Gezondheid
alle pijlers
Uitslag onderzoeken vs visie cardioloog
maandag 6 juli 2009 om 09:08
Goedemorgen allemaal,
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
dinsdag 18 augustus 2009 om 08:06
Mijn moeder heeft de laatste weken weer erg vaak pijn op de borst gehad. Of eigenlijk is het niet eens echt pijn op de borst maar alles wat daar bij hoort; pijn armen, nek schouders etc. En steeds snachts, overdag heeft ze geen last en is ze eigenlijk best heel fit. In het begin raakte ze in paniek van de aanvallen maar nu niet meer en is ze er zelf best relaxed onder, ook omdat het uiteindelijk wel weggaat na nitraatsprayen onder de tong.
Ik maak me zorgen , heb de afgelopen week geprobeerd een knop om te zetten en er wat afstand van te nemen maar ik vind dat ontzettend moeilijk, helemaal nu ze weer zo'n last heeft gehad.
Bedankt voor jullie berichten! Heel lief dat er nog steeds en vaak zo uitgebreid ook wordt gereageerd!
Ik maak me zorgen , heb de afgelopen week geprobeerd een knop om te zetten en er wat afstand van te nemen maar ik vind dat ontzettend moeilijk, helemaal nu ze weer zo'n last heeft gehad.
Bedankt voor jullie berichten! Heel lief dat er nog steeds en vaak zo uitgebreid ook wordt gereageerd!
vrijdag 28 augustus 2009 om 07:09
Het ging goed met mij! Ik was echt bezig, heel bewust, het los te laten. Dat was niet makkelijk, kostte veel energie ( hoe raar dat ook klinkt) maar ging best goed. Ik nam van het ene op het andere moment het besluit om een knop om te zetten omdat het gewoon niet meer zo verder kon. Ben mijn moeder niet meer zo vaak gaan bellen en niet meer gaan vragen hoe het met haar gaat. Dat maakte het al een stuk relaxter. Alleen sochtends had ik vaak "last" van angst omdat dat de momenten waren dat ze naar het ziekenhuis werd gebracht. Steeds als ik rottige gedachten kreeg over haar dood en ziekte dan deed ik echt enorm mn best om het te stoppen en ook dat ging steeeds beter.
Maar nu gaat het even minder de laatste dagen. Dit komt door een aantal dingen. Een buurvrouw van mijn moeder , van mijn moeders leeftijd, is onlangs na een poging tot dotteren naar huis gestuurd omdat het niet mogelijk was haar met dotteren te helpen. Nu zegt ze dat ze is opgegeven en doodgaat en dan begin ik meteen weer te denken dat dit bij mijn moeder ook zo is. Ook heb ik mijn moeder de laatste dagen gezien en het is heel raar want eigenlijk gaat het heel goed maar toch heeft ze ook best vaak last op haar borst, wat snel weer overgaat en waarna ze meteen weer best fit is maar toch.
Vandaag moet ze naar de cardioloog en voor het eerst ga ik niet mee. Ik heb bewust geen vrij genomen omdat ik graag wat ziekenhuisbezoeken wil "afstoten". Heel egoistisch , ik heb echt alleen aan mezelf gedacht. Er gaat nu een vriendin mee . Toch zit het me niet lekker. Ook omdat de arts vandaag ws beslist over eventuele verdere onderzoeken ja of nee en wat als ze haar niet meer kunnen helpen? Pfff.....
Maar nu gaat het even minder de laatste dagen. Dit komt door een aantal dingen. Een buurvrouw van mijn moeder , van mijn moeders leeftijd, is onlangs na een poging tot dotteren naar huis gestuurd omdat het niet mogelijk was haar met dotteren te helpen. Nu zegt ze dat ze is opgegeven en doodgaat en dan begin ik meteen weer te denken dat dit bij mijn moeder ook zo is. Ook heb ik mijn moeder de laatste dagen gezien en het is heel raar want eigenlijk gaat het heel goed maar toch heeft ze ook best vaak last op haar borst, wat snel weer overgaat en waarna ze meteen weer best fit is maar toch.
Vandaag moet ze naar de cardioloog en voor het eerst ga ik niet mee. Ik heb bewust geen vrij genomen omdat ik graag wat ziekenhuisbezoeken wil "afstoten". Heel egoistisch , ik heb echt alleen aan mezelf gedacht. Er gaat nu een vriendin mee . Toch zit het me niet lekker. Ook omdat de arts vandaag ws beslist over eventuele verdere onderzoeken ja of nee en wat als ze haar niet meer kunnen helpen? Pfff.....
vrijdag 28 augustus 2009 om 13:24
zondag 13 september 2009 om 16:11
De cardioloog wil mijn moeder in feb. terug zien voor een fietstest en een echo (echo krijgt ze 1x per jaar, is het nu weer tijd voor). Ik was niet mee naar de cardioloog en vind het wel bijzonder dat hij bloed wil laten prikken voor de volgende afspraak. Hij heeft nooit eerder bloedgeprikt. Iemand enig idee waarom hij dat zou willen? Hij prikt op dezelfde dingen als de internist.
Ik begin hem nu al wel weer een beetje te knijpen voor november, dan moet ze terug naar de internist. En hij heeft natuurlijk onlangs gezegd dat ze dan wel een afspraak moet maken voor een maagonderzoek omdat haar ferritinegehalte aan het afnemen was.
Jammer, het ging best goed maar nu begint het weer.
Ik begin hem nu al wel weer een beetje te knijpen voor november, dan moet ze terug naar de internist. En hij heeft natuurlijk onlangs gezegd dat ze dan wel een afspraak moet maken voor een maagonderzoek omdat haar ferritinegehalte aan het afnemen was.
