Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

wat spannend tucci.

Ook ik loop weer in het ziekenhuis rond. Nu niet voor een zwangerschap, maar omdat er aan de kant die nog "onbeschadigd is" een enorme vochtbel blijkt te zitten waarvan ze nog niet weten wat het is. Ik ben echt heel erg bang voor alles wat er gaat gebeuren. En dan vooral de gevolgen die dit alles zal hebben. Ik moet dinsdag weer terug...



Succes allemaal, het doet me goed ook positieve verhalen te horen.

hey muffy

hebben ze helemaal niet vertelt wat het eventueel kan zijn ik kan me voorstellen dat je bang bent hoor ik ken het. hopelijk valt het mee.ik heb gister nacht weer in het ziekenhuis geslapen had weer veel pijn en bloedverlies maar ze blijven denken dat het een miskraam is maar mijn bloed zakt nog niet dus moet ik weer thuis afwachten . ik hoop het wel klinkt raar maar ik heb veel buikpijn en afwachten is ook niets .laat eff weten als je iets meer weet ik duim voor je sterkte gr tucci

Hallo allemaal,



Ook ik heb na 9 weken zwangerschap een spoedoperatie gehad omdat het bbz was op 17 november 2008.



Ik was echt in shok, ik had nergens last van en ineens bloedverlies, volgende dat naar ziekenhuis, echo bloed prikken hcg waarde 24000!! en uur later geopereerd. Nu ben ik weer wat bekomen, probeer het te accepteren.



Ik ben nog helemaal niet ongesteld geworden na de operatie, en dit is al de 6e week !! Hoop eigenlijk heel stiekem dat ik per ongeluk alweer zwanger ben maar heb net een test gedaan en deze was negatief helaas. Wat zijn jullie ervaringen daarmee? Zal ik het afwachten?



Ik wordt er helemaal gek van, ik wil ongesteld worden! Dan is het klaar, kunnen we opnieuw beginnen. Ik wil zo graag weer zwanger worden!! Ik mis mijn kindje en mijn afgenomen toekomst zo erg!!

Beste Ruby,



Wat een ontzettend rot bericht! Na 9 weken, dat hoor je niet vaak! Had je een levend vruchtje in je eileider? En is je eileider bespaard gebleven? Had je alleen bloedverlies of ook verschrikkelijke pijnen? (Pffttt wat een vragen allemaal...)



Mijn hele verhaal staat op pagina 5! Ik heb twee bbz in twee maanden tijd gehad en dat is geen pretje! Ik was na mijn eerste bbz na 4 weken netjes ongesteld geworden en gelijk daarna weer zwanger. Dit werd ook weer een bbz....! Maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet het geval te worden.



Ik begrijp je gevoel heel erg goed! Je mist je kindje, je toekomst en het zwanger zijn. Ik voelde mij echt heel erg leeg van binnen! Wat ik je wel zou aanraden is neem de tijd. Als je gelijk weer zwanger bent en er gaat misschien weer iets mis(maakt niet uit wat) dan kan je dat minder goed gaan!

Ik heb toch even een pas op de plaats moeten maken na twee bbz en mijn vriend trouwens ook. Dat gaat je echt niet in de koude kleren zitten. En heeft ook effect op je relatie. Wij hebben bewust daarna een aantal maanden gewacht. Ik wilde even geen gerommel aan mijn lijf. Ook moesten wij samen dit verwerken want het heeft wel inpact op je goede relatie. Nu gaan we weer harstikke goed en ben ik ook niet meer bang voor wat er eventueel weer komen gaat.



De artsen hebben geadviseerd om het nog een keer op de natuurlijke wijze te proberen. Dus zijn wij nu weer drie maanden bezig. Het is helaas nog niet gelukt. Ook is mijn cyclus wat onregelmatiger na twee curritage's. Eerst was ik op de klok gelijk 28 dagen, nu is dat de ene maand 32 dagen en de laatste keer zelfs 40 dagen!!!! Daar baal ik wel heel erg van!!!!

Maar net mijn ongesteldheid achter de rug dus...nieuwe ronde nieuwe kansen.



Nogmaals, ik zou je adviseren neem even de tijd, als het kan. Ik weet niet of je al een kindje hebt? En of het met je leeftijd wel gaat. Ik ben 37 en wordt volgende maand 38 , dus de tijd begint bij mij wel te dringen!!! (heb nog geen kinderen)



Heel veel sterkte met je verlies! Ik had/heb wel veel steun aan deze site. Het is fijn om te weten dat je met lotgenoten kan praten.



Dus laat nog wat van je horen!



Groetjes

He astrid,



Bedankt voor je reactie, ik had je verhaal gister gelezen inderdaad, wat vreselijk twee keer achter elkaar!!



Bij mij begon het een week voor de operatie met bruine afscheiding (oud bloed) ben bij dokter geweest en zelfs nog die dag voor het drama bij de verloskundige, Zeiden allebei, maak je maar niet zo druk, bijna iedereen heeft dat. Zal wel de innesteling zijn. DUS NIET. Maar ik had niet heel veel pijn . Was wel de dag voor het gebeurde heel misselijk en duizelig en moe maarja dat zal wel door de zwangerschap komen. DUS NIET. en toen savonds echt helder rood bloed en helaas helemaal niet goed.



Mijn rechter eileider konden ze niet meer redden. Met het kindje was niks mis, hartje klopte en was al 9 weken oud!! Ik mis het zwanger zijn gewoon zo erg, Ik heb 3 weken bewust zwanger geleefd en ineens is dat weg. Ben ik weer alleen, moet ik het ooit opnieuw proberen met alle risicos vandien. Misschien wil ik nu wel zwanger zijn om dat gevoel niet te hebben. Ik weet het allemaal niet meer. De afgelopen weken ging het wel weer beter maar nu ik wordt steeds verdrietiger naarmate de weken verstrekken eigenlijk, ben er ook steeds mee bezig, wanneer wordt ik ongesteld of ben ik misschien zwanger??!! Heb gister nog een test gedaan zelfs.

