Gezondheid
alle pijlers
Misselijk door vitaminegebrek? Wat is dit nou?
zaterdag 9 augustus 2014 om 20:32
Ik weet niet meer waar ik last van heb. Ik zit niet te wachten op rotopmerkingen want ik typ dit met tranen in mijn ogen. De afgelopen anderhalf jaar zijn heftig geweest voor mij. Ik heb niet goed voor mijzelf gezorgd en erg ongezond gegeten. Ik heb ook veel minder gegeten dan ik zou moeten met weinig groente en fruit. Ik ben al jaren vegetariërs dus vlees en vis at ik sowieso al niet.
Eigenlijk had ik nergens last van, tot ik, vanwege lymfoedeem, een bloedonderzoek moest om hart en nierfalen uit te sluiten. Ik kan als ik stress heb geen hap door mijn keel krijgen. Dit ken ik van mezelf en ik keek ook niet raar op dat ik wederom op deze manier blokkeerde bij het horen van het woord bloedonderzoek. Ik heb een week (wachten tot het bloedonderzoek en daarna wachten op de uitslag) zo goed als niet gegeten. Alles was in orde maar de opluchting die ik normaalgesproken altijd had, bleef uit. Ik ben gelijk naar de bakker gerend om mijn lievelings kaasbroodjes te halen maar waar ik ze normaal naar binnen zou schrokken kreeg ik er nu met moeite 1 weg en ben daar de rest van de dag misselijk en vol van geweest. Ik begon te kokhalzen bij het idee aan eten, moest op straat echt oppassen bij het ruiken van etensgeuren. Dit viel samen met de 'hittegolf" en dus gooide ik het daar nog een beetje op. Niemand heeft immers echt trek bij die stikhitte redeneerde ik. Ik voelde me steeds slapper worden, als ik van de slaapkamer naar de woonkamer liep had ik hartkloppingen. Twee weken geleden stond ik onder de douche, vanuit het niets moest ik overgeven. Voor de duidelijkheid, ik geef eigenlijk nooit over. Precies een week later kwam ik thuis van het boodschappen doen en hetzelfde gebeurde. Gek genoeg voelde het als een opluchting. Dit bedoel ik niet als een eetprobleem achtige opluchting, het misselijke gevoel was even weg. Een vriendin van me opperde dat ik misschien zwanger was, dit is echter onmogelijk maar de klachten kwamen wel overeen.
Inmiddels gaat het eten weer iets beter, echter heb ik nog steeds een raar misselijk gevoel en ik ben de hele tijd bang om te moeten overgeven. Om die reden durf ik niet naar de huisarts en laat ik mijn man boodschappen doen. Ik voel me niet fijn. Moe en hangerig. Als ik lig gaat het wel, ik krijg dan ook honger en als ik me rustig hou word ik niet misselijk. Echter zodra ik een tijdje moet staan of lopen word ik weer misselijk en voel me slap.
Verder heb ik geen klachten, geen pijn ofzo. Ook geen verstopping of iets.
kan dit psychisch zijn? Een uitwerking van een rottijd? Is dit de rekening die ik gepresenteerd krijg door het slecht en vitamineloos eten van de laatste tijd (laatste anderhalf jaar)?
Ik weet dat jullie geen glazen bol hebben en ik weet dat ik gewoon naar de dokter moet gaan. Maar ik durf niet. Ben zo bang dat ik in de wachtkamer moet overgeven. Ik ben verdrietig, ik voel me alleen en ik wil me zo niet voelen.
