Kinderen ongewenst?

Hoi,



Wij zijn net terug van onze vakantie naar Mexico. Wij hadden daar dus een hotel waar je onder de 18 jaar niet toegelaten wordt.

Aangezien wij zonder kinderen op vakantie gaan maakte het voor ons niets uit, maar ik had er nog nooit van gehoord.

Schijnt daar dus wel veel voor te komen.

Ik moet zeggen dat het wel lekker rustig was hoor .



Groetjes,

quote:fashionvictim schreef op 09 september 2007 @ 20:34:Ik vind je geen zuurpruim hoor. Ik herken wat je zegt wel, als ik zo'n bui heb kan ik mijn eigen kind nauwelijks verdragen, laat staan die van de buren, haha.



Maar echt, ik kan me zo ergeren aan hoe mensen op kinderen reageren. Zit je in de trein, kind zit keurig stil, maar wijst alleen maar dolenthousiast "Kijk! mamma! Ik zie koeien!", twee seconden later: "Mamma! Paarden!" etcetera. En ja hoor, na 3 keer zo'n kinderkreetje in een kinderpiepstemmetje heb je er alweer 1. Een zuurpruim die jou en je kind een dodelijke blik toewerpt, met veel gezucht en bombarie opstaat, stampvoetend langs komt stieren en nog een keer vuil omkijkt als hij of zij demonstratief in de volgende coupé gaat zitten.



Ik vind dat je jezelf wel een beetje tegenspreekt. In de eerste alinea zeg je dat je weleens een bui hebt dat je je eigen kind amper kan verdragen. En in de tweede alinea vind je mensen die kinderen niet kunnen verdragen, zuurpruimen. En waarom ben ik meteen zuurpruim als ik een keer geen zin heb om te reageren op een lachend kind? Wie weet ben ik net ontslagen en staat het huilen me nader dan het lachen. Dat men daar trouwens op let, hoe mensen reageren op een lachend kind.



Het valt me echt op dat er heel generaliserend wordt gesproken, over kinderen én over kindervrijen: kinderen kunnen zich niet gedragen en kindervrijen zijn zuurpruimen. De TO verbaast zich erover dat in het artikel zo generaliserend wordt gesproken, maar andersom gebeurt het net zo goed. Overigens gebeurt het overal: alle honden schijten op straat, alle BMW-rijders zijn a-sociale automobilisten en gehandicapten kwijlen. Opvallend dat als het over kinderen gaat, hier vaak veel meer (boze) reacties op komen.



Waarom is het zo erg dat er restaurants, campings en hotels zijn die kinderen weigeren? Er zijn toch nog genoeg (ook duurdere) restaurants e.d. over? Iemand schreef al dat er genoeg clubs zijn waar mensen onder de 25 niet welkom zijn. Niemand die zich daar druk over maakt. Waarom nu wel? Waarom is het doodnormaal dat er campings zijn waar honden niet toegestaan en staat iedereen op zijn achterste benen als er een camping is waar kinderen niet zijn toegestaan? (Voor de duidelijkheid: ik vergelijk kinderen niet met honden, maar het gaat erom dat een deel van het gezin wordt geweigerd.)



Ik zal eerlijk zijn: ik vind kinderen ook niet altijd leuk. En ik reageer ook weleens zo geïrriteerd dat ik later denk dat dat wel anders had gekund. Maar ja, ik ben ook maar een mens.

Ik vind ook dat kinderen in bepaalde (chique) restaurants niet op hun plek zijn. Ook omdat het na achten voor kleine kinderen bedtijd is, en niet naast hun wijn-lurkende ouders in een stoel horen te hangen. Maar in pannekoekenhuizen of in een brasserie of normaal restaurant is het juist een plek voor families. Ik vind dat je als ouder zelf kan aanvoelen of je kinderen ergens wel of niet op hun plek zijn. Om een bordje bij de deur op te hangen 'verboden voor kinderen' gaat echt wel wat te ver.