Ik was op het net op zoek naar info over buitenbaarmoederlijke zwangerschap en stuitte op dit forum. Op het moment dat Bep haar eerste bericht stuurde, lag ik in het ziekenhuis te wachten om geopereerd te worden. Dat werd rond middernacht, 13 op 14 oktober 2007. Ik vond dit zo frappant dat ik even moest reageren. In september 2007 dacht ik overtijd te zijn maar nog voordat ik een test had gedaan, bloedde ik, dacht ik ongesteld te zijn en ging er vanuit dat het niet goed was gegaan.



Begin oktober begon ik weer lichtjes te bloeden met pijn in de buik, ik dacht aan een vleesboom of iets anders omdat ik al langer met m'n buik liep te kwakkelen. Op 12 oktober bloedde ik heftiger, had meer pijn en voelde me niet lekker. De 13e werd het alleen maar erger. Aan het eind van de middagwas het zo erg dat we op eigen gelegenheid naar de eerste hulp zijn gereden waar ik gelukkig serieus werd genomen. Een aantal uren en onderzoeken later werd mij verteld dat ik zwanger was, echter buitenbaarmoederlijk. Alsof je een enorme klap in je gezicht krijgt. Er is geen tijd om blij te zijn want het wordt weggehaald. Middels een operatie is het vruchtje met ca. 9 wk en een eileider weggehaald. Tot op de dag van vandaag heb ik er erg veel verdriet van en ben nu eigenlijk weer van me aan het afschrijven. Zoveel vragen die ik eigenlijk nog heb waar je gewoon geen antwoord op kan krijgen. De confrontatie met zwangeren en babies ... Iets waar je mee moet leren leven en het verlies een plek moet krijgen.

Hoi Bonita,



Kan me voorstellen dat je echt een klap in je gezicht krijgt. Je weet nog geen eens dat je zwanger bent en dan wordt je op een dag verteld dat je dat wel bent en dat het weg wordt gehaald.



Je gevoel begrijp ik ook heel goed (zie mijn hele verhaal op pagina 5) Als vriendinnen/kennissen zwanger zijn vind ik dat heel erg leuk voor hun maar heb het er soms wel moeilijk mee! Waarom ik niet.

Maar goed wij zijn nu toch weer aan het proberen dus wie weet komt het nog goed. Voor de rest heb ik wel het gevoel dat ik het verwerkt hebt. Al heeft dat wel even geduurd.



Je zegt dat je nog veel vragen hebt? Misschien kan je die hier kwijt op het forum. Of zijn het meer vragen in de vorm van het waarom....? Tja en daar kan niemand je antwoord op geven.



Zijn jullie nu weer bezig om zwanger te worden?



Sterkte!



Groetjes Astrid

Hi Astrid,



Jij hebt ook een heftige tijd achter de rug zeg. How much more can you handle? Ik hoop echt voor jullie dat het gaat lukken. Helaas ben ik geen twintiger meer die nog even de tijd heeft om te proberen. Ik mag dit jaar de magische leeftijd van 40 jaar bereiken en er is helaas geen 'jullie' meer. Ik denk dat dát het verdriet nog groter maakt hoewel ik weet dat er ook andere mogelijkheden zijn. Maar zoals je zelf schreef ... probeer het nog maar 's met weer een kans op een BBZ. Mijn angst is dan groter dan mijn wens.



Groetjes.

Hey Bonita,



Wat vervelend om te horen. Het wordt natuurlijk wat moeilijker als er geen jullie meer is! Dit soort dingen hebben inderdaad grote uitwerking op je relatie. Wij hebben ook een moeilijke tijd achter de rug. Maar nu gaat het wel weer goed.



Mijn wens is wel groter dan mijn angst. Als ze je goed in de gaten houden dan kunnen ze er tijdig bij zijn voordat de pijnen beginnen mits het natuurlijk weer een bbz gaat worden.



Toch ben ik wel erg positief. Het is nu een paar maanden geleden en ben de ellende bijna vergeten. Mocht ik zwanger zijn (moet ik natuurlijk wel heel vroeg testen, gelijk na een paar dagen overtijd) dan moet ik gelijk naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. En kunnen ze gelijk zien of het goed zit of niet. Ene drie keer is scheepsrecht....toch?!



Ik ben ook niet meer de jongste, nu 37 en over een maand wordt ik 38. Dus haast is hier ook wel geboden.



Je weet nooit hoe het nog kan gaan lopen en kom je nog iemand tegen en vind er toch nog een klein wondertje plaats. En zo niet dan moet je het toch een plaatsje gaan geven en daar ben ik ook alvast een heel klein beetje mee bezig.



Groetjes Astrid

Hoi Ainoa,



Wat een heftig verhaal! En wat goed dat je vriend zo kordaat gehandeld heeft. Mijn huisarts pikte het ook niet op - ik zou niet de juiste symptomen hebben gehad en niet genoeg pijn. Maar het werd door een standaard termijn-echo, na veel zeuren, ontdekt en toen ben ik met spoed geopereerd. Mijn verhaal is ook gepost in dit topic.



Hopelijk heb je hier wat aan: ik ben 3 maanden na de operatie met 1 eileider zwanger geraakt en nu 13 weken ver!



Ik ontdekte het deze keer heel snel. Mijn huisarts ging als goedmakertje me al met 4,5 week voor een echo verwijzen, wat vrij zinloos is. Met 5,5 week kon wel al een zwangerschap in de baarmoeder worden gezien (een vruchtzakje met een rijstkorrel). Het was een opluchting om te weten dat het in de baarmoeder zat. Met 8 weken en 12 weken heb ik nog een echo gehad. De kans is groot dat nu alles goed gaat, ik probeer zo positief mogelijk te zijn. Ik probeer niet meer te schrikken van ieder pijntje, en dat gaat steeds beter.



