Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Lieve Bep,



wat een nare periode voor jou en je vriend/man! Ik heb het ook meegemaakt (precies vandaag twee jaar geleden) dus ik zal je in de volgende posting vertellen hoe het bij mij is gegaan. Ik post dit bericht nu alvast zodat je weet dat er iemand reageert!

Ik was na 4 jaar proberen, zwanger van de tweede. Rond de dagen dat ik mijn eisprong had, kreeg ik enorme buikpijn. Maar goed, een beetje ovulatiepijn kan natuurlijk, en een beetje meer (lees; heel erge) pijn kan dan waarschijnlijk ook wel, dacht ik. De pijn zwakte na mijn ovulatie wel wat af, maar werd al snel weer veel heftiger. Ik kreeg een bloeding rond mijn menstuatiedatum en weer liep ik krom van de pijn, en was er heel erg misselijk van ook. Maar ja, menstruatiekrampen kunnen zeer doen, en een heftige menstruatie kan natuurlijk ook voorkomen. Wel vond ik het gek dat ik weinig bloed verloor, en dat het heel donkerbruin was. Daarbij kwam dat ik me toch zwanger voelde. Een test gedaan en die sloeg knalroze (de kleur van de teststip) uit; zwanger dus! Bloedverlies was weg dus dat zat wel goed. Tot ik een paar dagen opeens weer helderrood bloedverlies had en de buikpijn ook weer toenam. Naar het ziekenhuis (ik liep al bij de gynaecoloog voor het zwangerworden) voor een echo. Baarmoeder was leeg, maar er zat wel veel vocht bij mijn rechtereierstok. HCG (zwangerschapshormoon) geprikt en dat was enorm hoog; over de 12.000 eenheden. Ik was dus zwanger, maar omdat mijn baarmoeder leeg was, zat het inderdaad in mijn eileider. De gynaecoloog wilde eerst ook even afwachten en steeds bloed laten prikken om te zien of het gehalte HCG afnam. Dat gebeurde niet dus ik werd geopereerd. Tijdens de operatie werd geconstateerd dat mijn eileider niet meer gered kon worden, want die was dus al gescheurd (en dat had ik feitelijk niet gemerkt, maar het zal wel gebeurd zijn tijdens die momenten van vreselijke kramp die ik voor menstruatiepijn hield). Rechtereileider is toen verwijderd.



Moraal van mijn verhaal; maak je tasje maar klaar en bel voor de zekerheid toch het ziekenhuis. Ik heb dus zo rondgelopen en bij mij is het goed afgelopen, maar het kan ook echt anders gaan.



Weet je trouwens je HCG-waardes van afgelopen week? Daalde het niveau voor zover je weet? Als dat zo is, is het wellicht wel vertrouwd om af te wachten, anders niet.



En nogmaals: sterkte!!

Bep, ik hoop dat je dit nog leest. Het HCG zegt niet zoveel hoor! Ik bedoel; mijn HCG was torenhoog, maar ook bij een HCG van 1800 kan het fout gaan. Het is dus niet: hoe hoger het HCG, hoe groter de kans dat de eileider scheurt! Dit kan ook bij een veel lager HCG gebeuren. Durft je vriend het aan, zo de nacht in te gaan?? Zou je echt niet even bellen? Laat je snel weer iets weten, indien mogelijk?

Lieve Bep,



Wat erg een bbz! Bij mij is het bijna 2 jaar geleden dat het geconstateerd werd. Bij was het in het begin niet duidelijk wat ik had. En op een dag had ik zo;n pijn dat ik het ziekenhuis toch maar weer belde. 's Middags mocht ik toch nog langs komen en vervolgens mocht ik het ziekenhuis niet meer uit. Mijn eileider was aan het scheuren en mijn buik liep al langzaam vol met bloed. Ik ben toen met spoed geopereerd en ze hebben toen mijn eileider verwijderd. Mijn gyn vertelde dat ik daarom zo'n pij had, vanwege het bloed in mijn buikholte. Je krijgt dan op een rare plek ook pijn. (Volgens mij je schouders omdat die zenuw daar ergens loopt.)

Maar ik zou zeggen bij twijfel ZEKER het ziekenhuis bellen en langsgaan. Want een BBZ kan FATAAL aflopen. Niet om je bang te maken maar om je de ernst in te laten zien van wat je hebt. En je kunt beter 1x teveel gaan dan 1x te weinig!!!



