Gezondheid
alle pijlers
Mijn vader is dementerend
zaterdag 27 juli 2013 om 00:47
Mijn vader is dementerend. Al langere tijd. De eerste jaren dachten ze aan een depressie. Hij was door zijn werkgever gedwongen om eerder met pensioen te gaan (reorganisatie). Ineens zat hij thuis. Een man die leefde voor zijn werk.
Na vele onderzoeken en een opname is twee jaar geleden de diagnose dementie gesteld. Sindsdien leven wij, de rest van de familie, in een rollercoaster. Het gaat met ups and downs. Goede en slechte dagen.
Hij is veranderd. Heel erg veranderd. Een lieve stille man is een man geworden die geen hulp wil. Die aangeeft dat hij niet meer wil. Dat het leven hem niets meer biedt. Soms weet hij dat hij dementerend is, soms ook niet. Hij is passief en heeft zich erbij neergelegd. Twee nieuwe kleinkinderen veranderen daar niets aan. De koek is op...
Verdriet, veel verdriet. Pap is pap niet meer. Elke dag nemen we weer een beetje afscheid. Afscheid van een lieve hardwerkende man die geen toekomstperspectief meer heeft of wil hebben.
Hij is nu nog thuis. Leunt erg op mijn moeder. Eigenlijk 24 uur per dag. Andere verzorgers wil hij niet. Het aantal verschillende soorten medicatie dat hij heeft gehad, is legio. Niets helpt. Het gaat niet beter. Hij is niet meer lief. Hij is verbitterd en is bij tijd en wijlen gewoon boos op iedereen om hem heen.
Binnenkort wordt hij opgenomen. De laatste stap in het verloop van zijn ziekte. Hij weet het nog niet. Hij wil niet, maar er is gewoonweg geen andere optie meer. En het voelt gewoon klote.
De nacht is aangebroken. Nu proberen om te gaan slapen zodat we morgen weer met frisse moed en een gebroken hart de dag kunnen beginnen. Ik ben niet de enige die met deze ziekte te maken krijgt. Wie herkent het en hoe gaan jullie ermee om?
Na vele onderzoeken en een opname is twee jaar geleden de diagnose dementie gesteld. Sindsdien leven wij, de rest van de familie, in een rollercoaster. Het gaat met ups and downs. Goede en slechte dagen.
Hij is veranderd. Heel erg veranderd. Een lieve stille man is een man geworden die geen hulp wil. Die aangeeft dat hij niet meer wil. Dat het leven hem niets meer biedt. Soms weet hij dat hij dementerend is, soms ook niet. Hij is passief en heeft zich erbij neergelegd. Twee nieuwe kleinkinderen veranderen daar niets aan. De koek is op...
Verdriet, veel verdriet. Pap is pap niet meer. Elke dag nemen we weer een beetje afscheid. Afscheid van een lieve hardwerkende man die geen toekomstperspectief meer heeft of wil hebben.
Hij is nu nog thuis. Leunt erg op mijn moeder. Eigenlijk 24 uur per dag. Andere verzorgers wil hij niet. Het aantal verschillende soorten medicatie dat hij heeft gehad, is legio. Niets helpt. Het gaat niet beter. Hij is niet meer lief. Hij is verbitterd en is bij tijd en wijlen gewoon boos op iedereen om hem heen.
Binnenkort wordt hij opgenomen. De laatste stap in het verloop van zijn ziekte. Hij weet het nog niet. Hij wil niet, maar er is gewoonweg geen andere optie meer. En het voelt gewoon klote.
De nacht is aangebroken. Nu proberen om te gaan slapen zodat we morgen weer met frisse moed en een gebroken hart de dag kunnen beginnen. Ik ben niet de enige die met deze ziekte te maken krijgt. Wie herkent het en hoe gaan jullie ermee om?
woensdag 31 juli 2013 om 17:26
Met sommige mensen zou ik veel ergere dingen kunnen doen dan achter het behang plakken, maar daar schiet ik natuurlijk ook niets mee op. Daarom is werken in een bejaardenhuis ook niets voor mij omdat ik dan jaar in jaar uit met dezelfde mensen zit die dagelijks lelijk tegen mij kunnen doen. Ik kan mensen niet blijven vergeven of lief en aardig blijven doen als ze dat ook niet tegen mij doen. Als iemand mij knijpt, zou ik zo terug willen slaan maar dat kan natuurlijk niet. Een lelijk woord zou er ook zomaar uit kunnen vliegen maar dat maakt vaak wel indruk en kun je ook niet maken.