Heb het nog niet meegemaakt dat ik zat te eten tussen schreeuwende en gillende rondrennende kinderen eigenlijk.



Het meest erger ik me aan irritante kinderen in winkels, en hun onmachtige ouders. Verder soms het gegil op straat, wij gilden vroeger echt niet zo. Of zeggen alle ouwe mensen dat?

Ik ging vroeger rgelmatig mee als vrijwilliger met gehandicaptenuitjes, en idd we waren als groep niet altijd overal welkom. met het plaatselijke restaurant hadden we de afspraak dat we daar op vrijdag en zaterdag niet mochten komen met de groep, op andere dagen wel en dan kregen we ook voorrang.



Kun je boos worden en roepen "discriminatie" maar ja die groep was wel luidruchtig aanwezig en er zijn nu eenmaal mensen die zich daar dan aan ergeren.



En ik heb zeker geen hekel aan alle kinderen, maar soms geen zin in een lachende kleuter, omdat ik moe ben, of chagerijnig, net als alle mensen met kinderen, en bij sommige gelegenheden zijn jengelende rondrennende kinderen gewoon ongewenst. Als jouw kind geen 3 uur aan een tafel kan zitten zonder te jengelen of te krijsen, dan moet je hem niet meenemen naar en sjieke tent. Het lijkt me trouwens dat je je als ouder ook opgelaten voelt als jouw kind de hele boel bijelkaar krijst tijdens een theatervoorstelling en alle mensen zuur naar jou kijken. Als alle ouders an zoals FV zouden besluiten om weg te gaan was er ook niets aan de hand, maar de meesten halen hun schouders op "Sorry, hij is een btje moe". neem m dan niet mee, als ie moe is hoort ie in bed.

@Mariska: het is niet dat ik er echt op let, dat mensen niet terug lachen, maar het is wél iets wat me dan opvalt. En ja, dat vind ik vreemd. Heel vreemd. Of je nou ontslagen bent of niet.

Mensen zonder kinderen vind ik niet zuur, mensen die zich zó opstellen wél.

quote:Vana77 schreef op 10 september 2007 @ 11:36:

Ik vind ook dat kinderen in bepaalde (chique) restaurants niet op hun plek zijn. Ook omdat het na achten voor kleine kinderen bedtijd is, en niet naast hun wijn-lurkende ouders in een stoel horen te hangen. Maar in pannekoekenhuizen of in een brasserie of normaal restaurant is het juist een plek voor families. Ik vind dat je als ouder zelf kan aanvoelen of je kinderen ergens wel of niet op hun plek zijn. Om een bordje bij de deur op te hangen 'verboden voor kinderen' gaat echt wel wat te ver.



Goh. Daar denken ze in de rest van Europa toch echt anders over. Daar mogen kindjes mee naar restaurants, en weten ze zich te gedragen, ook al is het laat.

Rara hoe kan dat...

Op dit moment vind ik: zolang het kind zich weet te gedragen, dan moet het overal kunnen komen. Wordt het jengelen en dreinen: wegwezen. Maar dat zou ik als ouder ook heel snel doen, omdát het gewoon vervelend is, zo'n dreinend kind, voor iedereen.

Maar een kind dat gewoon rustig is, waarom zou dat niet mee mogen naar een sjiek restaurant? Begrijp ik echt niet. Als mensen dat vervelend vinden, kunnen ze beter thuis blijven en een cateraar bellen. Zijn ze gewoon alleen met hun fijne eigen gezelschap.



Nu de horeca rookvrij wordt, zullen er trouwens nog wel veel meer kinderen meegaan! Er zijn nl ouders die hun kinderen niet in de rooklucht willen laten zitten. U bent gewaarschuwd, hahaha.

