Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 26
woensdag 9 september 2020 om 15:01
@thuis-in-eigen-huis: heel veel respect voor je, ongetwijfeld hele moeilijke, beslissing. Om in belang van een eventueel kind te denken en je af te vragen, kan ik een kind bieden wat ik het zou willen bieden. Ik sta er soms van te kijken hoe vanzelfsprekend het wordt gevonden dat je zomaar in alle gevallen aan kinderen mag beginnen. Ik lig zelf momenteel mentaal toch wel een beetje in de kreukels en m'n behandelaars besteden veel aandacht aan de eventuele kinderwens (zit in de leeftijd waar het toch wel een beetje begint te dringen zeg maar). Prima en goed dat ze er aandacht aan besteden, maar het valt me op dat dit eigenlijk nooit met een kritische blik (zou je dat nou wel doen) is. Meer de instelling: met de juiste hulp komt dat vast ook wel goed. Terwijl ik zelf wel die kritische "hoe verstandig is het' blik heb
woensdag 9 september 2020 om 15:05
Ja, best bizar he.Brilly_ schreef: ↑09-09-2020 15:01@thuis-in-eigen-huis: heel veel respect voor je, ongetwijfeld hele moeilijke, beslissing. Om in belang van een eventueel kind te denken en je af te vragen, kan ik een kind bieden wat ik het zou willen bieden. Ik sta er soms van te kijken hoe vanzelfsprekend het wordt gevonden dat je zomaar in alle gevallen aan kinderen mag beginnen. Ik lig zelf momenteel mentaal toch wel een beetje in de kreukels en m'n behandelaars besteden veel aandacht aan de eventuele kinderwens (zit in de leeftijd waar het toch wel begint te tellen vaak). Prima en goed dat ze er aandacht aan besteden, maar het valt me op dat dit eigenlijk nooit met een kritische blik (zou je dat nou wel doen) is. Meer de instelling: met de juiste hulp komt dat vast ook wel goed. Terwijl ik zelf wel die kritische "hoe verstandig is het' blik heb
Ik ken door therapie/opnames wel leeftijdsgenoten, vrouwen, lotgenoten die dus wel gewoon willens en wetens hun kinderwens volgen en echt meer in de kreukels zijn dan ik momenteel (ik ben heel stabiel en balans waar ik blij mee ben en voor gevochten heb, maar weet dat een kind dat zou ontwrichten). En dat de hulpverlening dan roept; met de juiste hulp (als je het niet kan zonder hulp, heb ik al vraagtekens) en medicatie (weer vraagtekens) komt het vast goed, ga ervoor...
En als ik dan een kritische vraag stel, 'gun ik ze niks en snap ik niet waar ik het over heb want ze passen ook weleens op hun neefjes/nichtjes en dat gaat goed'
oke... dus die vragen houd ik bij me..
woensdag 9 september 2020 om 15:54
Nou precies dat. Ik heb het gevoel dat het nog heel erg taboe is om kritisch te zijn op de vraag of het handig is. Alsof je dan een recht ontneemt. Terwijl ik denk dat het heel goed is om het bespreekbaar te maken. Ik had keuze te medicatie waar ik wel en niet zwanger mee mag worden en ze werken beiden evengoed. Nou prima om die optie open te houden want wie weet. Maar een 'hoe verstandig is het'- gesprek zou denk ik veel leed kunnen voorkomen.
woensdag 9 september 2020 om 15:59
Kritisch naar jezelf kijken ook en kijken wat je een kind kan geven/gunnen, maar is ook lastig om jezelf een spiegel voor te zetten.Brilly_ schreef: ↑09-09-2020 15:54Nou precies dat. Ik heb het gevoel dat het nog heel erg taboe is om kritisch te zijn op de vraag of het handig is. Alsof je dan een recht ontneemt. Terwijl ik denk dat het heel goed is om het bespreekbaar te maken. Ik had keuze te medicatie waar ik wel en niet zwanger mee mag worden en ze werken beiden evengoed. Nou prima om die optie open te houden want wie weet. Maar een 'hoe verstandig is het'- gesprek zou denk ik veel leed kunnen voorkomen.
Ik heb het geen makkelijke keus gevonden om dit te besluiten en soms is het nog lastig. Het is wel de juiste.
Maar soms (rond eisprong) sta ik ook stijf van de hormonen en denk ik ook weleens 'maar als we...' maar dan kan ik dat wel omdenken/wegdenken/even om huilen en verder. In hoeverre ik me kan inleven in anderen snap ik dat dat een valkuil is.
