Kinderen
alle pijlers
Heeft Sara Kroos gelijk?
woensdag 11 februari 2009 om 20:50
In de laatste viva las ik dit van Sara een aangezien ik "maar' een kind heb, kan ik er niet over mee praten,nouja niet grotendeeld.Nu vroeg ik mij, hoe andere hier tegen aan kijken. ik zal haar even citeren.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
woensdag 11 februari 2009 om 21:34
quote:pebbles10 schreef op 11 februari 2009 @ 21:26:
Ook denk ik dat de leeftijd mee speelt. Als je wat ouder bent (half 30 ofzo) dan ben je al zo gewend aan je eigen leven en ben je wat minder flexibel over het algemeen.leg eens uit? Ben namelijk al 38 met 2 kleine kinderen en vond mijzelf altijd redelijk flexibel. Ik vond ook altijd dat ik daarom van die makkelijke kinderen had. Omdat ik zo flexibel was.
Ook denk ik dat de leeftijd mee speelt. Als je wat ouder bent (half 30 ofzo) dan ben je al zo gewend aan je eigen leven en ben je wat minder flexibel over het algemeen.leg eens uit? Ben namelijk al 38 met 2 kleine kinderen en vond mijzelf altijd redelijk flexibel. Ik vond ook altijd dat ik daarom van die makkelijke kinderen had. Omdat ik zo flexibel was.
woensdag 11 februari 2009 om 21:38
Mijn oudste is 5,5 en jongste wordt over een maand 4.
Het zijn tropenjaren geweest. De jongste is pas redelijke nachten gaan maken sinds hij 3 werd. Zoveel jaren van onderbroken nachten was geen feest.
Ook het voortdurend de kinderen in de gaten moeten houden en de intensieve zorg vond ik vaak zwaar.
Tegenwoordig komen er andere dingen voor in de plaats, zorgen om school en vriendjes en of dat allemaal wel goed zal gaan.
Maar terug naar die eerste jaren. Toen ik aan kinderen begon, had ik verwacht dat ik zwaar zou vinden. Ik heb nog ergens geschreven staan in een soort van dagboek dat ik het zorgen voor eigen kinderen dacht ik wel leuk zou vinden, maar niet de hele lange dag en ook niet iedere dag.
En ik heb ook vaak geroepen 'doe mij maar kinderen die gelijk bij de geboorte al vier jaar zijn'.
Ik wist dus wel waar ik aan begon. En ook dat de zorg echt gedeeld zou worden tussen mij en mijn man, en dat we gebruik zouden maken van oppas.
Gelukkig hebben we alles altijd heel flexibel kunnen regelen en kon ik me er ook wel bij neerleggen dat het vaak zwaar was. Vooral door de onderbroken nachten. (maar ik heb ook vaak wanhopig gedacht 'waarom zijn we hier toch aan begonnen? Wat een verstandsverbijstering is dat geweest!')
En ik vond het vaak ook vrij saai om een hele dag voor zulke kleine kinderen te zorgen zonder een andere volwassene erbij. Hoe leuk ik mijn kinderen ook vind.
Dat is niet echt 'done' om te zeggen, maar ik voelde het zo en zei dat ook wel.
Als je twee of meer kinderen hebt, is het bovendien ook erg lastig om ergens naartoe te gaan omdat je met verschillende ritmes zit. Ze slapen vaak op andere tijden. En de kinderen van vriendinnen slapen op weer andere tijden. Die vriendinnen werken ook, allemaal weer op andere dagen. Dus het gezellig samen moederen op niet-werkdagen, zoals ik me dat dan weer wél een beetje had voorgesteld, kwam er helemaal niet van.
Dus ja, als ik naar mezelf kijk heeft Sara Kroos wel gelijk. Tropenjaren. Gesjouw, doodmoe.
Maar het scheelt, vind ik, wél dat je het - als je het inderdaad ervaart - onderkent. En inventief bent en hulp inschakelt.
Mijn ouders zijn naast de oppas aan huis vaak ingesprongen. En regelmatig logeren de kinderen daar zodat wij goed kunnen bijtanken.
