Kinderen
alle pijlers
Autisme vader uitleggen aan kind (2jaar)
donderdag 10 oktober 2019 11:19
Ik ben inmiddels 5 jaar gelukkig getrouwd met mijn man. Samen hebben we een dochter van net 2. Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn man de diagnose autisme gekregen. Het vermoeden was er natuurlijk al langer. Mijn man functioneert prima in de maatschappij. Hij heeft een fulltime baan waar hij het maar z’n zin heeft. Heeft wat hobby’s wat hij mee kan ontspannen en kan zich op sociaal gebied prima redden al kost dit hem moeite.
We hebben beide bewust de keuze gemaakt om te gaan voor kinderen. Mijn man heeft doordeweeks een dag vrij ( hij werkt een dag in het weekend) en spendeerd deze dag samen met onze dochter.
Nu raakt mijn man heel af en toe overprikkeld. Dit gebeurt 3 a 4 keer per jaar. Dit wordt meestal veroorzaakt door een geforceerde sociale gebeurtenis, zoals een familie feest en sociaal evenement. We weten dat dit een zwakke plek is, maar helaas zijn ze niet altijd te vermijden. Als mijn man over prikkelt raakt voelt hij dit helaas niet altijd van te voren aan. Als hij overprikkeld is, is hij even boos op alles (geen fysiek geweld, alleen boze reacties op alles, al ontziet hij onze dochter hier in) en heeft hij rust nodig en kan het niet aan dat onze dochter op zn moment aandacht vraagt.
Doordat hij zijn dagen met onze dochter zelf in kan delen (hij zal bijvoorbeeld nooit naar een familiefeest gaan alleen met onze dochter) zal het overprikkeld raken nooit gebeuren op een dag waarop ze met z’n tweeën zijn. Maar hoe leg ik het haar uit wat er aan de hand is als het wel een keer gebeurt en zij het mee krijgt? Ik heb de vorige keer gezegd: pap is boos op zich zelf, maar is dit de juiste manier?
Onze dochter vertoont zelf geen tekenen van autisme en is uiterst sociaal. Ik heb gezocht op internet. Maar daar vind ik enkel info over uitleg geven aan kinderen die zelf autisme hebben. Mijn man ontvangt op dit moment geen actieve behandeling en er is op dit moment ook geen behoefte meer aan.
We hebben beide bewust de keuze gemaakt om te gaan voor kinderen. Mijn man heeft doordeweeks een dag vrij ( hij werkt een dag in het weekend) en spendeerd deze dag samen met onze dochter.
Nu raakt mijn man heel af en toe overprikkeld. Dit gebeurt 3 a 4 keer per jaar. Dit wordt meestal veroorzaakt door een geforceerde sociale gebeurtenis, zoals een familie feest en sociaal evenement. We weten dat dit een zwakke plek is, maar helaas zijn ze niet altijd te vermijden. Als mijn man over prikkelt raakt voelt hij dit helaas niet altijd van te voren aan. Als hij overprikkeld is, is hij even boos op alles (geen fysiek geweld, alleen boze reacties op alles, al ontziet hij onze dochter hier in) en heeft hij rust nodig en kan het niet aan dat onze dochter op zn moment aandacht vraagt.
Doordat hij zijn dagen met onze dochter zelf in kan delen (hij zal bijvoorbeeld nooit naar een familiefeest gaan alleen met onze dochter) zal het overprikkeld raken nooit gebeuren op een dag waarop ze met z’n tweeën zijn. Maar hoe leg ik het haar uit wat er aan de hand is als het wel een keer gebeurt en zij het mee krijgt? Ik heb de vorige keer gezegd: pap is boos op zich zelf, maar is dit de juiste manier?
Onze dochter vertoont zelf geen tekenen van autisme en is uiterst sociaal. Ik heb gezocht op internet. Maar daar vind ik enkel info over uitleg geven aan kinderen die zelf autisme hebben. Mijn man ontvangt op dit moment geen actieve behandeling en er is op dit moment ook geen behoefte meer aan.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 16:05
Ik gok dat ze de GAF-score bedoelt, hoewel die totaal losstaat van de diagnose.
In de DSM-IV was de GAF-score een indicatie voor iemands 'dagelijks' functioneren.
Maar het kan natuurlijk ook om de score op een specifieke autismetest gaan?
