Gezondheid
alle pijlers
leven met pijn: wie praat er mee?
donderdag 24 april 2008 om 12:05
He hallo,
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
dinsdag 8 juli 2008 om 19:42
Zoonmik en ik zijn beiden ziek . Ik hou al wat langer eten binnen, maar wel goed misselijk de hele dag. Zoonmik houdt vanaf 2 uur eten binnen en is zo goed als beter... Ben dus hele nacht en ochtend kots aan het opruimen geweest, met mijn zieke lijf aan het wassen, poetsen, kind poetsen die zich ook ziek voelde. Duik weer op de bank
woensdag 9 juli 2008 om 08:19
quote:Sent schreef op 05 juli 2008 @ 09:33:
[...]
Hmm.. lang verhaal, en weet even niet hoe dat te verwoorden. Vooral communicatie (of: KROMmunicatie?) die veel energie vraagt, en mijn eigen emotionele gedoe. Om het samen te vatten: iemand hoeft momenteel maar 'boe' te zeggen, en ik ga janken. Krijg ik dan ook nog -in mijn ogen onterechte- kritiek oid, dan gaan helemaal de sluizen open voor de rest van de dag.
En jij? Al aan het experimenteren met de dosering? Heb je goede instructies gekregen over hoe de thee te zetten? En heb je nog nagedacht over andere toedieningsmogelijkheden? Ik heb wel eens begrepen dat thee erg moeilijk te doseren is, ook omdat het effect vrij lang op zich laat wachten. Vernevelen schijnt dan nog het beste te werken, als je tenminste niet wilt roken.
Sent, wat naar dat je je zo voelt. Het is ook wel veel wat er speelt op het moment, en als de communicatie dan ook nog 's te wensen overlaat... zonde van je kostbare energie. Pas goed op jezelf
Wat betreft de cannabis: bij medisch gebruik wordt die meestal in thee verwerkt. Een vamporizer is een (duur!) alternatief, maar inhaleren en drinken werken anders: thee begint pas na 30-90 minuten te werken maar de werking houdt wel urenlang aan (fijn voor 's nachts), terwijl je bij inhaleren een direct effect hebt dat relatief kort aanhoudt. Bovendien word je van de thee niet high.
Doseren is niet moeilijk: de apotheek heeft de cannabis per gram in zakjes verpakt. Van één zakje (1 gram) zet je een liter thee, die je een paar dagen in de koelkast kan bewaren nadat je er een lepeltje poedermelk aan hebt toegevoegd. 's Avonds drink je daar dan één kopje, 200 ml, van. Bij onvoldoende werking kun je ook 's morgens een kopje nemen, maar daar begin ik niet aan.
Een voorzichtige eerste evaluatie (gebruik het nu vijf dagen): ik heb van vrijdag t/m maandag een grote migraineaanval gehad, maar heb NIET overgegeven (o wonder!), kon zelfs een beetje eten en heb goed geslapen (ook een mirakel). Verder kan ik 's avonds m'n pijnstillers laten staan, en voor het eerst sinds maaaaaaaaaaaanden heb ik nu weer trek!
Mik, wat naar dat jij en Zoonmik ziek zijn. Veel beterschap!
voor de rest!
[...]
Hmm.. lang verhaal, en weet even niet hoe dat te verwoorden. Vooral communicatie (of: KROMmunicatie?) die veel energie vraagt, en mijn eigen emotionele gedoe. Om het samen te vatten: iemand hoeft momenteel maar 'boe' te zeggen, en ik ga janken. Krijg ik dan ook nog -in mijn ogen onterechte- kritiek oid, dan gaan helemaal de sluizen open voor de rest van de dag.
En jij? Al aan het experimenteren met de dosering? Heb je goede instructies gekregen over hoe de thee te zetten? En heb je nog nagedacht over andere toedieningsmogelijkheden? Ik heb wel eens begrepen dat thee erg moeilijk te doseren is, ook omdat het effect vrij lang op zich laat wachten. Vernevelen schijnt dan nog het beste te werken, als je tenminste niet wilt roken.
Sent, wat naar dat je je zo voelt. Het is ook wel veel wat er speelt op het moment, en als de communicatie dan ook nog 's te wensen overlaat... zonde van je kostbare energie. Pas goed op jezelf
Wat betreft de cannabis: bij medisch gebruik wordt die meestal in thee verwerkt. Een vamporizer is een (duur!) alternatief, maar inhaleren en drinken werken anders: thee begint pas na 30-90 minuten te werken maar de werking houdt wel urenlang aan (fijn voor 's nachts), terwijl je bij inhaleren een direct effect hebt dat relatief kort aanhoudt. Bovendien word je van de thee niet high.
Doseren is niet moeilijk: de apotheek heeft de cannabis per gram in zakjes verpakt. Van één zakje (1 gram) zet je een liter thee, die je een paar dagen in de koelkast kan bewaren nadat je er een lepeltje poedermelk aan hebt toegevoegd. 's Avonds drink je daar dan één kopje, 200 ml, van. Bij onvoldoende werking kun je ook 's morgens een kopje nemen, maar daar begin ik niet aan.
