Bewust niet-werkende moeders?

quote:Eowynn_ schreef op 11 juli 2008 @ 10:58:

Elmira, dus je bent er niet voor je kinderen als je werkt?

Goh, weet ik dat ook weer.

Dit heb ik helemaal niet letterlijk gezegd, ik heb het als kind en puber best moeilijk gehad en dan was ik blij dat als ik thuis kwam mijn moeder er gewoon was en thee voor me zette etc. Als ze had gewerkt had ik moeten wachten tot 's avonds en dan was ze waarschijnlijk nog heel druk geweest. Daarmee veroordeel ik toch niet meteen mensen die het wel zo doen? Ik zeg alleen dat ik er erg blij mee was dat het bij mij zo is gegaan.

Heb altijd gewerkt en gestudeerd ook toen ik al moeder was. Toen de tweede zich aandiende dacht ik: zo en nu ga ik lekker even alleen mama zijn en verder niks. Kwam ik na een x aantal weken mezelf even tegen. Zwanger en al toch gesolliciteerd en jawel met dikke buik aangenomen en doorgewerkt tot 4 weken voor mijn bevalling. Sterker nog. ik heb een week voor mijn uitgerekende datum nog een voorlichting in elkaar gedraaid. Op papier welliswaar ik kon niet meer in de lijve aanwezigzijn. Al had ik het zo gedaan

Nadien ben ik na 10 weken was het geloof ik, met lood in de schoenen weer terug gegaan, wetende dat ik, en velen met mij, weggefuseerd zouden worden. Ik zou freelance bij hen blijven, maar in de praktijk zette dat toch de weinig zoden aan de dijk. Desalniettemin heb ik daar nog dik 2 jaar met plezier gewerkt en toen werd ik zwanger van kindje nummer 3 en zat het er toch echt niet meer in dat ik na mijn verlof terug kon komen. Ik vond het prima. Met 3 kinderen zou het toch aanpoten worden, daarna zouden we verder zien. Nou daarna wilde ik toch wel weer aan de bak. Ik heb nog ettelijke freelance dingetjes gedaan, tot ik dacht, genoeg ik genoeg ik wil verder, ik wil wat anders, ik ga weer naar school. En met dat ik die beslissing genomen had, een opleiding en dito stage plek had, werd mijn oudste dochter ziek. En zodoende zit ik nu alweer een jaar zonder werk. Maar wel met de fulltime zorg over haar ( en de andere 2 kindjes natuurlijk) hoewel het vanzelfsprekend is dat ik thuis ben voor haar. En fulltime stand-by, mis ik het werken, het leven buiten mijn gezin, elke dag ietsje meer. Respect vanuit mijn tenen voor elke thuisblijf mama die dit in hart en nieren is. Maar ik heb echt eigen tijd. Eigen volwassen tijd op niveau nodig om als volwaardig mens mee te draaien en mijn gezin vol overgave aan te kunnen. Noem me maar een slapjanes. Liever haasten om mijn kind te halen van de creche now and then, dan hele dagen het behang van de muren te kunnen kijken van ellende. Want fulltime blokkentorens bouwen, boekjes voorlezen en snotneuzen vegen, dat is echt niet wat ik voor ogen had toen ik kindjes kreeg. Ik ben gek op mijn kinderen, eerlijk waar, maar na een jaar 7 dagen in de week, 24 uur per dag enkel met hen bezig te zijn, mis ik het werken gewoon echt wel. En werken doe ik niet enkel voor het geld ( tuurlijk wel mede) maar vooral voor mezelf.

quote:Missdemeanor schreef op 11 juli 2008 @ 19:51:

Ik gaf al aan dat een dergelijke discussie net uitgebreid op de relatiepijler is geweest.

Wil je zeggen welk topic op de relatiepijler? Dan kan ik dat lezen (ik ben nu namelijk nieuwsgierig geworden en snap ook dat je geen zin hebt het nogmaals op te schrijven)

Bagheera, het topic over 'steek jij je handen in het vuur dat je partner...' (oid, weet zo even niet exact de titel meer) door BlijfGewoonBianca. Sterkte, het is een aardig lange discussie

quote:Missdemeanor schreef op 11 juli 2008 @ 20:07:

Bagheera, het topic over 'steek jij je handen in het vuur dat je partner...' (oid, weet zo even niet exact de titel meer) door BlijfGewoonBianca. Sterkte, het is een aardig lange discussie



Dank je wel!