In de gebroken-nachten-jaren sliepen mijn man en ik vaak om de beurt een nacht op zolder met oordoppen in.
En als we op vakantie gaan, vragen we mijn schoonmoeder mee. Omdat het gezellig is (ze is gelukkig een leuke vrouw), maar ook omdat er dan 'een extra paar handen' is. Wij ook eens een avondje samen uit eten kunnen, of er ook eens iemand in het huisje kan blijven en de ander met schoonmoeder plus kinderen iets gaat doen.
Tot slot komen de kinderen vaak bij ons in bed 's nachts en dat laten we zo. Het is niet altijd ideaal, maar maakt per saldo dat we allemaal het best slapen op die manier.
Mijn credo: verzet je niet, go with the flow en wees vooral ook praktisch.
xx lisa.
Het zijn tropenjaren geweest. De jongste is pas redelijke nachten gaan maken sinds hij 3 werd. Zoveel jaren van onderbroken nachten was geen feest.
Ook het voortdurend de kinderen in de gaten moeten houden en de intensieve zorg vond ik vaak zwaar.
Tegenwoordig komen er andere dingen voor in de plaats, zorgen om school en vriendjes en of dat allemaal wel goed zal gaan.
Maar terug naar die eerste jaren. Toen ik aan kinderen begon, had ik verwacht dat ik zwaar zou vinden. Ik heb nog ergens geschreven staan in een soort van dagboek dat ik het zorgen voor eigen kinderen dacht ik wel leuk zou vinden, maar niet de hele lange dag en ook niet iedere dag.
En ik heb ook vaak geroepen 'doe mij maar kinderen die gelijk bij de geboorte al vier jaar zijn'.
Ik wist dus wel waar ik aan begon. En ook dat de zorg echt gedeeld zou worden tussen mij en mijn man, en dat we gebruik zouden maken van oppas.
Gelukkig hebben we alles altijd heel flexibel kunnen regelen en kon ik me er ook wel bij neerleggen dat het vaak zwaar was. Vooral door de onderbroken nachten. (maar ik heb ook vaak wanhopig gedacht 'waarom zijn we hier toch aan begonnen? Wat een verstandsverbijstering is dat geweest!')
En ik vond het vaak ook vrij saai om een hele dag voor zulke kleine kinderen te zorgen zonder een andere volwassene erbij. Hoe leuk ik mijn kinderen ook vind.
Dat is niet echt 'done' om te zeggen, maar ik voelde het zo en zei dat ook wel.
Als je twee of meer kinderen hebt, is het bovendien ook erg lastig om ergens naartoe te gaan omdat je met verschillende ritmes zit. Ze slapen vaak op andere tijden. En de kinderen van vriendinnen slapen op weer andere tijden. Die vriendinnen werken ook, allemaal weer op andere dagen. Dus het gezellig samen moederen op niet-werkdagen, zoals ik me dat dan weer wél een beetje had voorgesteld, kwam er helemaal niet van.
Dus ja, als ik naar mezelf kijk heeft Sara Kroos wel gelijk. Tropenjaren. Gesjouw, doodmoe.
Maar het scheelt, vind ik, wél dat je het - als je het inderdaad ervaart - onderkent. En inventief bent en hulp inschakelt.
Mijn ouders zijn naast de oppas aan huis vaak ingesprongen. En regelmatig logeren de kinderen daar zodat wij goed kunnen bijtanken.
In de gebroken-nachten-jaren sliepen mijn man en ik vaak om de beurt een nacht op zolder met oordoppen in.
En als we op vakantie gaan, vragen we mijn schoonmoeder mee. Omdat het gezellig is (ze is gelukkig een leuke vrouw), maar ook omdat er dan 'een extra paar handen' is. Wij ook eens een avondje samen uit eten kunnen, of er ook eens iemand in het huisje kan blijven en de ander met schoonmoeder plus kinderen iets gaat doen.
Tot slot komen de kinderen vaak bij ons in bed 's nachts en dat laten we zo. Het is niet altijd ideaal, maar maakt per saldo dat we allemaal het best slapen op die manier.