Wel goed dat ze dat bij je medicatie vertellen, zouden ze vaker mogen doen.
Ik slik al jaren geen medicatie meer, toen ooit afgebouwd voor mijn kinderwens (en situatie was al stabiel) en nu is het niet meer nodig.
woensdag 9 september 2020 om 16:17
woensdag 9 september 2020 om 17:08
Vind ik echt heel bizar.Brilly_ schreef: ↑09-09-2020 15:01@thuis-in-eigen-huis: heel veel respect voor je, ongetwijfeld hele moeilijke, beslissing. Om in belang van een eventueel kind te denken en je af te vragen, kan ik een kind bieden wat ik het zou willen bieden. Ik sta er soms van te kijken hoe vanzelfsprekend het wordt gevonden dat je zomaar in alle gevallen aan kinderen mag beginnen. Ik lig zelf momenteel mentaal toch wel een beetje in de kreukels en m'n behandelaars besteden veel aandacht aan de eventuele kinderwens (zit in de leeftijd waar het toch wel een beetje begint te dringen zeg maar). Prima en goed dat ze er aandacht aan besteden, maar het valt me op dat dit eigenlijk nooit met een kritische blik (zou je dat nou wel doen) is. Meer de instelling: met de juiste hulp komt dat vast ook wel goed. Terwijl ik zelf wel die kritische "hoe verstandig is het' blik heb
woensdag 9 september 2020 om 17:11
Ja dat is het eigenlijk ook wel.. maar misschien wordt er nog heel erg gedacht in: wat je ook mankeert, alles moet mogelijk kunnen zijn? Ik denk maar hardop.
woensdag 9 september 2020 om 17:26
Hoi allemaal, ik ben DG, getrouwd en geen kinderen. Daar hebben wij elkaar op uitgezocht destijds. Vanaf onze eerste date zijn we heel eerlijk geweest hierover. Ik ben ongeveer even oud als Redbulletje. Ik haar kinderen niet maar wel de ouders die niet opvoeden/corrigeren.
Kindergekrijs vind ik de hel, net als zwangere vrouwen die de hele tijd klagen (let op de nuance) en mensen die alleen nog maar over hun (klein) kinderen kunnen praten.
Ik had een leuke groep vriendinnen uit m'n studietijd en helaas hebben ze allemaal kinderen gekregen. Ik zie nu niemand meer. Heb t well lang geprobeerd maar t was geen doen. Alles ging over 'de kids'. Ook wanneer ik er iets van zei. Echt jammer. Ik ben niet de enige lees ik zo
Kindergekrijs vind ik de hel, net als zwangere vrouwen die de hele tijd klagen (let op de nuance) en mensen die alleen nog maar over hun (klein) kinderen kunnen praten.
Ik had een leuke groep vriendinnen uit m'n studietijd en helaas hebben ze allemaal kinderen gekregen. Ik zie nu niemand meer. Heb t well lang geprobeerd maar t was geen doen. Alles ging over 'de kids'. Ook wanneer ik er iets van zei. Echt jammer. Ik ben niet de enige lees ik zo
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
woensdag 9 september 2020 om 17:34
woensdag 9 september 2020 om 17:39
Heb ik ook. Wel in meerdere gradaties. Sommigen vind ik echt stom, anderen niet interessant. En weer anderen oké als werkmaatje, maar niet leuk genoeg voor vriendschap of relatie. Fijn dat jullie zo goed heel veel tijd samen kunnen doorbrengen.katkaatje schreef: ↑09-09-2020 12:47
Ik woon op zich ook graag alleen, maar gelukkig hebben man en ik een groot huis en een onafhankelijk leven. Dat scheelt wel. En we kunnen, - en dat had ik nooit verwacht -, ook heel goed heel veel tijd samen doorbrengen. Ik vind de meeste mensen stom en de enkelen die ik leuk vind, kan ik ook maar een maximale tijdsduur mee doorbrengen. Maar hem word ik tot nu toe nog nooit zat. Dat was voor mij ook een eye-opener en een teken dat dit wel eens een hele goede match zou kunnen zijn (in tegenstelling tot zijn voorgangers).
@Brilly: Dat iedereen maar kinderen mag krijgen verbaast mij ook erg. Zelf baren dan. Want voor adoptie moet je allerlei testen en keuringen door.
woensdag 9 september 2020 om 18:13
Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑09-09-2020 15:05Ja, best bizar he.
