacht morgen te stofzuigen en dus alwéér niet vandaag terwijl de vlokken langs de plinten liggen in onze slaapkamer.
Ook met de kinderen ging alles relaxt.
Bij therapeuten niet helemaal jezelf zijn... lastig. Misschien toch een teken dat het niet helemaal klikt? Of is het iets anders?
Lijkt me een goed idee Meave om wat je dan later thuis bedenkt op te schrijven en de volgende keer gewoon mee te nemen.
Ik heb mijn verhaal voor de huisarts vorige week ook opgeschreven, omdat ik anders bang was van de hak op de tak te springen. Ik was van plan dat verhaal als leidraad te gebruiken, maar mijn tranen zaten zo hoog dat het niet lukte. Ik heb het verhaal toen maar laten lezen.
Ik vond het trouwens ook enorm spannend vlak voor het consult bij mijn huisarts, ik had heel sterk het gevoel te moeten gaan presteren, haar te moeten overtuigen, mijn zaak te bepleiten als het ware. Dat heb ik nogal eens als ik afhankelijk ben van iemands oordeel. Gelukkig is mijn huisarts heel begripvol en zal nooit iets als onzin afdoen.
Hoe dat straks zal gaan als het om een of andere diagnose gaat, weet ik nog niet. Ben heel benieuwd.
xx lisa.
Met goede dag bedoel ik in dit geval trouwens dat ik klusjes gedaan heb (namelijk plantjes gekocht en potten gevuld). En dat ik me nauwelijks gestoord heb aan de vuile keukenvloer (dweilen had toch geen zin want kinderen met vieze voeten voortdurend in en uit, mooi excuus) en ook zonder ergernis heb bedacht morgen te stofzuigen en dus alwéér niet vandaag terwijl de vlokken langs de plinten liggen in onze slaapkamer.
Ook met de kinderen ging alles relaxt.
Bij therapeuten niet helemaal jezelf zijn... lastig. Misschien toch een teken dat het niet helemaal klikt? Of is het iets anders?
Lijkt me een goed idee Meave om wat je dan later thuis bedenkt op te schrijven en de volgende keer gewoon mee te nemen.
Ik heb mijn verhaal voor de huisarts vorige week ook opgeschreven, omdat ik anders bang was van de hak op de tak te springen. Ik was van plan dat verhaal als leidraad te gebruiken, maar mijn tranen zaten zo hoog dat het niet lukte. Ik heb het verhaal toen maar laten lezen.
Ik vond het trouwens ook enorm spannend vlak voor het consult bij mijn huisarts, ik had heel sterk het gevoel te moeten gaan presteren, haar te moeten overtuigen, mijn zaak te bepleiten als het ware. Dat heb ik nogal eens als ik afhankelijk ben van iemands oordeel. Gelukkig is mijn huisarts heel begripvol en zal nooit iets als onzin afdoen.
Hoe dat straks zal gaan als het om een of andere diagnose gaat, weet ik nog niet. Ben heel benieuwd.
xx lisa.
maandag 12 mei 2008 22:39
Ken ik natuurlijk ook Frits. Maar wat ik dan niet snap, waarom is het zo moeilijk dat goede gevoel vast te houden? Als ik tegen iets aan zit te hikken wéét ik dat ik me daarna prettig zal voelen. Maar tóch ga ik dan 'lekker wat anders doen'. Vroeger voelde ik me daar dan ook zelf wel lekker bij, even, maar tegenwoordig nauwelijks meer. Dan walg ik van mezelf. Ik, net 40 geworden, nog steeds niet volwassen. Als een klein kind 'lekker mijn eigen zin doen'. En daar niet eens van genieten. Terwijl ik het verstandelijk allemaal zo goed weet...
xx lisa.
xx lisa.
maandag 12 mei 2008 22:46
Ik ken het allemaal, Lisa. Het meeste van wat jullie beschrijven geldt voor mij ook. Voel me ook nog steeds onvolwassen door die tekortkomingen. Mijn huis is nog altijd een zooi, ik wacht eindeloos met taken die anderen vanzelf oppakken, het is vaak een chaos in mijn hoofd (versterkt door de koffie, die ik ook maar blijf doordrinken). Voor vrijwel alles wat jullie beschreven, geldt: hetzelfde hier.
