Kinderen
alle pijlers
Kind in je uppie?
woensdag 30 september 2009 om 18:58
Zo, ik ben er ook weer.
Wordt denk ik wel tijd voor een (jaja...) schema, want ik ben de draad echt even kwijt!
Ik zet mezelf er in, en wie wil: kom maar door!
NaamLeeftijdAl begonnen?Waar/hoeAl kinderen?OverigVinyl33NeeStart februari 2011 (als het nog lukt) anders maart bij Geertgen. Nee--Chilles38jaGeertgen/eigen donor Nee--Malaika240jaDonor via internet Nee1e inseminatie geëindigd in miskraam.Mama0331NeeOriënterend liefst bekende donor Ja, 1--Zoeter32NeeIntake gehad bij Geertgen NeeSun7634NeeStaat op 2 wachtlijsten nl Rijnstate & St GeertgenNee--Sokpop33Nee/oriënterend/eind oktober naar workshopliefst zi met bekende donor Nee--Superwoman2237Ja,Bekende donor en Denen als back-up via Geertgen NeeIk wed graag op meerdere paardenEmmetjebee39JaOnbekende donor NeeMeerdere tweelingen in de familieJive39JaNa aantal pogingen met bekende donor nu gestopt. Beraadt zich op plan BNeeDe aanhouder wint!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Nou, het heeft een tijd geduurd voor ik dit topic durfde te openen, bang voor (ver)oordelen? Maar bij deze toch maar...
Mijn laatste echte relatie is bijna 7 jaar geleden geëindigd. Hierna heb ik nog 2 kortdurende relaties gehad die niet echt standvastig bleken te zijn, ookal had ik dat graag anders gezien.
Mijn kinderwens daarentegen is zeer standvastig, en wordt met de jaren alleen maar groter. Het laatste jaar denk ik er ook steeds vaker aan om deze misschien alleen in vervulling te laten gaan. Maar die gedachte vind ik ook wel wat eng.
Ik ben nu 32. Aan de ene kant zou je denken: je bent nog jong genoeg om iemand tegen te komen en een gezin mee te starten tzt.
En dat is misschien ook wel zo maar de andere kant van mij zegt dat dat de afgelopen 7 jaar ook niet is gelukt, dus waarom nu ineens wel.
Mijn hoofd is een warboel van dilemma's. Het fijne is dat vrienden er de laatste tijd zelf ook wel over beginnen en dat maakt te rustiger. Er zouden veel mensen achter me staan als ik deze stap zou nemen als ik het zo hoor. Maar het maakt mijn gedachten nog niet rustiger.
Kan ik het een kindje aandoen om zonder vader op te groeien? Ben ik niet ongeduldig omdat ik 'nog maar' 32 ben, en nog tijd heb. En aan de andere kant: ik wil geen oude moeder worden. Moet ik dan eerst 38 zijn voor een dergelijke stap gerechtvaardigd is?
Een kind alleen zal niet makkelijk zijn, en ook zwaar. Maar de stap alleen nemen zal wel een bewuste keuze zijn, dus anders denk ik als dat je plotseling alleen achter blijft met een kind.
Anyway, zoals je hoort: deze kikker is in de war!
Wie kan me van nuchter advies voorzien, van positieve en negatieve verhalen? Wie helpt me de chaos te ordenen?
*Zal ik dit topic plaatsen? Zal ik niet? Ja, ik druk op verzenden...*
Wordt denk ik wel tijd voor een (jaja...) schema, want ik ben de draad echt even kwijt!
Ik zet mezelf er in, en wie wil: kom maar door!
NaamLeeftijdAl begonnen?Waar/hoeAl kinderen?OverigVinyl33NeeStart februari 2011 (als het nog lukt) anders maart bij Geertgen. Nee--Chilles38jaGeertgen/eigen donor Nee--Malaika240jaDonor via internet Nee1e inseminatie geëindigd in miskraam.Mama0331NeeOriënterend liefst bekende donor Ja, 1--Zoeter32NeeIntake gehad bij Geertgen NeeSun7634NeeStaat op 2 wachtlijsten nl Rijnstate & St GeertgenNee--Sokpop33Nee/oriënterend/eind oktober naar workshopliefst zi met bekende donor Nee--Superwoman2237Ja,Bekende donor en Denen als back-up via Geertgen NeeIk wed graag op meerdere paardenEmmetjebee39JaOnbekende donor NeeMeerdere tweelingen in de familieJive39JaNa aantal pogingen met bekende donor nu gestopt. Beraadt zich op plan BNeeDe aanhouder wint!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Nou, het heeft een tijd geduurd voor ik dit topic durfde te openen, bang voor (ver)oordelen? Maar bij deze toch maar...