Eigenlijk had ik nergens last van, tot ik, vanwege lymfoedeem, een bloedonderzoek moest om hart en nierfalen uit te sluiten. Ik kan als ik stress heb geen hap door mijn keel krijgen. Dit ken ik van mezelf en ik keek ook niet raar op dat ik wederom op deze manier blokkeerde bij het horen van het woord bloedonderzoek. Ik heb een week (wachten tot het bloedonderzoek en daarna wachten op de uitslag) zo goed als niet gegeten. Alles was in orde maar de opluchting die ik normaalgesproken altijd had, bleef uit. Ik ben gelijk naar de bakker gerend om mijn lievelings kaasbroodjes te halen maar waar ik ze normaal naar binnen zou schrokken kreeg ik er nu met moeite 1 weg en ben daar de rest van de dag misselijk en vol van geweest. Ik begon te kokhalzen bij het idee aan eten, moest op straat echt oppassen bij het ruiken van etensgeuren. Dit viel samen met de 'hittegolf" en dus gooide ik het daar nog een beetje op. Niemand heeft immers echt trek bij die stikhitte redeneerde ik. Ik voelde me steeds slapper worden, als ik van de slaapkamer naar de woonkamer liep had ik hartkloppingen. Twee weken geleden stond ik onder de douche, vanuit het niets moest ik overgeven. Voor de duidelijkheid, ik geef eigenlijk nooit over. Precies een week later kwam ik thuis van het boodschappen doen en hetzelfde gebeurde. Gek genoeg voelde het als een opluchting. Dit bedoel ik niet als een eetprobleem achtige opluchting, het misselijke gevoel was even weg. Een vriendin van me opperde dat ik misschien zwanger was, dit is echter onmogelijk maar de klachten kwamen wel overeen.
Inmiddels gaat het eten weer iets beter, echter heb ik nog steeds een raar misselijk gevoel en ik ben de hele tijd bang om te moeten overgeven. Om die reden durf ik niet naar de huisarts en laat ik mijn man boodschappen doen. Ik voel me niet fijn. Moe en hangerig. Als ik lig gaat het wel, ik krijg dan ook honger en als ik me rustig hou word ik niet misselijk. Echter zodra ik een tijdje moet staan of lopen word ik weer misselijk en voel me slap.
Verder heb ik geen klachten, geen pijn ofzo. Ook geen verstopping of iets.
kan dit psychisch zijn? Een uitwerking van een rottijd? Is dit de rekening die ik gepresenteerd krijg door het slecht en vitamineloos eten van de laatste tijd (laatste anderhalf jaar)?
Ik weet dat jullie geen glazen bol hebben en ik weet dat ik gewoon naar de dokter moet gaan. Maar ik durf niet. Ben zo bang dat ik in de wachtkamer moet overgeven. Ik ben verdrietig, ik voel me alleen en ik wil me zo niet voelen.
zondag 10 augustus 2014 om 11:27
quote:mrssippie schreef op 09 augustus 2014 @ 20:32:
Ik ben gelijk naar de bakker gerend om mijn lievelings kaasbroodjes te halen maar waar ik ze normaal naar binnen zou schrokken kreeg ik er nu met moeite 1 weg en ben daar de rest van de dag misselijk en vol van geweest.
Beloon jezelf alleen als je je prettig voelt.
Stimuleer alleen gewenst gevoel en gedrag.
Als je je onprettig / onrustig voelt kun je het beste even helemaal niets doen en wachten, luisteren naar je lichaam. Niet nog voller proppen. Eerst even lekker helemaal leeg worden.
Als je je weer slap voelt, zeg dan eens het woord 'concentratie' in jezelf, kijk of het helpt. Bij mij helpt het prima als ik me slap voel.
Drink je wel genoeg water??? Geen sap, water. Geen suikerhoudende dranken, maar gewoon meer water.
Schoon drinkwater.
Ik ben gelijk naar de bakker gerend om mijn lievelings kaasbroodjes te halen maar waar ik ze normaal naar binnen zou schrokken kreeg ik er nu met moeite 1 weg en ben daar de rest van de dag misselijk en vol van geweest.
Beloon jezelf alleen als je je prettig voelt.
Stimuleer alleen gewenst gevoel en gedrag.
Als je je onprettig / onrustig voelt kun je het beste even helemaal niets doen en wachten, luisteren naar je lichaam. Niet nog voller proppen. Eerst even lekker helemaal leeg worden.
Als je je weer slap voelt, zeg dan eens het woord 'concentratie' in jezelf, kijk of het helpt. Bij mij helpt het prima als ik me slap voel.
Drink je wel genoeg water??? Geen sap, water. Geen suikerhoudende dranken, maar gewoon meer water.
Schoon drinkwater.
maandag 11 augustus 2014 om 14:07
Ja, er was pas morgen plaats in het telefonisch spreekuur en dus word ik pas morgen teruggebeld. Als ik hoor hoe Saran omgaat met haar huisarts is het in mijn situatie duidelijk anders.
Ik heb heel erg mijn best gedaan om naar de supermarkt te gaan vanochtend en dat is gelukt. Echter had ik de voordeur amper dicht na thuiskomst of ik moest alweer overgeven. Ik snap het niet... ik snap het gewoon echt niet...
