Kinderen
alle pijlers
Borstvoedingsvraag aan ingeleide vrouwen.
dinsdag 10 juni 2008 om 15:53
Even mijn eigen topic omhoog gehaald. Ik ben inmiddels 29 weken in verwachting van nummer 2 en het is al bekend dat ik met 38 weken óf ingeleid óf keizergesneden ga worden.
Weer geen weeën en oxytocine dus. Nu weer geen zichtbare aders. Maar ook geen kind met medische indicatie die meteen kunstgevoed hoeft te worden.
Wat ik eigenlijk zoek is iemand met een glazen bol die mij kan vertellen wat ik kan verwachten van de borstvoeding deze keer.
En ik wil graag weten wat jullie zouden doen.
1. Hoe kan ik het opstarten (waar ik eigenlijk helemaal niet in geloof, maar ik wil het toch proberen voor mijn eigen gemoedsrust) van de borstvoeding het beste aanpakken?
1a Moet ik behalve aanleggen ook meteen beginnen met kolven?
1b Hoe vaak?
1c Meteen vanaf het begin alle dom periodon en neusspray gebruiken?
1d Hoe lang moet ik de voeding de kans geven om op gang te komen?
Ik zit erg met deze vragen in mijn maag. Het stuit me ook tegen de borst ( ) om mijn kindje moedwillig geen eten te geven, de eerste dagen. (Zo voelt het - aangezien ik ervan uitga dat ik nu weer geen melk produceer).
Ohja, en túúrlijk ga ik nog een afspraak maken met lactatiekundige in het ziekenhuis, nog voor de bevalling. Die schijnt erg fijn te zijn en is dus ook in de buurt.
Iemand? Help?
Dag moeders,
Mijn bevalling was een rommeltje, de eerste 5 centimeter ontsluiting heb ik niet gevoeld, paar dagen over gedaan. Daarna zijn mijn vliezen handmatig gebroken door de vk (ik was 41w1d) en kon het feest beginnen.
Dacht ik...maar mijn lijf snapte er niets van, mijn weeën deden (behalve @#$%pijn) helemaal niets. Dus ben ik aan het infuus gegaan. Na enige uren persweeën tegenhouden had ik genoeg ontsluiting, waarna het infuus uitging. Helaas hielden mijn persweeën er toen ook mee op. Met wilskracht, twee zusters, mijn man en een gyneacoloog met een vacuümpomp is mijn zoon er uiteindelijk een half uurtje later toch gekomen.
Toen ik mijn zoon tweeënhalf uur later (hij had geen topstart, maar er verder weinig last van gehad, goddank) zag, had hij al gegeten. Medisch, dus kunstvoeding. Ik hem ook meteen aangelegd, deed hij prima. Ook ben ik begonnen met kolven.
Toen ik nog zwanger was, heb ik de Medela In Style advanced gekocht. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om zo op mijn gemakje borstvoeding te kunnen geven. Ik wilde dat een jaar volhouden. Ik was een redelijke borstvoedingsmaffioso, bij de opmerking 'Ik ga het wel proberen' had ik al zoiets van: 'Hoezo proberen??? Dat is iets wat je DOET'. Helemaal klaar ervoor dus.
In ieder geval, na een paar dagen mocht mijn zoon naar huis. Het aanleggen ging nog prima, maar hij kreeg toen bij elke voeding nog kv. Het kolven lukte nog niet, maar dat hoorde je vaker. Ook had ik geen stuwing gehad. Toen mijn zoon thuis was, huilde hij alleen nog maar van de honger, was hij teveel afgevallen en werd hij zeer boos op mijn borst. Geen melk. Kan gebeuren, doen we er een week over in plaats van twee dagen om de boel op gang te brengen.
Mijn zoon kreeg vingervoeding, ik kolfde iedere drie uur. Lactatiekundige ingeschakeld. Brandnetelthee, bietensap, neusspray, anijs, massage, volledige bedrust, ontspannen (haha) dom peridon, voetreflex (op een gegeven moment ga je best ver...) ALLES geprobeerd. En niets. De lactatiekundige zei dat ik met deze kunstgrepen een liter melk zou moeten hebben en dat ze het ook niet wist. Dus ben ik (nog een week later) gestopt.
Inmiddels is mijn zoon vijf maanden en hij doet het prima met kunstvoeding. Ik dacht dat ik het ook wel redelijk verwerkt had, maar ik zit er nu nog bij te huilen.
Nou is mijn vraag, in een ander topic las ik dat je geen oxytocine aanmaakt als je bevalling niet vanzelf begint. Oxytocine heb je ook nodig bij de borstvoeding.
Dus: hebben moeders met een ingeleide bevalling dan ook zo'n moeite gehad met de borstvoeding? Of is dat óók al niet de reden?
