Kinderen
alle pijlers
Autisme vader uitleggen aan kind (2jaar)
donderdag 10 oktober 2019 11:19
Ik ben inmiddels 5 jaar gelukkig getrouwd met mijn man. Samen hebben we een dochter van net 2. Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn man de diagnose autisme gekregen. Het vermoeden was er natuurlijk al langer. Mijn man functioneert prima in de maatschappij. Hij heeft een fulltime baan waar hij het maar z’n zin heeft. Heeft wat hobby’s wat hij mee kan ontspannen en kan zich op sociaal gebied prima redden al kost dit hem moeite.
We hebben beide bewust de keuze gemaakt om te gaan voor kinderen. Mijn man heeft doordeweeks een dag vrij ( hij werkt een dag in het weekend) en spendeerd deze dag samen met onze dochter.
Nu raakt mijn man heel af en toe overprikkeld. Dit gebeurt 3 a 4 keer per jaar. Dit wordt meestal veroorzaakt door een geforceerde sociale gebeurtenis, zoals een familie feest en sociaal evenement. We weten dat dit een zwakke plek is, maar helaas zijn ze niet altijd te vermijden. Als mijn man over prikkelt raakt voelt hij dit helaas niet altijd van te voren aan. Als hij overprikkeld is, is hij even boos op alles (geen fysiek geweld, alleen boze reacties op alles, al ontziet hij onze dochter hier in) en heeft hij rust nodig en kan het niet aan dat onze dochter op zn moment aandacht vraagt.
Doordat hij zijn dagen met onze dochter zelf in kan delen (hij zal bijvoorbeeld nooit naar een familiefeest gaan alleen met onze dochter) zal het overprikkeld raken nooit gebeuren op een dag waarop ze met z’n tweeën zijn. Maar hoe leg ik het haar uit wat er aan de hand is als het wel een keer gebeurt en zij het mee krijgt? Ik heb de vorige keer gezegd: pap is boos op zich zelf, maar is dit de juiste manier?
Onze dochter vertoont zelf geen tekenen van autisme en is uiterst sociaal. Ik heb gezocht op internet. Maar daar vind ik enkel info over uitleg geven aan kinderen die zelf autisme hebben. Mijn man ontvangt op dit moment geen actieve behandeling en er is op dit moment ook geen behoefte meer aan.
We hebben beide bewust de keuze gemaakt om te gaan voor kinderen. Mijn man heeft doordeweeks een dag vrij ( hij werkt een dag in het weekend) en spendeerd deze dag samen met onze dochter.
Nu raakt mijn man heel af en toe overprikkeld. Dit gebeurt 3 a 4 keer per jaar. Dit wordt meestal veroorzaakt door een geforceerde sociale gebeurtenis, zoals een familie feest en sociaal evenement. We weten dat dit een zwakke plek is, maar helaas zijn ze niet altijd te vermijden. Als mijn man over prikkelt raakt voelt hij dit helaas niet altijd van te voren aan. Als hij overprikkeld is, is hij even boos op alles (geen fysiek geweld, alleen boze reacties op alles, al ontziet hij onze dochter hier in) en heeft hij rust nodig en kan het niet aan dat onze dochter op zn moment aandacht vraagt.
Doordat hij zijn dagen met onze dochter zelf in kan delen (hij zal bijvoorbeeld nooit naar een familiefeest gaan alleen met onze dochter) zal het overprikkeld raken nooit gebeuren op een dag waarop ze met z’n tweeën zijn. Maar hoe leg ik het haar uit wat er aan de hand is als het wel een keer gebeurt en zij het mee krijgt? Ik heb de vorige keer gezegd: pap is boos op zich zelf, maar is dit de juiste manier?
Onze dochter vertoont zelf geen tekenen van autisme en is uiterst sociaal. Ik heb gezocht op internet. Maar daar vind ik enkel info over uitleg geven aan kinderen die zelf autisme hebben. Mijn man ontvangt op dit moment geen actieve behandeling en er is op dit moment ook geen behoefte meer aan.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 13:18
Dit ook.Alecta schreef: ↑10-10-2019 13:14
Er wordt door sommigen hier gedaan of vader elke maand in het bijzijn van dochter ontploft, maar dat lees ik nergens terug. Ook jonge kinderen mogen best kennis maken met emoties, ook al zullen ze de oorzaak van deze emoties niet altijd kunnen plaatsen. Een simpele uitleg op kinderniveau doet dan al veel.
