Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
.
donderdag 18 juli 2019 om 11:10
Ik snap zo goed dat je het overlijden zelf eng vind! Ik had dit ook bij mijn vader. Uiteindelijk heb ik hem ook niet willen zien toen hij dood was. Hij overleed ('s nachts) en toen ben ik gewoon de kamer uitgegaan nadat dat was gebeurd, zonder nog te kijken. Ik vond die ademhaling ook zo eng, ondanks dat je weet dat iemand overlijdt ben je toch bang dat het gebeurt ofzo. Het voelt zo onnatuurlijk 
. En zo bizar dat dit het gewoon is, en dat je nooit een 'nagesprek' zult hebben met je man over deze periode. Klinkt misschien gek, maar dat is iets wat ik echt heb gemist en nog steeds mis.
Ik wens je zoveel sterkte toe! Heb je een goede band met de ouders/familie van je man? Zijn zij er ook veel bij?
. En zo bizar dat dit het gewoon is, en dat je nooit een 'nagesprek' zult hebben met je man over deze periode. Klinkt misschien gek, maar dat is iets wat ik echt heb gemist en nog steeds mis.Ik wens je zoveel sterkte toe! Heb je een goede band met de ouders/familie van je man? Zijn zij er ook veel bij?
donderdag 18 juli 2019 om 11:11
Lieve Pink,
Ik zou zo graag je een knuffel komen geven
Heel veel sterkte, deze dagen zijn slopend, zowel fysiek als mentaal. Wat betreft het timen. Ik heb inderdaad meegemaakt dat iemand overleed toen er niemand van de familie bij was, wel verpleging. Terwijl de familie er verder continu bij was. Mijn gedachte is dan dat diegene de familie wilde beschermen door ze het niet te laten zien. Hoe dan ook zal het een heel moeilijk en zwaar moment zijn. Ikzelf heb nog nooit dode mensen 'durven' zien. Ik herinner me ze liever hoe ze waren dan hoe ze in een kist liggen, maar dat is zeer persoonlijk natuurlijk. Alles is hierin goed, er is geen fout.
Fijn te horen dat hij in ieder geval comfortabel en rustig is. Dat geeft jou en familie ook een stukje rust.
Ik zou zo graag je een knuffel komen geven
Heel veel sterkte, deze dagen zijn slopend, zowel fysiek als mentaal. Wat betreft het timen. Ik heb inderdaad meegemaakt dat iemand overleed toen er niemand van de familie bij was, wel verpleging. Terwijl de familie er verder continu bij was. Mijn gedachte is dan dat diegene de familie wilde beschermen door ze het niet te laten zien. Hoe dan ook zal het een heel moeilijk en zwaar moment zijn. Ikzelf heb nog nooit dode mensen 'durven' zien. Ik herinner me ze liever hoe ze waren dan hoe ze in een kist liggen, maar dat is zeer persoonlijk natuurlijk. Alles is hierin goed, er is geen fout.
Fijn te horen dat hij in ieder geval comfortabel en rustig is. Dat geeft jou en familie ook een stukje rust.
donderdag 18 juli 2019 om 11:26
Terechte reactie van Blondie456! Voel je inderdaad vooral niet verplicht om het zo te doen. Kies je eigen weg en je eigen manier. Je kan op alle momenten beslissen 'dit wil ik wel, en dit wil ik niet'. Ik heb zo meer gedaan dan ik vooraf ooit had gedurft, maar andersom had natuurlijk ook gekund: dat ik dacht dat ik het wel zou kunnen, maar het toch niet prettig zou vinden. Alles is goed. Luister naar jezelf en naar je eigen gevoel. Ik wil wel blijven benadrukken dat een lichaam niet eng HOEFT te zijn. Ik heb het zo zelf namelijk helemaal niet ervaren.
