Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
woensdag 17 juli 2019 om 21:52
woensdag 17 juli 2019 om 23:24
Jeetje wat een hoop berichtjes van jullie. Ik voel dat jullie zo intens meeleven en zoveel liefde en kracht virtueel doorsturen, dat doet mij zo goed. Dank jullie wel daarvoor 
We zijn de nacht redelijk doorgekomen. Mijn man heeft slaapmiddel gekregen en die moest wel 2x verhoogd worden omdat mijn man nog niet sliep en onrustig bleef. Uiteindelijk is hij wel in slaap gevallen gelukkig. Doordat het slaapmiddel 2x verhoogd moest worden was de kans wel groter dat hij niet meer wakker zou worden. Maar ik vond het belangrijkst dat hij rustig en comfortabel de nacht door zou komen.
Ik heb jullie advies opgevolgd en heb even alle visite de kamer uitgestuurd en ben bij mijn man gaan zitten. Ik heb zijn hand gepakt en met de tranen die over mijn wangen liepen heb ik de dingen gezegd tegen hem wat ik nog graag wilde zeggen. Ik kreeg wel het idee dat hij doorhad dat ik er was / dat er tegen hem gesproken werd. Zijn armen bewoog hij meer, ik zag zijn ogen af en toe wat bewegen. Hij ‘slaapt’ namelijk met zijn ogen een beetje half open. Hij kneep ook een keer met zijn hand in mijn hand, maar geen idee wat dat betekent. Het kan net zo goed een soort spastische beweging van zijn hand zijn geweest.
Maar geen idee of hij doorhad hoe of wat, het kan ook zijn dat hij wat wakker werd van het slaapmiddel. Ik vond hem wel een beetje onrustig overkomen.
Er kwam toen een verpleegkundige binnen waar ik even mee heb zitten praten. En zij had wel het idee dat mijn man dingen mee kreeg van ons gesprek.
De verpleging heeft hem daarna op zijn rug gelegd en wat morfine gegeven, en toen sliep hij ineens weer heel vast.
En nu is het afwachten. Hij ligt er op dit moment rustig bij, zodra hij onrustiger wordt willen ze hem weer slaapmiddel geven. En dan is het morgenochtend even kijken. Maar we zijn op dit moment wel toe aan het werken naar palliatieve sedatie. Hoe vreselijk ook, ik denk dat mijn man daar het meeste aan heeft. We gaan hem er niet mee helpen om hem wakker te krijgen, ik denk dat hij dan alleen maar in de war is en er niets van begrijpt.
Ik kan het gewoon niet bevatten allemaal. Vrijdag kregen we te horen dat calcium te hoog was waar hij medicijnen voor kon krijgen zodat hij niet meer verward was. En paar dagen later zit je afscheid te nemen.
Ik had vanavond ook een moeilijk moment met mijn vader. We gingen even naar een Chinees om wat te eten, even uit het ziekenhuis. Toen begon mijn vader over een gesprek wat ik ooit met mijn moeder heb gehad. Mijn vader wilde namelijk nooit kinderen, mijn moeder wel, dus mijn vader is uiteindelijk overstag gegaan. Mijn vader zei: ‘de reden dat ik geen kinderen wilde is hierom. Ik zie jou zo verschrikkelijk ongelukkig op dit moment’.
En toen moest hij huilen, het is echt op 1 hand te tellen dat ik mijn vader ooit heb zien huilen, dus ik begon ook te huilen. Zaten we daar samen middenin het restaurant te huilen.
Ik heb daarnet in het ziekenhuis ook keihard zitten huilen. Ik kwam een selfie tegen van hem die hij naar mij gestuurd had, en ik kon echt niet meer stoppen met huilen. Denk dat ik een half uur naar buiten heb zitten staren.
En nu maar wachten... ik twijfelde gisteren of ik moest blijven slapen in het ziekenhuis, ik vind het namelijk best wel eng. Zijn ademhaling is vrij diep en regelmatig nu. Maar soms heeft hij een gorgeltje of stopt het heel even, en dan schiet mijn hartslag omhoog en ben ik bang dat hij ‘ineens’ dood is. Ik zie heel erg op tegen dat moment. Ik heb nog nooit een dood persoon gezien, en vind het behoorlijk heftig en moeilijk om erbij te zijn. Soms ben ik blij dat ik even de kamer uit ga, om bv even te eten zodat ik niet bij hem ben. Ik voel me eigenlijk een soort van schuldig dat ik me zo voel. Aan de ene kant wil ik bij hem blijven, aan de andere kant ben ik heel erg bang voor het moment van overlijden. En nu, nu lig ik weer in bed. Ik hoop dat ik de nacht goed doorkom, en dat ik hem morgenochtend nog steeds hoor ademen. Zodrect gebeurt het vannacht en heb ik er niets van gemerkt...