Als ik hier lees vraag ik me af hoe andere kinderen moeten leren omgaan met hun (negatieve) emoties als hun ouders die allemaal verbergen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 10 oktober 2019 13:22
Dankjewel, jij hebt het inderdaad goed verwoord. Ik probeer informatie in te winnen om problemen te voorkomen in plaats van de veroorzaken.TijdvoorTaart schreef: ↑10-10-2019 13:16Dan hebben wij een heel andere interpretatie van dit verhaal.
Ik lees niet dat TO vraagt hoe ze dochter kan leren zich aan te passen.
Ik lees dat ze vraagt hoe ze ervoor kan zorgen dat dochter (op termijn) gaat begrijpen dat pappa 'iets' heeft en ze het niet op zichzelf betrekt, onderwijl man aan zichzelf blijft werken
@impala: Fijn dat jij dit geleerd hebt, maar man van TO zit nog in dit proces. Uit ervaring zal jij toch weten dat dit niet over één nacht ijs gaat?
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 13:23
Niet over 1 nacht ijs gaan betekent dat je ergens heel goed over nagedacht hebt.TijdvoorTaart schreef: ↑10-10-2019 13:16Dan hebben wij een heel andere interpretatie van dit verhaal.
Ik lees niet dat TO vraagt hoe ze dochter kan leren zich aan te passen.
Ik lees dat ze vraagt hoe ze ervoor kan zorgen dat dochter (op termijn) gaat begrijpen dat pappa 'iets' heeft en ze het niet op zichzelf betrekt, onderwijl man aan zichzelf blijft werken
@impala: Fijn dat jij dit geleerd hebt, maar man van TO zit nog in dit proces. Uit ervaring zal jij toch weten dat dit niet over één nacht ijs gaat?
donderdag 10 oktober 2019 13:33
TO, toen mijn zoon jonger was had ik helaas ook problemen met het reguleren van mijn emoties (in mijn geval vooral verdriet). Weliswaar niet vanuit autisme, maar met een andere oorzaak. Ik ben toen bij het CB langsgegaan en daar gaven ze als tip om vooral duidelijk te laten merken dat die emoties niks met hem te maken hebben en dat ik dit zélf kon oplossen, dus dat het 1. niet zijn schuld was en 2. ook niet zijn verantwoordelijkheid om het op te lossen.
Ik zei dan bijvoorbeeld: mama is even verdrietig, dat komt omdat * reden * (soms de echte reden, soms iets verzonnen omdat het voor hem onbegrijpelijk was) en ik ga nu even *activiteit* om dat op te lossen.
En ja, hij was toen ook 2, en hij zal het vast niet altijd en allemaal hebben begrepen, maar deze tip had ik dus gekregen en altijd toe proberen te passen.
Ik zei dan bijvoorbeeld: mama is even verdrietig, dat komt omdat * reden * (soms de echte reden, soms iets verzonnen omdat het voor hem onbegrijpelijk was) en ik ga nu even *activiteit* om dat op te lossen.
En ja, hij was toen ook 2, en hij zal het vast niet altijd en allemaal hebben begrepen, maar deze tip had ik dus gekregen en altijd toe proberen te passen.
donderdag 10 oktober 2019 13:39
Bedankt voor het delen. Ik ga dit meenemen en kijken met mijn man of hij dit op het moment dat hij boos wordt zelf aan kan geven of dat ik het beter kan blijven doen.mindervanmij schreef: ↑10-10-2019 13:33TO, toen mijn zoon jonger was had ik helaas ook problemen met het reguleren van mijn emoties (in mijn geval vooral verdriet). Weliswaar niet vanuit autisme, maar met een andere oorzaak. Ik ben toen bij het CB langsgegaan en daar gaven ze als tip om vooral duidelijk te laten merken dat die emoties niks met hem te maken hebben en dat ik dit zélf kon oplossen, dus dat het 1. niet zijn schuld was en 2. ook niet zijn verantwoordelijkheid om het op te lossen.