En toch geloof ik voor mezelf alleen in zelfdiscipline, niet meer in medicijnen. Die troep geeft mij te veel bijwerkingen, en ik slik al heel veel om medische redenen. Als er een wonderpil is, slik ik hem direct hoor. Hopelijk kan die me ook van verlegenheid en nogal eens optredende somberheid afhelpen. Maar vooralsnog knap ik het maar zelf op.
Één dingetje nog: sta het jezelf ook toe op sommige punten niet aan het ideaalbeeld van de degelijke, perfecte moeder te voldoen. Jij hebt weer andere pluspunten. Dat geldt voor alle ADD'ers.
En toch geloof ik voor mezelf alleen in zelfdiscipline, niet meer in medicijnen. Die troep geeft mij te veel bijwerkingen, en ik slik al heel veel om medische redenen. Als er een wonderpil is, slik ik hem direct hoor. Hopelijk kan die me ook van verlegenheid en nogal eens optredende somberheid afhelpen. Maar vooralsnog knap ik het maar zelf op.
Één dingetje nog: sta het jezelf ook toe op sommige punten niet aan het ideaalbeeld van de degelijke, perfecte moeder te voldoen. Jij hebt weer andere pluspunten. Dat geldt voor alle ADD'ers.
dinsdag 13 mei 2008 10:11
Het is meer zo dat ik in eerste instantie zat met sociale fobie. Amgst voor nieuwe situaties en vreemde mensen. Op seminars klamp ik me dan als het ware aan een collega vast. Maar naar 1 seminar werd ik bewust alleen gestuurd zodat ik me alleen moest zien te redden en me niet meer aan een collega vast kon klampen (wat dus mijn normale gedrag is). Dan ga ik natuurlijk wel, want ik wil graag die kennis op doen van alle presentaties. Maar vanuit mijn normale gedrag zou ik dan heel stil ergens gaan staan, m'n koffie drinken, m'n presentaties bijwonen. Niks zeggen de hele dag tenzij iemand tegen me begint te praten en dan gelijk daarna naar huis.
Dat wilde ik juist niet omdat het een mooie oefening zou zijn om contacten aan te gaan met vreemde mensen. Dus ik heb mezelf echt op moeten jutten om iemand aan te durven spreken. Om bij vreemden aan een tafeltje te gaan staan en deel te nemen aan een gesprek etc. Omdat ik weet dat ik op dit punt moet verbeteren (zou mijn manager erg blij zijn, maar moet dus ook van mezelf omdat ik er toch wel van baal dat ik zo 'verlegen' ben). Het is dus niet een innerlijke drang om me anders te gedragen, het is een hele bewuste keuze om een leermoment te creeeren voor mezelf, om iets te doen wat ik heel graag wil kunnen, maar wat ik dus eigenlijk doodeng vind.
Verder klikt het gelukkig erg goed met mijn psycholoog. Ook met m'n psychiater gaat het prima, maar daar bespreek ik niet zo veel mee, dat gaat eigenlijk alleen over medicatie. En ik heb al een flink aantal testen gemaakt bij mijn vorige psycholoog (klikte ook prima). Maar sommige dingen kunnen in beginne anders overkomen. Hierop wordt iets gebaseerd, maar er kunnen dus diepere redenen zijn voor bepaald gedrag. Dara gaan we nu naar kijken. Wil niet zeggen dat de diagnose helemaal verkeerd is. Er zit wel een kern van waardheid in, alleen waarschijnlijk met een andere achtergrond.
Daarnaast waren er een hele hoop probleempunten naar voren gekomen en moesten we een keuze maken waar we mee wilden beginnen.
En dan nog moet men het doen met de dingen die jij ze vertelt. En veel mensen met AD(H)D denken dat ze iets heel duidelijk hebben verteld want ze snappen zelf precies wat ze bedoelen, maar ondertussen hebben ze misschien heel veel essentiele informatie onbewust niet verteld. Tussen wat er in het hoofd zit en uit de mond komt zit namelijk een behoorlijk verschil. In ieder geval wel bij mij...