Waarbij ik nog wel even wil zeggen: bij babies/dreumessen is het natuurlijk geen kwestie van 'gedragen'. Moe is moe, heetf niks met gedragen te maken, maar ook dan geldt (voor mij): wegwezen.

ik vind dat als een kind hinder veroorzaakt op een plaats waar je rust of iets dergelijks verwacht(en daar ook voor betaalt natuurlijk), dat je een kind bast mag weigeren. Ik vind echter ook dat als er een groep luidruchtige studenten naar binnen wil dat die geweigerd mag worden. Eigenlijk alles wat overlast veroorzaakt. Ik vind als ik lekker met man uit eten ben het ook vervelend als er een kind achter me zit te krijsen, dus zoek ik daar het restaurant op uit, al gaan er niet veel mensen met kinderen eten om 20 uur op dinsdagavond oid.

Ook in een sauna vind ik kinderen vaak vervelend, dat zijn dan kinderen van een jaar of tien, die toch bommetje doen in t zwembad ondanks dat t van de ouders niet mocht. Maar de ouders zitten dan net ff in de sauna....vreselijk vervelend.

In de trein of in een grand cafe moeten mensen niet zeuren over mijn kwekkende kind. Ik zit genoeg naar de gesprekken van anderen te luisteren en in de trein zit je niet voor je rust in beginsel, maar om van A naar B te komen.IN een grand cafe staat de muziek vaak aan en zitten mensen allemaal te kwekken en hoor je altijd geroezemoes.

Ik vind niet dat kinderen overal bij hoeven te zijn. Zolang een kind nog te klein is om iets te kunnen waarderen, heeft het bij sommige gelegenheden niks te zoeken.

En dus wilde ik bijvoorbeeld bij mijn eigen huwelijksceremonie geen hele jonge kinderen, omdat ik al net iets teveel bruiloften meegemaakt had waarbij kinderen op het moment van het eigenlijke jawoord besloten dat het wel lang genoeg geduurd had, en niet meer stil konden zijn. Vaak waren die koters dan best opgewekt hoor, maar dan nog vond ik het volkomen misplaatst. Een huwelijk (of een begrafenis) is geen gelegenheid om eens te gaan oefenen hoe je je moet gedragen. De verantwoordelijkheid hebben we bij de ouders gelegd: jullie kind is van harte welkom als het oud genoeg is om te beseffen wat er gebeurt, en anders liever niet. Zuur? Jammer dan. Een huwelijk is een volwassen aangelegenheid, geen kinderfeestje.

Ik ga mijn kind straks ook niet meenemen naar mijn werk: daar heeft het gewoon niks te zoeken. Dat het zolang het nog heel klein is, ook niet meegaat naar een sjiek restaurant, vind ik een beetje van dezelfde orde. Kinderen horen bij het leven, maar dat betekent niet dat bij elke gelegenheid kindergedrag gewenst is. Natuurlijk moet een kind de gelegenheid krijgen te oefenen hoe het hoort, maar daar beginnen we dan wel mee in een gelegenheid waar de andere gasten geen kapitaal betaald hebben om te kunnen genieten van goed eten.

Dus omdat andere kinderen overlast veroorzaakt hebben, mag mijn kind niet mee naar een restaurant, terwijl mijn kind zich wel weet te gedragen?



Mooi is dat.

Als ik met mn man heerlijk zit te genieten van een avondje uit eten, dan baal ik ontzettend als er naast ons een kind vreselijk zit te gillen en een ander kind rond onze tafel springt rent vliegt.

Ik verwacht nl geen (kleine) kinderen s`avonds laat in een restaurant , noem me maar gek/stom/dwaas maar ik vind dat ook niet kunnen.

Wel als ze weten hoe ze zich moeten gedragen en netjes rustig aan hun tafel kunnen blijven zitten.