Ik zei dan bijvoorbeeld: mama is even verdrietig, dat komt omdat * reden * (soms de echte reden, soms iets verzonnen omdat het voor hem onbegrijpelijk was) en ik ga nu even *activiteit* om dat op te lossen.
En ja, hij was toen ook 2, en hij zal het vast niet altijd en allemaal hebben begrepen, maar deze tip had ik dus gekregen en altijd toe proberen te passen.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 13:41
je moet een kind van 2 dit niet willen uitleggenTijdvoorTaart schreef: ↑10-10-2019 13:16Dan hebben wij een heel andere interpretatie van dit verhaal.
Ik lees niet dat TO vraagt hoe ze dochter kan leren zich aan te passen.
in mijn optiek heeft TO daar hulp bij nodig, alleen al omdat ze denkt dat het kan
donderdag 10 oktober 2019 13:43
Ik denk dat het ook weinig uitmaakt of jij het doet of jouw man. Als een kind maar wat duiding krijgt voor een voor haar onbegrijpelijke situatie.
Overigens is zoon nu 6 en inmiddels hebben wij wel wat meer uitgelegd over wat er aan de hand is. Dit begrijpt hij heel goed, en hij weet ook goed dat het niet zijn schuld is en dat ik soms gewoon even een time-out nodig heb, zonder dat hij dit op zichzelf betrekt. Dus die tip van het CB lijkt wel te helpen in elk geval
donderdag 10 oktober 2019 13:46
In een perfecte situatie zou het beter zijn als de vader zichzelf helemaal in toom had. Echter is geen enkele situatie perfect, dus zal TO het voorlopig moeten doen met de situatie zoals deze nu is, namelijk dat haar partner soms overprikkelt raakt en dan boos zich terug zal trekken. Het lijkt me dan beter dat ze toch probeert haar dochter enige uitleg te geven, want het alternatief is om dat niet te doen, en dan gaat het kind 100% zeker weten een eigen verhaal verzinnen over de oorzaak. In dat geval zal ze die vrij zeker bij zichzelf gaan zoeken, terwijl met een uitleg de kans groter is dat ze zal gaan begrijpen dat het niet aan haar ligt.
donderdag 10 oktober 2019 13:48
Bedankt voor het delen. Ik ga dit meenemen en kijken met mijn man of hij dit op het moment dat hij boos wordt zelf aan kan geven of dat ik het beter kan blijven doen.mindervanmij schreef: ↑10-10-2019 13:33TO, toen mijn zoon jonger was had ik helaas ook problemen met het reguleren van mijn emoties (in mijn geval vooral verdriet). Weliswaar niet vanuit autisme, maar met een andere oorzaak. Ik ben toen bij het CB langsgegaan en daar gaven ze als tip om vooral duidelijk te laten merken dat die emoties niks met hem te maken hebben en dat ik dit zélf kon oplossen, dus dat het 1. niet zijn schuld was en 2. ook niet zijn verantwoordelijkheid om het op te lossen.
Ik zei dan bijvoorbeeld: mama is even verdrietig, dat komt omdat * reden * (soms de echte reden, soms iets verzonnen omdat het voor hem onbegrijpelijk was) en ik ga nu even *activiteit* om dat op te lossen.
En ja, hij was toen ook 2, en hij zal het vast niet altijd en allemaal hebben begrepen, maar deze tip had ik dus gekregen en altijd toe proberen te passen.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 13:57
In de toekomst zal er vast een punt komen waarop we professionele hulp nodig hebben. Alleen is dat nu niet aan de orde in de vorm van therapie. Mijn man is in dit stadium uit behandeld en kan indien hij nieuwe problemen ondervindt hulp aanvragen. De overprikkelingsmomenten zijn uitvoering besproken en geanalyseerd. Het herkennen van momenten wordt alleen maar beter door er achteraf naar te kijken. We hebben echter op dit moment zo veel kennis dat we dit zelf kunnen doen zonder professionele. De lotgenotengroep zijn we mee bezig.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 14:02
Dan is ze er al aan gewend. Je kunt het later misschien wel begrijpen, maar dan ben je al geconditioneerd. Mijn vader heeft helaas ook pas op latere leeftijd beseft hoe naar het is voor zijn omgeving als hij opeens super geirriteerd doet, om niks zo lijkt het.yette schreef: ↑10-10-2019 12:55Je loopt nogal op de zaken vooruit
Volgens mij is het echt geen drama als er zoiets gebeurt en je je peuter gewoon mededeelt dat haar vader ineens boos is en dat hij daarom even wegloopt. Als ze vraagt waarom hij boos is, zeg je dat hij soms aan te veel dingen tegelijk moet denken. En dan speel je weer verder.