Jammer, het ging best goed maar nu begint het weer.
zondag 13 september 2009 om 17:12
quote:tjilla schreef op 13 september 2009 @ 16:11:
Ik was niet mee naar de cardioloog en vind het wel bijzonder dat hij bloed wil laten prikken voor de volgende afspraak. Hij heeft nooit eerder bloedgeprikt. Iemand enig idee waarom hij dat zou willen? Hij prikt op dezelfde dingen als de internist.
Een cardioloog kan ook op bepaalde stoffen laten onderzoeken in het bloed die kunnen duiden op bepaalde hartaandoeningen. Bijvoorbeeld een te hoog of te laat Kalium-gehalte kan hartritmestoornissen veroorzaken.
Kan me voorstellen dat je baalt dat je niet bent meegegaan naar het ziekenhuis. Ik loop zelf op het moment ook bij de cardioloog en wil dat mijn moeder iedere keer dat ik daar moet zijn ook mee naar binnen gaat. Vaak vergeet ik door de zenuwen dingen te vragen of ik vergeet de helft van wat de cardioloog heeft gezegd.
2 weten en onthouden immers meer dan 1.
Succes met alles!!!
Ik was niet mee naar de cardioloog en vind het wel bijzonder dat hij bloed wil laten prikken voor de volgende afspraak. Hij heeft nooit eerder bloedgeprikt. Iemand enig idee waarom hij dat zou willen? Hij prikt op dezelfde dingen als de internist.
Een cardioloog kan ook op bepaalde stoffen laten onderzoeken in het bloed die kunnen duiden op bepaalde hartaandoeningen. Bijvoorbeeld een te hoog of te laat Kalium-gehalte kan hartritmestoornissen veroorzaken.
Kan me voorstellen dat je baalt dat je niet bent meegegaan naar het ziekenhuis. Ik loop zelf op het moment ook bij de cardioloog en wil dat mijn moeder iedere keer dat ik daar moet zijn ook mee naar binnen gaat. Vaak vergeet ik door de zenuwen dingen te vragen of ik vergeet de helft van wat de cardioloog heeft gezegd.
2 weten en onthouden immers meer dan 1.
Succes met alles!!!
zondag 13 september 2009 om 18:01
quote:Enigme schreef op 13 september 2009 @ 16:34:
Hoe voelt je moeder zich? Dat lijkt me veel belangrijker.
Haha, Enigme dat vind ik nog es een toffe post! Even weer lekker relativeren. Mijn moeder voelt zich wel goed. Geloof ik. Ze zegt van wel. Ze is wel wat benauwd af en toe en af en toe een aanval van angina maar dat gaat eigenlijk binnen een minuut weer over. Ze voert niet zo veel uit op een dag wat me dan ook weer zorgen baart qua conditie maar zij lijkt er happy bij.
Thanks!
Hoe voelt je moeder zich? Dat lijkt me veel belangrijker.
Haha, Enigme dat vind ik nog es een toffe post! Even weer lekker relativeren. Mijn moeder voelt zich wel goed. Geloof ik. Ze zegt van wel. Ze is wel wat benauwd af en toe en af en toe een aanval van angina maar dat gaat eigenlijk binnen een minuut weer over. Ze voert niet zo veel uit op een dag wat me dan ook weer zorgen baart qua conditie maar zij lijkt er happy bij.
Thanks!
zondag 13 september 2009 om 18:13
quote:winniethepooh schreef op 13 september 2009 @ 17:12:
[...]
Een cardioloog kan ook op bepaalde stoffen laten onderzoeken in het bloed die kunnen duiden op bepaalde hartaandoeningen. Bijvoorbeeld een te hoog of te laat Kalium-gehalte kan hartritmestoornissen veroorzaken.
Kan me voorstellen dat je baalt dat je niet bent meegegaan naar het ziekenhuis. Ik loop zelf op het moment ook bij de cardioloog en wil dat mijn moeder iedere keer dat ik daar moet zijn ook mee naar binnen gaat. Vaak vergeet ik door de zenuwen dingen te vragen of ik vergeet de helft van wat de cardioloog heeft gezegd.
2 weten en onthouden immers meer dan 1.
Succes met alles!!!
Jij ook bedankt Winnie, ik ben echt ontzettend blij dat er hier gereageerd wordt.
Ik was perongeluk express niet mee naar de cardioloog omdat ik aan het proberen ben dit soort standaard controles een beetje af te stoten. War afstand te nemen. Het is alleen zo dat ik zo enorm bang ben voor straks de controles weer bij de internist , ik ben zo bang dat ze kanker heeft of straks bij de cardioloog blijkt dat ze verschrikkelijke vernauwingen heeft.
[...]
Een cardioloog kan ook op bepaalde stoffen laten onderzoeken in het bloed die kunnen duiden op bepaalde hartaandoeningen. Bijvoorbeeld een te hoog of te laat Kalium-gehalte kan hartritmestoornissen veroorzaken.
Kan me voorstellen dat je baalt dat je niet bent meegegaan naar het ziekenhuis. Ik loop zelf op het moment ook bij de cardioloog en wil dat mijn moeder iedere keer dat ik daar moet zijn ook mee naar binnen gaat. Vaak vergeet ik door de zenuwen dingen te vragen of ik vergeet de helft van wat de cardioloog heeft gezegd.
2 weten en onthouden immers meer dan 1.
Succes met alles!!!
Jij ook bedankt Winnie, ik ben echt ontzettend blij dat er hier gereageerd wordt.
Ik was perongeluk express niet mee naar de cardioloog omdat ik aan het proberen ben dit soort standaard controles een beetje af te stoten. War afstand te nemen. Het is alleen zo dat ik zo enorm bang ben voor straks de controles weer bij de internist , ik ben zo bang dat ze kanker heeft of straks bij de cardioloog blijkt dat ze verschrikkelijke vernauwingen heeft.
zondag 13 september 2009 om 18:55
Hoi Tjilla,
Kan me ook wel voorstellen dat je niet iedere keer mee wilt hoor!
