Gezondheid
alle pijlers
Uitslag onderzoeken vs visie cardioloog
maandag 6 juli 2009 om 09:08
Goedemorgen allemaal,
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
maandag 3 augustus 2009 om 22:38
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:10
Nee dat hoeft idd niet...Hb kan zich vanzelf herstellen.
Wat betreft je angsten...Zoals poezewoes ook al zei, zijn ze niet irreeel maar niet meer onder controle. Volgens mij heb je er echt last van, tast het ook je functioneren aan en het contact met je moeder. Dat is niet normaal.
Mijn moeder (54 jaar) gaat eind deze maand voor een grote buik-ok en ik schijt 7 kleuren. Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden aan kanker, mijn schoonvader vorig jaar en ik ben er best huiverig voor dat ze zo'n grote operatie moet doorstaan. Ik kan mezelf wel terugfluiten, projecteer mijn angst niet op mijn moeder en slaap er nog geen nacht minder om. En ik WEET dat mijn angst gebaseerd is op eerdere ervaringen.
Je zorgen maken is normaal. Maar ik vind dat het bij jou echt een stap verder gaat. En daar moet je toch hulp voor gaan zoeken denk ik.
Wat betreft je angsten...Zoals poezewoes ook al zei, zijn ze niet irreeel maar niet meer onder controle. Volgens mij heb je er echt last van, tast het ook je functioneren aan en het contact met je moeder. Dat is niet normaal.
Mijn moeder (54 jaar) gaat eind deze maand voor een grote buik-ok en ik schijt 7 kleuren. Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden aan kanker, mijn schoonvader vorig jaar en ik ben er best huiverig voor dat ze zo'n grote operatie moet doorstaan. Ik kan mezelf wel terugfluiten, projecteer mijn angst niet op mijn moeder en slaap er nog geen nacht minder om. En ik WEET dat mijn angst gebaseerd is op eerdere ervaringen.
Je zorgen maken is normaal. Maar ik vind dat het bij jou echt een stap verder gaat. En daar moet je toch hulp voor gaan zoeken denk ik.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:28
Dat is voor jou ook erg heftig Enigme , heb je broers/zussen of een partner met wie je kan delen?
Natuurlijk weet ik dat ik doordraai. Maar het moment dat ik echt merkte dat ik de controle kwijt was, ik bedoel zelf echt merkte, was toen ik vandeweek helemaal flipte na het telefoontje met de ass. van de internist. Ik was in eerste instantie opgelucht maar later trok ik alles in twijfel. Of ze wel bij de goeie patient had gekeken of mss de verkeerde datum. Of het niet goed begrepen had. En vervolgens begon ik te piekeren over wat dat dan zei, die herstelde HB en dat er vast enge andere dingen waren gevonden. En toen schrok ik echt van mezelf, van het feit dat ik dit niet kon stoppen. Ik werd zelfs een beetje bang. En nu ben ik, na mijn opluchting, weer terug bij het begin en doodsbang voor het telefoontje van de internist wat gaat komen.
Dus Enigme, zoals jij en andere normale mensen, kan ik het niet stoppen, mezelf niet terug fluiten. En ik merk dat nu ook lichamelijk. Ik ben echt doodmoe en voel me zwak. Ik ben echt even over het randje heen gegaan.
Bedankt voor de reacties hier. Vind het echt fijn dat er hier nog gelezen en gereageerd wordt.
Natuurlijk weet ik dat ik doordraai. Maar het moment dat ik echt merkte dat ik de controle kwijt was, ik bedoel zelf echt merkte, was toen ik vandeweek helemaal flipte na het telefoontje met de ass. van de internist. Ik was in eerste instantie opgelucht maar later trok ik alles in twijfel. Of ze wel bij de goeie patient had gekeken of mss de verkeerde datum. Of het niet goed begrepen had. En vervolgens begon ik te piekeren over wat dat dan zei, die herstelde HB en dat er vast enge andere dingen waren gevonden. En toen schrok ik echt van mezelf, van het feit dat ik dit niet kon stoppen. Ik werd zelfs een beetje bang. En nu ben ik, na mijn opluchting, weer terug bij het begin en doodsbang voor het telefoontje van de internist wat gaat komen.
Dus Enigme, zoals jij en andere normale mensen, kan ik het niet stoppen, mezelf niet terug fluiten. En ik merk dat nu ook lichamelijk. Ik ben echt doodmoe en voel me zwak. Ik ben echt even over het randje heen gegaan.
Bedankt voor de reacties hier. Vind het echt fijn dat er hier nog gelezen en gereageerd wordt.
