Kinderen
alle pijlers
Kind en nog nooit zo veel ruzie gehad
woensdag 29 september 2010 om 14:03
Hallo allemaal,
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
woensdag 29 september 2010 om 14:57
quote:Banba schreef op 29 september 2010 @ 14:52:
Herkenbaar hoor. Het is ook gewoon hartstikke zwaar, twee kleine kinderen. Zeker zo kort na de geboorte van je jongste. Het hele gezin moet zich weer opnieuw 'vormen'. Voor iedereen verandert er veel en dat brengt de nodige emoties en ruzies met zich mee.
Na een aantal maanden werd het hier vanzelf rustiger. Vanaf de tijd dat de baby de klok rond slaapt, gaat het met sprongen vooruit.Kind ging hier pas rond haar 2e verjaardag de klok rond slapen. Als ik daarop had mioeten wachten! Gelukkig waren we na een jaar aan het nieuwe ritme gewend.
Herkenbaar hoor. Het is ook gewoon hartstikke zwaar, twee kleine kinderen. Zeker zo kort na de geboorte van je jongste. Het hele gezin moet zich weer opnieuw 'vormen'. Voor iedereen verandert er veel en dat brengt de nodige emoties en ruzies met zich mee.
Na een aantal maanden werd het hier vanzelf rustiger. Vanaf de tijd dat de baby de klok rond slaapt, gaat het met sprongen vooruit.Kind ging hier pas rond haar 2e verjaardag de klok rond slapen. Als ik daarop had mioeten wachten! Gelukkig waren we na een jaar aan het nieuwe ritme gewend.
woensdag 29 september 2010 om 14:57
woensdag 29 september 2010 om 15:05
Wat hier ( ook 2 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd) goed werkt is dat we allebei 1 keer in de week een dagdeel plannen waarop we alleen voor ons zelf hoeven te zorgen. Ik kies vaak de zaterdagochtend. Manlief zorgt dan voor de kinderen, ik ga uitgebreid in bad en daarna even de stad in. Manlief gaat op zijn moment vaak even met vrienden wat drinken. Na die paar uurtjes alleen voor jezelf zijn we altijd weer helemaal opgeladen en kunnen de situatie weer wat beter aan.
Verder pakken we als het even kan op de lastige momenten even allebei 1 kind en richten ons alleen daarop, dat geeft ook al rust.
Verder pakken we als het even kan op de lastige momenten even allebei 1 kind en richten ons alleen daarop, dat geeft ook al rust.
woensdag 29 september 2010 om 15:07
Hier ook herkenbaar. Na kind 1 en ook weer na kind 2. Slaap tekort en hormonen zijn echt killing voor een mens.
Probeer toch ergens tijd te vinden om te praten. Plan het echt in. En het wordt makkelijker, echt waar, geloof me, op een dag voel jij je beter en hij ook. Tot die tijd echt ergens een gaatje vinden want kind en baby zijn natuurlijk ook blij als de ouders beter in hun vel zitten en uiteindelijk bij elkaar blijven.
Probeer toch ergens tijd te vinden om te praten. Plan het echt in. En het wordt makkelijker, echt waar, geloof me, op een dag voel jij je beter en hij ook. Tot die tijd echt ergens een gaatje vinden want kind en baby zijn natuurlijk ook blij als de ouders beter in hun vel zitten en uiteindelijk bij elkaar blijven.
woensdag 29 september 2010 om 15:24
quote:snowy2 schreef op 29 september 2010 @ 15:05:
Wat hier ( ook 2 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd) goed werkt is dat we allebei 1 keer in de week een dagdeel plannen waarop we alleen voor ons zelf hoeven te zorgen.Goeie, dat zouden we hier ook moeten doen! Maar onze praktijk is dat vriend die momenten wel heeft, maar ik niet. Ligt overigens absoluut niet aan hem, maar aan mijn controledrang. Ik moet nog even leren om voor een paar uurtjes de boel de boel te laten, dat vind ik met name t.a.v. baby (mede door borstvoeding) nog lastig.
