Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij, deel 24.
donderdag 24 januari 2019 14:03
We kletsen hier weer verder, deel 24 al weer (voorheen ook wel bekend als Vanaf oktober 2010 kindvrij).
Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.
En zoals we in het vorige topic geleerd hebben, zijn we goed bezig voor het milieu:
Elk kind dat niet wordt geboren scheelt jaarlijks 58,6 ton in CO2 uitstoot.
Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.
En zoals we in het vorige topic geleerd hebben, zijn we goed bezig voor het milieu:
Elk kind dat niet wordt geboren scheelt jaarlijks 58,6 ton in CO2 uitstoot.
roxy21 wijzigde dit bericht op 24-01-2019 14:31
23.35% gewijzigd
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
vrijdag 25 januari 2019 11:54
Heerlijk!redbulletje schreef: ↑25-01-2019 11:49Net terug van een paar dagen Spanje met m'n moeder. Heerlijk even een voorproefje op het voorjaar kunnen nemen!
vrijdag 25 januari 2019 11:54
Ik denk er ook wel eens over na. Maar ik ken ook genoeg situaties waarbij de kinderen niet voor hun ouders willen/kunnen zorgen. Ruzies, verhuizingen naar buitenand, handicaps of gewoon omdat ze het niet doen.Doubletree20 schreef: ↑25-01-2019 11:18Dat is voor mij ook geen reden hoor absoluut niet. Maar ik geef eerlijk toe dat het wel vaak door m'n hoofd speelt. Niet alleen de angst om te vereenzamen maar ook praktische dingetjes zoals dat ik misschien niet veel meer kan mocht ik oud worden en dan heb je niemand om op terug te vallen. Maar ja, ook al heb je kinderen dan is dat nog geen garantie.
Het hebben van kinderen is geen garantie op mantelzorg op latere leeftijd. Daar tegenover zal ik, als mijn kinderloze tante ooit hulp nodig gaat hebben, daar net zo goed voor klaar staan met hand en span diensten. Mijn tante is mij (ons) erg dierbaar en zullen we niet laten vereenzamen als ze oud wordt. Ik hoop maar dat mijn nichtjes en neefjes ook voor mij klaar staan als het zo ver is.
anoniem_64ca64e6b24fc wijzigde dit bericht op 25-01-2019 11:55
Reden: tikfouten
Reden: tikfouten
0.15% gewijzigd
vrijdag 25 januari 2019 11:58
Ik ben het helemaal met je eens Kraaienpootje. Je kan een kind niet verplichten of verwachten dat ze automatisch voor je gaan zorgen later. Niemand weet hoe het leven loopt, voor hetzelfde geld kunnen jullie elkaar niet uitstaan later of verhuizen ze naar de andere kant van de wereld.Kraaienpootje schreef: ↑25-01-2019 11:54Ik denk er ook wel eens over na. Maar ik ken ook genoeg situaties waarbij de kinderen niet voor hun ouders willen/kunnen zorgen. Ruzies, verhuizingen naar buitenand, handicaps of gewoon omdat ze het niet doen.
Het hebben van kinderen is geen garantie op mantelzorg op latere leeftijd. Daar tegenover zal ik, als mijn kinderloze tante ooit hulp nodig gaat hebben, daar net zo goed voor klaar staan met hand en span diensten. Mijn tante is mij (ons) erg dierbaar en zullen we niet laten vereenzamen als ze oud wordt. Ik hoop maar dat mijn nichtjes en neefjes ook voor mij klaar staan als het zo ver is.
vrijdag 25 januari 2019 12:14
Doubletree20 schreef: ↑25-01-2019 10:29Hebben jullie wel eens twijfels over geen kinderen nemen? Ik niet (meer) want van het idee alleen al om kinderen te hebben word ik doodmoe maar ik heb wel twijfels gehad. Maar dat had ook maar 1 reden; ben heel bang om een eenzaam leven te krijgen. Als ik mijn man niet meer heb heb ik letterlijk niemand meer. Dus ook geen kinderen. Dat is wel een angst die speelt. Denken jullie hier wel eens bij na?
