Kinderen
alle pijlers
Kind in je uppie?
woensdag 30 september 2009 om 18:58
Zo, ik ben er ook weer.
Wordt denk ik wel tijd voor een (jaja...) schema, want ik ben de draad echt even kwijt!
Ik zet mezelf er in, en wie wil: kom maar door!
NaamLeeftijdAl begonnen?Waar/hoeAl kinderen?OverigVinyl33NeeStart februari 2011 (als het nog lukt) anders maart bij Geertgen. Nee--Chilles38jaGeertgen/eigen donor Nee--Malaika240jaDonor via internet Nee1e inseminatie geëindigd in miskraam.Mama0331NeeOriënterend liefst bekende donor Ja, 1--Zoeter32NeeIntake gehad bij Geertgen NeeSun7634NeeStaat op 2 wachtlijsten nl Rijnstate & St GeertgenNee--Sokpop33Nee/oriënterend/eind oktober naar workshopliefst zi met bekende donor Nee--Superwoman2237Ja,Bekende donor en Denen als back-up via Geertgen NeeIk wed graag op meerdere paardenEmmetjebee39JaOnbekende donor NeeMeerdere tweelingen in de familieJive39JaNa aantal pogingen met bekende donor nu gestopt. Beraadt zich op plan BNeeDe aanhouder wint!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Nou, het heeft een tijd geduurd voor ik dit topic durfde te openen, bang voor (ver)oordelen? Maar bij deze toch maar...
Mijn laatste echte relatie is bijna 7 jaar geleden geëindigd. Hierna heb ik nog 2 kortdurende relaties gehad die niet echt standvastig bleken te zijn, ookal had ik dat graag anders gezien.
Mijn kinderwens daarentegen is zeer standvastig, en wordt met de jaren alleen maar groter. Het laatste jaar denk ik er ook steeds vaker aan om deze misschien alleen in vervulling te laten gaan. Maar die gedachte vind ik ook wel wat eng.
Ik ben nu 32. Aan de ene kant zou je denken: je bent nog jong genoeg om iemand tegen te komen en een gezin mee te starten tzt.
En dat is misschien ook wel zo maar de andere kant van mij zegt dat dat de afgelopen 7 jaar ook niet is gelukt, dus waarom nu ineens wel.
Mijn hoofd is een warboel van dilemma's. Het fijne is dat vrienden er de laatste tijd zelf ook wel over beginnen en dat maakt te rustiger. Er zouden veel mensen achter me staan als ik deze stap zou nemen als ik het zo hoor. Maar het maakt mijn gedachten nog niet rustiger.
Kan ik het een kindje aandoen om zonder vader op te groeien? Ben ik niet ongeduldig omdat ik 'nog maar' 32 ben, en nog tijd heb. En aan de andere kant: ik wil geen oude moeder worden. Moet ik dan eerst 38 zijn voor een dergelijke stap gerechtvaardigd is?
Een kind alleen zal niet makkelijk zijn, en ook zwaar. Maar de stap alleen nemen zal wel een bewuste keuze zijn, dus anders denk ik als dat je plotseling alleen achter blijft met een kind.
Anyway, zoals je hoort: deze kikker is in de war!
Wie kan me van nuchter advies voorzien, van positieve en negatieve verhalen? Wie helpt me de chaos te ordenen?
*Zal ik dit topic plaatsen? Zal ik niet? Ja, ik druk op verzenden...*
Wordt denk ik wel tijd voor een (jaja...) schema, want ik ben de draad echt even kwijt!
Ik zet mezelf er in, en wie wil: kom maar door!
