Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 10:43
Het is in jouw geval denk ik ook lastig omdat je zo gesetteld bent met je partner en het klinkt alsof je gewoon in een fijne relatie zijn. En een kinderwens zou dit alles overhoop halen. Dat gezegd hebbende: het hoeft geen reden te zijn om het dan maar niet te doen. Het is een duivels dilemma en een enorme afweging.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:37Maar lieve forummers..
Natuurlijk is het goed als je weet wat je wilt en daar naar handelt. Tot de kern komen. Inademen, ogen dicht, naar je gevoel luisteren. Partner achterwege laten hierin. Puur naar jezelf kijken, wat wil IK zelf? Daarnaar handelen. Ongeacht de maatschappij. Allemaal waar, allemaal goed.
En de ene keer denk ik, hemel, wat een ellende. En de andere keer denk ik, oh wat gezellig.
Er is niet 1 gevoel bij mij. Ik snap jullie adviezen en reacties. Maar er is echt niet 1 gevoel.
Overigens is bij mij de wens voor de tweede nooit zo heftig geweest als de wens om moeder te worden. De eerste MOEST er komen gevoelsmatig. De tweede is voor mij iets waar ik ook prima mee kan leven zonder, maar waarbij ik het soms wel confronterend vind (te meer als mijn omgeving makkelijk zwanger wordt en kiest voor gezinsuitbreiding) en soms ook niet en ben ik blij met alleen onze enige dochter.
En dat vind ik dan heel suf van mijzelf...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:44
Ja precies.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 10:42Dan kun je toch betrokken blijven met je vriendinnen met kinderen? Als suikertante, logeeradresje etc. Dan kun je er gezelligheid van hebben, maar ze ook weer terug naar huis bonjouren na afloop en genieten van de heerlijke rust.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:46
Welnee. Dat is echt klinklare onzin. De poli fertiliteit en oncologie hebben niets met elkaar te maken en bepalen zelf hoeveel patiënten zij veilig kunnen ontvangen en hoeveel personeel daarvoor moet worden ingezet.RodeRoosOpWitteZijde schreef: ↑01-05-2020 10:38Omdat verpleegkundigen gefaseerd ingezet zullen worden op de noodzakelijke gebieden. En poli's die opengaan. 1,5 meter economie. daar waar fertiliteitspatienten aanwezig zijn kunnen dan niet ook tegelijk kankerpatienten zijn. daarom dus.
Dat die mensen dan door dezelfde gang lopen heeft daar niks mee te maken. En hoeveel oncologieverpleegkundigen aan het werk zijn is totaal niet relevant voor de fertiliteitsverpleegkundigen, want ze weten niets van elkaar werk.
Ik begrijp dat je in de rats zit over je behandelingen in deze tijd en dat dit ontzettend rot is, maar dat geldt net zo goed voor vrouwen die - soms al jaren - proberen een kind te krijgen. Die staan nu ook weer voor een heel onzekere tijd en voelen zich ook machteloos.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:46
Eens hoor. Ik had dit ook, alleen is bij mij het kwartje naar 'wel' gevallen, mede omdat mijn vriend een hele sterke kinderwens had. Ik heb tot en met de geboorte van de 1e getwijfeld of ik überhaupt wel kinderen wilde, en hetzelfde met of ik wel een tweede wilde.
Zodra ze er waren geen seconde spijt van bijde gehad, al mis ik mijn vrijere leven natuurlijk ook wel eens. Als het anders was gelopen had ik ook geen spijt gehad denk ik, maar had wel eens het 'had ik niet.. wat nou als...' gevoel gehad.
Maar in jouw geval: omstandigheden, twijfel, 12+ lijkt je leuker... Is (weekend/vakantie)pleegzorg niet iets om een keer naar te kijken? Wel die reuring (af en toe) in huis, niet het héle circus er om heen.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:48
starbright schreef: ↑01-05-2020 10:40Terecht hoor, "het roer omgooien" gaat ook niet over rozen.