Nu niet meer, maar ooit heb ik een periode gehad dat ik er serieus over nadacht wat ik wilde. De conclusie was uiteindelijk dat het niet bij me paste en dat is de juiste conclusie voor mij.
Je kring is erg klein als ik het zo lees, kan je niet nu al investeren in contacten die bij je passen? Een paar jaar geleden was er zo'n programma over eenzaamheid op tv. Daar was een oudere man die alles samen met zijn vrouw deed. Meer hadden ze niet nodig. Maar toen ze overleed had hij niemand meer. Achteraf zei hij: ik had meer moeten investeren in anderen want hij was erg eenzaam.
vrijdag 25 januari 2019 12:24
Ik twijfel nog steeds wel eens. Maar dan meer om de dingen die je dan nooit mee gaat maken (eerste schooldag, examens, etc.), maar goed, voor hetzelfde geld krijg je inderdaad een kind met een rugzakje of (zware) beperkingen. Opgroeiende met een meervoudig gehandicapte sibling had ik al heel vroeg zoiets dat dat nooit iets voor mij zou zijn.
En ik had als kind eigenlijk al een hekel aan een groot deel van de andere kinderen.
En ik had als kind eigenlijk al een hekel aan een groot deel van de andere kinderen.
vrijdag 25 januari 2019 12:51
Doubletree20 schreef: ↑25-01-2019 10:29Hebben jullie wel eens twijfels over geen kinderen nemen? Ik niet (meer) want van het idee alleen al om kinderen te hebben word ik doodmoe maar ik heb wel twijfels gehad. Maar dat had ook maar 1 reden; ben heel bang om een eenzaam leven te krijgen. Als ik mijn man niet meer heb heb ik letterlijk niemand meer. Dus ook geen kinderen. Dat is wel een angst die speelt. Denken jullie hier wel eens bij na?
Ik denk er nog wel eens over na (begin 30, dus in principe nog baarmogelijkheden
) maar niet omdat ik bang ben eenzaam te worden later; mijn man is jonger dan ik ben en ik ga ervan uit dat ik later tussen leuke bejaarden in een tehuis zit. Beetje kaarten enzo. Ik denk wel eens over kinderen na omdat het idee van een kind van mijn man en mij me intrigeert (hoe zou het eruit zien, wat voor karakter zou het hebben). Maar ik kom elke keer tot de conclusie dat ik er te veel nadelen aan zie zitten en om eerlijk te zijn wil ik gewoon niet altijd verantwoordelijk zijn voor een kind. Ik vond mijn tamagotchi al doodvermoeiend.
vrijdag 25 januari 2019 12:53
Herkenbaar, als je als vrouw aangeeft dan ben je gelijk de kille kinderhaatster. Mannen kunnen het wel aangeven zonder gedoe. Heb ik het idee tenminste.lilguinea schreef: ↑25-01-2019 09:28Nou ik ga dan gewoon liever een keer met alleen de volwassenen uit eten (ben toch al niet zo van de daguitstapjes) en dan gaan zij maar lekker met de kinderen de hort op. Dat hebben vriend en ik nu ook aangegeven (al is de heersende indruk dat IK degene ben met een hekel aan kinderen, terwijl vriend het minstens even vervelend vind).