Mijn credo: verzet je niet, go with the flow en wees vooral ook praktisch.
xx lisa.
woensdag 11 februari 2009 om 21:40
Alleenstaande moeder met drie kinderen. Van 0 tot 10.
Ja, het is best zwaar. Ik ben nu ziek en dat is geen feest.
Maar als je het gevoel gaat krijgen dat je zoveel opgeeft, zoveel moet doen en dat het zo een opgave is, dan wordt het alleen maar erger. Doe je dit niet en geniet je gewoon van de kinderen (hoewel je ze echt af en toe achter het behang kan plakken) en zie je echt waarvoor je het doet, dan gaat veel vanzelf, zoals je dingen voor jezelf doet en soms moet doen die minder leuk zijn.
Ik heb het eerder geschreven. Alles wat de moeite waard is in het leven kost effort. Dat geldt voor alles. Moeder worden is geen kunst. Een goede moeder zijn is een investering in iets goeds. Ja, dat kost wat en ja, daar krijg je heel veel voor terug.
Maar verlies je je kind uit het oog, 'zie' je hem of haar niet meer, dan is het een verschrikkelijke opgave. En dan zie je niet meer wat je terug krijgt. Vreselijk zonde...
Wat ik ook eerder ergens geschreven heb is dat ik mijn leven wel eens vergelijk met een schilderij. Mijn kinderen geven de intense kleur aan. Ze maken het water blauw, de zon geel en het gras groen. Alles wordt intenser. Maar de donkere kleuren worden ook intenser, de kwetsbaarheid, de bezorgdheid over de wereld, ziekte, narigheid..
Ik denk dat ik het enige echte nadeel van moederschap vind is dat ik ineens alles te verliezen heb. En soms overvalt me het besef van de grote verantwoordelijkheid.
Ja, het is best zwaar. Ik ben nu ziek en dat is geen feest.
Maar als je het gevoel gaat krijgen dat je zoveel opgeeft, zoveel moet doen en dat het zo een opgave is, dan wordt het alleen maar erger. Doe je dit niet en geniet je gewoon van de kinderen (hoewel je ze echt af en toe achter het behang kan plakken) en zie je echt waarvoor je het doet, dan gaat veel vanzelf, zoals je dingen voor jezelf doet en soms moet doen die minder leuk zijn.
Ik heb het eerder geschreven. Alles wat de moeite waard is in het leven kost effort. Dat geldt voor alles. Moeder worden is geen kunst. Een goede moeder zijn is een investering in iets goeds. Ja, dat kost wat en ja, daar krijg je heel veel voor terug.
Maar verlies je je kind uit het oog, 'zie' je hem of haar niet meer, dan is het een verschrikkelijke opgave. En dan zie je niet meer wat je terug krijgt. Vreselijk zonde...
Wat ik ook eerder ergens geschreven heb is dat ik mijn leven wel eens vergelijk met een schilderij. Mijn kinderen geven de intense kleur aan. Ze maken het water blauw, de zon geel en het gras groen. Alles wordt intenser. Maar de donkere kleuren worden ook intenser, de kwetsbaarheid, de bezorgdheid over de wereld, ziekte, narigheid..
Ik denk dat ik het enige echte nadeel van moederschap vind is dat ik ineens alles te verliezen heb. En soms overvalt me het besef van de grote verantwoordelijkheid.
woensdag 11 februari 2009 om 21:42
quote:lisa schreef op 11 februari 2009 @ 21:38:
Mijn oudste is 5,5 en jongste wordt over een maand 4.
Het zijn tropenjaren geweest. De jongste is pas redelijke nachten gaan maken sinds hij 3 werd. Zoveel jaren van onderbroken nachten was geen feest.
Ook het voortdurend de kinderen in de gaten moeten houden en de intensieve zorg vond ik vaak zwaar.
Tegenwoordig komen er andere dingen voor in de plaats, zorgen om school en vriendjes en of dat allemaal wel goed zal gaan.
Maar terug naar die eerste jaren. Toen ik aan kinderen begon, had ik verwacht dat ik zwaar zou vinden. Ik heb nog ergens geschreven staan in een soort van dagboek dat ik het zorgen voor eigen kinderen dacht ik wel leuk zou vinden, maar niet de hele lange dag en ook niet iedere dag.
