Kinderen
alle pijlers
Het moment is daar.
woensdag 10 juli 2024 22:33
Na 15 & 17 jaar komt toch langzaam het moment dat we afscheid moeten nemen van ons duopenoti duo, ook wel onze honden. De afgelopen jaren waren we onafscheidelijk, wij op pad, zij mee. Op de mountainbike door de bossen, met de boot op vakantie, de camper op vakantie. Zij mee en nog steeds.
Maar nu toch, slaan de fysieke klachten door en lijkt het moment van afscheid zeer spoedig daar. Verdriet, bij ons beide. Willen er nog niet aan, 15 en 17 jaar mochten plezier met ze maken, avonturen beleven en voor hen zorgen. Zij waren erbij toen de kinderen geboren werden. En dat is gelijk ons "dilemma".
Hoe gaan we onze kinderen hierbij betrekken? De dierenarts heeft duidelijk gemaakt dat onze strijders niet zelf zullen gaan of dat zal haar verbazen als dat wel gebeurd. Dus we moeten een afspraak maken, het liefst thuis. Maar dat kan allemaal.
Onze oudste is 5 en weet niet beter dan dat ze erbij horen. Gevoelsmatig te jong om hem bij Het moment thuis te houden, te oud om zomaar thuis te komen in een leeg huis.
De jongste is 2, wat is wijsheid. We willen transparant zijn, maar geen trauma's bezorgen.
Er is geen gebruiksaanwijzing dus ben ik eens benieuwd naar inzichten die er weinig emotie bij voelen. Of in ieder geval niet nu in onze schoenen staan.
Maar nu toch, slaan de fysieke klachten door en lijkt het moment van afscheid zeer spoedig daar. Verdriet, bij ons beide. Willen er nog niet aan, 15 en 17 jaar mochten plezier met ze maken, avonturen beleven en voor hen zorgen. Zij waren erbij toen de kinderen geboren werden. En dat is gelijk ons "dilemma".
Hoe gaan we onze kinderen hierbij betrekken? De dierenarts heeft duidelijk gemaakt dat onze strijders niet zelf zullen gaan of dat zal haar verbazen als dat wel gebeurd. Dus we moeten een afspraak maken, het liefst thuis. Maar dat kan allemaal.
Onze oudste is 5 en weet niet beter dan dat ze erbij horen. Gevoelsmatig te jong om hem bij Het moment thuis te houden, te oud om zomaar thuis te komen in een leeg huis.
De jongste is 2, wat is wijsheid. We willen transparant zijn, maar geen trauma's bezorgen.
Er is geen gebruiksaanwijzing dus ben ik eens benieuwd naar inzichten die er weinig emotie bij voelen. Of in ieder geval niet nu in onze schoenen staan.
woensdag 10 juli 2024 22:40
Ik zou ze allebei te jong vinden om erbij te zijn. Maar ik zou de oudste wel voorbereiden, de bibliotheek heeft hier wel wat boekjes over. En misschien de oudste wel het lichaam laten zien van het overleden huisdier en dan samen nog een klein ritueeltje doen. Misschien kan hij samen met de jongste nog een mooie tekening maken.
Verder sterkte, het blijft moeilijk zo’n afscheid en al helemaal omdat ze zo’n onderdeel zijn van jullie gezin.
Verder sterkte, het blijft moeilijk zo’n afscheid en al helemaal omdat ze zo’n onderdeel zijn van jullie gezin.
woensdag 10 juli 2024 22:54
Hier een (helaas 
) recente ervaring van enkele weken geleden met onze golden van 14 jaar. Dochters wel net andere leeftijd categorie want 4 en 6. Wij hebben ze vooraf zoveel mogelijk meegenomen in de situatie, uitleg over leeftijd, niet willen dat ze pijn hebben/het echt niet meer gaat en dat het dan juist uit liefde loslaten is.