Mijn laatste echte relatie is bijna 7 jaar geleden geëindigd. Hierna heb ik nog 2 kortdurende relaties gehad die niet echt standvastig bleken te zijn, ookal had ik dat graag anders gezien.
Mijn kinderwens daarentegen is zeer standvastig, en wordt met de jaren alleen maar groter. Het laatste jaar denk ik er ook steeds vaker aan om deze misschien alleen in vervulling te laten gaan. Maar die gedachte vind ik ook wel wat eng.
Ik ben nu 32. Aan de ene kant zou je denken: je bent nog jong genoeg om iemand tegen te komen en een gezin mee te starten tzt.
En dat is misschien ook wel zo maar de andere kant van mij zegt dat dat de afgelopen 7 jaar ook niet is gelukt, dus waarom nu ineens wel.
Mijn hoofd is een warboel van dilemma's. Het fijne is dat vrienden er de laatste tijd zelf ook wel over beginnen en dat maakt te rustiger. Er zouden veel mensen achter me staan als ik deze stap zou nemen als ik het zo hoor. Maar het maakt mijn gedachten nog niet rustiger.
Kan ik het een kindje aandoen om zonder vader op te groeien? Ben ik niet ongeduldig omdat ik 'nog maar' 32 ben, en nog tijd heb. En aan de andere kant: ik wil geen oude moeder worden. Moet ik dan eerst 38 zijn voor een dergelijke stap gerechtvaardigd is?
Een kind alleen zal niet makkelijk zijn, en ook zwaar. Maar de stap alleen nemen zal wel een bewuste keuze zijn, dus anders denk ik als dat je plotseling alleen achter blijft met een kind.
Anyway, zoals je hoort: deze kikker is in de war!
Wie kan me van nuchter advies voorzien, van positieve en negatieve verhalen? Wie helpt me de chaos te ordenen?
*Zal ik dit topic plaatsen? Zal ik niet? Ja, ik druk op verzenden...*
woensdag 30 september 2009 om 19:16
Hoi Vinyl,
Dapper hoor, dat je dit zou durven in je eentje. Mijn visie:
Ik ben 7 jaar ouder dan jij bent, en ik heb altijd ook altijd een grote kinderwens gehad. En ik zou het never nooit niet in mijn eentje willen doen.
Waarom niet? Ik wil een hele leuke vader voor mijn kind, omdat ik zelf ook een hele leuke vader heb. Ik weet, merk en voel hoe belangrijk het is om in alle opzichten een goede papa te hebben. Zeker nu ik zelf ouder word. En ja, ik weet dat je vantevoren niet alles kunt regisseren, maar bij mij zou de uitgangspositie ideaal moeten zijn qua papa-aanwezigheid
Tot op heden heb ik nooit in een relatie gezeten waar het krijgen van een kind een optie is geweest. Lees: ik ben Mr. Almost-right nog niet tegengekomen....
Dapper hoor, dat je dit zou durven in je eentje. Mijn visie:
Ik ben 7 jaar ouder dan jij bent, en ik heb altijd ook altijd een grote kinderwens gehad. En ik zou het never nooit niet in mijn eentje willen doen.
Waarom niet? Ik wil een hele leuke vader voor mijn kind, omdat ik zelf ook een hele leuke vader heb. Ik weet, merk en voel hoe belangrijk het is om in alle opzichten een goede papa te hebben. Zeker nu ik zelf ouder word. En ja, ik weet dat je vantevoren niet alles kunt regisseren, maar bij mij zou de uitgangspositie ideaal moeten zijn qua papa-aanwezigheid
Tot op heden heb ik nooit in een relatie gezeten waar het krijgen van een kind een optie is geweest. Lees: ik ben Mr. Almost-right nog niet tegengekomen....
anoniem_41267 wijzigde dit bericht op 30-09-2009 19:22
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
woensdag 30 september 2009 om 19:16
quote:Vinyl schreef op 30 september 2009 @ 19:13:
[...]
Dankjewel HEMAlover. Ik wil deze quote er even uitpikken. Want dat is mijn dilemma: bij een scheiding blijft de vader vaak wel in beeld, met een bezoekregeling oid.
Dat lijkt mij vervelender voor alle partijen dan een bewust alleenstaande ouder.
[...]
Dankjewel HEMAlover. Ik wil deze quote er even uitpikken. Want dat is mijn dilemma: bij een scheiding blijft de vader vaak wel in beeld, met een bezoekregeling oid.