Wat hier ( ook 2 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd) goed werkt is dat we allebei 1 keer in de week een dagdeel plannen waarop we alleen voor ons zelf hoeven te zorgen.Goeie, dat zouden we hier ook moeten doen! Maar onze praktijk is dat vriend die momenten wel heeft, maar ik niet. Ligt overigens absoluut niet aan hem, maar aan mijn controledrang. Ik moet nog even leren om voor een paar uurtjes de boel de boel te laten, dat vind ik met name t.a.v. baby (mede door borstvoeding) nog lastig.
woensdag 29 september 2010 om 15:26
- het is tijdelijk
-het gaat met ups en downs
-heel goed praten vanuit je zelf, kom samen uit de zieligheidscompetitie en gun elkaar dingen.
-jullie hoeven dit niet alleen te doen, vraag goede vrienden of familie even bij te springen om weer bij te kunnen tanken. Hulp vragen maakt je een ouder en partner die zijn/haar verantwoordelijkheid neemt.
-vertel wat je nodig hebt, ga er niet vanuit dat hij het kan raden.
Sterkte. Kom er samen sterker uit!
-het gaat met ups en downs
-heel goed praten vanuit je zelf, kom samen uit de zieligheidscompetitie en gun elkaar dingen.
-jullie hoeven dit niet alleen te doen, vraag goede vrienden of familie even bij te springen om weer bij te kunnen tanken. Hulp vragen maakt je een ouder en partner die zijn/haar verantwoordelijkheid neemt.
-vertel wat je nodig hebt, ga er niet vanuit dat hij het kan raden.
Sterkte. Kom er samen sterker uit!
woensdag 29 september 2010 om 15:27
quote:[message=7320113,noline]calvijn1 schreef op 29 september
Precies!!
Dat 'moeten' inderdaad.Maar dingen die je 'moet' omdat ze goed zijn voor je kinderen doe je toch ook? Zou het dan niet goed zijn om ook dit 'moeten', namelijk aan je relatie blijven werken zodat je elkaar lief blijft vinden, toch te doen? Zodra je lekker op de bank zit en de DVD in de recorder hebt, is het moet gevoel (bij mij tenminste) ook wel weg toch?
Precies!!
Dat 'moeten' inderdaad.Maar dingen die je 'moet' omdat ze goed zijn voor je kinderen doe je toch ook? Zou het dan niet goed zijn om ook dit 'moeten', namelijk aan je relatie blijven werken zodat je elkaar lief blijft vinden, toch te doen? Zodra je lekker op de bank zit en de DVD in de recorder hebt, is het moet gevoel (bij mij tenminste) ook wel weg toch?
woensdag 29 september 2010 om 15:29
Sorry had erbij moeten zetten dat mijn post met een korrel zout gelezen moest worden.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.
woensdag 29 september 2010 om 15:34
quote:cicely schreef op 29 september 2010 @ 14:29:
Je maakt een grapje neem ik aan?
Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen?
Als mijn man moest bevallen mocht hij van mij zo zielig zijn als ie maar wilde, ik zou hem vertroetelen!
.
Je maakt een grapje neem ik aan?
Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen?
Als mijn man moest bevallen mocht hij van mij zo zielig zijn als ie maar wilde, ik zou hem vertroetelen!
.
woensdag 29 september 2010 om 15:40
Hier hetzelfde verhaal, maar ik heb toch het idee dat het vooral door mijn horrorhormonen komt. Ik vind dat alles op mijn manier moet, dus vriend doet het niet snel goed. Best zielig voor hem, maar het lukt me soms gewoon niet meer om redelijk te blijven (dochter is 3 maanden). Wie weet wanneer die hormonen me een beetje met rust gaan laten?
woensdag 29 september 2010 om 15:46
Hier ook herkenning. Voor ons zelfs deel van de reden om geen derde te willen (naast een aantal andere erg goede redenen). Nog een keer van die ruzies is niet goed voor onze relatie.
Je jongste is pas 2 maanden, je zit nog onder de hormonen en het slaapgebrek. Dat reageer je heel makkelijk op elkaar af. Mijn tips:
- Praat een keer echt goed met elkaar. Geef aan wat jij graag zou willen (zonder verwijten) en luister ook heel goed wat hij nodig heeft. Verwacht niet dat hij je hints snapt of "zelf ook wel kan zien dat hij dat moet doen". Wat je wilt, moet je heel duidelijk zeggen. Houdt je eisen wel realistisch
- Probeer in het weekend om beurten uit te slapen. Als je bv geeft, ga dan na de eerste voeding terug naar bed en laat man 1 ochtend voor zijn rekening nemen. Allebei een keer uitslapen geeft al wat meer energie.