En ik heb ook vaak geroepen 'doe mij maar kinderen die gelijk bij de geboorte al vier jaar zijn'.
Ik wist dus wel waar ik aan begon. En ook dat de zorg echt gedeeld zou worden tussen mij en mijn man, en dat we gebruik zouden maken van oppas.
Gelukkig hebben we alles altijd heel flexibel kunnen regelen en kon ik me er ook wel bij neerleggen dat het vaak zwaar was. Vooral door de onderbroken nachten. (maar ik heb ook vaak wanhopig gedacht 'waarom zijn we hier toch aan begonnen? Wat een verstandsverbijstering is dat geweest!')
En ik vond het vaak ook vrij saai om een hele dag voor zulke kleine kinderen te zorgen zonder een andere volwassene erbij. Hoe leuk ik mijn kinderen ook vind.
Dat is niet echt 'done' om te zeggen, maar ik voelde het zo en zei dat ook wel.
Als je twee of meer kinderen hebt, is het bovendien ook erg lastig om ergens naartoe te gaan omdat je met verschillende ritmes zit. Ze slapen vaak op andere tijden. En de kinderen van vriendinnen slapen op weer andere tijden. Die vriendinnen werken ook, allemaal weer op andere dagen. Dus het gezellig samen moederen op niet-werkdagen, zoals ik me dat dan weer wél een beetje had voorgesteld, kwam er helemaal niet van.
Dus ja, als ik naar mezelf kijk heeft Sara Kroos wel gelijk. Tropenjaren. Gesjouw, doodmoe.
Maar het scheelt, vind ik, wél dat je het - als je het inderdaad ervaart - onderkent. En inventief bent en hulp inschakelt.
Mijn ouders zijn naast de oppas aan huis vaak ingesprongen. En regelmatig logeren de kinderen daar zodat wij goed kunnen bijtanken.
In de gebroken-nachten-jaren sliepen mijn man en ik vaak om de beurt een nacht op zolder met oordoppen in.
En als we op vakantie gaan, vragen we mijn schoonmoeder mee. Omdat het gezellig is (ze is gelukkig een leuke vrouw), maar ook omdat er dan 'een extra paar handen' is. Wij ook eens een avondje samen uit eten kunnen, of er ook eens iemand in het huisje kan blijven en de ander met schoonmoeder plus kinderen iets gaat doen.
Tot slot komen de kinderen vaak bij ons in bed 's nachts en dat laten we zo. Het is niet altijd ideaal, maar maakt per saldo dat we allemaal het best slapen op die manier.
Mijn credo: verzet je niet, go with the flow en wees vooral ook praktisch.
xx lisa.
Mijn oudste is 5,5 en jongste wordt over een maand 4.
Het zijn tropenjaren geweest. De jongste is pas redelijke nachten gaan maken sinds hij 3 werd. Zoveel jaren van onderbroken nachten was geen feest.
Ook het voortdurend de kinderen in de gaten moeten houden en de intensieve zorg vond ik vaak zwaar.
Tegenwoordig komen er andere dingen voor in de plaats, zorgen om school en vriendjes en of dat allemaal wel goed zal gaan.
Maar terug naar die eerste jaren. Toen ik aan kinderen begon, had ik verwacht dat ik zwaar zou vinden. Ik heb nog ergens geschreven staan in een soort van dagboek dat ik het zorgen voor eigen kinderen dacht ik wel leuk zou vinden, maar niet de hele lange dag en ook niet iedere dag.
En ik heb ook vaak geroepen 'doe mij maar kinderen die gelijk bij de geboorte al vier jaar zijn'.
Ik wist dus wel waar ik aan begon. En ook dat de zorg echt gedeeld zou worden tussen mij en mijn man, en dat we gebruik zouden maken van oppas.
Gelukkig hebben we alles altijd heel flexibel kunnen regelen en kon ik me er ook wel bij neerleggen dat het vaak zwaar was. Vooral door de onderbroken nachten. (maar ik heb ook vaak wanhopig gedacht 'waarom zijn we hier toch aan begonnen? Wat een verstandsverbijstering is dat geweest!')