Weer geen weeën en oxytocine dus. Nu weer geen zichtbare aders. Maar ook geen kind met medische indicatie die meteen kunstgevoed hoeft te worden.
Wat ik eigenlijk zoek is iemand met een glazen bol die mij kan vertellen wat ik kan verwachten van de borstvoeding deze keer.
En ik wil graag weten wat jullie zouden doen.
1. Hoe kan ik het opstarten (waar ik eigenlijk helemaal niet in geloof, maar ik wil het toch proberen voor mijn eigen gemoedsrust) van de borstvoeding het beste aanpakken?
1a Moet ik behalve aanleggen ook meteen beginnen met kolven?
1b Hoe vaak?
1c Meteen vanaf het begin alle dom periodon en neusspray gebruiken?
1d Hoe lang moet ik de voeding de kans geven om op gang te komen?
Ik zit erg met deze vragen in mijn maag. Het stuit me ook tegen de borst ( ) om mijn kindje moedwillig geen eten te geven, de eerste dagen. (Zo voelt het - aangezien ik ervan uitga dat ik nu weer geen melk produceer).
Ohja, en túúrlijk ga ik nog een afspraak maken met lactatiekundige in het ziekenhuis, nog voor de bevalling. Die schijnt erg fijn te zijn en is dus ook in de buurt.
Iemand? Help?
Dag moeders,
Mijn bevalling was een rommeltje, de eerste 5 centimeter ontsluiting heb ik niet gevoeld, paar dagen over gedaan. Daarna zijn mijn vliezen handmatig gebroken door de vk (ik was 41w1d) en kon het feest beginnen.
Dacht ik...maar mijn lijf snapte er niets van, mijn weeën deden (behalve @#$%pijn) helemaal niets. Dus ben ik aan het infuus gegaan. Na enige uren persweeën tegenhouden had ik genoeg ontsluiting, waarna het infuus uitging. Helaas hielden mijn persweeën er toen ook mee op. Met wilskracht, twee zusters, mijn man en een gyneacoloog met een vacuümpomp is mijn zoon er uiteindelijk een half uurtje later toch gekomen.
Toen ik mijn zoon tweeënhalf uur later (hij had geen topstart, maar er verder weinig last van gehad, goddank) zag, had hij al gegeten. Medisch, dus kunstvoeding. Ik hem ook meteen aangelegd, deed hij prima. Ook ben ik begonnen met kolven.
Toen ik nog zwanger was, heb ik de Medela In Style advanced gekocht. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om zo op mijn gemakje borstvoeding te kunnen geven. Ik wilde dat een jaar volhouden. Ik was een redelijke borstvoedingsmaffioso, bij de opmerking 'Ik ga het wel proberen' had ik al zoiets van: 'Hoezo proberen??? Dat is iets wat je DOET'. Helemaal klaar ervoor dus.
In ieder geval, na een paar dagen mocht mijn zoon naar huis. Het aanleggen ging nog prima, maar hij kreeg toen bij elke voeding nog kv. Het kolven lukte nog niet, maar dat hoorde je vaker. Ook had ik geen stuwing gehad. Toen mijn zoon thuis was, huilde hij alleen nog maar van de honger, was hij teveel afgevallen en werd hij zeer boos op mijn borst. Geen melk. Kan gebeuren, doen we er een week over in plaats van twee dagen om de boel op gang te brengen.
Mijn zoon kreeg vingervoeding, ik kolfde iedere drie uur. Lactatiekundige ingeschakeld. Brandnetelthee, bietensap, neusspray, anijs, massage, volledige bedrust, ontspannen (haha) dom peridon, voetreflex (op een gegeven moment ga je best ver...) ALLES geprobeerd. En niets. De lactatiekundige zei dat ik met deze kunstgrepen een liter melk zou moeten hebben en dat ze het ook niet wist. Dus ben ik (nog een week later) gestopt.
Inmiddels is mijn zoon vijf maanden en hij doet het prima met kunstvoeding. Ik dacht dat ik het ook wel redelijk verwerkt had, maar ik zit er nu nog bij te huilen.
Nou is mijn vraag, in een ander topic las ik dat je geen oxytocine aanmaakt als je bevalling niet vanzelf begint. Oxytocine heb je ook nodig bij de borstvoeding.
Dus: hebben moeders met een ingeleide bevalling dan ook zo'n moeite gehad met de borstvoeding? Of is dat óók al niet de reden?
zaterdag 17 januari 2009 om 00:04
Waar dat oergevoel bij mij vandaan komt? Ik vind borstvoeding een logisch vervolg op de zwangerschap, het is een natuurlijk iets en ik vind het heerlijk om m'n kindje zo dichtbij me te hebben. Een fles zit er dan toch tussen. Nu wil mijn dochter mij aanraken als ze drinkt, bij een fles wilde ze altijd de fles aanraken/vasthouden.
