Kinderen ongewenst?

quote:Miffy schreef op 10 september 2007 @ 12:09:

Ik vind niet dat kinderen overal bij hoeven te zijn. Zolang een kind nog te klein is om iets te kunnen waarderen, heeft het bij sommige gelegenheden niks te zoeken.

En dus wilde ik bijvoorbeeld bij mijn eigen huwelijksceremonie geen hele jonge kinderen, omdat ik al net iets teveel bruiloften meegemaakt had waarbij kinderen op het moment van het eigenlijke jawoord besloten dat het wel lang genoeg geduurd had, en niet meer stil konden zijn. Vaak waren die koters dan best opgewekt hoor, maar dan nog vond ik het volkomen misplaatst. Een huwelijk (of een begrafenis) is geen gelegenheid om eens te gaan oefenen hoe je je moet gedragen. De verantwoordelijkheid hebben we bij de ouders gelegd: jullie kind is van harte welkom als het oud genoeg is om te beseffen wat er gebeurt, en anders liever niet. Zuur? Jammer dan. Een huwelijk is een volwassen aangelegenheid, geen kinderfeestje.

Ik ga mijn kind straks ook niet meenemen naar mijn werk: daar heeft het gewoon niks te zoeken. Dat het zolang het nog heel klein is, ook niet meegaat naar een sjiek restaurant, vind ik een beetje van dezelfde orde. Kinderen horen bij het leven, maar dat betekent niet dat bij elke gelegenheid kindergedrag gewenst is. Natuurlijk moet een kind de gelegenheid krijgen te oefenen hoe het hoort, maar daar beginnen we dan wel mee in een gelegenheid waar de andere gasten geen kapitaal betaald hebben om te kunnen genieten van goed eten.





ik ben pas op 1 huwelijk geweest, die van mijn broer . Een hele lange Bollywood ceremonie waarin een priester allerlei ceremonies uitvoerde en heel veel verteld werd. En mijn peuter zat naast mij aan het hoofd van onze kant van de familie. Aan schoonzus' kant zaten haar kleine naasten ( broertje, zusje, neefjes en nichtjes enzo.) Haar zusje was zelfs maid of honour.



Bij de begrafenis van mijn moeder heeft mijn zoon de hele plechtigheid vooraan naast de kist gezeten en hebben we kabouter Plop gedraaid.



Ik vind het dan ook een hele rare opvatting dat een huwelijk of begrafenis geen plaats is voor kinderen, of bestaat jouw familie alleen uit volwassenen soms? Als je grote zus trouwt, of je enige oom, dan hoor je daar als kind bij. Als je oma doodgaat, hoor je daar als kind bij. Je bent toch geen speelgoed, maar gewoon een belangrijk deel van het gezin?



Overigens was het tóp, die bruiloft. Van overgrootoma tot achter-achter-achterkleinkind, iedereen dolgelukkig, de kleintjes die met de rozenblaadjes gooiden en af en toe vroegen "wat doen ze nou?" en later met de handjes in de lucht dansten, het was voor mij werkelijk een van de meest gelukkige dagen van mijn leven.



Jammer hoor, als zulke gelukkige momenten alleen voor volwassenen bestemd zijn, wat mis je dan veel.

quote anky:

Maar dit is toch heel normaal. Als ik er voor kies om in een duurder restaurant te gaan eten, dan "koop" ik voor dat geld ook een stuk sfeer en entourage. En daar heb ik bepaalde verwachtingen van (bijvoorbeeld geen rennende kinderen, maar ook geen luidruchtige vrijgezellenfeesten, lallende studenten of wat dan ook).



Nou nee, ik vind dat niet normaal. ik wil graag overal rustig kunnen eten, of het nu een duur of goedkoop restaurant is!



mag ik dan als ik economy vlieg ook geen last hebben van kinderen, maar als ik business class vlieg wel?

Iedereen heeft het trouwens over rennende kinderen die aan je tafel komen staan en weet ik veel wat, maar kinderen hoeven niet per se om tafels heen te rennen, komen niet aan je tafel staan, etc.