Verder ben ik iemand die reageert op impulsen, op de omgeving, en niet zozeer vanuit haar eigen persoon. Ik vind het moeilijk om aan te geven wat ik zelf wil, wat ik zelf denk, wat mij beweegt. Tijdens een schilderopdracht in mijn coachingsklas kwam dat heel duidelijk naar voren. Je moest jezelf en je omgeving etc. afbeelden d.m.v een boot. Die van mij was ik alleen in een roeibootje op een grote oceaan. Wel met riemen, maar ik hield ze niet vast. Dus ik kan wel bewust sturing geven als het zou moeten, dus ik voel me niet compleet stuurloos. Maar verder dobber ik rond en ga ik mee waar de stroom (van het leven) me heenvoert. En in essentie is dat hoe ik momenteel werk.
Maar wat je op het laatst zegt is wel waar en ook iets waar ik aan moet gaan werken: accepteren van jezelf zoals je bent. Momenteel kan ik dat gewoon absoluut niet. Ik ben er zo van overtuigd dat ik perfect moet/wil zijn... Geen idee wat dat dan is, dat perfect zijn. Een doel wat ik dus nooit van mijn leven zal kunnen halen. Maar zo voelt het voor mij. En dat zal ook wel 1 van de redenen zijn waarom ik nu zo slecht in mijn vel zit... Het is allemaal even te veel...
Dat wilde ik juist niet omdat het een mooie oefening zou zijn om contacten aan te gaan met vreemde mensen. Dus ik heb mezelf echt op moeten jutten om iemand aan te durven spreken. Om bij vreemden aan een tafeltje te gaan staan en deel te nemen aan een gesprek etc. Omdat ik weet dat ik op dit punt moet verbeteren (zou mijn manager erg blij zijn, maar moet dus ook van mezelf omdat ik er toch wel van baal dat ik zo 'verlegen' ben). Het is dus niet een innerlijke drang om me anders te gedragen, het is een hele bewuste keuze om een leermoment te creeeren voor mezelf, om iets te doen wat ik heel graag wil kunnen, maar wat ik dus eigenlijk doodeng vind.
Verder klikt het gelukkig erg goed met mijn psycholoog. Ook met m'n psychiater gaat het prima, maar daar bespreek ik niet zo veel mee, dat gaat eigenlijk alleen over medicatie. En ik heb al een flink aantal testen gemaakt bij mijn vorige psycholoog (klikte ook prima). Maar sommige dingen kunnen in beginne anders overkomen. Hierop wordt iets gebaseerd, maar er kunnen dus diepere redenen zijn voor bepaald gedrag. Dara gaan we nu naar kijken. Wil niet zeggen dat de diagnose helemaal verkeerd is. Er zit wel een kern van waardheid in, alleen waarschijnlijk met een andere achtergrond.
Daarnaast waren er een hele hoop probleempunten naar voren gekomen en moesten we een keuze maken waar we mee wilden beginnen.
En dan nog moet men het doen met de dingen die jij ze vertelt. En veel mensen met AD(H)D denken dat ze iets heel duidelijk hebben verteld want ze snappen zelf precies wat ze bedoelen, maar ondertussen hebben ze misschien heel veel essentiele informatie onbewust niet verteld. Tussen wat er in het hoofd zit en uit de mond komt zit namelijk een behoorlijk verschil. In ieder geval wel bij mij...
Verder ben ik iemand die reageert op impulsen, op de omgeving, en niet zozeer vanuit haar eigen persoon. Ik vind het moeilijk om aan te geven wat ik zelf wil, wat ik zelf denk, wat mij beweegt. Tijdens een schilderopdracht in mijn coachingsklas kwam dat heel duidelijk naar voren. Je moest jezelf en je omgeving etc. afbeelden d.m.v een boot. Die van mij was ik alleen in een roeibootje op een grote oceaan. Wel met riemen, maar ik hield ze niet vast. Dus ik kan wel bewust sturing geven als het zou moeten, dus ik voel me niet compleet stuurloos. Maar verder dobber ik rond en ga ik mee waar de stroom (van het leven) me heenvoert. En in essentie is dat hoe ik momenteel werk.