- Ga 's avonds op tijd naar bed. Gewoon heel, heel vroeg.
- Veel knuffelen brengt ook liefde terug. Wij hebben op een gegeven moment afgesproken elke dag minimaal 3 echte knuffels te geven. Als we aan het eind van de dag nog niet geknuffeld hadden, stonden we dus zo 10 minuten te knuffelen. Misschien geforceerd, maar het doet wel iets met je.
- Ja, je bent verrot van de zwangerschap, bevalling, nachtvoeding en alles en je hebt er recht op jezelf af en toe zielig te vinden. Maar je man is waarschijnlijk ook niet het toppunt van fitheid op het moment. Give yourself a break, maar je man ook.
- Laat het huishouden even los. Huur een werkster in, doe het hoognodige, maar steek daar niet teveel tijd in.
En als laatste; ook deze fase gaat voorbij. Echt!
Je jongste is pas 2 maanden, je zit nog onder de hormonen en het slaapgebrek. Dat reageer je heel makkelijk op elkaar af. Mijn tips:
- Praat een keer echt goed met elkaar. Geef aan wat jij graag zou willen (zonder verwijten) en luister ook heel goed wat hij nodig heeft. Verwacht niet dat hij je hints snapt of "zelf ook wel kan zien dat hij dat moet doen". Wat je wilt, moet je heel duidelijk zeggen. Houdt je eisen wel realistisch
- Probeer in het weekend om beurten uit te slapen. Als je bv geeft, ga dan na de eerste voeding terug naar bed en laat man 1 ochtend voor zijn rekening nemen. Allebei een keer uitslapen geeft al wat meer energie.
- Ga 's avonds op tijd naar bed. Gewoon heel, heel vroeg.
- Veel knuffelen brengt ook liefde terug. Wij hebben op een gegeven moment afgesproken elke dag minimaal 3 echte knuffels te geven. Als we aan het eind van de dag nog niet geknuffeld hadden, stonden we dus zo 10 minuten te knuffelen. Misschien geforceerd, maar het doet wel iets met je.
- Ja, je bent verrot van de zwangerschap, bevalling, nachtvoeding en alles en je hebt er recht op jezelf af en toe zielig te vinden. Maar je man is waarschijnlijk ook niet het toppunt van fitheid op het moment. Give yourself a break, maar je man ook.
- Laat het huishouden even los. Huur een werkster in, doe het hoognodige, maar steek daar niet teveel tijd in.
En als laatste; ook deze fase gaat voorbij. Echt!
woensdag 29 september 2010 om 15:49
Ik kan ook zó onredelijk zijn. Maar me ook zo verschrikkelijk bekaf voelen. Ik ben soms echt bang dat ik instort als ik straks ook nog aan het werk moet. Tegelijkertijd is mijn vriend ook echt van het weggaan en de boel de boel laten. Als ik iets voor mezelf wil moet ik het ook echt opeisen en dat is misschien wel altijd zo geweest, maar nu valt het me zo op.
woensdag 29 september 2010 om 15:52
quote:Suy schreef op 29 september 2010 @ 15:29:
Sorry had erbij moeten zetten dat mijn post met een korrel zout gelezen moest worden.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.Nu snap ik je helemaal, ben het ook helemaal met je eens. Volgens mij heb je het pittig gehad in het begin als ik dat zo lees!
Sorry had erbij moeten zetten dat mijn post met een korrel zout gelezen moest worden.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.Nu snap ik je helemaal, ben het ook helemaal met je eens. Volgens mij heb je het pittig gehad in het begin als ik dat zo lees!
woensdag 29 september 2010 om 15:52
quote:Suy schreef op 29 september 2010 @ 15:29:
Sorry had erbij moeten zetten dat mijn post met een korrel zout gelezen moest worden.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.Met deze context begrijp ik je klaagzang stukken beter! Ik ging dan weer uit van onze eigen situatie waarin ik echt niet het idee had dat mijn man zich drukte. En in je laatste alinea kan ik me ook wel vinden hoor.
Sorry had erbij moeten zetten dat mijn post met een korrel zout gelezen moest worden.
Turrlijk kan je man ook zich ook zielig voelen.
