Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 10:06
vrijdag 1 mei 2020 om 10:08
Toch is hij degene waarmee je deze twijfels het beste kan bespreken. Wat je ook besluit, hij heeft er alles mee te maken. Oók als je besluit om je niet voort te planten, is dat vaak niet een knop die je even omzet. De kans is groot dat je nog af en toe een 'what if moment' hebt. Dat soort gedachten zijn geen gezeur maar gaan over jouw gevoelens bij de beslissing die jullie samen hebben genomen. Hoort er gewoon bij. Het kan toch niet zo zijn dat je wèl mag zeggen dat je blij bent dat je geen kinderen hebt als je na een druk feest vol klein grut thuis op de bank ploft, maar dat je zwijgt als je even door een stukje acceptatie van die beslissing heen moet? Je neemt die beslissing samen, de gevolgen zijn voor jullie samen.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:08
TO, ik ben net een half jaar single na een lange relatie en ik herken het gevoel wel heel erg. Ik ben wel iets jonger dan jij dus voor mijn gevoel is er nog wel meer 'tijd'. Hoewel ik kinderen super leuk vind, zie ik mezelf gewoon niet als moeder. Maar ik hoor wel overal rond me heen dat ik wel moet gaan opschieten met een vent vinden (rotopmerking wel).. en zelf weet ik eigenlijk ook niet zo goed wat ik wil. Voor nu is alleen zijn ook wel prima voor mij! Maar wat als ik straks te laat ben en toch graag wil.. Tja je snapt hem wel denk ik.
Je komt een beetje op me over alsof je een beetje met de wind mee waait. Dat is op zich niet erg, maar ik vraag me af tot in hoeverre je echt naar jezelf luistert. Met je vorige vriend wilde je kinderen omdat hij ze wilde, nu wil je ze (misschien) niet omdat je huidige vriend ze niet wil. Misschien helpt het als je jezelf kunt afvragen: zou ik alleenstaand moeder willen zijn? Want je partner kan natuurlijk overlijden of weggaan. Garanties heb je niet. Wil je dan nog altijd een kind met dat eventuele scenario in gedachten?
Maar goed, ik weet het zelf dus ook niet echt dus misschien ben ik niet de beste raadgever
Je komt een beetje op me over alsof je een beetje met de wind mee waait. Dat is op zich niet erg, maar ik vraag me af tot in hoeverre je echt naar jezelf luistert. Met je vorige vriend wilde je kinderen omdat hij ze wilde, nu wil je ze (misschien) niet omdat je huidige vriend ze niet wil. Misschien helpt het als je jezelf kunt afvragen: zou ik alleenstaand moeder willen zijn? Want je partner kan natuurlijk overlijden of weggaan. Garanties heb je niet. Wil je dan nog altijd een kind met dat eventuele scenario in gedachten?
Maar goed, ik weet het zelf dus ook niet echt dus misschien ben ik niet de beste raadgever
vrijdag 1 mei 2020 om 10:10
Wat vervelend eigenlijk! Kun je misschien uitleggen waarom je dit zo ervaart?CatherineTheGreat schreef: ↑01-05-2020 09:45Hier is eentje voor jou:
Ik heb kinderen en ik doe alles voor hen maar als ik het allemaal van te voren had geweten... was ik er NOOIT aan begonnen.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:10
SallySpectra* schreef: ↑01-05-2020 10:06
Die twijfel en dat heen en weer gaan is echt niet bij iedereen zo heftig. En dat jij dat hebt is niet verkeerd maar het betekent wel dat jij voor jezelf moet gaan uitzoeken wat je nu echt zelf wil. Of niet, maar dan is de kans groter dat je over tien jaar spijt hebt.
Zoals je kan lezen ben ik dat ook aardig aan het uitzoeken
vrijdag 1 mei 2020 om 10:11
Maar die ruis is je hoofd. Ik geloof dat je hart heus wel weet wat je wil.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:58Het lijkt me heerlijk als je een van die gevoelens ervaart. Maar veel mensen, zoals ik, zitten nu eenmaal in die ruis en kunnen zich in beide scenario’s schikken. Met kinderen is het niet altijd leuk. En zonder ook niet. En de ene keer heeft dit de overhand en de andere keer dat. Als je 40 wordt nadert de definitieve keuze wel.