Ik ken door therapie/opnames wel leeftijdsgenoten, vrouwen, lotgenoten die dus wel gewoon willens en wetens hun kinderwens volgen en echt meer in de kreukels zijn dan ik momenteel (ik ben heel stabiel en balans waar ik blij mee ben en voor gevochten heb, maar weet dat een kind dat zou ontwrichten). En dat de hulpverlening dan roept; met de juiste hulp (als je het niet kan zonder hulp, heb ik al vraagtekens) en medicatie (weer vraagtekens) komt het vast goed, ga ervoor...
En als ik dan een kritische vraag stel, 'gun ik ze niks en snap ik niet waar ik het over heb want ze passen ook weleens op hun neefjes/nichtjes en dat gaat goed'
oke... dus die vragen houd ik bij me..
Heel knap hoe jij je hebt terug geknokt. Voor heel veel mensen is een kind krijgen gewoon een levensdoel op zich, hoe slecht ze er zelf ook voorstaan. Ik snap t ergens wel dat ze t willen ervaren. Het lijkt ook soms opgelegd, verwachtingen van ouders etc.
Mijn genen zijn niet bepaald goed dus ik heb nooit die druk ervaren gelukkig.
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
woensdag 9 september 2020 om 18:15
Ik ben 49 en zeer uitgesproken over mijn niet-bestaande kinderwens. Bedankt voor t welkomkoekie1980 schreef: ↑08-09-2020 23:13Altijd welkom hier
Ben je op een leeftijd dat mensen nog zeggen dat je nog wel verandert?
Of op moet schieten want de 35 nadert?
Of word je al met rust gelaten?
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
woensdag 9 september 2020 om 21:39
DerryGirl schreef: ↑09-09-2020 17:26Hoi allemaal, ik ben DG, getrouwd en geen kinderen. Daar hebben wij elkaar op uitgezocht destijds. Vanaf onze eerste date zijn we heel eerlijk geweest hierover. Ik ben ongeveer even oud als Redbulletje. Ik haar kinderen niet maar wel de ouders die niet opvoeden/corrigeren.
Kindergekrijs vind ik de hel, net als zwangere vrouwen die de hele tijd klagen (let op de nuance) en mensen die alleen nog maar over hun (klein) kinderen kunnen praten.
Ik had een leuke groep vriendinnen uit m'n studietijd en helaas hebben ze allemaal kinderen gekregen. Ik zie nu niemand meer. Heb t well lang geprobeerd maar t was geen doen. Alles ging over 'de kids'. Ook wanneer ik er iets van zei. Echt jammer. Ik ben niet de enige lees ik zo
Welkom alle nieuwe mensen die meeschrijven.
Jammer dat je je vriendinnen kwijt bent geraakt doordat ze alleen maar over kinderen kunnen praten.
Ik heb 2 mensen in mijn omgeving, het gaat vooral over hun kleinkinderen. Inclusief foto's. Ik ben iemand die altijd bereid is om naar iemand te luisteren en heb altijd belangstelling. Alleen merk ik dat ik er minder zin in heb. Het is too much. Ik neem afstand. Gelukkig heb ik wel andere vriendinnen die over andere dingen kunnen praten of die ze zelf niet hebben.
Ik hoop dat jij ook weer gelijkgestemden ontmoet.
woensdag 9 september 2020 om 22:51
Ik heb ontdekt dat vriendinnen op twee manieren het veel over hun kinderen kunnen hebben:
1) Pietje zit nu in groep 4 en hij heeft het daar helemaal niet naar zijn zin. Hij wordt gepest en dat is zo moeilijk voor hem. Maar het is zo’n lieve jongen en van de week maakte hij zo’n mooie tekening. Hij leer nu ook praten blablabla.
2) Pietje zit nu in groep 4 en ik vind het best lastig. Hij is erg ongelukkig en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik heb het er met school over gehad, maar die zeggen niks te zien. Ik vind het wel leuk dat hij nu echt goed praat en we gesprekjes kunnen voren. Dat maakt het een stuk gezelliger voor mij en handiger en blablablabla.
Vriendin 1 praat alleen maar over het kind. Dat vind ik niet interessant en haak ik snel op af. Vriendin 2 praat over zichzelf in relatie tot de taak waar ze voor staat. Ze zou het bij wijze van spreken ook over lastige situatie op het werk kunnen hebben, maar het gaat toevallig over haar kind. Dat vind ik veel interessanter. Want in weze hebben we het dan over haar en haar leven waar toevallig een kind een belangrijke rol in speelt. Bij vriendin 1 gaat het over het kind’s leven waarin de vriendin een soort figurant/toeschouwer lijkt te zijn. In elk geval niet het hoofdonderwerp van ons gesprek.
