Pijn, pijn, pijn......

he shit mopsie, wat vervelend.

heeft het ook niet een beetje te maken met de spanningen die je lang hebt gehad over je vorige huis?

dat alles er nu ineens uitkomt ofzo?

Misschien is een combinatie van verschillende pijnstillers een idee? Bepaalde pijnstillers kunnen elkaar versterken als ze samen ingenomen worden. Man had hier een aantal maanden erg veel baat bij de combinatie 2 paracetamol met 1 diclofenac. Elk apart deden ze niet zoveel. En dan consequent iedere 6 uur innemen om de spiegel in je bloed hoog te houden. Dit ging voornamelijk om zenuwpijn door beknelde zenuw. Voor spierpijnen schijnt ibuprofen weer beter te werken.



Ik zou eens met de huisarts of eventueel een pijnpolie overleggen of zoiets voor jou zou kunnen werken?

dat neemt natuurlijk niet je pijn weg, maar zelf ben ik ook zo,n postnatale zenuwlijder. als ik alles opgelost en op rit heb krijg ik klachten of moet ik ontladen.

in een crisis of middenin de stress heb ik nergens last van, ik ben dan niet van mijn stuk te brengen. maar later komt het.

ik ga naar cranio therapie, das relaxed.

Tip; reserveer een avond of middag en struin deze pijler maar even af naar chronische pijn topics. Je zult er over struikelen.



Een ding springt er voor mij enorm uit; hoe je zelf tegen het onderwerp aan kijkt en er mee om gaat. Daar valt enorme winst te halen. Wat veel mensen namelijk niet altijd (direct) beseffen is dat te hard doorrazen net zo schadelijk is als altijd maar niets meer doen. Rust roest, maar chronische overbelasting resulteert ook op termijn in een fysieke staat waarbij je steeds minder kunt velen.



Een geweldig iets daarvoor is pijnrevalidatie. Dit zijn programma's waarin je leert léven met pijn, in plaats van overleven. Leren hoe je fysieke mogelijkheden optimaliseert, maar ook bijv. een stuk achtergrondinformatie zoals leren hoe chronische pijn werkt en het lijf daarbij een eigen vijand kan worden door fysiologische processen. Wat je daar wel of niet mee kunt. Leren hoe die balans niet alleen fysiek terug te krijgen, maar ook op het menselijke vlak. Bijv. jouw emoties rondom dit onderwerp maar bijv. ook hoe het (vaak onbewust) soms een rol kan spelen in relaties. Al met al een heel multidisciplinaire aanpak om lichaam en geest in beste staat te krijgen. Chronische pijn tover je er niet magisch mee weg. Wel biedt het zoveel tools dat je er mee aan de slag kunt en verder kunt op een wijze waarop je veel meer kwaliteit van leven ervaart. Weer leven i.p.v. overleven en vechten tegen pijn. En in de goede programma's; niet zo maar dom een one-size-fits all trucje leren ophoesten, maar tools vergaren en leren hoe je die kunt toepassen in jouw leven, jouw karakter, jouw prioriteiten. Wel is het belangrijk om te beseffen dat deze programma's de focus echt hebben op leren leven met en dus niet actief zoeken naar diagnoses. Als ze erover struikelen zullen ze de ogen niet dichtdoen ervoor, maar het is dus zeker geen diagnose-traject. Vanuit diverse instellingen wordt ook verwacht van revalidanten dat ze niet actief naar diagnose zoeken en/of andere behandelingen volgen gedurende revalidatie. Dit omdat het haaks staat op wat programma biedt/probeert te bieden of bijv. bij gelijktijdige behandelingen elders het onduidelijk beoordeelbaar wordt welke resultaten of pijnpunten waar hun oorzaak hebben.



Qua contacten; er is een recent topic van o.a. Fozziebear over pijnrevalidatie. Is niet zo lang geleden nog op gereageerd op deze pijler. Een algemener topic waar van alles over chronische pijn voorbij komt heeft (hoe verrassend) chronische pijn in de titel en heb ik geloof ik vandaag zelfs nog op deze pijler voorbij zien komen. Pijnpoli is ook recent nog een topic over geweest van....... Smuisje denk ik zo uit mijn geheugen. Ook op deze pijler.