Dit zei de gyn tegen mij wat betreft je eisprong: het is niet perse om en om. Als een eitje springt aan de aan de 'verkeerde' kant en het wordt niet opgepikt door overgebleven eileider - want dat kan ook- dan wordt het door je lichaam 'geabsorbeerd'.



Nog 1 tip: ga bij de volgende zwangerschap meteen (ook) naar de verloskundige. Zij weten precies wat er gebeuren moet en kunnen je erg veel steun geven en helpen met de juiste mensen aanspreken in huisartsenpraktijk en ziekenhuis. Zij zijn wat dat betreft een betere partij dan huisartsen



Succes!

Mietze

Bonita, Astrid, kennen jullie Freya? Dat is een vereniging die zich inspant voor ongewild kinderlozen. Je kunt je aanmelden voor de mailinglist EUG (Extra-Uteriene Graviditeit; een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus). Ik heb er destijds veel steun aan gehad.

Hoi Mietze,



Ik zit al bij de gyn in het ziekenhuis. Zodra ik weet dat ik zwanger ben moet ik gelijk bellen en krijg ik in alles voorrang. Dus dat moet wel goed komen Ik heb trouwens nog allebei mijn eileiders nog. Deze hebben ze kunnen besparen en dat komt niet vaak voor. Goed om te horen dat het ook nog goed kan komen na een bbz. Gefeliciteerd met het wondertje in je buik. Mocht het nu binnen een afzienbare tijd niet lukken of weer een bbz dan wil ik toch graag voor IVF gaan. Mijn vriend is daar niet zo happig op maar die krijgen we tegen die tijd wel om....hoop ik!



Mirjam.

Bedankt voor de tip. Ik ga zeker even kijken op de site van Freya maar hoop deze niet nodig te hebben en snel zwanger te zijn.



Groetjes

Hier mijn ervaring met een bbz. Is nog maar 2 weken geleden en een heel verhaal, maar ik merk dat ik het kwijt moet en wil en in mijn omgeving ken ik niemand die hetzelfde heeft meegemaakt.



Zaterdag 22 november 2008. Ik was al een week ‘over tijd’. We dachten beiden dat mijn cyclus onregelmatig was door het afbouwen van mijn medicatie en dat het wel zou komen.

Ik had nog een zwangerschapstest liggen en dacht; ik pies ff over dat staafje en dan weten we zeker dat het geen zwangerschap is. Zo gezegd, zo gedaan. Echter verscheen er ineens een 2e streepje op de test.

Met digitale test, nogmaals getest. 2 gespannen figuurtjes op de bank allebei in hun eigen wereld met eigen gedachtes……

Binnen de minuut stond er: ZWANGER

Na de eerste schrik, het was niet gepland en door de anticonceptie heen! durfde ik al een beetje vooruit te kijken (lees: ik zat al een beetje voorzichtig op een roze wolk, was al aan het bedenken hoe het zou zijn…) Ook kon ik een hoop vage gedragingen en ‘klachten’ van de laatste week ineens verklaren.

Ik zat helemaal onder de pukkels, echt heel mijn gezicht; charmant --> NOT! Ik rook alles en alles stonk. Niks smaakte me meer en ik kon werkelijk overal om huilen. Een aangespoelde walvis op het journaal zorgde ervoor dat ik in snikken uitbarstte……

Echter werd ik een dag later ruw van die wolk afgegooid: bloedverlies. Ik schrok me te pletter! Meteen de huisartsenpost gebeld, want het was, hoe kan het ook anders, weekend.

Ik kreeg de mededeling dat het 2 kanten op kon gaan; of een innestelingbloeding óf een beginnende miskraam. Het enige wat ik kon doen was afwachten. Moet je net tegen mij zeggen!

’s Maandags de huisarts gebeld; kon langskomen. Hier kreeg ik hetzelfde te horen als wat de huisartsenpost me vertelde.

Ik moest het even een week aankijken en dan opnieuw een zwangerschapstest doen (mocht ook bij de huisarts). Inmiddels werd ik van de ene emotie in de andere gegooid. Van ongeloof naar blijdschap naar onwetendheid/onzekerheid.

Op donderdag zat ik er helemaal doorheen, had nog steeds bloedverlies, en belde de huisarts; ik mocht komen. Helaas was de huisarts iets minder vriendelijk dan de maandag; je weet toch wat ik heb gezegd??? Afwachten! Uiteindelijk na veel ‘gezeur’ van mijn kant kreeg ik een verwijskaart mee voor een echo bij SHL (Stichting Huisartsen Laboratorium), maar ik mocht pas een afspraak maken voor einde de week erop.

Ja dag!!! Ik heb die vrijdag meteen gebeld. Kon ik diezelfde dag nog terecht, echter moest de huisarts, omdat ik nog geen 12 weken was, bij hen doorgeven dat het om een medische indicatie ging, anders zouden ze me niet kunnen helpen. Ik de huisarts weer gebeld; zou geregeld worden. Ja om 16.30 uur werd ik gebeld dat het in orde zou zijn. Dag kans om die dag nog duidelijkheid te krijgen. Meteen nog gebeld naar de SHL voor een afspraak. Gegevens nog steeds niet bekend, maar die mevrouw die ik aan de lijn had was zo aardig om me die maandag in te plannen. Ik wist al dat het fout zat; ik bloedde immers al een week.

Maandag 1 december kregen we te horen wat ik al wist; er is geen vruchtje te zien in de baarmoeder mevrouw. U heeft een miskraam en gezien de baarmoederwand is deze zo goed als ‘klaar’, nog een paar dagen bloedverlies en dan zou het over moeten zijn. Als u buikpijn krijgt, koorts krijgt of het bloedverlies neemt toe, dan graag contact opnemen. En dan sta je weer buiten.