Miss moneypenny, jouw voorbeeld dat het okee is als ergens geen marokkanen mogen komen, en het dus ook okee is als ergens geen kinderen mogen komen is totaal bizar.

Je mag in Nederland niet hele bevolkingsgroepen de toegang weigeren. In ieder geval niet meer sinds de tweede wereldoorlog. Dat is namelijk discriminatie. En dat is bij wet verboden.



Vana, ik denk dat als ik mijn dochter wijn zou geven, ze ook heel irritant zou worden. Dat dooe iik dan dus ook maar niet.

quote:tilalia2 schreef op 10 september 2007 @ 13:04:

Iedereen heeft het trouwens over rennende kinderen die aan je tafel komen staan en weet ik veel wat, maar kinderen hoeven niet per se om tafels heen te rennen, komen niet aan je tafel staan, etc.

Maar dit gebeurt in de praktijk dus wel heel vaak Tilalia.

Nou Tila, een scheutje drank in de fles melk deed bij onze opa's en oma's wonderen hoor, werden de kids juist lekker rustig van.

Ik zit dagelijks in de trein en vooral in de vakantieperiode is het raak, heel veel kids in de trein. Hele gezinnen die al om 0700 aangekleed en strak in de kleren op pad gaan. Ik snap ten 1e al niet hoe ze dat voor elkaar krijgen, ik zie er dan altijd nog uit als een uitgewrongen duizenddingendoekje.

Wat ik al helemaal niet snap is hoe wakker ze ook zijn. Kolere, heb je vakantie, sta je midden in de nacht al te tetteren en te kakelen. Als er dan ook nog grootouders aanwezig zijn is het helemaal bal.

Ik zet m'n Ipod maar wat harder dan (wat me ooit nog eens commentaar opleverde van een opa wiens peuter 3 coupés verderop nog te horen was)

Maar ik glimlach nooit om 700 's morgens, dus ook niet tegen een kind.

Zuss, kinderen kennen het fenomeen uitslapen niet. Als ouders heb je daar ook nogal last van. En als jij je kinderen vertelt dat ze 'morgen naar de efteling gaan', geloof me, dan wil je zo snel mogelijk de deur uit. Want die etters zijn dus om 0600 wakker, en blijven dan dus maar zxagen over wanneer we nou gaan...

Als ik zonder kind op vakantie zou gaan ooit, dan zou ik ook naar zo'n kindvrij hotel gaan. Lijkt me heerlijk die absolute rust.

Mij lijkt het dus al lekker, en ik denk dat het met name voor de bewust kinderlozen dus heerlijk is dat er zulke hotels bestaan.

wij waren trouwens vorig jaar op vakantie buiten het hoogseizoen, hadden we regelmatig dronken bejaarden die 's nachts luidruchtig thuiskwamen.. volgende keer een bejaardenvrij hotel

Kindvrij betekent natuurlijk niet per definitie rustig. Het scheelt alleen in gehuil en gekrijs.

t lijkt me in ieder geval in dat opzicht rustig dat je geen blerende kids hebt die krijsen dat een kindje hun emmer heeft afgepakt.



Of je moet een stel bejaarden hebben die krijsen dat de ander hun klaverjaskaarten heeft gejat

Grappig Sunlight,



Sinds ik een kind heb vind ik gelegenheden zonder kinderen vaak maar saai en veel te stil. Ik mis echt het geluid van kwebbelende kinderen als ik zelf ergens zonder kind ben. Maar goed, ik heb ook helemaal niet de indruk dat er nou zoveel kinderen krijsen, die van mij krijst ook weinig eigenlijk. Het is meer een soort gezellig achtergrondgeluid van gekwetter en gebabbel, een beetje zoals je ook het geluid van de vogeltjes in je eigen straatje mist als je ineens ergens anders wakker wordt dan thuis.