Ging iets teveel van mijn eigen situatie uit. Vriend werkte part-time hier en daar een uurtje op relaxte tijden en deed verder vrij weinig behalve bot doen en rommel maken, terwijl ik letterlijk en figuurlijk helemaal kapot was. Gelukkig hebben o.a. de kraamverzorgster en mijn ouders stevige gesprekken met hem gehad en is hij nu 180 graden omgeslagen naar de goede kant!
Maarrr......wat ik dus bedoel is dat je je afentoe best even zielig mag voelen en dat je man je dan best even mag vertroetelen. En andersom natuurlijk ook.Met deze context begrijp ik je klaagzang stukken beter! Ik ging dan weer uit van onze eigen situatie waarin ik echt niet het idee had dat mijn man zich drukte. En in je laatste alinea kan ik me ook wel vinden hoor.
woensdag 29 september 2010 om 16:09
Ik sliep nauwelijks, eerste maanden. Mijn man wel: die gaf toch geen borstvoeding en deed 's nachts voor het gemak maar oordopjes in. Het maakte me razend: mijn chronische slaaptekort in combinatie met die eenzijdige verdeling. Hij ging avonden weg, leuke dingen doen, ik zat aan huis gekluisterd met die kutsneeuw non-stop met een kind aan mijn borst. Serieus, bijna 24 uur per dag.
Ik voelde me zo kut, moe tot op het bot, dodelijk eenzaam en mijn man maar opmerkingen maken als: eigenlijk is er helemaal niet zoveel veranderd he . Ik heb in die maanden regelmatig op het punt gestaan om hem te verlaten. Ik had toch niets aan hem. In geen enkel opzicht maakte hij mijn leven dragelijker: hij werd nooit wakker van ons kind, hij vergat boodschappen, maakte niet schoon en ging regelmatig weg. Ik heb me in die tijd ingeschreven voor huurwoningen overal in Nederland, ik heb ouderschapsplannen opgesteld en heel erg veel gehuild. Wat een hel.
Maar het ging over. Ons kind leerde doorslapen en een paar weken later, ik ook Mijn man werd af en toe wakker en verzorgde haar zowaar. En langzaam, lang nadat ik weer was gaan werken, kregen we een balans, waarin we allebei evenveel deden, heel langzaam. Omdat ik in het begin met verlof thuis zat, deed ik alle huistaken. Omdat mijn man moest werken, deed ik alle nachten. Het leek zo logisch en zo handig, maar het gevolg was dat we een patroon ontwikkelden waarin ik alles deed. Ook toen ik allang weer aan het werk was, omdat dat zorgen en wakker worden gewoon niet in zijn systeem zaten.
Als we ooit een tweede krijgen, zullen we ook de nachten samen doen. Niet omdat het nodig is of handig, maar omdat het ons anders onze relatie kost. Nog een keer dat slaaptekort gecombineerd met die eenzaamheid en uitzichtloosheid overleven we niet.
Ik voelde me zo kut, moe tot op het bot, dodelijk eenzaam en mijn man maar opmerkingen maken als: eigenlijk is er helemaal niet zoveel veranderd he . Ik heb in die maanden regelmatig op het punt gestaan om hem te verlaten. Ik had toch niets aan hem. In geen enkel opzicht maakte hij mijn leven dragelijker: hij werd nooit wakker van ons kind, hij vergat boodschappen, maakte niet schoon en ging regelmatig weg. Ik heb me in die tijd ingeschreven voor huurwoningen overal in Nederland, ik heb ouderschapsplannen opgesteld en heel erg veel gehuild. Wat een hel.
Maar het ging over. Ons kind leerde doorslapen en een paar weken later, ik ook Mijn man werd af en toe wakker en verzorgde haar zowaar. En langzaam, lang nadat ik weer was gaan werken, kregen we een balans, waarin we allebei evenveel deden, heel langzaam. Omdat ik in het begin met verlof thuis zat, deed ik alle huistaken. Omdat mijn man moest werken, deed ik alle nachten. Het leek zo logisch en zo handig, maar het gevolg was dat we een patroon ontwikkelden waarin ik alles deed. Ook toen ik allang weer aan het werk was, omdat dat zorgen en wakker worden gewoon niet in zijn systeem zaten.