Pijnpoli's zijn een heel ander specialisme. Er duiken ook kliniekachtige opties op, ben ik persoonlijk geen fan van omdat er meer kaf onder het koorn lijkt te zijn. Binnen ziekenhuiszorg is het een specialistisch onderdeel van aneasthesie. Dit is een specialisme waar men de focus heeft op behandeltechnisch dempen van pijn. Afhankelijk van persoonlijke situatie en mogelijkheden kan dat van alles zijn zoals zenuwblokkade, accupunctuur, tens, medicatie etc. Dit kunnen lange trajecten zijn waarbij je veel trial and error kunt doorlopen. Zeker bijv. wanneer er op medicatie-gebied een heil gezocht wordt kan dat veel vergen. Elk middel is uitproberen voor een tijdsduur. Verschillende dosissen per middel, verschillende middelen per type. Waar nodig cocktails en dus weer een ander middel uitproberen in verschillende dosissen etc. Alhoewel er veel bekend is over pijnbestrijding en welke middelen bij welke pijn kunnen werken, blijft het zeer individueel hoe het uitpakt. Zowel qua werking als bijwerkingen. Enorm trial and error dus. Waarbij je zelf ook actief een rol op je kunt nemen voor wat je bijv. wel en niet acceptabel acht qua bijwerkingen. Het gaat immer uiteindelijk om jóuw lijf. Helaas nog niet alle, maar het wordt steeds meer erkend hoe belangrijk geest ook is bij pijn en op die pijnpoli's zal men waar mogelijk nodig geacht ook verwijzen naar bijv. psychische ondersteuning. Pijnpoli's zijn helaas nog steeds behoorlijk onbekend in de medische wereld en er zijn veel foute beelden over. Zo weten veel artsen niet dát het er is. En denken nog steeds een behoorlijke groep specialisten en huisartsen dat een pijnpoli niets toe te voegen heeft boven de kennis en kunde die zij zelf hebben op pijnbestrijdingsgebied. Waardoor men niet of pas laat doorverwijst. Jammer, want het is niet voor niets zelfs een subspecialisme binnen aneasthesie.



Als je diagnostisch zou willen insteken; er zijn ongelooflijk veel mensen met chronische pijn waarvan men de oorzaak niet kan pinpointen. Jarenlang niet of nooit zelfs. Goed afwegen van voor- en nadelen van die molen kan dus verstandig zijn, vooral omdat je er niet aan ontkomt om toch altijd weer met allerlei hoop ergens in te gaan. Zogenaamde verse aanknopingspunten zijn een belangrijke mogelijke ingang, ook om dingen soms weer even........ door elkaar te rammelen zogezegd. Daarbij kan het soms helpen om voor jezelf een pijnagenda bij te houden met zaken als activiteiten, emoties, pijn etc. Maar ook een medische/pijnhistorie. Dus een soort van je medisch dossier voor jezelf samenvatten. Soms kunnen daar aanknopingspunten zitten zonder dat je het zelf door hebt. Idem dito voor familiestamboom indien er opvallendere medische zaken spelen.



Belangrijk bij alles; voor jezelf bekijken welk doel je hebt. Waar wil je komen? Wat heb je daarvoor nodig? Dat zal bepalen welke wegen daarbij een optie kunnen zijn of bij voorbaat al afvallen.





Voor nu; ontspanning! Al is het "maar" omdat ontspanning zorgt voor los laten van de spieren en je daarmee meer pijn door gespannen spieren voorkomt of verminderd. Het is even kijken wat voor jou daarin werkt. Voor de een werkt ontspanningsoefeningen heel goed, de ander zweert bij een bad of douche, weer een ander bij warmte of dagdromen.



En eerlijk? Lighten up! Serieus, je bent zo kneiterhard dat je er spontaan al bijna pijn van zou krijgen als je het leest. Je mag best realistischere verwachtingen van jezelf hebben en die grenzen soms best eens respecteren, lief zijn voor jezelf. Iets rustigeraan doet het lijntje niet breken, maar op volle vaart kan jouw pijn dus wel uit de hand laten lopen. Hoeveel in het leven is het waard om op volle vaart door te gaan omdat je "dat nu eenmaal moet", waar het op een iets lager pitje er ook zou komen? Een goede vriendin zou je waarschijnlijk een goedbedoelde schop onder haar kont geven als ze jou bovenstaande zou mailen over haarzelf om daarna te troosten, knuffelen en haar te vertellen liever voor zichzelf te moeten zijn. Gun jezelf minstens hetzelfde als je die goede vriendin zou gunnen.