Wat ik overigens niet zo goed begrijp:



Ouders met kinderen die dan met kids en kinderwagen en al midden in de spits met de trein gaan. Zeker in de randstad zitten die treinen zo vol dat je moet staan, en een kinderwagen staat dan alleen maar in de weg. kindertjes zijn al moe van een hele dag op sjouw en moeten dan ook nog eens in een overvole trein staan. dan vrag ik me echt af of het niet verstandiger zou zijn om of een uurtje eerder naar huis te gaan, of een uurtje later. Niet dat ik vind dat spitstreine verboden zouden moeten worden voor ouders met kleine kinderen, maar hou er rekening me dat je in een spitstrein niet altijd een zitplaats hebt en als je weet dat jouw kind het niet volhoudt om de hele weg te staan, neem dan op een ander tijdstip de trein.

Kreng, ik heb een tijd in A'dam gewerkt terwijl ik elders woonde. Had de baan al voor ik dochter kreeg, man werkte in stad waar we woonden en naar A'dam verhuizen is sowieso niet heel makkelijk, ander werk vinden ook niet, al is dat wel wat ik gedaan heb uiteindelijk. De eerste tijd was reizen prima, ik ging weer werken toen dochter 7 maanden was en ze sliep grootste deel van de reis. Ik had haar in een draagzak, dus ze stond niet meer in de weg dan mensen met een dikkere buik dan ik . Meestal kon ik zitten, mensen stonden voor me op. Toen ze ouder werd en ging lopen was het minder geschikt. Het ging wel maar ik was constant bezig met afleiden, boekjes voorlezen, spelletjes verzinnen. Buggy nam ik nooit me en ze zat bij me op schoot en we konden echt meestal wel zitten, midden in de Randstad. Buiten de spits blijven kon niet, ik was aan mijn werktijden gebonden. Ik ben blij dat het nu niet meer hoeft, maar veel last hebben medereizigers er niet van gehad. Ik heb vaker last gehad van mensen die heel luid telefoneerden om jongeren met walkman die idioot hard stond. Als ze huilde kreeg ze bv,

quote:tilalia2 schreef op 10 september 2007 @ 12:38:

Miffy, ik reageerde op sunlight.



Maar nu op jou èn op sunlight:

VWB de trouwerij en de begrafenis:wanneer denk je dat een kind beseft wat er aan de hand is?



Een trouwerij is redelijk simpel: die twee daar, die houden van elkaar, en dat willen ze iedereen vertellen en daarom is er een feestje.

Een begrafenis is ook simpel: er is iemand dood, die komt nooit meer terug, en nu zeggen we dag tegen zijn lijf. We zijn nu heel verdrietig omdat die persoon niet meer terug komt.



Mijn dochter snapte dit soort dingen toen ze anderhalf was.

Maar laat me raden: niet welkom bij jou?



[...]



Hee. Wacht even. Volwassenen mogen dus wel janken op trouwerij en begrafenis, maar kinderen niet?



Wat raar...



Tila, de meeste volwassenen gaan niet midden in een trouwceremonie hysterisch krijsen omdat ze het niet leuk meer vinden bij papa of mama op schoot, en ze kiezen dat ook niet als moment om opgewekt hun kraaitalenten eens te gaan showen.

Zodra een kind doorheeft, dat het daar niet de geijkte gelegenheid voor is, is het wat mij betreft welkom.

Huilen vanwege een gebeurtenis is ook nogal wat anders dan huilen ondanks een gebeurtenis.

Overigens waren bij ons net als bij Sunlight kinderen, hoe klein ook, de rest van de dag wel gewoon welkom, en hadden we een alternatief tijdens de ceremonie. Verschil was, dat bij ons de ouders van de kinderen waar het om ging, het wel begrepen.

Dat ik dan volgens FV heel wat mis, zal me een zorg zijn: er zijn gelegenheden zat waarbij ik heel prima meekrijg hoe kinderen dingen meemaken, maar net bij een bruiloft zit ik daar dus absoluut niet op te wachten.