Een jaar later was ik weer zwanger en inmiddels heb ik een hele mooie dochter van 3 maanden. Dus ook met een eileider minder is er kans op een lief mooi kindje. Waarschijnlijk verwijderen ze alleen een eileider en laten ze de eierstokken gewoon zitten, voor hte geval het zwanger worden niet lukt dan kunnen ze nog wel IVF doen.



Heel erg veel sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dikke knuffel want ik weet wat je voelt en wat je meemaakt en mee gaat maken!!!!!

Mijn verhaal dan maar.



Op 3 augustus had ik mijn 3e IUI. 8 dagen later begon ik wat bloed te verliezen, dus had een beetje hoop omdat ik dat nooit heb gehad. Op dag 11 na de IUI brak het bloeden echt door en poging 3 was dus voorbij. Het bloeden was heel heftig. Omdat we op vakantie zouden gaan niet meer begonnen aan de 4 poging, maar met ovulatietesten gewerkt. Op cyclusdag 6 had ik een positieve test. Mijn cyclus is altijd lang en nooit op dag 6 een eisprong, dus had al zo'n vermoeden. Volgende dag in het ziekenhuis een positieve zwangerschapstest. Gelijk bloedprikken, want door het bloedverlies wist ik al dat het niet goed was. HCG was erg laag. 2 dagen later weer geprikt, en het hcg was gedaald. Fijn was het opgelost. Weer prikken en het hcg steeg. Toen begon de hele ellende, om de 2 dagen prikken. Het hcg steeg maar heel langzaam en ik bleef vloeien. Echo's gemaakt, niks te zien, niet in mijn baarmoeder en niet in de eileiders. Van de doktoren mochten we niet meer op vakantie, want dat vonden ze niet verantwoord. Nog maar een keer bloedprikken. Mijn hcg was weer gedaald van 1700 naar 600, dus het was nu echt voorbij....niet dus! Toen mijn hcg op 400 gedaald was begon die weer te stijgen.



Moraal van mijn verhaal is dat ik een paar weken geleden chemo heb gekregen om de sneldelende placentaweefsels op te laten lossen.



Ik ben niet geopereerd omdat ze niks hebben kunnen zien in mijn eileiders, en ik misschien voor niks onder het mes zou moeten. De chemo is mij daarentegen ook heel erg tegengevallen.



We gaan er vanuit dat het een bbz is geweest en dat er nooit een embryo heeft gezeten alleen de aanleg van de placenta is geweest, waarbij de cellen zijn gaan zweven.



Op dit moment is mijn hcg 9 en heeft de chemo gewerkt. Nog 1 keer prikken en we hopen dat het minder dan 1 is. Verlies weer kleine veegjes bloed, dus ik hoop dat het mijn menstruatie is. Heb in al deze maanden zoveel bloed verloren dat mijn menstruatie niet veel bloed meer bevat.



We gaan voorlopig niet meer met IUI door maar proberen het nu een paar maanden zonder hulp van het ziekenhuis. Het is tenslotte bewezen dat ik zwanger kan worden.



Hoewel mijn verhaal heel anders is dan die van jou/jullie wil ik je toch heel veel sterkte wensen met dit verlies.

Hoi Bep,



Ik hoop dat je nog thuis ben, omdat je geen reactie meer hebt geplaatst. Ik zal mijn verhaal vertellen, misschien dat je er iets aan hebt..Bij mij is een paar weken het vermoeden geweest van een bbz, was toen 6/7 weken zwanger. Had regelmatig een beetje buikpijn en vaak bruinverlies. Bij de echo werd niets gezien in de baarmoeder, wel wat bij de eierstok (een normale zwangerschapscyste of een bbz) en moest direct geprikt worden op het HCG-hormoon. Dat ws toen rond de 1000. Er kon ook nog afgewacht worden (omdat de waarde nog niet zo hoog was) maar moest om de dag een echo en bloed prikken voor de HCG-waarde. Er werd mij verteld dat een HCG-waarde op zichzelf nog niet zoveel zegt, maar dat het belangrijk is te zien of de waarde stijgt of daalt. Als de HCG-waarde daalt kan verder afgewacht worden, want dat kan een teken zijn dat het lichaam de zwangerschap afbreekt. Mij is gezegd dat ik bij toename van pijn of veel bloedverlies direct aan de bel moest trekken.

