Pijn, pijn, pijn......

@Mopsie: met name dat "nuttigs moeten doen" trof me. Ik heb dat losgelaten. En hoe? Omdat ik erachter gekomen ben dat niet-nuttig bezig zijn niet lui is, maar noodzaak, normaal, goed voor je. Dat heet nu "me-time" en dat heeft een veel positievere lading!



Juist dat hollen en rennen en doorgaan alsof er niks aan de hand is, blijkt helemaal niet goed voor je. Je merkt dat zelf ook.Ook voor mensen zonder pijn is dat niet goed!! Maar die merken het niet. Of (veel) te laat. Doorrennen is juist zonde van je leven. Je wordt nu letterlijk tot stilstand gedwongen nu en dan, dat heeft een reden, een betekenis.



Zpoals dat het geen falen is oid. JIj hebt dit ooit als standaard overgenomen van anderen (voorbeelden, of van huis uit, of media, een algemeen beeld waar de vrouw van nu aan moet voldoen). En wat eigen lichaam en geest vinden, daar luister je niet naar. Terwijl dat het allerbelangrijkste is. Geen werk of bezit (huis en spullen) kan belangrijker zijn dan jijezelf en je gezondheid!



Pijn heeft een functie, en het dwingt jou nu tot minderen. Je kan dat zien als iets slechts, maar ook als iets "goeds". Je vergelijkt jezelf nog met wat je ooit kon en dat als normaalwaarde nemen betekent dat je "minder presteert", een verlies, een afscheid.



Maar zo is het niet altijd, het kan iets ten goede betekenen voor jou, dat je gas terug moet nemen. Zelf ga ik er dan vanuit dat er een reden voor is. DIe reden moet je niet negeren, maar uitzoeken, onderzoeken. Het kan je iets opleveren juist.



Zelf 3 maanden stilgezeten met een "onmogelijke" schouder. Kon niet eens mijn huishouden en eigenlijk geen boodschappen doen of sjouwen enz, maar ja, wie doet het dan? Ben single mom, dus je doet stiekem toch eea dan.



Meeste pijn rond kerst bijv, als je toch cadeautjes moet kopen, toch een gerecht kookt of bakt voor de familie.. Maar overwegend heb ik geluisterd naar wat ik wel/niet kon. Me zitten ergeren aan te weinig schoon kunnen maken hier (en er middenin zitten wegens niet werken.. plus huisdieren). En toch moet je dat loslaten. We zijn er niet veel minder van geworden



Je merkt dat de wereld niet vergaat als het ff gewoon niet gaat en je steeds daarna moet bezuren. Je wordt vanzelf makkelijker en dat moet ook! Het is je bewijsdrang en trots die je in de weg zit, dat je "minder" bent als je minder (nuttigs) doet. Maar ook daarvoor komt iets in de plaats als je erin berust.Je hoeft geen dingen te accepteren waar je invloed op hebt, maar wel leren waar je geen invloed op hebt en dat laten gaan..Morgen weer een dag.



Jaren geleden was ik ziek en dat zag niemand aan de buitenkant, en ikzelf ook niet: ik wou per se iig de taken doen die ik gewend was en normaal ook zou doen. Me niet laten kennen. Ik weet nu dat dat niet werkt. Meet jezelf niet naar je gezondere versie, en ook niet naar anderen! Ga "gewoon" luisteren naar jezelf, jouw lichaam weet het het beste. Jij bent jij en het geeft niet dat het op een ander tempo moet of dingen maar ff laten voor wat ze zijn. Hier heb je geen controle op, moet je je aan overgeven. Dat is de grote les waarschijnlijk voor jou..



Geniet van dat huis, doe het rustig aan, die lagere versnelling kan weleens een zegen blijken, dan zie je dingen die je voorheen misschien ontgaan waren..



Wens je veel sterkte en succes!

quote:Mopsie41 schreef op 05 maart 2013 @ 01:13:

[...]





Ja het is gelukt! Wij waren inderdaad eind vorig jaar in een mineur (vriend en ik) omdat we het vreselijk zat waren in dat huis.

En dorp.