Begrafenissen vind ik trouwens wel net iets anders dan bruiloften, omdat een begrafenis ook een gelegenheid is om afscheid te nemen door alle nabestaanden, terwijl een huwelijk iets tussen twee mensen is, maar als bijvoorbeeld de partner van de overledene prijs stelt op een heel formele uitvaart, dan zou ik niet kostte wat kost een kind mee willen nemen.

quote:tilalia2 schreef op 10 september 2007 @ 12:10:

Dus omdat andere kinderen overlast veroorzaakt hebben, mag mijn kind niet mee naar een restaurant, terwijl mijn kind zich wel weet te gedragen?



Mooi is dat.



Zo is zo'n beetje het hele leven. Ik betaal meer voor de verzekering van mijn (snelle) auto omdat anderen zich niet kunnen inhouden, mijn hond mag bijna nergens meer loslopen omdat andere baasjes hun hond niet kunnen opvoeden, ik betaal meer bij de supermarkt omdat anderen de boel bij elkaar stelen (en de supermarkt dit doorberekent in de prijzen), etc.



quote:intiem schreef op 10 september 2007 @ 12:53:Eventjes heel wat anders:

ik snap echt dat je liever watten in je oren stopt als een kind zit te bleren in de winkel of kroeg, maar toch bedacht ik me laatst iets. Eigenlijk is het collectief van de zotte dat een kind niet meer mag krijsen, zo bang als we zijn om overlast te veroorzaken. Want wat zou je anders doen met een blerend kind in de supermarkt? Toch maar z'n zin geven, zodat het z'n kop dichthoudt? Eigenlijk moet je het stoer vinden van die ouders die hun schouders ophalen over gezanik en gebler van hun kroost. Want volgens mij is het op die manier het snelst opgelost. Laat maar even janken en zeuren. Als ze merken dat het niks oplevert (en dus niet uit schuld/schaamtegevoel je kind maar tevreden houden), houdt het vanzelf snel genoeg op.



Hier had ik het pas met mijn schoonzus over. Als zij met haar dochter in de supermarkt loopt en ze gedraagt zich niet, is haar reactie nooit goed: doet ze niets dan krijst mijn nichtje gewoon door; waarschuwt ze dan is ze een strenge moeder; geeft ze mijn nichtje toch haar zin (dan is ze tenminste stil) dan verwendt ze haar.



Overigens heb ik het pas aan den lijve mogen ondervinden. Ik was met mijn zus en haar zoon (toen 5 maanden) in de stad. We merkten dat hij honger kreeg, dus gingen we snel de V&D in om een kopje thee te drinken en mijn neefje zijn fles te geven. Maar als mijn neefje honger heeft, wil hij ook meteen en als hij niet krijgt, gaat hij krijsen. Zo'n flesje warm maken duurt even en dan duren die 5 minuten héél lang. Ik zag de mensen al mijn richting uit kijken met zo'n blik. Oooh, ik vond het echt erg.



Meestal kijk ik wel of de ouders een beetje hun best doen de "overlast" zoveel mogelijk te beperken. Als dat zo is, is mijn irritatie weer een heel stuk minder.



quote:Krengiserweer schreef op 10 september 2007 @ 13:39:

Wat ik overigens niet zo goed begrijp:



Ouders met kinderen die dan met kids en kinderwagen en al midden in de spits met de trein gaan. Zeker in de randstad zitten die treinen zo vol dat je moet staan, en een kinderwagen staat dan alleen maar in de weg. kindertjes zijn al moe van een hele dag op sjouw en moeten dan ook nog eens in een overvole trein staan. dan vrag ik me echt af of het niet verstandiger zou zijn om of een uurtje eerder naar huis te gaan, of een uurtje later. Niet dat ik vind dat spitstreine verboden zouden moeten worden voor ouders met kleine kinderen, maar hou er rekening me dat je in een spitstrein niet altijd een zitplaats hebt en als je weet dat jouw kind het niet volhoudt om de hele weg te staan, neem dan op een ander tijdstip de trein.Heel herkenbaar! Afgelopen zomer was het weer flink raak (en dan is het niet zo gunstig om buiten het seizoen op vakantie te gaan). Ik heb wat meegemaakt: ouders die 3 plaatsen bezet hielden om hun baby te laten liggen, een kind dat helemaal gepikeerd was omdat ze één van haar twee plaatsen moest afstaan (moeder zei wel dat ze niet zo moest zeuren en dat andere mensen ook graag wilde zitten ) en uiteraard de nodige kinderwagens. Maar goed, ouderen kunnen er ook wat van hoor: 3 oudere dames die op het balkon nog moesten beslissen of ze nu boven of beneden gingen zitten. Dat daarachter nog 30 mensen de trein in wilden, hadden ze niet helemaal door. Ik denk dat veel mensen het gewoon niet door hebben dat ze in de spits reizen. Op het nieuws horen we alleen maar dat er rond de spits overal files staan, dus gaat iedereen met de trein. Maar in de trein is het rond die tijd net zo druk, dat hebben veel mensen volgens mij niet in de gaten.

