Misselijk door vitaminegebrek? Wat is dit nou?

Bij je openingspost dacht ik al meteen aan emetofobie. Pas op dat je niet te ver terugvalt!! Je mijdt nu al de huisarts en de supermarkt, omdat je bang bent daar te gaan overgeven. Van je therapeut en je verleden heb je vast geleerd hoe gevaarlijk situaties vermijden kan zijn.



Je bent dus bang dat je misselijkheid het gevolg is van iets ernstigs? De kans is groot dat het inderdaad door stress komt, bovendien komt daar nu nog de stress om de misselijkheid bij.



Dat je geen vlees en vis eet, wil niet per se zeggen dat je ongezond eet, maar om alle micro- en macronutriënten binnen te krijgen, moet je én voldoende eten én de juiste dingen.



Misschien een idee om eens naar een diëtist te gaan? Deze kan kijken of je inderdaad wat tekort komt. Aan de huisarts kun je een bloedtest op o.a. B12, D, ijzer, schildklierfunctie, etc. aanvragen.

En ga sowieso een multi slikken. Veel sterkte gewenst!

quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 21:32:

Ik heb in mijn pubertijd al een etiket met angst en paniek stoornis gekregen. Het begon ooit met emetofobie (angst om te moeten overgeven). Daar ben ik helemaal overheen (al jaren) en ook mijn andere angsten had ik allemaal goed onder de duim. Ik heb therapie gehad, ik weet van de hoed en de rand, ik ken de valkuilen en ik weet dat ik er op dit moment wederom vol in aan het gaan ben. Echter ken ik ook het verschil tussen angst en echt. Ik durf niet naar de huisarts of supermarkt, dat is angst, maar wel voor iets dat dus echt gebeurd is en wat niet door angst veroorzaakt werd. Ik sta nog steeds in contact met mijn psycholoog van vroeger, momenteel is hij niet bereikbaar ivm een lange vakantie. Ik had na mijn lymfoedeem gebeuren alweer contact gezocht.



Ach vrouw wat naar, emetofobie is heel lastig en zulke dingen kunnen weer terug komen zeker wanneer je veel stress hebt en je dan ook nog werkelijk moest overgeven. Als ik jou was zou ik contact opnemen met de huisarts en zodra de psycholoog er weer is daar contact mee opnemen. Misschien kan de huisarts iets voorschrijven tegen de misselijkheid en/of iets om rustig te worden? Heb je in het verleden medicijnen gehad die je hielpen, anders kun je daar misschien om vragen?



Wel contact opnemen hoor. Sterkte

Beste mrssippie,

Vervelend voor je!

Helaas lijk ik een hoop te herkennen... Je hebt t zelf ook al ergens over reactie op een rottijd? Die is er dus blijkbaar geweest (hoef je ons verder niet over te vertellen, is persoonlijk).

Ik heb ook veel van misselijkheid, en dit nam een jaar geleden zo toe dat ik ook plots moest overgeven als ik t niet zag aankomen (niet door buikgriep dus ofzo). Uiteindelijk blijk ik fikse burnout te hebben, met paniekaanvallen voor eigenlijk de simpelste dingen, omdat je daardoor ook angst voor de angst gaat ontwikkelen..

Uiteraard is t goed om andere zaken uit te sluiten en rustig te bespreken met de huisarts, kostte mij ook moeite... Kokhalzend richting huisarts, maar altijd kauwgompje om te blijven slikken en frisse smaak me helpt. Maar het lucht echt op! Ik ben zelf helaas ook nog steeds bezig met m'n herstel al een jaar, met hulp cognitieve gedragstherapie en sinds kort Haptotherapie om hieraan te werken! De misselijkheid is niet snel weg, maar zodra je begrijpt waar het vandaan komt, is het beter te accepteren en dus ook langzaam steeds wat minder last.

Het kan dus ook echt psychisch zijn, stress alleen al kan veel van dit soort vage klachten (blijven) geven, en als je er zelfs niet meer door eet , ontwikkel je misschien onnodig meer klachten en futloosheid , en uiteindelijk ook vitamine tekort. Zou zonde zijn! Je kan ook evt ipv met huisarts soms met eerst met een assistent kort spreken idd.