Kost ontzettend veel tijd al die ziekenhuisbezoeken en het is logisch dat je ook weer tijd voor jezelf wilt.
Bij mij is e.e.a. ontdekt toen ik eind februari bij de longarts terecht kwam en daar werd astma geconstateerd. Voordat je daar definitieve medicatie krijgt maken ze eerst een ECG. Ik nietsvermoedend alleen naar mijn afspraak, had tegen mijn moeder gezegd dat ik toch alleen maar zou horen welke medicijnen ik zou krijgen. Dus ik zat daar: ehh uh heeft ook een aangeboren hartafwijking, u moet nog maar even een afspraak maken bij de cardioloog. Baalde zo dat ik daar toen alleen was. Moest eigenlijk naar mijn werk, maar heb vanuit het ziekenhuis gebeld dat ik niet zou komen (was helemaal overstuur) en ben naar huis gereden.
Ik bleek WPW te hebben. Wolff Parkinson White syndroom. Is een aangeboren hartritmestoornis die veroorzaakt wordt door een extra elektrische verbinding in het hart ( in mijn geval tussen mijn linkerkamer en linkerboezem).
Kan me ook wel voorstellen dat je niet iedere keer mee wilt hoor!
Kost ontzettend veel tijd al die ziekenhuisbezoeken en het is logisch dat je ook weer tijd voor jezelf wilt.
Bij mij is e.e.a. ontdekt toen ik eind februari bij de longarts terecht kwam en daar werd astma geconstateerd. Voordat je daar definitieve medicatie krijgt maken ze eerst een ECG. Ik nietsvermoedend alleen naar mijn afspraak, had tegen mijn moeder gezegd dat ik toch alleen maar zou horen welke medicijnen ik zou krijgen. Dus ik zat daar: ehh uh heeft ook een aangeboren hartafwijking, u moet nog maar even een afspraak maken bij de cardioloog. Baalde zo dat ik daar toen alleen was. Moest eigenlijk naar mijn werk, maar heb vanuit het ziekenhuis gebeld dat ik niet zou komen (was helemaal overstuur) en ben naar huis gereden.
Ik bleek WPW te hebben. Wolff Parkinson White syndroom. Is een aangeboren hartritmestoornis die veroorzaakt wordt door een extra elektrische verbinding in het hart ( in mijn geval tussen mijn linkerkamer en linkerboezem).
maandag 14 september 2009 om 17:24
Och Winnie jeetje, wat heftig. En vooral omdat je voor iets anders in het ziekenhuis kwam en dit er totaal onverwacht bij kwam. Kun je er goed mee omgaan en mee leven?
Ik weet niet, ben weer erg aan het piekeren en panikeren. En vooral weer veel aan het googlen. Op ferritine en bloedarmoede. Ik word er gek van. Ik zie zo op tegen november en dat komt steeds dichterbij. Ben inmiddels een keer naar therapie geweest maar kan ik nog niet veel van zeggen.
Iemand die hier nog meeleest en even kan relativeren
?
Heel heel erg bedankt!
Ik weet niet, ben weer erg aan het piekeren en panikeren. En vooral weer veel aan het googlen. Op ferritine en bloedarmoede. Ik word er gek van. Ik zie zo op tegen november en dat komt steeds dichterbij. Ben inmiddels een keer naar therapie geweest maar kan ik nog niet veel van zeggen.
Iemand die hier nog meeleest en even kan relativeren
?Heel heel erg bedankt!
maandag 14 september 2009 om 17:52
Waar wordt je dan zo gek van Tjilla?
Je moeder voelt zich aardig goed met haar 80 jaar...dat is iig fijn om te horen. Vervelend dat ze conditioneel wat minder kan maar goed...Dat kan natuurlijk tijdelijk zijn. Jammer dat jij je weer verliest in je angsten...lastig is dat. Krijg je nog begeleiding?
Eet je moeder trouwens wel goed? Voldoende vlees enzo? Breng haar anders een keer Roosvicee Ferro mee...glaasje per dag kan geen kwaad
Je moeder voelt zich aardig goed met haar 80 jaar...dat is iig fijn om te horen. Vervelend dat ze conditioneel wat minder kan maar goed...Dat kan natuurlijk tijdelijk zijn. Jammer dat jij je weer verliest in je angsten...lastig is dat. Krijg je nog begeleiding?
Eet je moeder trouwens wel goed? Voldoende vlees enzo? Breng haar anders een keer Roosvicee Ferro mee...glaasje per dag kan geen kwaad
maandag 14 september 2009 om 18:39
Hoi Enigme,
Fijn dat je er bent. Ik word gek van mezelf, dat ik mn gedachten weer niet onder controle heb. En ik word gek van het idee van het maagonderzoek en dat ze mss wel kanker heeft en van de cardio-onderzoeken en wat daar uitkomt.
Ben bezig met de psych. een en ander in kaart te brengen zeg maar. Gaat nog wel even duren.
Ja, ze eet wel goed volgens mij. Volgens de internist bloeden mensen met bloedarmoede vaak van binnen. Dat klinkt eng he? Haar bloedarmoede was weg, HB was de laatste keer 7.5, maar volgens de internist kan hij wel zien dat ze bloedarmoede aan het ontwikkelen is en dat hij haar 3 maanden de tijd gaf om aan het idee van een maagonderzoek te wennen.
Eng vind ik dat allemaal.
Heel erg bedankt weer!
Fijn dat je er bent. Ik word gek van mezelf, dat ik mn gedachten weer niet onder controle heb. En ik word gek van het idee van het maagonderzoek en dat ze mss wel kanker heeft en van de cardio-onderzoeken en wat daar uitkomt.
Ben bezig met de psych. een en ander in kaart te brengen zeg maar. Gaat nog wel even duren.