Totaal geen emotie van mij uit, ik was gewoonweg helemaal lam geslagen, ondanks dat ik de uitslag al wist van te voren, toch hoop je op iets anders.

We zijn hierna naar het bos gegaan en langzaam maar zeker kwamen de emoties; heb flink lopen huilen in het bos. Rationeel kon ik het allemaal wel plaatsen; het vruchtje is niet goed geweest, mijn lichaam stoot het niet voor niks af, ik kan in ieder geval zwanger worden, we kunnen samen zwanger worden enz. Maar emotioneel voelde het heel anders; mijn lichaam laat me in de steek, het is niet eerlijk, waarom bij mij, heb ik nog niet genoeg meegemaakt, wat heb ik fout gedaan enz. De ene dag won het rationele het van het emotionele en de andere dag of het andere uur zelfs was het compleet andersom. Daarnaast gierde de hormonen nog wel door mijn lijf heen. Want dat duurt even voordat je lichaam is ontzwangerd. Daar had ik het nog het moeilijkst mee. Mijn lichaam nog zwanger, maar geen vruchtje meer. Inmiddels wat mensen op de hoogte gebracht, want mezelf was ik niet.

Die vrijdag 5 december kreeg ik ineens ’s avonds onwijze last van mijn buik linksonder; zo erg dat ik op advies van mijn vriend de huisartsenpost maar weer eens belde (en jawel weer in het weekend). Het hele zwangerschap/miskraam verhaal uitgelegd en ik moest maar even langskomen. Dus om 22.30 uur zaten we in het ziekenhuis. Ik klapte werkelijk dubbel van de pijn. Ik had ooit wel eens iets gelezen over een EUG (extra uteriene graviditeit =buiten baarmoederlijke zwangerschap) en ik benoemde naar mijn vriend toe, dat ik hoopte dat het dat niet was. De dienstdoende arts onderzocht me en wilde me graag verwijzen naar de dienstdoende gynaecoloog om een EUG uit te sluiten. Hij bellen en ik kon meteen terecht.

Dus hup in de auto met nog steeds de heftige buikpijn en naar het andere ziekenhuis. (op de andere locatie zit de afdeling gynaecologie). Daar werd ik opgevangen door een verpleegkundige. Er werd bloed geprikt om het HCG (zwangerschapshormoon) gehalte te bepalen, ik werd getemperatuurd en mijn bloeddruk werd gemeten. De laatste 2 waren prima. Ik moest een uur wachten op de uitslag van het bloed prikken. Rond 0.30 uur kwam de gynaecoloog, uitslag van het bloed was bekend. HCG was hoog, maar te laag voor een EUG, dus deze kon worden uitgesloten. Daarnaast komt dit bij minder dan 1 op de 100 zwangerschappen voor.

Wederom een echo; niets bijzonders te zien volgens de gynaecoloog. Mijn darmen waren wel erg actief, dus die zouden het goed kunnen zijn. Ik moest maar paracetamol slikken tegen de pijn.

Ik moest nog urine inleveren om een blaasontsteking ook uit te sluiten en ik kon weer naar huis.

Rond 2.00 uur waren we weer thuis. Wat voelde ik me een muts zeg; ga ik voor actieve darmen naar het ziekenhuis! Die zaterdagavond Sinterklaas gevierd met de vriendengroep; een vriendinnetje is rond de 6 maanden zwanger en die zou er ook zijn. Zag enorm op tegen de confrontatie. Niet om haar, want gun het haar enorm, maar het feit dat ik niet over een aantal maanden ook met zo’n buik rondloop omdat het mis is gegaan, deed me verdriet. Ook deze avond was ik niet echt mezelf zeg maar. De dagen hierna heb ik het, als het zo uitkwam, mensen verteld. Met name mijn gedrag van de laatste paar weken kon worden geplaatst……

Ik had nog steeds bloedverlies en buikpijn en daar werd ik een beetje kriegel van; het moest maar eens over zijn. Er is geen kindje meer; dus ook geen lichamelijke ongemakken meer!

Op woensdag 17 december klap ik ’s avonds dubbel van de buikpijn. Nog heviger dan op 5 december, maar de vorige keer waren het mijn darmen, dus dat zou het nu ook wel zijn, dus 2 paracetamol en naar bed. Donderdag de 18e voelde ik me echter dusdanig beroerd dat ik besluit een dagje in bed te blijven.

Vrijdag de 19e gewoon gaan werken, weliswaar met buikpijn, maar het was te dragen….. Zaterdag de 20e weer behoorlijke last en ik geef aan bij vriendlief dat ik die maandag de 22e even naar de huisarts wil, die zondag de 21e vloei ik immers al 4 weken en het bloedverlies wordt alleen maar erger. Iets klopt er dus niet! Maar wat???

De nacht van zondag op maandag slaap ik geen moment en met het uur wordt de buikpijn alleen maar heftiger. Ik neem mezelf voor om te wachten tot 8.00 uur en dan meteen de huisarts te bellen. Ik loop de hele nacht te spoken…… kan de slaap niet vatten van de pijn. Om 04.45 trek ik het echt niet meer en adviseert mijn vriend me toch maar weer de huisartsenpost te bellen. Ik durf niet zo goed; de vorige keer waren het immers mijn darmen, ze zien me aankomen. Toch overwint de pijn en de wens om iets sterkers tegen de pijn, want paracetamol helpt niet meer. Dus weer gebeld. Ja hoor, kom maar langs en zo gaan we weer op weg. Wederom word ik doorverwezen naar de

dienstdoende gynaecoloog. Ik zeg nog; als het maar niet dezelfde is als de vorige keer. Dus wel…. Ik geef aan dat ik me een zeikerd voel, maar dat ik echt enorme buikpijn heb en inmiddels al 4 weken bloedverlies en dat dit steeds erger lijkt te worden…….

