Vriend heeft longkanker

Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.

Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.

Mijn lieve man heeft vannacht het leven losgelaten en is rustig heen gegaan. Mijn beste maatje, mijn wereld, mijn alles is niet meer. Ondanks dat dit mij intens veel verdriet doet ben ik opgelucht dat het voorbij is, dat het niet al te lang geduurd heeft. Mijn man heeft geen pijn meer, geen angst meer.
Ik was erbij toen hij stierf, maar toch ook weer niet. Ik ben gisteravond nog bij mijn man gaan zitten, heb zijn hand vastgepakt, ben tegen hem gaan praten, heb kusjes gegeven en over zijn hoofd geaaid. Ik heb nog tegen hem gezegd dat het laat was, dat ik ook ging slapen, en ik zei nog: tot morgen lieverd.
Ik heb vannacht om 00:05 het laatste berichtje op dit forum geplaatst, ben toen gaan plassen, heb het licht uitgedaan en ben gaan slapen, luisterend naar de diepe ademhaling van mijn man. En plotseling werd ik wakker, geen idee waarvan. Het eerste wat ik dacht was: wat is het stil... ik durfde me niet te bewegen. Ben een paar minuten blijven liggen, luisterend of ik toch niet nog wat hoorde, maar het bleef akelig stil. Ik heb gekeken hoe laat het was, en het was 01:07. Ik zag mijn man naast me liggen maar ik durfde niet te gaan kijken. Ik ben de gang opgegaan en heb tegen de verpleegkundige gezegd: volgens mij ademt hij niet meer. Zij is gelijk gaan kijken en kwam terug met het bericht dat mijn man er inderdaad niet meer is. Dus ergens tussen pak hem beet 00:08 en 01:00 moet het zijn gebeurd.
Aan de ene kant was ik er dus bij, in dezelfde kamer lag ik naast hem, maar aan de andere kant heb ik het niet gemerkt.
De verpleegkundigen hebben de infusen losgekoppeld, hem een beetje opgefrist en een T-shirt aangetrokken. Ik heb toen om het hoekje gegluurd om naar hem te kijken. Hij lag er nog net zo bij als toen hij nog ademde, alleen hij lag heel stil, geen ademhaling meer. Ik ben voorzichtig bij hem gaan kijken. Ik vond het heel raar om hem zo dood te zien liggen. Zijn handen voelden koud, terwijl hij altijd van die warme handen had waarmee hij de mijne opwarmde. Ik ben nog even bij hem gaan zitten, heb tegen hem gepraat, kusjes gegeven, geaaid, raar eigenlijk want nu kon hij me echt niet meer horen. Maar het voelde goed. Heb ook nog met mijn hoofd op zijn borst liggen huilen, ik hoorde zijn hart echt niet meer kloppen. Heb nog wel een stukje haar afgeknipt en in een zakje gedaan. Mijn ouders zijn gekomen en we hebben nog een gesprek met een arts gehad. Uiteindelijk is mijn man opgehaald, heel raar om te zien dat zijn gezicht ook helemaal bedekt werd, en ben ik met mijn ouders naar huis gegaan. Om half 5 lag ik weer in bed maar ik lag echt beduusd in bed, kon de slaap niet vatten en vond het heel raar om weer bij mijn ouders te slapen. Het was zo stil, geen diepe ademhaling meer, geen piepende infusen meer, geen verpleegkundigen meer die om het hoekje gluurden hoe het ging. Ik zag het uiteindelijk licht worden, de vogels begonnen met fluiten en ik dacht: hoe bizar, een nieuwe dag is aangebroken, maar dan zonder mijn man erbij. Ben na kwart over 5 wel in slaap gevallen.
De hele dag heb ik in een roes meegemaakt. Ik ben begin van de middag een rondje gaan lopen, herinneringen kwamen boven. In het begin van onze relatie hebben wij vaak een rondje bij mijn ouders in de buurt gelopen. Ben even op een bankje gaan zitten, heb gedacht waar mijn man op dit moment is en of hij me kan zien. Op 1 van de laatste avonden in ons oude huisje heb ik gevraagd aan mijn man of hij wel op me neer gaat kijken en zijn best gaat doen om contact met me te leggen. We geloven er allebei niet in maar het was toch fijn om het gezegd te hebben. Ik heb hem zelfs gevraagd of hij wel zijn best gaat doen om te zorgen dat er uiteindelijk een leuke, knappe man mijn leven weer binnen wandelt. Hij zou dat zeker doen zei hij.
Toen ik terug liep naar huis kwam ik een kat tegen. Kat kwam naar me toe en gaf me kopjes, heb nog een tijdje de kat geaaid en dat voelde echt een beetje als een troost. Mijn man hield ook van katten.
Vanmiddag is de uitvaartondernemer geweest, we hebben alles besproken voor de uitvaart. Deze zal donderdagmiddag om 15:00 zijn.
Tja en de rest van de dag? Ik ben beduusd, in de war en intens verdrietig. Ik kan amper bevatten wat er de afgelopen paar dagen, sterker nog het afgelopen half jaar, allemaal gebeurd is. Ik vind het zo erg hoe erg hij heeft geleden want jeetje wat een pijn heeft hij gehad zeg. Hij heeft dit zo niet verdiend. Vandaag is het precies een half jaar geleden dat mijn man zijn rib brak. Heeft precies een half jaar geduurd dus.
Mijn man is alweer bijna 24 uur overleden...