Veel sterkte! Ik hoop dat je snel antwoorden hebt voor jezelf en de durf vindt om naar de huisarts te gaan!

Sterkte!

quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 21:47:

Vette vis wil ik niet eten, ik ben vegetariër omdat ik geen dode dieren wil eten, niet omdat ik ik vlees en vis niet lekker vind. Ik zal me eens inlezen over visoliecapsules. Ik neem aan dat daar ook vissen voor gestorven zijn? Ik weet dat je mijn mening hierover niet deelt maar ik wil eigenlijk alleen iets dierlijks eten als het echt echt echt niet anders kan. En dan bedoel ik medicatie in leven of dood situaties.



@evelyn82, Ja ik eet inmiddels wel weer. Niet zoals het zou moeten nog maar wel wat. Fruit, evergreen, een boterham, kwark...



Dit klinkt niet echt alsof je weer voldoende eet.

Je kunt in ieder geval proberen je bloedsuikerspiegel op peil te houden door zoals eerder al is aangegeven, regelmatig te eten. Iemand gaf de tip on veel groenten en fruit te eten. Als je misselijk bent, eet dan geen fruit zoals appel of sinaasappel. Ik ging daar op dat soort momenten juist van overgeven. Mijn maag trok het zuur niet. Een boterham met jam oid werkte dan juist wel. En verplicht jezelf om wél te eten, ook al wil je niet omdat je misselijk bent. Als het een bloedsuikerspiegel is, dan lost eten het op. Hoe tegennatuurlijk het ook voelt. Gooi ook wat granen, muesli of desnoods cornflakes of all bran dingen door je kwark.

Lieve mrssippie, het spijt me te moeten zeggen, maar als ik het zo lees ben je blijkbaar toch nog niet helemaal over je emetofobie heen. Je schrijft dat je deze keer bang bent voor iets wat er echt is, maar dat is natuurlijk niet zo he? Je hebt 2 keer overgegeven, thuis. Dat is heel vervelend, zeker met jouw verleden. Maar nu durf je daarom niet meer de deur uit... Dat is vermijden...dat is angst om iets wat zou kunnen gebeuren (maar nog nooit echt gebeurd is!). Echt, trek aan de bel! Kun je misschien wel alvast een afspraak maken bij je oude psycholoog?

En wat ik hier boven schrijf weet je eigenlijk diep van binnen zelf ook wel he?

Schaam je niet. Een terugval (bij stress) komt heel vaak voor (been there...done that...), en je weet nu ook dat je er weer vanaf kunt komen! Dat is je namelijk al eerder gelukt!



Wees lief voor jezelf.

Wat vervelend! Ik hoop dat je eruit komt en je snel beter voelt. Heb alleen een praktische tip, er zijn ook oliecapsules op basis van algen (waar denk je dat die vissen het halen? ). Ik heb ze gezien van Orthica, dacht ik...

Misschien kan de huisarts ook bij jou op bezoek komen.



Of je neemt een zak mee naar het spreekuur.



De dokter is voor zieke mensen hoor.



Het kan inderdaad ook psychisch gerelateerd zijn.



Slaap tekort?



Je noemt zelf veel mogelijke oorzaken op, het kan allemaal.



Ben kalm, raap jezelf bij elkaar, bel de dokter en leg het rustig en geduldig allemaal uit.



Eet iedere dag donkere bladgroenten (spinazie, broccoli) met een beetje olie.

Daar zitten bijna alle vitaminen in. Slik ook een multi-vitaminen tablet de komende tijd, dan heb je zekerheid dat je de meest vitaminen in ieder geval in redelijke mate binnenkrijgt.



Ik ben opgegroeid zonder vis en eet dit bijna nooit, volgens mij is het dus niet nodig.