Ik merk dat ik dus (veel) over kinderen praten niet erg vind, zolang het maar over hun ervaringen ermee is en niet sec het leven van het kind en met wie ze wel of geen vriendjes hebben gemaakt.
Overigens ben ik ook wel wat vriendinnen kwijt geraakt hoor. Het is verdrietig, maar soms is het niet anders. Als je zulke andere interesses krijgt. Ik hoop dat sommigen weer terugkeren als de kinderen het huis uit zijn, maar dat zal vast niet (altijd) gebeuren. Is het wel gelukt nieuwe vrienden te maken?
1) Pietje zit nu in groep 4 en hij heeft het daar helemaal niet naar zijn zin. Hij wordt gepest en dat is zo moeilijk voor hem. Maar het is zo’n lieve jongen en van de week maakte hij zo’n mooie tekening. Hij leer nu ook praten blablabla.
2) Pietje zit nu in groep 4 en ik vind het best lastig. Hij is erg ongelukkig en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik heb het er met school over gehad, maar die zeggen niks te zien. Ik vind het wel leuk dat hij nu echt goed praat en we gesprekjes kunnen voren. Dat maakt het een stuk gezelliger voor mij en handiger en blablablabla.
Vriendin 1 praat alleen maar over het kind. Dat vind ik niet interessant en haak ik snel op af. Vriendin 2 praat over zichzelf in relatie tot de taak waar ze voor staat. Ze zou het bij wijze van spreken ook over lastige situatie op het werk kunnen hebben, maar het gaat toevallig over haar kind. Dat vind ik veel interessanter. Want in weze hebben we het dan over haar en haar leven waar toevallig een kind een belangrijke rol in speelt. Bij vriendin 1 gaat het over het kind’s leven waarin de vriendin een soort figurant/toeschouwer lijkt te zijn. In elk geval niet het hoofdonderwerp van ons gesprek.
Ik merk dat ik dus (veel) over kinderen praten niet erg vind, zolang het maar over hun ervaringen ermee is en niet sec het leven van het kind en met wie ze wel of geen vriendjes hebben gemaakt.
Overigens ben ik ook wel wat vriendinnen kwijt geraakt hoor. Het is verdrietig, maar soms is het niet anders. Als je zulke andere interesses krijgt. Ik hoop dat sommigen weer terugkeren als de kinderen het huis uit zijn, maar dat zal vast niet (altijd) gebeuren. Is het wel gelukt nieuwe vrienden te maken?
donderdag 10 september 2020 om 07:15
Ja dat is wel gelukt. Wat meer singles enzo.
Ik mis hen echter nog steeds. Vorig jaar heb ik nog een vriendschap laten verwateren omdat het nu alleen maar over de studerende kinderen ging die zo goed en zo knap zijn bla bla bla en toen moest ik luisteren naar verhalen over studenten sport en studieverenigingen en studentenverenigingen en kamerhuur ellende. Elkaar 5 uur gezien en ze heeft niet 1x gevraagd hoe het met ons ging. Ik begin dan wel uit mezelf maar je moet tegen een tsunami aan kindbagger vechten en daar was ik klaar mee. Ook spraken we vaak samen af voor een koffietje: altijd een kind mee. Daar heb ik toen meteen wat van gezegd : kreeg ik voortaan de mededeling 'ik neem XXX mee'. Ik zat net in een behandeltraject voor nare ziekte en ik wilde daarover praten zonder een 11- jarige e die steeds met chocomel zit te kloten ('kijkikkanheelhardbellenblazen'). Snapte ze niet. Erg vermoeiend.
We hebben het hier over vrouwen uit cat. 1 katkaatje.
Ik mis hen echter nog steeds. Vorig jaar heb ik nog een vriendschap laten verwateren omdat het nu alleen maar over de studerende kinderen ging die zo goed en zo knap zijn bla bla bla en toen moest ik luisteren naar verhalen over studenten sport en studieverenigingen en studentenverenigingen en kamerhuur ellende. Elkaar 5 uur gezien en ze heeft niet 1x gevraagd hoe het met ons ging. Ik begin dan wel uit mezelf maar je moet tegen een tsunami aan kindbagger vechten en daar was ik klaar mee. Ook spraken we vaak samen af voor een koffietje: altijd een kind mee. Daar heb ik toen meteen wat van gezegd : kreeg ik voortaan de mededeling 'ik neem XXX mee'. Ik zat net in een behandeltraject voor nare ziekte en ik wilde daarover praten zonder een 11- jarige e die steeds met chocomel zit te kloten ('kijkikkanheelhardbellenblazen'). Snapte ze niet. Erg vermoeiend.