Ja, ze eet wel goed volgens mij. Volgens de internist bloeden mensen met bloedarmoede vaak van binnen. Dat klinkt eng he? Haar bloedarmoede was weg, HB was de laatste keer 7.5, maar volgens de internist kan hij wel zien dat ze bloedarmoede aan het ontwikkelen is en dat hij haar 3 maanden de tijd gaf om aan het idee van een maagonderzoek te wennen.
Eng vind ik dat allemaal.
Heel erg bedankt weer!
maandag 14 september 2009 om 20:34
Gebruikt ze wel maagbeschermers (nexium, pantozol of omeprazol oid) naast al haar andere medicatie? Sommige mensen kunnen idd inwendig bloeden zonder dat ze het doorhebben...maar Tjilla je moet dus proberen om niet gelijk van het ergste uit te gaan. Als de artsen iets ernstigs zouden vermoeden zouden ze niet zolang wachten met onderzoeken.
Hoe moeilijk het ook is, ik weet dat je enorm met jezelf worstelt...blijf relativeren en van je mams genieten. Straks gebeurt er ooit wat..wat compleet los staat van de dingen waar jij bang voor bent en dan heb je al die tijd gestressed om niks.
Geniet van je moeder, ga wat leuks doen samen!
Hoe moeilijk het ook is, ik weet dat je enorm met jezelf worstelt...blijf relativeren en van je mams genieten. Straks gebeurt er ooit wat..wat compleet los staat van de dingen waar jij bang voor bent en dan heb je al die tijd gestressed om niks.
Geniet van je moeder, ga wat leuks doen samen!
maandag 14 september 2009 om 23:13
Hoi Tjilla,
1 tip: probeer niet meer te google-en. Je maakt jezelf hier helemaal gek mee. Ik spreek uit ervaring. Toen ik eenmaal wist wat ik had ging ik ook zitten zoeken op google, met als resultaat dat ik me alleen maar beroerder ging voelen. Je wordt op dat moment alleen maar geconfronteerd met de ellendige verhalen van anderen die het allemaal net een beetje erger hebben gehad. Ook al zit je op medische sites dan nog kun je wellicht verkeerd zoeken en je misschien uiteindelijk zorgen maken om iets dat helemaal niet aan de orde is.
Tsja de astma probeer ik nu een plekje te geven. Mijn hartritmestoornis is verholpen en kan ook niet meer terug komen. In die zin kan ik er mee leven. Wat ik nog wel moeilijk vind is als ik in de wachtkamer zit bij de cardioloog. Ik weet dat er meer jonge mensen zijn met hartklachten, maar op de een of andere manier zit ik altijd tussen ouderen in de wachtkamer en voel me dan zo alleen... ook al zit mijn moeder naast me. Het verwerken komt nu eigenlijk pas, ook al ben ik genezen. Heb een superheftige tijd achter de rug.... afgelopen jaar een post-hbo opleiding gedaan, oma overleden en dit er ook nog allemaal bij. Voel me al stukken beter maar ben er nog niet. Zal nog wel even duren voordat ik weer helemaal durf te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ga binnenkort eens kijken bij een sportschool waar ze medisch begeleid fitness doen. Moet nodig weer gaan sporten (ben kilo's aangekomen, ook omdat ik ben gestopt met roken) en het is ivm mijn astma ook beter als ik weer ga sporten. Op die manier hoop ik weer vertrouwen te krijgen in de werking van mijn lijf....
En wat Enigme al zegt: doe leuke dingen met je mams. De zorgen om haar gezondheid zullen blijven, maar door leuke dingen te doen kun je dit ook een beetje "vergeten" / naar de achtergrond duwen. Zolang zij zich naar omstandigheden redelijk tot goed voelt.....
1 tip: probeer niet meer te google-en. Je maakt jezelf hier helemaal gek mee. Ik spreek uit ervaring. Toen ik eenmaal wist wat ik had ging ik ook zitten zoeken op google, met als resultaat dat ik me alleen maar beroerder ging voelen. Je wordt op dat moment alleen maar geconfronteerd met de ellendige verhalen van anderen die het allemaal net een beetje erger hebben gehad. Ook al zit je op medische sites dan nog kun je wellicht verkeerd zoeken en je misschien uiteindelijk zorgen maken om iets dat helemaal niet aan de orde is.
Tsja de astma probeer ik nu een plekje te geven. Mijn hartritmestoornis is verholpen en kan ook niet meer terug komen. In die zin kan ik er mee leven. Wat ik nog wel moeilijk vind is als ik in de wachtkamer zit bij de cardioloog. Ik weet dat er meer jonge mensen zijn met hartklachten, maar op de een of andere manier zit ik altijd tussen ouderen in de wachtkamer en voel me dan zo alleen... ook al zit mijn moeder naast me. Het verwerken komt nu eigenlijk pas, ook al ben ik genezen. Heb een superheftige tijd achter de rug.... afgelopen jaar een post-hbo opleiding gedaan, oma overleden en dit er ook nog allemaal bij. Voel me al stukken beter maar ben er nog niet. Zal nog wel even duren voordat ik weer helemaal durf te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ga binnenkort eens kijken bij een sportschool waar ze medisch begeleid fitness doen. Moet nodig weer gaan sporten (ben kilo's aangekomen, ook omdat ik ben gestopt met roken) en het is ivm mijn astma ook beter als ik weer ga sporten. Op die manier hoop ik weer vertrouwen te krijgen in de werking van mijn lijf....
En wat Enigme al zegt: doe leuke dingen met je mams. De zorgen om haar gezondheid zullen blijven, maar door leuke dingen te doen kun je dit ook een beetje "vergeten" / naar de achtergrond duwen. Zolang zij zich naar omstandigheden redelijk tot goed voelt.....
dinsdag 15 september 2009 om 00:51
Tjilla, wat vervelend voor je dat je weer zo in de stress zit.
