Als je kan accepteren dat anders OK is...

Ik zie regelmatig worstelingen voorbij komen van ouders met kinderen die zich (soms tijdelijk) afwijkend van “de norm” gedragen. En ik voel die worsteling soms ook: ik had het al met mijn eigen leven (met ASS en ADD en een ontwricht gezin als bagage is het struikelen van fout naar fout in de maatschappij) en nu heeft mijn zoon ook twee diagnoses, en moet hij dingen echt op zijn eigen manier doen om ze te kunnen verwerken. Dan voel je natuurlijk ook spanning als hij bijvoorbeeld dingen niet wil (en dan ook ECHT niet wil) die leeftijdsgenoten al probleemloos doen.

En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).

Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).

Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).

Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.

Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).

Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.

Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.

Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.

Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.

Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...

Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...

Bulbul schreef: ↑

03-07-2020 10:14

Wat mooi, blijmetmij! Ontroerend om te lezen. Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, ik heb de afgelopen tijd een paar keer precies hetzelfde gevoel gehad, dat alles op zijn plek viel, ondanks recente tegenslagen en verliezen. Alsof je eindelijk een beloning krijgt voor je worsteling. Ik denk dat het heel waardevol is dat je dat beseft en dat kunt vasthouden. Fijn dat je het hebt opgeschreven, iets om jezelf aan je herinneren als het een keer wel weer tegenzit.

Je hebt gelijk: het opschrijven helpt ook bij het vasthouden. Daarom ga ik toch maar nooit weg van het forum; ik zie ook als ik terugkijk de worsteling terug, maar ook dat het de laatste jaren al steeds beter gaat.

Ik ben heel blij met jullie reacties. De herkenning is fijn, dat het een snaar raakt is mooi, en ik had eerlijk gezegd nog wel ergens gemopper over de bedtijd of iets anders verwacht. Of dat iemand me een aansteller vond dat ik dit opgeschreven heb ofzo.

Whateffa schreef: ↑

03-07-2020 10:38

Mooie post en ik herken het. Hele moeilijke jaren gehad en nu, sinds een jaar (is een oplopend proces geweest) komt mijn kind eindelijk tot haar recht. Het gaat opeens een beetje vanzelf. Mijn kind heeft geen etiketje, helaas is haar hechting door omstandigheden niet goed verlopen, uiteindelijk veel hulp gehad en dat is ook aangeslagen gelukkig. Er komt ruimte ik kan eindelijk een beetje los laten. De ruimte die nu voor mij ontstaat is fijn maar ook wel confronterend. Heel fijn om dit bij mijn dochter te zien. Dus ik snap je

Waarom is de ruimte confronteren? Liefs voor jou en je dochter.

Lexie85 schreef: ↑

03-07-2020 10:52

Heerlijk is dat, hè, als het even gewoon goed gaat! Onze 9-jarige ADD'er heeft de coronaperiode zo goed opgepakt dat de juf en keer gevraagd heeft of wij echt echt echt niet zijn werk aan het doen waren. Waar hij vastliep op de tafels, is hij nu de trotse bezitter van een tafeldiploma. Ook heeft hij een mooie inhaalslag gemaakt met lezen en heeft hij zijn eerste presentatie gegeven.

Hij geeft zelf aan dat zijn medicatie aangepast moet worden en of hij wat extra hulp kan krijgen bij de sociale aspecten in zijn leven. Het maakt me zo trots, dat ik zijn moeder mag zijn.

Wat knap van je zoon, en ook zo belangrijk: hulp kunnen vragen heb je nodig, ook als je groot bent. Jullie hebben blijkbaar een omgeving gevonden waar hij dat durft te vragen. Fijn dat jullie er niet alleen voor staan.

De juiste deskundigen/leraren/ouders van vriendjes kunnen veel verschil maken he?