Zelfs als je pas over tien jaar uitlegt dat hij de diagnose ASS heeft, zal ze prima begrijpen dat zijn moeilijke momenten daarmee te maken hebben en niet gewoon zijn.
Toen hij dat eenmaal besefte, kon hij het best makkelijk ombuigen. En werd hij een stuk prettiger in de omgang. Iets waar hij zelf ook erg blij mee is. Zo werkte het bij mij ook. Het is niet zo dat assers er helemaal niks aan kunnen doen, dat de omgeving er last van heeft.
.
donderdag 10 oktober 2019 14:06
Waarom gebeurt het dan nog? Waarom laat je hem niet thuis? Komt hij pas later/eerder, of wat dan ook.
Want als je alle kennis had en er naar handelde, raakte hij niet overprikkeld.
Kijk. Emoties horen bij mensen/kinderen/opgroeien/het leven, MAAR dat betekent niet dat abnormale uitbarstingen geboren uit psychiatrische problemen ook zomaar ok zijn. Jij weet wat het is. Je dochter niet.
Ik vind dat je er vreemd in staat. Ene kant: 'oeh ik moet mijn dochter prepareren voor de uitbarstingen van papa'. Andere kant: 'ja er is niks aan de hand eigenlijk en we hebben het 100% onder controle'
Welke is het nou?
Want als je alle kennis had en er naar handelde, raakte hij niet overprikkeld.
Kijk. Emoties horen bij mensen/kinderen/opgroeien/het leven, MAAR dat betekent niet dat abnormale uitbarstingen geboren uit psychiatrische problemen ook zomaar ok zijn. Jij weet wat het is. Je dochter niet.
Ik vind dat je er vreemd in staat. Ene kant: 'oeh ik moet mijn dochter prepareren voor de uitbarstingen van papa'. Andere kant: 'ja er is niks aan de hand eigenlijk en we hebben het 100% onder controle'
Welke is het nou?
donderdag 10 oktober 2019 14:07
donderdag 10 oktober 2019 14:08
00suus00 schreef: ↑10-10-2019 11:51Ik snap je reactie niet helemaal. Ik geef ook aan dat papa boos is. Daarbij leg ik de nadruk op het feit dat het niet door haar komt. Papa is boos op zich zelf. Vervolgens komt de fase dat papa weg is gelopen en dat hij even niet met haar speelt. Dat is de fase waarin ik haar graag wat meer toelichting geef. Vooral om dat hij eerst druk met haar bezig was.
Ik heb twee pagina's gelezen dus sorry als het inmiddels gevraagd is, maar wat bedoel je met het onderstreepte stuk? Op mij komt het over dat hij met haar speelt, vervolgens boos wordt/ontploft en wegloopt. In dat geval is het niet aan een kind uit te leggen dat dit niet door haar komt. Bovendien vraag ik me af waar hij op dat moment dan zo door ontploft?
donderdag 10 oktober 2019 14:11
Ik neem aan dat je man op zijn werk ook geen oncontroleerbare uitbarstingen heeft. Daar zal hij zich ook op een of andere manier moeten inhouden en/of even terugtrekken. Anders kan hij niet functioneren, en je zegt dat dat allemaal prima gaat op het werk en in de maatschappij. Dus dat moet thuis ook kunnen.
.
donderdag 10 oktober 2019 14:20
S-Groot schreef: ↑10-10-2019 14:08Ik heb twee pagina's gelezen dus sorry als het inmiddels gevraagd is, maar wat bedoel je met het onderstreepte stuk? Op mij komt het over dat hij met haar speelt, vervolgens boos wordt/ontploft en wegloopt. In dat geval is het niet aan een kind uit te leggen dat dit niet door haar komt. Bovendien vraag ik me af waar hij op dat moment dan zo door ontploft?