Je kunt het ook anders zien: je weet al dat het zonder kinderen niet altijd leuk is, je weet ook dat het met kinderen niet altijd leuk gaat zijn. Dat zijn dus helemaal geen dingen die je tegen elkaar af hoeft te wegen, want je weet nu al dat wat je ook kiest het nooit alleen maar leuk gaat zijn.
Ik heb het met iets anders gehad. Heel heeeeeeel diep in mijn hart wist ik wel dat ik mijn studie toch wilde afmaken. Maar had daar eigenlijk geen geld voor, was ook nog zwanger, studie die ik wilde afmaken (geneeskunde) leek me niet te combineren met een pasgeboren baby, dat klonk allemaal heel luid. Maar pas toen ik al die ruis uitschakelde kon ik bij wat ik eigenlijk diep vanbinnen best wist: ik wil toch arts worden.
En nu neem ik een dezer weken mijn diploma in ontvangst.
Was het altijd leuk? Zeker niet. Makkelijk? Allerminst. Heb ik er dingen voor moeten opofferen? Best veel. Heb ik spijt? Nog geen miliseconde.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:15
Wat een ontzettend puur en eerlijk antwoord! Chapeau dat je dat hier durft uit te spreken tussen al die moedermaffia.CatherineTheGreat schreef: ↑01-05-2020 09:45Hier is eentje voor jou:
Ik heb kinderen en ik doe alles voor hen maar als ik het allemaal van te voren had geweten... was ik er NOOIT aan begonnen.
@TO: Het moge duidelijk zijn dat je twijfelt, en bij twijfel: nooit doen! Sowieso kan je het niet maken om je vriend vader te laten worden als hij dat niet ziet zitten. We zijn al overvol! Alle shit waar we nu inzitten en nog gaan inzitten is omdat sommige vrouwen zich blijven gedragen als broedkippen. Ze zeggen dat mannen met hun piemel denken, maar de meeste vrouwen hebben hun hersens in hun klapperende eierstokken verstopt. Laat je niet zo beïnvloeden door je vriendinnen, dan waait die bevlieging zo weer over.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:16
@yette, dat is een goed advies. Ik ga dat ook wel opvolgen, dankje.
Maar met alle winden meewaaien komt denk ik ook doordat ik beide levens wel voor me zie. Ik denk dat ik met kinderen gelukkig kan zijn. En zonder kinderen ook. Ik denk dat ik als alleenstaande moeder ook geluk kan vinden.
Met alle winden meewaaien klinkt zo negatief. Maar ik zie het allemaal wel voor me.
Toch moet ik ook bedenken waar die neerslachtige gevoelens vandaan komen als een zwangerschap wordt aangekondigd of als ik na een week overtijd toch ongesteld word. Misschien inderdaad zoiets als een laatste stuiptrekking.
Maar met alle winden meewaaien komt denk ik ook doordat ik beide levens wel voor me zie. Ik denk dat ik met kinderen gelukkig kan zijn. En zonder kinderen ook. Ik denk dat ik als alleenstaande moeder ook geluk kan vinden.
Met alle winden meewaaien klinkt zo negatief. Maar ik zie het allemaal wel voor me.
Toch moet ik ook bedenken waar die neerslachtige gevoelens vandaan komen als een zwangerschap wordt aangekondigd of als ik na een week overtijd toch ongesteld word. Misschien inderdaad zoiets als een laatste stuiptrekking.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:17
Maar je hoeft geen arts te blijven mocht je het op 'n gegeven moment zat zijn. Je kunt altijd nog wat anders gaan doen. Aan 't moederschap zit je levenslang vast.lux- schreef: ↑01-05-2020 10:11Maar die ruis is je hoofd. Ik geloof dat je hart heus wel weet wat je wil.
Je kunt het ook anders zien: je weet al dat het zonder kinderen niet altijd leuk is, je weet ook dat het met kinderen niet altijd leuk gaat zijn. Dat zijn dus helemaal geen dingen die je tegen elkaar af hoeft te wegen, want je weet nu al dat wat je ook kiest het nooit alleen maar leuk gaat zijn.