Ik wil heel graag op iedereen persoonlijk reageren maar op dit moment lukt dat even niet. Wel wil ik dat jullie weten hoe enorm ik jullie reacties waardeer...
Ik heb heel erg mijn best gedaan om naar de supermarkt te gaan vanochtend en dat is gelukt. Echter had ik de voordeur amper dicht na thuiskomst of ik moest alweer overgeven. Ik snap het niet... ik snap het gewoon echt niet...
Ik wil heel graag op iedereen persoonlijk reageren maar op dit moment lukt dat even niet. Wel wil ik dat jullie weten hoe enorm ik jullie reacties waardeer...
maandag 11 augustus 2014 om 14:19
Wat een nare ervaring weer.
Klinkt voor mij wel als een reactie op de stress van het naar buiten gaan. Zeker aangezien je dit voor de tweede keer hebt na dat je naar buiten bent geweest en tussendoor niet hebt overgegeven.
Als je het psychisch echt niet trekt zeg dat dan morgen ook tegen de huisarts. Als het echt niet gaat kun je misschien een consult bij de crisisdienst krijgen. Dat gaat je probleem niet direct oplossen maar misschien kunnen ze wat tips geven of eventueel medicatie om wat rustiger te worden en het wat beter te doorstaan.
Sterkte
Klinkt voor mij wel als een reactie op de stress van het naar buiten gaan. Zeker aangezien je dit voor de tweede keer hebt na dat je naar buiten bent geweest en tussendoor niet hebt overgegeven.
Als je het psychisch echt niet trekt zeg dat dan morgen ook tegen de huisarts. Als het echt niet gaat kun je misschien een consult bij de crisisdienst krijgen. Dat gaat je probleem niet direct oplossen maar misschien kunnen ze wat tips geven of eventueel medicatie om wat rustiger te worden en het wat beter te doorstaan.
Sterkte
maandag 11 augustus 2014 om 23:50
Het klinkt alsof je zwaar gespannen naar de supermarkt bent gegaan (wel goed dat je gegaan bent trouwens!). En op het moment dat je weer thuis was viel de spanning van 'als ik maar niet buiten over hoef te geven weg'. Door die plotselinge ontspanning kun je ook misselijk worden/overgeven. Net als sommige andere mensen hoofdpijn krijgen. Misselijkheid als gevolg van ontspanning komt bv ook wel eens voor bij mensen die gaan mediteren als ze nog enorm onder spanning staan. Mijn docent/instructeur (hoe noem je zo iemand voor mediatie?) zei dat het best wel eens gebeurde dat er dan zo'n ontlading kwam dat mensen gingen overgeven of flauw vielen. Daarom raadde hij ook aan om dat pas te doen als de spanning iets afgenomen is.
Neemt niet weg dat het heel vervelend voor je is natuurlijk, maar ik wilde alleen maar aangeven dat ook dit heel goed psychisch kan zijn. Succes morgen!
Neemt niet weg dat het heel vervelend voor je is natuurlijk, maar ik wilde alleen maar aangeven dat ook dit heel goed psychisch kan zijn. Succes morgen!
donderdag 14 augustus 2014 om 00:59
Stille meelezer hier, ben je nog gebeld door je huisarts? Weet je al wat meer en hoe is het nu?
Wat anderen ook al zeggen zou best eens kunnen kloppen, je bent bang dat het weer fout gaat, dat geeft stress dus gaat het fout en moet je overgeven, ook al komt dat misschien pas op het moment daana. Verveldende cirkel waar je dan in zit en zie het maar eens te doorbreken.
Wat anderen ook al zeggen zou best eens kunnen kloppen, je bent bang dat het weer fout gaat, dat geeft stress dus gaat het fout en moet je overgeven, ook al komt dat misschien pas op het moment daana. Verveldende cirkel waar je dan in zit en zie het maar eens te doorbreken.
Soms heb je van die dromen die je wakker houden. Tot je ze uitvoert. - Loesje
donderdag 11 september 2014 om 23:10
Hallo allemaal, het heeft een tijdje geduurd maar ik wilde toch nog even een update geven.