Ook uitleg gegeven over dat de dierenarts thuis zou komen. De oudste vroeg toen zelf hoe dat dan verder ging. Eerlijke uitleg in kindertaal gegeven.
Voor de bewuste dag nog met het hele gezin en onze hond naar een soort strandje geweest als afscheid. Dit ook zo aan de meiden uitgelegd. Op de bewuste dag hebben we ze de keuze gegeven om er wel of niet bij te blijven. Opa en oma waren erbij, voor zowel de meiden als de band die zij zelf met onze hond hadden (ook echt opa en oma van hem). Onze meiden kozen er toen zelf voor om met oma naar boven te gaan om te spelen.
Alsnog was het hartverscheurend toen ze beneden kwamen en beseften dat hij er niet meer was. Maar kinderen zijn zo flexibel en in het moment. De dagen erna speelde het zoveel minder bij hen dan je eigen verdriet. Nu weken erna soms zelfs de verbaasde vraag ‘oh ben je nog steeds verdrietig’.
Als verwerking hebben ze beide een mooi foto kussen gekregen van ieder van hen met onze hond erbij (al bestaande foto’s).
Enige grote verschil wat qua afleiding helpt is dat wij sinds april een teckel puppy in huis hebben.
) recente ervaring van enkele weken geleden met onze golden van 14 jaar. Dochters wel net andere leeftijd categorie want 4 en 6. Wij hebben ze vooraf zoveel mogelijk meegenomen in de situatie, uitleg over leeftijd, niet willen dat ze pijn hebben/het echt niet meer gaat en dat het dan juist uit liefde loslaten is. Ook uitleg gegeven over dat de dierenarts thuis zou komen. De oudste vroeg toen zelf hoe dat dan verder ging. Eerlijke uitleg in kindertaal gegeven.
Voor de bewuste dag nog met het hele gezin en onze hond naar een soort strandje geweest als afscheid. Dit ook zo aan de meiden uitgelegd. Op de bewuste dag hebben we ze de keuze gegeven om er wel of niet bij te blijven. Opa en oma waren erbij, voor zowel de meiden als de band die zij zelf met onze hond hadden (ook echt opa en oma van hem). Onze meiden kozen er toen zelf voor om met oma naar boven te gaan om te spelen.
Alsnog was het hartverscheurend toen ze beneden kwamen en beseften dat hij er niet meer was. Maar kinderen zijn zo flexibel en in het moment. De dagen erna speelde het zoveel minder bij hen dan je eigen verdriet. Nu weken erna soms zelfs de verbaasde vraag ‘oh ben je nog steeds verdrietig’.
Als verwerking hebben ze beide een mooi foto kussen gekregen van ieder van hen met onze hond erbij (al bestaande foto’s).
Enige grote verschil wat qua afleiding helpt is dat wij sinds april een teckel puppy in huis hebben.
woensdag 10 juli 2024 23:25
@SEV wat mooi gedaan, zo! Onze hond is ook al bejaard, dit ga ik onthouden voor als de tijd van onze hond gekomen is.
En wat fijn dat ze inslapen tegenwoordig ook thuis doen, ik wist helemaal niet dat het soms ook zo gebeurt.
TO, veel sterkte! Hopelijk vinden jullie een goede manier om het afscheid vorm te geven. Wij gebruiken thuis met onze kleuter soms door haarzelf gemaakte foto’s als herinnering aan belangrijke gebeurtenissen. Misschien kan je ze ook zelf nog wat foto’s laten maken van de hond en die samen uitprinten en een tijdje ophangen. Door ze op te hangen ontstaat dan ook vanzelf op een natuurlijke manier dat er af en toe nog over nagepraat wordt.
En wat fijn dat ze inslapen tegenwoordig ook thuis doen, ik wist helemaal niet dat het soms ook zo gebeurt.