Ik denk dat je moeder een vernauwing heeft in de slagaders rond haar hart, vandaar dat de nitro spray helpt. De vernauwing zal misschien niet dusdanig zijn dat ze er (al) aan geholpten moet worden. En bloedverlies kan door zoveel andere dingen komen dan alleen kanker (o.a. maagzweer, ontsteking etc.)
Probeer het alsjeblieft een beetje te relativeren. Spreek jezelf toe. Ik weet het is moeilijk (wat dat betreft lijk ik op je) maar probeer het.
Ik denk dat je moeder een vernauwing heeft in de slagaders rond haar hart, vandaar dat de nitro spray helpt. De vernauwing zal misschien niet dusdanig zijn dat ze er (al) aan geholpten moet worden. En bloedverlies kan door zoveel andere dingen komen dan alleen kanker (o.a. maagzweer, ontsteking etc.)
Probeer het alsjeblieft een beetje te relativeren. Spreek jezelf toe. Ik weet het is moeilijk (wat dat betreft lijk ik op je) maar probeer het.
woensdag 16 september 2009 om 19:36
quote:Enigme schreef op 14 september 2009 @ 20:34:
Gebruikt ze wel maagbeschermers (nexium, pantozol of omeprazol oid) naast al haar andere medicatie? Sommige mensen kunnen idd inwendig bloeden zonder dat ze het doorhebben...maar Tjilla je moet dus proberen om niet gelijk van het ergste uit te gaan. Als de artsen iets ernstigs zouden vermoeden zouden ze niet zolang wachten met onderzoeken.
Hoe moeilijk het ook is, ik weet dat je enorm met jezelf worstelt...blijf relativeren en van je mams genieten. Straks gebeurt er ooit wat..wat compleet los staat van de dingen waar jij bang voor bent en dan heb je al die tijd gestressed om niks.
Geniet van je moeder, ga wat leuks doen samen!
Hoi Enigme,
Ja, ze gebruikt Pantazol.
Ja, denk je dat, dat de artsen dan andere stappen hadden genomen als ze van iets ergs uit waren gegaan? Want de internist deed voorkomen alsof hij zo'n onderzoek uitstelde omdat mijn moeder er tegenop zag. En ze gaan toch niet met verdenking op een zweertje een enorm belastend onderzoek doen?
Ik word er ook zo moedeloos van, eerst bloedarmoede, dan weer niet meer maar dan is toch haar ijzervoorraad weer bijna op. Het lijkt alsof ze altijd wel wat vinden.
Ik probeer er niet aan te denken maar hoe dichter de datum er aan komt hoe meer ik begin te panikeren. Nog 6 weken ongeveer. En dan in feb. de onderzoeken bij de cardioloog . Het lijkt wel of er nooit rust komt.
Dank je wel weer!
Gebruikt ze wel maagbeschermers (nexium, pantozol of omeprazol oid) naast al haar andere medicatie? Sommige mensen kunnen idd inwendig bloeden zonder dat ze het doorhebben...maar Tjilla je moet dus proberen om niet gelijk van het ergste uit te gaan. Als de artsen iets ernstigs zouden vermoeden zouden ze niet zolang wachten met onderzoeken.
Hoe moeilijk het ook is, ik weet dat je enorm met jezelf worstelt...blijf relativeren en van je mams genieten. Straks gebeurt er ooit wat..wat compleet los staat van de dingen waar jij bang voor bent en dan heb je al die tijd gestressed om niks.
Geniet van je moeder, ga wat leuks doen samen!
Hoi Enigme,
Ja, ze gebruikt Pantazol.
Ja, denk je dat, dat de artsen dan andere stappen hadden genomen als ze van iets ergs uit waren gegaan? Want de internist deed voorkomen alsof hij zo'n onderzoek uitstelde omdat mijn moeder er tegenop zag. En ze gaan toch niet met verdenking op een zweertje een enorm belastend onderzoek doen?
Ik word er ook zo moedeloos van, eerst bloedarmoede, dan weer niet meer maar dan is toch haar ijzervoorraad weer bijna op. Het lijkt alsof ze altijd wel wat vinden.
Ik probeer er niet aan te denken maar hoe dichter de datum er aan komt hoe meer ik begin te panikeren. Nog 6 weken ongeveer. En dan in feb. de onderzoeken bij de cardioloog . Het lijkt wel of er nooit rust komt.
Dank je wel weer!
woensdag 16 september 2009 om 19:44
quote:winniethepooh schreef op 14 september 2009 @ 23:13:
Hoi Tjilla,
1 tip: probeer niet meer te google-en. Je maakt jezelf hier helemaal gek mee. Ik spreek uit ervaring. Toen ik eenmaal wist wat ik had ging ik ook zitten zoeken op google, met als resultaat dat ik me alleen maar beroerder ging voelen. Je wordt op dat moment alleen maar geconfronteerd met de ellendige verhalen van anderen die het allemaal net een beetje erger hebben gehad. Ook al zit je op medische sites dan nog kun je wellicht verkeerd zoeken en je misschien uiteindelijk zorgen maken om iets dat helemaal niet aan de orde is.
Tsja de astma probeer ik nu een plekje te geven. Mijn hartritmestoornis is verholpen en kan ook niet meer terug komen. In die zin kan ik er mee leven. Wat ik nog wel moeilijk vind is als ik in de wachtkamer zit bij de cardioloog. Ik weet dat er meer jonge mensen zijn met hartklachten, maar op de een of andere manier zit ik altijd tussen ouderen in de wachtkamer en voel me dan zo alleen... ook al zit mijn moeder naast me. Het verwerken komt nu eigenlijk pas, ook al ben ik genezen. Heb een superheftige tijd achter de rug.... afgelopen jaar een post-hbo opleiding gedaan, oma overleden en dit er ook nog allemaal bij. Voel me al stukken beter maar ben er nog niet. Zal nog wel even duren voordat ik weer helemaal durf te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ga binnenkort eens kijken bij een sportschool waar ze medisch begeleid fitness doen. Moet nodig weer gaan sporten (ben kilo's aangekomen, ook omdat ik ben gestopt met roken) en het is ivm mijn astma ook beter als ik weer ga sporten. Op die manier hoop ik weer vertrouwen te krijgen in de werking van mijn lijf....