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 10 oktober 2019 16:11
Mijn man heeft ass en we hebben 2 kinderen. De oudste heeft ook ass.
Ook mijn man functioneert prima, gewoon uni gedaan,goede baan etc. Vrienden altijd gehad, wel mensen die tegen zijn goudeerlijke goedbedoelde lompheid kunnen maar die zijn er zat. Op zijn werk soms lastig met collega's, soms leg ik wat uit en dan snapt ie het, klaar. Het heeft geen grote impact op ons leven ofzo. Alleen als ik me boos of verdrietig voel en iets van hem wil moet ik daar concreet in zijn, dat werkt ook prima.
Als vader zijnde heeft hij wel geworsteld, ook met de prikkels. Hij wilde wel (hij wilde heel graag kinderen en is een goede vader) maar enkele keer lukte het niet.
De kinderpsychiater van onze dochter was daar altijd heel simpel in: zeg dat je even alleen iets wil doen, dat niet aan kind ligt en klaar. Nu zijn onze kinderen 12 en 10 en hebben we het wel uitgelegd,prima. Ze voelen zich niet afgewezen, we hebben echt geen amk nodig en na wat uitproberen wat werkt gaat alles prima.
To jouw kind is 2. Zeg gewoon dat papa even iets anders wil,jouw man maakt non verbaal duidelijk dat het niet aan haar ligt (bijv dikke knuffel, dag schatje tot zo) en klaar.
Pas als ze ouder is geef je korte uitleg, en nog later vertel je evt de diagnose. Geen hele verhalen. Hoe korter, hoe minder het kind er een punt van maakt.
Ook mijn man functioneert prima, gewoon uni gedaan,goede baan etc. Vrienden altijd gehad, wel mensen die tegen zijn goudeerlijke goedbedoelde lompheid kunnen maar die zijn er zat. Op zijn werk soms lastig met collega's, soms leg ik wat uit en dan snapt ie het, klaar. Het heeft geen grote impact op ons leven ofzo. Alleen als ik me boos of verdrietig voel en iets van hem wil moet ik daar concreet in zijn, dat werkt ook prima.
Als vader zijnde heeft hij wel geworsteld, ook met de prikkels. Hij wilde wel (hij wilde heel graag kinderen en is een goede vader) maar enkele keer lukte het niet.
De kinderpsychiater van onze dochter was daar altijd heel simpel in: zeg dat je even alleen iets wil doen, dat niet aan kind ligt en klaar. Nu zijn onze kinderen 12 en 10 en hebben we het wel uitgelegd,prima. Ze voelen zich niet afgewezen, we hebben echt geen amk nodig en na wat uitproberen wat werkt gaat alles prima.
To jouw kind is 2. Zeg gewoon dat papa even iets anders wil,jouw man maakt non verbaal duidelijk dat het niet aan haar ligt (bijv dikke knuffel, dag schatje tot zo) en klaar.
Pas als ze ouder is geef je korte uitleg, en nog later vertel je evt de diagnose. Geen hele verhalen. Hoe korter, hoe minder het kind er een punt van maakt.
donderdag 10 oktober 2019 16:33
Mijn man is onder begin 30, niet 62.
Het vermoeden van autisme was er al voor mijn zwangerschap. Toen liep hij al tegen wat dingen aan op dit gebied. Onze dochter is echter wij een bijkomende factor. Hierdoor kiest mijn man er voor zich aan meer situaties blood te stellen en zijn er meer prikkels.
Mijn man is een geweldige vader. Die in alles met dr rekening houdt en alles voor dr over heeft. Het krijgen van kinderen is echt een zeer bewuste keuze en wens van hem. Hij is zeer betrokken en speels echt een actieve rol in dr leven.
Het vermoeden van autisme was er al voor mijn zwangerschap. Toen liep hij al tegen wat dingen aan op dit gebied. Onze dochter is echter wij een bijkomende factor. Hierdoor kiest mijn man er voor zich aan meer situaties blood te stellen en zijn er meer prikkels.
Mijn man is een geweldige vader. Die in alles met dr rekening houdt en alles voor dr over heeft. Het krijgen van kinderen is echt een zeer bewuste keuze en wens van hem. Hij is zeer betrokken en speels echt een actieve rol in dr leven.