Een voorzichtige eerste evaluatie (gebruik het nu vijf dagen): ik heb van vrijdag t/m maandag een grote migraineaanval gehad, maar heb NIET overgegeven (o wonder!), kon zelfs een beetje eten en heb goed geslapen (ook een mirakel). Verder kan ik 's avonds m'n pijnstillers laten staan, en voor het eerst sinds maaaaaaaaaaaanden heb ik nu weer trek!
Mik, wat naar dat jij en Zoonmik ziek zijn. Veel beterschap!
voor de rest!
woensdag 9 juli 2008 om 10:37
Lieske: wat goed dat je tot nu toe voorzichtig-positief kunt zijn over de thee! Ik hoop echt dat dit zo blijft en je er veel aan zult hebben.quote:lieske schreef op 09 juli 2008 @ 08:19:
[...]
Sent, wat naar dat je je zo voelt. Het is ook wel veel wat er speelt op het moment, en als de communicatie dan ook nog 's te wensen overlaat... zonde van je kostbare energie. Pas goed op jezelf
Ja.. het is op dit moment weer (of: nog steeds) pet, en ik weet ook niet meer goed wat te doen. Gisteren een hele akelige discussie gehad met m'n revadok omdat hij vond dat ik m'n pijnmedicatie wel af kon gaan bouwen. Daarop zei ik dat ik dan blijkbaar niet voldoende duidelijk had gemaakt hoeveel pijn ik eigenlijk heb, maar na mijn aanvullende uitleg bleef hij erbij. Ik heb gezegd dat het volkomen onrealistisch is om dat te willen, omdat ik zonder dat spul gewoon niet kan functioneren, en de pijn nú al zo overheersend is. Maar hij vond dat 'ik niet wist' hoe het zou gaan als ik af zou gaan bouwen, dat afbouwen niet hoefde te betekenen dat ik meer pijn zou krijgen (huh?? ik merk het heus als ik een keer m'n pillen te laat neem, en weet ook hoe mijn pijn is zónder meds!) en kwam met het verhaal dat chronische pijn geen signaalfunctie meer heeft, en dat medicijnen dan weinig effect hebben. Inderdaad hebben ze weinig effect, maar iets is nog altijd beter dan niets. Maakt voor mij het verschil tussen min of meer kunnen functioneren, en compleet gek worden. Daarbij heb ik 'm uitgelegd dat het verhaal van 'pijn heeft geen signaalfunctie meer' wel opgaat voor chrónische, maar niet voor acute pijn, en dat ik ook die acute pijn zal BLIJVEN houden zolang m'n schouders er naar alle kanten uitvliegen.
Uiteindelijk zijn we er op uitgekomen dat ik niet hoef te stoppen, maar dat ik dan ook geen ontstekingsremmers krijg voor de enorme pijn in m'n schouder na een luxatie van een tijd terug. Hij wilde namelijk wel iets voorschrijven, maar dan moest ik wél de oxycontin minderen, zo kwamen we erop. Ik heb uitgelegd dat dat niet kán, en het voelt dan ook enorm oneerlijk dat hij een idee heeft dat mij wat verlichting zou kunnen geven, maar dan een voorwaarde stelt voor hij mij wil helpen. Een voorwaarde waar ik onmogelijk aan kan voldoen. Ik voel me dus enorm onbegrepen hierdoor. Hij zegt wel te begrijpen hoeveel pijn ik heb, maar alleen al uit het feit dat hij denkt dat ik zou kunnen functioneren zonder pijnstillers, blijkt heel duidelijk dat dat NIET zo is. Ik weet 't allemaal niet meer. Heb het idee dat het allemaal niet meer uitmaakt hoe helder ik kan redeneren, want hij spreekt toch een andere taal.
En ben op dit moment ook oprecht bang voor een depressie. Dit soort gesprekken roepen bij mij gedachtes op als 'wat maakt het allemaal nog uit', en het voelt voor mij alsof ik op het randje van de afgrond sta, en hij mij dan nog eens plagerig een duw geeft. Nonchalant, zonder te weten wat hij doet.
Ik snap er werkelijk geen bal meer van. Ik zou zó graag willen dat ik kon functioneren zonder pijnstillers, maar dat kán ik niet. En nu moet ik ook nog eens verdedigen waarom ik niet af wil bouwen. Waarom ik dat niet wil?? Omdat ik dan geen leven meer heb! Ik dan niet meer na kan denken, nauwelijks een gesprek kan voeren, niet meer kan lezen, niet meer kan slapen dus steeds verder verzwak wat alleen maar méér pijn zal geven, ik dan weer ga overgeven van de pijn, en gewoon NIKS meer kan. Ik vind het heel vreemd dat hij blijkbaar niet snapt dat je bij continue pijn ook continue pijnstilling nodig hebt, en steeds dingen zegt als "maar nu zit je in een andere situatie", etc. Ja, maar ik heb nog steeds EDS, en heb nog steeds pijn. Het enige wat anders is sinds ik met dat spul begonnen ben, is dat ik nóg beperkter ben, en zowel de pijn als de instabiliteit van m.n. m'n schouders enorm is toegenomen. Gek hé, dat ik dan zeg dat ik dat spul gewoon nódig heb?