Laat koffie en thee met rust. Kalmeer.

quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 20:32:



Inmiddels gaat het eten weer iets beter, echter heb ik nog steeds een raar misselijk gevoel en ik ben de hele tijd bang om te moeten overgeven. Om die reden durf ik niet naar de huisarts en laat ik mijn man boodschappen doen. Ik voel me niet fijn. Moe en hangerig. Als ik lig gaat het wel, ik krijg dan ook honger en als ik me rustig hou word ik niet misselijk. Echter zodra ik een tijdje moet staan of lopen word ik weer misselijk en voel me slap.



Ik weet dat jullie geen glazen bol hebben en ik weet dat ik gewoon naar de dokter moet gaan. Maar ik durf niet. Ben zo bang dat ik in de wachtkamer moet overgeven. Ik ben verdrietig, ik voel me alleen en ik wil me zo niet voelen.



Kan het zijn dat je een angststoornis aan het ontwikkelen bent?



Het mijden van de weg naar de huisarts of supermarkt lost niks op. Dit werkt een eventuele angststoornis alleen maar meer in de hand.



Ik kan je geen antwoord geven op je vraag, maar dit is het eerste wat in mij opkwam na het lezen van je OP

quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 21:47:

Vette vis wil ik niet eten, ik ben vegetariër omdat ik geen dode dieren wil eten, niet omdat ik ik vlees en vis niet lekker vind. Ik zal me eens inlezen over visoliecapsules. Ik neem aan dat daar ook vissen voor gestorven zijn? Ik weet dat je mijn mening hierover niet deelt maar ik wil eigenlijk alleen iets dierlijks eten als het echt echt echt niet anders kan. En dan bedoel ik medicatie in leven of dood situaties.



@evelyn82, Ja ik eet inmiddels wel weer. Niet zoals het zou moeten nog maar wel wat. Fruit, evergreen, een boterham, kwark...Er zijn ook vegetarische 'visoliecapsules'. In ieder geval omega 3/6 capsules.

Vergeet visolie, er zijn genoeg volkeren die nooit een vis gezien hebben. En ik zelf ook bijna nooit.



Daar ligt het niet aan. Echt niet.

Je zegt dat je bang bent onover te moeten geven in de supermarkt of bij de huisarts. En dat dat dus geen angtstoornis is, omdat het echt is. Dat is natuurlijk niet waar. Mensen met angstatoornissen kunnen best bang zijn voor iets dat kán gebeuren. Wat het een stoornis maakt is dat het je er meer last van hebt dan zou moeten, en dat je belemmert in je leven. Vergelijk het met: je kind kán gekidnapt worden. En enige angst daarvoor is normaal bij ouders. Je kond nooit uite zicht laten, en tot zijn 18e alleen met jou naar buiten laten gaan niet.

Voor jou geldt ook: het kan gebeuren dat je moet overgeven ja. Maar dat is nog niet gebeurd buiten de deur. En al zij het wel gebeuren, wat dan nog? Neem een plastic zak mee naar de huisarts, en klaar. Aangezien de kans groot is dat het bij jou een psychische oorzaak heeft, is de kans dat het gebeurt al een stuk kleiner als je je er niet zo druk om maakt.



En inderdaad: hoe moeilijk ook, blijf eten. Ik heb zelf net een enorme stress-tijd meegemaakt, waarin ik voortdurend vreselijk misselijk was. Ik heb mezelf toch gedwongen om hele kleine beetjes te eten, en vaak wordt het na een paar hapjes wel iets beter. En soms ook niet, maar dan heb je in elk geval die paar hapjes al binnen. Dat is niet leuk, als het al zo veel energie kost om alleen maar te eten, maar als je het niet doet, ga je je alleen maar nog rotter voelen.

Helaas komt mij dit echt té bekend voor. Ik bleek een ernstige depressie en paniekstoornis met agorafobie te hebben. Durfde ook de deur niet uit (ook niet naar de huisarts) uit angst dat ik wel eens zou kunnen overgeven..

Zoek alsjeblieft hulp, de eerste stap is de huisarts.

Wat verdrietig en eenzaam in je angst zal jij je voelen, terwijl emetofobie hoog in de top 10 staat qua fobieën. Ik heb het ook en loop ook al tijden met misselijkheidsklachten en dus kokhalzen tot ik letterlijk omval vd inspanning.