Als bewezen zou worden dat flesvoeding duidelijk beter is dan borstvoeding, dan zou ik voor flesvoeding kiezen. Niet vanuit mijn gevoel, maar vanuit mijn verstand.
Ik heb trouwens niet echt negaties associaties bij flesvoeding, tenminste, ik weet dat het ook heel goed is enzo. Ik zie het ook absoluut niet als slecht, maar alleen net íetsjes minder dan borstvoeding. Gevoelsmatig zou ik er moeite mee hebben als ik flesvoeding zou moeten geven. Ik zeg altijd wel tegen anderen dat als de borstvoeding niet lukt flesvoeding ook gewoon heel goed is en dat is ook zo. Maar ik kan me goed voorstellen als het toch anders voelt.
Nou ja, jullie snappen me wel denk ik. Ik kom niet zo heel goed uit m'n woorden, het is bedtijd namelijk .
Als bewezen zou worden dat flesvoeding duidelijk beter is dan borstvoeding, dan zou ik voor flesvoeding kiezen. Niet vanuit mijn gevoel, maar vanuit mijn verstand.
Ik heb trouwens niet echt negaties associaties bij flesvoeding, tenminste, ik weet dat het ook heel goed is enzo. Ik zie het ook absoluut niet als slecht, maar alleen net íetsjes minder dan borstvoeding. Gevoelsmatig zou ik er moeite mee hebben als ik flesvoeding zou moeten geven. Ik zeg altijd wel tegen anderen dat als de borstvoeding niet lukt flesvoeding ook gewoon heel goed is en dat is ook zo. Maar ik kan me goed voorstellen als het toch anders voelt.
Nou ja, jullie snappen me wel denk ik. Ik kom niet zo heel goed uit m'n woorden, het is bedtijd namelijk .
zaterdag 17 januari 2009 om 00:46
Ik denk toch dat het door die opgewekte bevalling komt voor een groot gedeelte althans. Ik beval erg gemakkelijk, maar mijn tweede kindje was heel erg geel. Zij nam niks van mij af en werd door het ziekenhuis met de fles gevoerd, ik was op zondag bevallen, mijn kind nam niks, die sliep alleen maar, donderdag erna had ik vreselijke stuwing, heb ik eindelijk een kolf gekregen van een sympatieke verpleegster die zelf bv had gegeven. Vrijdag dronk mijn dochter zelf een beetje, en zaterdags mocht ik naar huis omdat ze niet meer geel was.
Toen had ik haar dus nog maar 1x gevoed zelf, ik kreeg een papiertje mee van het ziekenhuis voor fv. Ik ben toen gewoon eigenwijs haar zelf gaan aanleggen, ik voelde gewoon de melk eruit stromen, bv als zij dronk aan de ene tiet, dan stroomde de andere ook. Uiteindelijk 6 maanden volledig kunnen voeden.
Dus wat ik hier allemaal lees, van kind zo vaak aanleggen dat is bij mij helemaal niet gebeurd. Ik denk dat het gewoon aan de hormonen ligt en dat je daar zelf weinig invloed op kunt uitoefenen.
Toen had ik haar dus nog maar 1x gevoed zelf, ik kreeg een papiertje mee van het ziekenhuis voor fv. Ik ben toen gewoon eigenwijs haar zelf gaan aanleggen, ik voelde gewoon de melk eruit stromen, bv als zij dronk aan de ene tiet, dan stroomde de andere ook. Uiteindelijk 6 maanden volledig kunnen voeden.
Dus wat ik hier allemaal lees, van kind zo vaak aanleggen dat is bij mij helemaal niet gebeurd. Ik denk dat het gewoon aan de hormonen ligt en dat je daar zelf weinig invloed op kunt uitoefenen.
zaterdag 17 januari 2009 om 03:59
zaterdag 17 januari 2009 om 07:45
zaterdag 17 januari 2009 om 09:49
Als ik het hier zo eens terug lees, zijn het vooral de vrouwen waarbij de bevalling niet zelf op gang kwam en die na 42 weken werden ingeleid, waarbij de bv niet lekker liep. De vrouwen die om medische redenen eerder werden ingeleid, lijken het probleem toch minder gehad te hebben. Logisch wel: als je bij 38 weken wordt ingeleid, dan zou het prima kunnen dat je lijf de bevalling wel vanzelf was gestart (en je dus voldoende oxytocine aanmaakt) als je langer had gewacht.
Ik geloof dus wel in het verband, ook al is het nog niet bewezen!
(ik speel trouwens wel vals, want ik heb wel degelijk stuwing gehad, 5 dagen na de bevalling, alleen bij mij speelde een onwillige dochter ook een grote rol)
Wat betreft het gevoel volg ik Snoopy's redenatie wel. Maar ik vind ook dat je het wel los moet laten als het niet gaat.
Ik geloof dus wel in het verband, ook al is het nog niet bewezen!