Dus weer een onderzoek. De gynaecoloog blijft mij te lang stil……….. Uiteindelijk zegt ze dat ze iets ziet rondom mijn linker eileider, dat had ze de vorige keer ook al gezien, maar ook toen niet kunnen plaatsen (!!!!!) , maar omdat ik nu weer terug ben met dezelfde klachten en nog steeds bloedverlies heb, wil ze graag even overleggen met collegae en waarschijnlijk even een kijkje gaan nemen in de buik via een laparoscopie (kijkoperatie in de buik), dus ze wil me graag opnemen. SLIK! Ik kwam alleen maar voor iets sterkers dan paracetamol…….. Maar ja, wat moet dat moet. Rond 7.30 uur ben ik op de afdeling en dan krijg ik eindelijk een Diclofenac tegen de pijn! Zodra deze begint te werken komen ook mijn praatjes terug; ik wil liever een doosje Diclofenac mee naar huis dan blijven. Uiteraard snap ik ook wel dat ik moet blijven en dat het nu maar eens duidelijk moet worden wat het is.

Rond 9.30 uur komt de dienstdoende gynaecoloog met de mededeling dat ze me die ochtend nog gaan opereren (laparoscopie) en dat ze als het nodig is de eileider weg zullen moeten halen en dat ik dan de dag erop weer naar huis mag als alles naar wens verloopt. De helft van wat die beste man zegt komt niet eens binnen, want ik blijf hangen bij het ik word geopereerd, dat betekent een narcose. En laat ik daar nu als een berg tegenop zien. Omdat ik er tussen ben gezet, zijn er nog een paar mensen voor me aan de beurt, maar omdat ik sinds die zondagavond 18.00 uur niet meer heb gegeten willen ze me wel die ochtend nog opereren.

Als ze me komen halen spreek ik mijn gevoel ten opzichte van de narcose uit. Echt super hoe ze daar mee om zijn gegaan. Ik wilde dat ze alles uit legde en dit hebben ze dan ook gedaan.

Midden in een zin, voelde ik me raar worden en weg was ik.

Ze hebben me gecuretteerd en daarnaast hebben ze rondom mijn linker eileider een EUG weggehaald, met behoud van mijn ei leider. Dat was wel schrikken, dus toch een EUG! En op 5 december hebben ze dat uitgesloten!

Als ik wakker word op de uitslaapkamer heb ik het steenkoud en krijg ik warme dekens. Pijn heb ik wel wat en ik word dan ook volgespoten met pijnstillers via het infuus……. Ook komen ze voor de zoveelste keer bloed prikken en krijg ik een anti D vaccinatie, dit omdat ik een negatieve bloedgroep (Rh-) heb.

Ik voel me eigenlijk best goed terug op de afdeling, echter ga ik me in de loop van de middag steeds slechter voelen. Ik heb een drain in mijn buik en ik verlies wel erg veel bloed via de drain of lijkt dat maar zo en is dat normaal?? Nee dus, de verpleegkundigen beginnen zich ook zorgen te maken en komen me wel erg vaak checken. Mijn bloeddruk blijft ook maar zakken,zo ook mijn hb-waardes (ijzer) en ik voel mezelf ook steeds gammeler worden.

De gynaecoloog wordt gewaarschuwd. Deze komt kijken en besluit hierop meteen dat ik zo snel mogelijk weer geopereerd dien te worden, ik verlies teveel bloed en krijg de mededeling dat de eileider er alsnog uit zal moeten; deze veroorzaakt de inwendige bloeding. Ik kreeg amper de tijd om mijn vriend te bellen om het te zeggen en ze kwamen me alweer halen. Diezelfde dag voor de 2e keer onder narcose en een 2e operatie. Ze hadden me verteld dat het zouden proberen weg te halen via de wonden die ik al had, zou dat niet lukken dan zouden ze een laparotomie (buiksnede) erbij moeten maken. Gelukkig was dit niet nodig en hebben ze mijn linker eileider verwijderd en nog eens 440 cc bloed uit mijn buik weggehaald. Toen ik de 2e keer bijkwam op de IC (de uitslaapkamer was al gesloten vandaar dat ik op de IC wakker werd, dit hadden ze me van te voren verteld) had ik erge last van de blaaskatheter die ze hadden geplaatst en daar heb ik blijkbaar de hele nacht op liggen vloeken, verder hadden ze me weer goed volgespoten met pijnstillers. Mijn vader en vriend stonden me op te wachten toen ik weer naar de afdeling mocht. Dat was erg fijn, was nog goed deuzig van de narcose, dus lang zijn ze niet geweest. Om de zoveel tijd kwam er een verpleegkundige om me te checken, dus geslapen heb ik die nacht amper. Blij was ik toen de katheter er die morgen uit mocht! Wat een onding! Rond 8.00 uur had ik erge trek en vroeg ik wat te eten. Tot verbazing van de verpleegkundige. Maar goed, ze ging wat voor me regelen. Toen ik aan mijn beschuit zat, kwam de gynaecoloog die me de 2e keer had geopereerd bij me kijken. Ze was verbaasd me rechtop in bed te zien zitten na 2x narcose en 2 operaties op 1 dag. Mijn bloeddruk was gedurende de nacht weer naar een goede druk gestegen en ook mijn hb-gehalte was gedurende de nacht erg snel bijgetrokken.

Dus de bloedtransfusie die gepland stond voor die dag kon wat de gynaecoloog betreft worden geschrapt en na nog een keer bloed prikken (de 8e keer als het niet meer is), waarvan de uitslag in orde was, mocht ik wat betreft de gynaecoloog naar huis om daar verder aan te sterken.

Iedereen in het ziekenhuis stond er van te kijken dat ik er alweer zo goed aan toe was en al naar huis mocht inclusief ikzelf. Dus op dinsdag de 23e begin van de middag was ik weer thuis, met pillen om mijn hb nog verder op te krikken en voorgeschreven rust van minimaal 2 weken en daarna mag ik langzaam aan de boel weer oppakken. De eerste dagen, waaronder kerstmis, heb ik alleen maar geslapen……

Nu pas begint het besef te komen van wat er is gebeurd de afgelopen weken…....