Ik zit daar om te genieten van mn eten en dat kan ik niet als ze allemaal rond mn tafel vliegen, neem ze dan mee naar een patatzaak ))) en dan nog het liefst overdag

Tila, ik weet niet of je reageerde op mij, maar dat was dus niet wat ik zei: de verantwoordelijkheid om in te schatten of een kind iets al wel of niet kan, ligt in mijn ogen bij de ouders. En dan kan het best dat die ene driejarige zich meer weet te gedragen dan de gemiddelde zevenjarige, dat is aan de ouders. Ik vind het alleen geen automatisme dat kinderen overal bij zijn, onder het motto: kinderen horen er ook bij.

ik heb bij mijn trouwen mijn oom gevraagd of hij tijdens de plechtigheid mijn ongelooflijk drukke en onopgevoede niet te temmen neefjes bij de opvangmevrouw beneden in het kasteel wilde laten. Zou een half uurtje zijn, de kids zouden chippies krijgen en een disneyfilm kijken. Ik wilde ze daar gewoon niet bij hebben, puur omdat ik al mn hele leven naar dat moment had uitgekeken, en niet wilde dat zijn peutertweeling (onherroepelijk) mijn ceremonie zou verstoren. Na de ceremonie zouden ze er de rest van de dag gewoon weer bijzijn. HIj was diep beledigd en is helemaal niet naar de bruiloft gekomen. Zijn keuze. Hij snapte dat gewoon niet.

ik heb geen kinderen maar ben ook geen kinderhater of anti-kind en ik zwaai of lach altijd terug als een kinder dat bij mij doet, of iets liefs doet (bellen blazen op de stoep of wijzen naar mijn kat in het raam of de bloemen in de tuin)



ik heb wel altijd de pech achter een jengelend kind te zitten in het vliegtuig en dan duurt een vlucht lang hoor! op zulke momenten reken ik mijzelf trouwens toch ook wel tot de anti-kindmensen

aan de andere kant.. dan zou je dus niet met het vliegtuig mogen met kleine kinderen? en dat vind ik ook weer niet kunnen



wat mij opviel in deze discussie is dat er blijkbaar onderscheid is tussen gewone en dure restaurants.. en mensen die geen duur restaurant kunnen betalen, die mogen dus wel in het kindergekrijs zitten, maar mensen in een sjieke gelegenheid niet? dat klinkt als het afkopen van kindergejengel..

Miffy, ik reageerde op sunlight.



Maar nu op jou èn op sunlight:

VWB de trouwerij en de begrafenis:wanneer denk je dat een kind beseft wat er aan de hand is?



Een trouwerij is redelijk simpel: die twee daar, die houden van elkaar, en dat willen ze iedereen vertellen en daarom is er een feestje.

Een begrafenis is ook simpel: er is iemand dood, die komt nooit meer terug, en nu zeggen we dag tegen zijn lijf. We zijn nu heel verdrietig omdat die persoon niet meer terug komt.



Mijn dochter snapte dit soort dingen toen ze anderhalf was.

Maar laat me raden: niet welkom bij jou?



Mijn dochter gaat mee naar dergelijke ceremonies. Gaat het niet goed op het desbetreffende moment, dan zal ik (of Lief) even met haar weggaan. Maar om op voorhand te zeggen dat ze er niet bij mogen zijn?

Schrap die tante met hooikoorts dan ook maar, want weet jij veel of ze niest als jij 'ja' zegt. Oh, en de half demente oma mag ook niet komen, weet jij veel wat ze doet. En schrap je moeder ook maar, straks gaat ze nog janken op het moment dat jij ja zegt.



Hee. Wacht even. Volwassenen mogen dus wel janken op trouwerij en begrafenis, maar kinderen niet?



Wat raar...

Het ligt helemaal aan de gelegenheid.

Als ik in een sterrenrestaurant ga eten dan wil ik op mijn gemak genieten van mijn eten en de ambiance. Daar horen geen gillende en rennende kinderen bij.

Ga ik naar een pannenkoekenhuis dan is het wat anders, daar zijn ook de kinderen de doelgroep en niet ik. Ik kan dus verwachten daar kinderen tegen te komen en da's dus prima, zolang ze zich enigszins opgevoed gedragen.