(ik speel trouwens wel vals, want ik heb wel degelijk stuwing gehad, 5 dagen na de bevalling, alleen bij mij speelde een onwillige dochter ook een grote rol)
Wat betreft het gevoel volg ik Snoopy's redenatie wel. Maar ik vind ook dat je het wel los moet laten als het niet gaat.
zaterdag 17 januari 2009 om 10:00
ik heb niet het hele topic gelezen, maar herken het wel een beetje, hier ook ingeleid maar met 40 weken. Start ging moeizaam mede omdat dochterlief ook kunstvoeding kreeg (ivm bloedsuikers) en daarna zoiets had van mooie boel uit die van jou komen niks, maar hier hielp het kolven wel waardoor de productie op gang kwam en ik uiteindelijk 2 dagen later dan normaal ook stuwing kreeg, en daarna geen problemen meer gehad. Ik ben bang dat je gewoon een heleboel pech hebt gehad, wees lief voor jezelf, je hebt alles geprobeerd, en daarna de enige keuze gemaakt.
zaterdag 17 januari 2009 om 12:56
1e kind: ingeleid en uiteindelijk ks. BV kwam eerst niet goed op gang, dus lactatiekundige ingeschakeld, na een kolfschema kwam de boel goed op gang en ik heb dochter bijna 6 maanden volledig gevoed.
2e kind: natuurlijke bevalling, bv kwam weer niet goed op gang, o.a. doordat dochter alleen met tepelhoedje dronk, na 2,5 week aanmodderen overgestapt op fv. Ik voelde me in het begin wel rot hierover, maar ik was helemaal op van het dag en nacht aanleggen en kon de energie niet opbrengen om ook nog eens te gaan kolven, zeker omdat ik ook nog een dochter van 20 maanden rond had lopen.
Dus of het niet op gang van de bv komt door een ingeleide bevalling betwijfel ik, ik denk dat het echt met hormonen te maken heeft. Ik heb bijv. beide keren geen stuwing gehad.
Overigens is het echt niet erg als een gezonde baby met een normaal geboortegewicht de eerste dagen geen voeding krijgt hoor, ze hebben van nature genoeg reserves om even zonder te kunnen, dus kv hoeft echt niet gelijk gegeven te worden de eerste dag.
2e kind: natuurlijke bevalling, bv kwam weer niet goed op gang, o.a. doordat dochter alleen met tepelhoedje dronk, na 2,5 week aanmodderen overgestapt op fv. Ik voelde me in het begin wel rot hierover, maar ik was helemaal op van het dag en nacht aanleggen en kon de energie niet opbrengen om ook nog eens te gaan kolven, zeker omdat ik ook nog een dochter van 20 maanden rond had lopen.
Dus of het niet op gang van de bv komt door een ingeleide bevalling betwijfel ik, ik denk dat het echt met hormonen te maken heeft. Ik heb bijv. beide keren geen stuwing gehad.
Overigens is het echt niet erg als een gezonde baby met een normaal geboortegewicht de eerste dagen geen voeding krijgt hoor, ze hebben van nature genoeg reserves om even zonder te kunnen, dus kv hoeft echt niet gelijk gegeven te worden de eerste dag.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:09
Ik ben zes maanden geleden ook ingeleid, omdat mijn dochtertje met 42 weken en twee dagen nog totaal geen aanstalten maakte om de wereld buiten de baarmoeder te gaan bekijken.
Ook mijn lichaam maakte geen oxytocine aan.
Een dag later ben ik bevallen en
toen ze op mijn buik gelegd werd, kroop ze omhoog en legde zichzelf aan. De paar dagen daarna kwam ze zo ongeveer elke twee uur, de borstvoeding kwam goed op gang. Nu, zes maanden later, drinkt ze nog steeds drie keer per dag.
Als ik jou was, zou ik het twee weken proberen of in ieder geval tijd dat de kraamverzorgende er is, of man/vriend nog niet werkt, of dat je andere hulp hebt.
Dan heb je nog echte rust om ervoor te gaan. Ik kan me voorstellen dat er daarna niet veel meer van terecht komt als je nog een kind hebt rondlopen.
Heel veel succes!
Ook mijn lichaam maakte geen oxytocine aan.
Een dag later ben ik bevallen en
toen ze op mijn buik gelegd werd, kroop ze omhoog en legde zichzelf aan. De paar dagen daarna kwam ze zo ongeveer elke twee uur, de borstvoeding kwam goed op gang. Nu, zes maanden later, drinkt ze nog steeds drie keer per dag.
Als ik jou was, zou ik het twee weken proberen of in ieder geval tijd dat de kraamverzorgende er is, of man/vriend nog niet werkt, of dat je andere hulp hebt.
Dan heb je nog echte rust om ervoor te gaan. Ik kan me voorstellen dat er daarna niet veel meer van terecht komt als je nog een kind hebt rondlopen.