Ik heb juist ervaren dat, door zelf de verzorging te doen, de persoon niet 'iemand in een kist' is. Wij kozen voor opbaren zonder kist (dat kan dus ook) en ik heb familielid in de favoriete slaappositie gelegd i.p.v. op de rug met de handen gevouwen op de buik. In een favoriete outfit, de haren gedaan precies zoals het altijd zat, en een dekbedovertrek + kussensloop van thuis. Als ik dat iemand anders had laten doen, was het nooit zo 'kloppend' geworden. We hebben hiervoor wel goed overleg gehad met de begrafenis ondernemer, want in ons geval kon het vanwege die slaappositie (als iemand als een zeester in bed ligt wordt het lastiger natuurlijk). Juist door het doen van al die handelingen heb ik nog herinneringen kunnen ophalen "ohja, en nu moet dit crèmepje zus en zo, en dat lokje moet zo en weet je nog dat...". Je gaat alle routines nog even af. De begeleiding daarin heb ik ook echt mee getroffen. Stelde me heel erg op het gemak, stapje voor stapje, en als ik niet meer durfde kon ik het zeggen even zouden ze het zelf overnemen. Er kan zo veel! Zeker ben iemand waar je zo dichtbij staat. Bekijk het per dag, per uur, per minuut. En beslis op basis van je gevoelens op die momenten. Maar laat je niet vooraf weerhouden door angst. Als je het wil proberen en denkt 'nee, toch niet', dan kan je altijd weglopen. En dat is helemaal niks om je schuldig over te voelen!
defyinggravity schreef: ↑18-07-2019 11:11
Ikzelf heb nog nooit dode mensen 'durven' zien. Ik herinner me ze liever hoe ze waren dan hoe ze in een kist liggen, maar dat is zeer persoonlijk natuurlijk. Alles is hierin goed, er is geen fout.
Ik heb juist ervaren dat, door zelf de verzorging te doen, de persoon niet 'iemand in een kist' is. Wij kozen voor opbaren zonder kist (dat kan dus ook) en ik heb familielid in de favoriete slaappositie gelegd i.p.v. op de rug met de handen gevouwen op de buik. In een favoriete outfit, de haren gedaan precies zoals het altijd zat, en een dekbedovertrek + kussensloop van thuis. Als ik dat iemand anders had laten doen, was het nooit zo 'kloppend' geworden. We hebben hiervoor wel goed overleg gehad met de begrafenis ondernemer, want in ons geval kon het vanwege die slaappositie (als iemand als een zeester in bed ligt wordt het lastiger natuurlijk). Juist door het doen van al die handelingen heb ik nog herinneringen kunnen ophalen "ohja, en nu moet dit crèmepje zus en zo, en dat lokje moet zo en weet je nog dat...". Je gaat alle routines nog even af. De begeleiding daarin heb ik ook echt mee getroffen. Stelde me heel erg op het gemak, stapje voor stapje, en als ik niet meer durfde kon ik het zeggen even zouden ze het zelf overnemen. Er kan zo veel! Zeker ben iemand waar je zo dichtbij staat. Bekijk het per dag, per uur, per minuut. En beslis op basis van je gevoelens op die momenten. Maar laat je niet vooraf weerhouden door angst. Als je het wil proberen en denkt 'nee, toch niet', dan kan je altijd weglopen. En dat is helemaal niks om je schuldig over te voelen!
donderdag 18 juli 2019 om 11:42
Pinkwombat
Je kan het niet verkeerd doen, doe vooral hetgeen waar jij je goed bij voelt.
Zoals anderen ook al zeggen, veel mensen overlijden juist op het moment dat ze alleen zijn. En daar hoef jij je echt niet schuldig over te voelen als dat gebeurd. Ik ken ook situaties waar dierbaren zijn weggelopen, juist om degene die zou overlijden de rust en ruimte te geven om te overlijden.
Ook hoe je na het overlijden omgaat met de situatie is persoonlijk. Voor de ene is het fijn om veel bij de overledene te zijn, de ander vind dat juist niet prettig. Laat je vooral niets aanpraten, handel op gevoel. Je kan het niet verkeerd doen.
Je kan het niet verkeerd doen, doe vooral hetgeen waar jij je goed bij voelt.
Zoals anderen ook al zeggen, veel mensen overlijden juist op het moment dat ze alleen zijn. En daar hoef jij je echt niet schuldig over te voelen als dat gebeurd. Ik ken ook situaties waar dierbaren zijn weggelopen, juist om degene die zou overlijden de rust en ruimte te geven om te overlijden.