NaamLeeftijdAl begonnen?Waar/hoeAl kinderen?OverigVinyl33NeeStart februari 2011 (als het nog lukt) anders maart bij Geertgen. Nee--Chilles38jaGeertgen/eigen donor Nee--Malaika240jaDonor via internet Nee1e inseminatie geëindigd in miskraam.Mama0331NeeOriënterend liefst bekende donor Ja, 1--Zoeter32NeeIntake gehad bij Geertgen NeeSun7634NeeStaat op 2 wachtlijsten nl Rijnstate & St GeertgenNee--Sokpop33Nee/oriënterend/eind oktober naar workshopliefst zi met bekende donor Nee--Superwoman2237Ja,Bekende donor en Denen als back-up via Geertgen NeeIk wed graag op meerdere paardenEmmetjebee39JaOnbekende donor NeeMeerdere tweelingen in de familieJive39JaNa aantal pogingen met bekende donor nu gestopt. Beraadt zich op plan BNeeDe aanhouder wint!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Nou, het heeft een tijd geduurd voor ik dit topic durfde te openen, bang voor (ver)oordelen? Maar bij deze toch maar...
Mijn laatste echte relatie is bijna 7 jaar geleden geëindigd. Hierna heb ik nog 2 kortdurende relaties gehad die niet echt standvastig bleken te zijn, ookal had ik dat graag anders gezien.
Mijn kinderwens daarentegen is zeer standvastig, en wordt met de jaren alleen maar groter. Het laatste jaar denk ik er ook steeds vaker aan om deze misschien alleen in vervulling te laten gaan. Maar die gedachte vind ik ook wel wat eng.
Ik ben nu 32. Aan de ene kant zou je denken: je bent nog jong genoeg om iemand tegen te komen en een gezin mee te starten tzt.
En dat is misschien ook wel zo maar de andere kant van mij zegt dat dat de afgelopen 7 jaar ook niet is gelukt, dus waarom nu ineens wel.
Mijn hoofd is een warboel van dilemma's. Het fijne is dat vrienden er de laatste tijd zelf ook wel over beginnen en dat maakt te rustiger. Er zouden veel mensen achter me staan als ik deze stap zou nemen als ik het zo hoor. Maar het maakt mijn gedachten nog niet rustiger.
Kan ik het een kindje aandoen om zonder vader op te groeien? Ben ik niet ongeduldig omdat ik 'nog maar' 32 ben, en nog tijd heb. En aan de andere kant: ik wil geen oude moeder worden. Moet ik dan eerst 38 zijn voor een dergelijke stap gerechtvaardigd is?
Een kind alleen zal niet makkelijk zijn, en ook zwaar. Maar de stap alleen nemen zal wel een bewuste keuze zijn, dus anders denk ik als dat je plotseling alleen achter blijft met een kind.
Anyway, zoals je hoort: deze kikker is in de war!
Wie kan me van nuchter advies voorzien, van positieve en negatieve verhalen? Wie helpt me de chaos te ordenen?
*Zal ik dit topic plaatsen? Zal ik niet? Ja, ik druk op verzenden...*
woensdag 30 september 2009 om 19:55
quote:noanne schreef op 30 september 2009 @ 19:51:
[...]
Maar zonder gekheid, wat heb je nog nodig om de sprong te wagen? We kunnen hier al onze ervaringen neertypen, maar het zal bij jou nooit zo zijn als bij wie dan ook. T wordt een kikker-kindje, waarschijnlijk dus een springerig typpie.
En heb je al bedacht waar je het kikkervisje vandaan gaat toveren wat nog nodig is?
Wat heb ik nodig: veel moed en wat zekerheden denk ik.
Kikkervisjes weet ik nog niet. Klinieken hebben wel heel lange wachttijden. Maar goed, bij eentje kan ik wel gaan praten, na verwijzing van de huisarts.
Grr... wil niet naar de huisarts hiervoor!
[...]
Maar zonder gekheid, wat heb je nog nodig om de sprong te wagen? We kunnen hier al onze ervaringen neertypen, maar het zal bij jou nooit zo zijn als bij wie dan ook. T wordt een kikker-kindje, waarschijnlijk dus een springerig typpie.
En heb je al bedacht waar je het kikkervisje vandaan gaat toveren wat nog nodig is?
Wat heb ik nodig: veel moed en wat zekerheden denk ik.
