Kinderen
alle pijlers
Jongensmama
dinsdag 9 juni 2020 om 01:23
Hallo allemaal,
Ik vroeg me af als ik als enige ermee 'zit' dat ik een jongensmoeder ben.... ik heb mezelf altijd gezien als een meisjesmoeder. Ik ben 3x gezegend met gezonde jongens.
Na maanden hebben mijn man en ik besloten dat 3 kinderen meer dan genoeg is voor ons.
Hoe accepteert ik dat ik geen(eigen) dochter meer zal krijgen?
Ik vroeg me af als ik als enige ermee 'zit' dat ik een jongensmoeder ben.... ik heb mezelf altijd gezien als een meisjesmoeder. Ik ben 3x gezegend met gezonde jongens.
Na maanden hebben mijn man en ik besloten dat 3 kinderen meer dan genoeg is voor ons.
Hoe accepteert ik dat ik geen(eigen) dochter meer zal krijgen?
dinsdag 9 juni 2020 om 09:59
Precies. Om mij heen zie ik vooral ouders die de zorg delen en die allebei een goede band hebben met hun ouders - soms iets meer met de hare, soms iets meer met de zijne. Dat is niet het standaardplaatje waarin de moeder de zorg doet en haar ouders veel dichterbij staan. Ik denk wel dat het uitmaakt wat kinderen in hun jeugd om zich heen zien, wat dat betreft.mindervanmij schreef: ↑09-06-2020 09:52Ik denk dat het wel wat verder gaat dan alleen dat willen kneden hoor.
Het is ook een stukje angst dat de band op latere leeftijd minder wordt. Als jongensmoeder hoor je heel vaak: wacht maar tot je zoon verkering krijgt, dan ben je hem kwijt. Want een jongen trekt dan naar zijn vriendinnetje toe, en het vriendinnetje trekt meer naar haar eigen ouders toe dan naar haar schoonouders, dus je gaat je zoon minder zien. En als er kleinkinderen komen idem: dan wordt er ook meer naar de familie van de vrouw toegetrokken dan naar de "koude kant". Daar komt dat verdriet ook vaak vandaan.
Ik probeer zelf om nog niet zover in de toekomst te kijken en te bedenken dat je zelf ook een rol speelt in die band op latere leeftijd.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:06
ik snap TO's verdriet nietEze schreef: ↑09-06-2020 09:49Je hebt gelijk hoor, maar hoe relevant is dit voor de situatie van TO? Verdriet hebben omdat je kind een y-chromosoom heeft, en er zonder meer vanuit gaan dat je een meisje wel had kunnen kneden tot het gewenste prinsesje dat wil tutten en shoppen, daar doe je je kinderen mee tekort.
Maar het is niet zo, dat ze geen verdriet mag hebben omdat er andere dingen Nog erger zijn
dinsdag 9 juni 2020 om 10:06
Dat is heel verdrietiglilalinda schreef: ↑09-06-2020 09:32omdat je nooit je eigen verdriet kunt vergelijken met dat van een ander
Dat heeft geen enkele zin
en natuurlijk is het voor TO beter om te bekijken wat ze wel heeft. Maar het heeft geen zin om te bekijken, dat anderen het nog erger hebben
Ik heb twee vriendinnen die allebei erg ziek zijn, de kans dat 1 van hen overlijdt nog dit jaar is heel groot, misschien allebei wel.
Mijn verdriet om hen is groot, maar daarnaast heb ik mijn eigen kleinere zorgen en verdrietjes, die zijn niet weg, omdat het grote verdriet er ook is
Ach ik reageer ook maar vanuit mijn eigen ervaring. In plaats van dat ik nooit zal weten hoe een dochter eruit zou zien zal ik nooit mijn jongste zoon op zien groeien. Nooit weten of hij van lego, nagellak of poppen zou houden of mee had willen shoppen...
dinsdag 9 juni 2020 om 10:18
19juni schreef: ↑09-06-2020 10:06Dat is heel verdrietig
Ach ik reageer ook maar vanuit mijn eigen ervaring. In plaats van dat ik nooit zal weten hoe een dochter eruit zou zien zal ik nooit mijn jongste zoon op zien groeien. Nooit weten of hij van lego, nagellak of poppen zou houden of mee had willen shoppen...
dinsdag 9 juni 2020 om 10:37
blauwebessensap schreef: ↑09-06-2020 09:29Ook bol van de generalisatie. Jongens zijn dol op hun moeders? Wie zegt dat? Mijn zoons zijn vooral doller op hun vader (wat ik meer dan prima vind)
Hoe kom je er bij dat jongens makkelijker zijn? Heb je dat jezelf wijs gemaakt?