Heel veel succes!
zaterdag 17 januari 2009 om 13:32
Bewonderingswaardig hoor, dat je zo ontzettend veel uit de kast hebt getrokken om de borstvoeding te laten slagen bij je eerste!!
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met een lactatiekundige. Hopelijk kan zij jou strakjes goed begeleiden.
Ik ben ook pro-borstvoeding (geef nu zelf 15 maanden), maar zie flesvoeding wel als een goed alternatief. Als je gevoel zegt dat je moedermelk wilt geven en ondanks alle trucs lukt dat dit keer weer niet, is dan het moedermelknetwerk niet iets voor jou?
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met een lactatiekundige. Hopelijk kan zij jou strakjes goed begeleiden.
Ik ben ook pro-borstvoeding (geef nu zelf 15 maanden), maar zie flesvoeding wel als een goed alternatief. Als je gevoel zegt dat je moedermelk wilt geven en ondanks alle trucs lukt dat dit keer weer niet, is dan het moedermelknetwerk niet iets voor jou?
zaterdag 17 januari 2009 om 14:03
Hoi Pixymama,
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelde en voelt. Als je maffioso bent en het lukt niet, dik balen is dat! Ik wilde idd net als Appeltje het moedermelknetwerk aan je aanraden. Misschien voelt dat voor jou beter dan kv?
Ik ben ook ingeleid, wegens langdurig gebroken vliezen met een infuus. De bv kwam gewoon op gang. Het verliep niet probleemloos, maar dat had meer met verkeerd aanleggen te maken. Wat is de reden dat je nu al weet dat je wordt ingeleid cq keizergesneden?
Ik was/ben zelf ook redelijk maffia, maar mijn beginperiode bv heeft me wel wat genuanceerder gemaakt. Zo is het algemeen geldende advies dat je geen kv in huis zou moeten hebben om te voorkomen dat er al te makkelijk kv gegeven wordt. Wij hebben júíst kv gekocht voor de kraamweek, want dat gaf mij rust. Het gaf mij rust dat Minismollie niet zou verhongeren als het om wat voor reden niet lukte. Het aanleggen was behoorlijk moeizaam in het begin en wij hebben altijd voor de nacht een flesje kv voorbereid, voor de zekerheid. Voor we gingen slapen maakten we samen een afspraak: "we gaan x minuten aan de slag met het aanleggen, ligt ze dan niet aan de borst te drinken dan krijgt ze kv met een spuitje." En dat werkte voor ons echt ideaal. Soms had ze zo'n ontzettende honger dat ze gewoon geen geduld meer had om even fatsoenlijk aangelegd te worden. Soms na 7cc kv kwam ze tot rust en dronk ze uiteindelijk alsnog bij mij. Allemaal niet volgens de "bv-regels" maar boeie, het werkte bij ons.
Fleur, wat balen dat je je er nog altijd rot onder voelt.
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelde en voelt. Als je maffioso bent en het lukt niet, dik balen is dat! Ik wilde idd net als Appeltje het moedermelknetwerk aan je aanraden. Misschien voelt dat voor jou beter dan kv?
Ik ben ook ingeleid, wegens langdurig gebroken vliezen met een infuus. De bv kwam gewoon op gang. Het verliep niet probleemloos, maar dat had meer met verkeerd aanleggen te maken. Wat is de reden dat je nu al weet dat je wordt ingeleid cq keizergesneden?
Ik was/ben zelf ook redelijk maffia, maar mijn beginperiode bv heeft me wel wat genuanceerder gemaakt. Zo is het algemeen geldende advies dat je geen kv in huis zou moeten hebben om te voorkomen dat er al te makkelijk kv gegeven wordt. Wij hebben júíst kv gekocht voor de kraamweek, want dat gaf mij rust. Het gaf mij rust dat Minismollie niet zou verhongeren als het om wat voor reden niet lukte. Het aanleggen was behoorlijk moeizaam in het begin en wij hebben altijd voor de nacht een flesje kv voorbereid, voor de zekerheid. Voor we gingen slapen maakten we samen een afspraak: "we gaan x minuten aan de slag met het aanleggen, ligt ze dan niet aan de borst te drinken dan krijgt ze kv met een spuitje." En dat werkte voor ons echt ideaal. Soms had ze zo'n ontzettende honger dat ze gewoon geen geduld meer had om even fatsoenlijk aangelegd te worden. Soms na 7cc kv kwam ze tot rust en dronk ze uiteindelijk alsnog bij mij. Allemaal niet volgens de "bv-regels" maar boeie, het werkte bij ons.