Ik vind het heel krom dat hij NIET komt met een oplossing waardoor ik evt. mínder pijn zou kunnen krijgen, maar dan wél van me verwacht dat ik zonder pijnstillers kan functioneren. Zoals ik al zei: ik snap er gewoon geen bal meer van, en voel me vooral verschrikkelijk onbegrepen. En ik ben bang: wat als hij straks ineens beslist dat ik tóch maar af moet bouwen? En ik gewoon m'n pillen niet meer KRIJG? Wat kan ik dan doen? M'n anesthesioloog bellen en om hulp vragen? Ik weet het niet!
Maar mis ik hier nu echt iets? Zit er iets in, in wat hij zegt? Ben ik zo eigenwijs, of snap ik echt niet hoe het werkt?
[...]
Sent, wat naar dat je je zo voelt. Het is ook wel veel wat er speelt op het moment, en als de communicatie dan ook nog 's te wensen overlaat... zonde van je kostbare energie. Pas goed op jezelf
Ja.. het is op dit moment weer (of: nog steeds) pet, en ik weet ook niet meer goed wat te doen. Gisteren een hele akelige discussie gehad met m'n revadok omdat hij vond dat ik m'n pijnmedicatie wel af kon gaan bouwen. Daarop zei ik dat ik dan blijkbaar niet voldoende duidelijk had gemaakt hoeveel pijn ik eigenlijk heb, maar na mijn aanvullende uitleg bleef hij erbij. Ik heb gezegd dat het volkomen onrealistisch is om dat te willen, omdat ik zonder dat spul gewoon niet kan functioneren, en de pijn nú al zo overheersend is. Maar hij vond dat 'ik niet wist' hoe het zou gaan als ik af zou gaan bouwen, dat afbouwen niet hoefde te betekenen dat ik meer pijn zou krijgen (huh?? ik merk het heus als ik een keer m'n pillen te laat neem, en weet ook hoe mijn pijn is zónder meds!) en kwam met het verhaal dat chronische pijn geen signaalfunctie meer heeft, en dat medicijnen dan weinig effect hebben. Inderdaad hebben ze weinig effect, maar iets is nog altijd beter dan niets. Maakt voor mij het verschil tussen min of meer kunnen functioneren, en compleet gek worden. Daarbij heb ik 'm uitgelegd dat het verhaal van 'pijn heeft geen signaalfunctie meer' wel opgaat voor chrónische, maar niet voor acute pijn, en dat ik ook die acute pijn zal BLIJVEN houden zolang m'n schouders er naar alle kanten uitvliegen.
Uiteindelijk zijn we er op uitgekomen dat ik niet hoef te stoppen, maar dat ik dan ook geen ontstekingsremmers krijg voor de enorme pijn in m'n schouder na een luxatie van een tijd terug. Hij wilde namelijk wel iets voorschrijven, maar dan moest ik wél de oxycontin minderen, zo kwamen we erop. Ik heb uitgelegd dat dat niet kán, en het voelt dan ook enorm oneerlijk dat hij een idee heeft dat mij wat verlichting zou kunnen geven, maar dan een voorwaarde stelt voor hij mij wil helpen. Een voorwaarde waar ik onmogelijk aan kan voldoen. Ik voel me dus enorm onbegrepen hierdoor. Hij zegt wel te begrijpen hoeveel pijn ik heb, maar alleen al uit het feit dat hij denkt dat ik zou kunnen functioneren zonder pijnstillers, blijkt heel duidelijk dat dat NIET zo is. Ik weet 't allemaal niet meer. Heb het idee dat het allemaal niet meer uitmaakt hoe helder ik kan redeneren, want hij spreekt toch een andere taal.
En ben op dit moment ook oprecht bang voor een depressie. Dit soort gesprekken roepen bij mij gedachtes op als 'wat maakt het allemaal nog uit', en het voelt voor mij alsof ik op het randje van de afgrond sta, en hij mij dan nog eens plagerig een duw geeft. Nonchalant, zonder te weten wat hij doet.
Ik snap er werkelijk geen bal meer van. Ik zou zó graag willen dat ik kon functioneren zonder pijnstillers, maar dat kán ik niet. En nu moet ik ook nog eens verdedigen waarom ik niet af wil bouwen. Waarom ik dat niet wil?? Omdat ik dan geen leven meer heb! Ik dan niet meer na kan denken, nauwelijks een gesprek kan voeren, niet meer kan lezen, niet meer kan slapen dus steeds verder verzwak wat alleen maar méér pijn zal geven, ik dan weer ga overgeven van de pijn, en gewoon NIKS meer kan. Ik vind het heel vreemd dat hij blijkbaar niet snapt dat je bij continue pijn ook continue pijnstilling nodig hebt, en steeds dingen zegt als "maar nu zit je in een andere situatie", etc. Ja, maar ik heb nog steeds EDS, en heb nog steeds pijn. Het enige wat anders is sinds ik met dat spul begonnen ben, is dat ik nóg beperkter ben, en zowel de pijn als de instabiliteit van m.n. m'n schouders enorm is toegenomen. Gek hé, dat ik dan zeg dat ik dat spul gewoon nódig heb?