En aan de ene kant hoop je dat het nu maar zo snel mogelijk voorbij is, aan de andere kant wil je hem ook weer niet laten gaan.
We zijn de nacht redelijk doorgekomen. Mijn man heeft slaapmiddel gekregen en die moest wel 2x verhoogd worden omdat mijn man nog niet sliep en onrustig bleef. Uiteindelijk is hij wel in slaap gevallen gelukkig. Doordat het slaapmiddel 2x verhoogd moest worden was de kans wel groter dat hij niet meer wakker zou worden. Maar ik vond het belangrijkst dat hij rustig en comfortabel de nacht door zou komen.
Ik heb jullie advies opgevolgd en heb even alle visite de kamer uitgestuurd en ben bij mijn man gaan zitten. Ik heb zijn hand gepakt en met de tranen die over mijn wangen liepen heb ik de dingen gezegd tegen hem wat ik nog graag wilde zeggen. Ik kreeg wel het idee dat hij doorhad dat ik er was / dat er tegen hem gesproken werd. Zijn armen bewoog hij meer, ik zag zijn ogen af en toe wat bewegen. Hij ‘slaapt’ namelijk met zijn ogen een beetje half open. Hij kneep ook een keer met zijn hand in mijn hand, maar geen idee wat dat betekent. Het kan net zo goed een soort spastische beweging van zijn hand zijn geweest.
Maar geen idee of hij doorhad hoe of wat, het kan ook zijn dat hij wat wakker werd van het slaapmiddel. Ik vond hem wel een beetje onrustig overkomen.
Er kwam toen een verpleegkundige binnen waar ik even mee heb zitten praten. En zij had wel het idee dat mijn man dingen mee kreeg van ons gesprek.
De verpleging heeft hem daarna op zijn rug gelegd en wat morfine gegeven, en toen sliep hij ineens weer heel vast.
En nu is het afwachten. Hij ligt er op dit moment rustig bij, zodra hij onrustiger wordt willen ze hem weer slaapmiddel geven. En dan is het morgenochtend even kijken. Maar we zijn op dit moment wel toe aan het werken naar palliatieve sedatie. Hoe vreselijk ook, ik denk dat mijn man daar het meeste aan heeft. We gaan hem er niet mee helpen om hem wakker te krijgen, ik denk dat hij dan alleen maar in de war is en er niets van begrijpt.
Ik kan het gewoon niet bevatten allemaal. Vrijdag kregen we te horen dat calcium te hoog was waar hij medicijnen voor kon krijgen zodat hij niet meer verward was. En paar dagen later zit je afscheid te nemen.
Ik had vanavond ook een moeilijk moment met mijn vader. We gingen even naar een Chinees om wat te eten, even uit het ziekenhuis. Toen begon mijn vader over een gesprek wat ik ooit met mijn moeder heb gehad. Mijn vader wilde namelijk nooit kinderen, mijn moeder wel, dus mijn vader is uiteindelijk overstag gegaan. Mijn vader zei: ‘de reden dat ik geen kinderen wilde is hierom. Ik zie jou zo verschrikkelijk ongelukkig op dit moment’.
En toen moest hij huilen, het is echt op 1 hand te tellen dat ik mijn vader ooit heb zien huilen, dus ik begon ook te huilen. Zaten we daar samen middenin het restaurant te huilen.
Ik heb daarnet in het ziekenhuis ook keihard zitten huilen. Ik kwam een selfie tegen van hem die hij naar mij gestuurd had, en ik kon echt niet meer stoppen met huilen. Denk dat ik een half uur naar buiten heb zitten staren.
En nu maar wachten... ik twijfelde gisteren of ik moest blijven slapen in het ziekenhuis, ik vind het namelijk best wel eng. Zijn ademhaling is vrij diep en regelmatig nu. Maar soms heeft hij een gorgeltje of stopt het heel even, en dan schiet mijn hartslag omhoog en ben ik bang dat hij ‘ineens’ dood is. Ik zie heel erg op tegen dat moment. Ik heb nog nooit een dood persoon gezien, en vind het behoorlijk heftig en moeilijk om erbij te zijn. Soms ben ik blij dat ik even de kamer uit ga, om bv even te eten zodat ik niet bij hem ben. Ik voel me eigenlijk een soort van schuldig dat ik me zo voel. Aan de ene kant wil ik bij hem blijven, aan de andere kant ben ik heel erg bang voor het moment van overlijden. En nu, nu lig ik weer in bed. Ik hoop dat ik de nacht goed doorkom, en dat ik hem morgenochtend nog steeds hoor ademen. Zodrect gebeurt het vannacht en heb ik er niets van gemerkt...