Kikkervisjes weet ik nog niet. Klinieken hebben wel heel lange wachttijden. Maar goed, bij eentje kan ik wel gaan praten, na verwijzing van de huisarts.
Grr... wil niet naar de huisarts hiervoor!
woensdag 30 september 2009 om 19:57
woensdag 30 september 2009 om 19:57
quote:mamalief schreef op 30 september 2009 @ 19:53:
[...]
In de toekomst kijken he, ik denk dat die kleine kermit ook geen baby blijft dus om even te zien hoe het wordt later behangplaksgewijs scoren de groten ook aardig hoor!
(Vinyl, aanbod blijft staan, perfax extra sterk wordt gratis meegeleverd.)
Ok ok.... Weet je wat? We brengen ze gewoon allemaal!
Moeten de zwemspullen mee Vinyl?
[...]
In de toekomst kijken he, ik denk dat die kleine kermit ook geen baby blijft dus om even te zien hoe het wordt later behangplaksgewijs scoren de groten ook aardig hoor!
(Vinyl, aanbod blijft staan, perfax extra sterk wordt gratis meegeleverd.)
Ok ok.... Weet je wat? We brengen ze gewoon allemaal!
Moeten de zwemspullen mee Vinyl?
woensdag 30 september 2009 om 19:57
Denk je niet dat je ouders niet gewoon dolblij met hun kleinkind zouden zijn en snel aan het idee zouden wennen? Tuurlijk hadden zij het anders voorgesteld, maar ja.. als je een goede band met je ouders hebt, dan willen ze toch datgene wat jou gelukkig maakt.
(Ik heb ook niet het ideaal plaatje.. terwijl ik dat graag voor mijn ouders gewild had. Mijn man en vader van mijn dochtertje van 1 is 20 jaar ouder dan ik ben.)
(Ik heb ook niet het ideaal plaatje.. terwijl ik dat graag voor mijn ouders gewild had. Mijn man en vader van mijn dochtertje van 1 is 20 jaar ouder dan ik ben.)
woensdag 30 september 2009 om 19:57
woensdag 30 september 2009 om 20:00
quote:Vinyl schreef op 30 september 2009 @ 19:53:
[...]
Daar heb je wel gelijk in. Het grappige is dat mensen er zelf over beginnen. Volgens mij begon Erwt er ook zelf over, ergens tijdens een lunch bij Tante Loes?
En tóen was ik er helemaal niet verbaast over dat van jou te horen
quote:
Maar bijvoorbeeld dit concreet met mijn ouders bespreken, dat zou ik doodeng vinden. Want ik heb toch ook een beetje het gevoel dat ik faal als dochter, omdat het niet gaat zoals het zou horen.
He, bah, hier zit de pijn geloof ik ook wel, zit nu alweer te janken.En dát is volgens mij ook het verschil tussen reacties van vrienden en de reactie van je ouders, die toch jóuw ouders zijn en van wie je wil dat ze je steunen, ook al maak je wel je eigen keuzes. Ik kan me voorstellen dat je ouders even aan het idee zullen moeten wennen. Dat is ook niet gek. Ik kan me voorstellen dat ze niet meteen heel enthousiast reageren daardoor. Dat is lastig voor jou, maar wel begrijpelijk misschien. Maar dan... ik zou me kunnen voorstellen dat ze, als het eenmaal bezonken is, uiteindelijk misschien zelfs júist wel trots op je zijn. Trots dat je je leven zó invult als jíj wilt en dat je je bepaalde keuzes niet laat ontnemen omdat je geen relatie hebt. Als ik ooit een volwassen kind zou hebben, zou ik heel trots op mijn kind zijn als ze zó sterk in het leven staat dat ze dit soort keuzes zou maken.
[...]
Daar heb je wel gelijk in. Het grappige is dat mensen er zelf over beginnen. Volgens mij begon Erwt er ook zelf over, ergens tijdens een lunch bij Tante Loes?