Ik heb het met iets anders gehad. Heel heeeeeeel diep in mijn hart wist ik wel dat ik mijn studie toch wilde afmaken. Maar had daar eigenlijk geen geld voor, was ook nog zwanger, studie die ik wilde afmaken (geneeskunde) leek me niet te combineren met een pasgeboren baby, dat klonk allemaal heel luid. Maar pas toen ik al die ruis uitschakelde kon ik bij wat ik eigenlijk diep vanbinnen best wist: ik wil toch arts worden.
En nu neem ik een dezer weken mijn diploma in ontvangst.
Was het altijd leuk? Zeker niet. Makkelijk? Allerminst. Heb ik er dingen voor moeten opofferen? Best veel. Heb ik spijt? Nog geen miliseconde.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:19
Nou, volgens mij is al dat ‘weten wat je écht wilt’ en daar dan ook nog naar moeten leven van jezelf één van onze huidige welvaartsziekten. Tuurlijk, het is fijn als je iets graag wilt en je kunt het nog realiseren ook. Maar de mens is flexibel en met de juiste mindset kun je je in heel veel situaties prima schikken en gelukkig zijn, denk ik. Dus ik vind het helemaal niet zo gek dat TO he t niet precies weet.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:20
Ik heb altijd wel geweten dat ik kinderen wilde, het is voor mij nooit een vraag of twijfelpunt geweest zeg maar. En ik had ook geen partner gewild zonder kinderwens.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:16@yette, dat is een goed advies. Ik ga dat ook wel opvolgen, dankje.
Maar met alle winden meewaaien komt denk ik ook doordat ik beide levens wel voor me zie. Ik denk dat ik met kinderen gelukkig kan zijn. En zonder kinderen ook. Ik denk dat ik als alleenstaande moeder ook geluk kan vinden.
Met alle winden meewaaien klinkt zo negatief. Maar ik zie het allemaal wel voor me.
Toch moet ik ook bedenken waar die neerslachtige gevoelens vandaan komen als een zwangerschap wordt aangekondigd of als ik na een week overtijd toch ongesteld word. Misschien inderdaad zoiets als een laatste stuiptrekking.
Toch ben ik er ook van overtuigd dat ik een hartstikke fijn en gelukkig leven zonder kinderen had kunnen hebben. Ik zie daar echt de voordelen van in en begrijp mensen die geen kinderen willen prima (het stuk kinderen-zijn-stom-en-vervelend herken ik overigens nooit).
Maar het gaat niet alleen om die rationele afweging, want die kunnen de meeste mensen wel maken. Het gaat in jouw geval om wat je nou echt zelf wil, los van het voor-en nadelenlijstje.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:20
Je hele leven overhoop gooien om achter je hormonen aan te rennen, daar word je gelukkig vanDoorenvogels55 schreef: ↑01-05-2020 10:17Je wilt het. En ik denk dat je spijt krijgt als je kinderloos blijft. Het is gewoon heel leuk een kind.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:21
vrijdag 1 mei 2020 om 10:21
Nou nee dat is ook niet gek. Dat zeg ik toch ook. En ik denk dat het wel belangrijk is om te weten wat je zelf wil en dat nooit te laten afhangen van een eventuele partner. Kom nou, het zijn de jaren ‘50 niet. Dat heeft helemaal niets te maken met welvaartsziekten.Moosey schreef: ↑01-05-2020 10:19Nou, volgens mij is al dat ‘weten wat je écht wilt’ en daar dan ook nog naar moeten leven van jezelf één van onze huidige welvaartsziekten. Tuurlijk, het is fijn als je iets graag wilt en je kunt het nog realiseren ook. Maar de mens is flexibel en met de juiste mindset kun je je in heel veel situaties prima schikken en gelukkig zijn, denk ik. Dus ik vind het helemaal niet zo gek dat TO he t niet precies weet.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:21
Ik denk ook wel dat ze het wil. In het verleden is ze er ook al druk mee bezig geweest. Dat doorsta je allemaal niet als het je om het even is.Doorenvogels55 schreef: ↑01-05-2020 10:17Je wilt het. En ik denk dat je spijt krijgt als je kinderloos blijft. Het is gewoon heel leuk een kind.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:22