Ook hoe je na het overlijden omgaat met de situatie is persoonlijk. Voor de ene is het fijn om veel bij de overledene te zijn, de ander vind dat juist niet prettig. Laat je vooral niets aanpraten, handel op gevoel. Je kan het niet verkeerd doen.
donderdag 18 juli 2019 om 11:46
Ik lees hier af en toe mee. Maar wilde nu toch even reageren. Niet schuldig voelen om wat je voelt. Heel veel sterkte
Er is geen goed of fout hierin.
Toen mijn vader overleed bijna twee maanden geleden ben ik erbij geweest. Heel vaak heb ik de neiging moeten onderdrukken om niet weg te rennen. Overleden personen heb ik vaak gezien, niet het sterfproces. Ik ben achteraf blij dat ik gebleven ben. Maar echt, dat us voor iedereen anders. Volg hierin je gevoel, echt.
Er is geen goed of fout hierin.
Toen mijn vader overleed bijna twee maanden geleden ben ik erbij geweest. Heel vaak heb ik de neiging moeten onderdrukken om niet weg te rennen. Overleden personen heb ik vaak gezien, niet het sterfproces. Ik ben achteraf blij dat ik gebleven ben. Maar echt, dat us voor iedereen anders. Volg hierin je gevoel, echt.
donderdag 18 juli 2019 om 12:02
Heldens schreef: ↑18-07-2019 06:59Dank je wel dat je dit geschreven hebt, ik zit nu te huilen om mijn eigen vriend die inmiddels alweer 10 jaar geleden overleden is. Hij overleed toen ik even naar de apotheek was om iets voor hem te halen(hij was echt maar heel even alleen
Je hebt hem even alleen gelaten, maar je hebt hem echt niet in de steek gelaten hoor! Dit gebeurt zo vaak. Heel vervelend voor je dat je je daar zo lang schuldig over hebt gevoeld.
donderdag 18 juli 2019 om 13:14
Soms ben ik blij dat ik even de kamer uit ga, om bv even te eten zodat ik niet bij hem ben. Ik voel me eigenlijk een soort van schuldig dat ik me zo voel. Aan de ene kant wil ik bij hem blijven, aan de andere kant ben ik heel erg bang voor het moment van overlijden
Zo voelde ik me ook toen mijn vader zo ver was. Als ik bij hem zat wilde ik weg, als ik even weg was wilde ik terug.
Sterkte, je kunt het niet fout doen
Zo voelde ik me ook toen mijn vader zo ver was. Als ik bij hem zat wilde ik weg, als ik even weg was wilde ik terug.
Sterkte, je kunt het niet fout doen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 18 juli 2019 om 13:21
Mijn man is overleden toen ik lag te slapen soms voel ik me daar erg schuldig om maar ik denk dat het voor hem nog veel moeilijker was geweest om te gaan als ik er de hele tijd naast zat.
Wat ik mij bedacht ik heb voordat ik ging slapen "toestemming" gegeven. In de vorm van vertellen dat het goed is als hij los laat, dat het beter was, dat hij mocht gaan, dat we elkaar ooit weer zouden treffen. Een paar uur later werd ik wakker gemaakt omdat hij was overleden. Ik hoop echt dat ik het hem makkelijker heb gemaakt.
Ik denk veel aan jullie hoewel je daar niks aan hebt wilde ik het je wel laten weten.
Wat ik mij bedacht ik heb voordat ik ging slapen "toestemming" gegeven. In de vorm van vertellen dat het goed is als hij los laat, dat het beter was, dat hij mocht gaan, dat we elkaar ooit weer zouden treffen. Een paar uur later werd ik wakker gemaakt omdat hij was overleden. Ik hoop echt dat ik het hem makkelijker heb gemaakt.
Ik denk veel aan jullie hoewel je daar niks aan hebt wilde ik het je wel laten weten.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
donderdag 18 juli 2019 om 13:59
Stille meelezer:
Ik werkte als verpleegkundige in oa ziekenhuizen/verpleeghuizen en 9 van de 10 x overleed de persoon zodra deze alleen was. Ook als ik het zag aankomen en meermaals ging kijken, gebeurde het als ik nét even bijv. naar de wc ging.