De rit naar de huisarts vond ik daarom ook vreselijk beangstigend, want wat als het mis zou gaan in de wachtkamer of misschien al onderweg naar de praktijk?

Wat mij helpt is huisartsbezoekjes te doen op minder warme dagen. Een briesje geeft me gevoelsmatig weer wat lucht, waardoor ik beter ademhaal en doordat ik zo beter het hyperventileren onder controle kan houden, is het draaglijk voor me zulke bezoekjes te doen. Een goede huisarts/assistente zal je verhaal serieus nemen als je belt en zo zou je bijvoorbeeld kunnen opperen dat je buiten de praktijkruimte op je beurt wacht, zodat je niet in de wachtkamer hoeft te zitten. Ik hoop dat dit je zal helpen om een eventuele keer daarna wel naar binnen te durven.

Wat mij helpt zijn domperidon-tabletjes altijd bij me hebben. Van dat idee alleen word ik niet misselijk in openbare ruimtes. Er zijn ook homeopathische tabletjes van VSM en die helpen ook goed.

Het is een heel nare angst die je leven kunnen 'overnemen' en vaak voor mensen die deze angst niet kennen (ook al juicht niemand bij misselijkheid, kokhalzen en braken) vaak niet te bevatten is. Jezelf er ff overheen is niet aan de orde en vandaar mijn tip om buiten de praktijk te wachten tot je wordt opgeroepen.

Heel bewust ademhalen: 4 sec in door neus en 4 uit door mond, waarbij je je hand op je hart legt en je andere hand onder je buik op je blote huid (liggend) werkt ook. Doe deze oefening dagelijks ipv alleen als je je misselijk voelt. Ik ben nu zo geoefend erin, dat ik nachtelijke kokhalsfestijnen ermee kan wegkrijgen doordat het niet meer zo ver komt. Na paar dagen oefenen merk je écht resultaat.

Het gekke is idd dat je na het braken/talloze kokhalsmomenten elkaar opvolgend, pas je adem weer onder controle hebt/krijgt en waarschijnlijk dan kapot bent vd inspanning die je hebt geleverd. Dit kun je dus voor zijn door de oefening die ik omschreef. Alleen het ademhalen in en uit zonder lichaamscontact met m'n blote huid, werkt veel minder goed. Heb deze oefening nergens gevonden tussen alle oefeningen van de psycholoog die ik had, maar van een yoga-docent (noem je dat zo?) die regelmatig mensen krijgt met deze klachten. Ik was eerst sceptisch, maar het is de eerste oefening die werkt bij mij en waarbij ik serieus de paniek uit me weg voel 'vloeien'. De standaardoefeningen van op de grond/bank/bed liggen en jezelf ontspannen met je ogen dicht mijmeren over de zee en concentreren op je voeten tot uiteindelijk je hoofd om te ontspannen is voor mij echt een aanfluiting en veel te onrealistisch/zweverig.

Het echte kokhalzen en braken is bij mij alleen thuis gebeurd. Het is psychisch en ik geloof er ergens in dat je in openbare ruimtes wel vreselijk jezelf kunt gek maken qua angsten en gedachten over misselijk worden, maar de mensen die ik ken met emetofobie door veel met lotgenoten te hebben gesproken in het verleden, gaven allemaal aan dat het in openbare ruimtes feitelijk altijd goed is gegaan. Ik weet ook niet hoe dat precies kan, maar klaarblijkelijk geven emetofoben in het openbaar niet aan die angst toe als in dat ze het onbewust toch weten te reguleren. Het enige wat je moet proberen is je angst zo comfortabel mogelijk tegemoet te gaan. Plaag jezelf dus niet onnodig en zorg ervoor dat je altijd een anti-misselijkheidstabletje bij je hebt + plastic zakje in de tas die zo'n beetje iedere vrouw bij zich draagt.