Ik snap dat mensen niet goed weten wat ze moeten zeggen. Ik heb liever dat ze dat dan eerlijk zeggen. In plaats van goed bedoelde dingen waar ik niks mee kan zoals: ach je bent nog jong en een volgende keer beter! En het was toch nog niks, nog geen kindje. Voor hen niet nee, dat begrijp ik en ik respecteer mensen daarin, maar voor mij was het al wel een kindje, weliswaar (nog) niet compleet volgroeid, maar wel van ons samen.......... het heeft alleen geen kans gehad omdat het op de verkeerde plaats was ingenesteld.......



Daarnaast ben ik erg gefocust op elk pijntje wat ik (maar denk te voelen) voel. Ik heb nu aan de rechterkant een zeurend pijntje, maak me meteen weer zorgen.... gek word ik ervan. Als het blijft ga ik toch even naar het z-huis bellen, dan maar een zeikerd!

Loeloe, heftig he, zo'n ervaring. Bij mij waren ze er sneller bij maar het blijft iets heel naars. Ook jou zou ik echt willen adviseren om je aan te melden voor de mailinglist EUG van Freya. Ik heb er zelf heel veel steun aan gehad. Iemand plaatste daar ooit de opmerking dat ze er "trots" op was dat zij 99 andere zwangeren een bbz bespaarde door dit te hebben ondergaan. Ik vond dat wel een opvallende en verfrissende stelling. Meid, heel veel sterkte want het is echt niets niks. Mijn verhaal staat op een van de eerste pagina's denk ik.

Lieve Loeloe,



Wat een vreselijk verhaal!! van het kastje naar de muur en al die onzekerheid wat ongeloofelijk vreselijk moet dat zijn geweest. Ik heb zelf ook BBZ gehad in november 2008, bij mij wisten ze tenminste na de echo, die ik gelijk kreeg nadat bloedverlies begon wat het was en ben ik gelijk geopereerd.



Ik had (eigenlijk heb) veel pijn gehad aan de hechtingen, juist vooral aan de linkerkant in het begin, terwijl mijn rechtereileider weg was gehaald?! Nu nog veel pijn, het is ook niet niks zo'n operatie. Maar als je het niet vertrouwd gewoon een professional bellen.!



Wat betreft de baby,,, inderdaad, voor de omgeving is het snel vergeten en ach het was nog niks. Voor mij is het ook echt een heel groot verlies geweest. Ik was al 3 weken bewust zwanger dus het was er heel echt voor mij!! De verwerking hiervan is heel moeijlijk.



Ik wens je echt heel veel sterkte meid!!

Beste Loeloe80



Wat een heftig verhaal!



Ik vind wel dat het ziekenhuis de eerste keer niet echt goed met jou klachten is omgegaan. Een wat laag HCG hoeft namelijk niet te betekenen dat je geen BBZ hebt (zie maar in mijn hele verhaal op pagina 5) Je HCG hormoon moet om de twee dagen verdubbelen. Als dat niet het geval is dan krijg je vaak een mk en als ze geen vruchtzakje zien in je baarmoeder dan is de kans heel groot dat het een BBZ is.



Ik heb er twee bbz gehad en mijn HCG hormoon bleef in verhouding aan de lage kant voor het aantal weken dat ik was en het verdubbelde niet om de twee dagen. Het vruchtje is dan niet meer levend/groeiende. Bij de eerste keer kreeg in een spontane mk maar er bleven cellen van de kleine in mijn eileider achter die zich langzaam bleven delen. Vandaar dat mijn HCG hormoon te laag bleef. Maar daar is uiteraard geen ruimte voor die cellen in de eileider dus ging ie bloeden. En dat bloed wat in je buikholte stroomt (tegen je buikvlies aan) dat veroorzaakt die hevige pijn. Ik had ook rond de 500 cc bloed in mijn buik.



Ben je nu nog onder controle? Ik heb alle twee keer tot drie weken na de operatie allerlei pijntjes en krampjes in mijn buik/baarmoeder/eileiders gehad. Dat schijnt er gewoon bij te horen. Bij mij zijn mijn eileiders bespaard gebleven. En moest ik na de operatie's iedere week HCG laten prikken om te kijken of deze helemaal naar nul zou dalen. Dit om te checken of ze alle cellen hadden weggehaald. Ik neem aan dat dat bij jou niet hoeft omdat ze de hele eileider hebben weggehaald. Het schijnt in ieder geval dat je met een eileider nog prima zwanger kan worden. Daar heb je natuurlijk nu niks aan want je wilde graag dit kindje.......ik begrijp je heel goed. Iedereen bedoelt het goed maar dit is een gevoel wat eerst moet slijten.



Bij mij is mijn laatste bbz nu meer dan een half jaar geleden. Ik heb het volgens mij allemaal redelijk een plekje kunnen geven en wij zijn weer flink aan het "klussen" om het nog maar eens te proberen. Hopelijke drie keer is scheepsrecht....



Ik wens jou heel veel sterkte met je verlies en dat je maar weer snel je de oude kan voelen



Groetjes Astrid

Lieve allemaal!

Bedankt voor jullie reacties!

Erg lief!

Hier gaat het gestaag de goede kant op.

Binnenshuis kan ik me, 3 weken na de operaties, goed redden zolang ik niet te veel doe. Buitenhuis is het eind van de straat en terug het max. wat ik kan lopen.Valt me vies tegen dat het zo lang duurt voordat je weer een beetje energie hebt opgedaan. Maar goed, het hoort erbij en ik moet me er bij neer leggen dat het tijd nodig heeft..... de ene dag gaat dat beter dan de andere. Daarnaast heb ik mijn eerste menstruatie al weer..... had last van buikkrampen en mijn rug en nu al een aantal dagen bloedverlies. Natuurlijk meteen het z-huis gebeld, schrok me rot. Deze verzekerde me dat ik me nergens druk om hoef te maken en dat het mijn 1e menstruatie weer is......... en dat 2,5 week na de operatie. Schijnt te kunnen. Ik zal blij zijn als ik op 2-2 bij de gyneacoloog ben geweest!

