Gezondheid
alle pijlers
Stempel Burnout!
zondag 7 maart 2010 om 23:35
Hallo Allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, en waarschijnlijk is er al een topic over burnout, maar ik kreeg het niet gevonden.. Vandaar dat ik mijn verhaal hier neerzet, in de hoop dat er meerdere mensen zijn die een burnout hebben of hebben gehad.
Ik ben dus een vrouw van 30 en heb sinds 14 januari j.l. te horen gekregen dat ik dus echt een burnout heb. De "trigger" is mijn werk geweest, maar er spelen ook wat andere zaken.. Maar mijn emmertje is overgelopen. Nu heb ik van mijn huisarts het advies gekregen om de ziektewet in te gaan.. en me volledig op mezelf te richten, als een klein kind heb ik zitten huilen bij die beste man, want ik ben zo sterk, ik kan alles aan.. tenminste dat dacht ik, kom er nu dus achter dat ik niet alles aan kan.
Ik ben getrouwd met een heerlijke vent, heb een dochtertje van 2 en het allergrootste nadeel van mijn situatie is dat ik mijn man het ene moment als mijn grootste steun en toeverlaat beschouw, en het andere moment krijg ik een soort waas voor mijn ogen en klink t alles wat hij zegt in mijn oren niet relevant, en irriteer ik me dood aan hem. Ondertussen vindt ik mezelf daardoor weer een onmogelijk mens.. en schiet ik tegen het plafond.
Ik ben nu 2 keer bij een psycholoog geweest, en met haar heb ik wel een soort klik, maar in één gesprek vliegen mijn gevoelens jegens haar van hot naar her en weer terug.. en heb ik in 3 kwartier wel 3x getwijfeld of ze wel weet waar ze over spreekt..
Ik dacht dat het alweer een stukje beter met me ging.. ik doe leuke dingen, ik probeer me weer te verdiepen in de mensen om me heen, alleen heb ik gisteren een enorme paniekaanval gehad omdat ik een auto weg moest brengen naar mijn werk ????? Dit ken ik niet van mezelf, maar het gebeurde wel, en in alle hevigheid.. Het idee dat ik mijn baas onder ogen moest komen, ik kon geen adem meer halen, en zakte gewoon in elkaar! Hier ben ik enorm van geschrokken, en besef nu dus dat ik er nog lang niet ben.
Herkent iemand mijn verhaal? Ik hoop het namelijk wel, want voel me zo langzamerhand behoorlijk alleen omdat niemand het lijkt te begrijpen.
Alvast bedankt voor je reactie.
Groeten Mams
Ik ben nieuw op dit forum, en waarschijnlijk is er al een topic over burnout, maar ik kreeg het niet gevonden.. Vandaar dat ik mijn verhaal hier neerzet, in de hoop dat er meerdere mensen zijn die een burnout hebben of hebben gehad.
Ik ben dus een vrouw van 30 en heb sinds 14 januari j.l. te horen gekregen dat ik dus echt een burnout heb. De "trigger" is mijn werk geweest, maar er spelen ook wat andere zaken.. Maar mijn emmertje is overgelopen. Nu heb ik van mijn huisarts het advies gekregen om de ziektewet in te gaan.. en me volledig op mezelf te richten, als een klein kind heb ik zitten huilen bij die beste man, want ik ben zo sterk, ik kan alles aan.. tenminste dat dacht ik, kom er nu dus achter dat ik niet alles aan kan.
Ik ben getrouwd met een heerlijke vent, heb een dochtertje van 2 en het allergrootste nadeel van mijn situatie is dat ik mijn man het ene moment als mijn grootste steun en toeverlaat beschouw, en het andere moment krijg ik een soort waas voor mijn ogen en klink t alles wat hij zegt in mijn oren niet relevant, en irriteer ik me dood aan hem. Ondertussen vindt ik mezelf daardoor weer een onmogelijk mens.. en schiet ik tegen het plafond.
Ik ben nu 2 keer bij een psycholoog geweest, en met haar heb ik wel een soort klik, maar in één gesprek vliegen mijn gevoelens jegens haar van hot naar her en weer terug.. en heb ik in 3 kwartier wel 3x getwijfeld of ze wel weet waar ze over spreekt..
Ik dacht dat het alweer een stukje beter met me ging.. ik doe leuke dingen, ik probeer me weer te verdiepen in de mensen om me heen, alleen heb ik gisteren een enorme paniekaanval gehad omdat ik een auto weg moest brengen naar mijn werk ????? Dit ken ik niet van mezelf, maar het gebeurde wel, en in alle hevigheid.. Het idee dat ik mijn baas onder ogen moest komen, ik kon geen adem meer halen, en zakte gewoon in elkaar! Hier ben ik enorm van geschrokken, en besef nu dus dat ik er nog lang niet ben.
