Gevoelens van twijfel

elein schreef: ↑

12-05-2020 22:53

Jouw ervaring, niet de mijne. En zeker niet zodra je zwanger bent.

Mijn ervaring is wel dat de beste ouders, diegene die precies weten hoe ze een kind moeten opvoeden, de mensen zonder kinderen zijn. Kinderen opvoeden is makkelijk. Tot je ze zelf hebt.

Wat sneu dat je je zo voelt.

Is er een sociaal netwerk wat jou af en toe wat verlichting kan bieden? Of kan je kindje naar een opvang? Ik zou zeker niet schromen om hulp te vragen.
Probeer dan in die tijd iets voor jezelf te doen om even bij te tanken. Pak een paar uurtjes slaap, lees een boek, of ga een stuk wandelen of iets anders wat je leuk vindt.
Destijds leerde ik van mijn psycholoog dat ik écht tijd voor mezelf moest inplannen om op te laden. Nu is het in de huidige tjid allemaal wat lastig, maar probeer binnen de mogelijkheden iets te zoeken voor jezelf om te ontspannen.

Het is echt niet raar om je zo te voelen, zeker niet na wat je hebt meegemaakt. En ook ik, moeder van 2, twijfel geregeld aan of ik het wel goed doe.

Sterkte, en laat die twijfels je er niet onder krijgen. Je doet het vast hartstikke goed.

Ja, dat herken ik. En ik zou echt de dokter bellen voor een afspraak en aan hem vertellen.

DaCities schreef: ↑

13-05-2020 09:20

Ik merk dat ik de laatste tijd veel tijd voor mezelf nodig heb. Omdat ik de zorg zo zwaar vind en het me weinig lukt om op te laden denk ik wel eens verlangend terug aan de tijd zonder kind. Dan ga ik twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Herkent iemand dat gevoel? Ik realiseer me dat het ook komt omdat ik nu niet lekker in mijn vel zit. Maar het voelt allemaal zo zwaar nu.

Is het ook mogelijk om die tijd voor jezelf te pakken of ben je echt alleen maar in de zorgmodus?

DaCities schreef: ↑

13-05-2020 09:20

Ik merk dat ik de laatste tijd veel tijd voor mezelf nodig heb. Omdat ik de zorg zo zwaar vind en het me weinig lukt om op te laden denk ik wel eens verlangend terug aan de tijd zonder kind. Dan ga ik twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Herkent iemand dat gevoel? Ik realiseer me dat het ook komt omdat ik nu niet lekker in mijn vel zit. Maar het voelt allemaal zo zwaar nu.

Ja, dat gevoel ken ik zeker hoor. En daar voel(de) ik me dan ook echt heel erg schuldig over. Maar heb bij therapie geleerd dat gevoelens en gedachtes ook niet altijd zeggen dat je iets ECHT wilt. Soms zijn het ook gewoon "brainfarts" of moment-opnames.

Maar tegelijk denk ik ook: jouw gedachtes zijn wel een alarmsignaal van je geest dat je teveel hooi op je vork hebt. Wellicht lukt het om op sommige gebieden een tandje bij te stellen? Ik weet natuurlijk niet hoe jouw dagritme eruit ziet, maar ik zette mijn zoon wel eens een half uurtje voor de TV met een educatief programma en ging dan ook even wat voor mezelf doen. Boekje lezen, even een kop thee drinken etc.

Pcies, al die tips hierboven!
Mijn zoontje zit nu op de opvang en de rust die ik ervaar is geweldig.
Ik hou zielsveel van hem maar die me-time doet me denken aan vroegere tijden, haha.
En ik haal hem met liefde weer op straks en kan er dan weer tegenaan.
Ben dus ff letterlijk aan de oplader geweest dus.
Maar als dit nog niet genoeg is en het dieper zit, praat er idd met iemand over.

Je bent een goede moeder, vergeet dat niet!!