En ik vond het vaak ook vrij saai om een hele dag voor zulke kleine kinderen te zorgen zonder een andere volwassene erbij. Hoe leuk ik mijn kinderen ook vind.
Dat is niet echt 'done' om te zeggen, maar ik voelde het zo en zei dat ook wel.
Als je twee of meer kinderen hebt, is het bovendien ook erg lastig om ergens naartoe te gaan omdat je met verschillende ritmes zit. Ze slapen vaak op andere tijden. En de kinderen van vriendinnen slapen op weer andere tijden. Die vriendinnen werken ook, allemaal weer op andere dagen. Dus het gezellig samen moederen op niet-werkdagen, zoals ik me dat dan weer wél een beetje had voorgesteld, kwam er helemaal niet van.
Dus ja, als ik naar mezelf kijk heeft Sara Kroos wel gelijk. Tropenjaren. Gesjouw, doodmoe.
Maar het scheelt, vind ik, wél dat je het - als je het inderdaad ervaart - onderkent. En inventief bent en hulp inschakelt.
Mijn ouders zijn naast de oppas aan huis vaak ingesprongen. En regelmatig logeren de kinderen daar zodat wij goed kunnen bijtanken.
In de gebroken-nachten-jaren sliepen mijn man en ik vaak om de beurt een nacht op zolder met oordoppen in.
En als we op vakantie gaan, vragen we mijn schoonmoeder mee. Omdat het gezellig is (ze is gelukkig een leuke vrouw), maar ook omdat er dan 'een extra paar handen' is. Wij ook eens een avondje samen uit eten kunnen, of er ook eens iemand in het huisje kan blijven en de ander met schoonmoeder plus kinderen iets gaat doen.
Tot slot komen de kinderen vaak bij ons in bed 's nachts en dat laten we zo. Het is niet altijd ideaal, maar maakt per saldo dat we allemaal het best slapen op die manier.
Mijn credo: verzet je niet, go with the flow en wees vooral ook praktisch.
xx lisa.
woensdag 11 februari 2009 om 21:44
quote:traincha2 schreef op 11 februari 2009 @ 21:34:
[...]
leg eens uit? Ben namelijk al 38 met 2 kleine kinderen en vond mijzelf altijd redelijk flexibel. Ik vond ook altijd dat ik daarom van die makkelijke kinderen had. Omdat ik zo flexibel was.Haha, die vraag zag ik aankomen. Daarom had ik er ter indekking al "over het algemeen" aan toegevoegd. Je eigen karakter is denk ik het bepalendst maar voor mijn gevoel hebben oudere moeders er vaak wat meer moeite mee om hun oude leventje gedeeltelijk kwijt te zijn dan jongere moeders.
Maar het is niet wetenschappelijk bewezen, puur mijn eigen gevoel.
[...]
leg eens uit? Ben namelijk al 38 met 2 kleine kinderen en vond mijzelf altijd redelijk flexibel. Ik vond ook altijd dat ik daarom van die makkelijke kinderen had. Omdat ik zo flexibel was.Haha, die vraag zag ik aankomen. Daarom had ik er ter indekking al "over het algemeen" aan toegevoegd. Je eigen karakter is denk ik het bepalendst maar voor mijn gevoel hebben oudere moeders er vaak wat meer moeite mee om hun oude leventje gedeeltelijk kwijt te zijn dan jongere moeders.
Maar het is niet wetenschappelijk bewezen, puur mijn eigen gevoel.
woensdag 11 februari 2009 om 21:53
http://zwanger.blog.nl/on...rstandige-leeftijd-moeder
Laat ik jouw standpunt dan maar eens proberen te weerleggen.
Laat ik jouw standpunt dan maar eens proberen te weerleggen.
woensdag 11 februari 2009 om 21:58
Mwoah, ik vind het wat overdreven. Ik heb er twee, maar vind dat eigenlijk niet drukker dan één. Ze zijn alletwee nog klein, maar een uitputtingsslag? Neuh. Blij zijn als het voorbij is? Neuh. Ik vind het prettig dat de jongste wat groter is, omdat ik gewoon meer heb met peuters en daarboven dan met kleine baby's, maar ik vind het niet overdreven druk.
woensdag 11 februari 2009 om 22:05
woensdag 11 februari 2009 om 22:18
quote:domnaiefmutsje schreef op 11 februari 2009 @ 21:40:
Alleenstaande moeder met drie kinderen. Van 0 tot 10.
