Afscheid van mijn prinses

Ik ben verdrietig. Ik wil mijn verhaal gewoon even kwijt. Voor het eerst als trouwe forumbezoekster sta ik hier met eigen naam. Ik wil mijn forumnaam graag prive houden omdat ik vrij vaak hier te vinden ben. Maar dit gaat mijn leven aan, dit raakt me in het diepste van mijn ziel. Geen alias, gewoon wie ik ben.





Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.



Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.



Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!



Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.



Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.



Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.



Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou het nog even vast!



En ondertussen… iedereen die ons helpen kan, alstublieft, help ons!!!!

Taal spreken we, en kennen de wegen aldaar, maar toch blijft het lastig. Ze heeft een schildklierafwijking en groeit niet. Volgens artsen gaat over een tijdje ook haar geestelijk vermogen achteruit. In haar eigen land kan dit niet opgevangen worden.

Hardverscheurend om luxe hier te zien en terug te moeten is het niet. Dachten wij ook, maar haar medische conditie telde zwaarder toen we haar hierheen haalden. Opmerkelijk is dat het meisje hier de luxe ziet, maar zelf te kennen geeft dat wij hier zo "materialistisch"" zijn, iets wat ze niet goed begrijpt, omdat zij "de natuur"belangrijker vindt. Ze hecht zich dan ook niet aan haar speelgoed en aan uiterlijke schijn en is alleen maar dankbaar voor de lieve mensen om haar heen.

We hebben - denk ik - nog een eenmalig toeristenvisum van 3 maanden voor haar nodig.



Dank voor jullie reacties en het meedenken. We gaan deze wegen ook daadwerkelijk bewandelen. Maar soms groeit het boven het hoofd en is het wat teveel en wil je gewoon je verhaal kwijt. Normaal gesproken ben ik ook veel op het forum te vinden, doe ik mijn verhaal en "help"ik ook anderen waar nodig is. Ofwel, vivaforum is voor mij altijd een goed punt om van me af te schrijven. Vandaar dit verhaal na een slapeloze nacht. Jullie reacties zijn fijn om te lezen....

Het gaat om twee meisjes, maar het oudste meisje heeft eenzelfde medische conditie maar in mindere mate en zij is "stabiel".



Zij moet dus ook terug, maar in haar geval is het minder erg. Emotioneel doet het evenveel pijn, maar naar mijn idee is emotie geen gegronde reden om kinderen hier te houden. Dat wisten we van te voren en dat is aan ons. Wij hebben er immers voor gekozen om dit leed over onze drempel te laten komen en hebben ervoor gekozen om ze te helpen. Dan komen er mooie momenten voorbij , maar onherroepelijk ook pijnlijke momenten en beslissingen.



De drie maanden zijn inderdaad nog niet voorbij, maar hun visum wordt niet verlengd...... en dat is zooo teleurstelllend, dat we er met onze petjes niet bij kunnen......

Vader kunnen we heel goed afkopen, maar die man is zo onbetrouwbaar als de pest..... Hebben we namelijk al gedaan, maar hij blijft aan de gang.. Ons compleet onduidelijk waarom, maargoed. We hebben nu een hek en een hond en bewaking voor als hij in dronken toestand onze ladies weer komt lastigvallen, dus dat is ansich wel onder controle......



Puntje is echt het medische verhaal van de jongste....

Vertellen dat het hem geld gaat kosten deert hem niet. Hij kan haar verkopen, punt uit.... Tis een monster, echt waar!

We zijn nu idd stappen aan het ondernemen met een advocaat. We beseffen ons dat onze juridische positie zwak is, maar op humanitaire gronden proberen we nog een eind te komen. Het gaat maar om een klein tijdje, totdat Prinses haar medicatie op orde heeft. En inderdaad.... emoties zitten ons echt in de weg in dit hele verhaal, maar mogen niet de boventoon voeren

Vader woont in Nepal, het thuisland van Prinses. Ze moet ook weer terug naar Nepal, en daar zal ze dan weer met zijn dreiging te maken krijgen. Als de beste man echt kwaad wil, kan hij ze daar opeisen. We proberne nu dat hij echt afstand doet van ze, maar dit blijkt erg lastig te zijn. Zaken zijn anders geregeld, contracten verlopen anders. etc......

Elninjoo... klopt. Maar volgens mij valt dit ook onder "niet legale adoptie"en maak je misbruik van de armere medemens om zijn kind af te troggelen. Daarnaast is er ook nog iets als de sociale orde in het land zelve waar we dagelijks mee te maken hebben op een negatieve manier. Kinderen kunnen dan wel legaal van ons zijn, maar we wonen niet daar. In Nederland krijgen we ze niet geaopteerd. Dat betekent dat ze onder toezicht van ons weeshuis in Nepal zullen vallen. Als deze man de dorpsbewoners tegen ons huis opzet, dan zijn we nog niet klaar! Klinkt heel lullig allemaal ,maar de impact is groot.