Ik ben nu als vakantiewerk 8 weken bezig op een verpleegafdeling en merk dat ik er nu ook wel een beetje klaar mee begin te worden. Iedere dag weer hetzelfde gedoe.
Spannend Jade! Een spoedopname bleef bij ons in principe voor maximaal twee weken maar je hoeft niet bang te zijn dat hij na die twee weken op straat wordt gezet als er nog niets anders gevonden is.
Ik ben nu als vakantiewerk 8 weken bezig op een verpleegafdeling en merk dat ik er nu ook wel een beetje klaar mee begin te worden. Iedere dag weer hetzelfde gedoe.
Spannend Jade! Een spoedopname bleef bij ons in principe voor maximaal twee weken maar je hoeft niet bang te zijn dat hij na die twee weken op straat wordt gezet als er nog niets anders gevonden is.
woensdag 31 juli 2013 om 22:56
Nou,het is vanmiddag goed verlopen. Hij had vandaag een slechte dag.
Hij was heel apathisch.
Hij kon vannacht de wc niet meer vinden thuis en heeft in de gang tegen de trap geplast
Het was dus echt hoog tijd.
De papieren waren vandaag binnen dat het effectief een artikel 60 is.
Ik ben daar ook niet bang voor dat ze hem op straat zetten.
Hij komt straks wel goed terecht.
Daar heb ik alle vertrouwen in.
Ik had ook wel een artikel 60 verwacht.
Mijn vader weet echt niet meer wat hij zegt en kan het meestal ook niet meer zeggen.
Hij wist ook niet meer wat hij deed.
De gaskraan van het fornuis in de keuken moest helaas standaard dicht gedraaid staan.
Hij was heel apathisch.
Hij kon vannacht de wc niet meer vinden thuis en heeft in de gang tegen de trap geplast
Het was dus echt hoog tijd.
De papieren waren vandaag binnen dat het effectief een artikel 60 is.
Ik ben daar ook niet bang voor dat ze hem op straat zetten.
Hij komt straks wel goed terecht.
Daar heb ik alle vertrouwen in.
Ik had ook wel een artikel 60 verwacht.
Mijn vader weet echt niet meer wat hij zegt en kan het meestal ook niet meer zeggen.
Hij wist ook niet meer wat hij deed.
De gaskraan van het fornuis in de keuken moest helaas standaard dicht gedraaid staan.
dinsdag 6 augustus 2013 om 09:21
Hoe gaat het met jullie en de moeder(s)/vader(s)?
Jade ik denk dat het voor je moeder rust gaat brengen in huis. Zij moest ook de hele dag op haar hoeden zijn op deze manier.
Hier in de buurt is al sinds zaterdag een dementerende vrouw vermist uit een zorgcentrum. Soms kan je vader/moeder er maar beter verstrooid uit zien zodat het buiten of bij de deur van de afdeling gelijk opvalt.
Jade ik denk dat het voor je moeder rust gaat brengen in huis. Zij moest ook de hele dag op haar hoeden zijn op deze manier.
Hier in de buurt is al sinds zaterdag een dementerende vrouw vermist uit een zorgcentrum. Soms kan je vader/moeder er maar beter verstrooid uit zien zodat het buiten of bij de deur van de afdeling gelijk opvalt.
zondag 11 augustus 2013 om 14:17
Ik ben sinds vrijdag terug van vakantie en ik ben gisteren voor het eerst op bezoek geweest bij hem.
Hij stond verderop in de gang toen we aankwamen.
En geen enkele blik van herkenning meer.
We waren op vakantie wel op de hoogte gehouden dat hij wel hard achteruit ging maar om het met eigen ogen te zien is toch wel heel pijnlijk.
Hij schuifelt rond als een oude man terwijl 2 weken geleden hij nog wel redelijk liep.
Ik heb sinds ik er gisteren geweest ben ook totaal mijn dag niet en voel we wel uit het veld geslagen.
Het voelt weer als een afscheid en als een point of no return.
Alsof ik hem nu echt kwijt ben.
Ook al weet ik rationeel gezien dat dit het beste is.