Als jij je realiseert dat nastreven van je eventuele kinderwens je voor een situatie stelt die je per se niet wilt, is het dan werkelijk zó belangrijk om te weten hoe diep je kinderwens precies zit?
Maar dan ben je een beetje terug bij wat Lux zegt: in je hart weet je echt wel wat je wilt.
Maar is het nou iets wat iedere vrouw in haar hart weet: ja of nee? Kan het nou echt niet zo zijn dat het hart de ene keer ja zegt en de andere keer nee? Als ik meer verhalen hier lees, geldt dit toch voor meer vrouwen.
Wat betreft je eerste punt, misschien is dat inderdaad zo. Maakt niet uit hoe diep die wens zit. Ik heb het er kennelijk niet voor over om mijn relatie te verbreken. Ik moet er niet aan denken. Dat weet ik wel in m’n hart. Ik wil niet bij m’n vriend weg.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:50
Baggal schreef: ↑01-05-2020 10:43Het is in jouw geval denk ik ook lastig omdat je zo gesetteld bent met je partner en het klinkt alsof je gewoon in een fijne relatie zijn. En een kinderwens zou dit alles overhoop halen. Dat gezegd hebbende: het hoeft geen reden te zijn om het dan maar niet te doen. Het is een duivels dilemma en een enorme afweging.
Overigens is bij mij de wens voor de tweede nooit zo heftig geweest als de wens om moeder te worden. De eerste MOEST er komen gevoelsmatig. De tweede is voor mij iets waar ik ook prima mee kan leven zonder, maar waarbij ik het soms wel confronterend vind (te meer als mijn omgeving makkelijk zwanger wordt en kiest voor gezinsuitbreiding) en soms ook niet en ben ik blij met alleen onze enige dochter.
En dat vind ik dan heel suf van mijzelf...
Bedankt voor je fijne bericht.
Jouw afweging voor een tweede klinkt een beetje als mijn afweging
vrijdag 1 mei 2020 om 10:50
starbright schreef: ↑01-05-2020 10:00Elke keuze die je maakt betekent ergens een afscheid en dus een bijbehorend rouwproces. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven maar dat betekent niet dat je dan niet gelukkig kunt zijn.
Ik mag hopen dat dit op het specifieke geval van TO slaat?
Want het is natuurlijk op (waarschijnlijk) het grootste deel van je keuzes niet van toepassing.
Steek ik de weg over, of wacht ik even tot de auto voorbij is? Gaan we met de auto naar België, of met het vliegtuig naar Spanje? Neem ik vandaag vrij of maandag? Eten we vanavond zuurkool of gaan we patat halen?
Heel veel keuzes hebben niks met een afscheid en een rouwproces te maken. En als jij dat wel zo vormt, dan heb je een erg zwaar leven
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 1 mei 2020 om 10:51
Nee dat geeft het niet aan. Het is beperkt tot een X aantal behandelingen, omdat het geen garantie-behandeling is in de zin dat het altijd maar slaagt. Al geef je sommige vrouwen/koppels ongelimiteerde behandelingen, dat wil niet zeggen dat die daarvan gegarandeerd en succesvol zwanger worden. Geldt overigens ook voor kanker patiënten die zijn soms ook uitbehandeld (soms ook o.g.v. kosten).RodeRoosOpWitteZijde schreef: ↑01-05-2020 10:43Dat het DEELS in het basispakket zit, geeft al aan dat .....
Any way TO, bij twijfel niet inhalen. Ben bewust kindvrij, en daar heb ik geen spijt van. Ook niet de minste spoor van twijfel gehad toen de rest van mijn omgeving broeds werd.