Ik vind het heel krom dat hij NIET komt met een oplossing waardoor ik evt. mínder pijn zou kunnen krijgen, maar dan wél van me verwacht dat ik zonder pijnstillers kan functioneren. Zoals ik al zei: ik snap er gewoon geen bal meer van, en voel me vooral verschrikkelijk onbegrepen. En ik ben bang: wat als hij straks ineens beslist dat ik tóch maar af moet bouwen? En ik gewoon m'n pillen niet meer KRIJG? Wat kan ik dan doen? M'n anesthesioloog bellen en om hulp vragen? Ik weet het niet!
Maar mis ik hier nu echt iets? Zit er iets in, in wat hij zegt? Ben ik zo eigenwijs, of snap ik echt niet hoe het werkt?
woensdag 9 juli 2008 om 11:36
Sent, heb je soms dezelfde revadoc als ik had?
Ik heb het tijdens mijn revalidatie ook zonder pijnmedicatie moeten doen en dat NOOIT weer. Ben hollend achteruitgegaan daardoor en heb me zeven maanden lang een wrak gevoeld.
Ik ken je frustratie en het onvermogen tot een arts door te dringen als geen ander. Ik werd er zó verdrietig, boos en onzeker van! Gelukkig verkeerde ik in de 'luxepositie' om -na wéér zo'n vervelend gesprek- weg te gaan en buiten het reva-centrum een andere revadoc te zoeken.
Ik lees in je laatste alinea ook een stuk onzekerheid; niet zo gek, want je wordt gewoon keihard aan het twijfelen gebracht. Helemaal als je al niet zo stabiel bent, kan die twijfel aan jezelf en aan je eigen beoordelingsvermogen je over het randje duwen. Laat dat niet gebeuren! Ga als de gesmeerde bliksem richting psycholoog of mw en gooi alles eruit. Je twijfel en frustraties delen lucht al op, en wie weet kan psych of mw concreet iets betekenen in de relatie tussen jou en de revadoc. Misschien dat hij/zij bij het volgende gesprek kan zitten, zodat dat wat beter verloopt?
Is er anders niet de mogelijkheid om binnen het reva-centrum een andere arts te krijgen? Van iemand die ook met mijn 'oude' arts in de clinch lag, weet ik dat ze mocht overstappen met behoud van het behandelteam. Zo te lezen kunnen jullie niet echt constructief met elkaar praten en loop je je bij je reva-doc tegen een muur van onbegrip op, dus wellicht is overstappen een verstandige keus.
Wat zijn weigering betreft om een ontstekingsremmer voor te schrijven: kun je niet gewoon zelf ibuprofen slikken? In een dosering van 600 mg is die vaak net zo werkzaam als andere ontstekingsremmers.
Meis, ik voel met je mee en kan me levendig voorstellen hoe klote je je op dit moment voelt. Blijf er niet alleen me rondlopen (rijden ), maar zoek hulp! Enne... probeer niet aan jezelf te twijfelen. Vergeet niet dat je een ontzettend sterke, jonge vrouw bent die met heel wat tegenslagen te maken heeft, maar er ondanks alles nog wat van maakt. Als dat mét pijnstillers is, soit.
Ik heb het tijdens mijn revalidatie ook zonder pijnmedicatie moeten doen en dat NOOIT weer. Ben hollend achteruitgegaan daardoor en heb me zeven maanden lang een wrak gevoeld.
Ik ken je frustratie en het onvermogen tot een arts door te dringen als geen ander. Ik werd er zó verdrietig, boos en onzeker van! Gelukkig verkeerde ik in de 'luxepositie' om -na wéér zo'n vervelend gesprek- weg te gaan en buiten het reva-centrum een andere revadoc te zoeken.
Ik lees in je laatste alinea ook een stuk onzekerheid; niet zo gek, want je wordt gewoon keihard aan het twijfelen gebracht. Helemaal als je al niet zo stabiel bent, kan die twijfel aan jezelf en aan je eigen beoordelingsvermogen je over het randje duwen. Laat dat niet gebeuren! Ga als de gesmeerde bliksem richting psycholoog of mw en gooi alles eruit. Je twijfel en frustraties delen lucht al op, en wie weet kan psych of mw concreet iets betekenen in de relatie tussen jou en de revadoc. Misschien dat hij/zij bij het volgende gesprek kan zitten, zodat dat wat beter verloopt?
Is er anders niet de mogelijkheid om binnen het reva-centrum een andere arts te krijgen? Van iemand die ook met mijn 'oude' arts in de clinch lag, weet ik dat ze mocht overstappen met behoud van het behandelteam. Zo te lezen kunnen jullie niet echt constructief met elkaar praten en loop je je bij je reva-doc tegen een muur van onbegrip op, dus wellicht is overstappen een verstandige keus.
Wat zijn weigering betreft om een ontstekingsremmer voor te schrijven: kun je niet gewoon zelf ibuprofen slikken? In een dosering van 600 mg is die vaak net zo werkzaam als andere ontstekingsremmers.
Meis, ik voel met je mee en kan me levendig voorstellen hoe klote je je op dit moment voelt. Blijf er niet alleen me rondlopen (rijden ), maar zoek hulp! Enne... probeer niet aan jezelf te twijfelen. Vergeet niet dat je een ontzettend sterke, jonge vrouw bent die met heel wat tegenslagen te maken heeft, maar er ondanks alles nog wat van maakt. Als dat mét pijnstillers is, soit.
woensdag 9 juli 2008 om 12:07
Sent, is het niet mogelijk om een second opinion te vragen bij een andere revadok? Eventueel in een ander (academisch) ziekenhuis? Of zit je al in een academisch ziekenhuis? Ongelovelijk, dat zo'n man revadok is.
