Jong en Burn-out deel 2

Vienna, wat fijn dat je nog even tijd krijgt om te herstellen. Ik kan me goed voorstellen dat die afspraak alles behalve fijn was, maar lig met positief resultaat Heb je nu ook een termijn gekregen voor wanneer je weer een dergelijke afspraak hebt? (dat je in ieder geval even kunt ontspannen tot dan)

Zelf ga ik eens in de 2 weken naar de psycholoog. De EMDR is voor nu even afgelopen, we zijn nu vooral bezig met grenzen verkennen en leren nee te zeggen enzo. Ik merk ook dat als ik iedere week ga het "te snel" gaat ofzo, het lukt me dan niet goed om het goed te laten bezinken. Zelf vind ik iedere 2 weken prima.
Wat fijn dat het zo goed bevalt bij die coach! Heerlijk dat ze precies weet waar aan te werken en hoe je dat goed kunt oppakken. Het lijkt me erg moeilijk en confronterend, net als die uitspraak. Maar wel erg nuttig! Zorgt ook voor veel positieve energie denk ik, als je het gevoel hebt ergens echt actief aan te kunnen werken

MevrouwStippel, dat is wel mazzel met die bank! Altijd leuk, als je zoiets tegenkomt en het precies in huis past! En wat fijn dat het zo goed gaat met je. Het klinkt echt alsof je een voor jezelf goede modus gevonden hebt om te herstellen!

Rianne, ik heb geen ervaring met zo'n traject. Als het goed gedaan is lijkt het me best nuttig, maar het is denk ik bijna onmogelijk om voor alle mensen met een burnout een programma op te zetten, omdat al die mensen zo'n verschillend tijdsverloop hebben qua ziek zijn... Ik hoop voor je dat je een goed programma treft!
Ik zit op dit moment ook rond mijn 1e jaars evaluatie e.d. Ik vind het ook erg spannend allemaal... ik heb zelf net het idee dat ik aan het herstellen ben, en nu komen er ineens weer allemaal extra regelingen bij. Ik heb juist net het idee dat het allemaal de goede kant op begint te gaan! Erg lastig in ieder geval...

Ik heb gister het arbeidskundig onderzoek gehad, ik vond het echt wel pittig. Het ging erg over de regelgeving, en niet zozeer over mij had ik het idee. Rianne, als je daar volgende week heen moet zou ik iemand meenemen. Ik had dat niet gedaan, maar daar heb ik wel spijt van. Het was toch handig als nog iemand alles gehoord had/ mij evt had kunnen bijsturen in het verhaal.

Ik had eerst alleen een gesprek met die man. Dat ging voornamelijk over, hoe komt het nu dat je hier zit, wat is de belangrijkste oorzaak, hoe ben je die aan het aanpakken, watvoor opleiding heb je gedaan, een korte samenvatting van mijn cv, en of ik mezelf nog terug zag keren in mijn eigen functie of dat ik liever naar een ander bedrijf wou.
Opzich allemaal geen heel gekke vragen, maar de toon waarop hij het vroeg! Echt alsof ik al voor altijd gedoemd ben en het nooit meer goed komt en dat ik me maar voor moest bereiden op nog 40 jaar heeeeel simpel werk. Een conclusie die hij had getrokken adhv de aandachtspunten die de bedrijfsarts opgeschreven had ten aanzien van mijn werksituatie nu. Maarja, ik heb echt wel het idee dat ik over een half jaar wel weer een stuk meer aan kan als nu, dus dan lijken die punten mij ook niet van toepassing op de situatie dan. Echt...
Gelukkig had hij daarna een gesprek met mijn leidinggevende(n) en de HR dame, die samen gelukkig ook aangegeven hadden dat ze me graag willen houden, en echt veel verbetering zien de laatste maanden, dus er best wel vertrouwen in hebben dat ik het ga halen om weer gewoon te komen werken in mijn eigen functie.

De conclusie van hem was dus (na de tijd hadden we een afsluitend gesprek met z'n allen), dat ik vanaf nu 3 maanden heb om te bewijzen dat ik echt aan het opbouwen ben en beter aan het worden ben. Daar is geen termijn in uren voor gesteld, maar ik moet lig vooruitgang laten zien. Kan ik dat begin oktober niet bewijzen moet ik ook een 2e spoor traject gaan doen. (en dat kwam er bij hem echt uit alsof ik hem daarvoor eindeloos dankbaar moest zijn, terwijl ik dat 2e spoor in mijn geval helemaal niet logisch vind...)

Ik begrijp het echt niet. Zo'n 2e spoor traject kost me alleen maar heel veel energie, die ik volgens mij veel beter kan stoppen in de opbouw van mijn uren bij mijn huidige werkgever (waar ik het naar mijn zin heb en ze mij graag daar houden). Dat is ook een dusdanig groot bedrijf dat ze eigenlijk vrijwel alle functies wel in huis hebben, dus dan kan ik beter intern overstappen mocht het dan niet lukken lijkt me... Maarja, dat kon niet wantja, regels hea! Ik snap ook wel dat ze moeten zorgen dat niet iedereen een 3e ziektejaar erbij krijgt of een uitkering, maar ik vind het in dit geval erg krom.

Over 2 weken krijg ik het rapport, ben erg benieuwd wat daarin staat.

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen met revalidatie/re-integratie trajecten. Ik heb er een slecht gevoel bij gekregen en dan ook besloten om zoiets niet te gaan doen.