Er worden daar ook kosten/baten analyses gemaakt: zo kwam mijn 91 jarige oud tante niet meer in aanmerking voor een beenmerg transplantatie (en terecht). Uiteindelijk gaat het in de zorg om de allocatie van gemeenschapsgeld. Maar goed, dit is uiteraard wat off topic.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:51
Ik vind dat eigenlijk zo iets belangrijks en ingrijpend als een kind op de wereld zetten niet iets is waaraan je mag twijfelen, niet voor jezelf en zeker niet voor je kind. Bij twijfel nooit doen want het is niet iets wat je terug kunt draaien. Ik vind dat je zeker moet weten dat je moeder wilt worden en dan nog bestaat de kans dat het tegen valt.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:52
vrijdag 1 mei 2020 om 10:52
Is het niet gewoon een laatste stuiptrekking omdat het binnenkort niet meer kan? Je zegt zelf al dat je vriend niet wil, dus je moet heel je leven overhoop gooien om alsnog kinderen te krijgen. Daarnaast is het de vraag of je dan nog op tijd iemand vindt en het daarmee ook lukt. Aangezien het nu niet in je leven past, en je zelf ook al zegt dat je met beiden gelukkig zou kunnen zijn, zou ik in jouw situatie verder gaan op het pad dat je al bent ingeslagen. Volgens mij draait het ook niet altijd om de juiste keuze maken, maar om het beste te halen uit de keuze die je gemaakt hebt.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:52
Nou, dan weet je toch eigenlijk al heel veel. Ook dat is duidelijkheid. Misschien eens met hem praten over het krijgen van kinderen, want als je het al wil, dan alleen met hem. ls hij dan niet wil, en jij wel maar alleen met hem, dan zul je misschien af en toe best iets missen of het gevoel hebben dat je ook iets hebt moeten opofferen voor hem, maar zolang dat gevoel er mag zijn lijkt me dat dan verder geen molensteen om jullie relatie.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:48Maar is het nou iets wat iedere vrouw in haar hart weet: ja of nee? Kan het nou echt niet zo zijn dat het hart de ene keer ja zegt en de andere keer nee? Als ik meer verhalen hier lees, geldt dit toch voor meer vrouwen.
Wat betreft je eerste punt, misschien is dat inderdaad zo. Maakt niet uit hoe diep die wens zit. Ik heb het er kennelijk niet voor over om mijn relatie te verbreken. Ik moet er niet aan denken. Dat weet ik wel in m’n hart. Ik wil niet bij m’n vriend weg.
Je wens voor de zekerheden van nu is groter dan de wens voor de onzekerheden van die andere toekomst. Dat is gewoon een legitiem gevoel lijkt mij.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:53
Ja hoor, en dan zou ik het zelf niet doen. Koudwatervrees hoort er wel een beetje bij, natuurlijk, maar als je echt heen en weer gaat tussen wel en niet, dan niet.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:48Maar is het nou iets wat iedere vrouw in haar hart weet: ja of nee? Kan het nou echt niet zo zijn dat het hart de ene keer ja zegt en de andere keer nee? Als ik meer verhalen hier lees, geldt dit toch voor meer vrouwen.
Wat betreft je eerste punt, misschien is dat inderdaad zo. Maakt niet uit hoe diep die wens zit. Ik heb het er kennelijk niet voor over om mijn relatie te verbreken. Ik moet er niet aan denken. Dat weet ik wel in m’n hart. Ik wil niet bij m’n vriend weg.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:53
redbulletje schreef: ↑01-05-2020 10:42Dan kun je toch betrokken blijven met je vriendinnen met kinderen? Als suikertante, logeeradresje etc. Dan kun je er gezelligheid van hebben, maar ze ook weer terug naar huis bonjouren na afloop en genieten van de heerlijke rust.