Dat lijkt mij vervelender voor alle partijen dan een bewust alleenstaande ouder.
woensdag 30 september 2009 om 19:17
Behalve dat ik het moeilijk vind het kind willens en wetens een vader te onthouden (vind ik toch anders dan dat dat ongepland gebeurt), lijkt het me ook jammer dat ik zowel de leuke als de minder leuke momenten niet kan delen. Of in ieder geval: niet op dagelijkse basis. Er zullen genoeg mensen zijn die langs komen of die ik kan bellen, maar dat blijft anders. Die gebroken nachten zal ik wel redden (met hier en daar wat hulp), maar ik zie juist het geluk in ouders die elkaar vertederd aanstoten voor wat hun zoon / dochterlief op dat moment weer doet.. Wil en kan ik dat ook alleen?
En oja: dat shaken is niet zo raar hoor.. Ik zit hier ook met tranen achter mijn ogen achter het toetsenbord. Ben heel blij met je topic, en ja: ook ik vind je heel stoer!
En oja: dat shaken is niet zo raar hoor.. Ik zit hier ook met tranen achter mijn ogen achter het toetsenbord. Ben heel blij met je topic, en ja: ook ik vind je heel stoer!
woensdag 30 september 2009 om 19:17
Pfft... wat zijn jullie lief allemaal! Ik had me helemaal voorbereid op een stortvloed van kritiek, maar alles behalve dat!
Zit hier even een potje te janken!
@ de lieverds die mijn dilemma al kenden: dankjewel!
@ Nijn: ik weet het, het zal zeker zwaar worden. Het lastige is dat ik niet weet hoe het is. En je kunt het treffen met een makkelijk kind, en niet treffen met een huilbaby, een handicap...
Dat moet ik me echt goed realiseren.
Over een vangnet: ik denk er wel eens aan om terug te gaan naar mijn opgroei-plaats. Dicht bij mijn ouders en zusje. Qua vangnet niet zo gek denk ik.
Zit hier even een potje te janken!
@ de lieverds die mijn dilemma al kenden: dankjewel!
@ Nijn: ik weet het, het zal zeker zwaar worden. Het lastige is dat ik niet weet hoe het is. En je kunt het treffen met een makkelijk kind, en niet treffen met een huilbaby, een handicap...
Dat moet ik me echt goed realiseren.
Over een vangnet: ik denk er wel eens aan om terug te gaan naar mijn opgroei-plaats. Dicht bij mijn ouders en zusje. Qua vangnet niet zo gek denk ik.
woensdag 30 september 2009 om 19:17
Ik vind je gedachtes niet raar hoor, Vinyl. Ik ben zelf ook alleenstaand (helaas, sinds afgelopen zondag) en ik maak me ook een beetje druk over de toekomst. Ik ben ook 32 jaar en wil heel graag kinderen.
Ik ga eerst maar heel erg hopen dat ik een leuke man tegenkom (ook al moet ik er nu even niet aan denken, nu mijn relatie net uit is).
Hopelijk kom je er voor jezelf uit.
Ik ga eerst maar heel erg hopen dat ik een leuke man tegenkom (ook al moet ik er nu even niet aan denken, nu mijn relatie net uit is).
Hopelijk kom je er voor jezelf uit.
woensdag 30 september 2009 om 19:19
Gescheiden ouders kúnnen heel goed contact met elkaar hebben, opvoeding op elkaar afstemmen en zorgtaken goed delen, maar... kunnen ook haat&nijd zijn, elkaar tegenwerken en zelfs ondermijnen.
Als je een alleenstaand ouder ben, is je positie zó anders. Ja, er is inderdaad geen vader in beeld. Wat belangrijk voor een kind is, is om zich te kunnen spiegelen aan meer mensen. Dat hoeft niet alleen een vader en een moeder te zijn, dat kan ook een moeder, oma, buurvrouw, tante zijn. Een kind wordt niet ongelukkiger/slechter/minder ontwikkeld wanneer er geen vader is. Echt niet
Als je een alleenstaand ouder ben, is je positie zó anders. Ja, er is inderdaad geen vader in beeld. Wat belangrijk voor een kind is, is om zich te kunnen spiegelen aan meer mensen. Dat hoeft niet alleen een vader en een moeder te zijn, dat kan ook een moeder, oma, buurvrouw, tante zijn. Een kind wordt niet ongelukkiger/slechter/minder ontwikkeld wanneer er geen vader is. Echt niet
Peas on earth!
woensdag 30 september 2009 om 19:20
quote:goudkevertje schreef op 30 september 2009 @ 19:17:
Behalve dat ik het moeilijk vind het kind willens en wetens een vader te onthouden (vind ik toch anders dan dat dat ongepland gebeurt), lijkt het me ook jammer dat ik zowel de leuke als de minder leuke momenten niet kan delen. Of in ieder geval: niet op dagelijkse basis. Er zullen genoeg mensen zijn die langs komen of die ik kan bellen, maar dat blijft anders. Die gebroken nachten zal ik wel redden (met hier en daar wat hulp), maar ik zie juist het geluk in ouders die elkaar vertederd aanstoten voor wat hun zoon / dochterlief op dat moment weer doet.. Wil en kan ik dat ook alleen?