Heb het idee dat de meeste mensen denken dat ik degene ben die vooral geen kinderen wil, maar het is vooral mijn man die er echt een extreme afkeer van heeft
vrijdag 25 januari 2019 13:03
Ik had als kind een enorme hekel aan school dus buiten dat het mij de hel lijkt om dagelijks als drop-off /pick-up bij een schoolplein te moeten fungeren zou ik me ook schuldig voelen dat ik de veroorzaker zou zijn dat dat kind ook zo'n 12 jaar die ellende door moet. En je wordt als moeder ook nog geacht belangstelling te tonen voor de schoolprestaties. Gruwelijk!
vrijdag 25 januari 2019 13:26
Dit vind ik dus echt lastig. Dat ik kinderen niet leuk vind en liever niet bij me in de buurt heb betekend niet dat ik een harteloos persoon ben. Ik zou een kind nooit iets aandoen (behalve misschien wat onaardig aankijken en wat streng zijn, het is maar hoe erg je dat vind). Maar zo reageren mensen soms wel, dus ik durf eigenlijk niet ongenuanceerd mijn mening te geven.Vixxen schreef: ↑25-01-2019 12:53Herkenbaar, als je als vrouw aangeeft dan ben je gelijk de kille kinderhaatster. Mannen kunnen het wel aangeven zonder gedoe. Heb ik het idee tenminste.
Heb het idee dat de meeste mensen denken dat ik degene ben die vooral geen kinderen wil, maar het is vooral mijn man die er echt een extreme afkeer van heeft
En dit is een vergelijking die ik al helemaal nooit zou maken tegenover mensen die kinderen leuk vinden: maar ik zet toch ook geen dier (een slang of vogelspin ofzo) bij jou in de buurt terwijl je aangeeft dat verschrikkelijk te vinden. En dan ook nog verwachten dat je wel bijtrekt als je hem eventjes vasthoudt.
Nu ben ik midden twintig en is mijn directe omgeving nog niet toe aan kinderen. Eigenlijk hoop ik ergens dat ik nog een beetje bijtrek als ik tante wordt bijvoorbeeld. Het lijkt me ontzettend moeilijk om de familieband (die altijd ontzettend goed is geweest) goed te houden als ik eigenlijk niet met de nieuwe familie in 1 ruimte wil zijn
The burning desire to live and roam free, it shines in the dark and it grows within me.
vrijdag 25 januari 2019 13:30
Ik ben blij dat ik als enig kind nooit tante hoefde te worden. Lijkt me echt je oorspronkelijke gezin verkrachten als je ouders zich ook helemaal idolaat van zo'n kind gaan gedragen en als alle bijeenkomsten van het gezin in het teken staan van het kleinmonstertje. Ik zou geen leuke tante zijn geweest.Full_Moon schreef: ↑25-01-2019 13:26Nu ben ik midden twintig en is mijn directe omgeving nog niet toe aan kinderen. Eigenlijk hoop ik ergens dat ik nog een beetje bijtrek als ik tante wordt bijvoorbeeld. Het lijkt me ontzettend moeilijk om de familieband (die altijd ontzettend goed is geweest) goed te houden als ik eigenlijk niet met de nieuwe familie in 1 ruimte wil zijn
vrijdag 25 januari 2019 13:37
Full_Moon schreef: ↑25-01-2019 13:26Dit vind ik dus echt lastig. Dat ik kinderen niet leuk vind en liever niet bij me in de buurt heb betekend niet dat ik een harteloos persoon ben. Ik zou een kind nooit iets aandoen (behalve misschien wat onaardig aankijken en wat streng zijn, het is maar hoe erg je dat vind). Maar zo reageren mensen soms wel, dus ik durf eigenlijk niet ongenuanceerd mijn mening te geven.
En dit is een vergelijking die ik al helemaal nooit zou maken tegenover mensen die kinderen leuk vinden: maar ik zet toch ook geen dier (een slang of vogelspin ofzo) bij jou in de buurt terwijl je aangeeft dat verschrikkelijk te vinden. En dan ook nog verwachten dat je wel bijtrekt als je hem eventjes vasthoudt.