En tóen was ik er helemaal niet verbaast over dat van jou te horen
quote:
Maar bijvoorbeeld dit concreet met mijn ouders bespreken, dat zou ik doodeng vinden. Want ik heb toch ook een beetje het gevoel dat ik faal als dochter, omdat het niet gaat zoals het zou horen.
He, bah, hier zit de pijn geloof ik ook wel, zit nu alweer te janken.En dát is volgens mij ook het verschil tussen reacties van vrienden en de reactie van je ouders, die toch jóuw ouders zijn en van wie je wil dat ze je steunen, ook al maak je wel je eigen keuzes. Ik kan me voorstellen dat je ouders even aan het idee zullen moeten wennen. Dat is ook niet gek. Ik kan me voorstellen dat ze niet meteen heel enthousiast reageren daardoor. Dat is lastig voor jou, maar wel begrijpelijk misschien. Maar dan... ik zou me kunnen voorstellen dat ze, als het eenmaal bezonken is, uiteindelijk misschien zelfs júist wel trots op je zijn. Trots dat je je leven zó invult als jíj wilt en dat je je bepaalde keuzes niet laat ontnemen omdat je geen relatie hebt. Als ik ooit een volwassen kind zou hebben, zou ik heel trots op mijn kind zijn als ze zó sterk in het leven staat dat ze dit soort keuzes zou maken.
Peas on earth!
woensdag 30 september 2009 om 20:01
Haha, ach ja, ik start gelijk een VIVA kinderdagverblijf hier! quote:_zaza_ schreef op 30 september 2009 @ 19:57:
Denk je niet dat je ouders niet gewoon dolblij met hun kleinkind zouden zijn en snel aan het idee zouden wennen? Tuurlijk hadden zij het anders voorgesteld, maar ja.. als je een goede band met je ouders hebt, dan willen ze toch datgene wat jou gelukkig maakt.
(Ik heb ook niet het ideaal plaatje.. terwijl ik dat graag voor mijn ouders gewild had. Mijn man en vader van mijn dochtertje van 1 is 20 jaar ouder dan ik ben.)
Ja, ze zouden denk ik heel blij zijn! Maar het idee dat ik toch een beetje mislukt ben vind ik wel moeilijk...
Misschien moet ik dat maar eens aankaarten, maar dat zal niet zonder tranen gaan denk ik! Toen ik pas met mijn moeder aan de telefoon was kon ik al wel brullen!
*wat een jankkikker hier, vraag me nu af of ik ooit wel zwanger moet worden qua hormonen en nog meer tranen enzo...*
Denk je niet dat je ouders niet gewoon dolblij met hun kleinkind zouden zijn en snel aan het idee zouden wennen? Tuurlijk hadden zij het anders voorgesteld, maar ja.. als je een goede band met je ouders hebt, dan willen ze toch datgene wat jou gelukkig maakt.
(Ik heb ook niet het ideaal plaatje.. terwijl ik dat graag voor mijn ouders gewild had. Mijn man en vader van mijn dochtertje van 1 is 20 jaar ouder dan ik ben.)
Ja, ze zouden denk ik heel blij zijn! Maar het idee dat ik toch een beetje mislukt ben vind ik wel moeilijk...
Misschien moet ik dat maar eens aankaarten, maar dat zal niet zonder tranen gaan denk ik! Toen ik pas met mijn moeder aan de telefoon was kon ik al wel brullen!
*wat een jankkikker hier, vraag me nu af of ik ooit wel zwanger moet worden qua hormonen en nog meer tranen enzo...*
woensdag 30 september 2009 om 20:02
quote:Vinyl schreef op 30 september 2009 @ 19:55:
[...]
Wat heb ik nodig: veel moed en wat zekerheden denk ik.
Kikkervisjes weet ik nog niet. Klinieken hebben wel heel lange wachttijden. Maar goed, bij eentje kan ik wel gaan praten, na verwijzing van de huisarts.