Maar wat je op het laatst zegt is wel waar en ook iets waar ik aan moet gaan werken: accepteren van jezelf zoals je bent. Momenteel kan ik dat gewoon absoluut niet. Ik ben er zo van overtuigd dat ik perfect moet/wil zijn... Geen idee wat dat dan is, dat perfect zijn. Een doel wat ik dus nooit van mijn leven zal kunnen halen. Maar zo voelt het voor mij. En dat zal ook wel 1 van de redenen zijn waarom ik nu zo slecht in mijn vel zit... Het is allemaal even te veel...
dinsdag 13 mei 2008 11:52
Biebel, heel herkenbaar weer. Ik vind van mezelf altijd dat ik een grote opportunist ben. Ben ik in de race voor een opdracht, dan weet ik zeker dat dát is wat ik wil en ben bereid mijn leven daarnaar in te richten. Gaat het dan niet door, dan vind ik na een tijdje toch ook weer dat het eigenlijk ook maar goed is zo. Haha, op zich best handig op zijn tijd! Maarja, daardoor mis ik inderdaad ook de boot wat betreft wat IK nu eigenlijk wil. Ik laat me leiden door de omstandigheden.
Ik had het zo mooi geregeld. Ik stopte met werken en zou bezig gaan aan een boek over met name voeding. Ben nu 2,5 maand thuis en er staat nog nauwelijks iets op 'papier'. Ondertussen kijk ik weer rond naar werk omdat het me toch tegenvalt minder geld te hebben. We hebben wat onverwachte uitgaven gehad en dat maakt me onrustig. Ik durf er niet goed op te vertrouwen dat ik echt wel werk kan vinden over een half jaar ofzo, als ik dat dan zou willen. En dan ga ik mezelf in die richting sturen. Ik onderhandel nu over twee dagen werken bij een klantenservice, voor de zomerperiode. Terwijl ik besloten had voorlopig echt geen werk te gaan zoeken maar met dat boek bezig te gaan. Nu ga ik dan denken: ja joh, twee dagen werken, wat stelt dat nou voor. Heb je nog genoeg tijd voor dat boek. En dat zou ook moeten kunnen, vind ik eigenlijk. Ik zou dan ook huishoudelijke hulp kunnen nemen. Maar wat ik wel een beetje 'vergeet' voor het gemak is dat de zomervakantie eraan zit te komen en de kinderen dus alle dagen thuis zijn. De oppasdagen die we hebben - een dag mijn ouders en een dag oppas aan huis - gaan dan 'op' aan het werken. Moet ik het doen met de avonden en de dagdelen die mijn man thuis is. En ik weet best dat dat niet opschiet. Mááár, denk ik dan weer, dan doe ik toch even wat minder aan dat boek, ga ik daar weer mee verder als de schoolvakantie voorbij is en het werk ook.
En zo lul ik alles dat krom is met hetzelfde gemak recht en geloof er nog in ook...
Verlegenheid is ook al zo'n lastige hè. Ik lijd er ook aan. Maar ik werk er ook al hard aan sinds mijn kindertijd en heb er al veel van overwonnen. Als klein kind gaf ik mezelf al opdrachten om te 'trainen'. Ik durfde bijvoorbeeld geen 'u' tegen mensen te zeggen, dat vond ik zo moeilijk, geen idee waarom. Dat sprak ik met mezelf af dat ik op weg van school naar huis bijvoorbeeld persé aan een volwassene de tijd moest vragen. Dat durfde ik dan uiteindelijk, maar ik vroeg dan wel 'mevrouw, hoe laat is het?' en niet 'mevrouw, weet u hoe laat het is?'. Haha, dat kreeg ik gewoon mijn strot niet uit. Inmiddels wel hoor, hahaha.
xx lisa.