... ik was nog niet klaar



Kreeg ze bv en dat zag niemand want in draagdoek, doeken eroverheen, klaar.

quote:Mariska76 schreef op 10 september 2007 @ 13:50:

[...]

Zo'n flesje warm maken duurt even en dan duren die 5 minuten héél lang. Ik zag de mensen al mijn richting uit kijken met zo'n blik. Oooh, ik vond het echt erg.





Daarom was ik dus erg blij met bv in de trein. Houd zelf ook niet van huilende kinderen in m'n buurt, zelfs als moeder zijnde, dus ik wilde/wil mensen niet lastigvallen. Aan de andere kant is het inderdaad van de gekken dat een kind nooit ergens eens zou mogen huilen. Hoort bij het leven. In andere landen is dat veel normaler.



Heb ook zelfde gevoel als jij trouwens wat betreft het 'best doen' van ouders. Als ze het overduidelijk aan lot overlaten en proberen te negeren raak ik wel geirriteerd, als ze het proberen te troosten terwijl ze een fles aan het opwarmen zijn niet. Dat vind ik niet meer dan normaal en daar zou ik me niet aan ergeren.

Miffy,



Met heel wat missen doelde ik niet op "meekrijgen hoe een kind dingen ervaart" , maar op gewoon mooie en treurige momenten delen met de mensen die je het meest lief zijn. De hoogtepunten en de absolute dieptepunten uit mijn leven, daar heb ik het liefst mijn zoon bij. Omdat hij bij mij hoort, ik het meest van al van hem hou, omdat ik me niet kan voorstellen dat ik een hoogtepunt als een huwelijk, een viering van liefde, vier zonder dat míjn grootste liefde daarbij is. Let wel, ik heb het hierbij dus over het huwelijk van mijn broer, voor wie mijn kind ook tot zijn geliefden behoort.



Naar het huwelijk van mensen die niet mijn geliefden zijn ben ik nog nooit geweest, maar mochten er nog huwelijken van naasten komen, dan hoort kind daarbij. Voor MIJN geliefden is HIJ namelijk ook een van hun geliefden.



Dát vind ik jammer, dat in jouw wereld de kinderen van jouw geliefden dus kennelijk niet ook zélf geliefden van jou zijn. Mijn familieleden houden van mijn zoon omdat hij hun familie is en als zij iets met familie willen delen hoort hij daar dus onherroepelijk bij. Het zou lekker worden, een familiefeest waar familie niet welkom is, dat vind ik echt zot.

Fashion, misschien beleef jij het huwelijk gewoon anders, of heb je in je omgeving gniet van die ongeleide projectielen zoals die van mijn oom(god beware me dat er meer van dat soort rondlopen

Mijn zorgvuldig voorbereide en belangrijke ceremonie was gewoon naar de gallemiezen gegaan, dat wist niet alleen ik, maar ook de rest van de familie, bij voorbaat al. Twee kleine terroristjes die verder best wel eens lief waren, maar wel gewoon draken als het al enigszins aankwam op luisteren naar hun ouders.

MIjn trouwceremonie duurde een half uur, en dat op een dag van half negen sochtends tot 1 uur snachts. Ik vond het niet teveel gevraagd om ze in dat half uurtje even bij de nanny onder te brengen die ik had geregeld. En ik vond het zeker geen gemis dat ik ze er dus een half uurtje niet bijhad. Maar goed, dat is ieder persoonlijk.

