Afscheid van mijn prinses

Ik ben verdrietig. Ik wil mijn verhaal gewoon even kwijt. Voor het eerst als trouwe forumbezoekster sta ik hier met eigen naam. Ik wil mijn forumnaam graag prive houden omdat ik vrij vaak hier te vinden ben. Maar dit gaat mijn leven aan, dit raakt me in het diepste van mijn ziel. Geen alias, gewoon wie ik ben.





Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.



Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.



Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!



Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.



Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.



Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.



Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou het nog even vast!



En ondertussen… iedereen die ons helpen kan, alstublieft, help ons!!!!

Prinses (8) is door ons op onze kosten en onder onze hoede in Nepal een opvanghuis geplaatst omdat vader een gevaar was voor haar en moeder overleed. "PA" is het enige familielid dat ze juridisch gezien heeft maar behalve als hij een dronken bui heeft en weer whisky komt opeisen zien we hem nooit. We namen haar mee naar Nederland om tot rust te komen, even weg te zijn voor de dreiging van pa ( hij wil haar voor prostitutie verkopen) en voor medische behandeling omdat er overduidelijk iets met haar aan de hand was en ze hulp nodig had. "Pa"tekende daarvoor en deed op een klein papiertje "afstand"van prinses. Voor een fles whisky, dat wilde hij wel! Afstand voor wat het waard is, daar ze nooit officieel is aangegeven. Zo gaat dat als je op straat geboren bent aldaar.



We wisten dus al die tijd dat ze op een dag terug zou moeten naar het opvanghuis, maar dat het zo snel zou zijn ( terwijl haar medicatie nog niet op orde is) hadden we niet kunnen vermoeden. Haar officieel adopteren zou prachtig zijn, maar we begrijpen dat dit niet mogelijk is omdat er geen adoptieverband is tussen Nederland en Nepal en ze bovendien oud is. In haar land kan in principe goede opvang geregeld worden, maar dit blijkt nu met haar medische acthergrond niet voldoende te zijn. Het is dus noodzaak dat ze hier blijft totdat de medicijnen goed ingesteld zijn. En die tijd is ons dus niet gegund, zo hoorden we gisterenavond. Wereld staat op zn kop.........

Nee Mirjam, we hebben haar niet "zomaar"meegenomen. Dit was geen adoptie, en ook niet zo bedoeld. maar ze is hier op een toeristenvisum gekomen omdat ze rust nodig had van haar situatie. We dachten dat als de vader na de dood van moeders haar met rust zou laten als ze voor onbepaalde tijd ( de beste man kan niet tellen, weet niet hoeveel 3 maanden zijn) naar Nederland zou gaan. Dit meisje is al vanaf dag 1 onder onze aandacht en we zijn de rest van haar leven ook haar "ouders op afstand"geweest, waarbij we haar drie keer per jaar bezochten.....



We wisten dus dat ze ooit terug moest naar het opvanghuis en dit was ook geen probleem, totdat ze hoorden van haar medische toestand. We hebben nog net iets langer nodig dan de drie weken die ons gegund zijn om haar medicatie in te stellen.... zoniet, dan is het verhaal heel erg triest!

De medische zorg is in Nepal niet zo goed geregeld dat we dit onder controle kunnen houden. Ze heeft de medicijnen nu een aantal weken maar reageert er nog niet volledig op.



Verder: haar mama is dood gegaan, er zijn geen officiele familiebandnen, maar zoals dit vaker in ontwikkelingslanden gaat: je loopt op straat, krijgt een kind in je armen gedrukt en doet wat je kan doen. In ons geval was dit destijds gepaste opvang in het land zelf geregelen. Moeders gelukkig en blij , niets op papier, maar dat is jaaaren goed gegaan, totdat haar medische conditie aan de orde kwam en haar vader haar wilde gaan verkopen omdat ze met 8 een goede leeftijd heeft voor de prostitutie.

Oh ja, als dat zou kunnen dan zouden we haar echt officieel adopteren! Maar dan alleen omdat dit uit medische overweging beter voor haar is! In eerste instantie hebben we altijd gezegd dat ze in eigen land bij een goede opvangorganisatie beter af is, omdat dit nu eenmaal de cultuur is waarin ze opgroeit. En dan moet je niet egoistisch denken, maar gewoon haar daar laten opgroeien en haar het beste geven wat mogelijk is. Dwz financiele steun en zorg. Mijn moeder heeft zelf een weeshuis daar opgebouwd en daar woont ze nu, dus dat is het probleem niet. Het probleem zit m echt in de tijd die we nog hebben voor het regelen van haar medicatie, iets dat op afstand voor ons gewoon niet te regelen valt!