En aan de ene kant hoop je dat het nu maar zo snel mogelijk voorbij is, aan de andere kant wil je hem ook weer niet laten gaan.
woensdag 17 juli 2019 om 23:40
Soms lieve PW laten mensen het leven los als de dierbare niet aanwezig is. Soms houden ze aan het leven vast omdat ze je niet willen verlaten. Het is dus nooit fout als hij overlijdt als jij er even niet bent. Dat is een onbewuste 'keuze' van diegene die overleden is.
Ik heb vaak meegemaakt dat mensen zich schuldig voelen omdat ze net even koffie waren halen of even de kamer uit waren gegaan. Dan betekende het waarschijnlijk dat het voor de overledene juist makkelijker was.
Ik heb ook gezien dat mensen dagen bleven strugglen omdat er altijd iemand bij was, degene die zou overlijden kon dan blijkbaar heel moeilijk afscheid nemen.
Er is dus geen goed en fout of het hebben van een schuldgevoel als hij er ineens niet meer is en je was er niet bij. Doe gewoon waar je je goed bij voelt en geniet nog even intens van zijn warmte en zijn lichaamsgeur en zijn aanwezigheid. En blijf maar praten tegen hem, hij hoort je.
Heel veel sterkte, dit is zo hartverscheurend
Ik heb vaak meegemaakt dat mensen zich schuldig voelen omdat ze net even koffie waren halen of even de kamer uit waren gegaan. Dan betekende het waarschijnlijk dat het voor de overledene juist makkelijker was.
Ik heb ook gezien dat mensen dagen bleven strugglen omdat er altijd iemand bij was, degene die zou overlijden kon dan blijkbaar heel moeilijk afscheid nemen.
Er is dus geen goed en fout of het hebben van een schuldgevoel als hij er ineens niet meer is en je was er niet bij. Doe gewoon waar je je goed bij voelt en geniet nog even intens van zijn warmte en zijn lichaamsgeur en zijn aanwezigheid. En blijf maar praten tegen hem, hij hoort je.
Heel veel sterkte, dit is zo hartverscheurend
anoniem_36795 wijzigde dit bericht op 18-07-2019 00:28
0.15% gewijzigd
woensdag 17 juli 2019 om 23:45
Ik ben recent bij het overlijden van een zeer dierbaar familielid geweest. Dat was voor mij ook voor het eerst. En weet je, ik ben ZO ONTZETTEND BLIJ dat ik er was! Het was namelijk heel mooi en rustig. De ademhaling werd steeds wat verder van elkaar (dus steeds grotere pauzes) tot het op een gegeven moment stopte en 'opeens' het leven werd vervangen door een enorme rust. Op dat moment had ik familielid vast en dat is mij echt een heel dierbaar moment. Ik besloot toen ook: ik ga je wassen. En dat was ook weer ZO FIJN!! De meneer die daar dat deed, hielp mij zo goed. Samen hebben we familielid aangekleed, in de kist gelegd (samen getild met andere familie) en opgebaard. En omdat ik precies was hoe familielid was, zei iedereen "familielid is exact zichzelf gebleven". Ik was vooraf net als jij heel bang, maar ik wil je graag op het hart drukken: het is niet eng. Die ademhaling kan naar zijn als je het niet verwacht. Maar ik wist er van (vooraf gesproken met verpleging die alles goed heeft uitgelegd) en het was mooi, in rust, en ik ben heel dankbaar dat ik er was. Ik put er nu in de verwerking ook heel veel steun uit.
En als je er niet bij bent: voel je niet schuldig!! Het is niet te plannen en te timen. Iedereen gaat op zijn eigen moment. Maar als je er niet bij bent: weet alsjeblieft dat het lichaam daarna niet eng is. Misschien wel wat gekkig, en heel heel verdrietig, maar zeker niet eng!! Hij zal voelen als jouw man.
Als je het fijn vind om meer te weten over hoe het wassen en de laatste verzorging gaat, dan mag je mij gerust DMen. Ik vertel je graag mijn verhaal (iets te persoonlijk voor openbaar)
En als je er niet bij bent: voel je niet schuldig!! Het is niet te plannen en te timen. Iedereen gaat op zijn eigen moment. Maar als je er niet bij bent: weet alsjeblieft dat het lichaam daarna niet eng is. Misschien wel wat gekkig, en heel heel verdrietig, maar zeker niet eng!! Hij zal voelen als jouw man.