Maar het is fijn als je een keuze hebt: je kunt lekker naar Centerparcs gaan als kinderen geen bezwaar zijn en ergens anders naar toe als het wel is (om wat voor reden dan ook, bijvoorbeeld als je voor je rust komt en niet 's ochtends vroeg door kinderen wakker gemaakt wil worden).



Maar gelegenheden mogen zelf bepalen wie hun doelgroep is, en wie ze dus binnenlaten. In sommige gelegenheden mogen geen Marokkanen (schrijf ik dat nou goed?) binnen, in andere mag niet gerookt worden of moet je een das om. Kinderen weigeren past daarin.



En verder bestaat er ook nog zoiets als rekening houden met, en daar zit het hem volgens mij nou net in. Ouders kunnen rekening houden met de rest van de bezoekers en dus bijvoorbeeld vroeg in de avond gaan eten ,en alleen een hoofdgerecht kiezen enzovoorts. Anderzijds kunnen de rest van de bezoekers hier ook rekening mee houden, dus een beetje begrip als je ergens bent waar ook kinderen zijn, en anders voor een ander tijdstip/andere gelegenheid kiezen.

quote:lottekeNL schreef op 10 september 2007 @ 12:28:



wat mij opviel in deze discussie is dat er blijkbaar onderscheid is tussen gewone en dure restaurants.. en mensen die geen duur restaurant kunnen betalen, die mogen dus wel in het kindergekrijs zitten, maar mensen in een sjieke gelegenheid niet? dat klinkt als het afkopen van kindergejengel..



Maar dit is toch heel normaal. Als ik er voor kies om in een duurder restaurant te gaan eten, dan "koop" ik voor dat geld ook een stuk sfeer en entourage. En daar heb ik bepaalde verwachtingen van (bijvoorbeeld geen rennende kinderen, maar ook geen luidruchtige vrijgezellenfeesten, lallende studenten of wat dan ook).



Overigens zal ik zelf niet gauw mijn kinderen meenemen naar een duur restaurant zolang ze nog jonger dan pakweg een jaar of 8 zijn (en als het echt niet anders zou kunnen zou ik er voor kiezen om vroeg op de avond te gaan). Ten eerste omdat het voor de kinderen zelf waarschijnlijk helemaal niet leuk is (het duurt allemaal veel te lang), ten tweede omdat ik het zonde van het geld vind en ten derde omdat ik niet kan garanderen dat mijn kinderen niet toevallig die avond een dwarse rotbui hebben. Volgens mij gedragen ze zich tijdens een etentje heel behoorlijk, maar kinderen zijn onvoorspelbaar en er zitten geen garanties op (on)gewenst gedrag. En wat doe je dan als je midden tussen de gangen zit en je kind stort in. Dan ga je toch niet zo makkelijk weg.



Ik zal mijn kinderen later best mee uit eten nemen, zodat ze ook kunnen leren hoe ze zich te gedragen hebben in een restaurant, maar dan wacht ik wel totdat ze ouder zijn. Ze hebben dan nog genoeg tijd om te leren hoe het in een restaurant werkt en voordat ze volwassen zijn, zijn ze daar vast wel achter .

quote:Eowynn_ schreef op 10 september 2007 @ 11:33:

Mariska, het verschil is dat iedereen kind is geweest, en dat het dus wat mij betreft raar is om een hekel aan alle kinderen te hebben.



Overigens heeft niemand hier iets tegen kindvrijen, ik kan me zelfs goed voorstellen dat iemand geen kinderen wil. Ik heb alleen wél iets tegen mensen die zeggen dat ze aan álle kinderen een hekel hebben, omdat kinderen per definitie irritant zijn. En daar ging het artikele over, niet over mensen die zich weleens, af en toe, ergeren aan kinderen, maar over mensen die áltijd een hekel aan kinderen hebben en er dan ook niet mee geconfronteerd willen worden.



Interessante discussie dit. Ik praat even mee.