Fictieve situatie:
Verjaardag bij schoonouders. Man is bezig met dochter te drinken te geven. Oom die achter mijn man zit maakt een opmerking dat blauwe sokken lelijk zijn ( man is dol op blauwe sokken en heeft dit op vorige verjaardag uitgebreid besproken) man reageerd boos op oom dat hij niet luistert ( hij heeft het immers vorige verjaardag( 6 maanden geleden vertelt) door zijn autisme onthoud hij veel details en gaat hij er van uit dat andere dat ook doen). Vervolgens loop hij weg. Oom is verbijsterd, man was geen onderdeel van het gesprek, hij was met dochter bezig. Man is 30 minuten wandelen en heeft daarna weer alles op orde.
Natuurlijk spelen er in het dagelijks leven nog veel meer dingen mee.
Het vermeiden van alle sociale activiteiten vind ik geen optie. Want ik heb daar behoefte aan. We gaan niet altijd en rijden altijd zelf zodat we kunnen gaan als we willen. Maar bijvoorbeeld een verjaardag is onderdeel van het leven. Mijn man thuis laten is ook geen optie want ook hij heeft behoefte aan sociale contacten.
00suus00 wijzigde dit bericht op 10-10-2019 14:24
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.51% gewijzigd
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 14:27
00suus00 schreef: ↑10-10-2019 14:20Fictieve situatie:
Verjaardag bij schoonouders. Man is bezig met dochter te drinken te geven. Oom die achter mijn man zit maakt een opmerking dat blauwe sokken lelijk zijn ( man is dol op blauwe sokken en heeft dit op vorige verjaardag uitgebreid besproken) man reageerd boos op oom dat hij niet luistert ( hij heeft het immers vorige verjaardag( 6 maanden geleden vertelt) door zijn autisme onthoud hij veel details en gaat hij er van uit dat andere dat ook doen). Vervolgens loop hij weg. Oom is verbijsterd, man was geen onderdeel van het gesprek, hij was met dochter bezig. Man is 30 minuten wandelen en heeft daarna weer alles op orde.
Natuurlijk spelen er in het dagelijks leven nog veel meer dingen mee.
Het vermeiden van alle sociale activiteiten vind ik geen optie. Want ik heb daar behoefte aan. We gaan niet altijd en rijden altijd zelf zodat we kunnen gaan als we willen. Maar bijvoorbeeld een verjaardag is onderdeel van het leven. Mijn man thuis laten is ook geen optie want ook hij heeft behoefte aan sociale contacten.
Maar hoe je dit nu omschrijft klinkt niet echt als een overprikkeling, maar meer alsof je man dingen niet echt kan relativeren of kan negeren?? hoe gaat zijn gedachtengang dan in zo'n situatie vraag ik me af
donderdag 10 oktober 2019 14:28
Dat dus. Hoe kan het dat hij op zijn werk en in de maatschappij kennelijk wél functioneert en zich in de priveomgeving niet kan inhouden?
.
donderdag 10 oktober 2019 14:28
00suus00 schreef: ↑10-10-2019 14:20Fictieve situatie:
Verjaardag bij schoonouders. Man is bezig met dochter te drinken te geven. Oom die achter mijn man zit maakt een opmerking dat blauwe sokken lelijk zijn ( man is dol op blauwe sokken en heeft dit op vorige verjaardag uitgebreid besproken) man reageerd boos op oom dat hij niet luistert ( hij heeft het immers vorige verjaardag( 6 maanden geleden vertelt) door zijn autisme onthoud hij veel details en gaat hij er van uit dat andere dat ook doen). Vervolgens loop hij weg. Oom is verbijsterd, man was geen onderdeel van het gesprek, hij was met dochter bezig. Man is 30 minuten wandelen en heeft daarna weer alles op orde.
Natuurlijk spelen er in het dagelijks leven nog veel meer dingen mee.
Het vermeiden van alle sociale activiteiten vind ik geen optie. Want ik heb daar behoefte aan. We gaan niet altijd en rijden altijd zelf zodat we kunnen gaan als we willen. Maar bijvoorbeeld een verjaardag is onderdeel van het leven. Mijn man thuis laten is ook geen optie want ook hij heeft behoefte aan sociale contacten.