Liefs Loeloe

Beste Loulou,l



Wat een ontzettend heftig verhaal. Lees het helemaal met de rilligingen. Ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen en het toch een plekje kan geven. Sterkte.



hi Astrid,

Sorry, sorry dat ik er zso lang niet was. op vakantie geweest, em daarna een kapotte router thuis en te druk op het werk om daar even te reageren. Hoe is het met je?



Ik heb de dag voordat we op vakantie gingen weer een echo gehad, en we zgaen gelijk het hartje kloppen. Echt ongeloofelijk. Een kloppend hartje, en ook nog ns allemaal op de juiste plek in MIJN lijf...! Moet eerlijk zeggen dat ik het zelfs nu nog niet helemaal besef. Maar voel me nog steeds echt anders, ontzettend moe, opgezette darmen en een honger gevoel maar als ik eet zit ik veel sneller vol. Moet dus maar geloven dat het goed gaat. Morgen (eindelijk...4weken later..) weer een echo. Ontzettend spannend. T blijft allemaal maar door je hoofd malen. Dan kunnen ze waarschijnlijk ook beter zeggen hoe ver ik ben. Ik laat het je allemaal weten.



Groeten!

Hallo allemaal



ik heb met heel veel interesse en vooral herkenning jullie berichten gelezen. Ook ik ben afgelopen vrijdag (9 jan) geopereerd aan een BBZ. Dit was mijn 2e.... 12 dec 2007 ben ik ook geopereerd en is mijn linker eileider verwijderd na een BBZ van 7 weken. Geen klachten vooraf gehad. Wel een hele pijnlijke "menstruatie" tussendoor. Geen pijnlijke borsten of andere zwangerschapsverschijnselen. Omdat ik in septenber 2007 al een miskraam had gehad, mocht ik eerder voor een echo. Daar werd heel duidelijk een zwangerschap in mijn eileider waargenomen. Het hartje klopte me heel hard tegemoet op het scherm.... 4 uur later lag ik op de ok. Gelukkig is die verder goed verlopen. Ben wel lang onderweg geweest om lichamelijk te herstellen. Na 5 weken was ik weer volledig aan het werk. Gelukkig was ik in april 2008 weer zwanger, maar in mei mondde deze zwangerschap uit in een miskraam. Mijn man en ik hadden afgesproken om tot dec 2008 te proberen op de natuurlijke wijze zwanger te worden. Mocht dit niet gelukt zijn, dan zouden we in de medische molen duiken.

En jawel, precies op 12 december had ik een positieve test! Dit jaar wel een fijne verjaardag gehad! (ik ben op de 13e dec 35 geworden...)

Vanwege de vorige BBZ moest ik wel meteen komen na een positeive zwangerschapstest. de 16e dec voor het eerst geweest. Inwendige echo: niets te zien, behalve een grote cyste op mijn rechter eierstok. Dit kon het gele lichaam zijn, dat een eitje van voeding voorziet totdat de placenta het overneemt. Kan nog erg vroeg zijn, dus maar even afwachten. Volgende week weer komen.

De volgende dag een veegje helderrood bloedverlies en de moed zakte me weer in de schoenen. 's middag naar het ziekenhuis: HCG en echo. Op de echo nog niets te zien, HCG 66, wel laag voor 5 weken, maar het kan nog alle kanten op. Een miskraam werd niet uitgesloten. Over 1 week weer terug,

hcg en echo. 24 dec: Op de echo nog niets te zien, HCG wel goed gestegen naar 230. Over 3 dagen weer terug; 27 dec echo en HCG: 440, wederom gestegen maar op de echo nog niets te zien. Nu na 2 dagen terug. HCG 450, niets op de echo, cyste blijft hetzelfde. Het blijft afwachten, maar de kans op een miskraam of een BBZ werd wel steeds groter. Na 4 dagen weer terug: 2 jan HCG 1100, niets op de echo. Maar dit kon nog allemaal. Bij een HCG van 1500 verwachten ze pas iets te zien op de echo. Dus maandag 5 jan weer terug. Nu moest er toch iets te zien zijn op de echo. HCG gestegen naar 1500, veel te weinig dus en nog niets op de echo. Wat een teleurstelling! Had me nog net het weekend op kunnen peppen, maar nu wordt het toch echt allemaal wel heel erg onzeker....

7 jan weer terug. HCG 1700 echo niets te zien. Overleg alom: wel of niet een laparoscopie. Nog maar even niet. Het risico dat ze niets zouden vinden was nog te groot. Ik had geen klachten, behalve wat bloedverlies. Dus wederom met instructies van extra buikpijn of extra bloedverlies is komen, weer naar huis.

8 jan: heviger bloedverlies en veel buikpijn. Ik toch maar gebeld en moest meteen komen. Over een ritje van 20 minuten heb ik uiteindelijk een uur gedaan! Fijn al die files! In het ziekenhuis weer een echo. Geen BBZ te zien. Buikpijn zakte weer, goed hb. Hele duidelijke instructies en toch weer naar huis. Thuis weefsel verloren. Het leek het meest op placentaweefsel. Dit heb ik bewaard en de volgende ochtend meegenomen naar mijn afspraak. Gelukkig zakte de klachten na dit weefsel verlies af en heb ik heerlijk geslapen. Ik dacht namelijk dat ik een miskraam had gehad. In alle ellende was dit goed nieuws, want dat betekende dat mijn lijf het vruchtje zelf had afgestoten en ik niet geopereerd hoefde te worden. Mijn borsten waren niet meer pijnlijk en ik voelde me niet meer zwanger......