@Rodelimo, wat klinkt dat gesprek vreselijk! Volgens mij is 2e spoor verplicht als er binnen de organisatie geen passend werk is, en als ik jou zo hoor zou dat er wel zijn. Mijn (beperkte) ervaring is dat organisaties helemaal niet zo goed bekend zijn met welke mogelijkheden er zijn binnen de wet. Men denkt dat jaar 1 verplicht 1e spoor is en jaar 2 verplicht 2e spoor, maar zo zwart-wit is het helemaal niet. Ik heb pas met iemand gesproken (een re-integratie coach) die mij uitgelegd wat allemaal wel en niet kan, daar heb ik veel aan gehad. Ik werk in een grote organisatie (>5000 medewerkers), je zou verwachten dat die genoeg ervaring en expertise hebben. Maar ook bij mijn werkgever worden allemaal aannames gedaan over de Wet Poortwachter die niet blijken te kloppen.
Laat je adviseren, of probeer zelf op internet goed uit te zoeken wat je rechten/plichten zijn.

@Vienna: Veel plezier dit weekend! Ik hoop dat je ervan kan genieten!

Hai allemaal

Rodelimo wat een naar gesprek. Dat je dan in deze positie nog iets moet gaan bewijzen ook. Alsof druk opleggen goed voor je is. Gelukkig staat je werkgever achter je. Ik zou proberen dit gesprek naast je neer te leggen en door te gaan met je werk opbouwen en aan jezelf werken zoals je bezig was.

Vienna wat fijn om er even uit te gaan. Hondje gaat mee neem ik aan? Even lekker wandelen in een andere omgeving.

Je vroeg nog hoe ik dat deed op zo'n foodfestival. Dat was wel in mei. Toen zat ik al thuis sinds begin januari en was ik al op halve sterkte aan het werken sinds november zelfs. Dus toen ging het al wel ietsje beter. Het was gewoon heel erg gezellig en leuk en we zijn daar zo'n 6 uurtjes geweest. Ik heb de dagen ervoor en erna wel veel rust ingebouwd maar ik kan me niet herinneren dat ik daar achteraf veel last van heb gehad. Ik kan dat wel alleen op een goede dag.

Hier is de terugslag gekomen waar ik op zat te wachten. Ik ben vandaag weer erg emotioneel. Weer spontaan in huilen uitbarsten en ik ben erg warrig. Oh en ook heel chagrijnig. Zomaar uitvallen tegen mijn man en ook een beetje tegen dochter.

Het is me wel gelukt om een uurtje thuis te werken. Piepklein rondje met de hond gewandeld. De rest heeft man gedaan. Ben met dochter naar de kinderpsycholoog geweest, heb eten gemaakt met hulp van man. Want ik was inmiddels zo overprikkeld dat ik niet eens meer wist hoe de keukenmachine werkte. En ik heb ook nog de vaatwasser ingeruimd. Dochter was gelukkig naar de naschoolse opvang en heeft na het eten nog buiten gespeeld. Toen ben ik even op bed gaan liggen met mijn ogen dicht en de ramen dicht. Moed verzameld voor het naar bed brengen van dochter. Mijn man is om na het eten vertrokken die heeft nachtdienst. Gelukkig is hij na vannacht 3 dagen vrij.

Ik ga zo maar vroeg slapen. Morgenochtend yoga doen en daarna naar mijn werk voor 4 uurtjes. Man is morgen vrij en zorgt voor dochter en de hond nadat hij morgen wakker is na de nachtdienst.

Vienna, haha een nurk? Dat is een vlaams woord denk ik? Zo leer ik nog eens wat
Ja, het was een bijzondere man. Ik vind het erg fijn dat mijn werkgever wel achter me staat, dat geeft me wel vertrouwen om door te gaan. Volgende week gaan we mijn werkzaamheden bespreken, en bespreken hoe we dit het beste kunnen aanpakken. De week erna heb ik weer een afspraak met de bedrijfsarts, dus daar ga ik ook even overleggen hoe ik dit nu het beste kan aanpakken. Ik ben benieuwd. Ik ga in ieder geval hard mijn best doen, want bij een andere werkgever (en dus weer nieuwe collega's) integreren zie ik echt niet zitten...

Ik vind het wel vervelend zo. Ik voel me nu toch wat onder druk gezet om iedere dag minstens een aantal uren te halen. Hierdoor voel ik me dan weer vreselijk incapabel als me dat niet lukt. Dat is precies de gedachtegang die ik moet afleren (en ook niet naar moet handelen!), maar ik ben er nog niet vanaf merk ik, heb er nu echt last van. Heb volgende week genoeg te bespreken met de psycholoog in ieder geval.

Lekker, een weekend weg! Het klinkt in ieder geval heerlijk, een zwembad bij deze temperaturen . Heel veel plezier!

Rianne, dat klinkt wel heel nuttig, zo'n gesprek met een reïntegratie coach! Heb je dat via je werk kunnen regelen? Het is best wel een idee om in ieder geval voor het volgende gesprek met een dergelijk iemand te praten.

Mevrouwstippel, balen dat de terugslag toch gekomen is! Goed dat je wel meteen je gedrag herkent en kunt aanpassen naar een wat mindere dag. Fijn dat je man nu een paar dagen thuis is, kan je goed uitrusten. Heb je vandaag lekker in de tuin kunnen zitten in de zon?
Ik hoop voor je dat vandaag weer een wat betere dag is!