Nadat ik voor het laatst gereageerd heb hier in dit topic is het eigenlijk heel snel totaal bergafwaarts gegaan. Ik at al bijna niks en dat is opgelopen tot helemaal niet meer eten. Eerst wel drinken, elke avond overgeven waarna ik ook bijna niets meer dronk. 100 tot 200 ml (half tot heel glas) per dag. Ik lag alleen nog maar in bed, ik kon bijna niet meer lopen zo uitgeput was ik. Op een zondag heb ik hysterisch in een paniekaanval gebeld met mijn moeder of ze wilde komen. Ik dacht oprecht dat het einde oefening ging worden. Ik wilde eten maar ik kreeg het niet weg. Ik had het in mijn mond, kauwde, begon te kokhalzen en spuugde het maar weer uit omdat ik niet kon doorslikken. Mijn moeder heeft de weekendarts gebeld die gelukkig langskwam. Ik was nog net niet uitgedroogd gelukkig, naar het ziekenhuis was wel het laatste dat ik wilde. En ik was ook niet gegaan zoals ik me toen voelde. Ik heb vloeibare voeding gekregen en domperidon zetpillen. Of deze werkelijk hebben geholpen weet ik niet, het kan ook het bekende placebo effect zijn geweest maar het gaf me toch een tikkeltje rust. Mijn moeder is die week vaak geweest (voor de duidelijkheid, mijn moeder is de enige die een beetje overwicht op me heeft en ik had zo'n behoefte aan mijn moeder. wilde alleen maar bij haar zijn). Buiten dat heeft ze een bericht (via mijn eigen HA de volgende dag) gestuurd voor een spoedprocedure bij het GGZ.
We probeerden het met bakjes danio en spul maar ik hou daar normaal al niet van. Uiteindelijk had ik ineens zin in een bolletje met kaas van de bakker bart. En zowaar, ik kreeg het op. Van daaruit ben ik langzaamaan weer gaan eten. Alleen maar bolletjes met kaas. Maar het ging goed, ik hield het binnen en begon me steeds een beetje beter te voelen lichamelijk. Helaas moest mijn lichaam weer helemaal op gang komen. Ik gebruikte naast de bolletjes nog steeds de vloeibare voeding en die combinatie zorgde ervoor dat mijn ontlasting niet goed wilde. Waarna een joekel van een aambei volgde die nog steeds niet over is. Laten we het erop houden dat ik inmiddels niet snap dat mensen nog kinderen willen. Als een bevalling nog erger is dan... brrr!
Afijn, van het GGZ zijn ze bij me thuis geweest. Er komt nu 2x per week een verpleger die me gaat helpen om weer naar buiten te gaan zodat ik daar naartoe kan voor gesprekken en therapie.
De deur uitgaan durf ik namelijk nog steeds niet. Sterker nog, ik heb een bovenprothese en zelfs deze durf ik niet in te doen. Ik wil heel erg graag, ik heb zelfs gewoon zin om een flesje handzeep te halen. Maar het lukt me nog niet.
Met eten gaat het beter, afgelopen week heb ik 4x zelf gekookt en het ook opgegeten. De angst zit er nog steeds, minder gelukkig maar ik ben nog steeds vooral 's avonds bang om te moeten overgeven.
Al met al ben ik enorm geschrokken hiervan. Ik kan er de juiste woorden niet voor vinden. Ik had nooit gedacht dat ik zo diep zou zinken. Ik ben veranderd, bepaalde angsten zijn weg, en tot nog toe niet teruggekomen. Waar ik altijd verslaafd was aan cola 2 flessen per dag) en niet af kon komen hoef ik het nu helemaal niet meer. Ik drink tegenwoordig water al dan niet met karvan cevitam terwijl ik voorheen water afgrijselijk vond. Ik ben daar dan wel weer blij mee. Tis een stuk gezonder. Al heb ik enorme dorst. Vanaf gisteravond heb ik 1 liter sinas op en 4 liter water met ranja. Ik vraag me af of dat samenhangt met het lymfoedeem in mijn benen en voeten. Dat is helaas wel in alle hevigheid terug en een olifant heeft magere pootjes vergeleken bij mij. Maar goed, het is niet anders. ik heb mijn farrow wrap en hopelijk word het snel weer minder.
Al met al... ik ben er weer. Nog niet zoals het moet maar daar werk ik aan. Meer kan ik voor nu niet doen.
Nogmaals allemaal bedankt voor jullie lieve reacties.