En hij hier prima verzorgd wordt en hij hier alleen nog "mag"en niet meer "moet".
Toch voelt het heel dubbel.
En op dit moment vooral heel verdrietig.
Morgenavond ga ik weer even.
Ik hoop dat ik me niet elke keer zo triest voel.
Sorry voor de klaagzang maar ik moest het even kwijt.
@chirpy voor mijn moeder is er al wel een last van haar schouders gevallen maar ze heeft het moeilijk.
Maar dat zal wel beteren in de toekomst.
Mocht mijn vader buiten de deur geraken van het verzorgingstehuis zal hij wel opvallen.
Een schuifelende,verwarde en hoogstwaarschijnlijk in paniek zijnde 59 jarige man valt wel op
@summerville hoe is het met je?
Hij stond verderop in de gang toen we aankwamen.
En geen enkele blik van herkenning meer.
We waren op vakantie wel op de hoogte gehouden dat hij wel hard achteruit ging maar om het met eigen ogen te zien is toch wel heel pijnlijk.
Hij schuifelt rond als een oude man terwijl 2 weken geleden hij nog wel redelijk liep.
Ik heb sinds ik er gisteren geweest ben ook totaal mijn dag niet en voel we wel uit het veld geslagen.
Het voelt weer als een afscheid en als een point of no return.
Alsof ik hem nu echt kwijt ben.
Ook al weet ik rationeel gezien dat dit het beste is.
En hij hier prima verzorgd wordt en hij hier alleen nog "mag"en niet meer "moet".
Toch voelt het heel dubbel.
En op dit moment vooral heel verdrietig.
Morgenavond ga ik weer even.
Ik hoop dat ik me niet elke keer zo triest voel.
Sorry voor de klaagzang maar ik moest het even kwijt.
@chirpy voor mijn moeder is er al wel een last van haar schouders gevallen maar ze heeft het moeilijk.
Maar dat zal wel beteren in de toekomst.
Mocht mijn vader buiten de deur geraken van het verzorgingstehuis zal hij wel opvallen.
Een schuifelende,verwarde en hoogstwaarschijnlijk in paniek zijnde 59 jarige man valt wel op
@summerville hoe is het met je?
woensdag 14 augustus 2013 om 18:36
Aww dat geeft je zeker geen goed gevoel! Ben je inmiddels nog een keer op bezoek geweest?
Met die mevrouw is het niet zo goed afgelopen, ze is dagen later in een sloot gevonden....
En ik ben blij dat ik klaar ben met mijn vakantiewerk. Er is een nieuwe bewoner die mij niet mag en andersom ook niet. Hij wil in zijn blootje door het huis lopen maar dat gaat niet door. Als ik er wat van zeg heb ik het gedaan en krijg ik een mep. Dus daar ben ik ook klaar mee.
Met die mevrouw is het niet zo goed afgelopen, ze is dagen later in een sloot gevonden....
En ik ben blij dat ik klaar ben met mijn vakantiewerk. Er is een nieuwe bewoner die mij niet mag en andersom ook niet. Hij wil in zijn blootje door het huis lopen maar dat gaat niet door. Als ik er wat van zeg heb ik het gedaan en krijg ik een mep. Dus daar ben ik ook klaar mee.
woensdag 14 augustus 2013 om 19:38
Ik ben maandagavond weer op bezoek geweest.
Maandag was er helaas met hem geen contact meer te krijgen.
Ik hoop dat het de volgende keer weer iets beter is maar ik vrees ervoor.
Hij leek wel heel tevreden
Hij zat bij wat dames aan tafel koffie te drinken en een koekje te eten en naar hun te luisteren.
Alleen hij kan niet meer reageren.
Hij liep even mee naar zijn slaapkamer en dat is vlakbij het einde van de afdeling en je zag de paniek toeslaan dat hij misschien voor bij die deur moest.
Dus hij wil ook niet meer weg daar hebben we het idee.
Nu zijn we alleen aan het twijfelen als hij dichter bij huis terecht kan of we dat wel moeten doen.
Hem weer verhuizen en uit deze vertrouwde omgeving weghalen.
Hij lijkt nu op zijn gemak,voert geen strijd en hij gaat zo snel achteruit.
Dus we neigen ernaar om hem daar te laten zodat hij daar kan sterven.
Het klinkt een beetje hard maar hij verslechtert per dag nu
Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat je blij bent dat je daar klaar bent.