Grr... wil niet naar de huisarts hiervoor!100procent zekerheid krijg je nooit, mensen die nu vrolijk roepen er te zullen zijn als t nodig is, blijken als puntje bij paaltje komt er toch niet te zijn. Daarom is het wel handig om vele 'roepers' te hebben. En niet alleen familie heb ik echt gemerkt. Als er een familiaire crisis is, vind ik het ook erg fijn als het nodig is de jongens even naar een vriend te brengen. Mijn ervaring is dat het komt. Het netwerk dat ik had toen ik begon met de pleegzorg is er niet meer. Het netwerk dat ik nu heb functioneert fantastisch. Moeders en vaders van vriendjes, collega's, vrienden.
[...]
Wat heb ik nodig: veel moed en wat zekerheden denk ik.
Kikkervisjes weet ik nog niet. Klinieken hebben wel heel lange wachttijden. Maar goed, bij eentje kan ik wel gaan praten, na verwijzing van de huisarts.
Grr... wil niet naar de huisarts hiervoor!100procent zekerheid krijg je nooit, mensen die nu vrolijk roepen er te zullen zijn als t nodig is, blijken als puntje bij paaltje komt er toch niet te zijn. Daarom is het wel handig om vele 'roepers' te hebben. En niet alleen familie heb ik echt gemerkt. Als er een familiaire crisis is, vind ik het ook erg fijn als het nodig is de jongens even naar een vriend te brengen. Mijn ervaring is dat het komt. Het netwerk dat ik had toen ik begon met de pleegzorg is er niet meer. Het netwerk dat ik nu heb functioneert fantastisch. Moeders en vaders van vriendjes, collega's, vrienden.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 20:02
Maar... aanvulling op mijn vorige post: ik denk dat het belangrijk is dat je dit, precies zoals je het hier schrijft, bespreekt met je ouders. Dat je, hóe eng dan ook, hardop zegt dat je hun reactie heel spannend vindt en bang bent dat ze teleurgesteld zijn. Volgens mij is dat namelijk de enige manier om die onzekerheid te verhelpen
Aanvulling op aanvulling : tranen in zo'n gesprek zijn misschien vervelend voor jóu, maar niet erg. Het maakt je ouders ook duidelijk hoe belangrijk dit voor je is.
Aanvulling op aanvulling : tranen in zo'n gesprek zijn misschien vervelend voor jóu, maar niet erg. Het maakt je ouders ook duidelijk hoe belangrijk dit voor je is.
Peas on earth!
woensdag 30 september 2009 om 20:02
Daar heb je wel gelijk in. Het grappige is dat mensen er zelf over beginnen. Volgens mij begon Erwt er ook zelf over, ergens tijdens een lunch bij Tante Loes?
Maar op de een of andere manier zien ze me wel zo. Alleen naar Amerika? Oh, verbaast me niks dat je dit ook alleen op zou pakken!
En het sterkt me op zich wel dat mensen niet massaal roepen: begin er niet aan, want dit kun je niet aan.
Dat voelt wel fijn.
Maar bijvoorbeeld dit concreet met mijn ouders bespreken, dat zou ik doodeng vinden. Want ik heb toch ook een beetje het gevoel dat ik faal als dochter, omdat het niet gaat zoals het zou horen.
He, bah, hier zit de pijn geloof ik ook wel, zit nu alweer te janken.[/quote]
Mijn situatie is iets anders maar je gevoel herken ik wel. Het gevoel je ouders teleur te stellen. Ik heb toen ik zwanger was (en geen man in beeld) mijn ouders met bevende handen gebeld en het enige wat mijn moeder zei was 'je wilde toch kinderen? Nou deze wordt zonder vader ook wel groot hoor'
Die van mij reageerden dus duidelijk anders dan ik dacht Dochter is nu vijf en ze helpen me nog waar ze kunnen!
Sterkte met je beslissing!
Maar op de een of andere manier zien ze me wel zo. Alleen naar Amerika? Oh, verbaast me niks dat je dit ook alleen op zou pakken!
En het sterkt me op zich wel dat mensen niet massaal roepen: begin er niet aan, want dit kun je niet aan.