Jongens hebben gemiddeld gezien veel vaker gedragsproblemen dus ik zou eerder stellen dat meisjes makkelijker zijn.
Ik vind in ieder geval mijn meiden makkelijker.
Je zegt ook dat alle meiden knutselen en frutten.
Ik weet niet hoor maar ik vind dit een typische post van iemand die probeert gelukkig te zijn met haar zonen en zichzelf dit wil doen geloven maar eigenlijk een dochter mist.
Mijn boerenverstand zegt dat jongens gemiddeld vaker gedragsproblemen hebben door de feminisering van het onderwijs. Het onderwijs is behoorlijk ingericht op meisjes met het stil zitten en knutselen. Mijn ervaring is dat jongens heel makkelijk zijn als je ze op gezette tijden uit laat en ze ontdekkend laat leren.
Gedragsproblemen zijn meer een kwestie van het onvermogen van de volwassene.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:38
19juni schreef: ↑09-06-2020 10:06Dat is heel verdrietig
Ach ik reageer ook maar vanuit mijn eigen ervaring. In plaats van dat ik nooit zal weten hoe een dochter eruit zou zien zal ik nooit mijn jongste zoon op zien groeien. Nooit weten of hij van lego, nagellak of poppen zou houden of mee had willen shoppen...
De liefde voor je jongste zoon spat van mijn scherm. Wat triest dat je hem niet mag zien opgroeien...
dinsdag 9 juni 2020 om 10:39
dinsdag 9 juni 2020 om 10:40
blauwebessensap schreef: ↑09-06-2020 09:32Gek, ik hoor altijd het tegenoverstelde: dat meiden veel makkelijker zijn dan jongens.
En dat ervaar ik ook!
In alle eerlijkheid vind ik dat je naar schrijft over je zoons.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:40
Waarom willen mensen kinderen? Gewoon: omdat ze daar zin in hebben, omdat het ze leuk lijkt, omdat het er tijd voor is, omdat ze rammelende eierstokken hebben weet ik het. Maar feit is dat kinderen willen/krijgen/nemen gewoon een egoistische keuze is. Jij wil het. Je partner wil het. Dus je gaat er voor. Of je toekomstige kind er zin in heeft is niet aan de orde.
Dus ik zie het zo: als je een voorkeur hebt voor een bepaald geslacht dan is dat ook egoistisch. Want je wil het, en waarom precies kan je vaak niet helemaal duiden. Hoeft ook niet. Want waarom je kinderen wil kan je ook vaak niet helemaal duiden. Dat is een gevoel. Of je precies dat kind of dat jongetje of dat meisje krijgt als jij in je hoofd had is vrij klein. Het beeld welke we bij kinderen krijgen hebben is komt ook vaak voort uit een herinnering of een eigen ervaring. Daar komt ook de voorkeur voor een bepaald geslacht uit voort. Dat is wat mij betreft niet anders. En mag er gewoon zijn. Mensen die lopen zeuren dat je dankbaar moet zijn en dat sommige mensen helemaal geen kinderen kunnen krijgen of kinderen hebben verloren: allemaal heel erg en dat meen ik. Maar op die manier gooi je wel elke discussie en elk gevoel dood. Want het kan altijd erger, groter en vreselijker. Dan heeft bijna niemand meer recht op verdriet.
Ik denk dat best veel mensen een soort beeld voor ogen hadden voor ze zich gingen voortplanten en daar hebben ze vaak ook een geslacht bij bedacht dan. Dat komt voort uit een gevoel en dat gevoel uit een voorbeeld of herinnering. Als dat dan niet helemaal loopt zoals je bedacht had ook al weet je dat je het niet in de hand hebt kan dan best even een teleurstelling zijn. Net zoals mensen die een kindje met een handicap krijgen niet helemaal hun keuze was. Maar ze kunnen er alsnog heel erg gelukkig mee zijn. Het leven is niet maakbaar maar dat betekent niet dat je geen voorkeuren of ideaalbeelden mag hebben. En dat bepaalde gevoelens er niet gewoon mogen zijn. Ze vlakken namelijk je liefde ook niet van tafel. Het is er gewoon.