Bij de tweede controle had ik een lichte stijging van het HCG (naar 1200) en werd plots op de echo wel iets in de baarmoeder gezien. Alle opties lagen opeens open, het kon een bbz zijn, een goede zwangerschap of het begin van een miskraam. Alom verwarring, en ik bleef angstig. De volgende dag begon bij mij het bloedverlies en werd geconcludeerd dat ik een beginnende miskraam had en dat mijn lichaam het zelf kon oplossen. Mijn HCG-waarde was op dat moment constant gebleven, rond de 1200. Mijn ongerustheid is gebleven tot mijn baarmoeder "schoon" was, een dikke week geleden.

Heel veel sterkte, ik hoop dat jouw lichaam het zelf kan oplossen. Bij zelfs een klein beetje twijfel, direct aan de bel trekken en het in het ziekenhuis laten controleren. Als je nog verder wil schrijven over de miskraam, ik schrijf nu op het topic "weer zwanger na een miskraam" waar je veel steun kan krijgen en veel schrijven die net ook een miskraam hebben gehad. Een dikke

Bep, ik ben benieuwd hoe het met je gaat en of je toch naar het zkh bent gegaan.

Ook hier een ervaring. Bij mij is het alweer lang geleden, 14 jaar. Ik was ongepland en ongewenst zwanger, was een paar dagen overtijd en had een test gedaan. Zwanger. Maar ik voelde dat het niet goed zat. Een paar dagen later begon ik wat bloed te verliezen, alles weer erop dat ik een 'normale' miskraam had. Na een aantal weken van vaak een hele week geen pijn en dan opeens weer wel (altijd op zaterdag, heel bizar, een keer zo erg dat ik de dokter thuis liet komen, maar die vond het allemaal vrij normaal?!) (het is al zo'n poos geleden, de details weet ik niet meer zo precies) leek het allemaal achter de rug. Mijn vriend en ik gingen samen uit eten om achter deze nare periode een punt te zetten en weer door te gaan. Ik vergeet het nooit, we hadden net besteld en opeens brak het koude zweet me uit en kreeg ik vreselijke buikkrampen. Het eten kwam, ik kon er niet eens naar kijken, vriend at snel wat en heeft me toen in de auto meegenomen naar huis. Een hel, elk hobbeltje in de weg was een verzoeking.

Thuis kreeg ik, voor het eerst in weken, ook weer bloedverlies, behoorlijk en dieprood van kleur. Dienstdoende dokter gebeld, daarheen. Zwangerschapstest, die was dubieus. Onderzoek wees in de richting van EUG (officiële naam voor bbz). Naar het ziekenhuis. Daar weer zo'n pijnlijk onderzoek van mijn buik door een assistent, zelfde conclusie. De volgende ochtend zou ik geopereerd worden. Helse nacht gehad, steeds temperaturen en bloeddruk meten, maar toen ik naar de wc moest was er nergens een verpleegster te bekennen. Ik ben toen in de gang bijna flauw gevallen, afschuwelijk.

Maar goed. Geopereerd, eileider wel gespaard en bloed eruit gemasseerd, maar vruchtweefsel werd niet aangetroffen. Het zou nu allemaal in orde moeten zijn.

Dat bleek niet zo. Na een paar weken kreeg ik toch weer af en toe pijn, al was het niets vergeleken met voor de operatie. Ik moest een paar keer HCG laten prikken en toen ik eigenlijk zelf dacht dat het nu allemaal goed zou zijn, werd ik gebeld dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen. Het was veel te hoog (terwijl de urinetest niets had uitgewezen, maar uit de bloedtest bleek dat de drempelwaarde daarvoor toch echt ruim was overschreden, dus het is niet altijd betrouwbaar, die urinetesten). Er werd een echo gemaakt en de zwelling bleek er weer te zitten.

Ik heb toen ook chemo gehad, vier keer een injectie en tussendoor 'tegengif'. Daar heb ik op zich niet zoveel last van gehad, eigenlijk weinig van gemerkt. Ja, heel lang een beurs gevoel in mijn weke delen zeg maar, maar dat kan ook van de narcose zijn geweest. Dat weet ik niet.

Het is in elk geval daarna niet meer teruggekomen.