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 16:37
Fijn om je reactie te horen. Hoe zijn jullie in contact gekomen met de kinderpsychiater?anoniem16121612 schreef: ↑10-10-2019 16:11Mijn man heeft ass en we hebben 2 kinderen. De oudste heeft ook ass.
Ook mijn man functioneert prima, gewoon uni gedaan,goede baan etc. Vrienden altijd gehad, wel mensen die tegen zijn goudeerlijke goedbedoelde lompheid kunnen maar die zijn er zat. Op zijn werk soms lastig met collega's, soms leg ik wat uit en dan snapt ie het, klaar. Het heeft geen grote impact op ons leven ofzo. Alleen als ik me boos of verdrietig voel en iets van hem wil moet ik daar concreet in zijn, dat werkt ook prima.
Als vader zijnde heeft hij wel geworsteld, ook met de prikkels. Hij wilde wel (hij wilde heel graag kinderen en is een goede vader) maar enkele keer lukte het niet.
De kinderpsychiater van onze dochter was daar altijd heel simpel in: zeg dat je even alleen iets wil doen, dat niet aan kind ligt en klaar. Nu zijn onze kinderen 12 en 10 en hebben we het wel uitgelegd,prima. Ze voelen zich niet afgewezen, we hebben echt geen amk nodig en na wat uitproberen wat werkt gaat alles prima.
To jouw kind is 2. Zeg gewoon dat papa even iets anders wil,jouw man maakt non verbaal duidelijk dat het niet aan haar ligt (bijv dikke knuffel, dag schatje tot zo) en klaar.
Pas als ze ouder is geef je korte uitleg, en nog later vertel je evt de diagnose. Geen hele verhalen. Hoe korter, hoe minder het kind er een punt van maakt.
00suus00 wijzigde dit bericht op 10-10-2019 16:38
Reden: Schrijffouten
Reden: Schrijffouten
0.24% gewijzigd
Als je niks doet, gebeurt er ook niks!
donderdag 10 oktober 2019 16:39
Dat will hij wel maar dat lukt kennelijk niet altijd. Anders had je dit topic niet geopend.00suus00 schreef: ↑10-10-2019 16:33Mijn man is onder begin 30, niet 62.
Het vermoeden van autisme was er al voor mijn zwangerschap. Toen liep hij al tegen wat dingen aan op dit gebied. Onze dochter is echter wij een bijkomende factor. Hierdoor kiest mijn man er voor zich aan meer situaties blood te stellen en zijn er meer prikkels.
Mijn man is een geweldige vader. Die in alles met dr rekening houdt en alles voor dr over heeft. Het krijgen van kinderen is echt een zeer bewuste keuze en wens van hem. Hij is zeer betrokken en speels echt een actieve rol in dr leven.
.
donderdag 10 oktober 2019 17:02
Excuseer? Dit is een openbaar forum waarin iedereen mag meeschrijven ongeacht nationaliteit of woonplaats. Je mag me gerust nog eens verbeteren als ik hier ook verkeerd ben. En als de werkwijze of manier van diagnose stellen verschilt tussen Nederland en België, mag ik daarom mijn mening niet geven? Ik heb autisme, mijn kind heeft autisme: tot daaraan toe, maar niemand heeft het recht om mij of mijn kind zwaar of licht autistisch te noemen. Of dit nu gangbaar is in Nederland of niet. Wij hebben autisme - deel van de autisme spectrum stoornis - en zijn normaal begaafd. Niet meer, niet minder.Solomio schreef: ↑10-10-2019 16:01Dat onderscheid is afgeschaft bij invoering van de DSM-5. En toen is er een beschrijving van de mate van ernst aan toegevoegd.
Geen idee of België dus achterloopt en blijkbaar nog gebruikmaakt van de DSM-IV, maar dit is een Nederlands forum, dus handig als je dan niet iemand gaat 'verbeteren' op basis van verouderde criteria.
Edit: ik zie nu dat je add en adhd erbij hebt staan, die horen al helemaal niet bij autisme.
Je hebt er duidelijk weinig kaas van gegeten, mss verstandig om je dan te beperken tot meelezen.
donderdag 10 oktober 2019 17:28
Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 17:02Excuseer? Dit is een openbaar forum waarin iedereen mag meeschrijven ongeacht nationaliteit of woonplaats. Je mag me gerust nog eens verbeteren als ik hier ook verkeerd ben. En als de werkwijze of manier van diagnose stellen verschilt tussen Nederland en België, mag ik daarom mijn mening niet geven? Ik heb autisme, mijn kind heeft autisme: tot daaraan toe, maar niemand heeft het recht om mij of mijn kind zwaar of licht autistisch te noemen. Of dit nu gangbaar is in Nederland of niet. Wij hebben autisme - deel van de autisme spectrum stoornis - en zijn normaal begaafd. Niet meer, niet minder.