Hopelijk slaap je inmiddels, zo niet dan heb je bij deze een lang lulverhaal om je in slaap mee te krijgen.

Bij het slikken van Ibuprofen is het aan te raden een hoge spiegel op te bouwen en deze te onderhouden .. dit werkt beter dan op onregelmatige tijden een pijnstiller slikken..



Bijvoorbeeld 3 dagen lang 4 x per dag 2 400 mg tabletten op vaste tijdstippen (om de 6 uur, dus om 00.00, 06.00, 12.00 en 18.00) Na die 3 dagen overstappen op 3 x per dag 2 tabletten, of 4 x per dag 1 tablet.



Bij sommigen wil Aleve beter helpen dan Ibuprofen.. En bij maagklachten is paracetamol verstandiger dan Ibuprofen/naproxen of aleve (deze behoren tot de zelfde soort ontstekings remmers)

quote:Sensual_D schreef op 04 maart 2013 @ 01:08:

Bij het slikken van Ibuprofen is het aan te raden een hoge spiegel op te bouwen en deze te onderhouden .. dit werkt beter dan op onregelmatige tijden een pijnstiller slikken..



Bijvoorbeeld 3 dagen lang 4 x per dag 2 400 mg tabletten op vaste tijdstippen (om de 6 uur, dus om 00.00, 06.00, 12.00 en 18.00) Na die 3 dagen overstappen op 3 x per dag 2 tabletten, of 4 x per dag 1 tablet.



Bij sommigen wil Aleve beter helpen dan Ibuprofen.. En bij maagklachten is paracetamol verstandiger dan Ibuprofen/naproxen of aleve (deze behoren tot de zelfde soort ontstekings remmers)

Wow, de maximale dosering van ibuprofen is 1200mg per 24 uur.

Daar ga je gigantisch overheen met jouw advies...



TO, ben je ook al eens langs een masseur gegaan om je spieren los te masseren?

Als je je lichaam echt compleet wil verpesten moet je vooral tóch doorgaan ook al kan het eigenlijk niet. Zit je straks met nóg meer pijn en nog meer ongemak...!

Luister naar je lichaam! Als dat zegt: "Het is genoeg", dan is het ook genoeg en moet je stoppen. En dus niet eigenwijs zijn en denken: "Wat moet, dat moet".



Doe hiermee wat je wil.

Maar als je nu al zoveel pijn hebt, dan wist ik het wel...

Ik ken je probleem. Ik kamp ook met de gevolgen van whiplash, al 20 jaar. Wat Pixidust schrijft is heel zinnig: leer omgaan met je beperkingen. Ik ging vroeger ook vaak door met dingen, omdat ik het gevoel had dat ik dat gewoon moest kunnen. Gevolg was altijd pijn. Sinds een jaar of tien doe ik dat niet meer en luister ik naar mijn lijf. Ik overbelast niet meer, ook niet voor een keertje. Doe regelmatig eenvoudige oefeningen. Gevolg is dat ik nu zo goed als nooit meer heftige pijn heb en als ik wel pijn heb, ik dat goed met rust en een normale dosis pijnstillers kan verminderen. Helemaal pijnvrij zal het niet worden, maar ik functioneer normaal, werk 32 uur en heb een groot gezin.



Het is niet zo makkelijk om je houding en je leven aan te passen, ik heb daar ook een revalidatieprogramma voor gevolgd met het boek 'De pijn de baas' als uitgangspunt. Je zou eens kunnen beginnen met dat boek te lezen, en als je ondersteuning nodig hebt je te wenden tot een revalidatiearts.

Hee, ben je verhuisd?! Gefeliciteerd!



Ik kan me topic van je herinneren dat je wat down was omdat verhuizing er voorlopig niet inzat (dacht in oktober of november..) Wat fijn dat het gelukt is. Uit dat saaie dorp weg?

ik vind je altijd wel grappig mopsie.

door cranio wordt mijn lichaam ontspannen. heel leuk om te zien dat dan bijv mijn voeten spontaan beginnen te bewegen.

bij mij kruipt de spanning in schouders, nek en onderrug. heb zelf ook 2 keer een ongeluk gehad.



en het werkt ook zeker tegen die blokkades. t is niet dat je na een paar behandelingen ineens een ander mens bent. maar ik merk wel dat weggestopte gevoelens makkelijker hanteerbaar en herkenbaar worden.



t is absoluut de moeite waard om te proberen.