Ik ben ook een beetje ingestort. Deze week was veel te druk en te belastend. Eigenlijk wist ik dat wel, maar mijn stomme eigenwijze hoofd! Ik leer het ook nooit.
Na het gesprek dinsdag voelde ik me woensdag eigenlijk best wel goed, dus had ik wel vanalles gedaan, net als gister. Gisteravond was het echt van het een op het andere moment helemaal op. Ben maar vroeg naar bed gegaan.
Vandaag dus alleen 2 uur thuis gewerkt en verder niet veel gedaan.

Vanavond gaan mijn man en ik richting de camping. Er staat al lang een familie-kampeer-weekend gepland dit weekend. Nu zag ik er al een beetje tegenop (omdat je dan wel heel erg op elkaars lip zit), maar nu weet ik helemaal niet echt meer of het een goed idee is. Ik heb me al afgemeld voor alle activiteiten, ik hoop dat dat genoeg is. Met mijn man heb ik in ieder geval afgesproken dat we teruggaan zodra het voor mij teveel dreigt te worden en anders sowieso zondagochtend. Weer een goede oefening voor mijzelf om grenzen aan te leren geven! Gelukkig word het in ieder geval mooi weer, dan zitten we niet de hele tijd in de regen, haha.
Ik heb voor mezelf veel boeken gehaald en de mp3 speler is vol, ik kan me dus goed afzonderen

Goed weekend allemaal!

Hier alles wat in rustiger vaarwater. Voel me momenten weer mezelf en zelfs even ontspannen.

Ik voel me alleen weer erg alleen. Vriendinnen hebben het druk. En iedereen lijkt toch wel erg met zichzelf bezig te zijn.
Op zich herken ik het van toen ik nog werkte. Er moet van alles voor de vakantie af en iedereen is aan vakantie toe, loopt op zijn tandvlees. Wel weet ik dat de sociale contacten die ik nu heb, niet voldoende meer zijn. Ik moet er meer contacten bij gaan vinden.

Zo ben ik natuurlijk al wel goed bezig, vind ik zelf, met de dagbesteding en ga binnenkort laagdrempelig sporten. Hopelijk doe ik wat contacten op. Maar echt goede contacten vinden is lastig en niet 123 geregeld.

Jullie zie ik dan ook als mijn online vriendinnen. Ik heb zeker steun aan dit topic.

Balen dat meerdere een terugval hebben! Hopelijk zijn het kleine dipjes en is iedereen snel weer uit het dal.

Rodelimo zo'n eerste jaars evaluatie is echt super vermoeiend. Ook qua psychisch. Al een jaar ziek. Gun jezelf de tijd om er van bij te komen.

Zo was ik erg gespannen voor de eindevaluatie en het hele wia gebeuren. Ook een gedoe. En confronterend, 2 jaar ziek.

Hoe gaat het familie weekend?

Goed vakantie weekend Vienna!

En de rest natuurlijk ook, goed weekend!

Rodelimo ik hoop dat het een beetje gelukt is qua drukte op de camping. Goed dat je met je man een soort van escape hebt afgesproken en als het genoeg is dan is het genoeg.

Ik denk dat het leren en ervaren blijft wanneer het genoeg is. Soms is het ook nodig om net even een stapje extra te zetten zo leer je ook weer je activiteiten uitbreiden. En je lichaam geeft ook heel duidelijk de grens aan. Ik denk dat het belangrijker is om dan goed te luisteren en een stapje terug te zetten.

Ik heb bijvoorbeeld donderdag en vrijdag goed naar mezelf en mijn lichaam geluisterd. Ik ben donderdag vroeg naar bed gegaan. Vrijdagochtend voelde ik me alsof ik amper geslapen had en compleet gesloopt. Ik ben wel naar yoga gegaan, daar knap ik echt van op. Maar daarna heb ik ondanks dat ik gezegd had dat ik naar kantoor ging gekozen om thuis te blijven. Even rustig tot mezelf komen. Daarna heb ik thuis ingelogd en heb ik ongeveer 3 uurtjes gewerkt ipv de 4 uur die zouden moeten. Maar daar heb ik me niet schuldig om gevoeld. Ik heb twee taken af kunnen maken waar ik al even mee bezig was. Het deed me goed om in alle rust thuis te werken. Toen ben ik weer gaan rusten op bed. En in de avond ben ik van 19.30 tot 21.30 uur op kraamvisite geweest met een paar vriendinnen. Daarna nog een kop thee gedronken op de bank met mijn man. En weer om 23 uur naar bed.

Het voelt alsof ik de terugslag gewoon goed getackeld heb. En ik ben er weer. Gisteren was bedoeld als een thuis rommeldag, was draaien, stof zuigen, eten maken dat soort dingen. Maar de dag was wel even heftig want mijn dochter is in de tuin recht op haar tanden/mond gevallen. Eén tand zit wat los en van de andere tand is een heel klein hoekje af. Haar lip is best stuk en haar kin is geschaafd. Het arme kind ziet er even niet uit maar het komt allemaal goed. Man is dus met haar naar de spoedtandarts geweest. De losse tand zou het moeten redden daar moet ze even voorzichtig mee zijn. Van de andere tand moet door onze reguliere tandarts de komende weken het hoekje bij gevijld worden of hersteld. Het is een piepklein stukje dus het is amper zichtbaar.
De rest van de dag verliep gelukkig rustig en zonder ongelukken en man is daarna nog met dochter en stiefdochter naar de bioscoop geweest waardoor ik ook weer even rust had.