Als we ooit een tweede krijgen, zullen we ook de nachten samen doen. Niet omdat het nodig is of handig, maar omdat het ons anders onze relatie kost. Nog een keer dat slaaptekort gecombineerd met die eenzaamheid en uitzichtloosheid overleven we niet.
woensdag 29 september 2010 om 16:11
Cha, ik herken je gevoel echt heel erg, maar ik denk dat het echt allemaal weer goed komt zolang je maar blijft aangeven hoe je je voelt (op een rustige manier)
Lilla, zeer pittig. Maar gelukkig allemaal verleden tijd! Mijn kraamperiode was door allerlei omstandigheden (niet alleen gedrag vriend hoor) een zwarte bladzijde ipv een roze wolk.
Maar nogmaals, ik ben het grote genieten samen met een lieve zorgzame vriend en een wolk van een baby 3-dubbel aan het inhalen!
Lilla, zeer pittig. Maar gelukkig allemaal verleden tijd! Mijn kraamperiode was door allerlei omstandigheden (niet alleen gedrag vriend hoor) een zwarte bladzijde ipv een roze wolk.
Maar nogmaals, ik ben het grote genieten samen met een lieve zorgzame vriend en een wolk van een baby 3-dubbel aan het inhalen!
woensdag 29 september 2010 om 16:13
Aletta, dat wordt de valkuil genoemd van het zwangerschapsverlof. Je doet het huishouden en de nachten, want "je bent toch thuis". En vervolgens blijft het patroon zo na je verlof.
Cha, als ik je lees, verwijt je je man ook dat hij regelmatig weg is. Laat hij je in het weekend ook vaak alleen met 2 kinderen? Je mag best van hem verlangen dat hij jou ontziet. Al is het maar een keer uitslapen en een lekkere lange douche nemen. Of dat hij de laatste voeding doet en jij vroeg je bed in kan.
Cha, als ik je lees, verwijt je je man ook dat hij regelmatig weg is. Laat hij je in het weekend ook vaak alleen met 2 kinderen? Je mag best van hem verlangen dat hij jou ontziet. Al is het maar een keer uitslapen en een lekkere lange douche nemen. Of dat hij de laatste voeding doet en jij vroeg je bed in kan.
woensdag 29 september 2010 om 16:17
quote:AlettaJacobs schreef op 29 september 2010 @ 16:09:
Ik sliep nauwelijks, eerste maanden. Mijn man wel.
Mijn vriend presteerde het om na een nacht van 8 uur slapen voor hem puffend en steunend beneden te komen en te zeggen: "poehhhh ik ben kapoootttt!"
(ik en baby "sliepen" beneden vanwege ernstig ruimtegebrek)
Ik sliep nauwelijks, eerste maanden. Mijn man wel.
Mijn vriend presteerde het om na een nacht van 8 uur slapen voor hem puffend en steunend beneden te komen en te zeggen: "poehhhh ik ben kapoootttt!"
(ik en baby "sliepen" beneden vanwege ernstig ruimtegebrek)
woensdag 29 september 2010 om 17:44
quote:Suy schreef op 29 september 2010 @ 16:17:
[...]
Mijn vriend presteerde het om na een nacht van 8 uur slapen voor hem puffend en steunend beneden te komen en te zeggen: "poehhhh ik ben kapoootttt!"
(ik en baby "sliepen" beneden vanwege ernstig ruimtegebrek)
oef, dan zou ik ook even niet zo begripvol zijn...
Mijn vriend kan hetzelfde doen, maar zegt er dan gauw achteraan "jij moet je nóg veel vermoeider voelen!!!".
Wij hebben een goede verdeling: ik doe uiteraard de nachtvoedingen, en vriend slaapt dan lekker door (hij mompelt soms wel "kan ik iets doen" maar slaapt tegelijkertijd weer verder aangezien hij toch geen borsten heeft...), maar vervolgens staat hij 's ochtends op als de oudste wakker wordt (en dat is vroeg!!) en gaat met haar naar beneden zodat ik nog even kan slapen.
[...]
Mijn vriend presteerde het om na een nacht van 8 uur slapen voor hem puffend en steunend beneden te komen en te zeggen: "poehhhh ik ben kapoootttt!"
(ik en baby "sliepen" beneden vanwege ernstig ruimtegebrek)
oef, dan zou ik ook even niet zo begripvol zijn...
Mijn vriend kan hetzelfde doen, maar zegt er dan gauw achteraan "jij moet je nóg veel vermoeider voelen!!!".