Ik zou toch weer in therapie gaan als ik hem was. Als hij dit op verjaardagen niet onder controle kan houden, dan op zijn werk en de supermarkt ook niet lijkt me.
donderdag 10 oktober 2019 14:30
00suus00 schreef: ↑10-10-2019 14:20Fictieve situatie:
Verjaardag bij schoonouders. Man is bezig met dochter te drinken te geven. Oom die achter mijn man zit maakt een opmerking dat blauwe sokken lelijk zijn ( man is dol op blauwe sokken en heeft dit op vorige verjaardag uitgebreid besproken) man reageerd boos op oom dat hij niet luistert ( hij heeft het immers vorige verjaardag( 6 maanden geleden vertelt) door zijn autisme onthoud hij veel details en gaat hij er van uit dat andere dat ook doen). Vervolgens loop hij weg. Oom is verbijsterd, man was geen onderdeel van het gesprek, hij was met dochter bezig. Man is 30 minuten wandelen en heeft daarna weer alles op orde.
Natuurlijk spelen er in het dagelijks leven nog veel meer dingen mee.
Het vermeiden van alle sociale activiteiten vind ik geen optie. Want ik heb daar behoefte aan. We gaan niet altijd en rijden altijd zelf zodat we kunnen gaan als we willen. Maar bijvoorbeeld een verjaardag is onderdeel van het leven. Mijn man thuis laten is ook geen optie want ook hij heeft behoefte aan sociale contacten.
Ik vind dat man dan op zijn minst éérst tegen dochter moet zeggen dat hij even iets anders gaat dan, dan afstand nemen van haar en als het zo nodig moet dan pas tegen oom boos worden (wat ik wel zie als afreageren overigens). Als hij dit niet kan vind ik dat hij afstand moet houden van dochter in dit soort situaties aangezien hij zich duidelijk niet in kan houden.
Bespreek eens of het iets is dat hij oordoppen in doet in dit soort sociale settings, zodat hij niet meer alles meekrijgt maar enkel het gesprek waar hij aan deelneemt.
donderdag 10 oktober 2019 14:32
mindervanmij schreef: ↑10-10-2019 14:27Maar hoe je dit nu omschrijft klinkt niet echt als een overprikkeling, maar meer alsof je man dingen niet echt kan relativeren of kan negeren?? hoe gaat zijn gedachtengang dan in zo'n situatie vraag ik me af
Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Het kan zijn dat juist door de overprikkeling het vermogen om te relativeren en/of zich in te houden sterk vermindert. Maar als je weet dat dit een reëel risico is dan moet je dat mijns inziens voorkomen, in elk geval als dochter erbij is.
donderdag 10 oktober 2019 14:33
Ik wil hier toch even op inpikken:
Er zijn geen gradaties in autisme: je hebt autisme of je hebt het niet. Zwaar, licht,.. bestaat niet. Wel zijn er verschillende soorten autisme, elk met hun eigen kenmerken en sub-kenmerken. Daar zit wel verschil in. Autisme kan ook gepaard gaan met minderbegaafdheid, net zoals mensen zonder autisme ook minderbegaafd kunnen zijn. Alleen worden mensen met autisme én minderbegaafdheid gekenmerkt als het hebben van ‘zwaar’ autisme. Er zijn ook niet méér van die zogezegde ‘zware’ autismegevallen: mensen met autisme en een normale begaafdheid passen zich gewoon beter aan de maatschappij aan.
Verder zou ik niet teveel uitleg geven aan een kind van twee jaar. Papa is papa, met zijn karakter en kenmerken. Ik heb geen autisme en kan ook weleens boos zijn of geen zin om te spelen of met iets anders bezig zijn, net zoals mijn partner dat kon zijn. Dan nam de ander gewoon over.
donderdag 10 oktober 2019 14:35
Als sinds de OP vraag ik me af hoe dat zit want voor zover ik weet krijg je dus geen diagnose autisme als je niet op minstens twee vlakken in het leven vastloopt. Dus ''prima functioneren in de maatschappij'' is eigenlijk al een diskwalificatie om de diagnose autisme te krijgen. Dus ofwel er is iets vreemds aan de hand geweest met het diagnoseproces ofwel TO ziet niet hoe ernstig het is/was.