Ik heb nog wel een hele tijd wat heel licht pijngevoel gehad links onder in mijn buik bij bepaalde bewegingen. Daar met de gynaecoloog bij een nacontrole over gesproken maar na dat consult nooit meer iets gevoeld. (deze arts was, ik weet het zeker, op een of andere manier begaafd met zijn handen, al zal hij dat zelf niet geweten hebben danwel geloofd, want van de zeer oude stempel).



Anyway. Het was een zeer vervelende periode.

Daarna was ik bang dat ik, mocht ik ooit wel een kinderwens krijgen, moeilijk zwanger zou kunnen worden of opnieuw een EUG zou kunnen krijgen. Want wat was de oorzaak ervan geweest? Dat is nooit duidelijk geworden, zelf was ik bang dat ik misschien chlamydia zou hebben gehad of een andere aandoening waardoor eileiders verkleefd kunnen raken of wat ook.

Gelukkig bleek die vrees ongegrond. Ik raakte op mijn 34e meteen zwanger en op mijn 35e ook weer door één keer onbeschermd vrijen. Twee gezonde jongens gekregen.



Veel sterkte meid, laat ons even weten hoe het verder gaat?

xx lisa.

Hoi Bep, fijn dat het nog "goed" gaat. Ik ben ook erg benieuwd hoe het af zal lopen, of je lichaam het zelf aan kan, of dat je toch geopereerd moet worden. Lief dat je moeder zo betrokken is bij je, maar ook normaal. Mijn moeder ging ook mee in die dagen van opvolgen voor de operatie, en die vond het heel wat, zoiets potentieels gevaarlijks bij haar dochter. Die had het niet zo breed, figuurlijk gesproken. Ik heb ook altijd een grote mond en was ook heel snel na de EUG weer op de been (na een week weer aan het werk, gek die ik was), maar heb dat wel moeten bezuren met veel pijnklachten en een spoedonderzoek op zaterdagavond, twee weken na de operatie.



Hoe gaat het verder met je? Dringt het verdriet al tot je door? Een rare periode is dit he? Veel sterkte weer hoor!!

Sterkte meid. Ik heb nog nooit een BBZ meegemaakt. Qua wachten ben ik wel ervaringsdeskundig, ik heb in totaal 3 weken gewacht op een miskraam die nooit kwam. (Ik heb een missed abortion gehad en ben daarvoor gecuretteerd.)



Hopelijk lost je lichaam het zelf op, en hoef je niet meer onder het mes. Knuffel.



En, zoals al eerder hier gezegd, zou ik zeker wel bellen als je je onzeker voelt. Dit is namelijk een serieus ding, en geen 'zeuren.' (Ik ben zelf doktersassistente, en ik snap je gevoel wel dat je de dokter niet lastig wilt vallen... Maar maak je alsjeblieft niet druk over dat je als een 'zeur' wordt afgedaan.)

Hoi Beb,



29 mei van dit jaar heb ik ook een EUG gehad. De dag ervoor voelde ik me al niet lekker en een paar dagen daarvoor had ik bruin bloedverlies. Ik dacht meteen aan een miskraam en wist dat dat grillig kan verlopen. Maar de dag voor de EUG had ik achteraf de klassieke verschijnselen: druk op je perineum (als je loopt de verschrikkelijke aandrang alsof je moet poepen). Toch de volgende dag naar het werk gegaan, maar werk tegenover het ziekenhuis, dus ik dacht... mocht er iets misgaan... En het ging ook mis: ik werd misselijk en zweterig (ik was al in shock). Gauw naar de eerste hulp en daar werd al snel een EUG geconstateerd. Vruchtje met kloppend hartje. Toen werd ik nog naar een ander echoapparaat gebracht en voelde ik me een paar keer wegglijden, dat vond ik vreselijk eng (niet eens de pijn). Toen werd ik snel naar de afdeling gereden en lag ik heel snel op de OK. De gyn vertelde achteraf dat ze eerst 4,5 liter bloed hebben weggehaald voordat ze bij de natuurlijk gescheurde eileider kwamen. Na een transfusie etc. voelde ik me de volgende dag stukken beter en mocht ik alweer naar huis. Heb drie weken niet gewerkt en ging toen voor twee weken halftijds en toen weer helemaal aan het werk.

Ik probeer je niet bang te maken met mijn verhaal, maar het is een in potentie levensbedreigende situatie. Ik vind het nogal wat dat je gyn eerst afwacht en wel zegt dat je een tikkende tijdbom in je hebt. Waarop? Tot het vruchtje vanzelf afdrijft? Maar volgens mij gebeurt dat niet zo veel.