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:30
Bij mij heeft de therapie ook niet (echt) geholpen. Het is de aard van het beestje denk ik. Ik denk niet dat de arts eerder zal bellen wanneer het ernstig is omdat de afspraak a.s. vrijdag al is. Maar stel dat er wat is (denk ik niet) dan kan er misschien nog wel eea aan gedaan worden. Bloedarmoede kan trouwens ook door andere dingen dan kanker ontstaan.
donderdag 6 augustus 2009 om 08:44
De arts heeft inmiddels gebeld. HB is nu 7.6. Over 3 maanden moet ze weer prikken om te kijken hoe het er voor staat. Ze heeft namelijk wel beperkt ijzertekort en hij verwacht wel dat ze weer bloedarmoede gaat ontwikkelen en dat ze dan alsnog zo'n onderzoek moet. Heeft iemand enig idee waaraan men kan zien dat je ijzertekort ontwikkelt?
Ik ben gerust en toch niet helemaal. Wat vinden jullie?
(heb aankomende dinsdag afspraak bij nieuwe psych.)
Ik ben gerust en toch niet helemaal. Wat vinden jullie?
(heb aankomende dinsdag afspraak bij nieuwe psych.)
zondag 9 augustus 2009 om 07:45
Wat lief dat je hier nog komt.
Met mij moeder gaat het goed. Ze voelt zich goed en heeft al ruim een week geen pijn op de borst meer gehad. Maar ik maak me zorgen omdat de internist aangaf dat hij toch echt wel een bloedarmoede gaat verwachten i.v.m haar ijzertekort en dat hij eigenlijk voor haar , omdat ze zo opziet tegen die onderzoeken, haar over 3 mnd laat terug komen maar volgens mij ziet hij het somber in (of ligt het aan mijn geschiftheid dat ik het zo zie?)
Ik begin nu zelf ook "ziek" te worden, loop echt op mn laatste beetje energie en krijg van de stress ook pijn op mn borst enzo. Schiet natuurlijk ook niet op. Ik probeer niet al te zwaar te denken maar vind het echt enorm moeilijk.
Bedankt!
Met mij moeder gaat het goed. Ze voelt zich goed en heeft al ruim een week geen pijn op de borst meer gehad. Maar ik maak me zorgen omdat de internist aangaf dat hij toch echt wel een bloedarmoede gaat verwachten i.v.m haar ijzertekort en dat hij eigenlijk voor haar , omdat ze zo opziet tegen die onderzoeken, haar over 3 mnd laat terug komen maar volgens mij ziet hij het somber in (of ligt het aan mijn geschiftheid dat ik het zo zie?)
Ik begin nu zelf ook "ziek" te worden, loop echt op mn laatste beetje energie en krijg van de stress ook pijn op mn borst enzo. Schiet natuurlijk ook niet op. Ik probeer niet al te zwaar te denken maar vind het echt enorm moeilijk.
Bedankt!
zondag 9 augustus 2009 om 12:21
quote:tjilla schreef op 09 augustus 2009 @ 07:45:haar over 3 mnd laat terug komen maar volgens mij ziet hij het somber in (of ligt het aan mijn geschiftheid dat ik het zo zie?)
Als hij het somber in zou zien dan zou je moeder nu in het ziekenhuis liggen en allerlei onderzoeken ondergaan. Het gaat bij je moeder blijkbaar om een goed behandelbare bloedarmoede...en het feit dat hij haar over 3 maand terug laat komen betekend dat ze onder controle staat. Dat is netjes en terecht. Fijn dat je moeder zich beter voelt, dat is het allerbelangrijkste! Doe je ook wel eens wat leuks met haar? Een dagje uit?
Maar besef je goed dat mensen van 80+ over het algemeen vaak wat dingen mankeren. Ouderdom komt met gebreken. Accepteren en verder gaan.
En helaas ondervindt je nu zelf ook de gevolgen van je extreme zorgen. Je ging morgen naar de huisarts toch? Succes.
Als hij het somber in zou zien dan zou je moeder nu in het ziekenhuis liggen en allerlei onderzoeken ondergaan. Het gaat bij je moeder blijkbaar om een goed behandelbare bloedarmoede...en het feit dat hij haar over 3 maand terug laat komen betekend dat ze onder controle staat. Dat is netjes en terecht. Fijn dat je moeder zich beter voelt, dat is het allerbelangrijkste! Doe je ook wel eens wat leuks met haar? Een dagje uit?
Maar besef je goed dat mensen van 80+ over het algemeen vaak wat dingen mankeren. Ouderdom komt met gebreken. Accepteren en verder gaan.
En helaas ondervindt je nu zelf ook de gevolgen van je extreme zorgen. Je ging morgen naar de huisarts toch? Succes.
maandag 10 augustus 2009 om 17:47
Hmm, ja, hij zei wel dat hij haar wilde laten wennen aan het idee van een onderzoek en vandaar over 3 mnd weer eens verder wilde kijken. Hij denkt nog steeds aan een bloeding.
Met mijn moeder gaat het wel goed maar heeft toch weer zaterdag en vanmiddag kort wat benauwdheid door angina gehad. Dus even ging het beter met mij en nu schiet ik weer finaal in de paniek. Te vaak is namelijk niet goed. Ik heb dus weer helemaal visioenen dat ik een dezer dagen weer gebeld wordt met het bericht dat er een ambulance voor de deur staat en dat het nu echt fout gaat (hartinfarct).