Ik heb echt diep respect voor de mensen die met dementerende werken.
Je moet best wel wat kunnen incasseren en het is echt niet gemakkelijk.
Het is toch jammer dat het dan zo moet aflopen met zo'n mevrouw en dat niemand haar heeft opgemerkt buiten....
Maandag was er helaas met hem geen contact meer te krijgen.
Ik hoop dat het de volgende keer weer iets beter is maar ik vrees ervoor.
Hij leek wel heel tevreden
Hij zat bij wat dames aan tafel koffie te drinken en een koekje te eten en naar hun te luisteren.
Alleen hij kan niet meer reageren.
Hij liep even mee naar zijn slaapkamer en dat is vlakbij het einde van de afdeling en je zag de paniek toeslaan dat hij misschien voor bij die deur moest.
Dus hij wil ook niet meer weg daar hebben we het idee.
Nu zijn we alleen aan het twijfelen als hij dichter bij huis terecht kan of we dat wel moeten doen.
Hem weer verhuizen en uit deze vertrouwde omgeving weghalen.
Hij lijkt nu op zijn gemak,voert geen strijd en hij gaat zo snel achteruit.
Dus we neigen ernaar om hem daar te laten zodat hij daar kan sterven.
Het klinkt een beetje hard maar hij verslechtert per dag nu
Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat je blij bent dat je daar klaar bent.
Ik heb echt diep respect voor de mensen die met dementerende werken.
Je moet best wel wat kunnen incasseren en het is echt niet gemakkelijk.
Het is toch jammer dat het dan zo moet aflopen met zo'n mevrouw en dat niemand haar heeft opgemerkt buiten....
woensdag 14 augustus 2013 om 20:09
Zo gaat het toch nog ineens hard. Heb je een idee hoe het komt dat hij niet reageert? Is er iets in de medicatie aangepast? Of herkent hij jullie niet meer als zijn kinderen?
Doen ze op die afdeling iets met snoezelen? Soms wil dat nog helpen om mensen aan het praten te krijgen. Sommige mensen reageren op foto's, geluiden, geur of dat soort dingen. Eigenlijk alles wat je met je zintuigen kunt doen. In Weesp geloof ik of daar in de buurt zit een snoezelruimte bij een boerderij.
Hoeveel dichter bij huis is dichterbij? Ik ben er zelf nooit zo voor om iemand uit zijn 'vertrouwde' omgeving weg te halen. Zeker niet als je de wereld om je heen al niet meer helemaal kunt begrijpen en als hij het hier naar zijn zin lijkt te hebben. Daar heeft hij weer nieuwe gezichten van medewerkers en ook weer nieuwe bewoners met hun eigen gebruiksaanwijzing. Maar ik denk dat jullie je als familie zijnde ook niet over het hoofd moeten laten lopen als dit voor jullie te ver weg is of niet vol te houden is.
Hem daar laten om hem te laten sterven klinkt misschien cru, maar ik denk dat jullie er als familie ook trots op mogen zijn om naar zijn 'wens' te willen luisteren door hem daar te laten als hij het naar zijn zin lijkt te hebben. Hij heeft een nieuwe stap gemaakt in zijn leven op een punt waar geen weg meer terug is naar zoals het was. Zolang een hart maar blijft kloppen...
Doen ze op die afdeling iets met snoezelen? Soms wil dat nog helpen om mensen aan het praten te krijgen. Sommige mensen reageren op foto's, geluiden, geur of dat soort dingen. Eigenlijk alles wat je met je zintuigen kunt doen. In Weesp geloof ik of daar in de buurt zit een snoezelruimte bij een boerderij.
Hoeveel dichter bij huis is dichterbij? Ik ben er zelf nooit zo voor om iemand uit zijn 'vertrouwde' omgeving weg te halen. Zeker niet als je de wereld om je heen al niet meer helemaal kunt begrijpen en als hij het hier naar zijn zin lijkt te hebben. Daar heeft hij weer nieuwe gezichten van medewerkers en ook weer nieuwe bewoners met hun eigen gebruiksaanwijzing. Maar ik denk dat jullie je als familie zijnde ook niet over het hoofd moeten laten lopen als dit voor jullie te ver weg is of niet vol te houden is.