Tot onze grote verbazing bleek ik twee maanden na de EUG weer zwanger. Bij ieder pijntje dacht ik (vooral ook schouderpijn): o, het zit niet goed. Bij de echo van 6 weken bleek het op de goede plaats te zitten.

Het mooie van je lichaam is dat je overgebleven eileider de functie van de ontbrekende overneemt (vangt het eitje aan de andere kant op), tot 80 procent van je vruchtbaarheid krijg je weer terug. In feite liggen je eileiders niet naast, maar achter je baarmoeder waardoor die ene eileider niet eens zo heel veel afstand hoeft te overbruggen. Nou dit is mijn verhaal, ik vond het allemaal heel heftig. Stond er pas later bij stil dat ik ook een miskraam had gehad. Na je EUG kan je trouwens nog een heftige bloeding krijgen: het slijmvlies was natuurlijk wel gewoon opgebouwd en dat stoot je af als je HCG weer daalt. Ik wist dat niet (hadden ze me niet verteld, waardoor ik erg schrok van weer een heftige miskraam bloeding).



Veel sterkte en ik hoop dat je laat weten hoe het afloopt, het lijkt me vreselijk er zo lang mee rond te lopen terwijl je het weet...

Hoi,

Ook ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als (veel) van jullie.

Volgende maand precies een jaar geleden. Ik liep al een aantal weken met buikpijn en ging er van uit dat het wel weer weg zou gaan. Niet dus. Na een avonddienst waar ik door mijn collega uit de stoel moest worden getrokken ben ik de volgende dag toch maar even naar de gyn gegaan. En daar kreeg ik een kloppend hartje te zien in mijn eileider. (toevallig want hij stootte er eigenlijk tegenaan waardoor ik reageerde "daar doet het pijn") Het uur daarna lag ik met infuus nog geintjes te maken op de ok. Nog steeds niet door dat ik niet veel later had moeten komen om het fataal te laten zijn. (hoorde ik later weer)



Ik heb twee bloedjes van dochters maar na de laatste wisten we zeker, er komt er niet 1 meer bij! Dus Mirena spiraaltje. Dan denk je niet aan zwangerschap bij een pijntje hier en daar.



Enfin, na een week ziekenhuis en twee weken thuis vond ik het tijd om weer te gaan werken (stond na 5 dagen de ramen te zemen want stil zitten kon ik niet) Met als gevolg dat ik de dag voordat ik weer zou beginnen weer naar het ziekenhuis kon met dezelfde pijnen. Niks te vinden. Na een vraaggesprek van de gyn. bleek dat ik toch wel te veel gedaan had en dus nog eens zes weken thuis zitten er bovenop. Al met al is alles over gegaan maar ik moet zeggen dat ik het nog wel als een "tussen de oren"kwestie voel. Ik heb nog regelmatig last van buikpijn en denk dan direct weer dat ik weer een bbz heb.Nu twee keer laten checken en niks te vinden. Na een jaar is het lastig om nog bij mensen uit te huilen als je dat niet eerder deed. (het is over en gedaan en al lang geleden, dus vergeten) Ik merk dat het een verademing voor me is om mijn verhaal even kwijt te kunnen. Ik hoop dat het allemaal goed afloopt en wens je heel veel sterkte.

NEEM DE TIJD en geef het aandacht!!!

Groetjes

Hoi Bep,



goed dat je HCG-waardes dalen. Jetje, het beleid van afwachten is in dit geval wel gangbaar hoor. Zelfs mijn gynaecoloog wilde bij mijn waardes van boven de 12.000 eenheden nog even afwachten (ik heb wel laten optekenen dat ik het hier niet mee eens was! Maar ik had die dag ook zwaar en vet gegeten dus een operatie onder narcose zou me niet goed zijn bekomen..). Nu zeggen de waardes op zich niet zo veel volgens mij, maar bij Bep zijn ze wel gedaald en dat is een goede trend.