Hier in dit soort topics staat het altijd bol van de stereotypes en generalisaties vooral door mensen die om het hardste roepen dit niet te doen.
Bijna elke posting bejubeld het hebben van zonen. En dat die makkelijker zijn en leuker met hun moeder en dat de moeders ineens nieuwe hobbys hebben ontdekt zoals lego en auto's en hoe leuk dat wel niet is. Maar als je zegt te verlangen naar een dochter omdat je denkt je daar beter mee te kunnen identificeren dan vliegen de: ja maar mijn dochter is een tomboy en hangt de hele dag in bomen en ja maar mijn puber dochter is een heks en mijn zoon is zoveel makkelijker je om de oren.
Dus ik zie het zo: als je een voorkeur hebt voor een bepaald geslacht dan is dat ook egoistisch. Want je wil het, en waarom precies kan je vaak niet helemaal duiden. Hoeft ook niet. Want waarom je kinderen wil kan je ook vaak niet helemaal duiden. Dat is een gevoel. Of je precies dat kind of dat jongetje of dat meisje krijgt als jij in je hoofd had is vrij klein. Het beeld welke we bij kinderen krijgen hebben is komt ook vaak voort uit een herinnering of een eigen ervaring. Daar komt ook de voorkeur voor een bepaald geslacht uit voort. Dat is wat mij betreft niet anders. En mag er gewoon zijn. Mensen die lopen zeuren dat je dankbaar moet zijn en dat sommige mensen helemaal geen kinderen kunnen krijgen of kinderen hebben verloren: allemaal heel erg en dat meen ik. Maar op die manier gooi je wel elke discussie en elk gevoel dood. Want het kan altijd erger, groter en vreselijker. Dan heeft bijna niemand meer recht op verdriet.
Ik denk dat best veel mensen een soort beeld voor ogen hadden voor ze zich gingen voortplanten en daar hebben ze vaak ook een geslacht bij bedacht dan. Dat komt voort uit een gevoel en dat gevoel uit een voorbeeld of herinnering. Als dat dan niet helemaal loopt zoals je bedacht had ook al weet je dat je het niet in de hand hebt kan dan best even een teleurstelling zijn. Net zoals mensen die een kindje met een handicap krijgen niet helemaal hun keuze was. Maar ze kunnen er alsnog heel erg gelukkig mee zijn. Het leven is niet maakbaar maar dat betekent niet dat je geen voorkeuren of ideaalbeelden mag hebben. En dat bepaalde gevoelens er niet gewoon mogen zijn. Ze vlakken namelijk je liefde ook niet van tafel. Het is er gewoon.
Hier in dit soort topics staat het altijd bol van de stereotypes en generalisaties vooral door mensen die om het hardste roepen dit niet te doen.
Bijna elke posting bejubeld het hebben van zonen. En dat die makkelijker zijn en leuker met hun moeder en dat de moeders ineens nieuwe hobbys hebben ontdekt zoals lego en auto's en hoe leuk dat wel niet is. Maar als je zegt te verlangen naar een dochter omdat je denkt je daar beter mee te kunnen identificeren dan vliegen de: ja maar mijn dochter is een tomboy en hangt de hele dag in bomen en ja maar mijn puber dochter is een heks en mijn zoon is zoveel makkelijker je om de oren.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:41
Oh?*TanteSjaan* schreef: ↑09-06-2020 10:40In alle eerlijkheid vind ik dat je naar schrijft over je zoons.
Waar dan precies?
dinsdag 9 juni 2020 om 10:44
dinsdag 9 juni 2020 om 10:44
Als je een kind krijgt om je daarmee te indentificeren, dan ben je wat mij betreft af. Mijn kinderen zijn er niet gekomen omdat ik mezelf dan zo lekker kon herkennen. Ik ken mezelf al. Ik ben moeder om mijn kinderen te begeleiden naar volwassenheid en mezelf uiteindelijk overbodig te maken.
Daarnaast is identificeren niet van een geslacht afhankelijk. Mijn dochter en zoon lijken beiden op zowel mij als hun vader, maar zijn uiteindelijk hun eigen unieke zelf.