In bovenstaande redenering mag je dus geen hekel aan (alle) kinderen hebben omdat je er zelf een geweest bent? Ik denk eerlijk gezegd dat de kinderen van nu vaak zo vrij zijn opgevoed dat ze veel vaker op een storende manier aanwezig zijn dan de kinderen van een generatie geleden. En nee, dat vind ik dus niet altijd leuk.



Het tweede punt: je zegt dat niemand iets heeft tegen kindvrijen. Als ik sommige reacties lees, dan waag ik het toch om aan die uitspraak te twijfelen. Kindvrijen worden zuurpruimen genoemd en als je niet teruglacht naar een lachend kind, dan spoor je niet. Ik vind dat wel uitspraken die wijzen op een hele andere opstelling tegenover kindvrijen.



Ik ben zelf bewust kindvrij en vind het bij sommige gelegenheden inderdaad storend om overlast te ervaren door de kinderen van andere mensen. Zo begrijp ik dus niet dat je een kleine baby meesleept in een vliegtuig. Het arme kind is helemaal uit zijn ritme, de oortjes doen pijn en het krijst de hele zaak bij elkaar. Jullie kunnen je wellicht voorstellen dat het niet echt iemands hobby is om 4 uur naar het gekrijs van een baby te moeten luisteren en geen kant op te kunnen. Heb ik dan een hekel aan de baby? Nee. Ik snap de ouders niet die hun eigen kind dat aandoen, alleen omdat ze zelf zo nodig een vliegvakantie moeten.

Het komende jaar gaan wij dus lekker met de eigen auto op vakantie, die gegarandeerd babyvrij is.



Als ik lekker rustig wil bijkomen van een drukke werkdag en we uit eten gaan, dan kan ik me ook heel erg storen aan langsrennende kinderen of kinderen die zo nodig het geluid op hun spelcomputer aan moeten hebben. Heb ik dan een hekel aan die kinderen? Nee, maar ik snap niet dat die ouders de verantwoordelijkheid voor het gedrag van hun kroost niet nemen. Een kind kan best een periode aan tafel blijven zitten in plaats van tussen speelhoek en tafel heen en weer te vliegen. En het geluid van een spelcomputer kan ook uit!



Daar staat weer tegenover dat er ook hele leuke kinderen zijn die zich wel weten te gedragen. Dan heb ik er totaal geen moeite mee dat ouders ze meenemen in trein, vliegtuig en restaurant. Dan kan hun gedrag vertederend zijn en je doen glimlachen. Zoals de jongetjes van ongeveer 6 en 4 die in de trein op de foto wilden met de conducteur. De oudste was helemaal de koning te rijk toen hij iets mocht omroepen!



Mijn punt is dan ook: als je als ouder ziet dat er iemand zich stoort aan het gedrag van je kind, kijk dan ook eens naar jezelf en je eigen verantwoordelijkheid en leg niet automatisch de "schuld" bij de andere partij. De hand in eigen boezem steken, heet zoiets...

Hebben jullie vroeger als kind zelf geen ervaring gehad met verjaardagen van ooms/tantes, waarbij de kids bij elkaar gezet werden in een hoek en de ouders/volwassenen zaten te borrelen. Dat is toch ook een soort scheiding, passend bij het gedrag dat kinderen hebben? Nl. onrustiger, luidruchtiger, etc.



Zou er niet aan moeten denken als ik een feestje geef, dat mijn dochter met neefjes/nichtjes/vriendjes rondjes zitten te rennen om de tafel, tenzij het een kinderfeestje is. Tuurlijk zijn kinderen best welkom, maar wel gedoseerd en onder streng toezicht van de ouders. Ik vind niet dat ik als feestjes gever andermans kinderen constant uit de punch moet trekken. En er zijn best ouders die van zichzelf vinden dat ze ge-wel-dige opvoeders zijn en hun kids goed kunnen inschatten dat aangaande, maar ondertussen een plank voor hun ogen hebben als het om het gedrag van hun eigen kind gaat. Nu zijn eigenlijk bijna al mijn vrienden (nog) kinderloos, dus moet ik juist erg mijn best doen om ergens een blik kids open te trekken om mee te spelen (behalve op de creche dan). Maar ik vind het eerlijk gezegd wel lekker rustig dat ik nog leuke dingen kan ondernemen, zonder dat er altijd kinderen om mij heen hangen.