Meis, ik denk te kunnen snappen dat je nu op het randje balanceert. IK ben gewoon écht boos hier op die arts. Fijn zeg, dat hij denkt te kunnen beslissen dat chronische pijn geen functie heeft (waar!), waardoor je geen pijnstilling meer hoeft (belachelijk!). Wat dan? DAn gaat de irrationele pijn vanzelf wel over? Chronische pijn beeldt je je in? Die bestaat eigenlijk niet? Die geven we geen aandacht, want hij is irrationeel, want dan verdwijnt de pijn vanzelf? Net als bij een dreinend kind?
Ongelovelijk nogmaals, dat hij dit vak gekozen heeft. En dan ook nog zeggen: ik heb wel iets voor je, maar je krijgt het pas als je mij laat zien dat je bereidt bent toch met je medicijnen te stoppen. Anders krijg je het lekker niet. Dus nu ben jij verworden tot dreinend kind?
Gadverdamme meid. En dat terwijl het al zo moeilijk voor je is om te accepteren. DAt terwijl je al zoveel op je bord krijgt. Je hoofd net boven water blijft en je net niet over het randje dat depressie heet heenduikelt. Gadverdamme dat zo'n vent je dan zó behandelt.
Sterkte meid, en bel inderdaad je psych. Wie weet kan zij je (ook hierin) goed advies geven.
Meis, ik denk te kunnen snappen dat je nu op het randje balanceert. IK ben gewoon écht boos hier op die arts. Fijn zeg, dat hij denkt te kunnen beslissen dat chronische pijn geen functie heeft (waar!), waardoor je geen pijnstilling meer hoeft (belachelijk!). Wat dan? DAn gaat de irrationele pijn vanzelf wel over? Chronische pijn beeldt je je in? Die bestaat eigenlijk niet? Die geven we geen aandacht, want hij is irrationeel, want dan verdwijnt de pijn vanzelf? Net als bij een dreinend kind?
Ongelovelijk nogmaals, dat hij dit vak gekozen heeft. En dan ook nog zeggen: ik heb wel iets voor je, maar je krijgt het pas als je mij laat zien dat je bereidt bent toch met je medicijnen te stoppen. Anders krijg je het lekker niet. Dus nu ben jij verworden tot dreinend kind?
Gadverdamme meid. En dat terwijl het al zo moeilijk voor je is om te accepteren. DAt terwijl je al zoveel op je bord krijgt. Je hoofd net boven water blijft en je net niet over het randje dat depressie heet heenduikelt. Gadverdamme dat zo'n vent je dan zó behandelt.
Sterkte meid, en bel inderdaad je psych. Wie weet kan zij je (ook hierin) goed advies geven.
woensdag 9 juli 2008 om 22:44
Sent, wat een ellende zo.
Misschien loop ik wel heel ver achter hoor, heb je het allemaal al geprobeerd maar is een pijncentrum in een academisch ziekenhuis niet een optie? Die kijken nog breder naar pijn..
Als we nou allemaal eens een beetje van je konden overnemen.
Net als dat mopje bij die scheet, ken je die? Allemaal een neusje vol en hij is weg..
Ik zou met liefde wat van je overnemen..
Misschien loop ik wel heel ver achter hoor, heb je het allemaal al geprobeerd maar is een pijncentrum in een academisch ziekenhuis niet een optie? Die kijken nog breder naar pijn..
Als we nou allemaal eens een beetje van je konden overnemen.
Net als dat mopje bij die scheet, ken je die? Allemaal een neusje vol en hij is weg..
Ik zou met liefde wat van je overnemen..
donderdag 10 juli 2008 om 14:15
maandag 14 juli 2008 om 17:29
quote:lieske schreef op 11 juli 2008 @ 10:13:
Roque, geweldig dat de eerste twaalf weken er al bijna op zitten!
Ik vroeg me laatst ook al af waar Roos uithangt en vrees ook dat 't niet zo lekker gaat.
Hier goed nieuws: de gehandicaptenparkeerkaart komt er!
Goed nieuws Lies!!!
Met RV gaat alles redelijk goed, ze is aan het revalideren, wel nog wat gelazer met naar uroloog. Vandaar geen forumtijd/zin want even genoeg.
Ook wat tijdelijke problemen met huishoudelijke hulp (oftwel zoektocht naar nieuwe) maar dat komt goed zegt ze
En ze kan niet forummen want kijkt ongeduldig naar telefoon of deze al gaat rinkelen voor de hulphond Dus duimen dames!
Zo ik ben zo goed als beter, iig beter genoeg om te gaan werken. Ook de stap gezet om na héél lang de tandarts te bellen voor een afspraak aangezien dit weekend de tweede kies voor een groot deel afknapte. En ik toch écht geen last van deze kies had... Of zou dat ook te maken kunnen hebben met de MTX dat die alle ontstekingen onderdrukt, dus ook die? Nou ja iig met lood in mijn schoenen gebeld, want ik ben niet zo maar bang voor de tandarts maar de afspraak is gemaakt.... Bibber....