Daarnaast is identificeren niet van een geslacht afhankelijk. Mijn dochter en zoon lijken beiden op zowel mij als hun vader, maar zijn uiteindelijk hun eigen unieke zelf.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:45
Wat bedoel je met accepteren? Als je altijd al heel graag een dochter wilde, dan is het gewoon heel verdrietig dat je geen dochter krijgt. En dat blijft waarschijnlijk altijd een beetje verdrietig. Kun je accepteren dat je daar verdriet om hebt?
Het verdriet om een meisje dat je niet hebt gekregen staat overigens los van de jongens die je wel hebt. Je kunt verdrietig zijn om het een en tegelijkertijd blij zijn met het andere.
Zie onder ogen dat je het jammer vindt, er verdrietig om bent, je je (misschien) schaamt omdat het zo voelt voor jou, je je (misschien) schuldig tegenover je jongens... Ik vul het een beetje in voor je, maar vraag je eens af wat je allemaal voelt en wees daar eerlijk over tegen jezelf. Dat helpt.
Ik heb zelf overigens ook 3 jongens, ben dolblij met ze, maar vind het ook weleens jammer dat ik geen meisje heb gekregen. Ik vind het niet zo erg als jij denk ik, maar ik ken het gevoel dus wel.
Het verdriet om een meisje dat je niet hebt gekregen staat overigens los van de jongens die je wel hebt. Je kunt verdrietig zijn om het een en tegelijkertijd blij zijn met het andere.
Zie onder ogen dat je het jammer vindt, er verdrietig om bent, je je (misschien) schaamt omdat het zo voelt voor jou, je je (misschien) schuldig tegenover je jongens... Ik vul het een beetje in voor je, maar vraag je eens af wat je allemaal voelt en wees daar eerlijk over tegen jezelf. Dat helpt.
Ik heb zelf overigens ook 3 jongens, ben dolblij met ze, maar vind het ook weleens jammer dat ik geen meisje heb gekregen. Ik vind het niet zo erg als jij denk ik, maar ik ken het gevoel dus wel.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:46
Ik erger me zo groen en geel aan die ‘mannen komen van mars, vrouwen van Venus’ benadering die nu hip is. Meer diversiteit in het onderwijs juich ik echt van harte toe hoor (omdat ik het positief vind als kinderen zien dat werken met jonge kinderen niet alleen voor vrouwen is), maar hou alsjeblieft op met dat geneuzel dat vrouwen allemaal lievig willen knutselen en mannen stoer willen zijn.*TanteSjaan* schreef: ↑09-06-2020 10:37Mijn boerenverstand zegt dat jongens gemiddeld vaker gedragsproblemen hebben door de feminisering van het onderwijs. Het onderwijs is behoorlijk ingericht op meisjes met het stil zitten en knutselen. Mijn ervaring is dat jongens heel makkelijk zijn als je ze op gezette tijden uit laat en ze ontdekkend laat leren.
Gedragsproblemen zijn meer een kwestie van het onvermogen van de volwassene.
De school van mijn kinderen heeft toevallig redelijk veel mannelijke leerkrachten (dat zal zichzelf ook wel versterken. Als er eenmaal een paar mannen zijn, solliciteren er mogelijk ook meer, net zo goed als er door dat continue gezeur over feminisering van het onderwijs vermoedelijk ook buitenproportioneel veel lievige knutselaars naar de pabo gaan ) en daar zit een stoere bij, maar ook een niet zo stoere die geweldig muziek maakt. Één van de juffen is dan weer een stuk stoerder. En daar ben ik blij mee, die afwisseling.
eze wijzigde dit bericht op 09-06-2020 10:49
0.50% gewijzigd
dinsdag 9 juni 2020 om 10:46
Waar niet. Je schrijft in zowel dit topic als het vorige jongenstopic dat je meer hebt met je dochters en meisjes makkelijker vindt. En ja, dat vind ik naar. Niet voor mezelf, maar voor je zoons.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:47
Dat is alleen een andere discussie en ik ga er helemaal in mee in wat je zegt. Maar feit is dat het grootste deel van de kinderen in therapie en bij de ggz jongens zijn. En dat de meeste kinderen die problemen geven/hebben of diagnoses hebben jongens zijn.*TanteSjaan* schreef: ↑09-06-2020 10:37Mijn boerenverstand zegt dat jongens gemiddeld vaker gedragsproblemen hebben door de feminisering van het onderwijs. Het onderwijs is behoorlijk ingericht op meisjes met het stil zitten en knutselen. Mijn ervaring is dat jongens heel makkelijk zijn als je ze op gezette tijden uit laat en ze ontdekkend laat leren.