En wat Enigme al zegt: doe leuke dingen met je mams. De zorgen om haar gezondheid zullen blijven, maar door leuke dingen te doen kun je dit ook een beetje "vergeten" / naar de achtergrond duwen. Zolang zij zich naar omstandigheden redelijk tot goed voelt.....
Hoi Winnie,
Ik moet idd stoppen met googlen. Dat was een periode echt heel erg, uren en uren per dag. Ik zei afspraken af om maar de hele dag van alles op het internet op te zoeken wat met de kwalen van mijn moeder te maken heeft. Nu gaat het beter maar zodra er weer een ziekenhuisbezoek dichterbij komt dan kan ik het weer niet stoppen.
Kan me wel voorstellen dat je je eenzaam voelt op zo'n cardiologie-afdeling. Het zit er vaak vol met ouderen. Hoewel ik toch ook wel vaak wat jongere mensen zie waar ik dan ook enorm van schrik. Ik zal nooit vergeten dat ik met mijn moeder bij de afspraken balie stond om een afspraak te maken voor over een half jaar en er een jong stelletje stond (ik gok begin 40) die dolblij waren dat de man 6 weken weg mocht blijven. Dat raakt me echt. Het zal trouwens voor je moeder ook wel zwaar zijn je zo te zien en weten dat je dochter ziek is. Goed dat je gaat sporten! Ik weet dat er via mijn fysiotherapeut ook mensen onder begeleiding sporten met COPD. Zou je dat niet kunnen proberen? Aan de andere kant zit je dan ook mss wel tussen de oudjes en komt er bij een sportschool ander publiek.
Bedankt voor je post, ik heb er echt veel steun aan! En jij ook sterkte!
Hoi Tjilla,
1 tip: probeer niet meer te google-en. Je maakt jezelf hier helemaal gek mee. Ik spreek uit ervaring. Toen ik eenmaal wist wat ik had ging ik ook zitten zoeken op google, met als resultaat dat ik me alleen maar beroerder ging voelen. Je wordt op dat moment alleen maar geconfronteerd met de ellendige verhalen van anderen die het allemaal net een beetje erger hebben gehad. Ook al zit je op medische sites dan nog kun je wellicht verkeerd zoeken en je misschien uiteindelijk zorgen maken om iets dat helemaal niet aan de orde is.
Tsja de astma probeer ik nu een plekje te geven. Mijn hartritmestoornis is verholpen en kan ook niet meer terug komen. In die zin kan ik er mee leven. Wat ik nog wel moeilijk vind is als ik in de wachtkamer zit bij de cardioloog. Ik weet dat er meer jonge mensen zijn met hartklachten, maar op de een of andere manier zit ik altijd tussen ouderen in de wachtkamer en voel me dan zo alleen... ook al zit mijn moeder naast me. Het verwerken komt nu eigenlijk pas, ook al ben ik genezen. Heb een superheftige tijd achter de rug.... afgelopen jaar een post-hbo opleiding gedaan, oma overleden en dit er ook nog allemaal bij. Voel me al stukken beter maar ben er nog niet. Zal nog wel even duren voordat ik weer helemaal durf te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ga binnenkort eens kijken bij een sportschool waar ze medisch begeleid fitness doen. Moet nodig weer gaan sporten (ben kilo's aangekomen, ook omdat ik ben gestopt met roken) en het is ivm mijn astma ook beter als ik weer ga sporten. Op die manier hoop ik weer vertrouwen te krijgen in de werking van mijn lijf....
En wat Enigme al zegt: doe leuke dingen met je mams. De zorgen om haar gezondheid zullen blijven, maar door leuke dingen te doen kun je dit ook een beetje "vergeten" / naar de achtergrond duwen. Zolang zij zich naar omstandigheden redelijk tot goed voelt.....
Hoi Winnie,
Ik moet idd stoppen met googlen. Dat was een periode echt heel erg, uren en uren per dag. Ik zei afspraken af om maar de hele dag van alles op het internet op te zoeken wat met de kwalen van mijn moeder te maken heeft. Nu gaat het beter maar zodra er weer een ziekenhuisbezoek dichterbij komt dan kan ik het weer niet stoppen.
Kan me wel voorstellen dat je je eenzaam voelt op zo'n cardiologie-afdeling. Het zit er vaak vol met ouderen. Hoewel ik toch ook wel vaak wat jongere mensen zie waar ik dan ook enorm van schrik. Ik zal nooit vergeten dat ik met mijn moeder bij de afspraken balie stond om een afspraak te maken voor over een half jaar en er een jong stelletje stond (ik gok begin 40) die dolblij waren dat de man 6 weken weg mocht blijven. Dat raakt me echt. Het zal trouwens voor je moeder ook wel zwaar zijn je zo te zien en weten dat je dochter ziek is. Goed dat je gaat sporten! Ik weet dat er via mijn fysiotherapeut ook mensen onder begeleiding sporten met COPD. Zou je dat niet kunnen proberen? Aan de andere kant zit je dan ook mss wel tussen de oudjes en komt er bij een sportschool ander publiek.
Bedankt voor je post, ik heb er echt veel steun aan! En jij ook sterkte!
woensdag 16 september 2009 om 19:50
quote:Gemini6 schreef op 15 september 2009 @ 00:51:
Tjilla, wat vervelend voor je dat je weer zo in de stress zit.