Misschien zijn stress en de spanning de boosdoenders. Of je belast je lichaam verkeerd (wie niet eigenlijk? Heb je wel eens aan fsyio gedacht?

quote:Pixiedust schreef op 04 maart 2013 @ 01:02:

Tip; reserveer een avond of middag en struin deze pijler maar even af naar chronische pijn topics. Je zult er over struikelen.



Een ding springt er voor mij enorm uit; hoe je zelf tegen het onderwerp aan kijkt en er mee om gaat. Daar valt enorme winst te halen. Wat veel mensen namelijk niet altijd (direct) beseffen is dat te hard doorrazen net zo schadelijk is als altijd maar niets meer doen. Rust roest, maar chronische overbelasting resulteert ook op termijn in een fysieke staat waarbij je steeds minder kunt velen.



Een geweldig iets daarvoor is pijnrevalidatie. Dit zijn programma's waarin je leert léven met pijn, in plaats van overleven. Leren hoe je fysieke mogelijkheden optimaliseert, maar ook bijv. een stuk achtergrondinformatie zoals leren hoe chronische pijn werkt en het lijf daarbij een eigen vijand kan worden door fysiologische processen. Wat je daar wel of niet mee kunt. Leren hoe die balans niet alleen fysiek terug te krijgen, maar ook op het menselijke vlak. Bijv. jouw emoties rondom dit onderwerp maar bijv. ook hoe het (vaak onbewust) soms een rol kan spelen in relaties. Al met al een heel multidisciplinaire aanpak om lichaam en geest in beste staat te krijgen. Chronische pijn tover je er niet magisch mee weg. Wel biedt het zoveel tools dat je er mee aan de slag kunt en verder kunt op een wijze waarop je veel meer kwaliteit van leven ervaart. Weer leven i.p.v. overleven en vechten tegen pijn. En in de goede programma's; niet zo maar dom een one-size-fits all trucje leren ophoesten, maar tools vergaren en leren hoe je die kunt toepassen in jouw leven, jouw karakter, jouw prioriteiten. Wel is het belangrijk om te beseffen dat deze programma's de focus echt hebben op leren leven met en dus niet actief zoeken naar diagnoses. Als ze erover struikelen zullen ze de ogen niet dichtdoen ervoor, maar het is dus zeker geen diagnose-traject. Vanuit diverse instellingen wordt ook verwacht van revalidanten dat ze niet actief naar diagnose zoeken en/of andere behandelingen volgen gedurende revalidatie. Dit omdat het haaks staat op wat programma biedt/probeert te bieden of bijv. bij gelijktijdige behandelingen elders het onduidelijk beoordeelbaar wordt welke resultaten of pijnpunten waar hun oorzaak hebben.





AMEN!



Ik heb de pijnrevalidatie gedaan en het is zwaar in het begin, maar het werkt.! Ik ben nog steeds aan het opkrabbelen met een whiplash én chronische pijn in mijn bekken / SI gewricht, maar nu heel gestaag zonder grote pieken of dalen en ik kan nu al een half keer zoveel als ik kon en ik bouw nog steeds op.

De pijn is er nog steeds, vergis je niet, maar ik ga er totaal anders mee om. En omdat er ook een psycholoog en haptonoom in het 'pakket' zat ga ik veel beter met mijn emoties om en blijf ik dichter bij mijzelf, waardoor ik minder vaak pas achteraf voel dat ik pijn van iets krijg.

Hey Kelso, lang niet gelezen. Hoe gaat het, beter zo te lezen dus?





Mopsie; ben je bekend met de uitspraak franse slag? En huishouden van Jan Steen? Die zijn zo slecht nog niet, wist je dat? Uiteindelijk blijft er eigenlijk maar weinig over in een huishouden wat echt vandaag móet en ook perse op een vaste manier als het bijv. ook op een minder belastende manier kan. Zo moet je bijv. eten, maar dat hoeft niet altijd vooraf gegaan door een kooksessie van uren.