Dat voelt wel fijn.
Maar bijvoorbeeld dit concreet met mijn ouders bespreken, dat zou ik doodeng vinden. Want ik heb toch ook een beetje het gevoel dat ik faal als dochter, omdat het niet gaat zoals het zou horen.
He, bah, hier zit de pijn geloof ik ook wel, zit nu alweer te janken.[/quote]
Mijn situatie is iets anders maar je gevoel herken ik wel. Het gevoel je ouders teleur te stellen. Ik heb toen ik zwanger was (en geen man in beeld) mijn ouders met bevende handen gebeld en het enige wat mijn moeder zei was 'je wilde toch kinderen? Nou deze wordt zonder vader ook wel groot hoor'
Die van mij reageerden dus duidelijk anders dan ik dacht Dochter is nu vijf en ze helpen me nog waar ze kunnen!
Sterkte met je beslissing!
woensdag 30 september 2009 om 20:02
woensdag 30 september 2009 om 20:02
woensdag 30 september 2009 om 20:04
woensdag 30 september 2009 om 20:05
Ja, ik heb mijn moeder inderdaad laten weten dat ik er overnadacht.
Mijn schoonzusje kaartte het van het weekend aan, en om er zo vrij over te kunnen praten was ik zó van slag!
Dat heb ik ook aan mijn moeder verteld. En ook dat ik twijfel of je een kind de vader wel mag ontnemen.
En ze zei dat ze het wel moeilijk vond, maar refereerde ook aan die vriendin bijvoorbeeld met lamlul-man die het ook niet ideaal heeft.
Dus ik denk dat haar gevoel wat dubbel is.
Mijn schoonzusje kaartte het van het weekend aan, en om er zo vrij over te kunnen praten was ik zó van slag!
Dat heb ik ook aan mijn moeder verteld. En ook dat ik twijfel of je een kind de vader wel mag ontnemen.
En ze zei dat ze het wel moeilijk vond, maar refereerde ook aan die vriendin bijvoorbeeld met lamlul-man die het ook niet ideaal heeft.
Dus ik denk dat haar gevoel wat dubbel is.
woensdag 30 september 2009 om 20:05
quote:Vinyl schreef op 30 september 2009 @ 20:02:
Maar weet je nog de reactie van mijn pa over dat huis? Die houdt zo van zekerheden en veiligheid, dat hij dit een onbezonnen actie zal vinden vrees ik...Maar Kikker, bedenk wel dat dit al héél lang in jóuw hoofd zit, maar niet in 't hoofd van je vader. Bedenk eens hoe lang jij al aan dit idee aan het wennen bent... misschien moet je je vader ook de tijd geven om aan dit idee te wennen.
Maar weet je nog de reactie van mijn pa over dat huis? Die houdt zo van zekerheden en veiligheid, dat hij dit een onbezonnen actie zal vinden vrees ik...Maar Kikker, bedenk wel dat dit al héél lang in jóuw hoofd zit, maar niet in 't hoofd van je vader. Bedenk eens hoe lang jij al aan dit idee aan het wennen bent... misschien moet je je vader ook de tijd geven om aan dit idee te wennen.
Peas on earth!
woensdag 30 september 2009 om 20:05
woensdag 30 september 2009 om 20:05
Hoe kan je vader het een onbezonnen actie vinden?
Dat klinkt als een bevlieging...
Je ouders zullen toch wel weten dat je heel graag moeder wil worden en zullen het met je eens moeten zijn dat je al 7 jaar geen relatie hebt gehad.
Ideaal is anders , je kan niet anders dan hen gelijk geven, maar zij kunnen toch ook geen vader uit de hoge hoed toveren?
Dat klinkt als een bevlieging...
Je ouders zullen toch wel weten dat je heel graag moeder wil worden en zullen het met je eens moeten zijn dat je al 7 jaar geen relatie hebt gehad.