Ik denk dat je moeder een vernauwing heeft in de slagaders rond haar hart, vandaar dat de nitro spray helpt. De vernauwing zal misschien niet dusdanig zijn dat ze er (al) aan geholpten moet worden. En bloedverlies kan door zoveel andere dingen komen dan alleen kanker (o.a. maagzweer, ontsteking etc.)
Probeer het alsjeblieft een beetje te relativeren. Spreek jezelf toe. Ik weet het is moeilijk (wat dat betreft lijk ik op je) maar probeer het.
Ik denk ook dat ze vernauwingen heeft. In het ziekenhuis hebben ze dat nooit onderzocht omdat ze op de ECGs en in het bloed gaan aanwijzijngen konden vinden dat het van het hart kwam. Er is nooit schade of zuurtsofgebrek aan het hart teruggevonden. Er werd zelfs gezegd dat het ws niet van het hart komt maar mijn moeder haar eigen cardioloog gaat er vanuit dat het wel van het hart komt. In feb. dus de fietstest en de echo. En ook daar kan ik nu al van wakker liggen. Om van dat maagonderzoek maar niet te spreken. Ik ben gewoon weer erg onrustig terwijl het echt beter ging.
Jij ook bedankt weer, erg lief!
Tjilla, wat vervelend voor je dat je weer zo in de stress zit.
Ik denk dat je moeder een vernauwing heeft in de slagaders rond haar hart, vandaar dat de nitro spray helpt. De vernauwing zal misschien niet dusdanig zijn dat ze er (al) aan geholpten moet worden. En bloedverlies kan door zoveel andere dingen komen dan alleen kanker (o.a. maagzweer, ontsteking etc.)
Probeer het alsjeblieft een beetje te relativeren. Spreek jezelf toe. Ik weet het is moeilijk (wat dat betreft lijk ik op je) maar probeer het.
Ik denk ook dat ze vernauwingen heeft. In het ziekenhuis hebben ze dat nooit onderzocht omdat ze op de ECGs en in het bloed gaan aanwijzijngen konden vinden dat het van het hart kwam. Er is nooit schade of zuurtsofgebrek aan het hart teruggevonden. Er werd zelfs gezegd dat het ws niet van het hart komt maar mijn moeder haar eigen cardioloog gaat er vanuit dat het wel van het hart komt. In feb. dus de fietstest en de echo. En ook daar kan ik nu al van wakker liggen. Om van dat maagonderzoek maar niet te spreken. Ik ben gewoon weer erg onrustig terwijl het echt beter ging.
Jij ook bedankt weer, erg lief!
woensdag 16 september 2009 om 23:45
Het kan best zo zijn dat ze twee kwalen naast elkaar heeft. Enerzijds aderverkalking in de aderen rondom het hart en aan de andere kant wellicht een zweer/lek/ontsteking oid. Omdat ik niet emotioneel verbonden ben met je moeder kan ik het nuchter bekijken. Hierdoor kan ik ook minder ernstige oorzaken voor de gezondheidsproblemen van je moeder bedenken. Maar ik begrijp je heel goed hoor. Ik het geval van mijn ouders was ik net als jij. Heel erg bezorgd en angstig en er heel erg mee bezig. Het beheerste me volledig.
donderdag 17 september 2009 om 21:07
quote:tjilla schreef op 16 september 2009 @ 19:44:
[...]
Hoi Winnie,
Ik moet idd stoppen met googlen. Dat was een periode echt heel erg, uren en uren per dag. Ik zei afspraken af om maar de hele dag van alles op het internet op te zoeken wat met de kwalen van mijn moeder te maken heeft. Nu gaat het beter maar zodra er weer een ziekenhuisbezoek dichterbij komt dan kan ik het weer niet stoppen.
Kan me wel voorstellen dat je je eenzaam voelt op zo'n cardiologie-afdeling. Het zit er vaak vol met ouderen. Hoewel ik toch ook wel vaak wat jongere mensen zie waar ik dan ook enorm van schrik. Ik zal nooit vergeten dat ik met mijn moeder bij de afspraken balie stond om een afspraak te maken voor over een half jaar en er een jong stelletje stond (ik gok begin 40) die dolblij waren dat de man 6 weken weg mocht blijven. Dat raakt me echt. Het zal trouwens voor je moeder ook wel zwaar zijn je zo te zien en weten dat je dochter ziek is. Goed dat je gaat sporten! Ik weet dat er via mijn fysiotherapeut ook mensen onder begeleiding sporten met COPD. Zou je dat niet kunnen proberen? Aan de andere kant zit je dan ook mss wel tussen de oudjes en komt er bij een sportschool ander publiek.
Bedankt voor je post, ik heb er echt veel steun aan! En jij ook sterkte!
Hi Tjilla,
Ik snap het googlen heel goed hoor... Heb zelf ook uren op internet zitten speuren toen ik eenmaal wist wat ik had. Het scheelde niet veel of ik draaide helemaal door, want je komt op de een of andere manier alleen maar doem-scenario's en nare ervaringen van anderen tegen.
Het is voor mijn ouders en broertjes ook best een zware tijd geweest ja. Mijn jongste broertje woont in Parijs, dus die zat ook nog eens ver weg. Ik woon overigens nog thuis. Gelukkig ben ik nu genezen verklaard en nog 3 maandjes medicijnen en dan hoop ik echt als nieuw te zijn. Eigenlijk ga ik er vanuit dat dat gewoon zo is. Merk alleen nu dat het mentale verwerken begonnen is.... Kan huilen om niets, voel me nog erg onzeker over mijn lijf....
Het liefst wil ik weer gaan dansen, iets van Zumba ofzo. Schijnt helemaal leuk te zijn en voor mij zou het een eitje moeten zijn met mijn danservaring. Maar ja eerst maar eens rustig opbouwen onder begeleiding.