Ja, het is best zwaar. Ik ben nu ziek en dat is geen feest.
Maar als je het gevoel gaat krijgen dat je zoveel opgeeft, zoveel moet doen en dat het zo een opgave is, dan wordt het alleen maar erger. Doe je dit niet en geniet je gewoon van de kinderen (hoewel je ze echt af en toe achter het behang kan plakken) en zie je echt waarvoor je het doet, dan gaat veel vanzelf, zoals je dingen voor jezelf doet en soms moet doen die minder leuk zijn.
Ik heb het eerder geschreven. Alles wat de moeite waard is in het leven kost effort. Dat geldt voor alles. Moeder worden is geen kunst. Een goede moeder zijn is een investering in iets goeds. Ja, dat kost wat en ja, daar krijg je heel veel voor terug.
Maar verlies je je kind uit het oog, 'zie' je hem of haar niet meer, dan is het een verschrikkelijke opgave. En dan zie je niet meer wat je terug krijgt. Vreselijk zonde...
Wat ik ook eerder ergens geschreven heb is dat ik mijn leven wel eens vergelijk met een schilderij. Mijn kinderen geven de intense kleur aan. Ze maken het water blauw, de zon geel en het gras groen. Alles wordt intenser. Maar de donkere kleuren worden ook intenser, de kwetsbaarheid, de bezorgdheid over de wereld, ziekte, narigheid..
Ik denk dat ik het enige echte nadeel van moederschap vind is dat ik ineens alles te verliezen heb. En soms overvalt me het besef van de grote verantwoordelijkheid.Kippevel.... Je beschrijft het prachtig en in mijn ogen heel erg waar.
Alleenstaande moeder met drie kinderen. Van 0 tot 10.
Ja, het is best zwaar. Ik ben nu ziek en dat is geen feest.
Maar als je het gevoel gaat krijgen dat je zoveel opgeeft, zoveel moet doen en dat het zo een opgave is, dan wordt het alleen maar erger. Doe je dit niet en geniet je gewoon van de kinderen (hoewel je ze echt af en toe achter het behang kan plakken) en zie je echt waarvoor je het doet, dan gaat veel vanzelf, zoals je dingen voor jezelf doet en soms moet doen die minder leuk zijn.
Ik heb het eerder geschreven. Alles wat de moeite waard is in het leven kost effort. Dat geldt voor alles. Moeder worden is geen kunst. Een goede moeder zijn is een investering in iets goeds. Ja, dat kost wat en ja, daar krijg je heel veel voor terug.
Maar verlies je je kind uit het oog, 'zie' je hem of haar niet meer, dan is het een verschrikkelijke opgave. En dan zie je niet meer wat je terug krijgt. Vreselijk zonde...
Wat ik ook eerder ergens geschreven heb is dat ik mijn leven wel eens vergelijk met een schilderij. Mijn kinderen geven de intense kleur aan. Ze maken het water blauw, de zon geel en het gras groen. Alles wordt intenser. Maar de donkere kleuren worden ook intenser, de kwetsbaarheid, de bezorgdheid over de wereld, ziekte, narigheid..
Ik denk dat ik het enige echte nadeel van moederschap vind is dat ik ineens alles te verliezen heb. En soms overvalt me het besef van de grote verantwoordelijkheid.Kippevel.... Je beschrijft het prachtig en in mijn ogen heel erg waar.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 11 februari 2009 om 22:18
Ik vind mijn 2 kinderen geen drukte van 10. Je hannest een beetje met slaaptijden in mijn geval ( zoon 1 is 4 jaar en gaat naar school, zoon 2 is 7 weken) maar dat is geen drama.
Verder heb ik nog niet ervaren dat ik geen tijd voor mezelf heb, als zoon naar school is en baby slaapt doe ik vaak lekker niks. Als ze allebei wakker en thuis zijn is t wat drukker, soms erg druk, want dan willen ze allebei andere aandacht. maar ik vind het niet slopend of zelfs erg vermoeiend ofzo.