Ik bleef wel zoeken en na vele afwijzingen (vrije sector) is het toch gelukt! We wonen nu zeer dicht bij Amsterdam én mijn werk (vriend is momenteel werkzoekende in regio Amsterdam). In de woning is alles gelijkvloers. We wonen op de eerste etage van een mooi appartementen complex (geen saaie onverzorgde buurt meer, geen grauwe flats), en de verdieping is met een lift te bereiken. Wat een uitkomst voor mij! De woning is lekker ruim, en ik heb twee balkons waar ik eindelijk eens lekker met plantjes en potjes in de weer kan. Er is veel groen en rust in deze buurt, maar als ik wil zit ik met een half uur in de gezellige Amsterdamse drukte. Voor ons een ideale situatie.



Deze woning is voor ons wel een nieuw begin en een enorm lichtpunt. Ik denk wel, dat nu de verhuisdrukte achter de rug is, ik me in ieder geval geestelijk een stuk beter ga voelen. Hopelijk heeft dat ook een positieve uitwerking ergens in het lichaam.Oh, dat klinkt mooi. Fijn voor jullie! Heerlijk ook een buitenruimte, met plantjes aanklooien werkt erg ontspannend Geniet ervan!

Mopsie, ik word al moe als ik het alleen al lees. De tijd van je postings, mag ik vragen hoe dat "zit"? Niet dat je iemand verantwoording verschuldigd ben, maar puur voor jezelf om eens te kijken of dat niet wellicht ook een teken aan de wand is dat je veel te veel wilt en doet.



Die revalidatiearts; prachtig dat jullie het erover hebben dat jij zelf eigenlijk momenteel je grootste uitdaging hierin bent, maar biedt hij/zij je ook daadwerkelijk vervolgens iets om daar wat mee te dóen? Of zwart-wit gezegd lul je erover, spreekkamer uit, trilt het nog wat na in het koppie maar ben je de dag erop alweer in bekende patroon aan het doorstomen? Juist hiervoor is namelijk van alles te bieden in revalidatie, juist omdat dit een zeer veelvoorkomende uitdaging is. Ik zou rustig willen zeggen dat iedereen de uitdaging bij zichzelf heeft. De een in het onrealistisch doorduwen zoals bijv. jij (en ikzelf ook mijn valkuilen heb liggen), de ander in doorslaan de andere kant op dus veel te weinig doen uit angst voor pijn.



Zo kan er bijv. psychische ondersteuning worden geboden in dingen als waarom doe je wat je doet, waarom niet anders, hoe kan ik dat veranderen etc. Maar ook heel praktische hulp kan een optie zijn. Het boek de pijn de baas is al meermaals genoemd. Mijn reputatie is op het forum is duidelijk dat ik het boek veelvuldig aanraad. Tegelijkertijd heeft de theorie/techniek erin m.i. wel een valkuil en manco. Iets waar ik zelf enorm tegenaan ben gelopen in het verleden en ik denk dat er voor jou daar ook mogelijk een punt kan spelen. Zo is de techniek gebaseerd op het gegeven "chronische pijn is geen direct signaalpijn meer". Weliswaar meer balans scheppen en niet maar dwars doorduwen omdat dit op termijn meer pijn en pijnbeleving oplevert, maar uitgaande van feit dat chronische pijn haar signaalfunctie is kwijt geraakt. Op zich klopt dat feitelijk ook, maar jij zit kennelijk nog in een herstelperiode. Daarin heb je van doen met een combinatie pijn zonder signaalfunctie (die dus zonder directe schade best eens genegeerd kan worden in belang van balans) en acute pijn mét signaalfunctie die je verdomd serieus moet nemen wil je geen verdere problemen veroorzaken. Dat kan een lastig punt zijn met de techniek uit dat boek te blind hanteren.



Ook is de techniek erg one-size-fits-all. De basis is solide en dat is zeker een one-size-fits-all. Details kunnen echter soms per situatie toch net een andere uitvoering vergen en daar is deze techniek wat zwak in. Zo gaat men uit van een basisniveau hanteren die je altijd kunt volhouden, op goede en slechte dagen. Goed werkbaar bij oorzaken van pijn waarbij er een basislijn is. Bij sommige aandoeningen kan belastbaarheid echter drastisch beïnvloed worden door bijv. nieuwe kwetsuren, ontstekingen, crisis etc. Hanteer je dan te strikt "altijd moeten kunnen volhouden, zelfs op slechtste dagen", dan resulteer je uiteindelijk weer in onderbelasten op termijn en daarmee ook achteruitgang. Iets waar ik zelf e-norm op mijn bek ging omdat ik heel leuk theoretisch een basisbelastbaarheid heb maar elk moment een nieuwe kwetsuur of crisis zich kan aankondigen waardoor dat niveau in ene totaal anders kan liggen voor een paar uur, paar dagen of weken.