Nu ben ik midden twintig en is mijn directe omgeving nog niet toe aan kinderen. Eigenlijk hoop ik ergens dat ik nog een beetje bijtrek als ik tante wordt bijvoorbeeld. Het lijkt me ontzettend moeilijk om de familieband (die altijd ontzettend goed is geweest) goed te houden als ik eigenlijk niet met de nieuwe familie in 1 ruimte wil zijn
Goede vergelijking met de vogelspin. Al zal het gros van de bevolking vinden dat het belachelijk is dat je een kind vergelijkt met een vogelspin, maar ik snap het helemaal. Het is gewoon nog steeds een taboe.
En ik ben ook zeker geen harteloos persoon. Ik heb veel tijd geïnvesteerd in mantelzorg en het opvangen/verzorgen van dakloze katten. Maar met kinderen heb ik gewoon niets. Ik zou ze echt nooit wat aandoen, maar ik hoef ze niet in mijn omgeving.
Sinds ik drie jaar geleden er een neefje en nicht bij heb gekregen is de familieband wel anders geworden. Ik vind het eerlijk gezegd minder leuk nu om met familie af te spreken. Ik zal nooit vervelend tegen mijn neefje en nichtje doen, maar als ze er niet waren geweest had ik dat ook prima gevonden. Al vind ik het wel heel leuk voor mijn ouders en schoonouders. Voor mij voegt het weinig toe en ik voel er ook geen speciale band mee (degene met wie ik een bloedband heb voelt wel iets anders merk ik).
vrijdag 25 januari 2019 13:49
Oh dat vond ik ook zo vreselijk! Dan ging ik aan mijn moeders arm trekken. Als puber ging ik nog flink zeuren. Nog steeds kan ik me ergeren als mijn moeder lang met iemand staat te praten in de winkel. Het komt wel veel minder vaak voor dan vroeger sinds ik op mezelf woon en we zelden meer samen boodschappen doen. Ze tikt ook wel eens een bekende op de schouder. Ik doe dat niet. Als ik een bekende tegenkom zou ik me het liefst verstoppen. Het ligt er wel aan wie het is. Soms maak ik toch een klein praatje omdat de ander vraagt hoe het is. Meer uit beleefdheid. Maar vaak is mijn 1e gedachte: Nee he.Full_Moon schreef: ↑24-01-2019 23:03Familiemens, ik wilde als kind er helemaal niet bij zijn. Ik was best verlegen en had helemaal geen zin in die volwassenen. Ik kende de vrienden van mijn ouders nauwelijks. Een stel wel, maar dat waren de ouders van mijn beste vriendin. Dat was ideaal.
Ik was ook zo'n kind dat op haar eigen verjaardag direct een nieuw gekregen boek ging lezen en niet gezellig met de visite wou doen.
Wel kon ik verschrikkelijk irritant zijn als mijn ouders op straat iemand tegenkwamen en bleven praten. Dat duurde eindeloos in mijn beleving en dan ging ik enorm zeuren.