Ergens kun je het wel een beetje zien als een forum. Van alle kanten wordt er wat geroepen. Van heel waardevol tot tegeltjeswijsheid en alles er tussenin. Toepasbaar voor jou of totaal niet. Waar je een klik voelt of zo'n oogrolmoment dat de inhoud van de boodschap al niet meer telt. Op het forum neem je ook niet iedereen altijd even serieus. Je weegt inhoud van een posting, mengt dat soms met hoe je een forummer over verloop van tijd bent gaan waarderen of misschien wel bent gaan zien als herrieschopper. En uiteindelijk denk je er het jouwe van. Lach je bij grappige topics en heb je een eigen mening bij heftigere onderwerpen over verstandigere opties of wellicht minder handige opties.



Zo ook pijn managen. Er "roept" van alles in jouw gedachten. Huishouden moet, verhuizing moet, klussen moet, dit moet, dat moet en zus moet. En dat moet op de manier zoals je het gewoon bent geworden. Maar; dat harde schreeuwen van het "moeten"....... hoe serieus is dat altijd te nemen? Of is dat soms ook net als een forummer die door overschreeuwen of ingesleten routine zichzelf gehoord wil voelen, terwijl die posting van een andere forummer eigenlijk ook wel heel veel hout snijdt? Waarbij het nu dan geen forum met forummers is, maar een lijf waarbij gedachten, verwachtingen, emoties en lijf allemaal door elkaar heen praten, posten, schreeuwen of fluisteren.



De geluiden vanuit het lijf, die hoor je niet zo makkelijk meer tenzij ze gaan overschreeuwen, desnoods rellen. Op een forum nog potentieel vermaak al naar gelang het onderwerp, maar in jouw lijf verdraaide pijnlijke zooi. Daar bewuster naar leren luisteren, is al een hele grote stap. Net zoals je dat ook opmerkt voor wat betreft stress/emoties. Zou mooi zijn als die op jouw "forum" straks niet meer zo enorm hoeven te rellen voor je ze opmerkt en geeft waar behoefte aan is.

Ik sluit me (wederom) aan bij wat pixie schrijft. Heb zelf dit najaar een revalidatietraject gedaan, maar daar moet je wel echt klaar voor zijn. Je moet klaar zij voor een andere mindset: aanpassen aan je belastbaarheid vs doordraven tot het gaatje. En sorry, maar als ik jou OP lees is dat bij jou nog niet het geval. Na de reva ben ik druk bezig geweest met alles wat ik daar leerde en ben ik uiteindelijk vorige week (4maanden na afronding reva) naar de pijnpoli geweest. Ik heb nu andere NSID's voor zogenaamde piekmomenten (als ik dus acute pijn heb bijv omdat ik door mn rug ben gegaan). Alles wat hier genoemd werd (diclo, naproxen, paraceta, diclo enz) werkt bij mij totaal niet. Ben dus benieuwd of arcoxia helpt. Omdat ik heftig reageer op morfine zijn sommige andere heftigere medicijnen geen optie nl. Kortom, er is veel mogelijk maar vaak is er geen wondermiddel.



Wat jij schrijft over gespannen spieren herken ik wel. Of het hetzelfde is weet ik niet. Een paar weken geleden schoot het in mn rug (ondanks dat ik dus fysiek weinig doe/kan) en ik kon alleen maar krom lopen. Ik heb toen via de HA diazepam voorgeschreven gekregen wat spierontspannend werkt. Dit werkte bij mij heel goed maar je mag er geen auto mee rijden enz. Maar in acute gevallen is het wel fijn. Dan moet ik ook niet denken aan autorijden.

Offtopic: Hoi Pixie (en wapiti),



Het gaat steeds beter met me. Ik was op een gegeven moment op een punt waarop ik niet meer wilde schrijven over mijn pijn, maar ik wilde ook nog geen afscheid nemen van het topic. Uiteindelijk ben ik het vergeten



Revalideren is inderdaad zoals wapiti zegt een grote verandering in je denken en doen. Daar moet je aan toe zijn en er dan ook helemaal voor gaan. Het revalideren in het centrum is nu klaar voor mij, nu moet ik thuis verder. TO probeer eens bij te houden wat je elke dag doet, na twee weken kun je kijken of je dit misschien beter kunt verdelen over de week of dat sommige dingen niet echt noodzakelijk waren. Lees anders eens het boek: De pijn de baas van Frits Winter.

Offtopic:



*zwaait naar kelso* Fijn dat het zo goed met je gaat!