(er is toch niets op tv, vanavond )

Mijn kinderen gaan overigens gewoon naar de bso die bij ons idd in de school zit en daar ben ikzelf altijd heel lyrisch over. Hoe leuk het er daar wel niet is, en wat ze er wel niet allemaal mogen etc etc. Je eigen houding maakt ook nogal verschil. Mijn kinderen zijn lange dagen gewend. Vanaf het begin gingen zij alle 3, 3 dagen naar de creche, en daarna vanaf 4 jaar, elke dag naar de overblijf en 3 dagen naar de bso. En ze vinden het leuk daar. En soms geen ruk aan. Zo is het leven.

Mijn zoon roept iedere ochtend dat hij écht niet naar de opvang wil. Om vervolgens als je hem op komt halen te roepen dat hij écht nog niet naar huis wil Wat moet je daar nou mee???



Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin ook zo mijn bedenkingen had tegen NSO. Maar het valt me in de praktijk ontzettend mee. Ze zitten in kleinere groepen dan op school, en qua leeftijd meer op elkaar afgestemd (school heeft combigroepen 1/2, met ook kinderen van 6 jaar. NSO heeft groepen 4 en 5 jaar; de 6jarigen zitten in een andere groep). Zijn vriendinnetje van school zit ook op de NSO, weliswaar andere groep maar met het opendeurenbeleid merken ze daar in de praktijk niets van. En ze kunnen doen en laten wat ze willen. Zoon speelt het liefst de hele middag buiten, en dat kan ook gewoon. Dus of hij nou thuis buiten speelt terwijl ik met een kop thee op de bank zit, of op de opvang terwijl ik aan het werk ben: hij merkt het verschil niet.

quote:Missdemeanor schreef op 11 juli 2008 @ 18:11:

[...]





Je hebt andere overtuigingen dan ik, want je geeft al aan dat een scheiding, zelfs al ga je er niet vanuit, een optie is.



Da's best, dat mag. Nogmaals: het lijkt me beter die discussie hier niet aan te gaan, want daar gaat het nu niet over. Ik kan het alleen niet laten even te reageren wanneer jij jouw overtuiging als waarheid op mij projecteert. Dat vind ik namelijk gewoon een beetje irritant.



Waar doe ik dat laatste? Ik heb het over mijn overtuiging niet gehad. Ik heb het over de realiteit, gewoon feiten dus, los van welk idealisme dan ook.



Voor mij is scheiden ook geen optie. Voor mij is het huwelijk een belofte om ècht bij elkaar te blijven, tot de dood je scheidt. Sowieso vind ik dat als je kinderen hebt, je niet uit elkaar zou mogen gaan. Ook al ben je niet getrouwd. Ik vind het krijgen van een kind en het aangaan van een huwelijk geen beslissingen die je lichtzinnig moet nemen, ik til daar echt heel zwaar aan. Beiden afzonderlijk en zeker de combinatie geven je de verplichting om bij elkaar te blijven. Hoe je het doet, doe je het maar, maar scheiden doe je niet. Punt.



Zoals ik al zei: jij kent mijn opvattingen hierover helemaal niet. Maar je kent de opvattingen van alle andere vrouwen, die dezelfde opvattingen hadden... tot hun man bij ze wegwilde... ook niet. Denk je werkelijk dat die er anders over dachten? Dacht het niet.



Ik hoop dat het mij niet gebeurt, want ik weet niet hoe ik dat zou moeten rijmen met mijn opvattingen hierover. Maar ik vind het getuigen van een verrekte arrogantie als je stelt dat het jou niet overkomt "want ik heb die opvatting nu eenmaal". En ik vind dat bovendien denigrerend naar de vrouwen die het wel is overkomen, ondanks diezelfde opvattingen.



Dat ik rekening houd met de mogelijkheid dat het kan gebeuren, zegt niets over mijn idealen, of dat ik "de optie openhoud". In tegendeel: ondanks mijn idealen, vind ik dat je in dit soort zaken gewoon realistisch moet zijn. Als het alleen om jezelf zou gaan, dat is tot daar aan toe. Maar als je man van de een op de andere dag beslist dat 'ie toch liever met een ander verder gaat, vind ik dat je het aan je kinderen verplicht bent om wél over dit scenario nagedacht te hebben. Niet omdat het een optie is, maar wel omdat het nu eenmaal realistisch is.

quote:La India schreef op 11 juli 2008 @ 14:57:

[...]