Niet als het als een tang op een varken slaat en foutieve informatie is. Ik ga toch ook niet op een Irakees forum schrijven hoe de gezondheidszorg in Nederland is?
donderdag 10 oktober 2019 17:40
Het gaat niet om je mening, het gaat erom dat je onjuistheden verkondigt.Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 17:02Excuseer? Dit is een openbaar forum waarin iedereen mag meeschrijven ongeacht nationaliteit of woonplaats. Je mag me gerust nog eens verbeteren als ik hier ook verkeerd ben. En als de werkwijze of manier van diagnose stellen verschilt tussen Nederland en België, mag ik daarom mijn mening niet geven? Ik heb autisme, mijn kind heeft autisme: tot daaraan toe, maar niemand heeft het recht om mij of mijn kind zwaar of licht autistisch te noemen. Of dit nu gangbaar is in Nederland of niet. Wij hebben autisme - deel van de autisme spectrum stoornis - en zijn normaal begaafd. Niet meer, niet minder.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 10 oktober 2019 17:48
Dit is een openbaar forum idd, maar ook een Nederlands forum. We hebben hier niks aan Belgische methodes etc tenzij To belgische is. En zoals eerder gezegd, ADD en ADHD valt niet onder autisme! Dat is gewoon klinkklare onzin.Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 17:02Excuseer? Dit is een openbaar forum waarin iedereen mag meeschrijven ongeacht nationaliteit of woonplaats. Je mag me gerust nog eens verbeteren als ik hier ook verkeerd ben. En als de werkwijze of manier van diagnose stellen verschilt tussen Nederland en België, mag ik daarom mijn mening niet geven? Ik heb autisme, mijn kind heeft autisme: tot daaraan toe, maar niemand heeft het recht om mij of mijn kind zwaar of licht autistisch te noemen. Of dit nu gangbaar is in Nederland of niet. Wij hebben autisme - deel van de autisme spectrum stoornis - en zijn normaal begaafd. Niet meer, niet minder.
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
donderdag 10 oktober 2019 17:57
TO, je kind is nog erg jong. Ik zou wachten tot ze iets ouder is en wellicht eventuele tekortkomingen of woede-uitbarstingen van je man gaat opmerken. Woede-uitbarstingen kunnen erg schadelijk zijn voor je kind. In mijn omgeving vroeger (ook autisme bleek later) was er ook een volwassenen die dat had. Ik was als kind bang van hem, ook al wist ik dat de woede niet naar ons gericht was en hij nooit fysiek zou worden.
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
donderdag 10 oktober 2019 18:00
Zij heeft na doorverwijzing onze dochter getest en daarna is ze onze vaste begeleidster geworden,nu al zeven jaar. Vooral nog voor medicatie maar de eerste jaren ook tips en trucs om ermee om te gaan.
donderdag 10 oktober 2019 18:00
donderdag 10 oktober 2019 18:13
Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 18:00Ik heb me vaak afgevraagd waar die vooroordelen over Nederlanders vandaan komen. 't Was alvast niet van de pot gerukt. Bekrompen zonder weerga. Ik wens jullie het allerbeste maar ik trek me terug van een forum met dergelijke mensen. Dit is de naam forum niet waardig. Jammer dit.
donderdag 10 oktober 2019 18:21
Je word alleen gewezen op een foute bewering. Kun je daar niet tegen? Mijn vooroordelen over Belgen zijn gelijk weer bevestigd.Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 18:00Ik heb me vaak afgevraagd waar die vooroordelen over Nederlanders vandaan komen. 't Was alvast niet van de pot gerukt. Bekrompen zonder weerga. Ik wens jullie het allerbeste maar ik trek me terug van een forum met dergelijke mensen. Dit is de naam forum niet waardig. Jammer dit.
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
donderdag 10 oktober 2019 18:22
Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 18:00Ik heb me vaak afgevraagd waar die vooroordelen over Nederlanders vandaan komen. 't Was alvast niet van de pot gerukt. Bekrompen zonder weerga. Ik wens jullie het allerbeste maar ik trek me terug van een forum met dergelijke mensen. Dit is de naam forum niet waardig. Jammer dit.