Een erg goede aanvulling op deze solide techniek en theorie heb ik zelf uiteindelijk gevonden in iets wat ze een activiteitenweger noemen. Een techniek waarbij je ook een bepaalde balans en basis moet gaan leren waarderen en nastreven maar meer ruimte is voor wat golven rondom die balans gedurende de week. Waardoor dat niet alleen meer past bij mijn medische achtergrond maar ook meer bij mijn visie op leven (hierbij is iets meer ruimte voor "uitspatten binnen redelijke" waar nodig, zonder daarvoor een onacceptabel hoge rekening voor te hoeven krijgen). Niet alleen is dit toepasbaar voor sec. leren activiteiten managen (en ja rust is daar ook een van!), maar het kan ook gebruikt worden om beter energie gedurende de dag te leren managen.



Pluspunt voor mij is dat het veel "gevoel" en "emotie" verwijderde uit de som. Over de grens gaan, ja das over de grens. Verschil tussen 1 en 100 meter erover had ik dan wel door, maar tussen 2 of 3, of 10..... nah nee dat was te lastig inschatbaar want och dat voelt niet jofel maar ben zo goed in negeren. Resultaat; ik ging dus niet 1 meter over de grens maar gerust 30, want voelde verschil niet zo erg. Terwijl die er wel heel duidelijk was qua consequenties op termijn! Of heerlijke valkuil van mij; "och, ben toch al kapot, dan kan dat er ook wel even bij, maakt niet meer uit, hup". Die wegers zijn lekker harde cijfers. Enorm inzichtelijk werd het daardoor dat die spreekwoordelijke 1 meter over mijn grens me vervolgens een half uur bellen met een vriendin aan belastbaarheid ontnam. En 10 meter, dan was ik die ochtend al door mijn tax van de dag en meer. OEPS! Maar ook; ik kan X en Y doen, maar als ik Z wil doen dan zit ik al aan mijn max met mijn vaste dingetjes, hmm wil ik liever Z of X en Y vandaag? Elke activiteit of belasting is ingedeeld in cijfers; hoe zwaar of licht is het om dat 30 minuten te doen? Bijv. heel zwaar is 3 en iets waar ik energie uithaal is -1. Opheffen van een half uur zwaar is dan dus 3 keer een half uur ontspanning. Het heeft voor mij veel emotie uit afwegen gehaald, ik weeg nu cijfermatig. En dan kan ik heel simpel en overtuigd kiezen en die keuzes en grenzen respecteren. Voordeel voor mij is helemaal dat waar nodig ik de cijferwaarde aan kan passen, ideaal met zo'n wisselend fysiek systeem waarbij de ene dag forummen best haalbaar is maar de andere dag bijna een bergetappe omdat ik een kwetsuur of crisis heb.



Maar; uiteindelijk altijd weer terugkomend op een systeem waarbij mijn dagplanning (waarbij ik best wat kan schijven gedurende de dag als er iets gebeurd, zolang de som en verdeling gedurende de dag maar weer kloppen) een eindsom heeft die past bij mijn belastbaarheidscijfer. En meest behulpzame daarin; los laten van oordelen als "ja maar activiteit X is toch geen enkele belastbaarheid, dus ik heb niets gedaan als ik X heb gedaan". Omdat het me heeft geleerd dat als voor mij X 3 punten per half uur kost en voor een gezond iemand 3 punten per half uur intensief sporten is, ik dus verdomd véél gedaan heb. Alleen; binnen de grenzen van mijn belastbaarheid en mijn lijf en geest respecterend. Mijn dagtotaal maakte me zelfs ronduit trots destijds in reva toen fysio opmerkte "nou, das een heel best cijfer, daar functioneert menig socalled gezond en in shape persoon ook op". Ha; verdomd, ik functioneer op dat niveau, alleen met een passende belastbaarheid. Het is jammer dat het mij allemaal meer punten kost, maar grappig genoeg vond ik dat heel makkelijk te verhapstukken na het dagtotaal met "zogenaamd gezond" te vergelijken.