Moeders die zeggen dat alles goed is en goed loopt en nooooit moe zijn:

FAKE

DaCities schreef: ↑

13-05-2020 09:20

Ik merk dat ik de laatste tijd veel tijd voor mezelf nodig heb. Omdat ik de zorg zo zwaar vind en het me weinig lukt om op te laden denk ik wel eens verlangend terug aan de tijd zonder kind. Dan ga ik twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Herkent iemand dat gevoel? Ik realiseer me dat het ook komt omdat ik nu niet lekker in mijn vel zit. Maar het voelt allemaal zo zwaar nu.

Kan er alleen mijn ervaring tegenover zetten (en die is zonder alle complexiteit van de jouwe!). Juist nu alles en iedereen (hier man, baby, peuter, hond en ik) de hele dag maar thuis zijn en we vanaf één plek werk, zorg, huishouden en relatie in de lucht
en liefst ook een beetje leuk moeten houden, lijkt het soms één grote dikke soep van alles dat in elkaar overloopt en voor mijn gevoel dus ook allemaal niet helemaal lekker gaat.

Man relativeert mijn 'buien' hierover, door te benadrukken dat we toch allebei onze best doen, en dat het ook echt crisis is, dus anders-dan-anders; het is niet gek dat je aanpassingen moet maken, dat dat niet in één keer goed gaat, en dat je daar moe en gefrustreerd van wordt!

Wij kunnen niet beoordelen of jouw gevoelens vooral hiervan komen. Als wel, probeer dan of peuter eens een dag(deel) onder jouw vleugels uit kan en ga doen wat je leuk vindt (wat er moet, komt later wel weer). Als je daar een vast moment in de week voor pakt, heb je ook iets om naar uit te zien.

Als je gevoelens dieper zitten en het hiermee niet beter wordt, moet je niet aarzelen om hulp te vragen, bijvoorbeeld bij je huisarts. Doen hoor! Het feit dat je alle aspecten zo intens beleeft, laat al zien dat je erom geeft. Dus niet bang zijn dat anderen negatief oordelen over je moederschap (en werknemerschap, en gewoon mens-zijn).

DaCities schreef: ↑

13-05-2020 09:20

Ik merk dat ik de laatste tijd veel tijd voor mezelf nodig heb. Omdat ik de zorg zo zwaar vind en het me weinig lukt om op te laden denk ik wel eens verlangend terug aan de tijd zonder kind. Dan ga ik twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Herkent iemand dat gevoel? Ik realiseer me dat het ook komt omdat ik nu niet lekker in mijn vel zit. Maar het voelt allemaal zo zwaar nu.

Ik heb misschien wel bijna dagelijks wel een moment dat ik verlangend terug denk aan de tijd zonder kinderen. Nu bijvoorbeeld, terwijl ik probeer thuis te werken en mijn 6 jarige bij mij op 'kantoor' schoolwerk mag doen en gewoon NIET op kan houden met kletsen, zingen, wiebelen, rare geluidjes maken. Misschien wil een circus haar hebben... Of misschien kan ze op zichzelf gaan wonen...

Dus dat herken ik zeker! Maar in het hele grotere geheel twijfel ik niet, want overall vind ik mijn kind nog steeds een grappig cool klein huisgenootje (alleen nu even niet). Wat het verschil is denk ik, is dat ik me daar helemaal niet schuldig over voel, en het een vrij normaal gevoel vindt, zoals ik ook wel eens verlang naar toen ik werkloos was als mijn werk niet lekker loopt, ik toen ik werkeloos was verlangde naar saaie vergaderingen, ik ooit verlangde naar een leuke relatie en nu met een leuke relatie wel eens weer verlang naar in mijn ééntje alle keuzes maken. Omdat ik verder wel goed in mijn vel zit, voelen die gedachtes niet zwaar.

Maak je dus niet teveel zorgen om dat soort gedachten. Ze zijn logisch van zichzelf (vind ik) en extra logisch als je niet goed in je vel zit.