Nadat ik voor het laatst gereageerd heb hier in dit topic is het eigenlijk heel snel totaal bergafwaarts gegaan. Ik at al bijna niks en dat is opgelopen tot helemaal niet meer eten. Eerst wel drinken, elke avond overgeven waarna ik ook bijna niets meer dronk. 100 tot 200 ml (half tot heel glas) per dag. Ik lag alleen nog maar in bed, ik kon bijna niet meer lopen zo uitgeput was ik. Op een zondag heb ik hysterisch in een paniekaanval gebeld met mijn moeder of ze wilde komen. Ik dacht oprecht dat het einde oefening ging worden. Ik wilde eten maar ik kreeg het niet weg. Ik had het in mijn mond, kauwde, begon te kokhalzen en spuugde het maar weer uit omdat ik niet kon doorslikken. Mijn moeder heeft de weekendarts gebeld die gelukkig langskwam. Ik was nog net niet uitgedroogd gelukkig, naar het ziekenhuis was wel het laatste dat ik wilde. En ik was ook niet gegaan zoals ik me toen voelde. Ik heb vloeibare voeding gekregen en domperidon zetpillen. Of deze werkelijk hebben geholpen weet ik niet, het kan ook het bekende placebo effect zijn geweest maar het gaf me toch een tikkeltje rust. Mijn moeder is die week vaak geweest (voor de duidelijkheid, mijn moeder is de enige die een beetje overwicht op me heeft en ik had zo'n behoefte aan mijn moeder. wilde alleen maar bij haar zijn). Buiten dat heeft ze een bericht (via mijn eigen HA de volgende dag) gestuurd voor een spoedprocedure bij het GGZ.
We probeerden het met bakjes danio en spul maar ik hou daar normaal al niet van. Uiteindelijk had ik ineens zin in een bolletje met kaas van de bakker bart. En zowaar, ik kreeg het op. Van daaruit ben ik langzaamaan weer gaan eten. Alleen maar bolletjes met kaas. Maar het ging goed, ik hield het binnen en begon me steeds een beetje beter te voelen lichamelijk. Helaas moest mijn lichaam weer helemaal op gang komen. Ik gebruikte naast de bolletjes nog steeds de vloeibare voeding en die combinatie zorgde ervoor dat mijn ontlasting niet goed wilde. Waarna een joekel van een aambei volgde die nog steeds niet over is. Laten we het erop houden dat ik inmiddels niet snap dat mensen nog kinderen willen. Als een bevalling nog erger is dan... brrr!
Afijn, van het GGZ zijn ze bij me thuis geweest. Er komt nu 2x per week een verpleger die me gaat helpen om weer naar buiten te gaan zodat ik daar naartoe kan voor gesprekken en therapie.
De deur uitgaan durf ik namelijk nog steeds niet. Sterker nog, ik heb een bovenprothese en zelfs deze durf ik niet in te doen. Ik wil heel erg graag, ik heb zelfs gewoon zin om een flesje handzeep te halen. Maar het lukt me nog niet.
Met eten gaat het beter, afgelopen week heb ik 4x zelf gekookt en het ook opgegeten. De angst zit er nog steeds, minder gelukkig maar ik ben nog steeds vooral 's avonds bang om te moeten overgeven.
Al met al ben ik enorm geschrokken hiervan. Ik kan er de juiste woorden niet voor vinden. Ik had nooit gedacht dat ik zo diep zou zinken. Ik ben veranderd, bepaalde angsten zijn weg, en tot nog toe niet teruggekomen. Waar ik altijd verslaafd was aan cola 2 flessen per dag) en niet af kon komen hoef ik het nu helemaal niet meer. Ik drink tegenwoordig water al dan niet met karvan cevitam terwijl ik voorheen water afgrijselijk vond. Ik ben daar dan wel weer blij mee. Tis een stuk gezonder. Al heb ik enorme dorst. Vanaf gisteravond heb ik 1 liter sinas op en 4 liter water met ranja. Ik vraag me af of dat samenhangt met het lymfoedeem in mijn benen en voeten. Dat is helaas wel in alle hevigheid terug en een olifant heeft magere pootjes vergeleken bij mij. Maar goed, het is niet anders. ik heb mijn farrow wrap en hopelijk word het snel weer minder.
Al met al... ik ben er weer. Nog niet zoals het moet maar daar werk ik aan. Meer kan ik voor nu niet doen.
Nogmaals allemaal bedankt voor jullie lieve reacties.