Of dat een tool is die voor jou werkt; geen idee. Ik post zo uitgebreid erover omdat ik je wil laten zien hoe belangrijk het is om samen op zoek te gaan naar de juiste ondersteuning voor jóu. Wat werkt voor jóu om voorbij zelfopgelegde dogma's, verwachtingen en veroordelingen te komen en realistischer en ook met meer empathie en compassie naar jouw belastbaarheid te kijken. Omdat het dan geen "geneuzel" is waar je gevoelsmatig heel makkelijk tegen aan kunt bokken en daardoor erg lastig is om op termijn vol te houden op een wijze die past bij jou. Resultaat; niet blij, meer pijn en frustratie. Terwijl als iets past bij jouw fysieke behoeften maar ook genoeg bij hoe je als mens bent en het leven ziet, het veel prettiger inpasbaar is. Het soms omhoog kan komen als een hikbui, maar je jezelf niet keer op keer tegenkomt en in conclict raakt. Met als uitzicht; minder pijn(beleving), meer senang voelen bij jezelf en doen en laten.



Voor nu essentieel voor je gezondheid, maar uiteindelijk zul je merken als je dit getackeld krijgt dat het eigenlijk levenslessen zijn zoals bijv. Suzy al aanstipte. Deze tools zijn toepasbaar op enorm veel andere dingen in je leven.





Hey Kelso, leuk om te lezen dat het beter gaat.

En stel jezelf vragen. Waarom wil je bijv. zo graag of perse.......vul maar in. Is dat bijv. omdat het een opgelegd patroon of verwachting is waar je aan moet werken of omdat het een behoefte vervult. Ren je bijv. zo ergens onbewust voor weg. Of wil je perse activiteit X doen omdat het voor jou bijv. ontspanning symboliseert. Als je de kern hebt, dan kun je namelijk makkelijker aanpakken.



Niet alleen gedachten, maar ook bijv. activiteiten waar jij veel uit haalt of erg aan hecht kun je dan makkelijker hanteerbaar krijgen. Bijv. Truus doet graag aan volleybal. Dat doet ze vanwege sociale contacten, omdat ze van het tactische van het spel houdt en omdat ze graag sportief bezig is. Jammer voor Truus, maar ze heeft een enorme schouderprobleem en elke keer als ze maar een kwartier wedstrijd speelt levert haar dat al 5 dagen meer pijn op. Truus kan verbeten blijven volleyballen, maar ze zou ook op zoek kunnen gaan naar een nieuwe (of tijdelijke als bijv. de verwachting is dat ze na behandeling of herstel weer kan volleyballen) invulling voor die dingen die ze belangrijk vind; sociale contacten, tactisch spelletje en sportief bezig zijn. Truus kwam zo op een dag uit op voetbal. Leuk team met dames, sportief kan ze haar ei kwijt, tactisch inzicht is een plus en met de nodige oplettendheid/voorzorgsmaatregelen kan Truus dit doen zonder meerpijn na elke wedstrijd of training. Truus voelt zich kiplekker, voedt de kernwaarden waar ze behoefte aan heeft, maar heeft daarvoor wel de uitvoerende vorm aangepast en resulteert voor haar in veel minder onnodige pijn.



Bijv. ook werk. Heel belangrijk om te reïntegreren en er hangen ook veel emoties omheen. Veel kernwaarden ook waarschijnlijk waarvoor werk een uitvoerende vorm is. Geweldig dat je het zo serieus neemt, echt! Maar hoe oprecht past dat in jouw plaatje van behoeften en kernwaarden als dat reïntegreren ten kosten van al het andere in jouw leven gaat? Als jouw leven maanden lang, misschien wel zelfs een jaar of langer alleen maar in het teken staat van werk opbouwen en daar zoveel insteken dat je volledig kapot bent en daarna eigenlijk al teveel pijn hebt, tever over de grens bent gegaan en dus nul meer over hebt voor iets als sociale contacten, investeren in relatie, investeren in jezelf en al die andere dingen?



Als je voor jezelf kunt bepalen waar jij het belangrijkst aan hecht in het leven, welke behoeften en kernwaarden, dan is het makkelijker om die uitvoerende vorm passend te maken. Daar zou bijv. ook uit kunnen komen iets minder vol gas reïntegreren, zodat je belastbaarheid hebt voor én de kernwaarden die je uit werk haalt én andere dingen die je ook belangrijk vindt en nodig hebt.