Ik hoop voor jou en je moeder dat er snel duidelijkheid komt. Je kunt natuurlijk ook altijd een second opinion vragen. Loopt jouw moeder in een universitair ziekenhuis of een gewoon regionaal ziekenhuis?
[...]
Hoi Winnie,
Ik moet idd stoppen met googlen. Dat was een periode echt heel erg, uren en uren per dag. Ik zei afspraken af om maar de hele dag van alles op het internet op te zoeken wat met de kwalen van mijn moeder te maken heeft. Nu gaat het beter maar zodra er weer een ziekenhuisbezoek dichterbij komt dan kan ik het weer niet stoppen.
Kan me wel voorstellen dat je je eenzaam voelt op zo'n cardiologie-afdeling. Het zit er vaak vol met ouderen. Hoewel ik toch ook wel vaak wat jongere mensen zie waar ik dan ook enorm van schrik. Ik zal nooit vergeten dat ik met mijn moeder bij de afspraken balie stond om een afspraak te maken voor over een half jaar en er een jong stelletje stond (ik gok begin 40) die dolblij waren dat de man 6 weken weg mocht blijven. Dat raakt me echt. Het zal trouwens voor je moeder ook wel zwaar zijn je zo te zien en weten dat je dochter ziek is. Goed dat je gaat sporten! Ik weet dat er via mijn fysiotherapeut ook mensen onder begeleiding sporten met COPD. Zou je dat niet kunnen proberen? Aan de andere kant zit je dan ook mss wel tussen de oudjes en komt er bij een sportschool ander publiek.
Bedankt voor je post, ik heb er echt veel steun aan! En jij ook sterkte!
Hi Tjilla,
Ik snap het googlen heel goed hoor... Heb zelf ook uren op internet zitten speuren toen ik eenmaal wist wat ik had. Het scheelde niet veel of ik draaide helemaal door, want je komt op de een of andere manier alleen maar doem-scenario's en nare ervaringen van anderen tegen.
Het is voor mijn ouders en broertjes ook best een zware tijd geweest ja. Mijn jongste broertje woont in Parijs, dus die zat ook nog eens ver weg. Ik woon overigens nog thuis. Gelukkig ben ik nu genezen verklaard en nog 3 maandjes medicijnen en dan hoop ik echt als nieuw te zijn. Eigenlijk ga ik er vanuit dat dat gewoon zo is. Merk alleen nu dat het mentale verwerken begonnen is.... Kan huilen om niets, voel me nog erg onzeker over mijn lijf....
Het liefst wil ik weer gaan dansen, iets van Zumba ofzo. Schijnt helemaal leuk te zijn en voor mij zou het een eitje moeten zijn met mijn danservaring. Maar ja eerst maar eens rustig opbouwen onder begeleiding.
Ik hoop voor jou en je moeder dat er snel duidelijkheid komt. Je kunt natuurlijk ook altijd een second opinion vragen. Loopt jouw moeder in een universitair ziekenhuis of een gewoon regionaal ziekenhuis?
dinsdag 22 september 2009 om 09:07
Moeder vannacht weer erge pijn op de borts gehad. En rug en kaken. Nu weer alles oke maar potverdikkie wat is dat nou toch steeds?! En waarom wordt er niks gedaan , is het dan wachten op een infarct? Heb de cardioloog gebeld maar daar was geen plek dus vanmiddag naar de huisarts. Maar ja, wat kan de huisarts? En het is ook niet ernstig genoeg om een ambulance te laten komen.
Het is zo raar, ze wordt er snachts wakker van en overdag heeft ze geen last. Wat zou dat toch zijn??
Het is zo raar, ze wordt er snachts wakker van en overdag heeft ze geen last. Wat zou dat toch zijn??
dinsdag 22 september 2009 om 17:11
Bij de huisarts geweest. Haar klachten zijn wel echt typisch cardiaal volgens haar.
De huisarts vond 3x per nacht last op de borst wel veel en vindt wel dat dat verder uitgezocht moet worden. Maar ze zegt ook dat zolang ze goed op de medicijnen reageert het "goed" is. Zodra ze niet meer op de med.reageert en het wordt instabiel dan wel meteen naar ziekenhuis. Ze heeft nu de dosering van een medicijn verhoogd wat de pijn moet tegengaan. Ze zegt ook dat het , zolang het dus stabiel blijft, het meer om de levenskwalitiet gaat(pijn weg) en dat je er niet dood aan gaat. Het zijn vernauwingen in de aderen en het schijnt dat medicijnen even goed werken als dotteren.
Ben een beetje gerust, niet helemaal. Ben nml bang dat mn moeder niet helemaal eerlijk is en veel vaker last heeft dan ze zegt....ook ben ik bang dat ze weer bloedarmoede heeft, daar begon de huisarts ook weer over maar dat wordt in nov door de internist geprikt. Ik zie zo op tegen alles wat komen gaat, kan wel huilen....
De huisarts vond 3x per nacht last op de borst wel veel en vindt wel dat dat verder uitgezocht moet worden. Maar ze zegt ook dat zolang ze goed op de medicijnen reageert het "goed" is. Zodra ze niet meer op de med.reageert en het wordt instabiel dan wel meteen naar ziekenhuis. Ze heeft nu de dosering van een medicijn verhoogd wat de pijn moet tegengaan. Ze zegt ook dat het , zolang het dus stabiel blijft, het meer om de levenskwalitiet gaat(pijn weg) en dat je er niet dood aan gaat. Het zijn vernauwingen in de aderen en het schijnt dat medicijnen even goed werken als dotteren.
Ben een beetje gerust, niet helemaal. Ben nml bang dat mn moeder niet helemaal eerlijk is en veel vaker last heeft dan ze zegt....ook ben ik bang dat ze weer bloedarmoede heeft, daar begon de huisarts ook weer over maar dat wordt in nov door de internist geprikt. Ik zie zo op tegen alles wat komen gaat, kan wel huilen....