vrijdag 25 januari 2019 14:41
Ik denk er ook weleens over na, en heb tot een paar jaar geleden ook gedacht dat ik ooit wel kinderen wilde. Niet zozeer omdat ik bang ben alleen achter te blijven, maar meer omdat sommige dingen aan kinderen hebben me wel leuk lijken (ze nieuwe dingen leren en leuke uitstapjes als ze ouder zijn bijvoorbeeld) en ik soms wel benieuwd ben hoe het is om dat mee te maken. Alleen elke keer dat ik goed nadenk over hoe het er in de praktijk aan toe zou gaan kom ik tot de conclusie dat de lasten voor mij zwaarder wegen dan de lusten. Ik denk dat ik het er best moeilijk mee zou hebben dat mijn leven altijd om iemand anders draait, ik veel van mijn eigen plannen en dromen zou moeten opofferen en 24/7 verantwoordelijk ben. Tel daar dingen bij op als slapeloze nachten en een zwangerschap en bevalling met alle mogelijke gevolgen van dien en de keus is voor mij gauw gemaakt. Ik moet ook zeggen dat er echt een last van m'n schouders is gevallen toen ik niet meer het gevoel had dat ik mijn belangrijkste doelen/dromen bereikt moest hebben voordat ik kinderen zou krijgen. Ik wil nog veel reizen en heb qua werk ook nog een hoop plannen, en dat zou ik nooit allemaal voor elkaar krijgen voordat ik 30-35 ben. Nu heb ik voor m'n gevoel zeeën van tijd voor al die dingen, in plaats van dat ik het allemaal in de komdende 5 á 10 jaar moet zien te proppen.Doubletree20 schreef: ↑25-01-2019 10:29Hebben jullie wel eens twijfels over geen kinderen nemen? Ik niet (meer) want van het idee alleen al om kinderen te hebben word ik doodmoe maar ik heb wel twijfels gehad. Maar dat had ook maar 1 reden; ben heel bang om een eenzaam leven te krijgen. Als ik mijn man niet meer heb heb ik letterlijk niemand meer. Dus ook geen kinderen. Dat is wel een angst die speelt. Denken jullie hier wel eens bij na?
vrijdag 25 januari 2019 14:47
Met kind kun je nog veel eenzamer worden want je zit aan je kind vast en hebt minder mogelijkheden tot een sociaal leven zolang ie nog niet alleen thuis kan blijven en als het kind volwassen is is er ook geen garantie dat ie je wekelijks opzoekt.Doubletree20 schreef: ↑25-01-2019 10:29Hebben jullie wel eens twijfels over geen kinderen nemen? Ik niet (meer) want van het idee alleen al om kinderen te hebben word ik doodmoe maar ik heb wel twijfels gehad. Maar dat had ook maar 1 reden; ben heel bang om een eenzaam leven te krijgen. Als ik mijn man niet meer heb heb ik letterlijk niemand meer. Dus ook geen kinderen. Dat is wel een angst die speelt. Denken jullie hier wel eens bij na?
vrijdag 25 januari 2019 14:52
Naast dat ik geen kinderen wil lijkt mij zwanger zijn en bevallen ook echt afgrijselijk
Ik ken geen een zwangere vrouw die haar slanke heupen weer terugkreeg.
En dan die enorme buiken met al die strepen erop. Hoe krijg je dat ooit weer weg?!
Nog niet te praten van de bevalling, om een watermeloen uit je vagijntje te moeten persen. Vele vrouwen overleven het niet eens.
Dus neee, mij niet gezien. Ik ga me niet opofferen voor een kind of voor een man of voor drammende ouders die perse ooopaa en oooomaaa willen worden.
Of nog erger:omdat het erbij hoort!!!
Dat zijn echt redenen die ik heb gehoord.
Mij niet gezien dus.
Ik ken geen een zwangere vrouw die haar slanke heupen weer terugkreeg.
En dan die enorme buiken met al die strepen erop. Hoe krijg je dat ooit weer weg?!
Nog niet te praten van de bevalling, om een watermeloen uit je vagijntje te moeten persen. Vele vrouwen overleven het niet eens.
Dus neee, mij niet gezien. Ik ga me niet opofferen voor een kind of voor een man of voor drammende ouders die perse ooopaa en oooomaaa willen worden.
Of nog erger:omdat het erbij hoort!!!
Dat zijn echt redenen die ik heb gehoord.
Mij niet gezien dus.
vrijdag 25 januari 2019 14:58
Daarvan heb ik er dan wel twee van in mijn vriendengroep.poezenmoedertje schreef: ↑25-01-2019 14:52Naast dat ik geen kinderen wil lijkt mij zwanger zijn en bevallen ook echt afgrijselijk
Ik ken geen een zwangere vrouw die haar slanke heupen weer terugkreeg.
En dan die enorme buiken met al die strepen erop. Hoe krijg je dat ooit weer weg?!