TO, veel sterkte! Hopelijk vinden jullie een goede manier om het afscheid vorm te geven. Wij gebruiken thuis met onze kleuter soms door haarzelf gemaakte foto’s als herinnering aan belangrijke gebeurtenissen. Misschien kan je ze ook zelf nog wat foto’s laten maken van de hond en die samen uitprinten en een tijdje ophangen. Door ze op te hangen ontstaat dan ook vanzelf op een natuurlijke manier dat er af en toe nog over nagepraat wordt.
woensdag 10 juli 2024 23:51
Met deze leeftijd zou ik met het daadwerkelijke inslapen niet de kinderen erbij houden.
Omdat ik dan zelf mijn moment met mijn hond wil hebben zonder al teveel zorgen om te kinderen te hebben en daarmee bezig te moeten zijn.
Paar jaar ouder en dan mogen ze wel zelf een keuze maken.
Wel na het inslapen het laten zien, even aaien.
Plukje haar afknippen om te bewaren.
Eventueel mee naar het crematorium om weg te brengen.
Idd niet het woord inslapen of slapen gebruiken bij kinderen.
Omdat ik dan zelf mijn moment met mijn hond wil hebben zonder al teveel zorgen om te kinderen te hebben en daarmee bezig te moeten zijn.
Paar jaar ouder en dan mogen ze wel zelf een keuze maken.
Wel na het inslapen het laten zien, even aaien.
Plukje haar afknippen om te bewaren.
Eventueel mee naar het crematorium om weg te brengen.
Idd niet het woord inslapen of slapen gebruiken bij kinderen.
donderdag 11 juli 2024 06:04
Och wat verdrietig, mijn oude hondje heeft ook haar langste tijd gehad, ik vrees dat wij ook binnen nu en een jaar op dit punt komen te staan.
Ik zou de kinderen gezien hun leeftijd er niet bij laten zijn.
Verder zijn er al waardevolle tips gegeven waar ik me bij aansluit.
Veel sterkte ermee
Ik zou de kinderen gezien hun leeftijd er niet bij laten zijn.
Verder zijn er al waardevolle tips gegeven waar ik me bij aansluit.
Veel sterkte ermee
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
donderdag 11 juli 2024 07:46
We hebben de kinderen verteld dat de hond oud was: uitgerekend in mensenjaren.
En gezegd dat de kans groot is dat hij binnenkort doodgaat. Samen extra geknuffeld, een foto gemaakt en een tekening gegeven.
Dan is dierenarts overdag een spuitje komen geven. Dit zo tegen de kinderen gezegd ‘we hebben rustig laten sterven want had pijn’.
Uiteraard was er veel verdriet. Maar telkens als er tranen zijn, zeggen we: het is verdrietig. Elk traantje betekent hoe belangrijk hij was voor ons. Hij had een mooi leven en nu kan hij rusten.
Bij die van vijf bereid je je best voor op gesprekken over de dood. Die gaan ze stellen. Wat is de dood? Waar ga je dan naartoe?
Opletten dat je NIET zegt dat het is zoals slapen. Sommige kinderen durven daarna niet meer gaan slapen!
Laat hen zelf vragen stellen, zo ben je altijd op maat bezig.
Er bestaan veel goeie boekjes daarrond, je kan eentje in huis halen op voorhand.
En de manier waarop jullie er zelf mee omgaan, gaat een voorbeeld zijn voor hen.
Sterkte met het afscheid.
En gezegd dat de kans groot is dat hij binnenkort doodgaat. Samen extra geknuffeld, een foto gemaakt en een tekening gegeven.
Dan is dierenarts overdag een spuitje komen geven. Dit zo tegen de kinderen gezegd ‘we hebben rustig laten sterven want had pijn’.
Uiteraard was er veel verdriet. Maar telkens als er tranen zijn, zeggen we: het is verdrietig. Elk traantje betekent hoe belangrijk hij was voor ons. Hij had een mooi leven en nu kan hij rusten.