Vandaag hebben we een verjaardagfeest van man's vader. Moeten we een flink stuk voor rijden en heb er eigenlijk geen zin in. Maar niet omdat ik het niet trek omdat ik gewoon geen zin heb. Ik kan er helaas niet onderuit. Ach ja komt wel goed. Maar ik zal blij zijn als ik vanavond weer lekker op mijn eigen bank zit.

Gele suikerspin fijn dat je je wat meer ontspannen voelt. Maar niet leuk dat je je zo alleen voelt. Heb je wel een goede vriend/vriendin aan wie je kwijt kunt dat je je zo voelt en dat je graag wat meer contact zou willen?

Ik herken het een beetje. Maar dat staat los van mijn burn out. Ik ben vijf jaar geleden 2,5 uur van mijn oude woonplaats verhuisd. Mijn beste vriendin woont daar nog en daar hou ik wel contact mee maar voornamelijk via de app en soms een belletje. We zien elkaar hooguit 2-3 keer per jaar. Ik heb inmiddels wel wat contacten hier en ook een paar vriendschappen. Nu heb ik ook wel een gezin en een man en ben ik daardoor minder eenzaam.

Ik kan het me voorstellen dat het erg confronterend is om twee jaar ziek te zijn en dat hele WIA gebeuren gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Sterkte ermee.

Gele suikerspin, wat fijn dat je jezelf wat rustiger voelt! Gelukkig:)
Dat iedereen druk is herken ik wel inderdaad. Heel vervelend dat je daardoor zo alleen voelt! Ik hoop voor je dat je bij de sport en dagbesteding wat leuke contacten op kunt doen. Ik herken wel dat het relatief makkelijk is om "kennissen" op te doen, maar echte vrienden bij wie je dit soort dingen kwijt kan is toch anders.
Sowieso gewoon hier blijven schrijven! Ik vind het ook altijd erg fijn om hier te lezen en schrijven, om gewoon even te kunnen kletsen of om elkaar te steunen. In mijn omgeving mis ik ook wel vrienden bij wie dat kan. Doordat ik een paar keer verhuisd ben naar alle hoeken van het land wonen ze allemaal verspreid over het land, maar niet in de buurt. Het is dan toch heel fijn om hier in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen vind ik!

Ja, zo'n wia aanvraag lijkt me ook wel een heel grote drempel waar je jezelf even overheen moet zetten. iS het wel allemaal goed gekomen? Heb je al uitsluitsel of je ook inderdaad die uitkering kan krijgen? Lijkt me erg lastig.

Mevrouwstippel, dat klinkt als een druk, heftig weekend! Fijn dat het met je dochter allemaal weer goed komt. Lijkt me toch even goed schrikken allemaal!
Het klinkt erg goed zoals je het aanpakt om je energie te verdelen, kan ik nog wat van leren . Heel fijn dat je op die manier toch weer zoveel mogelijk kan doen!
Heb je het verjaardagsfeest goed overleeft?

Ik heb het weekend overleeft, maar wat blijft het lastig om voor jezelf te kiezen! Eigenlijk had ik vrijdagavond al vrijwel geen energie meer, het gesprek met de arbeidskundige en nog wat andere dingen hadden er behoorlijk ingehakt. Ook zag ik al een tijdje tegen het weekend op, dus dat hielp ook niet .
Uiteindelijk was het best gezellig, maar ik had er gewoon echt geen energie voor. De zaterdag activiteit had ik al geskipt, maar op een camping is het toch erg moeilijk om tot rust te komen vind ik (ik heb tussendoor echt even behoefte aan privacy). Aan het eind van de zaterdag gingen we naar de 'dutch open sheepdog trial 2017', wat naast de camping gehouden bleek te worden. Daar wilde ik wel heel graag heen, dat is zo tof om te zien altijd! Het was ook echt gaaf om te zien wat die honden allemaal konden met de schapen, zo knap!
Ook de honden die langs de kant zaten waren echt grappig om te zien. Die waren zo aan het meeleven met de wedstrijd! Echt een beetje zoals in de 101 dalmatiërs, haha .

Toen we terugkwamen op de camping ben ik wel echt helemaal ingestort, in paniek en echt geen energie meer over. Toen zijn we 's avonds dus ook weer terug naar huis gegaan. Het was echt moeilijk vond ik, om dan toch voor mijzelf te kiezen, maar ik ben blij dat we naar huis gegaan zijn.
Nu heb ik 2 dagen geslapen en ben ik weer een beetje bij. Nog steeds wel erg moe, maar niet zo weinig energie dat ik echt helemaal niets meer kan, zoals afgelopen dagen. Zometeen ga ik nog werken (wel thuis), en daarna de rest van de middag weer bijkomen. Hopelijk is het dan morgen weer redelijk goed!

Vienna, hoe was jou weekend weg? Ik hoop dat je genoten hebt!

Verwijderd ivm herkenbaarheid

Hai allemaal,

Heel erg herkenbaar Vienna dat mede passagier zijn zoveel energie kost. Wij rijden ook geregeld lange stukken met de auto en dan ook nog met 2-3 kinderen op de achterbank die met hun mobiel of dvd speler in de weer zijn. Of die kibbelen en ruzie maken...
Het feest zondag ging redelijk. Mijn schoonouders wonen op een rustige locatie en het was gezellig in de tuin. Maar aan het einde van de dag was mijn energie echt helemaal op en was ik zelfs weer even op/over de grens gegaan.