Wat ik me dan weer afvraag, hebben ze in België geen fora ofzo?
Je bent nu al de zoveelste Belg die in de slachtofferrol schiet.
donderdag 10 oktober 2019 18:28
the_Wicked_Witch schreef: ↑10-10-2019 18:22Wat ik me dan weer afvraag, hebben ze in België geen fora ofzo?
Je bent nu al de zoveelste Belg die in de slachtofferrol schiet.
Ja, maar in België is het kennelijk heel gewoon dat je onwaarheden verkondigt als iemand advies vraagt. Dat forumt een stuk minder lekker natuurlijk.
donderdag 10 oktober 2019 18:47
Ook weer duidelijk waar het vooroordeel van de domme Belg vandaan komt.Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 18:00Ik heb me vaak afgevraagd waar die vooroordelen over Nederlanders vandaan komen. 't Was alvast niet van de pot gerukt. Bekrompen zonder weerga. Ik wens jullie het allerbeste maar ik trek me terug van een forum met dergelijke mensen. Dit is de naam forum niet waardig. Jammer dit.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 10 oktober 2019 19:50
Waak ervoor dat je dochter vanaf jongs af aan een soort mini-volwassene moet zijn die in haar doen en laten rekening houdt met papa. Echt TO, dat wil je niet. Laat je man zich op zichzelf focussen en hulp zoeken als hij denkt dat dit nodig is. Maar leg geen verantwoordelijkheid bij het kind neer, ook later niet. Kinderen hoeven in dit opzicht geen rekening te houden met hun ouders.
donderdag 10 oktober 2019 20:24
Och. Wat zal je gemist worden.Nina1974 schreef: ↑10-10-2019 18:00Ik heb me vaak afgevraagd waar die vooroordelen over Nederlanders vandaan komen. 't Was alvast niet van de pot gerukt. Bekrompen zonder weerga. Ik wens jullie het allerbeste maar ik trek me terug van een forum met dergelijke mensen. Dit is de naam forum niet waardig. Jammer dit.
donderdag 10 oktober 2019 21:14
Dat heeft niet zozeer enkel te maken met overprikkeling alhoewel overprikkeling wel onderliggend kan zijn aan zijn sociaal onaangepast gedrag op dat moment.00suus00 schreef: ↑10-10-2019 14:20Fictieve situatie:
Verjaardag bij schoonouders. Man is bezig met dochter te drinken te geven. Oom die achter mijn man zit maakt een opmerking dat blauwe sokken lelijk zijn ( man is dol op blauwe sokken en heeft dit op vorige verjaardag uitgebreid besproken) man reageerd boos op oom dat hij niet luistert ( hij heeft het immers vorige verjaardag( 6 maanden geleden vertelt) door zijn autisme onthoud hij veel details en gaat hij er van uit dat andere dat ook doen). Vervolgens loop hij weg. Oom is verbijsterd, man was geen onderdeel van het gesprek, hij was met dochter bezig. Man is 30 minuten wandelen en heeft daarna weer alles op orde.
Natuurlijk spelen er in het dagelijks leven nog veel meer dingen mee.
Het vermeiden van alle sociale activiteiten vind ik geen optie. Want ik heb daar behoefte aan. We gaan niet altijd en rijden altijd zelf zodat we kunnen gaan als we willen. Maar bijvoorbeeld een verjaardag is onderdeel van het leven. Mijn man thuis laten is ook geen optie want ook hij heeft behoefte aan sociale contacten.
Meer een probleem met de informatieverwerking ,het zwart-wit denken, letterlijk nemen en niet juist interpreteren van wat er gezegd wordt.
Oom maakte een opmerking ( naar man als grapje nav het vorige gesprek over de sokken of misschien helemaal niet naar man maar naar iemand anders en hadden die blauwe sokken dus helemaal niets te maken met het vorige gesprek van man en oom over die sokken)
En man reageert direct en blijkbaar komt dat ook nog heftig binnen waardoor hij het niet zn ene oor in en andere uit kan laten gaan.
Deze voorbeeldsituatie en zijn reageren en handelen daarin klinkt toch wel behoorlijk autistisch.