Helemaal mee eens. Dat lijkt me ook best moeilijk.
Maar de keerzijde is dat de kans ook bestaat dat ik straks ouder ben, kinderloos blijf en denk: had ik maar...
En ja, dat zijn de vechtende duiveltjes in mijn hoofd.
@ Cole: ja, die moeilijke periodes, dat lijkt me ook moeilijk. En zoals Nijn al zegt: je kunt het kind niet aan een vader geven met de woorden: en nu is hij even van jou!
Gebroken nachten ben ik niet zo bang voor, ik ben sowieso een ramp met slapen, maar voor de rest lijkt het niet kunnen delen me best wel lastig ja!
Behalve dat ik het moeilijk vind het kind willens en wetens een vader te onthouden (vind ik toch anders dan dat dat ongepland gebeurt), lijkt het me ook jammer dat ik zowel de leuke als de minder leuke momenten niet kan delen. Of in ieder geval: niet op dagelijkse basis. Er zullen genoeg mensen zijn die langs komen of die ik kan bellen, maar dat blijft anders. Die gebroken nachten zal ik wel redden (met hier en daar wat hulp), maar ik zie juist het geluk in ouders die elkaar vertederd aanstoten voor wat hun zoon / dochterlief op dat moment weer doet.. Wil en kan ik dat ook alleen?
Helemaal mee eens. Dat lijkt me ook best moeilijk.
Maar de keerzijde is dat de kans ook bestaat dat ik straks ouder ben, kinderloos blijf en denk: had ik maar...
En ja, dat zijn de vechtende duiveltjes in mijn hoofd.
@ Cole: ja, die moeilijke periodes, dat lijkt me ook moeilijk. En zoals Nijn al zegt: je kunt het kind niet aan een vader geven met de woorden: en nu is hij even van jou!
Gebroken nachten ben ik niet zo bang voor, ik ben sowieso een ramp met slapen, maar voor de rest lijkt het niet kunnen delen me best wel lastig ja!
woensdag 30 september 2009 om 19:21
Ik ben alleen met (pleeg)dochter van 3 en het is wel zwaar ook omdat mijn familie aan de andere kant van het land woont. Maar het is prima te doen zeker als je genoeg back-up hebt. En om er maar even een vreselijk cliche in te gooien " je krijgt er zoveel voor terug".
Dus ik zeg, doen. (nog zo'n erge)
Dus ik zeg, doen. (nog zo'n erge)
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
woensdag 30 september 2009 om 19:21
Vinyl, wat een moeilijk iets..
Zelf zou ik nooit ervoor kiezen om alleen een kind te krijgen. Puur praktisch gezien is dat ik altijd voor het kind er moet zijn.. in de zin van... doordeweeks een avondje sporten kan al niet omdat je dan een oppas moet regelen, ipv de partner die thuis is die avond. Altijd die verantwoording alleen dragen zou ik persoonlijk heel lastig vinden. Natuurlijk zijn er ook genoeg vaders die lamlullen zijn, maar als die lamlul gewoon op de bank ligt en tv kijkt en de baby ligt te slapen kan je wél even naar een vriendin / sporten / uit eten. In je eentje is het allemaal echt alleen..
Ik zou die beperkte vrijheid in mijn leven niet aan kunnen / willen. Dan ben ik bang dat ik gek zou worden.
Als je daar allemaal geen problemen mee hebt, geloof ik dat het zeker haalbaar is.. Liefde is zo belangrijk en liefde zit overal en nergens.. Liefde zegt niets over het ideale gezinsplaatje...
Sterkte met je keuze!
Zelf zou ik nooit ervoor kiezen om alleen een kind te krijgen. Puur praktisch gezien is dat ik altijd voor het kind er moet zijn.. in de zin van... doordeweeks een avondje sporten kan al niet omdat je dan een oppas moet regelen, ipv de partner die thuis is die avond. Altijd die verantwoording alleen dragen zou ik persoonlijk heel lastig vinden. Natuurlijk zijn er ook genoeg vaders die lamlullen zijn, maar als die lamlul gewoon op de bank ligt en tv kijkt en de baby ligt te slapen kan je wél even naar een vriendin / sporten / uit eten. In je eentje is het allemaal echt alleen..
Ik zou die beperkte vrijheid in mijn leven niet aan kunnen / willen. Dan ben ik bang dat ik gek zou worden.