(het sjouw-principe heb ik overigens nooit begrepen, ik sjouw nooit met spullen voor mijn baby als ik wegga. Ik plop een luier, een pakje Wetties, een spuugdoekje en een flesje in mn tas en ga de deur uit met baby. Wat nemen mensen dan allemaal mee in zo'n enorme luiertas dat ze het sjouwen noemen?)
Verder heb ik nog niet ervaren dat ik geen tijd voor mezelf heb, als zoon naar school is en baby slaapt doe ik vaak lekker niks. Als ze allebei wakker en thuis zijn is t wat drukker, soms erg druk, want dan willen ze allebei andere aandacht. maar ik vind het niet slopend of zelfs erg vermoeiend ofzo.
(het sjouw-principe heb ik overigens nooit begrepen, ik sjouw nooit met spullen voor mijn baby als ik wegga. Ik plop een luier, een pakje Wetties, een spuugdoekje en een flesje in mn tas en ga de deur uit met baby. Wat nemen mensen dan allemaal mee in zo'n enorme luiertas dat ze het sjouwen noemen?)
woensdag 11 februari 2009 om 22:21
Hahaha, het nut van een luiertas heb ik ook nooit begrepen. Ik neem alleen een luier, een hydrofiel en wat doekjes mee. Kan allemaal in mijn handtas en die is écht niet groot!
Sjouwen doe ik wel 's ochtends als ik kind 1 naar school en kind 2 naar de creche moet brengen. Dan gaan er 4 tassen mee: 1 voor kind 1 op school, 1 voor kind 2 op de creche, 1 voor mezelf met kolfspullen en de 4e is mijn handtas!
Verder heb ik mijn oudste vanaf 2 jaar alles laten lopen, hoef je ook niet meer met een kinderwagen te sjouwen.
Maar nu wijk ik af van het onderwerp....
Sjouwen doe ik wel 's ochtends als ik kind 1 naar school en kind 2 naar de creche moet brengen. Dan gaan er 4 tassen mee: 1 voor kind 1 op school, 1 voor kind 2 op de creche, 1 voor mezelf met kolfspullen en de 4e is mijn handtas!
Verder heb ik mijn oudste vanaf 2 jaar alles laten lopen, hoef je ook niet meer met een kinderwagen te sjouwen.
Maar nu wijk ik af van het onderwerp....
woensdag 11 februari 2009 om 22:25
woensdag 11 februari 2009 om 22:28
Het ligt ook aan jezelf en aan hoe je kinderen zijn. Ik heb een nichtje met 3 jongens, tussen de 0 en de 5 en die zit nergens mee, maakt zich niet druk en is niet oververmoeid. Ik heb ook een vriendin met 2 kinderen tussen de 0 en 5 die aan de lopende band ziek en moe is. Zij heeft 2 kinderen die volgens het boekje gaan, mijn nichtje heeft 2 jongens met behoorlijke problemen in de gezondheidssfeer. Ik heb ook iemand in mijn omgeving die 1 kind al doodvermoeiend vindt.
Er spelen volgens mij dus meer factoren mee dan alleen het aantal kinderen voor oververmoeidheid en uitgeblustheid e.d.
Zelf heb ik 1 dochter en ik kan er niet meer krijgen trouwens.
Er spelen volgens mij dus meer factoren mee dan alleen het aantal kinderen voor oververmoeidheid en uitgeblustheid e.d.
Zelf heb ik 1 dochter en ik kan er niet meer krijgen trouwens.
woensdag 11 februari 2009 om 22:29
quote:sunlight schreef op 11 februari 2009 @ 22:25:
4 tassen wow, das ook veel
Baby hier heeft geen tas voor op kdv, wat stop je daar in dan?
Zoon heeft er wel 1, maar daar zit alleen zn broodtrommel in en ik vraag me elke dag af waarom dat ding in een tas moet, maar goed, dat wil ie geloof ik gewoon graag.