We hebben het hier over vrouwen uit cat. 1 katkaatje.
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
donderdag 10 september 2020 om 09:06
Katkaatje, categorie 2 is sowieso prima mee om te gaan, om bijna alle onderwerpen.
DG, altijd vervelend als lange vriendschappen weg vallen. Je deelt toch een stuk verleden en dat is vaak erg fijn. En balen als het wegvalt.
DG, altijd vervelend als lange vriendschappen weg vallen. Je deelt toch een stuk verleden en dat is vaak erg fijn. En balen als het wegvalt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 10 september 2020 om 09:19
Dus jij gaf aan niet met kind af te willen spreken maar ze zette je toch voor 't blok? Ik had gewoon afgeappt en gezegd dat wanneer ze een keer tijd heeft om 1 op 1 af te spreken ze welkom was. Zulke vriendschappen ben je beter kwijt dan rijk.DerryGirl schreef: ↑10-09-2020 07:15Ja dat is wel gelukt. Wat meer singles enzo.
Ik mis hen echter nog steeds. Vorig jaar heb ik nog een vriendschap laten verwateren omdat het nu alleen maar over de studerende kinderen ging die zo goed en zo knap zijn bla bla bla en toen moest ik luisteren naar verhalen over studenten sport en studieverenigingen en studentenverenigingen en kamerhuur ellende. Elkaar 5 uur gezien en ze heeft niet 1x gevraagd hoe het met ons ging. Ik begin dan wel uit mezelf maar je moet tegen een tsunami aan kindbagger vechten en daar was ik klaar mee. Ook spraken we vaak samen af voor een koffietje: altijd een kind mee. Daar heb ik toen meteen wat van gezegd : kreeg ik voortaan de mededeling 'ik neem XXX mee'. Ik zat net in een behandeltraject voor nare ziekte en ik wilde daarover praten zonder een 11- jarige e die steeds met chocomel zit te kloten ('kijkikkanheelhardbellenblazen'). Snapte ze niet. Erg vermoeiend.
anoniem_109047 wijzigde dit bericht op 10-09-2020 09:22
2.88% gewijzigd
donderdag 10 september 2020 om 09:21
Herkenbaar. Optie 2 is idd prima te doen, het maakte mij ook nooit zoveel uit of ze nu over hun vriend, puber of baas klagen.katkaatje schreef: ↑09-09-2020 22:51Ik heb ontdekt dat vriendinnen op twee manieren het veel over hun kinderen kunnen hebben:
1) Pietje zit nu in groep 4 en hij heeft het daar helemaal niet naar zijn zin. Hij wordt gepest en dat is zo moeilijk voor hem. Maar het is zo’n lieve jongen en van de week maakte hij zo’n mooie tekening. Hij leer nu ook praten blablabla.
2) Pietje zit nu in groep 4 en ik vind het best lastig. Hij is erg ongelukkig en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik heb het er met school over gehad, maar die zeggen niks te zien. Ik vind het wel leuk dat hij nu echt goed praat en we gesprekjes kunnen voren. Dat maakt het een stuk gezelliger voor mij en handiger en blablablabla.
Vriendin 1 praat alleen maar over het kind. Dat vind ik niet interessant en haak ik snel op af. Vriendin 2 praat over zichzelf in relatie tot de taak waar ze voor staat. Ze zou het bij wijze van spreken ook over lastige situatie op het werk kunnen hebben, maar het gaat toevallig over haar kind. Dat vind ik veel interessanter. Want in weze hebben we het dan over haar en haar leven waar toevallig een kind een belangrijke rol in speelt. Bij vriendin 1 gaat het over het kind’s leven waarin de vriendin een soort figurant/toeschouwer lijkt te zijn. In elk geval niet het hoofdonderwerp van ons gesprek.
Ik merk dat ik dus (veel) over kinderen praten niet erg vind, zolang het maar over hun ervaringen ermee is en niet sec het leven van het kind en met wie ze wel of geen vriendjes hebben gemaakt.
Overigens ben ik ook wel wat vriendinnen kwijt geraakt hoor. Het is verdrietig, maar soms is het niet anders. Als je zulke andere interesses krijgt. Ik hoop dat sommigen weer terugkeren als de kinderen het huis uit zijn, maar dat zal vast niet (altijd) gebeuren. Is het wel gelukt nieuwe vrienden te maken?