Als je daar allemaal geen problemen mee hebt, geloof ik dat het zeker haalbaar is.. Liefde is zo belangrijk en liefde zit overal en nergens.. Liefde zegt niets over het ideale gezinsplaatje...
Sterkte met je keuze!
DTEEZ!
woensdag 30 september 2009 om 19:22
Waarschijnlijk onverwacht van mijn kant , maar ik zou er in jouw geval gewoon voor gaan!
Waarom? Als je 'n kind wil, dan moet je sowieso bereid zijn om het (grotendeels) alleen te willen doen, want veel relaties stranden en het is toch nog vaak de vrouw die het merendeel op zich neemt terwijl de man maar 1 weekend in de paar weken voor het kind zorgt.
Voordeel is dat als je het vanaf de start alleen doet, dat je dan geen gedoe gaat krijgen met 'n vervelende ex waar je de rest van je leven vanwege je kind aan vast zit.
Waarom? Als je 'n kind wil, dan moet je sowieso bereid zijn om het (grotendeels) alleen te willen doen, want veel relaties stranden en het is toch nog vaak de vrouw die het merendeel op zich neemt terwijl de man maar 1 weekend in de paar weken voor het kind zorgt.
Voordeel is dat als je het vanaf de start alleen doet, dat je dan geen gedoe gaat krijgen met 'n vervelende ex waar je de rest van je leven vanwege je kind aan vast zit.
woensdag 30 september 2009 om 19:23
woensdag 30 september 2009 om 19:23
quote:nouschi schreef op 30 september 2009 @ 19:21:
Ik ben alleen met (pleeg)dochter van 3 en het is wel zwaar ook omdat mijn familie aan de andere kant van het land woont. Maar het is prima te doen zeker als je genoeg back-up hebt. En om er maar even een vreselijk cliche in te gooien " je krijgt er zoveel voor terug".
Dus ik zeg, doen. (nog zo'n erge)Hmmm... dus mijn idee om dichter bij mijn familie te gaan wonen zou dan niet eens zo gek zijn...quote:Djoels schreef op 30 september 2009 @ 19:21:
Natuurlijk zijn er ook genoeg vaders die lamlullen zijn, maar als die lamlul gewoon op de bank ligt en tv kijkt en de baby ligt te slapen kan je wél even naar een vriendin / sporten / uit eten. In je eentje is het allemaal echt alleen..
Ja, ik denk dat een sociaal leven er dan heel anders uit komt te zien. Gelukkig ben ik niet heel uithuizig, maar ik snap wat je bedoelt ja!
(al heb ik dan toch nog steeds liever geen lamlul op deze bank, hahaha)
Ik ben alleen met (pleeg)dochter van 3 en het is wel zwaar ook omdat mijn familie aan de andere kant van het land woont. Maar het is prima te doen zeker als je genoeg back-up hebt. En om er maar even een vreselijk cliche in te gooien " je krijgt er zoveel voor terug".
Dus ik zeg, doen. (nog zo'n erge)Hmmm... dus mijn idee om dichter bij mijn familie te gaan wonen zou dan niet eens zo gek zijn...quote:Djoels schreef op 30 september 2009 @ 19:21:
Natuurlijk zijn er ook genoeg vaders die lamlullen zijn, maar als die lamlul gewoon op de bank ligt en tv kijkt en de baby ligt te slapen kan je wél even naar een vriendin / sporten / uit eten. In je eentje is het allemaal echt alleen..
Ja, ik denk dat een sociaal leven er dan heel anders uit komt te zien. Gelukkig ben ik niet heel uithuizig, maar ik snap wat je bedoelt ja!
(al heb ik dan toch nog steeds liever geen lamlul op deze bank, hahaha)
woensdag 30 september 2009 om 19:24
quote:goudkevertje schreef op 30 september 2009 @ 19:23:
Ah, mosterd dus, dat tranengedoe van mij.. Mijn ouders hebben al aangeboden in de buurt te gaan wonen, mocht het zover komen, en ook een aantal lieve vriendinnen bieden al uitgebreid hun hulp aan.. Leuk van je ouders en je zus. Qua netwerk zit dat wel goed bij jou.Nou ja, mijn moeder zou het super vinden als ik bij hen in de buurt zou komen wonen, maar ik weet niet of ze ook mijn netwerk zo zouden willen zijn. Maar het is allicht makkelijker ja, ook als er wat is, spoed ofzo.