Ik ben gelukkig wel wat toleranter geworden als het kinderen aangaat, sinds ik zelf een dochter heb. Waar een vrolijk kindje mij vroeger echt niets deed, is nu toch een deurtje gekomen die wél kan zien dat het een lekker vrolijk joch is. Vraag me niet hoe dat kan dat je de (kinder)wereld ineens beter begrijpt/snapt. Maar ondanks dat heb ik wel sterke gevoelens dat ik vind dat iedereen rekening met elkaar te houden heeft, dus ook de kinderen (lees: ouders) met degenen die niet altijd zitten te wachten op peutergekwetter. Een kind kan best omgaan met iemand die niet vol interesse reageert op vragen of spelen. Daar hoeft niemand geschokt over te zijn. Tuurlijk vinnik mijn meisje ook uberschattig als ze met een stralende blik wildvreemde omstanders begroet met een blij HalloooO. Maar degenen die niet blij terug halloo-en mogen dat prima. Moeten ze zelf weten en van vroeger weet ik ook nog wel dat ik daar niet altijd zin in had.



En wat betreft kindervrijen=zuurpruim. Nou ja, dat vind ik dus niet per defenitie. Want ik heb genoeg (bewust) kinderlozen in mijn omgeving die ook niet zoveel ophebben met mijn dochter. Maar ik zou het wel erg treurig vinden als ze hun best niet zouden doen om haar ook in hun omgeving te accepteren. Dat zou ik andersom ook doen als het om vrienden/kennissen van mij zou gaan. En om alle kinderen blerende blagen te noemen en dat soort opmerkingen (ik kon mijn nieuwsgierigheid even niet bedwingen, dus ben even op een kindervrij forum gaan lezen), dat vind ik toch wat zuurpruimerig overkomen. Wat ik al zei, gewoon erg weinig ruimte voor anderen of alles wat "stoort", want hoe kom je anders op zulke uitspraken? En eerlijk gezegd vond ik dat er best veel verhalen tussen stonden van mensen die kinderen maar met moeite konden luchten. Dan vind ik dat best zuurpruimerig ja.



Eventjes heel wat anders:

ik snap echt dat je liever watten in je oren stopt als een kind zit te bleren in de winkel of kroeg, maar toch bedacht ik me laatst iets. Eigenlijk is het collectief van de zotte dat een kind niet meer mag krijsen, zo bang als we zijn om overlast te veroorzaken. Want wat zou je anders doen met een blerend kind in de supermarkt? Toch maar z'n zin geven, zodat het z'n kop dichthoudt? Eigenlijk moet je het stoer vinden van die ouders die hun schouders ophalen over gezanik en gebler van hun kroost. Want volgens mij is het op die manier het snelst opgelost. Laat maar even janken en zeuren. Als ze merken dat het niks oplevert (en dus niet uit schuld/schaamtegevoel je kind maar tevreden houden), houdt het vanzelf snel genoeg op.

Als ik mocht kiezen dan graag een kindvrij vliegtuig en een kindvrij appartementencomplex op vakantie. Lijkt me heerlijk om eens in een vliegtuig te zitten zonder krijsende kids (vooral als er een 'orenkind' naast je zit. Dat heeft pijn natuurlijk bij stijgen en dalen en dat laten ze merken ook. Logisch, maar erg onaangenaam voor de rest van de passagiers. Wat ik trouwens niet snap is dat je zo'n ik dan meeneemt in het vliegtuig, da's toch gewoon opzettelijk je kind pijn doen?)

En die appartementjes op vakantie zijn vaak erg gehorig, dus 's nachts huilende kids of 's morgens vroeg spelende kids is ook niet zo prettig.

quote:tilalia2 schreef op 10 september 2007 @ 11:49:

[...]