Op maandag moet ik vaak echt bij komen van alle weekend prikkels (mijn gezin om me heen, vaak wel iets van een sociale activiteit). Op maandag ben ik altijd vrij en zit mijn dochter weer op school en is man naar mijn werk. Van mijn hondje kan ik wel genieten dan, die maakt namelijk geen lawaai. Dinsdag was ook een drukke dag met werk en daarna gelijk de hond uitlaten. Gelukkig was man op tijd thuis van zijn werk en heeft hij eten gemaakt terwijl ik even rustte op bed. Maar na het douchen stortte mijn man even in qua moeheid en heeft hij even geslapen op bed. Daardoor was ik aan zet om dochter naar bed te brengen terwijl ik het eigenlijk niet trok. Mijn man was van 5 uur in de ochtend tot 16.30 uur aan het werk geweest. Dus op mijn tandvlees mijn dochter aangespoord met tandenpoetsen en douchen en daarna nog een kwartiertje samen gelezen.

Vandaag hou ik een heel rustig dagje. Het regent hard dus de hond gaat alleen korte rondjes naar buiten en we doen binnen wel wat zoekspelletjes samen. Vanmiddag ga ik mijn dochter naar de psycholoog brengen die moet twee uur lang allerlei testen doen. Ik hoef er zelf niet bij te blijven. En naast douchen en eten maken ga ik weinig tot niets ondernemen vandaag. Ik heb nog een leuke luchtige serie ontdekt op netflix "New Girl". Het is soms een beetje flauwig maar op een of andere manier vind ik het supergrappig om te kijken.

Rodelimo goed dat je naar huis bent gegaan toen het genoeg was. Heeft je familie daar wel begrip voor? Sommige sociale afspraken kunnen moeilijk afgezegd worden. Toch is het elke keer weer de keuze/afweging maken, trek ik dit nu maar ook is dit goed voor mij.

Met mijn dochters tanden is het redelijk. De hoop is dat de losse tand zich gaat herstellen, daar zitten lichte barstjes in en dat die vanzelf weer goed vast komt te zitten. Van de andere tand is een klein hoekje af. Het is nauwelijks zichtbaar. Ik verwacht dat de tandarts dat hoekje nog bij gaat vijlen/polijsten. Maandag gaan we weer naar de tandarts ter controle. Haar kin en lip zijn goed aan het genezen. Haar lip ziet er nogal gekwetst uit maar ik schat in dat het allemaal goed komt.

MissLotus welkom hier. Je bent zeker niet alleen. Veel sterkte en veel lees en schrijfplezier.

Dankjewel MevrouwStippel. Ik zal me even wat verder inlezen.

Ik zal even wat over mijn situatie vertellen: ik ben werkzaam in het onderwijs. Werkdruk is hoog. Daarnaast probeer ik mijn bevoegdheid nog te halen. Verder hadden mijn vriend en ik een paar jaar geleden een huis gekocht, wat we nog aan het verbouwen zijn. Ik heb naast mijn werk nog vrijwilligerswerk gedaan, er waren zorgen omtrent de gezondheid van mijn neefje en problemen in de relatie met mijn schoonfamilie. Het lijkt erop dat ik na een escalatie tussen mij en mijn vriend en mijn schoonmoeder "geknakt" ben (schoonzus had de boel belazerd en schoonmoeder koos desondanks haar kant). Daarna ging het bergafwaarts. Ik heb nog 4 maanden doorgewerkt, toen ging het echt niet meer. Achteraf had ik al veel eerder moeten stoppen. Maar ja...

Burn-out dus. Depressieve symptomen, huilbuien, stemmingswisselingen, doodmoe, emotioneel maar tegelijkertijd ook het gevoel lamgeslagen te zijn. Ik woon tijdelijk op een ander adres, want thuis ging het niet meer. We hadden niet veel ruzie, maar ik voelde me heel onrustig en ongelukkig, en enorm schuldig tegenover mijn vriend. Gewoon omdat ik mezelf niet ben. Het lijkt wel of ik geen liefde kan voelen nu. Ik vind het verschrikkelijk. Het gaat nu gewoon niet tussen ons. Ik heb voor deze tijdelijke oplossing gekozen om erger te voorkomen en hopelijk zelf weer wat tot rust te komen. Ik kom een paar dagen per week thuis. Ik hoop over een tijdje weer echt naar huis te kunnen.

Ondertussen al een tijdje in therapie. Cognitieve gedragstherapie geprobeerd, leek niets op te schieten. Antidepressiva leken het nog erger te maken, lichamelijke bijwerkingen waren heel naar. Daarna moest ik ermee stoppen. Ook dagbehandeling geprobeerd, gericht op stemming en structuur, 2 dagdelen per week. Was geen succes. Ik merkte dat dat vooral voor mensen met ernstige depressies was, en dat ik nog te goed functioneerde om me daar op mijn plek te voelen.
Nu aangemeld voor EMDR om heftige herinneringen een plek te kunnen geven en meer rust te krijgen in mijn hoofd en lijf. Daarnaast bloedonderzoek laten doen, was ok. En een paar weken geleden gestopt met de pil en in plaats daarvan een Mirena spiraaltje laten plaatsen. Het lijkt er tot nu toe op dat ik me een stuk minder labiel voel sinds ik de pil niet meer slik. Of dit op langere termijn zo blijft is nog afwachten natuurlijk, maar dit voelt iig positief.