Roque, geweldig dat de eerste twaalf weken er al bijna op zitten!
Ik vroeg me laatst ook al af waar Roos uithangt en vrees ook dat 't niet zo lekker gaat.
Hier goed nieuws: de gehandicaptenparkeerkaart komt er!
Goed nieuws Lies!!!
Met RV gaat alles redelijk goed, ze is aan het revalideren, wel nog wat gelazer met naar uroloog. Vandaar geen forumtijd/zin want even genoeg.
Ook wat tijdelijke problemen met huishoudelijke hulp (oftwel zoektocht naar nieuwe) maar dat komt goed zegt ze
En ze kan niet forummen want kijkt ongeduldig naar telefoon of deze al gaat rinkelen voor de hulphond Dus duimen dames!
Zo ik ben zo goed als beter, iig beter genoeg om te gaan werken. Ook de stap gezet om na héél lang de tandarts te bellen voor een afspraak aangezien dit weekend de tweede kies voor een groot deel afknapte. En ik toch écht geen last van deze kies had... Of zou dat ook te maken kunnen hebben met de MTX dat die alle ontstekingen onderdrukt, dus ook die? Nou ja iig met lood in mijn schoenen gebeld, want ik ben niet zo maar bang voor de tandarts maar de afspraak is gemaakt.... Bibber....
maandag 14 juli 2008 om 22:26
Hi iedereen..
Hoe is het hier..
Ik kom even gal spuien, pfff.. Tis geen klagen, zo wil ik iig niet overkomen, maar moet het even kwijt.
Sinds 2 weken ben ik thuis uit het revalidatie-centrum, waar ik bijna 4 maanden onder behandeling was. (intern)
Nu ben ik er nog 2x in de week. Het valt me onzettend tegen allemaal, thuis zijn, de dingen doen en vooral....... de pijn.
Ik weet dat er mee moet leren leven, want heb het chronische pijnsyndroom. Maar pfff wat een pijn, word er zo verdrietig van. Het komt waarschijnlijk doordat ik het geen plekje kan geven, dat ik dit heb en het niet accepteer. Waarschijnlijk doe ik dingen fout, terwijl ik toch echt me ritme er in probeer te houden thuis.
Morgen maar weer bespreekbaar maken, wat ik eventueel fout doe.
Groetjes
Hoe is het hier..
Ik kom even gal spuien, pfff.. Tis geen klagen, zo wil ik iig niet overkomen, maar moet het even kwijt.
Sinds 2 weken ben ik thuis uit het revalidatie-centrum, waar ik bijna 4 maanden onder behandeling was. (intern)
Nu ben ik er nog 2x in de week. Het valt me onzettend tegen allemaal, thuis zijn, de dingen doen en vooral....... de pijn.
Ik weet dat er mee moet leren leven, want heb het chronische pijnsyndroom. Maar pfff wat een pijn, word er zo verdrietig van. Het komt waarschijnlijk doordat ik het geen plekje kan geven, dat ik dit heb en het niet accepteer. Waarschijnlijk doe ik dingen fout, terwijl ik toch echt me ritme er in probeer te houden thuis.
Morgen maar weer bespreekbaar maken, wat ik eventueel fout doe.
Groetjes
maandag 14 juli 2008 om 23:18
dinsdag 15 juli 2008 om 07:29
Ha Mik, bedankt voor de update over Roos!
Roos, wat spannend dat je op een telefoontje van st. Hulphond wacht!!! Succes met revalideren en met het zoeken naar een nieuwe huishoudelijke hulp (heb zelf net een nieuwe gevonden, gelukkig).
Mik, goed van je dat je de tandarts hebt gebeld! Ik ben zelf, na een aantal heel nare ervaringen, echt panisch voor de tandarts geweest, dus ik weet wat voor drempel je nu al hebt genomen. Wanneer is de afspraak (in het kader van duimen enzo...)?
Moeilijk, accepteren is inderdaad het toverwoord. Was je ook niet net op vakantie geweest? In dat geval is de extra pijn natuurlijk verklaarbaar. Paar uur in een vliegtuig hangen terwijl je eerder maar zo kort achter elkaar zat, staat garant voor een extra dosis pijn die niet zomaar met twee daagjes weer minder is.
Succes weer bij de dagbehandeling!
Roos, wat spannend dat je op een telefoontje van st. Hulphond wacht!!! Succes met revalideren en met het zoeken naar een nieuwe huishoudelijke hulp (heb zelf net een nieuwe gevonden, gelukkig).
Mik, goed van je dat je de tandarts hebt gebeld! Ik ben zelf, na een aantal heel nare ervaringen, echt panisch voor de tandarts geweest, dus ik weet wat voor drempel je nu al hebt genomen. Wanneer is de afspraak (in het kader van duimen enzo...)?
Moeilijk, accepteren is inderdaad het toverwoord. Was je ook niet net op vakantie geweest? In dat geval is de extra pijn natuurlijk verklaarbaar. Paar uur in een vliegtuig hangen terwijl je eerder maar zo kort achter elkaar zat, staat garant voor een extra dosis pijn die niet zomaar met twee daagjes weer minder is.