Ik had het zo mooi geregeld. Ik stopte met werken en zou bezig gaan aan een boek over met name voeding. Ben nu 2,5 maand thuis en er staat nog nauwelijks iets op 'papier'. Ondertussen kijk ik weer rond naar werk omdat het me toch tegenvalt minder geld te hebben. We hebben wat onverwachte uitgaven gehad en dat maakt me onrustig. Ik durf er niet goed op te vertrouwen dat ik echt wel werk kan vinden over een half jaar ofzo, als ik dat dan zou willen. En dan ga ik mezelf in die richting sturen. Ik onderhandel nu over twee dagen werken bij een klantenservice, voor de zomerperiode. Terwijl ik besloten had voorlopig echt geen werk te gaan zoeken maar met dat boek bezig te gaan. Nu ga ik dan denken: ja joh, twee dagen werken, wat stelt dat nou voor. Heb je nog genoeg tijd voor dat boek. En dat zou ook moeten kunnen, vind ik eigenlijk. Ik zou dan ook huishoudelijke hulp kunnen nemen. Maar wat ik wel een beetje 'vergeet' voor het gemak is dat de zomervakantie eraan zit te komen en de kinderen dus alle dagen thuis zijn. De oppasdagen die we hebben - een dag mijn ouders en een dag oppas aan huis - gaan dan 'op' aan het werken. Moet ik het doen met de avonden en de dagdelen die mijn man thuis is. En ik weet best dat dat niet opschiet. Mááár, denk ik dan weer, dan doe ik toch even wat minder aan dat boek, ga ik daar weer mee verder als de schoolvakantie voorbij is en het werk ook.
En zo lul ik alles dat krom is met hetzelfde gemak recht en geloof er nog in ook...
Verlegenheid is ook al zo'n lastige hè. Ik lijd er ook aan. Maar ik werk er ook al hard aan sinds mijn kindertijd en heb er al veel van overwonnen. Als klein kind gaf ik mezelf al opdrachten om te 'trainen'. Ik durfde bijvoorbeeld geen 'u' tegen mensen te zeggen, dat vond ik zo moeilijk, geen idee waarom. Dat sprak ik met mezelf af dat ik op weg van school naar huis bijvoorbeeld persé aan een volwassene de tijd moest vragen. Dat durfde ik dan uiteindelijk, maar ik vroeg dan wel 'mevrouw, hoe laat is het?' en niet 'mevrouw, weet u hoe laat het is?'. Haha, dat kreeg ik gewoon mijn strot niet uit. Inmiddels wel hoor, hahaha.
xx lisa.
donderdag 15 mei 2008 09:36
Hoe staat het met emotionaliteit? Zijn jullie ook emotioneler, sneller ontroerd etc dan 'gemiddeld'? Ik wel. Sta ik net op het schoolplein omdat er een nieuwe directeur is die welkom geheten wordt. Zingen ze dat liedje van Guus Meeuwis over Brabant en ik zie al die kinderen, pfff, gelijk de tranen in mijn ogen. En in het najaar ga ik een dikke week naar Italië, alleen, ik zag mezelf al rondlopen in Rome terwijl dat lied gezongen werd (ik loop hier alleen, in een wildvreemde stad, heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad...). Zal ik dat wel trekken, zo lang zonder de kinderen? Ik ga daar - helemaal in het Zuiden - koken en zal genoeg afleiding hebben, maar op de terugweg moet ik nog een hele dag treinen én een nacht in Rome blijven terwijl ik dan natuurlijk het liefst zo snel mogelijk naar huis wil, boehoe...
Nouja. Wat ik maar bedoel. Op voorhand al heel veel emoties bij vanalles en nog wat. Ik zag ergens in zo'n ADD-lijst staan dat een groot inlevingsvermogen ook een kenmerk is, bijvoorbeeld. Hoe ervaren jullie dat?
xx lisa.