Ja. Dat is waarschijnlijk waar. Zeker als ze 12+ zijn.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:55
Voor mij is het geen afweging meer trouwens. We houden het bij een
Het is met kinderen/kind ook lastig omdat het zo'n ingrijpende beslissing is en het je leven compleet veranderd. Ik heb in mijn omgeving ook vriendinnen die bewust kind vrij zijn en genieten van de vrijheden en mogelijkheden. En ook een leven zonder kinderen kan voldoening geven. Alleen het lastige is dat je natuurlijk niet heel lang hebt en je, als je vriend geen kinderen wil (en dat is zijn goed recht natuurlijk) wel alles overhoop gooit als je als gevolg daarvan besluit bij hem weg te gaan...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:55
Haar vriend wil zich laten steriliseren omdat hij geen kinderen wil .lux- schreef: ↑01-05-2020 10:52Nou, dan weet je toch eigenlijk al heel veel. Ook dat is duidelijkheid. Misschien eens met hem praten over het krijgen van kinderen, want als je het al wil, dan alleen met hem. ls hij dan niet wil, en jij wel maar alleen met hem, dan zul je misschien af en toe best iets missen of het gevoel hebben dat je ook iets hebt moeten opofferen voor hem, maar zolang dat gevoel er mag zijn lijkt me dat dan verder geen molensteen om jullie relatie.
Je wens voor de zekerheden van nu is groter dan de wens voor de onzekerheden van die andere toekomst. Dat is gewoon een legitiem gevoel lijkt mij.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:59
Ja, maar als zij het eventueel wel zou willen met hem, zal ze er toch een serieus gesprek met hem over moeten aangaan. Niet om hem over te halen ofzo, maar anders gaat dit wringen in hun relatie op een gegeven moment. Sommige dingen moet je mijns inziens gewoon wel met elkaar uitspreken om met elkaar verder te kunnen.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 10:55Haar vriend wil zich laten steriliseren omdat hij geen kinderen wil .
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:00
Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:48Maar is het nou iets wat iedere vrouw in haar hart weet: ja of nee? Kan het nou echt niet zo zijn dat het hart de ene keer ja zegt en de andere keer nee? Als ik meer verhalen hier lees, geldt dit toch voor meer vrouwen.
Wat betreft je eerste punt, misschien is dat inderdaad zo. Maakt niet uit hoe diep die wens zit. Ik heb het er kennelijk niet voor over om mijn relatie te verbreken. Ik moet er niet aan denken. Dat weet ik wel in m’n hart. Ik wil niet bij m’n vriend weg.
En jouw vriend wil absoluut geen kinderen. Dus dan is het gevolg dat jij dus geen kinderen zult krijgen.
Ik ben zelf heen en weer blijven gaan tussen wel of geen tweede tot mijn man een sterilisatie heeft gedaan. Dat heeft echt veel rust gegeven. Het kán nu gewoon niet meer, dus ik hoef er ook niet meer over te twijfelen of what if scenario's te bedenken. Wellicht is dit voor jullie ook een optie. Het kan heel veel rust geven om die knoop definitief door te hakken
vrijdag 1 mei 2020 om 11:00
redbulletje schreef: ↑01-05-2020 09:24Sowieso zou ik je vriend aanraden een knipje te laten zetten als hij kindvrij wil blijven. Snap dat sowieso niet van mannen dat ze op anticonceptie van de vrouw vertrouwen. Er gaat zo vaak iets mis als je het vivaforum mag geloven.
Sterker nog, ik vind het zelfs raar om van je vrouw te verlangen dat zij tot aan haar overgang ervoor blijft zorgen dat er geneukt kan blijven worden zonder dat er nageslacht van komt!
Neem dan als kerel ook je verantwoordelijkheid en laat die knip zetten!
vrijdag 1 mei 2020 om 11:02
Daar verheug ik me erg op. Duurt nog wel even maar niet zo lang aangezien ik over 2 maanden 38 word en ik heb nooit een kinderwens gehad. (Maar wel een paar periodes getwijfeld of ik het zeker weet..)rumforviva schreef: ↑01-05-2020 09:14Is het geen laatste stuiptrekking vanwege je leeftijd?
Ik ben hoe langer hoe blijer dat ik geen kinderen heb en was juist blij dat ik de 40 passeerde. Ik had het “gered” en de vraag van de omgeving naar een kinderwens wordt gelukkig ook minder na de 40.