Goh. Daar denken ze in de rest van Europa toch echt anders over. Daar mogen kindjes mee naar restaurants, en weten ze zich te gedragen, ook al is het laat.

Rara hoe kan dat...



Ja ik kan me trouwens wel herinneren dat we lang geleden in Frankrijk op vakantie in een restaurant zaten, en dat twee franse kinderen aan een andere tafel wijn aangelengd met water kregen en strontvervelend waren, door het restaurant renden, en op de grond lagen te dweilen, terwijl mijn zusje en ik rustig en netjes aan tafel zaten.

Heeft toch niks te maken met in welk land je zit, maar meer met hoe je zelf bent en hoe je je kinderen opvoedt lijkt me.

quote:tilalia2 schreef op 10 september 2007 @ 12:38:

Miffy, ik reageerde op sunlight.



Maar nu op jou èn op sunlight:

VWB de trouwerij en de begrafenis:wanneer denk je dat een kind beseft wat er aan de hand is?



Een trouwerij is redelijk simpel: die twee daar, die houden van elkaar, en dat willen ze iedereen vertellen en daarom is er een feestje.

Een begrafenis is ook simpel: er is iemand dood, die komt nooit meer terug, en nu zeggen we dag tegen zijn lijf. We zijn nu heel verdrietig omdat die persoon niet meer terug komt.



Mijn dochter snapte dit soort dingen toen ze anderhalf was.

Maar laat me raden: niet welkom bij jou?



Mijn dochter gaat mee naar dergelijke ceremonies. Gaat het niet goed op het desbetreffende moment, dan zal ik (of Lief) even met haar weggaan. Maar om op voorhand te zeggen dat ze er niet bij mogen zijn?

Schrap die tante met hooikoorts dan ook maar, want weet jij veel of ze niest als jij 'ja' zegt. Oh, en de half demente oma mag ook niet komen, weet jij veel wat ze doet. En schrap je moeder ook maar, straks gaat ze nog janken op het moment dat jij ja zegt.



Hee. Wacht even. Volwassenen mogen dus wel janken op trouwerij en begrafenis, maar kinderen niet?



Wat raar...



Tila, ik snap wel dat er ook kinderen zijn die zich wel kunnen gedragen drie uur lang in een restaurant, maar ik snap ook van de ondernemer dat hij dat risico niet neemt omdat dat nou eenmaal niet op de voorhoofden geschreven staat. En dan lijden de goeden onder de kwaden, dat is altijd zo. Neemt niet weg dat ik er ook van baal als ik blikken zie naar mijn kind als ik alleen al binnenkom van andere mensen die er blijkbaar niet op zitten te wachten en het allerergste verwachten. Als ze dan eenmaal zien dat ie stilzit en lekker zit te eten dan worden die blikken vanzelf vriendelijker. Maar ik snap t dus wel, dat sommige ondernemers het risico uitsluiten.



En wat betreft mijn neefjes toendertijd: als ik ook maar het idee had gehad dat ze netjes zouden blijven zitten en hun mond zouden houden, dan had ik het hem niet gevraagd.

Als ik ook maar het idee had gehad dat hij de tegenwoordigheid van geest zou hebben om zijn kids op te pakken en naar buiten te gaan als ze zouden gaan rellen, dan had ik ze toegelaten.

Maar de reden dat die kinderen onhandelbaar en op die leeftijd al ronduit onbeschoft en onuitstaanbaar waren lag aan de niet-opvoeding en lakse houding van mijn oom, waar vooral geen familielid zich mee mocht bemoeien, nooit.

Dus dat risico nam ik gewoon niet, en ik bood hem een heel goed alternatief vond ik zelf. Als hij daar geen gebruik van maakt, prima, maar het is mijn dag en ik heb daar jaren naar uitgekeken en heeft me bergen geld gekost. Dus dat was mijn beweging om dat zo te doen.