Nu denk ik als er 1 persoon is het wel meevalt, maar ik merkte bijv als een kamer vol familie zat dat dat zoveel prikkels gaf, dat naar mijn idee de persoon daarom niet 'kon gaan'. Vaak als familie toch besloot naar huis te gaan dan overleed de persoon.
Maar wat de rest ook zegt, iedereen doet het op zijn eigen manier! En geen enkele manier is fout.
Ik werkte als verpleegkundige in oa ziekenhuizen/verpleeghuizen en 9 van de 10 x overleed de persoon zodra deze alleen was. Ook als ik het zag aankomen en meermaals ging kijken, gebeurde het als ik nét even bijv. naar de wc ging.
Nu denk ik als er 1 persoon is het wel meevalt, maar ik merkte bijv als een kamer vol familie zat dat dat zoveel prikkels gaf, dat naar mijn idee de persoon daarom niet 'kon gaan'. Vaak als familie toch besloot naar huis te gaan dan overleed de persoon.
Maar wat de rest ook zegt, iedereen doet het op zijn eigen manier! En geen enkele manier is fout.
donderdag 18 juli 2019 om 14:13
Ik ben ook bij het sterven van mijn vader geweest, en ook ik twijfelde tussen wegrennen en blijven. Ik vond het heel moeilijk ondanks dat het heel vredig ging. Ik, mijn moeder en mijn oma ( zijn moeder) waren erbij. Hij had die dag toevallig aangegeven niemand bij zijn sterven te willen, dus we hebben iedereen tegen gehouden. Mijn schoonvader overleed ook toen iedereen net even wegging om wat te eten, toen iemand snel nog even terug liep voor haar tas was het al gebeurd. Sterkte deze dagen.
donderdag 18 juli 2019 om 14:35
Nog een stille meelezer hier. Wat anderen eerder ook al schreven, je topic maakt me ervan bewust wat echt belangrijk is in het leven. Het ontroert me, er spreekt zoveel liefde uit voor je man. Heel veel sterkte voor de komende moeilijke tijd. Ik hoop dat er ook nog wat mooie momenten tussen mogen zitten met je man. Hele dikke knuffel .
.
donderdag 18 juli 2019 om 14:45
Ik vind het fijn dat er in ieder geval nu duidelijk is waar je aan toe bent en dat je naar het afscheid kunt werken.
Mijn man overleed toen ik een nachtdienst draaide. Hij was niet om 5.00 uur op zijn werk en zijn baas kwam even een kijkje nemen want die woonde om de hoek. Die zag hem dood op de bank zitten met een shaggy nog in zijn hand.
Hij had wel al een paar jaar een hersentumor maar twee dagen daarvoor had hij nog goede uitslagen gekregen.
Het leek alsof hij het voelde. Hij voelde zich gewoon niet goed, ondanks de uitslagen. Op maandag zei hij, dan ben ik liever dood als het zo moet en woensdagnacht is hij gestorven. Op zijn 40e.
Het geen afscheid kunnen nemen daar heb ik heel lang last van gehad, de kinderen nog meer zelfs.
Sorry, geen topickaap. Wilde denk ik gewoon van me afschrijven hoe waardevol het is dat je naar het afscheid toe kunt 'groeien'.
Mijn man overleed toen ik een nachtdienst draaide. Hij was niet om 5.00 uur op zijn werk en zijn baas kwam even een kijkje nemen want die woonde om de hoek. Die zag hem dood op de bank zitten met een shaggy nog in zijn hand.
Hij had wel al een paar jaar een hersentumor maar twee dagen daarvoor had hij nog goede uitslagen gekregen.
Het leek alsof hij het voelde. Hij voelde zich gewoon niet goed, ondanks de uitslagen. Op maandag zei hij, dan ben ik liever dood als het zo moet en woensdagnacht is hij gestorven. Op zijn 40e.
Het geen afscheid kunnen nemen daar heb ik heel lang last van gehad, de kinderen nog meer zelfs.
Sorry, geen topickaap. Wilde denk ik gewoon van me afschrijven hoe waardevol het is dat je naar het afscheid toe kunt 'groeien'.