Ah, mosterd dus, dat tranengedoe van mij.. Mijn ouders hebben al aangeboden in de buurt te gaan wonen, mocht het zover komen, en ook een aantal lieve vriendinnen bieden al uitgebreid hun hulp aan.. Leuk van je ouders en je zus. Qua netwerk zit dat wel goed bij jou.Nou ja, mijn moeder zou het super vinden als ik bij hen in de buurt zou komen wonen, maar ik weet niet of ze ook mijn netwerk zo zouden willen zijn. Maar het is allicht makkelijker ja, ook als er wat is, spoed ofzo.
woensdag 30 september 2009 om 19:25
quote:elninjoo schreef op 30 september 2009 @ 19:22:
Waarschijnlijk onverwacht van mijn kant , maar ik zou er in jouw geval gewoon voor gaan!
Waarom? Als je 'n kind wil, dan moet je sowieso bereid zijn om het (grotendeels) alleen te willen doen, want veel relaties stranden en het is toch nog vaak de vrouw die het merendeel op zich neemt terwijl de man maar 1 weekend in de paar weken voor het kind zorgt.
Voordeel is dat als je het vanaf de start alleen doet, dat je dan geen gedoe gaat krijgen met 'n vervelende ex waar je de rest van je leven vanwege je kind aan vast zit.
He, die had ik van jou niet verwacht nee!
Maar leuk dat je reageert. Ja, je hebt ergens ook wel gelijk. Sowieso is mijn patroon een beetje aan het worden dat mannen er steeds vandoor gaan, dus daar zou ik ook wel huiverig voor zijn.
Dit voelt wel heel veilig zo...
Waarschijnlijk onverwacht van mijn kant , maar ik zou er in jouw geval gewoon voor gaan!
Waarom? Als je 'n kind wil, dan moet je sowieso bereid zijn om het (grotendeels) alleen te willen doen, want veel relaties stranden en het is toch nog vaak de vrouw die het merendeel op zich neemt terwijl de man maar 1 weekend in de paar weken voor het kind zorgt.
Voordeel is dat als je het vanaf de start alleen doet, dat je dan geen gedoe gaat krijgen met 'n vervelende ex waar je de rest van je leven vanwege je kind aan vast zit.
He, die had ik van jou niet verwacht nee!
Maar leuk dat je reageert. Ja, je hebt ergens ook wel gelijk. Sowieso is mijn patroon een beetje aan het worden dat mannen er steeds vandoor gaan, dus daar zou ik ook wel huiverig voor zijn.
Dit voelt wel heel veilig zo...
woensdag 30 september 2009 om 19:26
Moedig hoor, dat je op de knop verzenden hebt gedrukt. Zelf ben ik ook relatieloos en heb ik de zorg voor twee kinderen. Beide op basis van pleegzorg, waarbij er één eens in de maand een weekend naar zijn papa en mama gaat. Bij de ander komt moeder af en toe op bezoek.
Ik werk 40 uur in de week, maar kan dat goed verdelen, dus ook bijv. 's avonds nog even wat wegwerken. Heb wel een beroep waarbij ik in de schoolvakanties ook vrij ben. De eis bij de pleegzorginstelling was dat ik als alleenstaande een goed sociaal netwerk heb, een vangnet voor mij en voor de jongens. Dat heb ik (anders was t feest ook niet doorgegaan), mijn zusjes staan voor mij en de jongens klaar. Ook een aantal vrienden hebben bewezen het niet alleen bij woorden te houden.
Het is financieel geloof ik nog t lastigst, als ik de pleegzorgvergoeding niet zou krijgen, zou ik echt levensstandaard in moeten leveren en nu leef ik al niet echt luxe. Maar, omdat je 4 dagen werkt, moet je dus ook rekenen op 4 dagen kinderopvang en later bso. En van jouw inkomen moet je twee mensen onderhouden en kinderen kosten geld. Ik weet dat het vloeken in de kerk is om dat te noemen, maar het is wel zo.
Wat ik soms mis is iemand waarmee ik even kan overleggen in de situatie. Via blikcontact wat afstemmen, wat ik mijn ouders vroeger vaak zag doen.
Voordelen: ik bepaal de opvoeding en heb dus geen last van partners die t net ff anders willen. Ik krijg alle liefde (wat is er liever dan twee armpjes om je heen en een plakzoen) Ik krijg zowel vaderdag als moederdag knutsels (of dat nou zo'n voordeel is... (overigens, laat ik ze die altijd aan hun bio-ouders geven hoor)
Wat ik in de loop der jaren heb geleerd is dat het bij kids niet om geld gaat of om luxe dingen of om of er een vader en een moeder is, het gaat om liefde en geborgenheid. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat het duidelijk voor ze is wie er voor ze zorgt. Ik schreef het al eens ergens in een andere context, maar schrijf het nog maar s hier:
Kinderen kosten meer tijd/aandacht/geld dan je soms lief is, maar je krijgt er zo veel voor terug dat je dat met alle liefde van de wereld voor ze over hebt. [behalve dan die keren dat je de rollen behang uit de berging haalt, ze kunnen ook het bloed onder je nagels vandaag zuigen en #@#$@ als er voor de derde keer in een maand een fiets kapot gaat.]