Fleur, wat balen dat je je er nog altijd rot onder voelt.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zaterdag 17 januari 2009 om 15:30
quote:layla1969 schreef op 17 januari 2009 @ 12:56:
Overigens is het echt niet erg als een gezonde baby met een normaal geboortegewicht de eerste dagen geen voeding krijgt hoor, ze hebben van nature genoeg reserves om even zonder te kunnen, dus kv hoeft echt niet gelijk gegeven te worden de eerste dag.Dit gaat echt niet altijd op. Mijn dochter had vanaf dag 2 echt veel honger en schreeuwde moord en brand omdat er echt geen druppel uit mijn borsten kwam. Pas na 10 cc kv kwam ze tot rust, en dat meerdere keren per dag. Je kan dan wel heel stug volhouden en geen kv geven, maar dan zit je dus met een pasgeboren kind dat de hele dag huilt. Ook niet leuk!
Overigens is het echt niet erg als een gezonde baby met een normaal geboortegewicht de eerste dagen geen voeding krijgt hoor, ze hebben van nature genoeg reserves om even zonder te kunnen, dus kv hoeft echt niet gelijk gegeven te worden de eerste dag.Dit gaat echt niet altijd op. Mijn dochter had vanaf dag 2 echt veel honger en schreeuwde moord en brand omdat er echt geen druppel uit mijn borsten kwam. Pas na 10 cc kv kwam ze tot rust, en dat meerdere keren per dag. Je kan dan wel heel stug volhouden en geen kv geven, maar dan zit je dus met een pasgeboren kind dat de hele dag huilt. Ook niet leuk!
dinsdag 27 januari 2009 om 23:11
quote:elska schreef op 17 januari 2009 @ 15:30:
[...]
Dit gaat echt niet altijd op. Mijn dochter had vanaf dag 2 echt veel honger en schreeuwde moord en brand omdat er echt geen druppel uit mijn borsten kwam. Pas na 10 cc kv kwam ze tot rust, en dat meerdere keren per dag. Je kan dan wel heel stug volhouden en geen kv geven, maar dan zit je dus met een pasgeboren kind dat de hele dag huilt. Ook niet leuk!Het is niet leuk, maar het is verder niet ongezond. Mijn oudste dochter is in het begin ook vingergevoed met kv in het zh. Ze had ook een erg hoog geboortegewicht (4515) en dan hebben ze vaak meer behoefte aan voeding heb ik me laten vertellen.
[...]
Dit gaat echt niet altijd op. Mijn dochter had vanaf dag 2 echt veel honger en schreeuwde moord en brand omdat er echt geen druppel uit mijn borsten kwam. Pas na 10 cc kv kwam ze tot rust, en dat meerdere keren per dag. Je kan dan wel heel stug volhouden en geen kv geven, maar dan zit je dus met een pasgeboren kind dat de hele dag huilt. Ook niet leuk!Het is niet leuk, maar het is verder niet ongezond. Mijn oudste dochter is in het begin ook vingergevoed met kv in het zh. Ze had ook een erg hoog geboortegewicht (4515) en dan hebben ze vaak meer behoefte aan voeding heb ik me laten vertellen.
dinsdag 27 januari 2009 om 23:55
Fleur, dat zijn ook de hormonen volgens mij. Zelfs ik heb overwogen om "meer" te doen toen Qtie ermee stopte. Pure waanzin in mijn ogen, net zoals de hele onderneming an sich al waanzin was. Maar ja, je neemt een stel hormonen, een goeie portie schuldgevoel, je klutst die twee lekker door mekaar zodat de hormonen nóg meer vat krijgen op je schuldgevoel en voilá: daar is het gevoel dat je méér had kunnen doen.
Het is niet waar. Je hebt gedaan wat je kon en wat je op dat moment verstandig leek, net zoals je nu doet wat je kunt en wat je op dít moment verstandig lijkt. En blijkbaar is dat: stoppen met pappen en nathouden. Daar hoef jij je echt geen seconde rot om te voelen hoor. Jouw kinderen hebben in een ander opzicht al een hoofdprijs en dat is jou als moeder. Steek maar lekker je tijd in het verdiepen van je relatie met je mooie meiden. Wat jij binnen die relatie met je borsten doet, doet voor hun verder niet ter zake.
-je voor jou.
Het is niet waar. Je hebt gedaan wat je kon en wat je op dat moment verstandig leek, net zoals je nu doet wat je kunt en wat je op dít moment verstandig lijkt. En blijkbaar is dat: stoppen met pappen en nathouden. Daar hoef jij je echt geen seconde rot om te voelen hoor. Jouw kinderen hebben in een ander opzicht al een hoofdprijs en dat is jou als moeder. Steek maar lekker je tijd in het verdiepen van je relatie met je mooie meiden. Wat jij binnen die relatie met je borsten doet, doet voor hun verder niet ter zake.
-je voor jou.
woensdag 28 januari 2009 om 12:55
quote:fleurtje schreef op 27 januari 2009 @ 23:39:
Hoe zeer ik het ook probeer te relativeren, ik blijf me er rot over voelen. Blijf het gevoel houden dat ik méér had kunnen doen.