Hem daar laten om hem te laten sterven klinkt misschien cru, maar ik denk dat jullie er als familie ook trots op mogen zijn om naar zijn 'wens' te willen luisteren door hem daar te laten als hij het naar zijn zin lijkt te hebben. Hij heeft een nieuwe stap gemaakt in zijn leven op een punt waar geen weg meer terug is naar zoals het was. Zolang een hart maar blijft kloppen...
donderdag 15 augustus 2013 om 11:34
Voordat mijn vader werd opgenomen ging hij al heel hard achteruit en het lijkt nu niet meer te stoppen.
Ook lichamelijk gaat het hard,lopen is echt schuifelen geworden.
De verpleging zegt zelf ook dat het heel hard gaat en zijn wereld heel klein is op dit moment.
Maar hij is tevreden en in een goed humeur.
De eerste week dat hij er was was hij heel opstandig,moeilijk en boos.
Dat is natuurlijk ook niet gek,zomaar ineens uit je vertrouwde omgeving getrokken worden in een wereld die je toch al niet snapt.
Nu is het gelukkig goed gekomen.
De verpleging zei dat zijn medicijnen gewoon hetzelfde zijn gebleven.
Dus ze hebben echt met hem doorgezet en geduld gehad.
De achteruitgang lijkt nu toch wel op het begin van het einde.
Wat betreft dichter bij huis zou het voor mijn moeder 10 minuten met de auto zijn ipv 25 minuten nu.
Maar wie zijn zijn wij om hem daar we te halen terwijl hij zich daar goed voelt.
Wie weet voelt hij zich op de ander plek niet goed en kan hij zich niet meer aanpassen.
De plek die boven aan de lijst stond,daar zijn ze heel actief met de dementerende en je merkt dat hij dat niet meer wil.
Hij wil vooral rust.
Dus ons gevoel gaat er op dit moment naar uit om hem daar te laten.
Ook lichamelijk gaat het hard,lopen is echt schuifelen geworden.
De verpleging zegt zelf ook dat het heel hard gaat en zijn wereld heel klein is op dit moment.
Maar hij is tevreden en in een goed humeur.
De eerste week dat hij er was was hij heel opstandig,moeilijk en boos.
Dat is natuurlijk ook niet gek,zomaar ineens uit je vertrouwde omgeving getrokken worden in een wereld die je toch al niet snapt.
Nu is het gelukkig goed gekomen.
De verpleging zei dat zijn medicijnen gewoon hetzelfde zijn gebleven.
Dus ze hebben echt met hem doorgezet en geduld gehad.
De achteruitgang lijkt nu toch wel op het begin van het einde.
Wat betreft dichter bij huis zou het voor mijn moeder 10 minuten met de auto zijn ipv 25 minuten nu.
Maar wie zijn zijn wij om hem daar we te halen terwijl hij zich daar goed voelt.
Wie weet voelt hij zich op de ander plek niet goed en kan hij zich niet meer aanpassen.
De plek die boven aan de lijst stond,daar zijn ze heel actief met de dementerende en je merkt dat hij dat niet meer wil.
Hij wil vooral rust.
Dus ons gevoel gaat er op dit moment naar uit om hem daar te laten.
dinsdag 20 augustus 2013 om 02:09
quote:chirpy schreef op 31 juli 2013 @ 17:26:
Met sommige mensen zou ik veel ergere dingen kunnen doen dan achter het behang plakken, maar daar schiet ik natuurlijk ook niets mee op. Daarom is werken in een bejaardenhuis ook niets voor mij omdat ik dan jaar in jaar uit met dezelfde mensen zit die dagelijks lelijk tegen mij kunnen doen. Ik kan mensen niet blijven vergeven of lief en aardig blijven doen als ze dat ook niet tegen mij doen. Als iemand mij knijpt, zou ik zo terug willen slaan maar dat kan natuurlijk niet. Een lelijk woord zou er ook zomaar uit kunnen vliegen maar dat maakt vaak wel indruk en kun je ook niet maken.
Ik ben nu als vakantiewerk 8 weken bezig op een verpleegafdeling en merk dat ik er nu ook wel een beetje klaar mee begin te worden. Iedere dag weer hetzelfde gedoe.