Als je het fijn vind om meer te weten over hoe het wassen en de laatste verzorging gaat, dan mag je mij gerust DMen. Ik vertel je graag mijn verhaal (iets te persoonlijk voor openbaar)
woensdag 17 juli 2019 om 23:51
woensdag 17 juli 2019 om 23:58
Doe ook vooral wat goed voelt voor jou. Voel je niet schuldig als je even weg wil uit de kamer. Je bent ook maar een mens en het is natuurlijk ook allemaal erg heftig voor je. Bovendien valt het niet helemaal te vermijden dat iemand overlijdt als je er nét even niet bent.
Je zou evt ook de verpleging kunnen vragen hem vannacht in de gaten te houden en jou wakker te maken als zijn toestand verandert. Vaak zien zij toch wel tekenen dat het ineens snel gaat. Dan hoef je niet bang te zijn dat je wakker wordt en hij ineens overleden blijkt.
Sterkte
Je zou evt ook de verpleging kunnen vragen hem vannacht in de gaten te houden en jou wakker te maken als zijn toestand verandert. Vaak zien zij toch wel tekenen dat het ineens snel gaat. Dan hoef je niet bang te zijn dat je wakker wordt en hij ineens overleden blijkt.
Sterkte
donderdag 18 juli 2019 om 00:08
Ik lees je ook, lieve Pink en wens je veel kracht en sterkte.
Ik kan me voorstellen dat je heel bang bent voor wat komen gaat, bang voor het onbekende. Voel je daar niet schuldig over, er is geen goed of fout in deze.
Weet dat je, in real life en hier, omringt bent door mensen die aan je denken.
Sterkte...
Ik kan me voorstellen dat je heel bang bent voor wat komen gaat, bang voor het onbekende. Voel je daar niet schuldig over, er is geen goed of fout in deze.
Weet dat je, in real life en hier, omringt bent door mensen die aan je denken.
Sterkte...
donderdag 18 juli 2019 om 00:15
Ik weet inderdaad dat het soms voelt alsof de overledende het ‘timed’ doordat er dan juist niemand aanwezig is, of doordat er een belangrijk persoon van de overledende juist wel aanwezig is. Ik heb net toch nog even bij hem gezeten en tegen hem gepraat. Ik las net dat iemand zei om fotos te maken van dat je elkaars hand vast hebt. Dat heb ik net even gedaan. Geen idee wat ik er mee moet eigenlijk en of dit later van grote waarde is. Maar ik denk ik doe het gelijk, nu kan het nog.
Daarnaast heb ik een nummer opgezet die ik graag op de crematie wil laten horen. Het is ‘ons’ nummer uit onze begin periode. En ik zei nog tegen hem dat ik dat nummer op de crematie wil laten horen. Van alles wat ik vanavond gezegd heb heeft hij geen reactie laten blijken, geen idee dus of hij mij wel of niet gehoord heeft. Ik hoop maar van wel.
De nacht verpleging zal af en toe binnen lopen om te kijken hoe het gaat met hem, en ik kan ook altijd op het belletje drukken als er iets is. Al die verpleging hier is zo fijn, iedereen is zo lief en wil alles voor ons regelen.
En nu proberen te slapen, hoop dat het lukt want de vermoeidheid is groot op dit moment.
Daarnaast heb ik een nummer opgezet die ik graag op de crematie wil laten horen. Het is ‘ons’ nummer uit onze begin periode. En ik zei nog tegen hem dat ik dat nummer op de crematie wil laten horen. Van alles wat ik vanavond gezegd heb heeft hij geen reactie laten blijken, geen idee dus of hij mij wel of niet gehoord heeft. Ik hoop maar van wel.
De nacht verpleging zal af en toe binnen lopen om te kijken hoe het gaat met hem, en ik kan ook altijd op het belletje drukken als er iets is. Al die verpleging hier is zo fijn, iedereen is zo lief en wil alles voor ons regelen.
En nu proberen te slapen, hoop dat het lukt want de vermoeidheid is groot op dit moment.
donderdag 18 juli 2019 om 00:32
Misschien een rare tip maar omdat je net verhuisd bent heb je misschien geen dingen zoals kleding die nog naar hem ruikt. Misschien een idee om te vragen of je zijn kussensloop mee mag nemen zodat je hem af en toe nog even kunt ruiken of dat je het gewoon even vast kunt houden als een soort 'troostdoekje'.