Nou dat. Het helpt wel om te weten wat je wilt, dan kan je bewust stilstaan bij je gevoelens. Maar het betekent niet dat je alles altijd maar na moet streven wat je wilt, of dat je per se niet gelukkig wordt als je het niet doet. Spijt en rouw horen gewoon bij het leven. Het helpt alleen om je bewust te zijn waar je spijt van hebt.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:23
Je hele leven overhoop gooien omdat je partner iets wel of niet wil, daar word je gelukkig van.starbright schreef: ↑01-05-2020 10:20Je hele leven overhoop gooien om achter je hormonen aan te rennen, daar word je gelukkig van
vrijdag 1 mei 2020 om 10:24
Maar dat zeg ik ook helemaal niet.starbright schreef: ↑01-05-2020 10:22Nou dat. Het helpt wel om te weten wat je wilt, dan kan je bewust stilstaan bij je gevoelens. Maar het betekent niet dat je alles altijd maar na moet streven wat je wilt, of dat je per se niet gelukkig wordt als je het niet doet. Spijt en rouw horen gewoon bij het leven. Het helpt alleen om je bewust te zijn waar je spijt van hebt.
Als je weet wat je zelf wil en waar dat vandaan komt, kan je altijd nog een afgewogen keuze maken.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:25
Lastig en volgens mij wil je diep in je hart toch eigenlijk wel een kind maar had je er al die tijd in berust dat het gewoon niet van zou komen met je huidige partner. Ik kan mij heel goed voorstellen dat de zwangerschapsaankondigingen van je vriendinnen van dezelfde leeftijd heel confronterend zijn in dat kader en bij jou weer voor een twijfel zorgen, want het kan wellicht (nog net wel).
Ik kan niet zeggen wat je moet doen (en ook omdat je zelf aangaf niet te zitten te wachten op opmerkingen a la: ik heb een kind/kinderen en had het nooit willen missen), maar denk wel dat als je er echt voor wil gaan je toch wat sneller moet handelen en dat dit ook zou kunnen betekenen dat je je anders fijne relatie (althans zo klinkt het) er wellicht voor moet opgeven...
Ik kan niet zeggen wat je moet doen (en ook omdat je zelf aangaf niet te zitten te wachten op opmerkingen a la: ik heb een kind/kinderen en had het nooit willen missen), maar denk wel dat als je er echt voor wil gaan je toch wat sneller moet handelen en dat dit ook zou kunnen betekenen dat je je anders fijne relatie (althans zo klinkt het) er wellicht voor moet opgeven...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:25
Maar het ging me daar niet om, het ging me erom dat soms een keuze heel erg moeilijk kan lijken doordat je hoofd maar vanalles tegen elkaar blijft afzetten, terwijl je diep in je hart best een antwoord hebt als het je lukt om dat hoofd uit te schakelen.redbulletje schreef: ↑01-05-2020 10:17Maar je hoeft geen arts te blijven mocht je het op 'n gegeven moment zat zijn. Je kunt altijd nog wat anders gaan doen. Aan 't moederschap zit je levenslang vast.
Dat antwoord kan in TO’s geval ook prima ‘nee’ zijn. Het gaat mij erom dat al die ‘argumenten’ en praktische bezwaren voor een ja of een nee uiteindelijk niet de kern zijn.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:26
De kans dat je natuurlijk zwanger kan raken als veertiger is wel laag en ivf houdt toch ook boven de 40 op?Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:21Lux, gefeliciteerd
Maar... dit is geen kwestie van iets doorzetten.
Een supergoede relatie verbreken, huis verkopen, rouwen om m’n vriend, zijn vrienden en familie verliezen, afwachten of ik zwanger kan raken, iemand vinden, boven de 40 zijn. Dat is toch... levensveranderend.
Buiten dat zijn al dat soort welvaartsbehandelingen op dit moment stil gelegd ivm corona.
Zou wel triest zijn dat je voor zo'n hormonale bevlieging een goede relatie en goed woning zou verliezen en alsnog met lege handen achterblijft.