Eind augustus weer naar de bedrijfsarts, ivm vakantie. Afgelopen maandag nog geweest. Als het goed is voor de vakantie nog een gesprek met mijn teamleider. Maar die had het in zijn mail over reïntegreren en het ondertekenen van iets (wat precies weet ik nog niet), wat me een naar gevoel geeft. Ik ben daar nog lang niet aan toe. Ik ben bang dat ze zullen proberen me te lozen en ik zal zeker niet zomaar iets tekenen. En anders schakel ik de vakbond in. Maar eerst maar afwachten...

Gek word ik ervan, controlfreak die ik ben...

Vienna, haha bingo! Cool, echt een bucket-list dingetje, haha. Heb je nog leuke dingen gewonnen?
Balen dat het weekend zo geëindigd is.... Ik hoop voor je dat je vandaag goed hebt kunnen uitrusten. Dat het enorm vermoeiend is om passagier te zijn herken ik goed, in het begin was ik voor we het dorp uit waren al overprikkeld. Echt alles kwam op me af, net een 3D cinema! Ik heb heel lang alle lange afstanden gemeden, hoe moeilijk ook.
Wel echt fijn dat je een goede dag gehad hebt met je man. Heerlijk, als je daar weer energie en tijd voor hebt:)

Jij moest deze week toch ook weer naar de arbeidsgeneesheer? Hoe is het gegaan?

Mevrouwstippel, herkenbaar dat de maandag echt zo'n bijkomdag is. Ik betrap mezelf er ook vaak op in het weekend makkelijker over mijn grens te gaan. Ik kan dan moeilijker vasthouden aan mijn dagschema, en mijn man is natuurlijk thuis. Erg gezellig, maar een stuk drukker als door de weeks

Ik hoop voor je dat het inmiddels weer wat beter gaat? Zowel met jou als met je man. Zo lastig als je allebei niet meer kunt! Fijn dat het met je dochter weer goed gaat komen .

Spannend, een nieuwe serie! Ik houd hem in mijn achterhoofd. Op dit moment ben ik nog altijd bezig met "the good wife", al gaat het wel in een beschamend tempo Het is zo spannend!

Ja, mijn familie (of in dit geval die van mijn man), kan er wel mee om gaan gelukkig. Ze vinden het dan vooral vervelend voor mij, en jammer dat we weggaan. Er word in ieder geval tegen mij nooit vervelend over gedaan, ondanks dat ik al best veel afgezegd heb daar afgelopen jaar.

Misslotus, welkom hier! Balen voor je dat je hier mee kan schrijven, je situatie klinkt erg lastig. Een grote stap ook om tijdelijk ergens anders te gaan wonen! Krijg je hier wel voldoende rust? Is de verbouwing inmiddels "af"?

Ik heb ook EMDR therapie gehad om herinneringen uit het verleden te verwerken. Ik moet zeggen dat het bij mij heel erg goed geholpen heeft. Het geeft me meer energie en de herinneringen zijn een stuk minder beladen. Ik hoop dat het voor jou ook helpt!

Spannend, een gesprek met je teamleider. Als je er echt heel nerveus voor bent zou ik iemand meenemen die voor jou vertrouwd is. Ook zodat die eventueel het gesprek kan horen en mee-onthouden wat er allemaal gezegd is en waar je later nog eens mee kunt overleggen. Ik vond het heel prettig dat mijn man een aantal keer mee geweest is naar de bedrijfsarts om die redenen (al heeft hij alleen geluisterd).

Ik kan me helemaal voorstellen dat je controlfreakheid absoluut niet past bij de gang van zaken in een burn out. Dat vond ik het aller-lastigste is het begin, dat je nergens controle over hebt. Ook niet over je lijf, terwijl je normaal gesproken alles "gewoon" doet.
Toch ben ik blij dat ik er nu een beetje vanaf ben, het geeft me een heel stuk rust om niet steeds alles te willen controleren. (Maar dit zeg ik na ruim 12 maanden, heb ik een hele tijd over gedaan! Haast je niet)
Voor mij heeft een mindfulness cursus hier heel veel bij geholpen om dit te accepteren.

Ik ben inmiddels weer een beetje bijgekomen. Afgelopen dagen heb ik vooral veel geslapen, maar vanmorgen had ik voor het eerst weer zoiets van "he, de wereld is groter als alleen mijzelf, ik kan weer iets meer input aan". Gelukkig.
Ik ben wel heel blij dat ik nu merk dat ik een stuk sneller herstel als een aantal maanden terug. Ik merk vooruitgang en dat is heel erg fijn en motiverend!

Vandaag was ik bij de psycholoog. Het was een best zware sessie vond ik. Ik had gevraagd of we het eens konden hebben over grenzen. Hoe merk je nu waar je grenzen liggen, hoe ga je met grenzen om, wanneer zeg je nu nee?
Voor mij behoorlijk lastige onderwerpen. Ik merk dat ik zo lang over de grenzen gegaan ben en signalen van mijn lichaam als onbelangrijk afgedaan heb dat ik nu eigenlijk niet eens meer weet wat die signalen zijn en hoe ik daarmee om moet gaan.
Ik had altijd zoiets van "niet zeuren, maar doorgaan", maar nu moet ik dus meer naar mijn lichaam leren luisteren. Of, zoals de psycholoog zei: beter op mijn dashboard letten en wat doen met de lampjes die gaan branden.

Wat hij ook zei, en wat voor mij echt een eyeopener was was: "Het is niet per se egoïstisch om voor jezelf te kiezen. Anderen hebben er ook baad bij om jou te zien in goede gezondheid en wanneer je je goed voelt (anders gaan ze zich zorgen maken), dus als je voor jezelf kiest kies je ook voor anderen, Zij vinden het ook niet prettig om jou ongelukkig te zien."