Of het broertje en zusje van mijn schoonzusje, ik denk dat als mijn broer bijvoorbeeld gezegd zou hebben tegen zijn vrouw dat hij een huwelijk geen gelegenheid vond voor een kind, ze acuut het huwelijk had afgeblazen. Want wie wil er nu trouwen zonder zijn eigen broertje of zusje daarbij?



Ik vind dat echt heel gek hoor, dat je kinderen dus blijkbaar als een minder volwaardig deel van je eigen familie ziet. Sunlight had het over neefjes, toch? Dat zijn dan de kinderen van je eigen broer of zus, dus? Of van de broers of zussen van je man?



Ik was dus ook niet gegaan. Mijn broer moet het niet wagen om tegen mij te zeggen dat zijn bloedeigen en enige neefje niet welkom is. Maar goed, dat zou hij ook nooit doen, net zoals ik dat nooit met zijn kinderen of de kleintjes (br/zus) van mijn schoonzus zou doen. Die zijn hier altijd welkom, dat is namelijk mijn familie. Wat ze ook nodig hebben en wat er ook gevierd of getreurd wordt, die horen er gewoon bij. Je zegt toch ook niet dat je moeder niet welkom is? Dat vind ik net zoiets.

quote:fashionvictim schreef op 10 september 2007 @ 13:59:

Miffy,



Met heel wat missen doelde ik niet op "meekrijgen hoe een kind dingen ervaart" , maar op gewoon mooie en treurige momenten delen met de mensen die je het meest lief zijn. De hoogtepunten en de absolute dieptepunten uit mijn leven, daar heb ik het liefst mijn zoon bij. Omdat hij bij mij hoort, ik het meest van al van hem hou, omdat ik me niet kan voorstellen dat ik een hoogtepunt als een huwelijk, een viering van liefde, vier zonder dat míjn grootste liefde daarbij is. Let wel, ik heb het hierbij dus over het huwelijk van mijn broer, voor wie mijn kind ook tot zijn geliefden behoort.



Naar het huwelijk van mensen die niet mijn geliefden zijn ben ik nog nooit geweest, maar mochten er nog huwelijken van naasten komen, dan hoort kind daarbij. Voor MIJN geliefden is HIJ namelijk ook een van hun geliefden.



Dát vind ik jammer, dat in jouw wereld de kinderen van jouw geliefden dus kennelijk niet ook zélf geliefden van jou zijn. Mijn familieleden houden van mijn zoon omdat hij hun familie is en als zij iets met familie willen delen hoort hij daar dus onherroepelijk bij. Het zou lekker worden, een familiefeest waar familie niet welkom is, dat vind ik echt zot.





FV, een huwelijksceremonie is wat mij betreft niet helemaal een doorsnee familiefeest. Het is een formele aangelegenheid tussen twee volwassen mensen. Wij wilden daar graag onze dierbaren bij, maar dan wel die dierbaren die ook in staat waren de betekenis en gevolgen van dat huwelijk te overzien. "Delen met" is anders in mijn ogen een beetje een leeg idee.



De receptie en het feest erna waren van een heel ander kaliber: dat was wel gewoon een feestelijke aangelegenheid zonder "complicaties", en daar waren dus ook wel kleine kinderen bij.



Kleine kinderen zijn wat mij betreft echt geen ongewenste tweederangsburgers (hoewel, ik heb wel eens in vliegtuigen gezeten ... ), maar sommige dingen zijn "grote mensen"-aangelegenheden.