Ik doe vaak dingen met mijn moeder. Niet alleen leuke dingen maar ook praktische dingen. Eigenlijk draait mijn hele leven nu om mijn moeder (en mn werk) en komt mijn eigen sociale leven niet aan bod. Ik probeer daar nu een balans in te vinden maar als ik nu hoor dat ze weer twee keer die aanvallen heeft gehad dan ben ik alle balans en overzicht weer kwijt en is er alleen maar weer paniek panie paniek.
Ja, ik ga morgen naar de HA.
Dank je wel!
Met mijn moeder gaat het wel goed maar heeft toch weer zaterdag en vanmiddag kort wat benauwdheid door angina gehad. Dus even ging het beter met mij en nu schiet ik weer finaal in de paniek. Te vaak is namelijk niet goed. Ik heb dus weer helemaal visioenen dat ik een dezer dagen weer gebeld wordt met het bericht dat er een ambulance voor de deur staat en dat het nu echt fout gaat (hartinfarct).
Ik doe vaak dingen met mijn moeder. Niet alleen leuke dingen maar ook praktische dingen. Eigenlijk draait mijn hele leven nu om mijn moeder (en mn werk) en komt mijn eigen sociale leven niet aan bod. Ik probeer daar nu een balans in te vinden maar als ik nu hoor dat ze weer twee keer die aanvallen heeft gehad dan ben ik alle balans en overzicht weer kwijt en is er alleen maar weer paniek panie paniek.
Ja, ik ga morgen naar de HA.
Dank je wel!
maandag 10 augustus 2009 om 23:33
Sterkte voor morgen. Je hebt het inzicht zelf wel dat je je teveel zorgen maakt, dat is al een hele stap.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 11 augustus 2009 om 00:46
Tjilla, je weet dat je jezelf gek maakt. Daar moet je echt mee ophouden, want je maakt je moeder ook gek daarmee.
Mijn grootmoeder gaat dood, tussen nu en korte tijd. Ze weet dat ze dood gaat en heeft daar vrede mee. Ze is 88 jaar. Maar 8 jaar ouder dan jou moeder. Wij, haar kinderen en kleinkinderen, kunnen daar ook mee leven, dat ze gaat overlijden.
Ook jou moeder weet dat het einde van haar leven dichtbij is. Ze zal geen 110 jaar worden. Je kan haar steunen door er gewoon voor haar te zijn. Meer niet. Leer daar mee te dealen, want that's life. Leven is eindig, voor iedereen.
Mijn grootmoeder gaat dood, tussen nu en korte tijd. Ze weet dat ze dood gaat en heeft daar vrede mee. Ze is 88 jaar. Maar 8 jaar ouder dan jou moeder. Wij, haar kinderen en kleinkinderen, kunnen daar ook mee leven, dat ze gaat overlijden.
Ook jou moeder weet dat het einde van haar leven dichtbij is. Ze zal geen 110 jaar worden. Je kan haar steunen door er gewoon voor haar te zijn. Meer niet. Leer daar mee te dealen, want that's life. Leven is eindig, voor iedereen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 11 augustus 2009 om 07:17
Ik weet dat het leven eindig is, dat vind ik ergens ook heel mooi. Ik zou alleen 88 een mooie leeftijd vinden, beter dan 78 , wat ze nu is.
Nee, de benauwdheid komt niet door de warmte denk ik. Zo warm is het niet meer.
Ik moet vandaag naar de huiarts.
Bedankt voor jullie reacties! Vind ik echt heel fijn.
Nee, de benauwdheid komt niet door de warmte denk ik. Zo warm is het niet meer.
Ik moet vandaag naar de huiarts.
Bedankt voor jullie reacties! Vind ik echt heel fijn.
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:34
woensdag 12 augustus 2009 om 07:48
Mijn vader was ook pas 60 toen hij stierf dus ja , 78 is mooi maar niet mooi genoeg voor MIJN moeder....
Mijn huisarts weet het even niet meer, haha. Nou ja, niet haha natuurlijk maar ik heb al vaker therapie gehad wat niet heeft geholpen en hij zat even met de handen in het haar. Eigenlijk speelt dit al jaren en is het niet iets van nu. Hij gaat even praten met een psychologe die in het gezondheidscentrum werkt waar hij ook zit en belt me deze week terug over wat volgens haar, gezien mijn psychen-verleden, het beste is. Nog even afwachten dus.
Mijn huisarts weet het even niet meer, haha. Nou ja, niet haha natuurlijk maar ik heb al vaker therapie gehad wat niet heeft geholpen en hij zat even met de handen in het haar. Eigenlijk speelt dit al jaren en is het niet iets van nu. Hij gaat even praten met een psychologe die in het gezondheidscentrum werkt waar hij ook zit en belt me deze week terug over wat volgens haar, gezien mijn psychen-verleden, het beste is. Nog even afwachten dus.