Wat een vreselijke ervaring heb jij meegemaakt zeg Jetje! Die druk op het perineum komt me heel bekend voor; ik had wel drie keer op een dag een grote boodschap. Ben jij 4,5 liter bloed verloren?? Mijn hemel, dan houd je toch nog maar een halve liter over?? En een kleine noot bij jouw verhaal; het kan dat de andere eileider de functie overneemt, maar dit is geen vast gegeven volgens mij. En als het gebeurt, is dat ook pas na een jaar ofzo, niet meteen. Had/heb jij trouwens ook nog steeds veel pijn als je je eisprong aan de aangedane kant hebt? Ik liep steeds krom van de pijn als ik daar een eisprong had. Nu is het een stuk minder want ik heb nu een Mirena-spiraaltje en die onderdrukt volgens mij de eisprong, maar dat viel me dus wel erg op. Fijn dat je nu weer zwanger bent, en dat het goed zit!



Bep, sterkte weer meid! Je hoeft geen lading bloed te verwachten hoor, ik heb dat zelf niet zozeer gehad. Je lichaam zal de zwangerschap nu volgens verwachting van de arts gaan "resorberen" (terug "opnemen" dus). Gaat het verder een beetje met je?? Wordt er goed voor je gezorgd, ook mentaal?

Liefs weer hoor!

Ook ik heb na de operatie nog wekenlang bloed verloren. Toen ik daar bij een na-controle een vraag over stelde, reageerde de gynaecoloog een beetje korzelig, zo van 'ja, logisch toch?' Maar dat had niemand mij verteld.



En dat wegglijden, zoals Jetje schrijft, dat had ik ook toen ik 's nachts in het ziekenhuis naar de wc moest. Op de gang, helemaal alleen, strompelend en schuifelend langs de muur, zag ik die gang langzaam kantelen. Echt afschuwelijk. Het schijnt te komen door het bloed in de buikholte dat je middenrif ook nog prikkelt.

Bereid je na een mogelijke operatie voor op veel pijn in je schouder, dat komt dan weer door de lucht die in je buikholte gebracht wordt bij de laparoscopie. Want ook dat wordt vaak niet verteld en dan denk je snel weer dat je iets vreselijks hebt.



De informatievoorziening mag best wat beter op veel fronten, vond ik toen en zie ik in de reacties hier ook weer terug. Zeker als je jong bent en nog geen of weinig ervaring hebt met zwangerschap en alles dat erbij kan komen kijken weet je vaak niet veel over deze dingen.



Bep, sterkte hoor, goed dat je zo onder controle staat. Toch, ik wil je niet bang maken, maar weet wel dat dalend HCG hoeft niet te betekenen dat het automatisch ook goed is. Mijn HCG was helemaal niet hoog toen ik werd opgenomen en geopereerd. Dus echt echt echt meteen naar het ziekenhuis als je ook maar iets geks voelt.

xx lisa.

Moeder Gans, wat een verhaal ook weer van jou. Sjonge, een bbz tijdens Mirena-gebruik? Aaah, ik heb dus ook een Mirena.. Maar goed, de kans is klein.. Mag jij nu nog wel een Mirena-spiraaltje gebruiken eigenlijk? En wat erg dat er bij jou een kloppend hartje te zien was...heb je dat verlies een beetje kunnen verwerken? Wat heb jij lang in het ziekenhuis gelegen. Ik slechts twee nachten, en die tweede nacht was dan ook al een beetje "extra". Ik werd op donderdag geopereerd en was zaterdag thuis; ik stond 's avonds alweer een pizza te bakken met mijn zoon, omdat ik wilde dat die rare situatie van mij maar weer zo snel mogelijk over zou zijn. En op maandag een week later (dus 10 dagen na de operatie) ging ik weer vol aan de slag op mijn werk. Ik heb me er ook echt op gestort, op dat stomme werk. Ik zat dus twee weken later ook weer bij de gynaecoloog op zaterdagavond, omdat ik opnieuw zo'n vreselijke pijn had. Mijn lijf had gefaald, ik wilde doen waar ik wèl goed in was; werken dus. Ik haatte mijn lichaam echt; ik kon niet eens een kind krijgen... Wat je trouwens ook wel hoort (dat hoorde ik tenminste wel op de mailinglist EUG van Freya, waar dus allemaal vrouwen schrijven die dit hebben meegemaakt) en wat ik zelf ook deed, was me extra vrouwelijk (zelfs een tikje sexy) kleden om onwillekeurig mijn verlies aan vrouwelijkheid te compenseren. Je geslachtsorganen maken je tot vrouw en ik voelde me geschonden met nog maar 1 eileider..