Was voor mij best wel een openbaring, omdat ik me altijd vreselijk schuldig voel als ik iets afzeg omdat ik me niet goed voelt. Dat voelt als aanstellerij oid. Dat mocht ik dus niet meer zeggen, naar jezelf luisteren is geen aanstellerij. Afzeggen is dus niet altijd verkeerd, en daar hoef je je ook niet schuldig over te voelen omdat je dan wel voor jezelf kiest. Als je maar duidelijk communiceert.

Nouja, dat is de theorie in ieder geval . Nu moet ik het nog gaan toepassen in de praktijk, en me dus niet schuldig voelen! Dat wordt lastig denk ik, maar ik wil het wel erg graag leren dus ik ga het proberen.

Even van me afschrijven.
Ik ben bezig dingen te verwerken. Lig er nu eigenlijk wel wakker van. Want waarom heeft mijn vorige psycholoog altijd gezegd dat dat niet nodig was. Dat neem ik haar wel soort van kwalijk. Ze ging altijd alles lijmen en in het hier en nu leven. Maar als je het verleden onder het tapijt veegt is het er nog steeds. Misschien, of waarschijnlijk ben ik daarom mede zo moe geworden, omdat ik door ben gegaan met mijn leven. Terwijl ik iedereen echt wel heb verteld dat het mij veel pijn heeft gedaan en verdriet heeft gekost. Mensen en de psycholoog heeft blijkbaar niet goed ingeschat hoeveel. Soms valt het leven gewoon niet te snappen. En mensen snappen echt niet wat een depressie is. Vind ik zó raar. Sorry, even gebrabbel van mijn kant. Ben boos, verdrietig en als ik er te lang over na denk raak ik altijd helemaal verward. Dus pleur het hier maar neer. Hulpverleners zijn soms echt slecht, en er is veel te weinig kennis over depressie en soorten depressie.
Ik troost mezelf maar dat ik nu fijne hulp heb en steun van mijn omgeving. Maar ben verdrietig en boos dat ik het jaren lang terwijl ik heel jong was alleen heb moeten doen en dat zelfs specialisten niets van depressie wisten.

Dit is iets wat ik tijdens mijn burn-out probeer te verwerken. Opgelucht het hier even neer te hebben gebrabbeld.
Nu proberen te slapen.

Truste

@MissLotus: Welkom. Ik hoop dat je hier herkenning en steun vindt.

@Vienna, wat houdt je tegen om naar een psychiater te gaan? Vind je je probleem te klein, of heb je negatieve associaties bij een psychiater? Ik heb zelf alleen ervaring met een coach bij BO en met een psycholoog voor depressie. Ik moet mijn coach ook zelf betalen en het kost inderdaad veel geld! Als een psychiater grotendeels vergoed wordt en coaching is te duur, dan zou je het wellicht kunnen proberen?

@GeleSuikerspin: ik kan mij goed voorstellen dat je daar nu boos/verdrietig om bent en je afvraagt hoe dingen waren gelopen als het eerder was besproken. Maar het goede is dan wel dat je nu wél de juiste hulp krijgt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel eens bij mijn psycholoog denk, 'je snapt er geen snars van'. Ze is heel aardig en meelevend, maar af en toe vind ik haar adviezen/tips kant nog wal slaan. Ik denk dat het als psycholoog ook heel moeilijk is om de juiste inschatting te maken als je zelf geen ervaring hebt met depressie/angst/trauma of wat dan ook.
En weet je, volgens mij had ik zelf ook niet echt een juist beeld van depressie tot ik het zelf kreeg.
En ik ben het met je eens, er is te weinig kennis over depressie. Je kan medicatie krijgen en wat babbelen met een psych, maar als dat niet helpt dan weet men ook het niet meer.

Je schreef pas dat je je eenzaam voelde. Dat herken ik heel erg, en dat terwijl ik wél een partner heb. Volgens mij hoort dat ook bij depressie. Waarmee ik overigens niet beweer dat jou eenzaamheid alleen maar een gevoel is. Als je alleen woont en je bent ziek, dan is het ook eenzaam en alleen. Maar ik denk wel dat wanneer je depressief bent , dat dat gevoel nog sneller opkomt en veel sterker aanwezig dan voor/na een depressie. Ik ben heel lang vrijgezel geweest en heb mij toen nooit zo alleen gevoel als nu.


Nou, bij mij zijn er aardig wat ontwikkelingen. Ik heb weer een serie gesprekken op het werk gehad (o.a. met arbeidsdeskundige), wat weer een bak met energie heeft gekost en ik weer flink over mijn grenzen ben gedaan. En dan komt altijd die depressie weer keihard terug. Vreselijk.... Maar goed, ik heb nu dus akkoord van mijn werkgever om tijdelijk ergens anders te gaan re-integreren en ik heb via mijn eigen netwerk al een plek kunnen vinden. Ik ga beginnen met 3 ochtenden en ik start al as maandag!
Ik vind het vreselijk eng en spannend, maar ben er tegelijkertijd ook blij mee.

Dit weekend probeer ik even weer tot rust te komen van een aantal hectisch weken, zodat ik hopelijk redelijk uitgerust op mijn nieuwe plek kan beginnen.