Nouja. Wat ik maar bedoel. Op voorhand al heel veel emoties bij vanalles en nog wat. Ik zag ergens in zo'n ADD-lijst staan dat een groot inlevingsvermogen ook een kenmerk is, bijvoorbeeld. Hoe ervaren jullie dat?
xx lisa.
donderdag 15 mei 2008 10:03
Jaja, ga ik ook doen, verwijzing is weg en ik zoek zelf ook nog. Het is wel logisch toch, dat ik nu dingen in mezelf in verband ga brengen met mogelijke ADD. Ik weet wel dat het niet zo hoeft te zijn en ik ben er ook niet de hele dag mee bezig hoor. Ben gewoon nieuwsgierig hoe het bij jullie is ook en het is ergens 'fijn' dingen te herkennen.
xx lisa.
xx lisa.
donderdag 15 mei 2008 10:19
Lisa, jouw emotionele aard is toch ook iets fijns? Beter dan apatisch en vlak door het leven te gaan.
Fleurtje, zou je een keer willen vertellen wat jouw symptomen waren, hoe je tot het besluit kwam je te laten te onderzoeken, en hoe dat onderzoek ging? Ben heel benieuwd.
(misschien wel wat veel gevraagd, ik vraag het maar)
Fleurtje, zou je een keer willen vertellen wat jouw symptomen waren, hoe je tot het besluit kwam je te laten te onderzoeken, en hoe dat onderzoek ging? Ben heel benieuwd.
(misschien wel wat veel gevraagd, ik vraag het maar)
donderdag 15 mei 2008 13:48
Lisa, ik ben wel emotioneel, maar niet zoals jij beschrijft en zoals ik me nog wel kan herinneren van de msn-groep (het leed van de wereld op je schouders voelen e.d.). Ik kan andermans verdriet moeilijk loslaten, maar het gaat dan wel vaak over iets dat bij mij in de omgeving speelt (een kennis, of via via).
Ik ben vanmorgen bij de psycholoog geweest samen met mijn moeder. (Gek hoor, voelde me ineens weer echt kind). Psych twijfelt nog steeds, maar adviseert een proefperiode ritalin om te kijken of dat wat oplevert. Hij dacht zelf eerder aan ADHD dan aan ADD. Ik had zelf nou nooit aan ADHD gedacht, dus zal me er toch eens beter in verdiepen... Ik voldoe in elk geval niet aan het beeld van een in de vensterbanken klimmend en de gordijnenhangend kind.
Nooit gedaan ook.
Ik ben vanmorgen bij de psycholoog geweest samen met mijn moeder. (Gek hoor, voelde me ineens weer echt kind). Psych twijfelt nog steeds, maar adviseert een proefperiode ritalin om te kijken of dat wat oplevert. Hij dacht zelf eerder aan ADHD dan aan ADD. Ik had zelf nou nooit aan ADHD gedacht, dus zal me er toch eens beter in verdiepen... Ik voldoe in elk geval niet aan het beeld van een in de vensterbanken klimmend en de gordijnenhangend kind.
Nooit gedaan ook.
donderdag 15 mei 2008 14:05
Ben ik ook benieuwd naar Meave, wat dan het verschil is, ik dacht ook alleen de uiting van zeg maar lichamelijke hyperactiviteit.
Lijkt me ook raar om als volwassene met je moeder naar een psycholoog te gaan! Hoe was dat?
Momenteel heb ik een periode dat ik 'leed van buitenaf' redelijk los kan laten. Het filter staat strak, zeg maar. Dat wisselt sterk van tijd tot tijd en hormonale aspecten spelen mee. En vooral ook of ik wel of niet zelf concreet iets aan de hand heb. Omdat ik nu niet werk moeten we echt op de centen letten en dat valt me niet mee, daar ben ik dus veel mee bezig in mijn hoofd. Het is te banaal voor woorden maar zo is het wel. Als alles vlekkeloos gaat moet ik blijkbaar tóch problemen hebben, dan ga ik me dingen van anderen aantrekken. Tsss...
Frits, ik vroeg me ook af of ik van die emotionaliteit af zou willen. Ik geloof van niet. En niet álles dat eventueel zou passen bij ADD is negatief, zeker niet. En ik heb ook niet overal last van. Dat hyperactieve brein bijvoorbeeld vind ik vooralsnog niet erg, als ik maar kan lezen in bed voor ik in slaap val heb ik er geen last van. Ik heb wel ontdekt dat ik veel gestructureerder kan denken als ik wandel of sport. Soms vertel ik hele verhalen tegen mezelf tijdens een wandeling, hardop, haha, en in het Engels, woeha, hoe kom je erbij. Maar dat zijn dus geen dingen waar ik last van heb ofzo. In tegendeel.