Iets wat je heel goed kunt proberen toe te passen voor jouw fysieke belastbaarheid en belasting maar ook voor geestelijke belastbaarheid en belasting. Waarbij ontspanning op beide terreinen onontbeerlijk is in een balans.

quote:Pixiedust schreef op 05 maart 2013 @ 10:52:



Hey Kelso, leuk om te lezen dat het beter gaat.



Hoi!!



Ik werk net als Pixie met punten. Op mijn keukentafel ligt elke dag een weekschema met alle dagen in een tabel opgedeeld in halve uren. Ik weet inmiddels uit mijn hoofd hoeveel punten iets is, bijvoorbeeld de was is 2 punten, maar op visite gaan 3. Door mijn whiplash ben ik snel overprikkeld. Ik zit nu nog in een opbouwfase, maar het is inderdaad gewoon een optelsom. Doe ik dit, dan moet ik dus zolang rusten (-1) En daarom kan ik nu beter keuzes maken tussen verschillende activiteiten. Verder heb ik er voor gekozen om boven elke dag een extra vak te hebben voor wat we eten, omdat ik dan weet wat ik uit de vriezer moet halen/ boodschappen moet doen.



Maar zoals anderen al benoemd hebben, vraag eens aan je reva-arts of je niet wat intensiever begeleid kunt worden. Dan kun je bovenstaande leren.

quote:[message=14094942,noline]Pixiedust schreef op 05 maart

Bijv. ook werk. Heel belangrijk om te re-integreren en er hangen ook veel emoties omheen. Veel kernwaarden ook waarschijnlijk waarvoor werk een uitvoerende vorm is. Geweldig dat je het zo serieus neemt, echt! Maar hoe oprecht past dat in jouw plaatje van behoeften en kernwaarden als dat re-integreren ten kosten van al het andere in jouw leven gaat? Als jouw leven maanden lang, misschien wel zelfs een jaar of langer alleen maar in het teken staat van werk opbouwen en daar zoveel insteken dat je volledig kapot bent en daarna eigenlijk al teveel pijn hebt, te ver over de grens bent gegaan en dus nul meer over hebt voor iets als sociale contacten, investeren in relatie, investeren in jezelf en al die andere dingen?



Als je voor jezelf kunt bepalen waar jij het belangrijkst aan hecht in het leven, welke behoeften en kernwaarden, dan is het makkelijker om die uitvoerende vorm passend te maken. Daar zou bijv. ook uit kunnen komen iets minder vol gas re-integreren, zodat je belastbaarheid hebt voor én de kernwaarden die je uit werk haalt én andere dingen die je ook belangrijk vindt en nodig hebt.



Iets wat je heel goed kunt proberen toe te passen voor jouw fysieke belastbaarheid en belasting maar ook voor geestelijke belastbaarheid en belasting. Waarbij ontspanning op beide terreinen onontbeerlijk is in een balans.



En weer moet ik Pixie gelijk geven.

Ik bouw elke week op met twee punten. Mits ik me de hele week goed heb gevoeld, niet te moe/ extra pijn.

Maar die twee punten extra per dan, dat is natuurlijk niet veel. Ik werk dan ook al maanden niet meer dan twee ochtenden. Het opbouwen doe ik met mijn huishouden, het extra opbouwen van een kopje thee met een vriendin, enz. Gaat dat goed, naast elkaar, dan ga komt er weer een half uurtje werk bij. Dus eerst waren mijn ochtenden van 8-10 nu van 8-13, maar dit is dus evenredig opgebouwd met mijn huishouden, sport en sociale contacten. Je werkt immers om te leven en niet andersom.

Inderdaad zoals velen hier al schrijven, luisteren naar je lichaam en dat is zeker in het begin heel moeilijk, want je wil altijd net even iets meer doen.....met als gevolg dat je naderhand weer veel pijn hebt en weet dat je eigenlijk eerder had moeten stoppen. Maar het is echt heel belangrijk daarnaar te luisteren.



Ik heb ook bijna altijd pijn, onderrug, ernstige slijtage in mijn nek en schouder dus ik herken veel van wat er hier geschreven wordt. Ik heb vorig jaar een intensieve training gedaan bij een revalidatiecentrum, dat heeft zeker geholpen.