Vienna, wat fijn dat je man mee kon naar de bedrijfsarts. Zeker als je zelf nog niet helemaal zeker bent van je "toestand" op dat moment is het wel erg fijn om iemand te hebben om op terug te vallen. Mooi dat hij vind dat je genoeg doet en het eens is met de behandelwijze!
Wat is remgeld eigenlijk?
Ik ben in het begin naar een psychiater geweest op aanraden van de POH om over medicatie te praten. Ik ben er in totaal 3x geweest, omdat zij eigenlijk niet meer deed als die pillen voorschrijven. Het was dus vooral zo dat ik beschreef welke klachten ik had, zij een recept uitschreef, en dat was het. Geen gepraat zoal bij een psycholoog. Toen die medicatie eenmaal aansloeg was het voor mij eigenlijk ook niet meer nodig daarheen te gaan, tenzij ik er problemen mee zou hebben.
Vond de bedrijfsarts dat het verstandig was om aan medicatie te denken? (voor zover hij daar echt iets zinnigs over kan zeggen)

Gele suikerspin, wat balen dat je je zo voelt! Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt aangaande die behandelingen! Het is zo enorm frustrerend als je eerst een tijd met een behandeling bezig geweest bent die uiteindelijk helemaal niet toereikend blijkt. Dan voel je je zo machteloos.... Ik heb mijn POH ook wel 100x vervloekt in mijn hoofd om die reden.
Ik hoop dat je die frustraties wel wat los kunt laten, want ze kosten wel een hoop energie! Kan je hier wel goed over praten met je huidige psycholoog? Heb je het idee dat deze behandeling wel goed is voor je?
Goed dat je het hier neerschrijft! Schrijf het lekker van je af, ookal lost het niet direct iets op vind ik het altijd wel een stuk opluchten.

Dat niemand vroeger die problemen herkent heeft toen je klein was herken ik goed. Ik heb mezelf nu ook al zo vaak afgevraagd hoe het nu kon dat niemand op school, sport, familie of vrienden van mijn ouders gemerkt heeft dat er iets niet helemaal goed was met mij, of daar in ieder geval geen actie op heeft ondernomen. Terwijl achteraf blijkt dat het waarschijnlijk jarenlang een depressie geweest is. De psycholoog zei tijdens een van mijn EMDR sessies, dat ik nu tegen mijn vroegere zelf moest zeggen dat ik er in ieder geval wel voor haar was. Dat ze dus niet alleen is/was. En hoe stom ook, het helpt me wel.

Ik hoop dat jouw behandeling goed werkt!

Rianne, spannend lijkt me dat, om ergens anders te gaan reïntegreren! IS het wel ongeveer in dezelfde richting als je normale werk? Even nieuwsgierig, ga je dan nu ergens anders integreren en dan daarna wel weer terug naar je eigen werkgever in je oude functie?
Veel succes volgende week in ieder geval!

ik ben inmiddels weer bijgekomen:) Gisteren had ik een redelijk drukke dag met werk, een stukje schilderen aan mijn schuurtje, en precies toen ik klaar was belde de buurvrouw of we konden gaan wandelen. Allemaal leuk, maar achteraf een beetje druk. Wel trots op mezelf, ik heb een uur gelopen! Nu heb ik wel spierpijn (ja, dat is echt heel schandalig van zo'n klein stukje ), maar ben blij dat het gelukt is zonder er vandaag echt kapot van te zijn!

Vanmorgen was ik op kantoor aan het werk. Echt fijn om daar te zijn. Ik sprak met een collega die een aantal jaar terug hetzelfde meegemaakt heeft als ik nu. Ik weet natuurlijk dat ze er zijn, maar het is toch echt fijn om op het werk ook iemand te hebben die je Echt snapt. Was een heel fijn gesprek!

Net kreeg ik wel het rapport van de arbeidskundige terug. Brrrr, om dan al die dingen over jezelf zo op papier te zien staan is toch wel even lastig vind ik... Ook raar, want niets is zo zwart-wit als het daar staat, de nuances zitten er niet echt in zeg maar. Gelukkig is dit de conceptversie, dus kan ik nog wijzigingen terugkoppelen. Volgende week even overleggen met de bedrijfsarts maar....

Nu maar even naar de garage om de auto op te halen (grote beurt, hoop dat het een beetje meevalt, haha), en op de terugweg langs de frietjeswagen. Ben even een beetje klaar na dat rapport gelezen te hebben, dus tijd voor wat leuks!

Dit weekend is mijn man een weekendje weg, dus het is heel rustig hier in huis. Ongezellig dat hij er niet is, maar het is ook wel een goede gelegenheid om heerlijk uit te rusten! Heb me voorgenomen om elke dag een klein stukje te verven (voor zover het gaat), dan is het schuurtje straks echt bijna klaar

Hebben jullie leuke weekendplannen?

Zojuist kwam ik deze pagina nog tegen op Facebook: http://herhealth.nl/category/burn-out/
Ik vond het een heel fijne pagina om te lezen! (Vooral als ik niet kan slapen, zoals nu )
Misschien is hij voor jullie ook leuk:)

@vienna en rodelimo: het werk wat ik ga doen ligt wel in mijn normale vakgebied. Wat betreft de toekomst, terugkeer naar mijn oude functie is officieel nog wel steeds het doel. Hoewel onderzoeken van het 2e spoor inmiddels ook verplicht is. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik nog wel terug wil. Maar tegelijkertijd wil ik die beslissing nu ook nog niet maken. Ik wil eerst weer beter in mijn vel zitten en verder hersteld zijn.