Ideaal is anders , je kan niet anders dan hen gelijk geven, maar zij kunnen toch ook geen vader uit de hoge hoed toveren?
woensdag 30 september 2009 om 20:06
Kikker, ik begrijp dat het een lastig onderwerp is om echtechtecht met je ouders te gaan bespreken. Maar je weet nooit zeker hoe ze zullen gaan reageren zonder dat je het ook daadwerkelijk met ze bespreekt (hoor wie het zegt... ik weet het ).
Ik kan me wel aansluiten bij Erwt (of course ), ik zou me kunnen voorstellen dat ze aan het idee moeten wennen. Misschien wel flink moeten wennen. Maar dat als dat eenmaal gebeurt is ze je absoluut zullen steunen.
Ik begrijp dat je het idee hebt dat je niet voldoet aan het beeld dat je ouders als ideaalplaatje in hun hoofd hebben. Maar willen ze niet vooral dat jij heel gelukkig bent? En dat je op dat gebied gewoon je eigen keuzes maakt?
Ik kan me wel aansluiten bij Erwt (of course ), ik zou me kunnen voorstellen dat ze aan het idee moeten wennen. Misschien wel flink moeten wennen. Maar dat als dat eenmaal gebeurt is ze je absoluut zullen steunen.
Ik begrijp dat je het idee hebt dat je niet voldoet aan het beeld dat je ouders als ideaalplaatje in hun hoofd hebben. Maar willen ze niet vooral dat jij heel gelukkig bent? En dat je op dat gebied gewoon je eigen keuzes maakt?
woensdag 30 september 2009 om 20:06
@ Neele: Aan de ene kant wel, aan de andere kant is het misschien ook wel fijn om dit traject onder woorden te kunnen brengen bij mijn ouders zónder dat ik alles al op de rit heb.
@ Erwt: grrrr.....
@ Allen: ben even een halfuurtje de deur uit. Ben denk ik zo tien voor 9 weer thuis. Vind het zó fijn zoals jullie reageren trouwens!
Lucht heel erg op!
@ Erwt: grrrr.....
@ Allen: ben even een halfuurtje de deur uit. Ben denk ik zo tien voor 9 weer thuis. Vind het zó fijn zoals jullie reageren trouwens!
Lucht heel erg op!
woensdag 30 september 2009 om 20:06
Ik herken het heel erg wat je over je ouders schrijft Vinyl.. Toch moet je je eigen beslissingen maken, ook als zij het niet op die manier zouden doen. En ik denk echt dat ze uiteindelijk heel blij voor je zullen zijn.
Alleen.. het begin is moeilijk. Je kan toch wel een gesprek beginnen over kinderen (niet iemand in de omgeving zwanger/bevallen?) en dan dat je het eigenlijk ook wel heel mooi lijkt. En dat je wel eens bang bent dat je te oud wordt.
Is nog een veilig onderwerp zo, als je moeder dan reageert met dat het allemaal wel goed komt ofzo dan kan je toch wel noemen dat je ook wel eens met andere gedachten speelt?
Alleen.. het begin is moeilijk. Je kan toch wel een gesprek beginnen over kinderen (niet iemand in de omgeving zwanger/bevallen?) en dan dat je het eigenlijk ook wel heel mooi lijkt. En dat je wel eens bang bent dat je te oud wordt.
Is nog een veilig onderwerp zo, als je moeder dan reageert met dat het allemaal wel goed komt ofzo dan kan je toch wel noemen dat je ook wel eens met andere gedachten speelt?
woensdag 30 september 2009 om 20:07
Een vriendin van mij is ook BAM. Wat bij haar werkt is dat ze een goed netwerk om zich heen heeft, dat is echt essentieel. Ik pas vaak op haar kind, van baby af aan, en heb ook echt een band met haar. En zo zijn er nog een paar vriendinnen en familieleden er nauw bij betrokken.Dat heb je echt nodig, ook om eens aan jezelf toe te komen. Waar je ook aan moet denken is wie je tot voogden wilt maken, voor het geval er iets mer jou gebeurt. Is nu natuurlijk nog in een vroeg stadium, maar die vraag komt tzt ook op.