Gedragsproblemen zijn meer een kwestie van het onvermogen van de volwassene.
De oorzaak daar van kun je ter discussie stellen (ik ben het met je eens) maar dat maakt het feit niet ineens anders. En ik denk dat er ook voor ons als ouders nog genoeg te winnen valt op dat gebied. Kijk alleen dit topic maar eens na.
Mijn zoons bijv zijn bepaald niet zielig en hebben het meer dan goed hier bij ons. Mijn dochters idem. Ik vind mezelf alleen meer een meisjesmoeder. Omdat ik beter en vanzelfsprekender met mijn meiden level. Maar dat betekent dus voor mij als moeder extra mijn best doen om dit ook bij mijn zonen te hebben. Zij hoeven namelijk geen last te hebben van het feit dat het mij meer moeite kost. En dat hebben ze ook echt niet al zal jij tien keer zeggen dat dat vast wel zo is en dat ze het voelen etc. Joh mijn moeder heeft helemaal niks met mij (mijn vader trouwens ook niet) en kunnen vanaf het begin beter met mijn siblings. Heeft in veel gevallen inderdaad niks met geslacht te maken. Maar soms ook wel. Of een combi. Van geslacht en karakter.
Veel is aangeleerd. Maar sommige dingen ook gewoon biologisch. En als niet dan is dat aangeleerde gedrag nog steeds zo verankerd dat dat er niet zomaar uit geevalueerd is. En los daar nog helemaal van geloof ik niet zo in een volledig generneutrale opvoeding. Maar wie weet....iets met voortschrijdend inzicht enzo.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:47
Ja, de gezinsdynamiek is lang niet altijd afhankelijk van het geslacht van de kinderen. Eerder hoe de ouders omgaan met hun kinderen, hoe de onderlinge banden zijn.Due-scimmie schreef: ↑09-06-2020 10:44Ik ben zelf trouwens wel dat 'felbegeerde' meisje na 2 jongens. Nou feest.
Mijn broers waren twee handen op 1 buik en ik viel daarbuiten. Daarnaast hou ik ook niet van tutten etc. En vind de band met mijn moeder ook niet super. Mijn broer is closer met haar.
Maar goed, dat was de vraag van TO niet. Hoe je het moet accepteren, dat is lastig. Ik denk dat de tijd hierin gaat helpen. Het is wat het is, en je mag er verdrietig om zijn. Hopelijk kun je genieten van je gezonde jongens.
anoniem_63e4e043016b6 wijzigde dit bericht op 09-06-2020 10:49
14.40% gewijzigd
dinsdag 9 juni 2020 om 10:48
dinsdag 9 juni 2020 om 10:49
Hahahaha nou dat is niet nodig hoor. Mijn zoons hebben een heel leuk leven en zitten goed in hun vel. Ik zou mijn zorgen op iets anders richten. Aangezien wij elkaar niet kennen en jij geen idee hebt hoe ik mijn leven leid. En je dat niet kunt aflezen aan het geschreven woord. Maar desalniettemin: bedankt voor je zorgen. Ik denk dat je het lief bedoelt.*TanteSjaan* schreef: ↑09-06-2020 10:46Waar niet. Je schrijft in zowel dit topic als het vorige jongenstopic dat je meer hebt met je dochters en meisjes makkelijker vindt. En ja, dat vind ik naar. Niet voor mezelf, maar voor je zoons.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:50
Ja dat klopt, dat verschil merk je bij kleintjes ook nog amper. Dat verschil wordt groter als ze ouder worden (hier althans)Madeliefjees schreef: ↑09-06-2020 10:48Een kind is een kind, waarom is een meisje anders?