Waar ik echt Last van heb, is het nauwelijks komen tot dingen, uitstellen ervan, focussen op iets dat niet direct mijn belangstelling heeft op dat moment maar toch moet, zoals werken. En het gevoel veel in potentie te kunnen, maar het er niet uit kunnen halen.
xx lisa.
Lijkt me ook raar om als volwassene met je moeder naar een psycholoog te gaan! Hoe was dat?
Momenteel heb ik een periode dat ik 'leed van buitenaf' redelijk los kan laten. Het filter staat strak, zeg maar. Dat wisselt sterk van tijd tot tijd en hormonale aspecten spelen mee. En vooral ook of ik wel of niet zelf concreet iets aan de hand heb. Omdat ik nu niet werk moeten we echt op de centen letten en dat valt me niet mee, daar ben ik dus veel mee bezig in mijn hoofd. Het is te banaal voor woorden maar zo is het wel. Als alles vlekkeloos gaat moet ik blijkbaar tóch problemen hebben, dan ga ik me dingen van anderen aantrekken. Tsss...
Frits, ik vroeg me ook af of ik van die emotionaliteit af zou willen. Ik geloof van niet. En niet álles dat eventueel zou passen bij ADD is negatief, zeker niet. En ik heb ook niet overal last van. Dat hyperactieve brein bijvoorbeeld vind ik vooralsnog niet erg, als ik maar kan lezen in bed voor ik in slaap val heb ik er geen last van. Ik heb wel ontdekt dat ik veel gestructureerder kan denken als ik wandel of sport. Soms vertel ik hele verhalen tegen mezelf tijdens een wandeling, hardop, haha, en in het Engels, woeha, hoe kom je erbij. Maar dat zijn dus geen dingen waar ik last van heb ofzo. In tegendeel.
Waar ik echt Last van heb, is het nauwelijks komen tot dingen, uitstellen ervan, focussen op iets dat niet direct mijn belangstelling heeft op dat moment maar toch moet, zoals werken. En het gevoel veel in potentie te kunnen, maar het er niet uit kunnen halen.
xx lisa.
donderdag 15 mei 2008 18:39
http://www.sadd.nl/verschillenADDADHkarinPDFwww.sadd.nl.pdf
verschillen tussen ADD en ADHD. Gek om te zien, ik heb van allebei de rijtjes vanalles.
verschillen tussen ADD en ADHD. Gek om te zien, ik heb van allebei de rijtjes vanalles.
vrijdag 16 mei 2008 08:44
De H van hyperactiviteit hoeft niet persé lichamelijk te zijn. Dat is wel wat men vaak denkt omdat bij ADHD gelijk gedacht wordt aan die hele drukke jongetjes die inderdaad in alles klimmen wat los en vast staat.
Bij vrouwen komt die H veel vaker voor door ontzettende onrust in hun lijf. Continue gedachtenstroom etc.
Van mij zou nooit iemand gelijk denken aan ADHD omdat ik ook best een heel tijd voor me uit kon zitten dromen als kind, maar ondertussen waren mijn gedachtes dus overal en vooral niet nergens.... Ik heb een hekel aan inactiviteit, moet altijd iets doen, maar dus niet persé iets lichamelijks actief. Muziek luisteren, lezen, spelltjes doen, mensen bekijken, soms ook wel iets lichamelijks door een beetje van m'n ene been op m'n andere te huppen... Heb dus eigenlijk ook altijd wel iets bij me om te doen (meestal een boek). Ik vind inactiviteit vreselijk. Even rustig 'gewoon' op de bank zitten lukt niet...