Veel he . En dan heb ik ook nog een maxi cosi aan de arm. Dus aan 1 kant 4 tassen en aan de andere kant een maxi cosi. Als je een keer wil lachen, moet je om een uur of 8 bij mijn huis gaan staan .
In de tas van de baby zitten schone kleren, het schriftje waar dagelijks in geschreven wordt en de moedermelk.
In de tas van oudste zit een beker limonade, een bakje met appel en soms een overblijftrommel. En ook als hij niet overblijft moet die beker en dat bakje in de (Cars) tas. Dat kan tegenwoordig blijkbaar niet zonder tas, zoals wij dat vroeger zelf deden toen we naar school gingen....
4 tassen wow, das ook veel
Baby hier heeft geen tas voor op kdv, wat stop je daar in dan?
Zoon heeft er wel 1, maar daar zit alleen zn broodtrommel in en ik vraag me elke dag af waarom dat ding in een tas moet, maar goed, dat wil ie geloof ik gewoon graag.
Veel he . En dan heb ik ook nog een maxi cosi aan de arm. Dus aan 1 kant 4 tassen en aan de andere kant een maxi cosi. Als je een keer wil lachen, moet je om een uur of 8 bij mijn huis gaan staan .
In de tas van de baby zitten schone kleren, het schriftje waar dagelijks in geschreven wordt en de moedermelk.
In de tas van oudste zit een beker limonade, een bakje met appel en soms een overblijftrommel. En ook als hij niet overblijft moet die beker en dat bakje in de (Cars) tas. Dat kan tegenwoordig blijkbaar niet zonder tas, zoals wij dat vroeger zelf deden toen we naar school gingen....
donderdag 12 februari 2009 om 00:14
Ik heb 2 kinderen (dochter van 3, zoon 10 maanden) en ik vind het niet druk. Echt waar niet. Misschien ben ik gezegend met hele makkelijke kinderen maar ik maak me zelden druk. Uitslapen kan want dat doen man en ik om en om in het weekend en me-time is er ook genoeg want om 19.30 liggen ze in bed dus dan is de hele avond voor onszelf.
Tuurlijk zijn ze wel eens strontvervelend of pieperig maar soit, als dat alles is...
Alleen bij ziekte vind ik het lastig, het verdelen van de aandacht is best moeilijk dan. Gelukkig is dat niet zo vaak.
Ik zag er best tegenop toen ik zwanger was van de tweede, ik hoorde regelmatig verhalen van moeders die het allemaal errug zwaar vonden. Maar mèn wat is het me meegevallen!
Nu ga ik wel naar bed want er wordt er vast wel eentje wakker vannacht ;-P
Tuurlijk zijn ze wel eens strontvervelend of pieperig maar soit, als dat alles is...
Alleen bij ziekte vind ik het lastig, het verdelen van de aandacht is best moeilijk dan. Gelukkig is dat niet zo vaak.
Ik zag er best tegenop toen ik zwanger was van de tweede, ik hoorde regelmatig verhalen van moeders die het allemaal errug zwaar vonden. Maar mèn wat is het me meegevallen!
Nu ga ik wel naar bed want er wordt er vast wel eentje wakker vannacht ;-P
donderdag 12 februari 2009 om 09:15
Meerdere kinderen is zwaarder dan 1 kind; dat is absoluut waar. Maar het is wel redelijk te doen en ook erg leuk!
Wat ik wel een nadeel vind is dat je als moeder of vader slecht ziek kan zijn. Ik ben nu al een 1.5 maand aan het tobben met mijn gezondheid (ziekenhuisopnames, artsbezoeken enzovoorts) en momenteel vind ik het wel behoorlijk zwaar, ook omdat ik weinig energie heb (en dan ben ik nog gezegend met 3 supermakkelijke kinderen).
Wat ik wel een nadeel vind is dat je als moeder of vader slecht ziek kan zijn. Ik ben nu al een 1.5 maand aan het tobben met mijn gezondheid (ziekenhuisopnames, artsbezoeken enzovoorts) en momenteel vind ik het wel behoorlijk zwaar, ook omdat ik weinig energie heb (en dan ben ik nog gezegend met 3 supermakkelijke kinderen).