Ik deed met mn zoon alles wat ik ook met een dochter zou doen. Hij had ook een keukentje, en zat naast me als ik achter de naaimachine zat, wilde hij ook met lapjes spelen.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:51
blauwebessensap schreef: ↑09-06-2020 10:49Hahahaha nou dat is niet nodig hoor. Mijn zoons hebben een heel leuk leven en zitten goed in hun vel. Ik zou mijn zorgen op iets anders richten. Aangezien wij elkaar niet kennen en jij geen idee hebt hoe ik mijn leven leid. En je dat niet kunt aflezen aan het geschreven woord. Maar desalniettemin: bedankt voor je zorgen. Ik denk dat je het lief bedoelt.
Ik bedoel het inderdaad niet rot.
Soms is het lastig om af te moeten gaan op het geschreven woord, aangezien je gezichtsuitdrukkingen en intonatie mist.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:55
Kortom we staan daar eigenlijk heel erg hetzelfde in.*TanteSjaan* schreef: ↑09-06-2020 10:50Blauwebessensap, ik ben ook niet zo van de genderneutrale opvoeding. Ook ben ik niet van de meisjes houden van roze en jongens van stoere dingen. Ik ben meer van het kijken naar wat je kind nodig heeft en daar op inhaken. Dat staat voor mij los van geslacht.
Heb jij niet (in fases) dat je beter kan met je ene kind, dat het meer vanzelf gaat dan met je andere kind? Ik denk dat dat naar jezelf erkennen juist goed en sterk is. Zo werkt het gewoon in het leven. Je matcht ook niet met elk mens in de wereld even goed. Dat je toevallig hetzelfde (de helft dan wel) dna deelt betekent niet dat je automatisch klikt. Soms moet je daar gewoon hard voor werken. Maar dat doe je dan ook meestal als goede ouder.
Ik heb een soort vanzelfsprekendheid met mijn dochters die ik met mijn zoons minder heb. Dat is harder werken omdat ze geen overeenkomstige hobby's en interesses hebben. Dat hebben ze wel met mijn man. Dus dat is prima verdeelt. Verder hou ik van allemaal evenveel. Maar wel anders. Omdat ze allemaal anders zijn. En mijn meiden mij inderdaad aan mijzelf doen denken. We zijn echt zoveel handen op 1 buik. Heel eigen, heel herkenbaar heel close en vertellen elkaar alles (nee ik ben niet hun vriendin)
Mijn zoons zijn minder praterig en afstandelijker. Fijne jongemannen. Maar ik zou niet met ze naar de sauna gaan. Met mijn meiden wel. Mijn zoons gaan met mijn man naar auto races kijken bijvoorbeeld of sporten. Niemand komt iets te kort hier hoor. Laat ons maar schuiven.
dinsdag 9 juni 2020 om 10:58
Als ik het zo lees, dat vergelijken tussen meerdere kinderen en met de ene beter door 1 deur kunnen dan met de ander, dan ben ik heel blij dat ik het bij 1 kind heb gehouden. Vooral omdat ik zelf altijd "het mindere kind". was bij mijn ouders thuis, mijn zusje was altijd leuker, makkelijker etc. En nog steeds trouwens, maar nu ik mijn eigen gezin heb, focus ik me liever op hen
dinsdag 9 juni 2020 om 11:02
Blauwebessensap, ik heb inderdaad ook fases waarin ik mijn dochter makkelijker vind dan mijn zoon en omgekeerd. Het hangt af van hoe het op school gaat en waar de angels zitten. Mijn dochter heeft het nu heel moeilijk op school en dat houdt me flink bezig, dus daar gaat een hoop aandacht in zitten. Mijn zoon doet het lekker in 2v en heeft momenteel geen moeder nodig die bovenop school zit.
Dochter heeft wel een mazzeltje: ik heb met mijn zoon ook struggles met de basisschool gehad. Met hem was ik onzekerder en liet ik me af en toe overrompelen. Nu weet ik waar mijn valkuilen zitten en kom ik meer voor mijn dochter op dan destijds met mijn zoon. (Al had ik dat voor hem ook moeten doen)
Dochter heeft wel een mazzeltje: ik heb met mijn zoon ook struggles met de basisschool gehad. Met hem was ik onzekerder en liet ik me af en toe overrompelen. Nu weet ik waar mijn valkuilen zitten en kom ik meer voor mijn dochter op dan destijds met mijn zoon. (Al had ik dat voor hem ook moeten doen)