Oh, crosspost. Kinderen van een oom. Tja, als ik die kinderen er niet bij wil hebben dan betekent dat in de regel dat ik oom er ook niet bij wil. Maar zelfs dat kan ik me niet voorstellen, want alle kinderen uit mijn familie zijn gewoon altijd welkom. Ze zijn heus niet allemaal even leuk, maar familie is familie, ik vind mijn eigen broer ook niet altijd leuk en mijn eigen kind is ook niet altijd leuk, maar dat heb je nu eenmaal in families. Dan zijn ze alsnog wel welkom, want familie is nu eenmaal altijd welkom.

quote:fashionvictim schreef op 10 september 2007 @ 14:07:

Of het broertje en zusje van mijn schoonzusje, ik denk dat als mijn broer bijvoorbeeld gezegd zou hebben tegen zijn vrouw dat hij een huwelijk geen gelegenheid vond voor een kind, ze acuut het huwelijk had afgeblazen. Want wie wil er nu trouwen zonder zijn eigen broertje of zusje daarbij?



Ik vind dat echt heel gek hoor, dat je kinderen dus blijkbaar als een minder volwaardig deel van je eigen familie ziet. Sunlight had het over neefjes, toch? Dat zijn dan de kinderen van je eigen broer of zus, dus? Of van de broers of zussen van je man?



Ik was dus ook niet gegaan. Mijn broer moet het niet wagen om tegen mij te zeggen dat zijn bloedeigen en enige neefje niet welkom is. Maar goed, dat zou hij ook nooit doen, net zoals ik dat nooit met zijn kinderen of de kleintjes (br/zus) van mijn schoonzus zou doen. Die zijn hier altijd welkom, dat is namelijk mijn familie. Wat ze ook nodig hebben en wat er ook gevierd of getreurd wordt, die horen er gewoon bij. Je zegt toch ook niet dat je moeder niet welkom is? Dat vind ik net zoiets.



Nee hoor, het waren de kinderen van mijn oom. De broer van mijn moeder. MIjn tante heeft trouwens uit zichzelf haar oudsten van toen 5 en 8 wel naar binnen gebracht , en heeft haar dochter van 2 vervolgens naar de nannyruimte beneden gebracht. Uit zichzelf al. En dat vond ze ook helemaal niet raar, gezien het feit dat zij wist hoe ongelooflijk belangrijk dat ene moment voor mij zou zijn.



Ik zou het uit mezelf ook uit respect voor diegene die trouwt en voor wie die ceremonie zo ongelooflijk belangrijk is, niet het risico willen lopen dat mijn kind de reden van verstoring is. Maar dat is dus omdat ik voor mezelf weet hoe belangrijk het voor mij was. Een vriendin van mij is getrouwd en die maakte t niet uit, dat was veel informeler allemaal, zij stond daar heel anders in. Dat vind ik dus een ander verhaal.



Ik weet nu dat ik mijn zoon kan zeggen dat ie stil moet zitten en dat ie dat ook doet. Maar een jaar geleden had ik hem absoluut niet meegenomen naar een 'formele ceremonie', want ik had hem niet een half uur stil kunnen houden. Overigens moet ik op de dag zelf nog maar zien of ik m niet alsnog onderbreng, als ie slecht heeft geslapen dan durf ik de gok neit te nemen.

Tja, Miffy, het zal wel een cultuurverschil zijn, denk ik. Mijn schoonzus is Indiaas en ze zijn dus ook op religieuze wijze getrouwd. Die hele ceremonie was doorspekt met rituelen die gaan over de symboliek en de betekenis van een verbintenis aangaan. Daar hoorden ook verschillende rituelen bij die door de ouders, de zussen, de broers, de vaders, de opas, de getrouwde vrouwen uit de beide families en weet ik veel wat uitgevoerd moesten worden. En dus hadden de kleintjes ook een rol, want zij zijn óók familie.



En zo heb ik dat altijd gezien. Als ik zelf een traditionele westerse bruiloft zou hebben, dan horen daar ook kinderen bij. Zij het als ringdragers, als bloemenmeisjes, als sleepvasthouders, als toeschouwers, whatever. Als ik persoonlijk iets een symbool vind voor de liefde, een hoopvolle toekomst, een gezond en gelukkig leven, het delen van voor- en tegenspoed, dan zijn het kinderen wel. Dus voor mij is een huwelijk bij uitstek een familiegelegenheid waar kinderen bij horen, en al helemaal de kinderen uit mijn eigen gezin of familie.