een heel klein rammelend eierstokje

Hoi,



ik ben 25, nog steeds studerend, goede hoop op gigantische carrière, singele (lesbisch) en heb altijd geroepen dat ik totaal geen kinderen wil hebben.

Het is onhandig, gedoe, kan een carrière in de weg zitten (je moet namelijk er ook nog zijn voor je kinderen, dus 60 uur in de week is redelijk uitgesloten) ik ben zelf totaal niet geschikt als moeder (want te wispelturig en blaat), waar haal ik in godsnaam een kwakje vandaan (want twee vrouwen zijn bij mijn weten nog nooit zwanger van elkaar).



Vrienden zijn ook nog allemaal niet aan de kinderen, want eigenlijk allemaal singles en nog te jong. Wel weten er een aanta ldat er zeker een gezinnetje gesticht gaat worden. En nu, ergens, heel ver weg, zo achter in een eierstok, begint het te kriebelen.Zou het toch niet leuk zijn? En hoe moet dat dan als het toch leuk is? Kan ik het een kind wel aandoen om twee moeders te hebben?



Kortom: wat vinden jullie? Is het typisch iets wat hoort bij 25 zijn? Krijgen ook heterovrouwen nu massaal last van beginnende kriebels?





Aan de andere kant: is het niet gewoon een drang om een 'normaal' gezin te vormen, een zoektocht naar geborgenheid en liefde?

hmm... het blijft een beetje een raar idee, ik en een kind. Zeker omdat ik dus ook de afgelopen 24 jaar nogal anti was.



Ik heb er ook eens met een goede vriend over gebabbeld (homo) en volgens mij is er een soort van oplossing gevonden. Of in ieder geval een klein plannetje. Hij wil ook heel graag een kind, maar dan met een partner, net zoals ik. Ik heb stiekem geen zin om de volledige zorg op me te hebben, dus het zou voor nu de makkelijkste manier zijn om met zijn vieren (ik met partner en hij met partner) een kind op te voeden. Het is inderdaad een co-ouderschap, maar wel een die werkt. Op die manier heeft het kind normaal contact met zijn of haar biologische ouders en twee ouders 'erbij'. Een spermadonor lijkt me niets, omdat je dan een kind de vader onthoudt, terwijl ik vind dat een kind recht heeft om beide ouders te kennen en mee op te groeien. Gelukkig heb ik nog ruim tien jaar om de boel voor elkaar te krijgen. Het zal een bijzondere gezinssituatie zijn, maar volgens mij zijn er genoeg kinderen met vier ouders.



Bang om met hem zo'n relatie aan te gaan, ben ik niet. Zeker omdat we echt een goede band hebben. We grappen regelmatig dat als we allebei hetero waren geweest, we nu getrouwd zouden zijn.



Voor nu laat ik het weer rusten, eerst maar eens een studie afronden en een start maken met die vliegende carrière.