Succes weer bij de dagbehandeling!
vrijdag 18 juli 2008 om 11:58
quote:lieske schreef op 15 juli 2008 @ 07:29:
Mik, goed van je dat je de tandarts hebt gebeld! Ik ben zelf, na een aantal heel nare ervaringen, echt panisch voor de tandarts geweest, dus ik weet wat voor drempel je nu al hebt genomen. Wanneer is de afspraak (in het kader van duimen enzo...)?Ik kon pas 18 augustus terecht (verder geen pijn of onsteking dus kan nog wel.... Ik heb niet echt supernare ervaringen gehad, maar wel ervaringen waarbij tandarts niet op wensen/verzoeken inging. Zoals bv een zwak plekje wat nog geen gaatje was niet vullen, maar gewoon de boor erin zetten en meer van dat soort dingen...
Mik, goed van je dat je de tandarts hebt gebeld! Ik ben zelf, na een aantal heel nare ervaringen, echt panisch voor de tandarts geweest, dus ik weet wat voor drempel je nu al hebt genomen. Wanneer is de afspraak (in het kader van duimen enzo...)?Ik kon pas 18 augustus terecht (verder geen pijn of onsteking dus kan nog wel.... Ik heb niet echt supernare ervaringen gehad, maar wel ervaringen waarbij tandarts niet op wensen/verzoeken inging. Zoals bv een zwak plekje wat nog geen gaatje was niet vullen, maar gewoon de boor erin zetten en meer van dat soort dingen...
vrijdag 18 juli 2008 om 16:16
zondag 20 juli 2008 om 18:57
Je leest het wel niet meer, maar toch veel plezier Ambra!!
Miklady, thnx voor het updaten.
Lieske, gefeliciteerd met ipk!
Moeilijk; je doet niets fout. Er is hierin geen goed en fout. Wél is er hierin een 'jezelf het makkelijk maken' en een 'jezelf het moeilijk maken'. Je zult met vallen en opstaan moeten uitvinden wat voor jou het een en wat het ander is. Vergis je niet in de overgang van revalidatie naar thuis. Je zult opnieuw weer een passend ritme moeten ontdekken. Immers; je doet nu ongetwijfeld wel eens iets dat je daar niet deed en vice versa. Iets is wellicht minder aangepast of anders. Dat beïnvloedt allemaal en daarmee ook weer de balans waar je jouw ritme zult vinden. Het mág best eerst tegen vallen thuis. Denk je 'dé oplossing' te hebben, blijkt het toch iets genuanceerder te zijn. Als ik je posting lees dan komt er een vraag in me op, dus ik ben gewoon maar zo onbeleefd om die hier neer te plempen. Heb je de verwachting los kunnen laten dat je pijnvrij zult zijn?
Hier is het redelijk.... ok maar genoeg. Mag niet klagen over het heropbouwen van mijn belastbaarheid, maar merk dat ik er ook genoeg aan heb en behoorlijk achter de rest van de feiten aan loop. Daar doe ik voor nu dus ook maar even niet meer aan. Pink gaat niet zoals bedoelt. Nul komma nop beweging in te krijgen. Mijn eigen revafysio en revadoc zijn maandag weer terug van vakantie en dan wordt er opnieuw overlegd. Moet eerlijk zeggen dat ik zo'n vermoeden heb dat men de behandeling stop wil zetten. Als ze zelfs daar al over amputatie beginnen te praten, dan is dat wel een redelijke hint.
Daarnaast vrijdag stichting hulphond nog langs gehad maar helaas nog geen nieuws.
Miklady, thnx voor het updaten.
Lieske, gefeliciteerd met ipk!
Moeilijk; je doet niets fout. Er is hierin geen goed en fout. Wél is er hierin een 'jezelf het makkelijk maken' en een 'jezelf het moeilijk maken'. Je zult met vallen en opstaan moeten uitvinden wat voor jou het een en wat het ander is. Vergis je niet in de overgang van revalidatie naar thuis. Je zult opnieuw weer een passend ritme moeten ontdekken. Immers; je doet nu ongetwijfeld wel eens iets dat je daar niet deed en vice versa. Iets is wellicht minder aangepast of anders. Dat beïnvloedt allemaal en daarmee ook weer de balans waar je jouw ritme zult vinden. Het mág best eerst tegen vallen thuis. Denk je 'dé oplossing' te hebben, blijkt het toch iets genuanceerder te zijn. Als ik je posting lees dan komt er een vraag in me op, dus ik ben gewoon maar zo onbeleefd om die hier neer te plempen. Heb je de verwachting los kunnen laten dat je pijnvrij zult zijn?
Hier is het redelijk.... ok maar genoeg. Mag niet klagen over het heropbouwen van mijn belastbaarheid, maar merk dat ik er ook genoeg aan heb en behoorlijk achter de rest van de feiten aan loop. Daar doe ik voor nu dus ook maar even niet meer aan. Pink gaat niet zoals bedoelt. Nul komma nop beweging in te krijgen. Mijn eigen revafysio en revadoc zijn maandag weer terug van vakantie en dan wordt er opnieuw overlegd. Moet eerlijk zeggen dat ik zo'n vermoeden heb dat men de behandeling stop wil zetten. Als ze zelfs daar al over amputatie beginnen te praten, dan is dat wel een redelijke hint.