Haar kind is trouwens ook bij een gastouder in plaats van KDV. Bij die gastouder krijgt ze ook veel liefde. En dat is toch het allerbelangrijkste: onvoorwaardelijke liefde en geborgenheid.
Van haar weet en zie ik dat ze het zwaar vindt, maar ook te doen vindt. Het ergste vindt ze het niet kunnen delen en zich daardoor ook soms alleen voelen. Als je een goed inkomen hebt, kun je een aantal dingen ook uitbesteden zoals schoonmaken en de tuin onderhouden, dat scheelt ook.
Dat je een kind alleen wilt, houdt niet meteen in dat het kind vaderloos op zal groeien. In mijn omgeving heb ik ook voorbeelden van vriendinnen die door overlijden hun partner zijn kwijt geraakt of om een andere reden en na een tijd een nieuwe partner kregen die hun kind mee opvoedt en zelfs erkend heeft. Je startsituatie is natuurlijk niet onveranderlijk.
Ik speel met dezelfde vraag, ben alleen een stuk ouder dan jij en heb een potentiele donor in mijn vriendenkring. Dat scheelt. Mij lijkt het ergste het niet kunnen delen van de leuke en mooie dingen en opvoedingsvragen die spelen. Aan de andere kant kun je wel echt je eigen ding doen zonder inmenging en gedoe. Gelukkig heb ik ook vrienden en familie die me supporten. En de meeste van mijn vriendinnen zijn sowieso alleenstaand moeder.
Als je het echt wilt, en dat wil je zo te lezen, gewoon doen. Je kunt sowieso alvast een intake bij de fertiliteitskliniek doen en je laten plaatsen op de wachtlijst. Kosten zijn volgens mij rond de 750 a 1.000 euro daarvoor en je hebt een verwijzing van je huisarts nodig. Voor je aan de beurt bent, ben je al een poos verder en wie weet wat er in de tussentijd gebeurt.
Go for it!
Haar kind is trouwens ook bij een gastouder in plaats van KDV. Bij die gastouder krijgt ze ook veel liefde. En dat is toch het allerbelangrijkste: onvoorwaardelijke liefde en geborgenheid.
Van haar weet en zie ik dat ze het zwaar vindt, maar ook te doen vindt. Het ergste vindt ze het niet kunnen delen en zich daardoor ook soms alleen voelen. Als je een goed inkomen hebt, kun je een aantal dingen ook uitbesteden zoals schoonmaken en de tuin onderhouden, dat scheelt ook.
Dat je een kind alleen wilt, houdt niet meteen in dat het kind vaderloos op zal groeien. In mijn omgeving heb ik ook voorbeelden van vriendinnen die door overlijden hun partner zijn kwijt geraakt of om een andere reden en na een tijd een nieuwe partner kregen die hun kind mee opvoedt en zelfs erkend heeft. Je startsituatie is natuurlijk niet onveranderlijk.
Ik speel met dezelfde vraag, ben alleen een stuk ouder dan jij en heb een potentiele donor in mijn vriendenkring. Dat scheelt. Mij lijkt het ergste het niet kunnen delen van de leuke en mooie dingen en opvoedingsvragen die spelen. Aan de andere kant kun je wel echt je eigen ding doen zonder inmenging en gedoe. Gelukkig heb ik ook vrienden en familie die me supporten. En de meeste van mijn vriendinnen zijn sowieso alleenstaand moeder.
Als je het echt wilt, en dat wil je zo te lezen, gewoon doen. Je kunt sowieso alvast een intake bij de fertiliteitskliniek doen en je laten plaatsen op de wachtlijst. Kosten zijn volgens mij rond de 750 a 1.000 euro daarvoor en je hebt een verwijzing van je huisarts nodig. Voor je aan de beurt bent, ben je al een poos verder en wie weet wat er in de tussentijd gebeurt.
Go for it!