Bij die van vijf bereid je je best voor op gesprekken over de dood. Die gaan ze stellen. Wat is de dood? Waar ga je dan naartoe?
Opletten dat je NIET zegt dat het is zoals slapen. Sommige kinderen durven daarna niet meer gaan slapen!
Laat hen zelf vragen stellen, zo ben je altijd op maat bezig.
Er bestaan veel goeie boekjes daarrond, je kan eentje in huis halen op voorhand.
En de manier waarop jullie er zelf mee omgaan, gaat een voorbeeld zijn voor hen.
Sterkte met het afscheid.
donderdag 11 juli 2024 09:06
Voor dieren is het het fijnste om een rustige geruststellende omgeving te hebben. Als er angst, onrust, verdriet, zenuwachtigheid om hen heen speelt is dat erg vervelend voor ze.
Ook je eigen verdriet moet wachten.
Ik ben in principe voorstander om kinderen zoveel mogelijk te betrekken bij het leven, maar in deze situatie moet je zelf beoordelen of jouw kinderen en hond daarbij gebaat zijn.
Ook kan de hond soms schrikken van het wegzakken, overgeven of stikkende geluiden maken, ook dan moet niemand gaan gillen of wild doen.
Ook je eigen verdriet moet wachten.
Ik ben in principe voorstander om kinderen zoveel mogelijk te betrekken bij het leven, maar in deze situatie moet je zelf beoordelen of jouw kinderen en hond daarbij gebaat zijn.
Ook kan de hond soms schrikken van het wegzakken, overgeven of stikkende geluiden maken, ook dan moet niemand gaan gillen of wild doen.
donderdag 11 juli 2024 10:44
Dit. Het inslapen van mijn kat was echt traumatisch en toen was ik al ruim volwassen.
In laten slapen en dan thuis afscheid nemen van de hond met een ritueel wat ze zelf verzinnen.
Light thinks it travels faster than anything but it is wrong. No matter how fast light travels, it finds the darkness has always got there first, and is waiting for it.
donderdag 11 juli 2024 11:42
Och wat naar. Wat verdrietig.
Onze poes is een paar maanden geleden thuis gestorven. Uit zichzelf. Wel met dierenarts als achterwacht mocht het lijden worden. Gelukkig niet.
Kind van 3 was er niet bij toen ze ging. Oudste van 14 wel. Die is daar "blij om".
Jongste heeft poes naderhand wel gezien en is meegegaan naar het crematorium. Oudste dan weer niet, dat vond zij naar.
Ze kunnen er beiden goed over praten. Dus het is goed zo.
Ik zou zo'n jonge kinderen niet bij het sterven zelf laten maar wel een afscheidsritueel nadien houden.
En praten praten praten.
'Dat is heel wat voor een kat' heb ik in de kast staan en is een heel waardevol voorleesboek voor na het overlijden van een dier.
Sterkte.
Onze poes is een paar maanden geleden thuis gestorven. Uit zichzelf. Wel met dierenarts als achterwacht mocht het lijden worden. Gelukkig niet.
Kind van 3 was er niet bij toen ze ging. Oudste van 14 wel. Die is daar "blij om".
Jongste heeft poes naderhand wel gezien en is meegegaan naar het crematorium. Oudste dan weer niet, dat vond zij naar.
Ze kunnen er beiden goed over praten. Dus het is goed zo.
Ik zou zo'n jonge kinderen niet bij het sterven zelf laten maar wel een afscheidsritueel nadien houden.
En praten praten praten.
'Dat is heel wat voor een kat' heb ik in de kast staan en is een heel waardevol voorleesboek voor na het overlijden van een dier.