Op de kleuterschool wel,.denk je? Dat is groep 1 en 2 tegenwoordig en behalve kiezen of ze in de poppenhoek of een tekening gaan maken hoeven ze daar al helemaal niets.Niet waar. Al in groep 1 worden Cito-toetsen gemaakt/wordt er getoetst. Ze moeten 's ochtends een keuze maken waar ze gaan spelen en mogen niet zomaar wisselen, maar pas op een afgesproken tijdstip. Ze moeten gaan inzien dat als er al drie kindjes in de poppenhoek zijn, zij niet ook hun kaartje met foto bij die activiteit mogen ophangen. Ze moeten in de kring zitten en hun mond houden als een ander kindje iets vertelt,, ze moeten tekenen, ze moeten echt al van alles, ook al gaat het meestal spelenderwijs.

Dat is toch niet nieuw? Toen ik op de kleuterschool zat, waren er ook al dat soort activiteiten hoor. Moesten we ook geconcentreerd werkjes doen enzo. Het is daar geen peuterspeelzaal!

quote:qwertu schreef op 11 juli 2008 @ 22:32:

Dat is toch niet nieuw? Toen ik op de kleuterschool zat, waren er ook al dat soort activiteiten hoor. Moesten we ook geconcentreerd werkjes doen enzo. Het is daar geen peuterspeelzaal!Op wie reageer jij nu?

Mijn kinderen zijn nooit naar en peuterspeelzaal geweest dus daar kan ik het niet mee vergelijken. Maar op de creche hebben ze toch ook vaste patronen en regels? Daar wordt toch op de peutergroep toch ook niet de hele dag door elkaar gescheeuwd. Als daar de muziekjuf of de bewegingskriebels juf komt wordt er toch ook spelenderwijs iets gedaan en geleerd. Liedjes gezongen met elkaar, een broodje gegeten, iets gedronken. Dan is het toch ook niet de bedoeling dat je aanschuift wanneer het jou uitkomt,...?



Natuurlijk zijn er verschillen tussen creche en school maar om nou te roepen dat daar de bso ( wie schreef het ookal weer van die 6 uur in de week,...) echt met geen mogelijkheid achteraan past want de indrukken zijn niet te overzien in groep 1,...tjsa,...die ervaring heb ik dus helemaal niet.

een belofte is bindend zolang ie niet wordt gebroken

Niet voor iedereen is het verbreken van een belofte een optie, meds.



Qwertu, jammer dat je het als zo'n arrogante houding ten opzichte van andere vrouwen opvat. Zo zie ik het helemaal niet, zo voel ik het ook helemaal niet. Het is een zeer persoonlijke kijk op onshuwelijk, samen met mijn man. En als iemand zich er door aangevallen zou voelen, is dat zeker niet vanuit mij de bedoeling geweest en zou me dat zeer spijten.



Maar om nog even op jouw laatste opmerking in te gaan: Los van mijn opvattingen over het huwelijk (want daarover kunnen we, in mijn ogen, als je echt in discussie wilt, beter verplaatsen naar een topic waar dezelfde discussie al tot in den treure is gevoerd): Zelfs als ik er ooit alleen voor zou komen te staan met de kinderen, dan zou ik me uitstekend kunnen redden en voor hen kunnen zorgen. Maak je daar maar geen zorgen over, ik neem mijn moederschap en de daarbij horende zorgtaken uiterst serieus.

MissD, ik snap je. Ik heb het ook ongeveer zo geregeld.



(Ja, thuisblijfmoeder, nee, niet uit diepgewortelde overtuiging,maar omdat het zo liep en omdat ik het leuk vind, en ja, wij blijven altijd bij elkaar, nee, dat is niet naief, en ja, mocht het onverhoopt misgaan dan sta ik financieel zo sterk dat ik rustig de tijd heb om werk te vinden. En dat vind ik dan ook, dat werk, omdat ik slim genoeg ben en ook kàn werken)

Ik vind de 'nadenkplicht' trouwens wel grappig: wat nou als je er oer nadenkt en tot de conclusie komt dat je geen idee hebt hoe je dat moet gaan doen en dat je dat later wel ziet? Is dat genoeg?



Of moet je meteen een spaardeposito regelen ('Goedemiddag, meneer Bank, ik kom een scheidingsdeposito openen' "Dat is goed, mevrouw, bent u al bij de notaris geweest voor de praktische kant van de zaak?") Want dan denk ik dat er op dit forum bijna niemand voldoet aan die eisen