Veel van wat ik geleerd heb breng ik nog steeds dagelijks in de praktijk.

Veel bewegen dat is echt een must. Ik doe dagelijks de oefeningen vanuit de revalidatie en ik loop (wandel) veel, liefst minstens een uur per dag.



Maar dan nog, ook ik ben graag onafhankelijk en doe liefst alles zelf. Hulp vragen vind ik erg lastig, zelfs als het me aangeboden wordt. Ik wil alles het liefste zelf doen....maar ja soms nekt deze eigenwijsheid me letterlijk.....zoals vorige week, ik was de ramen aan het zemen buiten, had al gezorgd dat dat de enige zware activiteit was voor die dag....de buurvrouw vroeg of ze kon helpen, ik zei `nee`, later die dag voelde ik de pijn opkomen.....en dacht toen `had ik toch maar...` dat moeten leren vind ik heel lastig.



Ik verdeel mijn huishoudelijke taken ook over de week. Elke dag iets maar nog is het soms moeilijk me daar aan te houden want dan denk ik als ik de huiskamer gestofzuigd heb, ach ik kan boven ook wel even meepakken...foute boel dus, dat is net te veel...maar ik ken het, je wil het zo graag allemaal `even`doen net als voorheen...



Ik heb ook regelmatig een behandeling gehad bij de osteophaat en had daar echt baat bij.

Wat mij ook helpt is regelmatig naar de sauna gaan en vooral de infrarood kabine is heerlijk voor je spieren en gewichten. Alleen is het maar tijdelijk dat je dan zonder pijn bent.



Tevens heb ik een speciale stoel aangevraagd voor op het werk (via bedrijfsarts en ergonoom) en ik had het nooit durven hopen maar sinds ik die stoel heb is de pijn in mijn rug echt stukken minder. Die stoel is het dubbel en dwars waard geweest.

Ik weet niet wat voor werk je doet maar je zou dit eens kunnen overwegen.



Wat ik ook lastig vind is hoe andere mensen er mee om gaan. Dat ben ik nu dus aan het leren, dat ik echt naar mijn eigen lijf moet luisteren en als iemand daar problemen mee heeft is dat zijn probleem, niet dat van mij.

Soms als ik met vriendinnen af heb gesproken moet ik het afzeggen of ga ik eerder weg omdat ik het niet meer vol hou van de pijn. Sommigen zijn dan verbaasd of boos dat ik na zo´n korte tijd al weg ga.....tsja...in het begin voelde ik me dan schuldig....maar ja he, zij voelen de pijn niet, ik voel dagen nadien nog dat ik te lang ben door gegaan en niet naar mijn lijf heb geluisterd. Zij zijn het dan al lang vergeten. Ik ga er steeds makkelijker mee om maar dat moet je wel leren.



Vaak probeer het te combineren.Veel bewegen met zitten/staan. Als ik weet dat ik ergens heen ga waar ik lang moet zitten op een vervelende stoel, zorg ik ervoor dat ik van te voren een flink stuk ga wandelen en ik neem tegenwoordig een speciaal kussen mee voor mijn rug, dat helpt echt.

Ik heb leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam en soms gaat het heel lang best goed en soms is het ook gewoon klote omdat ik dan heel snel al weer last heb.

Hoop dat je iets hebt aan dit TO. Voor mij was het heel herkenbaar en `fijn` om te lezen dat er meerdere mensen zijn die hier mee worstelen...

Ik heb zelf ook een lijf dat niet meewerkt en chronische pijn. Train je? Zoniet even overleggen met de ha en naar een fysio gaan om te trainen. Je spieren sterker maken helpt namelijk. Ik heb geen diclo, doet niets en is slecht voor de maag, maar tramadol 50. Dit slik ik niet dagelijks. Dit word normaal wel vaak gedaan om een "spiegel" te kweken maar dat vind ik onzin en ha is het daar gelukkig mee eens. Als ik eens een dag heb dat het niet te houden is of iets extra's wil doen neem ik een tramadol. Helpt dan ook prima. Normaal gesproken is het wel te doen met pijn, je went er ook aan eigenlijk. Maar soms en in jouw geval het klussen, is zo'n pilletje zooo fijn. Sterkte ermee.

Pixiedust, heel erg fijn dat je zo uitgebreid hebt geschreven!