Daarnaast vrijdag stichting hulphond nog langs gehad maar helaas nog geen nieuws.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 21 juli 2008 om 08:15
Goeiemorgen!
Roos, goed weer van je te lezen.
Wat balen dat het met je pink niet opschiet. Spannend of er inderdaad uit het overleg komt wat je vermoedt.
Mik, je hebt dus nog even tot aan de afspraak met de tandarts. Kun je geen andere krijgen als deze niet echt naar je luistert?
Werkze vandaag!
Moeilijk, hoe gaat het nu met je?
Goed nieuws hier (* tromgeroffel *): ik heb al twee weken geen migraine gehad! Zelfs vorige week, toen er in mijn nek iets flink verkeerd schoot en ik een paar dagen met mijn hoofd in dwangstand zat, is het weggebleven. \\:-)//
Roos, goed weer van je te lezen.
Wat balen dat het met je pink niet opschiet. Spannend of er inderdaad uit het overleg komt wat je vermoedt.
Mik, je hebt dus nog even tot aan de afspraak met de tandarts. Kun je geen andere krijgen als deze niet echt naar je luistert?
Werkze vandaag!
Moeilijk, hoe gaat het nu met je?
Goed nieuws hier (* tromgeroffel *): ik heb al twee weken geen migraine gehad! Zelfs vorige week, toen er in mijn nek iets flink verkeerd schoot en ik een paar dagen met mijn hoofd in dwangstand zat, is het weggebleven. \\:-)//
maandag 21 juli 2008 om 10:22
He Roos, fijn even wat van je te horen . En balen dat de fyio niet aanslaat bij pink, al had je dat al verwacht. En stom ook dat je nou nog nits weet met betrekking tot hulphond... Je bent nu wel bijna aan de beurt? Toch?
Lieske, wat fijn! De thee slaat dus echt aan? Super zeg! Wat fijn dat je positief hebt beslist hierover!
Moeilijk, hoe gaat het? En Leo, hoe gaat het?
Ambra, ik hoop dat je een leuke vakantie hebt!
Sent, heb je nog iets af kunnen dwingen bij je reva-arts? Heeft een gesprek met MW / pych iets geholpen?
Hier gaat het best goed. Pijn neemt toe, maar niet dusdanig dat ik niet kan functioneren. En ik houd het nog steeds uit zonder pijnstilling (die mag ik nuimmers niet, behalve paracetamol die niets doet dus dan neem ik dat ook niet), dus niets te klagen
*deelt even knuffels uit voor wie het kan gebruiken*
Lieske, wat fijn! De thee slaat dus echt aan? Super zeg! Wat fijn dat je positief hebt beslist hierover!
Moeilijk, hoe gaat het? En Leo, hoe gaat het?
Ambra, ik hoop dat je een leuke vakantie hebt!
Sent, heb je nog iets af kunnen dwingen bij je reva-arts? Heeft een gesprek met MW / pych iets geholpen?
Hier gaat het best goed. Pijn neemt toe, maar niet dusdanig dat ik niet kan functioneren. En ik houd het nog steeds uit zonder pijnstilling (die mag ik nuimmers niet, behalve paracetamol die niets doet dus dan neem ik dat ook niet), dus niets te klagen
*deelt even knuffels uit voor wie het kan gebruiken*
maandag 21 juli 2008 om 10:57
Is goed, Mik. Zat zelf al hetzelfde te denken, live-mik is namelijk nog leuker dan beeldscherm-mik. Pink, tja misschien sta ik er te makkelijk in?? Heb in elk geval zoiets van 'als dit niet alsnog snel aanslaat en ik blijf in de praktijk zo klooien dan is het byebye halve pink'. Het doet en laat gewoon erg onhandig. En doordat ik te makkelijk de boel dan wel op de zijkant draai om toch wat beter te functioneren geeft het weer allerlei andere klachten in de hand. Zitten we niet op te wachten.
Lieske, goed joh dat het zo goed gaat met de migraine!!
Jammer dat je meer pijn hebt Roque, hopelijk is het snel weer minder.
Tja, ik 'zou' ongeveer wel aan de beurt moeten zijn. Maar goed, dat zegt ook tegelijkertijd eigenlijk niets. Zo lang als dé match er niet is blijft het wachten. Net als orgaandonatie is het gewoon wachten op mijn match en kan het dus best zijn dat het korter (niet dus) of langer duurt. Niet dat ik het er stiekem mee eens ben om nog langer te willen wachten, hoor.
Lieske, goed joh dat het zo goed gaat met de migraine!!
Jammer dat je meer pijn hebt Roque, hopelijk is het snel weer minder.
Tja, ik 'zou' ongeveer wel aan de beurt moeten zijn. Maar goed, dat zegt ook tegelijkertijd eigenlijk niets. Zo lang als dé match er niet is blijft het wachten. Net als orgaandonatie is het gewoon wachten op mijn match en kan het dus best zijn dat het korter (niet dus) of langer duurt. Niet dat ik het er stiekem mee eens ben om nog langer te willen wachten, hoor.
vandaag ga ik van alles kunnen