Om mij heen wel veel kenissen en vrienden en familie met kinderen, waardoor ik nog meer zeker weet dat het echt niks voor mij is.
TO: het gaat wel over iets wat je hele leven totaal op zijn kop gaat zetten, jij moet beslissen maar ik raad je aan, bij twijfel niet inhalen.
Bovendien heb je er een relatiebreuk voor over aangezien je vriend het niet wil?
Nogmaals ik heb echt 0,0 moeder gevoelens (wat niet wil zeggen dat ik een hekel heb aan kinderen) maar ik heb desondanks echt wel periodes getwijfeld hoor, ik denk dat dat volkomen menselijk is bij zoiets ingrijpends als kinderen.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:05
Het lijkt me voor TO prettig als het op zijn minst bespreekbaar is. Niet om hem over te halen, maar wel om het er soms gewoon over te hebben als die behoefte er is.lux- schreef: ↑01-05-2020 10:59Ja, maar als zij het eventueel wel zou willen met hem, zal ze er toch een serieus gesprek met hem over moeten aangaan. Niet om hem over te halen ofzo, maar anders gaat dit wringen in hun relatie op een gegeven moment. Sommige dingen moet je mijns inziens gewoon wel met elkaar uitspreken om met elkaar verder te kunnen.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:08
Ik ben ook verbaasd over dat je opeens geen kinderen meer wilde met je nieuwe vriend. Wanneer hebben jullie daar over gesproken, toen jullie net begonnen en pas de laatste tijd?
Ik wist van mij zelf dat ik graag kinderen wilde dus heb dat ook meteen gezegd bij het beginnen van een nieuwe relatie.
Ik ben nu bang dat je mee gaat in de mening van je vriend terwijl je misschien stiekem toch een kind wil. Er zijn nog echt wel mannen die kinderen met je willen hoor.
Ga eerst na of jij kinderen wil.
Ik wist van mij zelf dat ik graag kinderen wilde dus heb dat ook meteen gezegd bij het beginnen van een nieuwe relatie.
Ik ben nu bang dat je mee gaat in de mening van je vriend terwijl je misschien stiekem toch een kind wil. Er zijn nog echt wel mannen die kinderen met je willen hoor.
Ga eerst na of jij kinderen wil.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:09
Phoebemeaculpa schreef: ↑01-05-2020 11:02Daar verheug ik me erg op. Duurt nog wel even maar niet zo lang aangezien ik over 2 maanden 38 word en ik heb nooit een kinderwens gehad. (Maar wel een paar periodes getwijfeld of ik het zeker weet..)
Om mij heen wel veel kenissen en vrienden en familie met kinderen, waardoor ik nog meer zeker weet dat het echt niks voor mij is.
TO: het gaat wel over iets wat je hele leven totaal op zijn kop gaat zetten, jij moet beslissen maar ik raad je aan, bij twijfel niet inhalen.
Bovendien heb je er een relatiebreuk voor over aangezien je vriend het niet wil?
Nogmaals ik heb echt 0,0 moeder gevoelens (wat niet wil zeggen dat ik een hekel heb aan kinderen) maar ik heb desondanks echt wel periodes getwijfeld hoor, ik denk dat dat volkomen menselijk is bij zoiets ingrijpends als kinderen.
Ik vond die vraag ook erg irritant. Sinds mijn man is gesteriliseerd krijg ik hem gelukkig niet vaak meer. En zo wel dan maak ik er een grapje van: "als ik nu zwanger zou worden heb ik een hoop uit te leggen aan mijn man, aangezien hij is gesteriliseerd". Dan is het gelijk duidelijk en hoeven mensen het niet meer te vragen. Superchill
vrijdag 1 mei 2020 om 11:09
vrijdag 1 mei 2020 om 11:09
Precies.SallySpectra* schreef: ↑01-05-2020 11:05Het lijkt me voor TO prettig als het op zijn minst bespreekbaar is. Niet om hem over te halen, maar wel om het er soms gewoon over te hebben als die behoefte er is.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