Mijn belangrijkste tip is: Zorg voor voldoende vangnet. En zorg er voor dat je af en toe een kikker-dag hebt, kind dan echt even ergens stallen.
Ik werk 40 uur in de week, maar kan dat goed verdelen, dus ook bijv. 's avonds nog even wat wegwerken. Heb wel een beroep waarbij ik in de schoolvakanties ook vrij ben. De eis bij de pleegzorginstelling was dat ik als alleenstaande een goed sociaal netwerk heb, een vangnet voor mij en voor de jongens. Dat heb ik (anders was t feest ook niet doorgegaan), mijn zusjes staan voor mij en de jongens klaar. Ook een aantal vrienden hebben bewezen het niet alleen bij woorden te houden.
Het is financieel geloof ik nog t lastigst, als ik de pleegzorgvergoeding niet zou krijgen, zou ik echt levensstandaard in moeten leveren en nu leef ik al niet echt luxe. Maar, omdat je 4 dagen werkt, moet je dus ook rekenen op 4 dagen kinderopvang en later bso. En van jouw inkomen moet je twee mensen onderhouden en kinderen kosten geld. Ik weet dat het vloeken in de kerk is om dat te noemen, maar het is wel zo.
Wat ik soms mis is iemand waarmee ik even kan overleggen in de situatie. Via blikcontact wat afstemmen, wat ik mijn ouders vroeger vaak zag doen.
Voordelen: ik bepaal de opvoeding en heb dus geen last van partners die t net ff anders willen. Ik krijg alle liefde (wat is er liever dan twee armpjes om je heen en een plakzoen) Ik krijg zowel vaderdag als moederdag knutsels (of dat nou zo'n voordeel is... (overigens, laat ik ze die altijd aan hun bio-ouders geven hoor)
Wat ik in de loop der jaren heb geleerd is dat het bij kids niet om geld gaat of om luxe dingen of om of er een vader en een moeder is, het gaat om liefde en geborgenheid. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat het duidelijk voor ze is wie er voor ze zorgt. Ik schreef het al eens ergens in een andere context, maar schrijf het nog maar s hier:
Kinderen kosten meer tijd/aandacht/geld dan je soms lief is, maar je krijgt er zo veel voor terug dat je dat met alle liefde van de wereld voor ze over hebt. [behalve dan die keren dat je de rollen behang uit de berging haalt, ze kunnen ook het bloed onder je nagels vandaag zuigen en #@#$@ als er voor de derde keer in een maand een fiets kapot gaat.]
Mijn belangrijkste tip is: Zorg voor voldoende vangnet. En zorg er voor dat je af en toe een kikker-dag hebt, kind dan echt even ergens stallen.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 19:26
quote:Steeninwater schreef op 30 september 2009 @ 19:17:
Ik vind je gedachtes niet raar hoor, Vinyl. Ik ben zelf ook alleenstaand (helaas, sinds afgelopen zondag) en ik maak me ook een beetje druk over de toekomst. Ik ben ook 32 jaar en wil heel graag kinderen.
Ik ga eerst maar heel erg hopen dat ik een leuke man tegenkom (ook al moet ik er nu even niet aan denken, nu mijn relatie net uit is).
Hopelijk kom je er voor jezelf uit.
Jee, das is balen zeg! Na een lange relatie?
Ik vind je gedachtes niet raar hoor, Vinyl. Ik ben zelf ook alleenstaand (helaas, sinds afgelopen zondag) en ik maak me ook een beetje druk over de toekomst. Ik ben ook 32 jaar en wil heel graag kinderen.
Ik ga eerst maar heel erg hopen dat ik een leuke man tegenkom (ook al moet ik er nu even niet aan denken, nu mijn relatie net uit is).
Hopelijk kom je er voor jezelf uit.
Jee, das is balen zeg! Na een lange relatie?
woensdag 30 september 2009 om 19:27
Ik zou ook zeggen doen, als je zeker weet dat je tegen de nadelen kan opboksen.
Ik zie zoveel vrouwen met een zogenaamde 'stabiele' basis die kinderen nemen, waarvan je al van te voren kunnen zeggen dat het toch op een scheiding gaat uitlopen met alle nadelen vandien. Jij hebt een imo een behoorlijk stabiele beginsituatie en mss komt daar later wel nog een man bij die een goede vader is voor je kindje, dat weet je nooit. En zo niet, dan is er nog niks verloren.