Nog niet te praten van de bevalling, om een watermeloen uit je vagijntje te moeten persen. Vele vrouwen overleven het niet eens.
Dus neee, mij niet gezien. Ik ga me niet opofferen voor een kind of voor een man of voor drammende ouders die perse ooopaa en oooomaaa willen worden.
Of nog erger:omdat het erbij hoort!!!
Dat zijn echt redenen die ik heb gehoord.
Mij niet gezien dus.
vrijdag 25 januari 2019 15:09
Ik had geen hekel aan school op zich, maar ik werd gepest, dus ik vond kinderen heel stom. Dat kinderen naar school brengen verbaas ik me overigens altijd heel erg over, ik ben echt nog nooit naar school gebracht. Nou kom ik wel uit een klein dorp, maar ik wandelde gewoon naar school. Ja en op de middelbare op de fiets en bij windkracht 10 mocht ik in de bus, met zo’n roze strippenkaart. Dat vond ik dan wel weer cool.redbulletje schreef: ↑25-01-2019 13:03Ik had als kind een enorme hekel aan school dus buiten dat het mij de hel lijkt om dagelijks als drop-off /pick-up bij een schoolplein te moeten fungeren zou ik me ook schuldig voelen dat ik de veroorzaker zou zijn dat dat kind ook zo'n 12 jaar die ellende door moet. En je wordt als moeder ook nog geacht belangstelling te tonen voor de schoolprestaties. Gruwelijk!
vrijdag 25 januari 2019 15:11
redbulletje schreef: ↑25-01-2019 13:30Ik ben blij dat ik als enig kind nooit tante hoefde te worden. Lijkt me echt je oorspronkelijke gezin verkrachten als je ouders zich ook helemaal idolaat van zo'n kind gaan gedragen en als alle bijeenkomsten van het gezin in het teken staan van het kleinmonstertje. Ik zou geen leuke tante zijn geweest.
Ik ben een hele leuke tante, heb een keer mijn neefje met een hanekam naar school gedaan (ik deed even de middagboterham voor mijn broer) omdat de gel niet wilde zoals hij het normaal had. En neefje (7 jaar, alweer bijna 20 jaar geleden) vond het reuze interessant dat hij dat van mij mocht
Ook wilde hij met zijn verjaardag, kerst én liefst nog een keer tussendoor, een speurtocht, die ik dan ging bedenken en uitzetten.
mijn broer en zijn vrouw waren ook hele relaxte ouders. Mijn vader was gek op zijn (enige) kleinkind, en dat vond ik alleen maar leuk.
Wel heb ik vanaf de geboorte een spaarrekening voor hem geopend, met de mededeling ‘ik stort iedere maand, maar ik wil pas oppassen als hij volledig zindelijk is
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 25 januari 2019 15:16
Ik krijg via mijn werk veel te maken met (de nasleep van) horrorzwangerschappen en -bevallingen. Ik moet zeggen dat dat mijn beeld ook niet positiever maakt.... En dan zit je ook nog met zo’n hulpeloos klein hoopje mens dat je nog maanden uit je slaap houdt, in plaats van dat je een beetje kan herstellen. Ik denk dat ik alleen maar zou kunnen huilen.
vrijdag 25 januari 2019 15:18
Ik hoop dat ik ook ooit zon tante mag zijn!himalaya schreef: ↑25-01-2019 15:11Ik ben een hele leuke tante, heb een keer mijn neefje met een hanekam naar school gedaan (ik deed even de middagboterham voor mijn broer) omdat de gel niet wilde zoals hij het normaal had. En neefje (7 jaar, alweer bijna 20 jaar geleden) vond het reuze interessant dat hij dat van mij mocht
Ook wilde hij met zijn verjaardag, kerst én liefst nog een keer tussendoor, een speurtocht, die ik dan ging bedenken en uitzetten.
mijn broer en zijn vrouw waren ook hele relaxte ouders. Mijn vader was gek op zijn (enige) kleinkind, en dat vond ik alleen maar leuk.