De volgende dag op de controle was mijn HCG echter gestegen naar 1900!!!!!!!!! Ik schrok me rot. Niets te zien op de echo. Dat betekende dus toch een operatie om te kijken of ze een BBZ konden vinden! Om half 3 ben ik geopereerd en was 's middags om 17.15 weer terug op de kamer. Deze keer was de eileider behouden gelukkig. Er zat inderdaad een BBZ. Diezelfde avond mocht ik alweer naar huis gelukkig.

Inmiddels gaat het lichamelijk redelijk goed. Heb veel minder pijn dan vorig jaar, maar ben wel erg snel moe. Moet echt een middagslaapje doen.

Morgen 16 jan hebben we een controle afspraak. Wederom HCG laten prikken om te kijken of het nu goed daalt en een controle echo. Dan is hopelijk ook het weefsel dat ik verloren ben en de zwangerschap onderzocht bij de patholoog anatoom.

Ben heel benieuwd of daar nog iets uit komt.

En natuurlijk willen we ook heel graag weten hoe we hiermee verder gaan. De kinderwens is er meer dan ooit! Maar hoe dit in de toekomst moet is vraag 2. Mijn vertrouwen in deze eileider is wel een heel stuk weg nu! Maar eens kijken wat ze morgen te zeggen hebben en wat onze opties zijn.....

Om nu weer maar af te wachten tot we weer zwanger zijn zie ik ook niet meer zo zitten......

We zullen zien.



Iemand ervaring met een vervolg op een soortgelijk verhaal????



Groeten Janneke

Janneke, wat een ellende! Wel ervaring met een bbz maar niet met twee zoals jij. Hopelijk,mag het een volgende keer echt goed gaan...zag de eileider er verder goed uit? Raar he zoiets..

Veel succes en sterkte!

Hoi Mirjam,



Het is inderdaad erg raar. Vooral omdat we deze keer geen kindje hebben gezien op de echo. De vorige keer wel.

We zijn gisteren voor een controle afspraak bij de gyn geweest. Alles zag er goed uit vanbinnen. De eileider ook. Het HCG was goed gezakt: van 1900 naar 680. We moeten nu eerst weer terug naar een hcg van 0 en een normale menstruatie. Daarna gaan we weer om tafel met de gyn om onze opties te bespreken. Toch nog een keer proberen of gaan we voor IVF..... Ik denk dat we zijn raad maar opvolgen en eerst deze BBZ maar eens goed afwerken en dan met frisse moed weer aan een volgende ronde beginnen....



Gelukkig ga ik lekker naar mijn vriendin in de USA in februari. Even lekker ontspannen en ontsnappen aan alles. Weer lekker opladen en weer leeg terug komen......



Groetjes Janneke

Hoi Jannekeb



Wat een heftig verhaal.......!!! Ik heb ook twee bbz gehad (zie mijn verhaal op pagina 5) Mijn laatste operatie was 13 juni 2008. Eerst even alles laten bezinken en lekker op vakantie gegaan naar Aruba. Vanaf half september zijn we weer druk aan het klussen. Maar tot nu toe nog geen succes....helaas!



Bij mij zijn alle twee mijn eileiders bespaard gebleven. De gyn heeft na heel veel beraad met andere collega's in andere ziekenhuizen toch het advies gegeven om het nog een keer te proberen. Miscchien dat het opereren en het ook deels weghalen van verklevingen een positieve draai kan geven.



Mijn vriend is niet zo op ivf. Wil het echt heel graag op de natuurlijke manier. Maar ja....ik ben 37 en wordt in feb 38 jaar dus ik heb niet meer alle tijd. Ga hem maar langzamerhand voorbereiden op misschien toch maar ivf. Heb in begin feb een afspraak met de gyn om te kijken wat ivf voor ons in houdt. Zelf heb ik nog iets van ik probeer het tot april 2009 en anders ivf, maar eerst nog even kijken wat mijn vriend wil. Dus veel ervaring heb ik nog niet in het vervolg traject.



Ik zal zeker eerst even bijkomen van je tweede bbz. En dan goed om de tafel gaan zitten met jou gyn om te kijken wat voor jullie de beste kans is en het minst belastend.....voor jou!



Heel veel sterkte en hopelijk ben je snel op de been



groetjes Astrid

Hoi Vero78



Met mij is alles goed! Nog geen nieuws onder de zon...helaas!



Goed om te horen dat het met jouw kleine wondertje goed gaat.

Ga er maar lekker van genieten!



Spreek je gauw.



groetjes astrid

Hallo allemaal,

Het is weer even geleden dat ik hier te vinden was. Ben ondertussen wel weer redelijk bijgelezen. Wat een verdriet weer allemaal, maar gelukkig ook nog wat fijn nieuws (gefeliciteerd Vero)! Ik ben ondertussen ook meer in het ziekenhuis te vinden dan ergens anders. Er is nu een cyste ontdekt bij mijn rechter eierstok (de kant die eigenlijk nog "goed" was). Ik ben er echt even een paar weken helemaal ontdaan van geweest. Ik zie mijn droom steeds meer in duigen vallen. In maart word ik geopereerd. Ze gaan de cyste nog niet weghalen, omdat ze bang zijn dat ze de eierstok beschadigen, maar ze gaan kijken of de eileider die ik nog over heb wel doorgang heeft. Ik zie er erg tegenop, maar ik hoop nu wel eindelijk wat duidelijkheid te krijgen.

Ondertussen lijkt het leven weer gewoon verder te gaan, wat af en toe ook erg pijnlijk is. Mensen om me heen vergeten weer wat er is gebeurd en denken niet meer aan de pijn die ik nog steeds heb. Aan de ene kant heel logisch en ook wel goed (ik wil niet bekend staan als dat zielige mens die geen kinderen kan krijgen), maar soms ook heel hard!