Jee, Fleur, dat lijkt mij nou juist niet. Volgens mij heb jij werkelijk alles gedaan wat je kon, waarschijnlijk heb jij er meer in geïnvesteerd dan ik (en ik ben eigenlijk stiekum maffia) had gedaan.
Maar ik kan me wel voorstellen dat je je kut onder voelt.
Hoe zeer ik het ook probeer te relativeren, ik blijf me er rot over voelen. Blijf het gevoel houden dat ik méér had kunnen doen.
Jee, Fleur, dat lijkt mij nou juist niet. Volgens mij heb jij werkelijk alles gedaan wat je kon, waarschijnlijk heb jij er meer in geïnvesteerd dan ik (en ik ben eigenlijk stiekum maffia) had gedaan.
Maar ik kan me wel voorstellen dat je je kut onder voelt.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 28 januari 2009 om 18:49
Grijpt mij best aan dit
Ik ben met 38 weken ivm zwangerschapdiabetes ingeleid.
Deze inleiding is mislukt omdat zoonlief absoluut geen zin had om in te dalen.
Het werd na 2 lange dagen dus uiteindelijk een keizersnede
(punt 1 wat me dwars zit, want ik had er geen rekening meegehouden en heb niet het gevoel dat ik bevallen ben)
In het ziekenhuis hebben we vier dagen geprobeerd om hem bij mij te leren drinken.
Helaas lukte dit niet omdat mijn productie niet opgang kwam (volgens de verpleging/gyneacologe door de inleiding/keizersnede)
Daarnaast bleek mijn zoon hardnekkig iets met zijn tongetje te doen waardoor hij niet goed kon zuigen.
(punt 2 wat mij dwars zit, want ik had heel graag bv willen geven)
Ook kwamen 2 verpleegsters onafhankelijk van elkaar met de mededeling dat ik 'te blanke tepels' had en dat mijn zoon die niet goed kon zien en daarom niet goed kon drinken. Iemand ooit van gehoord??
Ik ben hier erg verdrietig over geweest (en nog). Voelde me mislukt; en niet 'normaal' kunnen bevallen èn geen bv kunnen geven.
Gelukkig heeft mijn vlk bij de nacontrole mij iets kunnen troosten, maar het gevoel blijft (en wordt vaak door de omgeving aangewakkerd)
Ik ben met 38 weken ivm zwangerschapdiabetes ingeleid.
Deze inleiding is mislukt omdat zoonlief absoluut geen zin had om in te dalen.
Het werd na 2 lange dagen dus uiteindelijk een keizersnede
(punt 1 wat me dwars zit, want ik had er geen rekening meegehouden en heb niet het gevoel dat ik bevallen ben)
In het ziekenhuis hebben we vier dagen geprobeerd om hem bij mij te leren drinken.
Helaas lukte dit niet omdat mijn productie niet opgang kwam (volgens de verpleging/gyneacologe door de inleiding/keizersnede)
Daarnaast bleek mijn zoon hardnekkig iets met zijn tongetje te doen waardoor hij niet goed kon zuigen.
(punt 2 wat mij dwars zit, want ik had heel graag bv willen geven)
Ook kwamen 2 verpleegsters onafhankelijk van elkaar met de mededeling dat ik 'te blanke tepels' had en dat mijn zoon die niet goed kon zien en daarom niet goed kon drinken. Iemand ooit van gehoord??
Ik ben hier erg verdrietig over geweest (en nog). Voelde me mislukt; en niet 'normaal' kunnen bevallen èn geen bv kunnen geven.
Gelukkig heeft mijn vlk bij de nacontrole mij iets kunnen troosten, maar het gevoel blijft (en wordt vaak door de omgeving aangewakkerd)
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 28 januari 2009 om 19:09
calvijn, ik begrijp daar echt werkelijk niks van. Niet dat je daar wat aan hebt, want het is jouw gevoel en dat is het enige wat speelt, maar wat is normaal bevallen? bevallen is dat je kind eruit moet en dat kan op verschillende manieren. Is met een ruggeprik wel normaal? of zoals in mijn geval met de vacuum omdat ik het niet meer zelf kon? Hoe kan je een keizersnede toch als falen zien? Hoe ik het ook probeer, ik snap daar niks van. Je hebt 38 weken een kind gedragen, met een prachtig resultaat tot gevolg, jouw lijf heeft dat kind gemaakt, gevoed en gedragen (gevoed bedoel ik in je buik). En dan is het laatste stukje wat anders gaat dan jij dacht, ineens zo sterk dat je het als falen ziet?
woensdag 28 januari 2009 om 19:18
Arwen, helaas voelt het bij mij wel zo. Dan heb ik het puur over mijzelf
Tuurlijk ben ik trots op mijzelf dat ik 38 weken zwanger ben geweest, dat ik een prachtige gezonde zoon op de wereld heb gezet.