Wel heb ik vanaf de geboorte een spaarrekening voor hem geopend, met de mededeling ‘ik stort iedere maand, maar ik wil pas oppassen als hij volledig zindelijk is
vrijdag 25 januari 2019 15:26
Mijn familie is ook echt veranderd doordat er kinderen zijn gekomen. En zo gaan de dingen blijkbaar nou eenmaal, en die kinderen horen er nu ook gewoon bij, maar ik vind het soms wel jammer. Alles draait om de kinderen.
De eerste 3 jaar heb ik geen gesprek met mijn vader kunnen voeren als mijn nichtje er was, want die 2 zaten constant aan elkaar vast geplakt te stoeien/knuffelen/spelen/enz. Ik zat er echt altijd gewoon maar een beetje bij.
Daarna werd mijn nichtje helemaal idolaat van mijn andere broer en schoonzus, dus sindsdien zit ze daar de heel middag bij op schoot en te spelen. Ik heb wel geprobeerd om wat contact met haar te maken, maar ik ben daar vrij ongemakkelijk in, en dan trekt ze toch gelijk naar haar opa en gekke oom en tante die niks te dol vinden met haar. Dat snap ik ook wel en ik gun het haar ook, want ik kan die leuke tante toch niet zijn.
Maar tegelijkertijd word er dus wel scheef naar mij gekeken omdat ik weinig interesse in de kinderen heb en niet op de kinderverjaardagen kom.
Het is mijn familie, en de bloedband voel ik wel, maar de klik is er gewoon niet.
Afgelopen jaar wilde mijn familie met 'belangrijke dagen' (verjaardag van mijn ouders, kerst) ineens naar zo'n kinderrestaurant, want ja, lekker makkelijk en leuk voor de kinderen. Voor ons is dat ten eerste al echt de hel, eten in een vreetschuur met krijsende kinderen om je heen, en ten 2e zijn wij veganist en is er daar voor ons niks te eten. Het heeft me echt geraakt dat het ze blijkbaar niet zo boeit dat wij er daardoor niet meer bij kunnen zijn en dat het blijkbaar geen optie is om naar een plek te gaan waar iederéén het leuk heeft en lekker kan eten. Ze gaan nu dus gewoon zonder ons.
Ik voel me best buitengesloten daardoor. Heel jammer.
De eerste 3 jaar heb ik geen gesprek met mijn vader kunnen voeren als mijn nichtje er was, want die 2 zaten constant aan elkaar vast geplakt te stoeien/knuffelen/spelen/enz. Ik zat er echt altijd gewoon maar een beetje bij.
Daarna werd mijn nichtje helemaal idolaat van mijn andere broer en schoonzus, dus sindsdien zit ze daar de heel middag bij op schoot en te spelen. Ik heb wel geprobeerd om wat contact met haar te maken, maar ik ben daar vrij ongemakkelijk in, en dan trekt ze toch gelijk naar haar opa en gekke oom en tante die niks te dol vinden met haar. Dat snap ik ook wel en ik gun het haar ook, want ik kan die leuke tante toch niet zijn.
Maar tegelijkertijd word er dus wel scheef naar mij gekeken omdat ik weinig interesse in de kinderen heb en niet op de kinderverjaardagen kom.
Het is mijn familie, en de bloedband voel ik wel, maar de klik is er gewoon niet.
Afgelopen jaar wilde mijn familie met 'belangrijke dagen' (verjaardag van mijn ouders, kerst) ineens naar zo'n kinderrestaurant, want ja, lekker makkelijk en leuk voor de kinderen. Voor ons is dat ten eerste al echt de hel, eten in een vreetschuur met krijsende kinderen om je heen, en ten 2e zijn wij veganist en is er daar voor ons niks te eten. Het heeft me echt geraakt dat het ze blijkbaar niet zo boeit dat wij er daardoor niet meer bij kunnen zijn en dat het blijkbaar geen optie is om naar een plek te gaan waar iederéén het leuk heeft en lekker kan eten. Ze gaan nu dus gewoon zonder ons.