Sterkte.
donderdag 11 juli 2024 13:45
Ik heb recent mijn hond laten gaan en de dierenarts gaf vooraf aan, zoals hier ook al genoemd werd, dat er soms verwarring/verzet kan ontstaan, spartelen e.d. Ook kunnen er rond en na het overlijden spiertrekkingen zijn en inderdaad ineens een geluid. Dat had mijn hond ook, ik geloof niet direct een stikgeluid zoals ik het ervoer, maar wel iets waar ik zeker de eerste keer - het gebeurde een keer of drie kort achter elkaar - van schrok. De dierenarts zei dat ze er iedere keer nog een beetje van schrikt, wat me ook logisch lijkt omdat de hond dan al wel even in diepe slaap is.
Dus bij laten inslapen zou ik jonge kinderen niet aanwezig laten zijn. Verder zijn er denk ik mooie tips gegeven, ook om kinderboeken over het onderwerp te lezen eventueel.
Dus bij laten inslapen zou ik jonge kinderen niet aanwezig laten zijn. Verder zijn er denk ik mooie tips gegeven, ook om kinderboeken over het onderwerp te lezen eventueel.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 11 juli 2024 16:45
5 en 2 is wel erg jong. Ik was geloof ik 11 toen ik mee ging naar de dierenarts toen mijn beste maatje ingeslapen werd. Ik besefte heel goed dat het echt niet meer ging want de hond was al een tijdje ziek en plaste de laatste weken steeds in huis enzo. Ik vond het best traumatisch, zien dat de hond een spuitje kreeg, stuiptrekkingen, tong die uit z'n mond hing. Dat beeld stond echt nog lang op mijn netvlies. Bij de volgende hond die overleed ben ik ook expres niet meegegaan naar de dierenarts wat achteraf ook wel heel gek was qua gevoel. Ouders gingen met hond weg maar kwamen zonder weer thuis. Bij hond 3 vonden mijn ouders het ook heel moeilijk maar dat kwam ook omdat de hond nog zo vrolijk was, liet niks merken maar zakte meerdere keren per dag door z'n poten, zware medicatie die niet voldoende hielp, het arme beest wilde nog zoveel maar zijn lichaam was gewoon op. Toen kwam de dierenarts aan huis om een spuitje te geven en zei ze als jullie het niet kunnen dan beslis ik wat het beste is voor de hond. Daar heb ik dan weer wel goede herinneren aan want het leek of hij gewoon rustig in z'n slaap op zijn vertrouwde plekje in onze armen was heengegaan.
Ik zou dus ook niet je kinderen bij het moment aanwezig laten zijn maar wel voor de optie thuis rustig laten inslapen kiezen als dat een mogelijkheid is bij jullie dierenarts. Sterkte met deze hele moeilijke beslissing.
Ik zou dus ook niet je kinderen bij het moment aanwezig laten zijn maar wel voor de optie thuis rustig laten inslapen kiezen als dat een mogelijkheid is bij jullie dierenarts. Sterkte met deze hele moeilijke beslissing.
donderdag 11 juli 2024 16:56
@Graze, ik mocht nog even met mijn hond achterblijven in de behandelruimte (het was aan het einde van de dag). Geen idee of dat standaard is, maar in zo'n geval zouden kinderen tijdens de injecties zelf misschien buiten de spreekkamer kunnen zijn en dan daarna nog even kijken.
Ik heb ook meegemaakt dat mijn kat bij de dierenarts opgenomen was na een aanrijding en overleed (ik had dat niet ingeschat en was op mijn werk). Ik kon toen alsnog langskomen na mijn terugreis, mijn kat lag toen 'opgebaard' op een soort warmhoudplaat. Wat ook wel weer raar was, want hij leek te slapen.
Ik heb ook meegemaakt dat mijn kat bij de dierenarts opgenomen was na een aanrijding en overleed (ik had dat niet ingeschat en was op mijn werk). Ik kon toen alsnog langskomen na mijn terugreis, mijn kat lag toen 'opgebaard' op een soort warmhoudplaat. Wat ook wel weer raar was, want hij leek te slapen.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