Als je het puur hebt over overprikkeling dan kan man nog winst halen door beter te plannen zodat hij meer in balans blijft.
Doe op een vast moment bijv de weekendboodschappen.
En moet er toch nog eens een brood gehaald worden op een laatste moment terwijl jullie dit en dat nog moeten dan kan jij ook even alleen brood halen.
En waarom moet hij mee naar verjaardagen. Als je een druk weekend hebt kan hij ook keuzes maken om in balans te blijven.
Door te zeggen dit wel maar dat sla ik over of de avond ervoor ga ik wat eerder naar bed oid
Je hoeft niet alles samen te doen toch. En je man is niet per definitie niet sociaal als hij niet op ieder feestje meekomt. Dat kan je ook compenseren met meer contact met bijv één ander stel oid zodat de communicatie voor hem makkelijker is.
Hiervoor kan je man wel hulp thuis krijgen trouwens via de WMO.
donderdag 10 oktober 2019 21:24
Fijn advies van een lotgenoot.anoniem16121612 schreef: ↑10-10-2019 16:11Mijn man heeft ass en we hebben 2 kinderen. De oudste heeft ook ass.
Ook mijn man functioneert prima, gewoon uni gedaan,goede baan etc. Vrienden altijd gehad, wel mensen die tegen zijn goudeerlijke goedbedoelde lompheid kunnen maar die zijn er zat. Op zijn werk soms lastig met collega's, soms leg ik wat uit en dan snapt ie het, klaar. Het heeft geen grote impact op ons leven ofzo. Alleen als ik me boos of verdrietig voel en iets van hem wil moet ik daar concreet in zijn, dat werkt ook prima.
Als vader zijnde heeft hij wel geworsteld, ook met de prikkels. Hij wilde wel (hij wilde heel graag kinderen en is een goede vader) maar enkele keer lukte het niet.
De kinderpsychiater van onze dochter was daar altijd heel simpel in: zeg dat je even alleen iets wil doen, dat niet aan kind ligt en klaar. Nu zijn onze kinderen 12 en 10 en hebben we het wel uitgelegd,prima. Ze voelen zich niet afgewezen, we hebben echt geen amk nodig en na wat uitproberen wat werkt gaat alles prima.
To jouw kind is 2. Zeg gewoon dat papa even iets anders wil,jouw man maakt non verbaal duidelijk dat het niet aan haar ligt (bijv dikke knuffel, dag schatje tot zo) en klaar.
Pas als ze ouder is geef je korte uitleg, en nog later vertel je evt de diagnose. Geen hele verhalen. Hoe korter, hoe minder het kind er een punt van maakt.
Ik wilde hetzelfde komen zeggen. Hang geen verhaal/excuus op aan het gedrag van pappa. Pappa dient zich nét als alle anderen te gedragen. En als dat even niet gaat ligt dat aan pappa, en niet aan autisme. Pappa is even verantwoordelijk voor zijn gedrag als ieder ander. Je wil namelijk niet dat een kind rekening gaat houden met autisme/woedeaanvallen etc.
•
donderdag 10 oktober 2019 21:35
Precies dit.Dropdrop schreef: ↑10-10-2019 14:06Waarom gebeurt het dan nog? Waarom laat je hem niet thuis? Komt hij pas later/eerder, of wat dan ook.
Want als je alle kennis had en er naar handelde, raakte hij niet overprikkeld.
Kijk. Emoties horen bij mensen/kinderen/opgroeien/het leven, MAAR dat betekent niet dat abnormale uitbarstingen geboren uit psychiatrische problemen ook zomaar ok zijn. Jij weet wat het is. Je dochter niet.
Ik vind dat je er vreemd in staat. Ene kant: 'oeh ik moet mijn dochter prepareren voor de uitbarstingen van papa'. Andere kant: 'ja er is niks aan de hand eigenlijk en we hebben het 100% onder controle'
Welke is het nou?
Want als het maar 3 keer per jaar gebeurt en hij gelijk na een korte brul of wat hij dan ook doet wegloopt dan is er toch niets aan de hand?
Iedereen reageert weleens onterecht boos, is gestresst , geirriteerd of verdrietig.
Waarom maakt het de overprikkeling van je man dan anders en moet dochter daarop worden voorbereid?
In je voobeeld schrijf je ook dat er natuurlijk in het dagelijks leven veel meer meespeelt. Wat is dat dan?
