Kind in Sinterklaas laten geloven, ja of nee?

*Sally* schreef: ↑

15-11-2020 09:16

Waarom toch van die zware termen als leugen gebruiken? Waarom niet praten over fantasie? Voor kinderen is die scheidslijn tussen waar en niet waar niet zo scherp. Je projecteert nu je eigen volwassen denkbeelden op de fantasiewereld van een kind.

Als mijn jongste bang is voor monsters werkt het bijvoorbeeld helemaal niet om te zeggen dat ze niet echt zijn, dat monsters niet bestaan. Wat wel helpt is zeggen dat haar grote berenknuffel de monsters wegjaagt, dat monsters daar niet bij in de buurt durven te komen. Ander voorbeeld: kinderen hadden op tv iets gezien over de tandenfee. Oudste had tand eruit, dus die wilde dat tandenfee zou komen (want die komt bij peppa ook). Nou prima, wij doen mee, tand wordt klaargelegd bij het slapen gaan. Maar jongste (slaapt op zelfde kamer) wordt heel bang, wil niet dat tandenfee op de kamer komt etc. etc. Uiteindelijk geprobeerd om uit te leggen dat tandenfee niet bestaat en dat papa een muntje neerlegt als ze liggen te slapen. Maar dat gelooft ze pertinent niet, werd zelfs boos. Want ze weet zeker dat de tandenfee bestaat (en stiekem wil ze dat eigenlijk ook natuurlijk). Misschien werkt het bij sommige kinderen prima om ‘de waarheid’ te vertellen, maar echt niet bij iedereen hoor. En dan is zo’n mailtje sturen een prima oplossing.

Dat ik termen als leugen en waarheid gebruik, komt door de zwart-wit stelling van dit topic. De titel en de poll voorzien niet in de tussenweg die ik en veel anderen bewandelen. 'Je kind in Sinterklaas laten geloven, ja of nee?' - wat mij betreft wel en daar hoort inderdaad bij dat je op de een of andere manier met gebons op de deur een zak weet te presenteren zonder dat de kinderen doorhebben dat je weg was om een sprintje rond het huis te trekken. Maar als er twijfel, angst of vragen kwamen, zocht ik naar een manier om een stukje waarheid te vertellen zonder de magie om zeep te helpen. Als ze naar jouw gevoel te vroeg doorvragen, kan je dus ook zeggen dat iets nog geheim is. Net zoals een verrassing geheim is. TO daarentegen, overweegt om haar peuter maar meteen 'De Waarheid' te vertellen. Ze heeft zelfs samen een cadeautje gekocht. Dat zou ik nooit hebben gedaan. Ook nu mijn kinderen bijna allemaal volwassen zijn, weten we niet van wie de cadeautjes komen. Lang leve lootjes trekken.nl! Het moet natuurlijk wel een beetje geheimzinnig blijven En ja, noem ons gek of niet, die cadeautjes stopt iedereen bijtijds in de zak en die zak wordt vervolgens op een onverwacht moment door een van ons* met gebons op de deur en een flinke hand pepernoten in de hal afgeleverd. Geloof het of niet, maar die magie zit er bij ons allemaal nog steeds in. We zijn dan helemaal hyperdepieper

*alleen ik weet wie, maar ik heb jaarlijks meerdere sollicitanten

Geen idee waar TO's zwart-wit stelling vandaan komt. Van mijzelf weet ik wel waarom ik er moeite mee heb als de waarheid, als ernaar gevraagd wordt, ontkend wordt en waarom ik daarnaast óók besef hoe fijn het kan zijn om te geloven in een prachtig verhaal. Iets met een hardhandige gereformeerde opvoeding.

Het werkt ook niet om de waarheid te zeggen, ze geloven wat ze willen. Daarom maakt het dus ook niet uit als je Sinterklaas gewoon als een historisch figuur introduceert wat we elk jaar naspelen. Ze vinden het net zo fantastisch.

Ik heb het idee dat veel ouders het zélf gewoon superleuk vinden om dat 'geheim' mee te spelen. Voor de kinderen maakt het niks uit dus doe niet zo raar over ouders die het wel gewoon vertellen.