En vind mezelf ook behoorlijk emotioneel. Maar kan ook soms heel passief zijn (dan voel ik me heel slecht en zit ik met mezelf in de knoop). Maar huil ook heel makkelijk. Voornamelijk als ik mezelf dingen in m'n hoofd haal die zouden kunnen gebeuren met dierbaren. Vandaar dat ik eerder deze week even een kleine inzinking had doordat mijn man in China zat (aardbeving), mijn schoonfamilie en vrienden in een gebied met veel onrusten, oproer en geweld en zelf ook al niet lekker in m'n vel zat.
Ga die link van hierboven eens bekijken, ben benieuwd!
Bij vrouwen komt die H veel vaker voor door ontzettende onrust in hun lijf. Continue gedachtenstroom etc.
Van mij zou nooit iemand gelijk denken aan ADHD omdat ik ook best een heel tijd voor me uit kon zitten dromen als kind, maar ondertussen waren mijn gedachtes dus overal en vooral niet nergens.... Ik heb een hekel aan inactiviteit, moet altijd iets doen, maar dus niet persé iets lichamelijks actief. Muziek luisteren, lezen, spelltjes doen, mensen bekijken, soms ook wel iets lichamelijks door een beetje van m'n ene been op m'n andere te huppen... Heb dus eigenlijk ook altijd wel iets bij me om te doen (meestal een boek). Ik vind inactiviteit vreselijk. Even rustig 'gewoon' op de bank zitten lukt niet...
En vind mezelf ook behoorlijk emotioneel. Maar kan ook soms heel passief zijn (dan voel ik me heel slecht en zit ik met mezelf in de knoop). Maar huil ook heel makkelijk. Voornamelijk als ik mezelf dingen in m'n hoofd haal die zouden kunnen gebeuren met dierbaren. Vandaar dat ik eerder deze week even een kleine inzinking had doordat mijn man in China zat (aardbeving), mijn schoonfamilie en vrienden in een gebied met veel onrusten, oproer en geweld en zelf ook al niet lekker in m'n vel zat.
Ga die link van hierboven eens bekijken, ben benieuwd!
vrijdag 16 mei 2008 10:07
Biebel, wij lijken écht veel op elkaar volgens mij. Wat jij beschrijft herken ik telkens helemaal.
Ik kan ook echt nooit 'niks' doen. Eet het liefst voor de tv of met de krant, want 'alleen maar eten' is veel te saai. Ik grap altijd maar dat ik een hedonist ben en uitblink in het ene aangename verenigen met het andere.
Ook gewoon kijken naar een praatprogramma kan ik niet. Daar moet nog iets bij. Dus 'kijk' in naar Pauw en Witteman en De Wereld Draait Door op uitzendinggemist.nl terwijl ik een kaartspelletje op de pc doe. Ideaal.
Verder zit ik altijd te pulken aan korstjes etc. Ik zou wel willen kunnen breien, dat zou handig zijn want dan kwam er ook nog een resultaat uit dat gefrutsel dat ik blijkbaar nodig heb. Maar ik ben veel te onhandig en ongeduldig voor breien. Ik wil best iets leren maar alleen als het in heel korte tijd kan, in een dag bijvoorbeeld, of een week intensief.
Is je man weer veilig teruggekeerd?
xx lisa.
Ik kan ook echt nooit 'niks' doen. Eet het liefst voor de tv of met de krant, want 'alleen maar eten' is veel te saai. Ik grap altijd maar dat ik een hedonist ben en uitblink in het ene aangename verenigen met het andere.
Ook gewoon kijken naar een praatprogramma kan ik niet. Daar moet nog iets bij. Dus 'kijk' in naar Pauw en Witteman en De Wereld Draait Door op uitzendinggemist.nl terwijl ik een kaartspelletje op de pc doe. Ideaal.
Verder zit ik altijd te pulken aan korstjes etc. Ik zou wel willen kunnen breien, dat zou handig zijn want dan kwam er ook nog een resultaat uit dat gefrutsel dat ik blijkbaar nodig heb. Maar ik ben veel te onhandig en ongeduldig voor breien. Ik wil best iets leren maar alleen als het in heel korte tijd kan, in een dag bijvoorbeeld, of een week intensief.
Is je man weer veilig teruggekeerd?
xx lisa.