Herkent iemand mijn verhaal? Ik hoop het namelijk wel, want voel me zo langzamerhand behoorlijk alleen omdat niemand het lijkt te begrijpen.
Alvast bedankt voor je reactie.
Groeten Mams
maandag 8 maart 2010 om 07:55
Hoi Mams,
Niet uit eigen ervaring, maar zo'n 30 jaar geleden had mijn vader een burnout, wat toen nog gewoon overspannen heette.
De paniek aanval die jij omschrijft omdat je je auto naar het werk moest brengen herken ik wel.
Ik zat gezellig met paps aan de koffie, want ik was vrij die dag van school en de telefoon ging.Het was een collega, die gewoon heel belangstellend wilde vragen hoe het ging.Mijn vader begon van het een op het andere moment enorm te transpireren en ik zag echt angst in zijn ogen.Ik dacht echt dat hij een hartaanval kreeg o.i.d.
Ik heb hem naar bed gebracht en de dokter gebeld.Die kwam vrij snel langs en gaf hem een injectie ( valium).
Verder kreeg hij het verbod om zelf de telefoon op te nemen.
Dit kon toen ook gemakkelijk, de wet Poortwachter bestond nog niet.
Ik heriner me wel uit die tijd dat hij snel boos was en niet veel kon hebben.
Wat ik ermee wil zeggen is dat de dingen die je omschrijft.De paniek, de snel opvolgende stemmingswisselingen onderdeel zijn van de burnout.Het gaat echt weer goedkomen met je!
Het is uiteindelijk wel weer goed gekomen.
Niet uit eigen ervaring, maar zo'n 30 jaar geleden had mijn vader een burnout, wat toen nog gewoon overspannen heette.
De paniek aanval die jij omschrijft omdat je je auto naar het werk moest brengen herken ik wel.
Ik zat gezellig met paps aan de koffie, want ik was vrij die dag van school en de telefoon ging.Het was een collega, die gewoon heel belangstellend wilde vragen hoe het ging.Mijn vader begon van het een op het andere moment enorm te transpireren en ik zag echt angst in zijn ogen.Ik dacht echt dat hij een hartaanval kreeg o.i.d.
Ik heb hem naar bed gebracht en de dokter gebeld.Die kwam vrij snel langs en gaf hem een injectie ( valium).
Verder kreeg hij het verbod om zelf de telefoon op te nemen.
Dit kon toen ook gemakkelijk, de wet Poortwachter bestond nog niet.
Ik heriner me wel uit die tijd dat hij snel boos was en niet veel kon hebben.
Wat ik ermee wil zeggen is dat de dingen die je omschrijft.De paniek, de snel opvolgende stemmingswisselingen onderdeel zijn van de burnout.Het gaat echt weer goedkomen met je!
Het is uiteindelijk wel weer goed gekomen.
maandag 8 maart 2010 om 10:59
Hoi Mams,
Ik heb ook een burn-out en ben herstellende. Wat jij beschrijft is zo herkenbaar, maar het komt goed! Alleen het kost veel tijd. En net als je denkt dat het wel weer een beetje gaat.............krijg je weer iets zodat je weet dat je er nog lang niet bent. Rust, rust, rust, rust, rust en daarnaast accepteren dat je het hebt ( zo moeilijk voor mij, zeker met twee kleine kindjes).
Wat ik heel moeilijk vond is dat ineens veel om mij draaide, daardoor had ik vaak het idee dat ik faalde naar het gezin toe. Voorheen was ik nogal perfectionistisch en negeerde mijn lichaam om de boel maar draaiende te houden.
Heel veel sterkte. En als je je hart wil luchten, dan mag je me ook persoonlijk mailen. Vanwege herkenbaarheid schrijf ik liever niet te uitgebreid in dit topic.
Pas goed op jezelf!
Ik heb ook een burn-out en ben herstellende. Wat jij beschrijft is zo herkenbaar, maar het komt goed! Alleen het kost veel tijd. En net als je denkt dat het wel weer een beetje gaat.............krijg je weer iets zodat je weet dat je er nog lang niet bent. Rust, rust, rust, rust, rust en daarnaast accepteren dat je het hebt ( zo moeilijk voor mij, zeker met twee kleine kindjes).
Wat ik heel moeilijk vond is dat ineens veel om mij draaide, daardoor had ik vaak het idee dat ik faalde naar het gezin toe. Voorheen was ik nogal perfectionistisch en negeerde mijn lichaam om de boel maar draaiende te houden.
Heel veel sterkte. En als je je hart wil luchten, dan mag je me ook persoonlijk mailen. Vanwege herkenbaarheid schrijf ik liever niet te uitgebreid in dit topic.
Pas goed op jezelf!