Bij misselijkheid raak ik echt geheel overstuur, maar dat de misselijkheid doorzette is werkelijk nooit gebeurd met de nodige 'voorzorgsmaatregelen voor onderweg'. En geloof me, het beheerst soms echt m'n gedachten. Nu steeds minder, maar ik was altijd en overal alert en bang zodra ik 1 stap m'n huis uit was.

Laatste tip: zorg voor een kort lijntje met je huisarts/assistente. Er zijn van die buikgriepgolven in NL eens in de zoveel maanden. Ik word dan zo onrustig en ben erg bang en paniekerig als het heerst. Het ironische is dat ik maar 1x ben aangestoken sinds ik besta. sinds 5 jr heb ik in de periode dat er een zogeheten uitbraak is van het noro-virus een ontsmettingsmiddel voor je handen en zeep naast de kraan staan. Noro-virus vrij geweest sindsdien, terwijl mijn hele omgeving ongeveer gevloerd op bed lag. Telkens als ik buiten ben geweest, ontsmet ik dus meteen m'n handen en was ze met die zeep. Ik zorg er daarnaast voor dat ik heel vaak de deurklink en het toilet schoonmaak en het liefst spreek ik niet met mensen thuis af of een paar dagen helemaal niet. Alles dus om het mezelf op die momenten zo comfortabel mogelijk te maken wat betreft mijn angst onder controle te krijgen. Het werkt voor mij nu al jaren en ik heb m'n leven terug in dit opzicht. Wat een bevrijdend gevoel.

Ik hoop oprecht dat jij hier de dingen uithaalt die jou eventueel aanspreken en jou ook zullen helpen. Heel veel sterkte gewenst. Knuffel voor jou

Hey,

Wat naar dat je je zo voelt!

Nu kan ik ook met een hoop adviezen komen met wat je wel en niet zou moeten eten, maar ik ben geen diëtiste.

Dat doe ik dus ook niet.

Wat eerder gezegd is, vitamine B 12. Lijkt me een sterk uitgangspunt net als de ijzer.

En ik vroeg me af, waarom kun je niet zwanger zijn? Want je lichaam verbruikt een hoop meer als dat zo zou zijn. En dat zou ook de "uit het niets" aanvallen Kunnen verklaren. Gezien je geschiedenis zoek je het misschien snel in het bekende hoekje?

Verder wil ik je veel wijsheid wensen en sterkte met de gang naar de dokter.

Oh, wat ik bedoelde met ervoor zorgen dat je een kort lijntje hebt met de huisarts/assistente is dat je altijd mag bellen als je je misselijk voelt. Het is me wel gebeurd dat ik volop huilend belde en de huisarts belt me dan z.s.m. terug. Het kost hem 2 minuten mij geruststellen en het vooral niet afdoen als aanstellen en daarna voel ik me daadwerkelijk een stuk beter. Familie en vrienden bereiken dit nog niet eens na 2 uur, bij wijze van spreken. En echt waar, ik bel niet relaxt op naar de praktijk op zo'n moment. Vaak ben ik al in tranen (geweest) als ik de assistente spreek. Maar ik heb dus een dusdanig goede assistente/huisarts, die mij hierin geweldig ondersteunen. Het gebeurt namelijk misschien 2x per jaar. Vooral als het noro-virus heerst en ik zo veel stress voel omdat ik bang het ook te krijgen. Nogmaals sterkte! Kijk naar mijn verhaal; vrij extreem en ik heb het nu best goed onder controle. Dat kun jij ook lieve TO. Ik durf nu zelfs te kokhalzen/braken zonder geruststellende woorden en geaai over m'n rug/hoofd als het eens misgaat. Dat was een paar jaar geleden ondenkbaar. M'n vader haalde me dan gewoon op van m'n huis omdat ik zo bang was dat ik alleen maar kon huilen. Nu moet ik nog wel een beetje huilen, maar kan ik alleen zijn als ik misselijk ben zonder ondertussen m'n ouders/vrienden op de speaker te hebben staan van m'n telefoon. Het voelt echt als overwinning, want ik had het nooit durven denken dat ik zo ver zou komen.

quote:mrssippie schreef op 10 augustus 2014 @ 01:34:

Hoe leg ik het uit... Vroeger, toen ik midden in mijn angsten zat, was ik bang. Ik praatte mezelf bang en misselijk. Er gebeurde nooit iets en het zat puur tussen mijn oren. Op dit moment is dat niet zo, ik voel me echt gammel, ben steeds misselijk, loop te kokhalzen en heb 2 maal "vanuit het niets" moeten overgeven. Zonder dat ik bang was daarvoor. Het voelt niet als een aangepraatte misselijkheid zoals ik dat ken uit het verleden. Dat bedoel ik met dat het nu "echt" is en niet ingebeeld. Ik vind het wat lastig uitleggen. Dat ik de deur niet uit durf omdat ik bang ben dat het publiekelijk gebeurd, ja, dat is angst. Maar omdat ik dus vanuit het niets heb moeten overgeven. Wat vroeger, toen ik leed aan emotofobie, niet het geval was. Hopelijk snappen jullie wat ik bedoel. En ja, dat ik dreig terug te vallen werd me vanmiddag pijnlijk duidelijk.



Iemand vroeg me iets over medicatie, nee, ik heb nooit medicatie gehad. Ik heb dit ook nooit gewild overigens. Ik wilde (en wil) mijn angsten overwinnen, niet onderdrukken. Ik ken redelijk wat mensen die onder de anti depressiva zitten en als ik de bijwerkingen zie... nee... Ik ben sowieso geen medicatie type. Als het niet anders kan dan kan het niet anders maar als het lichaam het zelf kan doen zonder al te veel risico's dan lijkt me dat persoonlijk beter.



Ik wil me gewoon graag beter voelen. Dat ik denk aan vitaminegebrek of bloedarmoede heeft te maken met de doorlopende kritiek die ik krijg op mijn bleke gelaatskleur. Ik ben geen zonaanbidder en zeker naast mijn jongste zusje die een buitenbaan heeft met een bruine sproetenkop lijk ik een lijk. mensen zeggen dat ik er ongezond uitzie. Laatst zei iemand dat de prikplekken in mijn arm nog ontbraken maar dat ik zo door kon voor junk. Niet verkeerd bedoeld van deze persoon maar het is niet leuk om te horen. Ik doe mijn best om er leuk uit te zien maar kennelijk is het niet genoeg. Doet best een beetje zeer. Ik heb het al eerder gezegd maar ik wil me gewoon graag weer fit voelen. Ik weet dat ik een hoop onbalans heb op dit moment. Zowel lichamelijk als psychisch en dat bloedonderzoek de enige manier is om dingen uit te sluiten. Misschien zeur ik ook wel. Ik ben het gewoon zat, zit er doorheen en wil graag weer gelukkig zijn. Ondertussen word ik alleen maar banger...



Ben je normaal gesproken snel bang dat je (ernstig) ziek bent?



Het klinkt alsof je flink veel stress hebt (gehad) en in jou geval kan het best zijn dat daardoor de emetofobie weer getriggert is. Natuurlijk zijn de misselijkheid en het overgeven wel echt maar het is maar de vraag hoe realistisch het is dat je plotseling ergens anders moet overgeven. Het kan prima dat je even een virusje had of een combinatie van stress en warmte (douchen en boodschappen tillen krijg je het extra warm) er voor zorgde dat je moest overgeven en de misselijkheid nu in stand gehouden wordt door de angst die weer ontstaan is en het slechte eten. Natuurlijk kan er ook een lichamelijke reden zijn voor de misselijkheid, helaas zul je daarvoor ook naar de huisarts moeten.



Ik had het trouwens over medicatie. Ik ben het eens dat je het moet aanpakken en niet onderdrukken. Maar medicatie kan in het geval van stress het cirkeltje (stress>misselijk>stress enz) wel doorbreken.



Ben je bang dat andere je zien overgeven? Misschien kun je overleggen dat je bij de huisarts direct door kan lopen naar een spreekkamer of zo? Verder een zakje in je jaszak stoppen al is het maar voor het gevoel.

Ook mensen met angsten kunnen fysiek ziek worden hoor.