Spannend Jade! Een spoedopname bleef bij ons in principe voor maximaal twee weken maar je hoeft niet bang te zijn dat hij na die twee weken op straat wordt gezet als er nog niets anders gevonden is.Vergeven? Je hebt het over een client-begeleider relatie. Als een dementerende jou hard slaat, is het imo geen kwestie van vergeven. Het is jouw baan en je weet dat sommige personen met dementie erg onberekenbaar kunnen zijn, niet weten wat ze doen en whatever. Imo geen kwestie van vergeven, maar een manier vinden hoe je zulk gedrag mogelijk kunt verminderen (dat is soms best mogelijk) of er beter mee om kunt gaan.
Met sommige mensen zou ik veel ergere dingen kunnen doen dan achter het behang plakken, maar daar schiet ik natuurlijk ook niets mee op. Daarom is werken in een bejaardenhuis ook niets voor mij omdat ik dan jaar in jaar uit met dezelfde mensen zit die dagelijks lelijk tegen mij kunnen doen. Ik kan mensen niet blijven vergeven of lief en aardig blijven doen als ze dat ook niet tegen mij doen. Als iemand mij knijpt, zou ik zo terug willen slaan maar dat kan natuurlijk niet. Een lelijk woord zou er ook zomaar uit kunnen vliegen maar dat maakt vaak wel indruk en kun je ook niet maken.
Ik ben nu als vakantiewerk 8 weken bezig op een verpleegafdeling en merk dat ik er nu ook wel een beetje klaar mee begin te worden. Iedere dag weer hetzelfde gedoe.
Spannend Jade! Een spoedopname bleef bij ons in principe voor maximaal twee weken maar je hoeft niet bang te zijn dat hij na die twee weken op straat wordt gezet als er nog niets anders gevonden is.Vergeven? Je hebt het over een client-begeleider relatie. Als een dementerende jou hard slaat, is het imo geen kwestie van vergeven. Het is jouw baan en je weet dat sommige personen met dementie erg onberekenbaar kunnen zijn, niet weten wat ze doen en whatever. Imo geen kwestie van vergeven, maar een manier vinden hoe je zulk gedrag mogelijk kunt verminderen (dat is soms best mogelijk) of er beter mee om kunt gaan.
dinsdag 20 augustus 2013 om 02:12
dinsdag 20 augustus 2013 om 05:03
quote:chirpy schreef op woensdag 14 augustus 2013 18:36 Aww dat geeft je zeker geen goed gevoel! Ben je inmiddels nog een keer op bezoek geweest?
Met die mevrouw is het niet zo goed afgelopen, ze is dagen later in een sloot gevonden....
En ik ben blij dat ik klaar ben met mijn vakantiewerk. Er is een nieuwe bewoner die mij niet mag en andersom ook niet. Hij wil in zijn blootje door het huis lopen maar dat gaat niet door. Als ik er wat van zeg heb ik het gedaan en krijg ik een mep. Dus daar ben ik ook klaar mee. Ik denk dat jij maar beter helemaal kan stoppen met werken in de zorg!
Met die mevrouw is het niet zo goed afgelopen, ze is dagen later in een sloot gevonden....
En ik ben blij dat ik klaar ben met mijn vakantiewerk. Er is een nieuwe bewoner die mij niet mag en andersom ook niet. Hij wil in zijn blootje door het huis lopen maar dat gaat niet door. Als ik er wat van zeg heb ik het gedaan en krijg ik een mep. Dus daar ben ik ook klaar mee.
Ik denk dat jij maar beter helemaal kan stoppen met werken in de zorg!
dinsdag 3 december 2013 om 13:07
quote:jj81 schreef op 02 december 2013 @ 00:15:
Hallo allemaal,
Is er nog iemand die hier leest/schrijft? Kom dit net tegen en zit in dezelfde situatie. Afschuwelijk, maar toch ook fijn om hier wat ervaringen te lezen...
Het is een beetje stil hier.
Maar helaas zit ik ook nog steeds in deze situatie.
Is het bij jou je vader? Of je moeder?
Het is gewoon moeilijk om een van je ouders zo te zien.
Hallo allemaal,
Is er nog iemand die hier leest/schrijft? Kom dit net tegen en zit in dezelfde situatie. Afschuwelijk, maar toch ook fijn om hier wat ervaringen te lezen...
Het is een beetje stil hier.
Maar helaas zit ik ook nog steeds in deze situatie.
Is het bij jou je vader? Of je moeder?
Het is gewoon moeilijk om een van je ouders zo te zien.