Ik zie zoveel vrouwen met een zogenaamde 'stabiele' basis die kinderen nemen, waarvan je al van te voren kunnen zeggen dat het toch op een scheiding gaat uitlopen met alle nadelen vandien. Jij hebt een imo een behoorlijk stabiele beginsituatie en mss komt daar later wel nog een man bij die een goede vader is voor je kindje, dat weet je nooit. En zo niet, dan is er nog niks verloren.
woensdag 30 september 2009 om 19:27
quote:goudkevertje schreef op 30 september 2009 @ 19:17:
Behalve dat ik het moeilijk vind het kind willens en wetens een vader te onthouden (vind ik toch anders dan dat dat ongepland gebeurt), lijkt het me ook jammer dat ik zowel de leuke als de minder leuke momenten niet kan delen. Of in ieder geval: niet op dagelijkse basis. Er zullen genoeg mensen zijn die langs komen of die ik kan bellen, maar dat blijft anders. Die gebroken nachten zal ik wel redden (met hier en daar wat hulp), maar ik zie juist het geluk in ouders die elkaar vertederd aanstoten voor wat hun zoon / dochterlief op dat moment weer doet..
Dat is nou precies het zwaarste van alleen een kind/kinderen opvoeden ja.
Maar dat moet je er niet van weerhouden als je het echt wilt.
Je kan beter in je eentje welbewust voor een kind kiezen dan wachten op de ware en óf alleen blijven zonder man en zonder kind óf te snel met minder dan de ware genoegen nemen en achteraf alsnog alleen met een kind en een verbroken relatie zitten...
En mocht je er voor gaan en mocht het lukken en dan alsnog mr. Right tegenkomen dan wil ie je ook mét kind wel hoor, dan doen die ware liefdes nou eenmaal.
Behalve dat ik het moeilijk vind het kind willens en wetens een vader te onthouden (vind ik toch anders dan dat dat ongepland gebeurt), lijkt het me ook jammer dat ik zowel de leuke als de minder leuke momenten niet kan delen. Of in ieder geval: niet op dagelijkse basis. Er zullen genoeg mensen zijn die langs komen of die ik kan bellen, maar dat blijft anders. Die gebroken nachten zal ik wel redden (met hier en daar wat hulp), maar ik zie juist het geluk in ouders die elkaar vertederd aanstoten voor wat hun zoon / dochterlief op dat moment weer doet..
Dat is nou precies het zwaarste van alleen een kind/kinderen opvoeden ja.
Maar dat moet je er niet van weerhouden als je het echt wilt.
Je kan beter in je eentje welbewust voor een kind kiezen dan wachten op de ware en óf alleen blijven zonder man en zonder kind óf te snel met minder dan de ware genoegen nemen en achteraf alsnog alleen met een kind en een verbroken relatie zitten...
En mocht je er voor gaan en mocht het lukken en dan alsnog mr. Right tegenkomen dan wil ie je ook mét kind wel hoor, dan doen die ware liefdes nou eenmaal.
woensdag 30 september 2009 om 19:29
Ow, overigens heb ik als pleegmoeder in de loop van de tijd alles over de vloer gehad, van ukkies van net een paar dagen (krijg je dan ook netjes verlof voor hahaha) tot 16 jarige pubers en alles wat er tussen zit. Is dus niet zo dat ik alleen het 'schoolgaande kinderen perspectief' ken.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 19:29
@ Noanne: wat een mooi verhaal!
Ja, ik zal inderdaad wat moeten inleveren qua levensstandaard... dat is zo. En af en toe een dagje voor jezelf lijkt me ook belangrijk.
Maar het netwerk inderdaad nog het meest... Ik zal dit toch ook meer en meer om me heen eens moeten loslaten. Bij sommige mensen praat ik er zo over, sommige mensen vind ik het doodeng. Mijn moeder bijvoorbeeld... die heb ik verteld dat ik er wel eens over nadenk (maar nog niet zo concreet).
Ze schrok wel een beetje, maar snapt me ook wel. Het is ook voor mijn ouders een verbreking van een 'ideaalplaatje' denk ik. Anders dan dat zij in gedachten hadden.
Ja, ik zal inderdaad wat moeten inleveren qua levensstandaard... dat is zo. En af en toe een dagje voor jezelf lijkt me ook belangrijk.
Maar het netwerk inderdaad nog het meest... Ik zal dit toch ook meer en meer om me heen eens moeten loslaten. Bij sommige mensen praat ik er zo over, sommige mensen vind ik het doodeng. Mijn moeder bijvoorbeeld... die heb ik verteld dat ik er wel eens over nadenk (maar nog niet zo concreet).
Ze schrok wel een beetje, maar snapt me ook wel. Het is ook voor mijn ouders een verbreking van een 'ideaalplaatje' denk ik. Anders dan dat zij in gedachten hadden.
woensdag 30 september 2009 om 19:29