Ik voel me best buitengesloten daardoor. Heel jammer.
vrijdag 25 januari 2019 15:27
Dit had ik getypt kunnen hebben!Chrome11 schreef: ↑25-01-2019 14:41Ik denk er ook weleens over na, en heb tot een paar jaar geleden ook gedacht dat ik ooit wel kinderen wilde. Niet zozeer omdat ik bang ben alleen achter te blijven, maar meer omdat sommige dingen aan kinderen hebben me wel leuk lijken (ze nieuwe dingen leren en leuke uitstapjes als ze ouder zijn bijvoorbeeld) en ik soms wel benieuwd ben hoe het is om dat mee te maken. Alleen elke keer dat ik goed nadenk over hoe het er in de praktijk aan toe zou gaan kom ik tot de conclusie dat de lasten voor mij zwaarder wegen dan de lusten. Ik denk dat ik het er best moeilijk mee zou hebben dat mijn leven altijd om iemand anders draait, ik veel van mijn eigen plannen en dromen zou moeten opofferen en 24/7 verantwoordelijk ben. Tel daar dingen bij op als slapeloze nachten en een zwangerschap en bevalling met alle mogelijke gevolgen van dien en de keus is voor mij gauw gemaakt. Ik moet ook zeggen dat er echt een last van m'n schouders is gevallen toen ik niet meer het gevoel had dat ik mijn belangrijkste doelen/dromen bereikt moest hebben voordat ik kinderen zou krijgen. Ik wil nog veel reizen en heb qua werk ook nog een hoop plannen, en dat zou ik nooit allemaal voor elkaar krijgen voordat ik 30-35 ben. Nu heb ik voor m'n gevoel zeeën van tijd voor al die dingen, in plaats van dat ik het allemaal in de komdende 5 á 10 jaar moet zien te proppen.
Er zijn aspecten die me leuk lijken en die ik mee zou willen maken. In tegenstelling tot een hoop anderen hier vind ik baby's ook schattig. Toen de eerste baby werd geboren in de familie vond ik dat echt heel erg leuk om mee te maken en ging ik soms ook op bezoek om te kijken/spelen. Is toch gewoon lief. Maar vanaf een jaar of anderhalf, als ze irritant kunnen gaan worden, boeien ze me echt totaal niet meer.
vrijdag 25 januari 2019 15:30
poezenmoedertje schreef: ↑25-01-2019 14:52Naast dat ik geen kinderen wil lijkt mij zwanger zijn en bevallen ook echt afgrijselijk
Ik ken geen een zwangere vrouw die haar slanke heupen weer terugkreeg.
En dan die enorme buiken met al die strepen erop. Hoe krijg je dat ooit weer weg?!
Nog niet te praten van de bevalling, om een watermeloen uit je vagijntje te moeten persen. Vele vrouwen overleven het niet eens.
En dit. Wat ik verbazingwekkend vind is dat vrouwen het zo makkelijk op de koop toe nemen dat je een zwangerschap en bevalling moet doorstaan. Ja, ik weet het, je zal nu eenmaal wel moeten als je een kinderwens hebt. Maar als ik zwanger zou raken (stel ik wilde het) dan zou ik vanaf moment 1 waarschijnlijk doodsbang zijn, want er kan me nogal wat misgaan zeg. Lichamelijk met jezelf, met de baby. En dan die bevalling nog. Horror. Plus de nasleep. Hoeveel vrouwen zitten er wel niet met urineverlies voor de rest van hun leven. Volgens mij is dat meer dan de helft.
En iedereen maar zwanger worden en baren. Ik snap niet hoe mensen dat durven.