Wij hebben een goede verdeling: ik doe uiteraard de nachtvoedingen, en vriend slaapt dan lekker door (hij mompelt soms wel "kan ik iets doen" maar slaapt tegelijkertijd weer verder aangezien hij toch geen borsten heeft...), maar vervolgens staat hij 's ochtends op als de oudste wakker wordt (en dat is vroeg!!) en gaat met haar naar beneden zodat ik nog even kan slapen.
woensdag 29 september 2010 om 18:06
quote:cha schreef op 29 september 2010 @ 15:49:
Ik kan ook zó onredelijk zijn. Maar me ook zo verschrikkelijk bekaf voelen. Ik ben soms echt bang dat ik instort als ik straks ook nog aan het werk moet. Ik weet natuurlijk niet wat voor werk je doet, maar ik kom juist echt bij op mijn werk (heb twee kinderen van 2,5 en 1 jaar). Heb daar veel meer controle over de dingen dan thuis en daardoor kan ik me opladen. En het is prettig om de kinderen niet altijd om me heen te hebben, daar zal ik niet omheen draaien. Juist de combinatie werk/kinderen doet me goed, ik vind mijn werk leuker geworden (terwijl ik nog hetzelfde doe) en ik ben blij om bij mijn gezin te zijn op de tijdstippen dat ik niet werk.
Ik kan ook zó onredelijk zijn. Maar me ook zo verschrikkelijk bekaf voelen. Ik ben soms echt bang dat ik instort als ik straks ook nog aan het werk moet. Ik weet natuurlijk niet wat voor werk je doet, maar ik kom juist echt bij op mijn werk (heb twee kinderen van 2,5 en 1 jaar). Heb daar veel meer controle over de dingen dan thuis en daardoor kan ik me opladen. En het is prettig om de kinderen niet altijd om me heen te hebben, daar zal ik niet omheen draaien. Juist de combinatie werk/kinderen doet me goed, ik vind mijn werk leuker geworden (terwijl ik nog hetzelfde doe) en ik ben blij om bij mijn gezin te zijn op de tijdstippen dat ik niet werk.
woensdag 29 september 2010 om 18:20
Zo, ik zou nog even terugkomen.
Jouw verhaal is denk ik voor veel mensen herkenbaar.
Moe, misschien onzeker, allemaal dingen die niet echt meewerken.
Wij hebben gisteravond nog zitten bekvechten nav een uitzending van Dr Phil.
Hoe triest wil je het hebben?
Ik vind dat ik hier alles moet doen en beslissen, vriend vind dat hij alles moet doen en dat ik voor hem beslis.
Klopt helemaal hoor, maar als je moe bent ben je toch wat explosiever.
Nu is het wel zo dat we het uitpraten voordat we naar bed gaan, maar het blijft vervelend.
Jouw verhaal is denk ik voor veel mensen herkenbaar.
Moe, misschien onzeker, allemaal dingen die niet echt meewerken.
Wij hebben gisteravond nog zitten bekvechten nav een uitzending van Dr Phil.
Hoe triest wil je het hebben?
Ik vind dat ik hier alles moet doen en beslissen, vriend vind dat hij alles moet doen en dat ik voor hem beslis.
Klopt helemaal hoor, maar als je moe bent ben je toch wat explosiever.
Nu is het wel zo dat we het uitpraten voordat we naar bed gaan, maar het blijft vervelend.
woensdag 29 september 2010 om 18:26
Oh, en wat de meesten hier vertellen over de verdeling is ook zo herkenbaar.
Ik werk niet en vriend werkt in ploegen.
Ik doe het huishouden, de baby(dag en nacht) en vaak boodschappen.
Op zich logisch omdat ik niet werk, maar wanneer vriend 'weekend' heeft, dat bestaat uit 4 of 5 dagen, dan moet ik bijna smeken om een keer uitslapen.
Tja, dan ontplof ik hè.
Ik werk niet en vriend werkt in ploegen.
Ik doe het huishouden, de baby(dag en nacht) en vaak boodschappen.
Op zich logisch omdat ik niet werk, maar wanneer vriend 'weekend' heeft, dat bestaat uit 4 of 5 dagen, dan moet ik bijna smeken om een keer uitslapen.
Tja, dan ontplof ik hè.