Ik zou eerst de lichamelijke oorzaken uitsluiten.



En misselijk worden in de supermarket is niet raar. Ik werd vooral misselijk van van de vleesschappen zelfs van een afstand. Dat blijkt bij die maaginfectie te horen.



Op helicobacter test je middels ademtest, poepje inleveren bij het lab, ...etc Dus men weet het heel snel en het is een kleine moeite om de fysieke oorzaak uit te sluiten.

http://www.uwbreinalsmedicijn.nl/visoli ... depressie/

Je hebt visolie nodig met EPA als je wil dat het tegen je depressieve gemoedstoestand werkt. Zou beter eerst 'ns aan je (geestelijke) gezondheid gaan werken voordat je zo extreem dierlijke producten gaat vermijden. Je lichaam is er niet op gemaakt waar jij mee bezig bent.

TO: Ik herken het, ik heb zelf ook emotofobie, hier ben ik ook voor behandeld, maar op zwakke dagen heb ik er ook last van, alleen ik vermijd niet meer.



Maagonderzoeken, darmonderzoeken, buikecho's van alles hebben ze getest, alleen al bij het idee iets te eten ging ik al huilen omdat ik zo bang was dat het eruit zou komen.



Het begint onschuldig maar het word wreed achtig als je er niets aan zult doen. Ik kon bijv: niet eens meer naar de buurtsuper aan de overkant, dat is overstekend 1 minuut! En als ik wel ging kreeg ik in de winkel een paniek aanval.



Op het laats woog ik 39 kilo, omdat ik weigerde te eten en maar misselijk was.



Nu wil ik niet suggereren dat je de fobie hebt, maar ik herken je verhaal en ik herken ook de reacties van de andere viva's.



Ik hoop dat het niets lichamelijks is en ik hoop dat als je wel deze fobie hebt, je hulp gaat zoeken, er is goede behandeling voor de fobie. Ik heb alleen op slechte dagen dus last en dan eet ik wel gewoon en ga ook weg.



Sterkte ermee! En als je nog wat wilt weten over de behandeling die ik heb gevolgd vraag het gerust.

quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 21:32:

Ik heb in mijn pubertijd al een etiket met angst en paniek stoornis gekregen. Het begon ooit met emetofobie (angst om te moeten overgeven). Daar ben ik helemaal overheen (al jaren) en ook mijn andere angsten had ik allemaal goed onder de duim. Ik heb therapie gehad, ik weet van de hoed en de rand, ik ken de valkuilen en ik weet dat ik er op dit moment wederom vol in aan het gaan ben. Echter ken ik ook het verschil tussen angst en echt. Ik durf niet naar de huisarts of supermarkt, dat is angst, maar wel voor iets dat dus echt gebeurd is en wat niet door angst veroorzaakt werd. Ik sta nog steeds in contact met mijn psycholoog van vroeger, momenteel is hij niet bereikbaar ivm een lange vakantie. Ik had na mijn lymfoedeem gebeuren alweer contact gezocht.Maar als je zegt dat je niet naar de huisarts durft omdat je bang bent dat je moet overgeven lijkt het me dat die emetofobie er weer is. Dat een angststoornis weg is wil niet zeggen dat het niet terug kan komen. Sterkte ieg!

Mocht je toch voor de visolie optie gaan. Postelein is de enige groente waar veel omega-3 in zit. Het is een prima bron van omega.

to; ik herken alles wat je schrijft. Ik werd ziek, blaasontsteking en werd daarvan niet meer beter. Elke dag misselijk, overgeven........ik was echt ziek!

Ik ben binnenstebuiten gekeerd......maar lichamelijk mankeerde mij niets. Ik had een angststoornis.

Ik kon het niet geloven, want ik beeldde dit me toch niet in??!! ik was echt misselijk, moest echt overgeven..........

En toch was het zo.

Na 9 maanden therapie ben ik beter en voel ik me lichamelijk weer fit. Ik mankeerde niets, ik was niet ziek.........ik maakte mezelf ziek.

Sterkte to!

@thula

Watvoor therapie vorm was dat dan die 9maanden?