Ceester schreef: ↑

03-07-2020 10:52

Lieve, fijne post, Blijmetmij!
Mijn zoon heeft zelf geen etiketje, maar heeft een neus voor de kinderen die dat wel hebben. Hij komt vaak met kinderen die 'anders' zijn thuis...Soms vind ik dat jammer, want hij zit op een reguliere school en er zijn al meerdere vriendjes van school af gegaan om naar het speciaal onderwijs te gaan. Gelukkig heeft hij een leuke klas, waar bijna ieder kind wel IETS heeft,lijkt het. Er is dit jaar ook een nieuwe jongen bij gekomen (autistisch) met een naam die rijmt op die van mijn zoon...al snel dikke matties!

Wat een lieve, open ouder ben jij. En je kind ook! Het is fijn als mensen niet oordelen over de kinderen die anders zijn. Het kunnen inderdaad ook hele leuke vrienden zijn.

Lente19251003 schreef: ↑

03-07-2020 11:18

Wat een mooie post! Ontroerend en herkenbaar.

Mijn 10(bijna 11)-jarige hoogbegaafde topper met ASS en ADHD worstelt nog regelmatig met zichzelf en de wereld om hem heen, maar zit sinds driekwart jaar op het speciaal onderwijs en komt daar zo enorm tot zijn recht en leert zo veel bij! En wat doet hij het toch goed, heeft vriendjes, sport lekker in een groep, speelt elke dag buiten, haalt topcijfers op school.

En ja, er gaan nog heel veel dingen moeizaam, is er weinig zelfstandigheid, zijn er slaapproblemen en is hij snel gefrustreerd, maar hij is geweldig en ik ben vreselijk trots op hem!

Liefs voor jullie!

Hoe eng was de stap naar het speciaal onderwijs voor jou? Dat is in mijn ogen ook zo’n stigmatiserend ding, ook al wil je graag zien dat het voor je kind gewoon beter is.

Ik zou de vrees hebben dat je kind dan tussen de “afwijkende” kinderen zit en daarmee niet meer de gewone dingetjes van de meer mainstream kinderen meekrijgt. Wat dus meer zegt over mijn angst en vooroordelen.
Maar valt dat in de praktijk mee? Komen ze ook gewoon gezellig na school bij elkaar spelen, of gaat dat lastig met (vaak) het speciaal vervoer?
Dat is nl wel wat je ieder kind gunt...

Woez schreef: ↑

03-07-2020 12:01

Wat mooi en liefdevol!
Wij zitten in een soort rouwproces. Zoon is 3 en wordt onderzocht op zijn ontwikkeling. Is het achterstand door zijn epilepsie en komt dat met wat extra ondersteuning op niveau zodat hij volgend jaar naar een reguliere kleuterklas kan? Is er adhd bij? Moet hij naar speciaal onderwijs? Of zal hij, in het ergste geval altijd op het niveau van een 3-jarige blijven?
We weten het nog niet. Maar zien enorme verschillen met kinderen van vrienden en collega's. Het doet ons verdriet. Verhalen over wat andermans kind nu al weer kan, trek ik niet goed.

Ik hoop dat wij er over een paar jaar net zo in kunnen staan zoals jij To. Dat gun ik onze zoon en onszelf. Hoe de toekomst voor hem ook zal lopen.

Als je kind pas 3 is, is de toekomst heel onzeker he? Zeker met die tegenslagen die je noemt. Ik kan me je eenzaamheid voorstellen als in je omgeving alle ouders over de gebruikelijke vorderingen vertellen.

Hoe is jullie familie er in; begrijpen ze het? Zijn ze geïnteresseerd en willen ze jullie vorderingen horen? Of kunnen ze het moeilijk plaatsen?

Ik gun jullie en je zoon de kracht van zelfacceptatie, en ik hoop dat je familie probeert om een band met je zoon op te bouwen. Dat is voor jullie als ouders belangrijk, en dat je ook vertrouwelijk mag praten over je zorgen en teleurstelling. Als dat niet in je netwerk zit, zoek steun bij professionals. Dan zie je echt dat je niet alleen bent.

Houd elkaar vast tijdens de hobbels in de weg: er gaan ook meevallers en
verrassingen komen.