Wij hebben het grote geluk gehad van een goede zwangerschap daarna en dat vergoedt veel. Maar ik kan me de gevoelens en emoties van toen, nog heel goed voor de geest halen.

Lisa, voor jou is het alweer 14 jaar geleden maar je schrijft alsof het gisteren was; wat een impact heeft zo'n situatie he! En wat moet jij je vreselijk naar hebben gevoeld die nacht in het ziekenhuis..



Moeder Gans, dat grapjes maken op zo'n moment herken ik wel heel erg. Ik lag daar op die stoel bij de gynaecoloog en hij vertelde dat hij me nog niet kon onderzoeken omdat er geen assistente bij was. Ik zei dat het me niet uitmaakte of hij me toch onderzocht, maar dat ik wel een leuke aanklacht zou verzinnen. Idioot natuurlijk..maar ja, ik was toen heel laconiek. Mijn moeder niet, die vond het afschuwelijk om te zien waar ik door heen ging (en die klap kwam bij mij natuurlijk toch ook wel, maar dan iets later). Ik heb het vooral in de dagen na mijn operatie heel erg zwaar gehad, een soort kraamtranen maar dan ook echt met een droevige ondertoon. Zeker toen ik op zaterdag aan de arm van mijn vent naar de auto schuifelde..dit had pas 7 maanden later moeten gebeuren..en dan met een maxi-cosi aan de arm...met ons kindje erin. En nu was mijn lijf leeg en geschonden...als ik nu doorga, ga ik weer janken..

Mirjam ik las net na het plaatsen van mijn reactie die van jouw en dus ook dat jij nu Mirena hebt. Ik begreep in eerste instantie dat ik een heel bijzonder geval was maar ben twee weken geleden naar ehbo gegaan met wederom pijn op de "vertrouwde"plek en toen werd me weer verteld dat het met Mirena voor kan komen. ( echt geruststellend of niet?) Ik ben daarna weer begonnen met de pil. En nu zitten we te dubben over het doorknippen van de leidingen. Ik woon in het buitenland en hier zijn ze nogal grondig in het bezetten van ziekenhuis bedden. Laat ik het daar maar op houden. (maar ook omdat ik thuis twee kleine dames had/ heb lopen wilden ze me rustig houden de eerste dagen.) Daarna idd. volop er tegenaan om te compenseren en te vergeten. WERKT NIET!!! (niet bij mij dus) Het gevoel wat jij beschrijft over dat falen herken ik wel ja. Ze hebben mij uiteindelijk echt moeten operen waardoor ik een geweldig litteken heb waar ik enorm van baal. Niet alleen een uitgelubberde buik van twee zwangerschappen maar ook een mislukking erbij.... Ik moet zeggen dat ik hier nu meer depri overkom dan ik in werkelijkheid ben hoor. Maar ik wil eigenlijk laten weten dat er niet te licht over gedacht moet worden. En inderdaad, infomatie is weinig.

Moeder Gans, kon het bij jou niet met een kijkoperatie worden geopereerd? Dus jij hebt een keizersnee-litteken? Ik ook, maar dan ook wel van een keizersnede. Ik voel me wel een veteraan op gynaecologisch gebied; twee gewone zwangerschappen (wel met medicijnen i.v.m. hoge bloeddruk), een kijkeroperatie (om te zien waarom een tweede zwangerschap uitbleef), hormoongebruik, een miskraam, een bbz, een bevalling met knip en een keizersnee. Wat kan ik nog niet van mijn lijstje afstrepen?

Mirjam, Jij hebt het dus echt flink voor je kiezen gehad! Jeetje zeg. Mijn twee zwangerschappen zijn goed verlopen en normaal bevallen. Bij de bbz hebben ze eerst laparoscopie gedaan maar bloedvelies was te heftig waardoor ze alsnog moesten snijden. Die mogelijk vertelden ze me op toen ik op de operatie tafel ging liggen en ik had ze nog zo gevraagd om die blubberbuik dan gelijk mee weg te snijden maar die zit er nu nog steeds....misschien is dat wel de grootste tegenvaller geweest.

Knap van je dat je nu nog steeds met goede moed door kunt (zo kom je wel over tenminste)

Maar MG, ik heb daarna nog een kind gekregen vertelde ik al, en dat vergoedt veel! (zeker omdat dat pas na jaaaaren wachten was.. en dit soort tegenslag)