Helaas voelt het voor mij wel als falen dat het niet op de natuurlijke weg is gegaan.
Ik weet ongeveer hoe een wee voelt, maar van bevallen weet ik niets.
Dat vind ik moeilijk voor mijzelf te accepteren, ookal weet ik dat ik er absoluut niets aan kon doen.
Zal met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken hebben, denk ik
Tuurlijk ben ik trots op mijzelf dat ik 38 weken zwanger ben geweest, dat ik een prachtige gezonde zoon op de wereld heb gezet.
Helaas voelt het voor mij wel als falen dat het niet op de natuurlijke weg is gegaan.
Ik weet ongeveer hoe een wee voelt, maar van bevallen weet ik niets.
Dat vind ik moeilijk voor mijzelf te accepteren, ookal weet ik dat ik er absoluut niets aan kon doen.
Zal met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken hebben, denk ik
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 28 januari 2009 om 19:35
Calvijn, , bah wat naar dat je je zo voelt. En ik kan me er wel iets bij voorstellen ook, het heeft misschien meer met acceptatie te maken dan met falen. Je was totaal niet voorbereid op de keizersnede en toch moest het gebeuren, terwijl jij voorbereid was op de natuurlijke weg. En dan óók nog eens geen bv, terwijl je dat wel graag wilde.
Ik las vandaag in een tijdschrift interviews met vrouwen over hun bevalling, omdat zo veel procent van de vrouwen ontevreden is achteraf. En dat dat vooral komt doordat mensen het gevoel hebben dat er dingen zijn gebeurd waar ze niet op voorbereid waren of dat hun grenzen niet zijn gerespecteerd. In jouw geval lijkt het me dat het vooral het niet voorbereid zijn is geweest. En dat kun je niet meer terugdraaien, natuurlijk. Wel kun je zoeken naar een manier om het toch behapbaar te maken voor jezelf.
Ik heb in het verleden op werk wat nare dingen meegemaakt en de bedrijfsarts vertelde me toen dat ik alles op papier moest zetten. Dat hielp enorm. Ik heb toen ook een brief geschreven naar mensen die me enorm hadden gekwetst, die brief is nooit echt opgestuurd, die heb ik alleen maar geschreven voor mijn eigen gemoedsrust. Het heeft me echt geholpen. Dit alles stond in een schriftje, dat schriftje lag op een plek waar ik het elke dag zag. Na een hele tijd heb ik het weer eens gelezen en toen ik er klaar voor was heb ik het schriftje in de open haard gegooid, als een soort afscheidsritueel. En toen was ik er ook echt klaar mee. Nu kan ik er grapjes over maken, destijds kon ik er niet eens over praten zonder enorm te moeten huilen. Misschien kan schrijven jou ook helpen, zoals je nu al doet hier op het forum. En als het je écht te erg dwars blijft zitten zou je misschien hulp moeten zoeken. Ik hoor goede verhalen over haptotherapie, en natuurlijk is er ook nog altijd de good old psych.
Nogmaals
Ik las vandaag in een tijdschrift interviews met vrouwen over hun bevalling, omdat zo veel procent van de vrouwen ontevreden is achteraf. En dat dat vooral komt doordat mensen het gevoel hebben dat er dingen zijn gebeurd waar ze niet op voorbereid waren of dat hun grenzen niet zijn gerespecteerd. In jouw geval lijkt het me dat het vooral het niet voorbereid zijn is geweest. En dat kun je niet meer terugdraaien, natuurlijk. Wel kun je zoeken naar een manier om het toch behapbaar te maken voor jezelf.
Ik heb in het verleden op werk wat nare dingen meegemaakt en de bedrijfsarts vertelde me toen dat ik alles op papier moest zetten. Dat hielp enorm. Ik heb toen ook een brief geschreven naar mensen die me enorm hadden gekwetst, die brief is nooit echt opgestuurd, die heb ik alleen maar geschreven voor mijn eigen gemoedsrust. Het heeft me echt geholpen. Dit alles stond in een schriftje, dat schriftje lag op een plek waar ik het elke dag zag. Na een hele tijd heb ik het weer eens gelezen en toen ik er klaar voor was heb ik het schriftje in de open haard gegooid, als een soort afscheidsritueel. En toen was ik er ook echt klaar mee. Nu kan ik er grapjes over maken, destijds kon ik er niet eens over praten zonder enorm te moeten huilen. Misschien kan schrijven jou ook helpen, zoals je nu al doet hier op het forum. En als het je écht te erg dwars blijft zitten zou je misschien hulp moeten zoeken. Ik hoor goede verhalen over haptotherapie, en natuurlijk is er ook nog altijd de good old psych.
Nogmaals
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
